แชร์
บทที่ 99
บทที่เกี่ยวข้อง
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 100
ก่อนหน้านี้หลิวหงเหมยบอกว่า ไม่ให่เขาเอาเรื่องอาชีพของหลิวหงเหมยบอกหลิวเซียนไห่และภรรยาถ้าเขาเอาเรื่องนี้มาข่มขู่หลิวหงเหมยล่ะ?ดูเหมือนว่าจะตระหนักได้ถึงความคิดของเจิ้งปิน จู่ๆหลิวหงเหมยก็เยาะเย้ยขึ้นมาทันทีว่า“เจิ้งปิน ถ้าคุณไม่กลัวตาย คุณก็ลองดูสิ! แม้ว่าฉันจะไม่ใช่ที่หนึ่งในคลับของพวกเรา แต่ฉันก็เป็นหนึ่งในเจ้าหญิงในคลับ ที่มีผลงานที่ดีเช่นกัน!”“ถ้าเป็นเพราะคุณเอาเรื่องอาชีพของฉันบอกพ่อแม่ของฉัน แล้วทำให้ฉันต้องลาออก พอถึงเวลานั้นคลับก็จะสูญเสียบ่อเงินบ่อทองอย่างฉันไป คุณคิดว่าเถ้าแก่ของพวกเราจะส่งคนมาจัดการกับคุณหรือเปล่า?” หลิวหงเหมยกล่าวอย่างเยาะเย้ยรูม่านตาของเจิ้งปินหดตัวลง คลับที่หลิวหงเหมยอยู่ ภูมิหลังของเถ้าแก่ที่อยู่เบื้องหลังน่ากลัวมากอาจกล่าวได้ว่า ถ้าอีกฝ่ายยินยอม เจิ้งปินก็สามารถหายตัวไปจากโลกนี้ได้ตลอดเวลา!จู่ๆเจิ้งปินก็มีเหงื่อเย็นไหลออกมา เสื้อที่อยู่ด้านหลังบนหลังก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อเพื่อเล่นสนุกกับผู้หญิง จะต้องเอาชีวิตน้อยๆของตนเข้าไปเสี่ยง ไม่คุ้ม ไม่คุ้มเลยจริงๆ!เจิ้งปินฝืนยิ้มออกมา: "หงเหมย คุณกำลังพูดอะไรอยู่? รอให้ผมได้รับโบนัสในช่วงสิ้นปี
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 101
ไม่แน่ อาจจะมีชาวบ้านมากมายที่เกิดความคิดที่อยากจะเป็นสัตวแพทย์ขึ้นมา!ระหว่างทางที่เดินทางกลับ จางหยวนก็แวะซื้อไข่ไก่ห้ากิโลกรัมพอดีสองสามีภรรยาลำบากมาทั้งชีวิต ชีวิตที่เหลืออยู่ก็ควรจะให้พวกเขาได้สุขสบายได้แล้วไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น ทางด้านโภชนาการจะต้องตามให้ทันจางหยวนได้ตั้งกฎสั้น ๆ ง่าย ๆ กับหวังฮุ่ยแม่ของเขาเอาไว้แล้ว ทุกเช้าให้ต้มไข่ไก่หกฟองครอบครัวสามคน คนละสองฟอง ใครก็ห้ามกินไม่ครบปกติตอนที่ผัดอาหาร จะมากจะน้อยแค่ไหนก็จะต้องใส่เนื้อลงไปด้วยเว้นเวลาห่างกันไม่กี่วัน ก็ให้ผัดไก่หรือตุ๋นซี่โครงพูดได้ว่า มาตรฐานอาหารของครอบครัวของพวกเขาในตอนนี้ เกือบจะเทียบเท่ากับผู้ที่มีอันจะกินแล้ว!เขารฮัมเพลงกลับมาถึงที่หมู่บ้าน ตอนที่ผ่านคลินิกหมู่บ้าน จางหยวนก็มองเข้าไปในคลินิกด้วยสัญชาตญาณไม่คิดเลยว่าจะสบตาเข้ากับสายตาของหลิวรั่วหลันพอดี!ในตอนนี้หลิวรั่วหลันก็มองมาที่ข้างนอก และก็สบตาเข้ากับจางหยวนพอดีเช่นกัน!จางหยวนตะลึงงันครู่หนึ่ง หลิวรั่วหลันที่อยู่ภายในคลินิกก็ตะลึงงันเช่นกัน เห็นได้ชัดว่าคิดไม่ถึงว่าจะได้เห็นจางหยวนหลังจากตกตะลึง จางหยวนก็รีบเบือนหน้าหนี เตรียม
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 102
ได้ยินแบบนี้ สีหน้าของจางหยวนก็เคร่งขรึมลงทันทีเดิมทีเขายังคิดว่า หลิวรั่วหลันรู้เรื่องที่หลินจงเฟยอยากให้หลี่ชิวจวี๋ช่วยเกิดลูกให้เขาแล้ว ดังนั้นถึงได้เรียกหาเขาเพราะอยากให้เกลี้ยกล่อมหลี่ชิวจวี๋ไม่ให้แย่งสามีกับเธอแต่คิดไม่ถึง หลิวรั่วหลันจะพูดเรื่องที่หลินจงเฟยจะแก้แค้นหลี่ชิวจวี๋!เห็นได้ชัดเจนว่า หลังจากที่หลี่ชิวจวี๋ปฏิเสธข้อเสนอของหลินจงเฟย ทำให้อันธพาลหมู่บ้านคนนี้โมโหหลินจงเฟยรู้สึกโกรธแค้น ถึงได้อยากจะหาคนมาจัดการหลี่ชิวจวี๋!เมื่อเข้าใจได้ถึงเหตุผลในนั้น จางหยวนมองดูหลิวรั่วหลันแล้วพูดด้วยน้ำเสียงโมโห:"เรื่องสำคัญขนาดนี้ ทำไมคุณไม่บอกให้เร็วหน่อย?"เขาในตอนนี้ สามารถพูดได้ว่าเดือดดาลเป็นฟืนเป็นไฟ เป็นเหมือนกับสิงโตตัวผู้ที่คลุ้มคลั่งหลิวรั่วหลันตกใจกับท่าทางที่เดือดดาลของเขา และถอยหลังไปสองก้าวด้วยความหวาดกลัวอย่างอดไม่ได้เมื่อเห็นท่าทางของหลิวรั่วหลันที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว จางหยวนถึงได้รู้ตักว่าน้ำเสียงของเขาดุดันเกินไปหน่อยหลิวรั่วหลันสามารถนำข่าวนี้มาบอกเขาได้ ได้รวบรวมความกล้าเป็นอย่างมากแล้วถ้าหากให้หลินจงเฟยรับรู้ หลิวรั่วหลันเป็นคนบอกข่าวให
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 103
พูดถึงตอนสุดท้าย หลินจงเฟยหัวเราะขึ้นมาด้วยความกำเริบเสิบสานพวกอันธพาลที่อยู่รอบ ๆ ก็ยิ้มอย่างชั่วร้ายหลินจงเฟยเคยรับปากเอาไว้ อีกเดี๋ยวหลังจากที่เขาเล่นกับผู้หญิงคนนี้เสร็จแล้ว ก็จะให้พวกเขาเหล่านี้เล่น!หญิงสาวที่ขาวสวย แถมรูปร่างยังเซ็กซี่อย่างหลี่ชิวจวี๋แบบนี้ ที่บ้านนอกมีไม่เยอะ!เพียงแค่ผิวพรรณที่บอบบาง แถมยังมีเรือนร่างที่อวบอิ่มหยิ่งทะนงตัว ก็เพียงพอที่จะทำให้คนอยากเข้าไปครอบครองเพียงแค่ได้จับต้อง สัมผัสแบบนั้น จะไม่ทำให้คนตกภวังค์จนบ้าคลั่งไปเลยเหรอ!น่าเสียดาย หลินจงเฟยได้พูดเอาไว้ก่อนแล้ว ก่อนที่เขาจะได้เพลิดเพลินกับหลี่ชิวจวี๋ ใครก็ห้ามแต๊ะอั๋งหลี่ชิวจวี๋ทั้งนั้นอันธพาลพวกนี้อันที่จริงแล้วเป็นยามในโรงงานของหลินจงเฟย พวกเขาไม่กล้าที่จะขัดใจเจ้านาย!ในตอนนี้ หลี่ชิวจวี๋มองหลินจงเฟยด้วยความเดือดดาล: "หลินจงเฟย แกมันไอ้สารเลว! ถ้าพี่หยวนรู้ว่าแกกล้ารังแกฉัน เขาไม่มีทางปล่อยแกไปแน่นอน!"“ฮ่าฮ่าฮ่า! น่าขำชะมัดเลย! ก็แค่คนปัญญาอ่อน! ต่อให้ฟื้นคืนสติปัญญามาแล้วจะทำอะไรได้? เขากล้าต่อสู้กับฉันหลินจงเฟยไหมล่ะ?” หลินจงเฟยเยาะเย้ยขณะที่เขาพูด เขาก็แกว่งโทรศัพท์มือถือของห
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 104
ได้ยินคำพูดที่รุนแรงของจางหยวน หลินจงเฟยตกใจจนตัวสั่น และอยากจะดึงแขนที่ถูกจางหยวนจับเอาไว้ออกมาด้วยสัญชาตญาณแต่ไม่ว่าเขาจะใช้แรงมากมายแค่ไหน ก็ยังหลุดจากการผูกมัดของจางหยวนไม่ได้หลังจากที่หลี่ชิวจวี๋ได้ยินเสียงของจางหยวน เธอก็ถลึงตาโตทันทีในตอนที่เธอเห็นจางหยวน ความสิ้นหวังที่เต็มในดวงตากลับกลายเป็นความดีใจ"อาหยวน นายมาช่วยฉันแล้ว!"จางหยวนยิ้มอย่างรู้สึกผิดกับหลี่ชิวจวี๋: "พี่สะใภ้ชิวจวี๋ ขอโทษครับ ผมมาสายไปก้าวหนึ่ง ทำให้พี่ถูกไอ้สัตว์เดียรัจฉานตบหน้า!""ไม่สายไม่สาย! นายมาได้พอดีเลย!" หลี่ชิวจวี๋รีบพูดขึ้นถ้าหากจางหยวนมาช้าอีกสองสามนาที เกรงว่าหลี่ชิวจวี๋ก็จะถูกหลินจงเฟยย่ำยีแล้ว!ถูกไอ้สารเลวแบบนี้ย่ำยี แถมยังทำต่อหน้าคนมากมายด้วยนิสัยหยิ่งในศักดิ์ศรีของหลี่ชิวจวี๋ ไม่มีทางที่จะยอมรับการเหยียดหยามได้แน่นอน สุดท้ายก็เลือกฆ่าตัวตาย!การมาถึงได้ทันเวลาของจางหยวน ถือว่าได้ช่วยชีวิตหลี่ชิวจวี๋เอาไว้!ในตอนนี้ หลินจงเฟยมองดูใบหน้าที่ตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัดของพวกยามอันธพาลที่เขาพามาก็อดไม่ได้ที่จะด่าทอด้วยความโมโห"แม่งเอ๊ย! พวกแกกลายเป็นไอ้โง่กันหมดแล้วเหรอ? รีบมาช่วย
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 105
โชคดีที่ตอนที่เขากลับมาได้เหลือบมองไปในคลินิกพอดีไม่อย่างนั้น เกรงว่าหลี่ชิวจวี๋ก็จะถูกหลินจงเฟยคนนี้ย่ำยีไปแล้วจริง ๆ!คิดได้ถึงตรงนี้ จางหยวนหันหน้ามองไปทางหลินจงเฟยทันที สายตาเผยความเย็นชาตอนนี้หลินจงเฟยก็ค่อย ๆ ฟื้นฟูจากความเจ็บปวดขึ้นมาช้า ๆเห็นจางหยวนมองเขาด้วยสายตาเย็นชา เขาหันหลังกลับและอยากจะวิ่งหนีด้วยสัญชาตญาณเพียงแต่ยังไม่รอให้หลินจงเฟยออกวิ่ง จางหยวนก็แวบตัวมาที่ด้านหลังของเขา และจับคอเสื้อด้านหลังของเขาเอาไว้"อยากจะหนีไปเหรอ? ไม่มีทางหรอก! นายคุกเข่ากราบขอโทษพี่สะใภ้ชิวจวี๋ก่อนแล้วค่อยว่ากัน!" จางหยวนพูดเสียงเย็นชาเขาลากหลินจงเฟยไปตรงหน้าหลี่ชิวจวี๋ กดที่หลังคอของเขาและบังคับให้เขาคุกเข่าให้หลี่ชิวจวี๋ถึงแม้หลินจงเฟยจะไม่เต็มใจอย่างมาก แต่ภายใต้กำลังที่รุนแรงของจางหยวน ก็ทำได้แค่ถูกบังคับให้คุกเข่าลงตรงหน้าของหลี่ชิวจวี๋ในตอนนี้ หลินจงเฟยรู้สึกอับอายเป็นอย่างมากหลินจงเฟยเป็นยอดฝีมือท่ามกลางสาว ๆ มาโดยตลอดที่ผ่านมามีแต่ผู้หญิงคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขาทำให้เขารู้สึกสบาย และปล่อยให้ทำตามใจชอบแต่ว่าตอนนี้ เขากลับจะต้องคุกเข่าให้ผู้หญิงคนหนึ่ง และอีกฝ่ายก็ยั
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 106
เมื่อเห็นสีหน้าของหลี่ชิวจวี๋ หลินจงเฟยที่ถูกตีจนหน้ามืดตาลายเลือดไหลเต็มปากรีบพูดขึ้น:"ยอมแล้ว! ผมยอมแล้ว! ผม...ผมยอมแล้ว!"พวกอันธพาลที่นอนอยู่บนพื้น ในตอนนี้แต่ละคนก็ตกใจจนตัวสั่นไปหมดพวกเขาคาดคิดไม่ถึง ก่อนหน้านี้หลี่ชิวจวี๋ที่ถูกพวกเขาเห็นเป็นกระต่ายน้อยสีขาว จะโหดเหี้ยมขนาดนี้ เมื่อตีคนขึ้นมาก็ดุดันยิ่งกว่าจางหยวนอีก!เมื่อได้ว่าหลินจงเฟยยอมจำนนและขอความเมตตา จางหยวนก็ปล่อยหลินจงเฟยในทันทีตอนนี้หลินจงเฟยไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นยืน เขานอนแผ่ลงบนพื้นโดยตรง แล้วหายใจอย่างแรงและไอเป็นฟองเลือดออกจากปากอยู่บ่อยครั้งเห็นหลินจงเฟยสภาพน่าอนาถขนาดนี้ สีหน้าของจางหยวนก็แปลกประหลาดเล็กน้อย“พี่สะใภ้ชิวจวี๋ พี่ลงมือได้โหดเหี้ยมจังเลยนะ!”ได้ยินแบบนี้หลี่ชิวจวี๋ใบหน้าสวยแดงระเรื่อ: "โทษที่หลินจงเฟยชาติชั่วเกินไป! ตอนที่ฉันตีเขารู้สึกโมโหอย่างมาก ก็เลยออกแรงมากไปหน่อย!""แฮ่มแฮ่ม ไว้ค่อยพูดเรื่องนี้กัน! หลินจงเฟย นายพาคนมารังแกพี่สะใภ้ชิวจวี๋ ตอนนี้ถูกตีจนกลายเป็นเแบบนี้ ก็สมควรได้รับการลงโทษ!" จางหยวนหันหน้าไปพูดกับหลินจงเฟยหลินจงเฟยทรุดตัวลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง แม้แต่จะพูดจาก็ไ
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 107
เธอมองไปทางหลินจงเฟยด้วยความเยาะเย้ย: "หลินจงเฟย ฉันไม่แจ้งความก็ได้ แต่นายต้องให้ฉันฟาดอย่างว่าง่ายสักยก! นายไม่มีความเห็นใช่ไหม!""ฉันมี...เอ่อไม่ มี ฉันไม่มีความคิดเห็น!" หลินจงเฟยพยักหน้าอย่างจนปัญญาถ้าหากเป็นตอนปกติ ในหมู่บ้านใครกล้าตบหลินจงเฟยบ้างหลินจงเฟยจะต้องให้พวกยามที่เป็นลูกน้องพังบ้านของอีกฝ่ายแน่นอน!แต่ครั้งนี้กลับพบกับคนที่เก่งกาจเข้า!ความสามารถของจางหยวนน่าหวาดกลัวจนเกินไป ตัวคนเดียวสู้กับยามห้าหกคน!แถมยังใช้แค่มือข้างหนึ่ง ภายใต้สถานการณ์ที่จับหลินจงเฟยเอาไว้คนเหี้ยมโหดแบบนี้ หลินจงเฟยก็สู้ไม่ไหว อย่างน้อยตอนนี้ก็สู้ไม่ไหว!ผ่านไปไม่นาน ในดงป่าก็มีเสียงร้องอนาถของหลินจงเฟยดังขึ้นอีกครั้งพวกยามอันธพาลเหล่านั้น ก็อดไม่ได้ที่จะปิดตาลงด้านหนึ่งก็เพื่อไว้ทุกข์ให้กับหลินจงเฟย อีกด้านหนึ่งก็เพื่อไว้ทุกข์เพื่องานของตัวเองที่ใกล้จะสูญเสียไปด้วยนิสัยของหลินจงเฟย ตอนที่ไล่พวกเขาออก สามารถจ่ายเงินเดือนของเดือนนี้ได้ พวกเขาก็ขอบคุณฟ้า ขอบคุณดินแล้ว!ผ่านไปครู่หนึ่ง พวกยามก็ประคองหลินจงเฟย และเดินออกไปจากดงป่าด้วยใบหน้าเศร้าหมองรอให้พวกเขาจากไป ในดงป่าก็เหลือเ
บทล่าสุด
