LOGINShare
บทที่ 102
Last Updated:
2024-10-29 19:42:56Related chapters
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 103
พูดถึงตอนสุดท้าย หลินจงเฟยหัวเราะขึ้นมาด้วยความกำเริบเสิบสานพวกอันธพาลที่อยู่รอบ ๆ ก็ยิ้มอย่างชั่วร้ายหลินจงเฟยเคยรับปากเอาไว้ อีกเดี๋ยวหลังจากที่เขาเล่นกับผู้หญิงคนนี้เสร็จแล้ว ก็จะให้พวกเขาเหล่านี้เล่น!หญิงสาวที่ขาวสวย แถมรูปร่างยังเซ็กซี่อย่างหลี่ชิวจวี๋แบบนี้ ที่บ้านนอกมีไม่เยอะ!เพียงแค่ผิวพรรณที่บอบบาง แถมยังมีเรือนร่างที่อวบอิ่มหยิ่งทะนงตัว ก็เพียงพอที่จะทำให้คนอยากเข้าไปครอบครองเพียงแค่ได้จับต้อง สัมผัสแบบนั้น จะไม่ทำให้คนตกภวังค์จนบ้าคลั่งไปเลยเหรอ!น่าเสียดาย หลินจงเฟยได้พูดเอาไว้ก่อนแล้ว ก่อนที่เขาจะได้เพลิดเพลินกับหลี่ชิวจวี๋ ใครก็ห้ามแต๊ะอั๋งหลี่ชิวจวี๋ทั้งนั้นอันธพาลพวกนี้อันที่จริงแล้วเป็นยามในโรงงานของหลินจงเฟย พวกเขาไม่กล้าที่จะขัดใจเจ้านาย!ในตอนนี้ หลี่ชิวจวี๋มองหลินจงเฟยด้วยความเดือดดาล: "หลินจงเฟย แกมันไอ้สารเลว! ถ้าพี่หยวนรู้ว่าแกกล้ารังแกฉัน เขาไม่มีทางปล่อยแกไปแน่นอน!"“ฮ่าฮ่าฮ่า! น่าขำชะมัดเลย! ก็แค่คนปัญญาอ่อน! ต่อให้ฟื้นคืนสติปัญญามาแล้วจะทำอะไรได้? เขากล้าต่อสู้กับฉันหลินจงเฟยไหมล่ะ?” หลินจงเฟยเยาะเย้ยขณะที่เขาพูด เขาก็แกว่งโทรศัพท์มือถือของห
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 104
ได้ยินคำพูดที่รุนแรงของจางหยวน หลินจงเฟยตกใจจนตัวสั่น และอยากจะดึงแขนที่ถูกจางหยวนจับเอาไว้ออกมาด้วยสัญชาตญาณแต่ไม่ว่าเขาจะใช้แรงมากมายแค่ไหน ก็ยังหลุดจากการผูกมัดของจางหยวนไม่ได้หลังจากที่หลี่ชิวจวี๋ได้ยินเสียงของจางหยวน เธอก็ถลึงตาโตทันทีในตอนที่เธอเห็นจางหยวน ความสิ้นหวังที่เต็มในดวงตากลับกลายเป็นความดีใจ"อาหยวน นายมาช่วยฉันแล้ว!"จางหยวนยิ้มอย่างรู้สึกผิดกับหลี่ชิวจวี๋: "พี่สะใภ้ชิวจวี๋ ขอโทษครับ ผมมาสายไปก้าวหนึ่ง ทำให้พี่ถูกไอ้สัตว์เดียรัจฉานตบหน้า!""ไม่สายไม่สาย! นายมาได้พอดีเลย!" หลี่ชิวจวี๋รีบพูดขึ้นถ้าหากจางหยวนมาช้าอีกสองสามนาที เกรงว่าหลี่ชิวจวี๋ก็จะถูกหลินจงเฟยย่ำยีแล้ว!ถูกไอ้สารเลวแบบนี้ย่ำยี แถมยังทำต่อหน้าคนมากมายด้วยนิสัยหยิ่งในศักดิ์ศรีของหลี่ชิวจวี๋ ไม่มีทางที่จะยอมรับการเหยียดหยามได้แน่นอน สุดท้ายก็เลือกฆ่าตัวตาย!การมาถึงได้ทันเวลาของจางหยวน ถือว่าได้ช่วยชีวิตหลี่ชิวจวี๋เอาไว้!ในตอนนี้ หลินจงเฟยมองดูใบหน้าที่ตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัดของพวกยามอันธพาลที่เขาพามาก็อดไม่ได้ที่จะด่าทอด้วยความโมโห"แม่งเอ๊ย! พวกแกกลายเป็นไอ้โง่กันหมดแล้วเหรอ? รีบมาช่วย
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 105
โชคดีที่ตอนที่เขากลับมาได้เหลือบมองไปในคลินิกพอดีไม่อย่างนั้น เกรงว่าหลี่ชิวจวี๋ก็จะถูกหลินจงเฟยคนนี้ย่ำยีไปแล้วจริง ๆ!คิดได้ถึงตรงนี้ จางหยวนหันหน้ามองไปทางหลินจงเฟยทันที สายตาเผยความเย็นชาตอนนี้หลินจงเฟยก็ค่อย ๆ ฟื้นฟูจากความเจ็บปวดขึ้นมาช้า ๆเห็นจางหยวนมองเขาด้วยสายตาเย็นชา เขาหันหลังกลับและอยากจะวิ่งหนีด้วยสัญชาตญาณเพียงแต่ยังไม่รอให้หลินจงเฟยออกวิ่ง จางหยวนก็แวบตัวมาที่ด้านหลังของเขา และจับคอเสื้อด้านหลังของเขาเอาไว้"อยากจะหนีไปเหรอ? ไม่มีทางหรอก! นายคุกเข่ากราบขอโทษพี่สะใภ้ชิวจวี๋ก่อนแล้วค่อยว่ากัน!" จางหยวนพูดเสียงเย็นชาเขาลากหลินจงเฟยไปตรงหน้าหลี่ชิวจวี๋ กดที่หลังคอของเขาและบังคับให้เขาคุกเข่าให้หลี่ชิวจวี๋ถึงแม้หลินจงเฟยจะไม่เต็มใจอย่างมาก แต่ภายใต้กำลังที่รุนแรงของจางหยวน ก็ทำได้แค่ถูกบังคับให้คุกเข่าลงตรงหน้าของหลี่ชิวจวี๋ในตอนนี้ หลินจงเฟยรู้สึกอับอายเป็นอย่างมากหลินจงเฟยเป็นยอดฝีมือท่ามกลางสาว ๆ มาโดยตลอดที่ผ่านมามีแต่ผู้หญิงคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขาทำให้เขารู้สึกสบาย และปล่อยให้ทำตามใจชอบแต่ว่าตอนนี้ เขากลับจะต้องคุกเข่าให้ผู้หญิงคนหนึ่ง และอีกฝ่ายก็ยั
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 106
เมื่อเห็นสีหน้าของหลี่ชิวจวี๋ หลินจงเฟยที่ถูกตีจนหน้ามืดตาลายเลือดไหลเต็มปากรีบพูดขึ้น:"ยอมแล้ว! ผมยอมแล้ว! ผม...ผมยอมแล้ว!"พวกอันธพาลที่นอนอยู่บนพื้น ในตอนนี้แต่ละคนก็ตกใจจนตัวสั่นไปหมดพวกเขาคาดคิดไม่ถึง ก่อนหน้านี้หลี่ชิวจวี๋ที่ถูกพวกเขาเห็นเป็นกระต่ายน้อยสีขาว จะโหดเหี้ยมขนาดนี้ เมื่อตีคนขึ้นมาก็ดุดันยิ่งกว่าจางหยวนอีก!เมื่อได้ว่าหลินจงเฟยยอมจำนนและขอความเมตตา จางหยวนก็ปล่อยหลินจงเฟยในทันทีตอนนี้หลินจงเฟยไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นยืน เขานอนแผ่ลงบนพื้นโดยตรง แล้วหายใจอย่างแรงและไอเป็นฟองเลือดออกจากปากอยู่บ่อยครั้งเห็นหลินจงเฟยสภาพน่าอนาถขนาดนี้ สีหน้าของจางหยวนก็แปลกประหลาดเล็กน้อย“พี่สะใภ้ชิวจวี๋ พี่ลงมือได้โหดเหี้ยมจังเลยนะ!”ได้ยินแบบนี้หลี่ชิวจวี๋ใบหน้าสวยแดงระเรื่อ: "โทษที่หลินจงเฟยชาติชั่วเกินไป! ตอนที่ฉันตีเขารู้สึกโมโหอย่างมาก ก็เลยออกแรงมากไปหน่อย!""แฮ่มแฮ่ม ไว้ค่อยพูดเรื่องนี้กัน! หลินจงเฟย นายพาคนมารังแกพี่สะใภ้ชิวจวี๋ ตอนนี้ถูกตีจนกลายเป็นเแบบนี้ ก็สมควรได้รับการลงโทษ!" จางหยวนหันหน้าไปพูดกับหลินจงเฟยหลินจงเฟยทรุดตัวลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง แม้แต่จะพูดจาก็ไ
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 107
เธอมองไปทางหลินจงเฟยด้วยความเยาะเย้ย: "หลินจงเฟย ฉันไม่แจ้งความก็ได้ แต่นายต้องให้ฉันฟาดอย่างว่าง่ายสักยก! นายไม่มีความเห็นใช่ไหม!""ฉันมี...เอ่อไม่ มี ฉันไม่มีความคิดเห็น!" หลินจงเฟยพยักหน้าอย่างจนปัญญาถ้าหากเป็นตอนปกติ ในหมู่บ้านใครกล้าตบหลินจงเฟยบ้างหลินจงเฟยจะต้องให้พวกยามที่เป็นลูกน้องพังบ้านของอีกฝ่ายแน่นอน!แต่ครั้งนี้กลับพบกับคนที่เก่งกาจเข้า!ความสามารถของจางหยวนน่าหวาดกลัวจนเกินไป ตัวคนเดียวสู้กับยามห้าหกคน!แถมยังใช้แค่มือข้างหนึ่ง ภายใต้สถานการณ์ที่จับหลินจงเฟยเอาไว้คนเหี้ยมโหดแบบนี้ หลินจงเฟยก็สู้ไม่ไหว อย่างน้อยตอนนี้ก็สู้ไม่ไหว!ผ่านไปไม่นาน ในดงป่าก็มีเสียงร้องอนาถของหลินจงเฟยดังขึ้นอีกครั้งพวกยามอันธพาลเหล่านั้น ก็อดไม่ได้ที่จะปิดตาลงด้านหนึ่งก็เพื่อไว้ทุกข์ให้กับหลินจงเฟย อีกด้านหนึ่งก็เพื่อไว้ทุกข์เพื่องานของตัวเองที่ใกล้จะสูญเสียไปด้วยนิสัยของหลินจงเฟย ตอนที่ไล่พวกเขาออก สามารถจ่ายเงินเดือนของเดือนนี้ได้ พวกเขาก็ขอบคุณฟ้า ขอบคุณดินแล้ว!ผ่านไปครู่หนึ่ง พวกยามก็ประคองหลินจงเฟย และเดินออกไปจากดงป่าด้วยใบหน้าเศร้าหมองรอให้พวกเขาจากไป ในดงป่าก็เหลือเ
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 108
หลังจากตกตะลึงไปสองวินาที จางหยวนก็นึกขึ้นได้ว่าต้องใช้ผ้าเช็ดตัวปกป้องจุดสำคัญเขาใช้ผ้าเช็ดตัวปกปิดตัวเอง ขณะเดียวกันก็ถามขึ้นว่า: "พี่สะใภ้ชิวจวี๋ พี่...พี่มาที่นี่ทำไม?"หลี่ชิวจวี๋กลับจ้องไปที่ร่างกายของจางหยวน ดวงตาที่สวยงามมีความสั่นคลอนแม้ว่าจะไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้เห็นมัน แต่เมื่อครู่เธอก็ยังรู้สึกสั่นคลอนเป็นอย่างมากอาหยวนร่างกายกำยำเกินไปแล้ว เป็นเหมือนกับลาเลย!นี่ถ้าได้คบกับเขา จะไม่ถูกเขาทรมานทั้งวันจนลงจากเตียงไม่ได้เลยเหรอ!เมื่อคิดเช่นนี้ แก้มของหลี่ชิวจวี๋แดงเป็นลูกมะเขือเทศเธอมองจางหยวนด้วยสายตาที่มีเสน่ห์:“อาหยวน เมื่อครู่นายช่วยพี่สะใภ้เอาไว้ได้มากขนาดนั้น พี่สะใภ้ก็ต้องชดเชยให้นายหน่อย? หรือว่า พี่สะใภ้ช่วยนายขัดตัวไหม”จางหยวนรีบโบกมืออย่างรวดเร็ว: "ไม่ต้อง! ไม่ต้อง! พี่สะใภ้ชิวจวี๋ ผมไม่ได้อยากให้พี่ชดเชยให้ผม!""แบบนั้นจะได้ยังไงล่ะ! จำเป็นต้องชดเชย หรือว่า...พี่สะใภ้เรียกลุงต้าซานออกมาตัดสิน ดูว่าฉันควรจะช่วยนายไหม!" หลี่ชิวจวี๋เหลือบมองยังจางต้าซานที่นอนอยู่ในบ้านจางหยวนพูดไม่ออกทันที ถ้าพ่อของเขารู้เรื่องความสัมพันธ์ของเขากับหลี่ชิวจวี๋ จะได้ยั
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 109
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินจงเฟย สีหน้าของหลิวรั่วหลันก็เปลี่ยนไปเย็นชาทันทีเธอวางยาไว้บนโต๊ะข้างเตียง และมีน้ำเสียงเย็นชา"นี่ยาขี้ผึ้ง ทาเอาเองเถอะ!"หลินจงเฟยโมโหขึ้นมา: "นังนี่! แม้แต่ยาก็ไม่ช่วยฉันทาเหรอ?"“คุณมีผู้หญิงข้างนอกเยอะมากไม่ใช่เหรอ? ให้พวกเธอทาให้คุณสิ!” หลิวรั่วหลันยิ้มเยาะหลินจงเฟยโมโหทันที: "ทำไมผมถึงมองหาผู้หญิงข้างนอก? ไม่ใช่เพราะคุณมีลูกไม่ได้ ผมจึงต้องหาผู้หญิงที่อยู่ข้างนอกมาสืบทอดตระกูลหลินของพวกเราหรอกเหรอ?""งั้นคุณก็ไปหาพวกเธอสืบทอดสกุลเถอะ!" หลิวรั่วหลันปิดประตูด้วยความโมโหและเดินจากไปหลิวรั่วหลันโมโหก็สมควรแล้วเธอรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นที่หลินจงเฟยพูดถึงคือใคร นั่นก็คือหลี่ชิวจวี๋!คิดไม่ถึงว่าจนถึงตอนนี้แล้ว หลินจงเฟยยังไม่ล้มเลิกความคิดที่มีต่อหลี่ชิวจวี๋เมื่อคิดถึงเรื่องที่หลินจงเฟยมัวสุมผู้หญิงอยู่ข้างนอก หาผู้หญิงมากมายขนาดนั้น หลิวรั่วหลันก็โมโหขึ้นมาจริงอยู่ที่เธอไม่สามารถมีลูกได้ ไม่สามารถสืบทอดสกุลหลินได้แต่นี่ไม่ใช่เหตุผลที่หลินจงเฟยจะทำเรื่องเลวร้ายไปทั่ว!ถ้าหากหลินจงเฟยเลี้ยงดูเมียน้อยอยู่ที่ข้างนอก ให้อีกฝ่ายสืบทอดสกุลให้เขา หลิว
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 110
เมื่อได้ยินคำพูดเด็ดขาดของหลิวรั่วหลัน หลินจงเฟยก็เงียบกริบทันทีอย่าดูว่าเมื่อครู่เขากำเริบเสิบสาน แต่เขาไม่กล้าตีหลิวรั่วหลันจริง ๆ นั่นแหละถ้าหากทำให้หลิวรั่วหลันโมโหเข้า และตัดขาดกับเขาจะทำอย่างไร?หลินจงเฟยพูดพึมพำได้ไม่กี่คำ เขาหันหลังให้หลิวรั่วหลัน และหาทางออกให้กับตัวเองหลิวรั่วหลันขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจเขาอีกต่อไป เธอปิดประตูแล้วเดินจากไปพลบค่ำในสองวันต่อมา หลิวรั่วหลันปิดประตูคลินิกเหมือนกับปกติ และก็บอกลาพยาบาลจ้าวเยี่ยนเพื่อกลับบ้านครั้งนี้ เธอเพิ่งจะเข้าประตูบ้าน ก็สังเกตได้ถึงความผิดปกติบางอย่างเสียงหัวเราะของผู้หญิงดังมาจากห้องของหลินจงเฟย!หลิวรั่วหลันตกตะลึง และรีบเดินไปที่ประตูห้องของหลินจงเฟยเสียงมาจากข้างในจริง ๆ ด้วย“พี่เฟย...วันนี้พี่ดุเดือดมากจริง ๆ ฉันเกือบถูกพี่ทรมานจนตายแล้ว!” เสียงออดอ้อนของหลี่ซู่เฟินดังขึ้นหลินจงเฟยยิ้มอย่างภาคภูมิใจ: "นังร่าน ครั้งนี้ฉันกินยาแล้ว! เป็นอย่างไรบ้าง? สุดยอดใช่ไหม?""สุดยอด! สุดยอดมาก! แต่ว่าพี่เฟย ฉันต้องรีบไปแล้ว! ถ้าหากให้ภรรยาของพี่เห็นเขา แบบนั้นจะต้องแย่แน่!" หลี่ซู่เฟินยิ้มอย่างสวยงามเมื่อได้ยินแบ
Latest chapter
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 422
เพราะเป็นฟาร์มเลี้ยงไก่มูลค่าหลายแสน มากกว่าทรัพย์สินทั้งหมดของจางหยวนตอนนี้เสียอีก! คิดไปคิดมา จางหยวนก็ยิ่งรู้สึกสับสน สุดท้ายเขาตัดสินใจที่จะไม่คิดอะไรมากแล้วเพราะอย่างไรเสียเขาได้บอกไปกับฉู่เสวี่ยเยี่ยนแล้วว่าขอเวลาคิดสองวัน ก็ใช้เวลาคิดสองวันแล้วค่อยว่ากันทว่าตอนนี้จางหยวนมีเรื่องสำคัญอีกอย่างหนึ่งที่ต้องทำ นั่นก็คือการไปซื้อลูกไก่! เดิมทีจางหยวนตั้งใจว่า ตอนเช้าจะไปช่วยจ้าวเจียซินรักษาเป็ดที่ฟาร์มเลี้ยงเป็ด แล้วตอนบ่ายจะไปซื้อลูกไก่เนื้อที่บ้านของหยวนเต๋อหวัง อารองของหยวนเสวี่ยไก่ฟีนิกซ์ได้ผลตอบรับดีมาก ถึงเวลาที่จะเลี้ยงไก่ฟีนิกซ์รุ่นใหม่เพิ่มแล้วแต่เนื่องจากเมาตั้งแต่เที่ยง เขาจึงกลับบ้านในช่วงบ่าย แล้วเตรียมที่จะไปซื้อลูกไก่ที่บ้านของหยวนเต๋อหวังอีกครั้งในวันพรุ่งนี้แต่บางครั้งแผนการก็มักจะไม่เป็นไปตามที่คิดไว้ วันรุ่งขึ้น ตอนที่ฟ้ายังมืดครึ้ม ฝนก็ตกหนัก จะไปซื้อลูกไก่ในเมืองด้วยการสวมเสื้อกันฝนแบบนี้ จางหยวนทำไม่ได้ รถสามล้อไฟฟ้าของเขาเป็นแบบเปิดโล่ง ไม่มีหลังคาบังฝน จึงกันฝนไม่ได้ เมื่อมองไปที่เกาเสี่ยวอวี๋ นักข่าวสาวที่กำลังรายงานพยากรณ์อากาศทางโทรทัศน์
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 421
"ฮัลโหล เสี่ยวอวี้? ผมนัดเรียบร้อยแล้ว สำหรับคืนพรุ่งนี้ เธอยืนยันแล้วใช่หรือไม่?” ตู้เหิงเซิงงถามคนในสาย “สบายใจได้ประธานตู้ ประเดี๋ยวฉันจะไปลางานกับหัวหน้าสถานี แล้วคุณว่าคืนพรุ่งนี้ฉันควรใส่ชุดสไตล์ไหนดี?” เกาเสี่ยวอวี้ยิ้มเสียงออดอ้อน ตู้เหิงเซิงงพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูบ้ากาม “แน่นอนว่าต้องเป็นชุดที่คุณใส่เวลาเป็นพิธีกรรายการ! เชื่อฉันสิ ชุดนั้นจะทำให้ผู้ชายเกิดความอยากจะพิชิตใจคุณอย่างแน่นอน! อยากจะฉีกชุดของคุณทิ้งให้หมดในทันทีเลย......” “บ้าน่ะ ประธานตู้พูดตรงเหลือเกิน! งั้นตกลงตามนี้แล้วกัน คืนพรุ่งนี้เจอกัน!” เกาเสี่ยวอวี้พูดจบแล้วก็วางสายทันที ตู้เหิงเซิงยังรู้สึกไม่สะใจเท่าไหร่ “จางหยวนเอ๋ยจางหยวน โชคดีเสียจริงๆ! คืนพรุ่งนี้ต้องโดนจิ้กจอกสาวดูดเอาพลังงานหมดเป็นแน่!” ตอนนี้จางหยวนยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย มื้ออาหารที่ตู้เหิงเซิงงชวนเขาไปกินนั้น แทบจะเรียกได้ว่าเป็นการ “เลี้ยงต้อนรับ” ที่เต็มไปด้วยอันตราย! และอาจจะพลาดท่าเสียตัวได้ง่ายๆ! แต่แม้รู้ว่าเป็นกับดัก จางหยวนก็ยังไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องนั้นเพราะเขามีเรื่องสำคัญที่ต้องทำรออยู่!เพิ่งวางสายจากตู้เหิงเซิงไปไม่
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 420
หากเขาไม่มีความสามารถอะไรเลยเหมือนจินฟานที่สนใจแต่ประชาสัมพันธ์ยาสุดพิเศษ เช่นนั้น แม้จ้าวลี่ซานจะแนะนำเขาให้เพื่อนร่วมอาชีพมากแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์! หลังจากได้ยินเช่นนั้น จางหยวนพยักหน้าอย่างแรง “อาจ้าว ผมเข้าใจความหมายของคุณแล้ว! ขอบคุณที่ช่วยแนะนำคนรู้จักให้ ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่นอน!" ขณะพูดประโยคนี้ จางหยวนรู้สึกหงุดหงิดอยู่บ้าง งานหลักของเขาควรเป็นแพทย์แผนจีนชัดๆ แต่ทำไมตอนนี้ถึงโด่งดังเพราะเป็นสัตวแพทย์ไปได้? หรือว่า......ต่อไปทุกคนจะคิดว่าเขาเป็นสัตวแพทย์ชื่อดัง ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นแพทย์แผนจีน?พอคิดว่าอนาคตข้างหน้าเวลาเดินไปบนถนน เจอใครก็ทักมายและเรียกเขาว่าหมอจางอย่างสนิทสนม จางหยวนก็อดขนลุกไม่ได้ ทว่าตามคำกล่าวที่ว่าของผู้ใหญ่ให้ก็ต้องรับ ความหวังดีของจ้าวลี่ซาน จางหยวนก็ย่อมปฏิเสธไม่ได้เมื่อจางหยวนกลับไปที่ฟาร์มเลี้ยงผึ้ง ปัญหาอีกอย่างก็ตามมา! ตู้เหิงเซิงโทรมา “รบกวน” อีกครั้ง! พอเห็นเบอร์โทรศัพท์ของเขา จางหยวนแทบอยากโยนโทรศัพท์ทิ้งเมื่อคืนเขาบอกตู้เหิงเซิงชัดเจนแล้วว่า เขาจะไม่ผิดสัญญา ตู้เหิงเซิงคนนี้ทำไมถึงตื้อไม่เลิกเช่นนี้?จางหยวนรับสายทันท
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 419
พ่อลูกตระกูลจ้าวพยายามโน้มน้าวจางหยวนให้รับซองแดง แต่จางหยวนยืนกรานไม่รับสุดท้ายเมื่อไม่มีทางอื่น ทั้งสองจึงต้องยอมแพ้ แต่ไม่นานดวงตาของจ้าวลี่ซานก็เป็นประกาย เขาคิดหาวิธีตอบแทนจางหยวนได้แล้ว! “พี่หยวน ไม่รับซองแดงก็ไม่เป็นไร แต่อาจ้าวขอเชิญเอ็งไปกินข้าว เอ็งต้องห้ามปฏิเสธนะ!” จ้าวลี่ซานพูดพร้อมรอยยิ้ม จางหยวนพยักหน้ายิ้ม “กินข้าวได้อยู่แล้ว ต้องสั่งอาหารเพิ่มสักสองอย่างนะ ผมกินเยอะ! ฮ่าๆ” คำพูดที่ตรงไปตรงมาทำให้คนทั้งสามถึงกับหัวเราะลั่น เมื่อถึงเวลามื้ออาหารกลางวัน จางหยวนก็รู้ว่าทำไมจ้าวลี่ซานถึงเชิญเขาไปกินข้าว ถึงจะบอกว่าเชิญไปกินข้าว แต่เป้าหมายที่แท้จริงของจ้าวลี่ซานคือการแนะนำคนรู้จักให้จางหยวน! เขาเชิญเจ้าของฟาร์มเลี้ยงสัตว์หลายรายในเมืองมาด้วยกัน และแนะนำให้รู้จักกับจางหยวน พร้อมทั้งเล่าเรื่องที่จางหยวนเอาชนะจินฟานเมื่อเช้าให้ฟัง เมื่อเหล่าเจ้าของฟาร์มได้ยินว่าจางหยวนสามารถรักษาสัตว์ป่วยที่แม้แต่ช่างเทคนิคจากโรงงานผลิตยาสัตว์ก็รักษาไม่ได้ พวกเขาจึงรู้สึกอยากรู้จักจางหยวนกันมากขึ้นทันทีที่จางหยวนเข้าใจเจตนาของจ้าวลี่ซาน เขาก็เล่าเรื่องที่เคยรักษาโรคอหิวาต
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 418
ยิ่งสองพ่อลูกตระกูลโจวชมเชยจางหยวนมากใด สีหน้าของจินฟานก็ยิ่งแย่ลงเท่านั้นเป็ดสองตัวที่เดินเล่นอยู่บนพื้น ราวกับฝ่ามือที่ตบหน้าจินฟานอย่างแรงไม่เพียงเสียงดังฟังชัด และยังเจ็บปวดมาก!ยาของจางหยวนรักษาเป็ดให้หายดี ซึ่งพิสูจน์แล้วว่า กาฬโรคเป็ดที่จินฟานพูดถึงก่อนหน้านั้นเป็นเรื่องโกหกหมด!เมื่อจ้าวลี่ซานลุกขึ้นยืน เขามองจินฟานด้วยสายตาที่ไม่พอใจ“ช่างเทคนิคจิน ผมต้องการคำอธิบายจากคุณ! ก่อนหน้านี้คุณบอกว่าเป็ดของผมเป็นกาฬโรคเป็ด แล้วให้ผมซื้อยาจากต่างประเทศ ตอนนี้เป็นเช่นนี้ คุณจะอธิบายอย่างไร”สีหน้าของจินฟานเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เขาก็ยังฝืนยิ้มออกมา“เถ้าแก่จ้าว คนเราย่อมผิดพลาดกันได้ ครั้งนี้ถือว่าผมดูผิดไป!”“จริงหรือ? อย่าคิดว่าคนอื่นโง่กันหมดนะ ช่างเทคนิคจิน ผมว่าต่อไปนี้คุณไม่จำเป็นต้องมาขายยาในเมืองของเราอีกแล้ว! ให้บริษัทของคุณส่งช่างเทคนิคคนอื่นมาแทนเถอะ ผมจะบอกกับคนอื่นๆ ในเมืองด้วย!” จ้าวลี่ซานพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเหตุผลที่เขาเชื่อฟังจินฟาน เพราะเขามีความเชื่อมั่นในช่างเทคนิคของโรงงานผลิตยาเกินไปแต่จินฟานกลับใช้ความไว้วางใจของเขา พูดจาหลอกลวงจ้าวลี่ซาน จ้าวลี่ซาน
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 417
ทันใดนั้น จ้าวลี่ซานรีบวิ่งไปหาเป็ด แล้วนั่งยองตรวจสอบอ้วกของเป็ด ไม่นาน เขาก็เห็นพยาธิเม็ดเลือดสีแดงอยู่ด้านใน พยาธิตัวนั้นยาวประมาณเล็บนิ้วก้อย แต่บางมาก บางราวกับเชือก “นี่......นี่คือพยาธิเม็ดเลือดหรือ? หรือว่าเป็ดในฟาร์มของฉันจะติดโรคพยาธิเม็ดเลือดในเป็ดจริงๆ?” จ้าวลี่ซานพูดด้วยความตกตะลึง ทันทีที่จ้าวลี่ซานพูดจบ จินฟานก็เดินตรงเข้ามา มองจ้าวลี่ซานด้วยสายตาเย้ยหยัน “เถ้าแก่จ้าว คุณเป็นคนมากประสบการณ์ ทำไมถึงโดนหลอกด้วยเล่ห์เหลี่ยมแบบนี้ได้!”จ้าวลี่ซานเงยหน้าขึ้นอย่างประหลาดใจ “เล่ห์เหลี่ยม? เล่ห์เหลี่ยมอะไร?” “คำตอบง่ายมาก! พยาธิสีแดงตัวเล็กๆ เหล่านี้ถูกเป็ดอาเจียนออกมาจริง! แต่คุณอย่าลืมว่าเมื่อครู่เป็ดดื่มอะไรเข้าไป! พยาธิสีแดงตัวเล็กๆ เหล่านี้ที่อาจถูกป้อนเข้าไปตอนนั้นก็เป็นได้!” จินฟานพูดด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย เขาไม่เคยเชื่อว่าจางหยวนจะสามารถระบุอาการป่วยของเป็ดได้ ดังนั้นเขาจึงไม่เชื่อในสิ่งที่จางหยวนพูด เมื่อได้ยินเช่นนั้น จ้าวเจียซินก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกับพูดว่า “เมื่อครู่ฉันยังคิดว่าคุณไม่ใช่คนโง่ แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าฉันคิดผิด!” จินฟานขมวดคิ้วมองเขา “ค
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 416
จินฟานฮึดฮัดออกมา โดยไม่ได้พูดอะไรต่อแผนการรักษาของเขาก็เป็นแบบนี้แม้ว่าจะมียาสำหรับสัตว์ที่ช่วยเสริมสร้างภูมิคุ้มกันแล้วก็ตาม เป็ดที่รอดชีวิตได้ก็เป็นเพียงเป็ดที่ร่างกายแข็งแรงที่สุดเท่านั้นส่วนพวกเป็ดที่ป่วยหนัก ก็ต้องปล่อยให้รอความตายไปจ้าวลี่ซานคิดครุ่นดูแล้วก็เห็นด้วย จึงให้จ้าวเจียซินไปจับเป็ดป่วยมาแต่จินเฟินกลับอาสาเสียเอง เดินไปที่โรงเลี้ยงเป็ด แล้วจับเป็ดป่วยหนักที่สุดมาสองตัวสิ่งที่จินเฟินอยากเห็นที่สุดก็คือ จางหยวนฆ่าเป็ดทั้งสองตัวตายคาที่เช่นนั้น เขาก็จะใช้โอกาสนี้ให้จ้าวลี่ซานสั่งซื้อยาสำหรับสัตว์เพิ่มอีกสองกล่องได้เมื่อเห็นเป็ดทั้งสองตัวที่ป่วยจนแทบไม่มีแรงดิ้น จ้าวลี่ซานก็ทำหน้าแปลกๆจ้าวเจียซินกลับยิ้มเย้ยหยัน “จับเป็ดป่วยที่ใกล้ตายมาใช่หรือไม่ แต่ไม่เป็นไรหรอก! พี่หยวนจะรักษาเป็ดทั้งสองตัวให้หายได้......ใช่หรือไม่”พูดถึงตรงนี้ จ้าวเจียซินก็รู้ตัวว่าพูดออกไปเช่นนี้อาจไม่เหมาะ จึงรีบหันไปถามความเห็นของจางหยวนจางหยวนพยักหน้ายิ้ม “ไม่เป็นไร ตราบใดที่เป็ดทั้งสองตัวยังไม่ตาย ก็ยังมีความหวังที่จะรักษาให้หายได้!”จากนั้นเขาใช้ช้อนเล็กตักยาจากอ่างลายครามหน
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 415
เห็นเช่นนั้น จางหยวนก็ยิ้มออกมา “โปรดรอสักครู่! อาจ้าวและผู้เชี่ยวชาญจินท่านนี้ อย่ารีบร้อนไปเลย การสั่งซื้อก็ไม่ต้องรีบร้อนหรอก! จะลองดูหรือไม่ว่าผมจะรักษาเป็ดพวกนี้อย่างไร?”“หึ! ไม่สนใจ! ผมไม่อยากเสียเวลากับคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว!” จินฟานพูดด้วยน้ำเสียงดูถูกจางหยวนจ้องมองจินฟาน “อาจ้าวตัดสินใจจะสั่งซื้อยาของคุณแล้ว อย่างไรเสียผู้เชี่ยวชาญจินจะไม่ให้เกียรติแม้แต่น้อยเลยหรือ?” จ้าวเจียซินเข้าใจและพูดต่อ “ใช่! ซื้อยาของคุณ แล้วคุณยังไม่ให้เกียรติขนาดนี้ ประเดี๋ยวผมจะลองติดต่อบริษัทยายี่ห้ออื่นทางออนไลน์ พวกเขาคงจะนำเข้ายาจากต่างประเทศได้เช่นกัน!”สีหน้าของจินฟานเปลี่ยนไปเล็กน้อยหากเป็นอย่างที่จ้าวเจียซินพูดจริงๆ และไปหาบริษัทยายี่ห้ออื่น วันนี้เขาคงจะมาเสียเที่ยว “เอาล่ะ! ถ้าเช่นนั้น ผมจะเห็นแก่หน้าเถ้าแก่จ้าว!” จินฟานพูดด้วยท่าทางใจกว้างจากนั้น ทุกคนก็เดินไปยังอ่างที่จางหยวนเตรียมไว้ เมื่อเห็นยาสมุนไพรในอ่าง และปูนขาวที่โรยอยู่ด้านบน จ้าวลี่ซานอดถามไม่ได้ว่า “พี่หยวน ข้างในนี้คืออะไรหรือ?”จางหยวนตอบด้วยรอยยิ้มว่า “อันนี้คือยาสมุนไพรบดเป็นผง ประกอบด้วยไฉหู เทียนหมา
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 414
แม้ว่าเขาจะพยายามกระซิบเสียงเบา แต่ทั้งจางหยวนและจ้าวเจียซินก็ยังได้ยินสิ่งที่เขาพูดอยู่ดี ทั้งสองสบตากัน แล้วต่างก็เห็นรอยยิ้มในสายตาของกันและกัน ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เอง ที่แท้จินฟานก็เป็นแค่คนเขลาแต่จ้าวลี่ซานกลับตกใจกับคำพูดของจินฟาน รีบถามเขาเหมือนจะคว้าเอาหญ้าแพรกมาเป็นที่ยึดเหนี่ยว “ผู้เชี่ยวชาญจิน คุณมีวิธีรักษาโรคระบาดในเป็ดได้หรือไม่ หากเป็ดของผมตายหมด ผมคงขาดทุนมากแน่!” เมื่อเห็นว่าหลอกล่อจ้าวลี่ซานได้ จินฟานก็ยิ้มออกมา “จริงๆ แล้ว การรักษาโรคระบาดในเป็ดก็ไม่ยาก! บริษัทของเรานำเข้ายาสำหรับสัตว์ชนิดหนึ่งมาจากต่างประเทศ! สามารถเพิ่มภูมิคุ้มกันของเป็ดได้มากเลย!” “ถึงแม้ว่าราคาจะค่อนข้างสูง แต่หากเป็ดได้รับยานี้ เชื่อว่าน่าจะมีเป็ดรอดชีวิตจำนวนมาก!” จ้าวลี่ซานรีบถามว่า “แล้วตอนนี้มียาหรือไม่” “ตอนนี้ยังไม่มี! แต่หากคุณจ้าวลี่ซานโอนเงินเข้าบริษัทวันนี้ ผมสามารถให้บริษัทเร่งจัดส่งได้ภายในวันเดียวกัน!” จินฟานพูดพร้อมรอยยิ้ม แผนของเขาเรียบง่ายมากคือต้องการให้จ้าวลี่ซานซื้อยาที่ช่วยเพิ่มภูมิคุ้มกันของเป็ดชุดนั้น จินฟานไม่ได้โอ้อวด ยานั้นสามารถเพิ่มภูมิคุ้มกันของเป็ดไ
