แชร์

บทที่ 93

ป้าหลิวรีบลุกขึ้นเพื่อชักชวนทั้งสองให้อยู่ต่อ โดยบอกว่าจะเลี้ยงข้าวเย็นพวกเขา แต่ถูกหวังฮุ่ยปฏิเสธไป

ในเวลานี้ จู่ๆป้าหลิวก็ดูเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างได้ จึงรีบกลับไปที่ห้องของตนเอง

เธอกลับออกมาอีกครั้ง พร้อมกับเงินหนึ่งแสนบาทที่อยู่ในมือ

" อาหยวน ขอบคุณที่หลานรักษาจ้วงจ้วง ตอนนี้ป้าหลิวมีเงินอยู่ในมือแค่หนึ่งแสนบาท หลานเอาไปก่อนนะ ! วันหน้าถ้าป้าหลิวมีเงินมากขึ้น เป้าจะเอาเงินรักษาให้หลานอีก!" ป้าหลิวพูดกับจางหยวน

“ป้าหลิวครับ คือว่า…” สีหน้าของจางหยวนเปลี่ยนไปทันที จากนั้นก็มองป้าหลิวด้วยสีหน้าที่จริงจัง “เงินนี้ผมรับเอาไว้ไม่ได้หรอกครับ!”

หวังฮุ่ยยังพูดด้วยน้ำที่เสียงทุ้มว่า: "ใช่แล้ว น้องหลิว ครอบครัวของเธอใช้เงินเป็นจำนวนมากในการรักษาจ้วงจ้วง! เป็นเวลาที่จะต้องใช้เงินพอดี!"

“ตอนนี้ถ้าเธอเอาเงินหนึ่งแสนบาทออกมา ก็เท่ากับว่าไม่เห็นแก่หน้าพี่นะ? เพราะพี่เห็นว่าพวกเราสองคนเป็นเพื่อนกัน ถึงได้ขอให้อาหยวนมาช่วยดูอาการจ้วงจ้วงให้!”

“ไม่ว่ายังไงก็ตาม จ้วงจ้วงก็เรียกพี่ว่าป้าหวัง! เอาแค่ประเด็นนี้ อาหยวนจึงไม่สามารถรับเงิน ค่ารักษาเขาได้!”

คำพูดของหวังฮุ่ย ทำให้นัยน์ตาของป้าหลิวเปลี
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status