Share
บทที่ 102
Related chapters
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 103
พูดถึงตอนสุดท้าย หลินจงเฟยหัวเราะขึ้นมาด้วยความกำเริบเสิบสานพวกอันธพาลที่อยู่รอบ ๆ ก็ยิ้มอย่างชั่วร้ายหลินจงเฟยเคยรับปากเอาไว้ อีกเดี๋ยวหลังจากที่เขาเล่นกับผู้หญิงคนนี้เสร็จแล้ว ก็จะให้พวกเขาเหล่านี้เล่น!หญิงสาวที่ขาวสวย แถมรูปร่างยังเซ็กซี่อย่างหลี่ชิวจวี๋แบบนี้ ที่บ้านนอกมีไม่เยอะ!เพียงแค่ผิวพรรณที่บอบบาง แถมยังมีเรือนร่างที่อวบอิ่มหยิ่งทะนงตัว ก็เพียงพอที่จะทำให้คนอยากเข้าไปครอบครองเพียงแค่ได้จับต้อง สัมผัสแบบนั้น จะไม่ทำให้คนตกภวังค์จนบ้าคลั่งไปเลยเหรอ!น่าเสียดาย หลินจงเฟยได้พูดเอาไว้ก่อนแล้ว ก่อนที่เขาจะได้เพลิดเพลินกับหลี่ชิวจวี๋ ใครก็ห้ามแต๊ะอั๋งหลี่ชิวจวี๋ทั้งนั้นอันธพาลพวกนี้อันที่จริงแล้วเป็นยามในโรงงานของหลินจงเฟย พวกเขาไม่กล้าที่จะขัดใจเจ้านาย!ในตอนนี้ หลี่ชิวจวี๋มองหลินจงเฟยด้วยความเดือดดาล: "หลินจงเฟย แกมันไอ้สารเลว! ถ้าพี่หยวนรู้ว่าแกกล้ารังแกฉัน เขาไม่มีทางปล่อยแกไปแน่นอน!"“ฮ่าฮ่าฮ่า! น่าขำชะมัดเลย! ก็แค่คนปัญญาอ่อน! ต่อให้ฟื้นคืนสติปัญญามาแล้วจะทำอะไรได้? เขากล้าต่อสู้กับฉันหลินจงเฟยไหมล่ะ?” หลินจงเฟยเยาะเย้ยขณะที่เขาพูด เขาก็แกว่งโทรศัพท์มือถือของห
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 104
ได้ยินคำพูดที่รุนแรงของจางหยวน หลินจงเฟยตกใจจนตัวสั่น และอยากจะดึงแขนที่ถูกจางหยวนจับเอาไว้ออกมาด้วยสัญชาตญาณแต่ไม่ว่าเขาจะใช้แรงมากมายแค่ไหน ก็ยังหลุดจากการผูกมัดของจางหยวนไม่ได้หลังจากที่หลี่ชิวจวี๋ได้ยินเสียงของจางหยวน เธอก็ถลึงตาโตทันทีในตอนที่เธอเห็นจางหยวน ความสิ้นหวังที่เต็มในดวงตากลับกลายเป็นความดีใจ"อาหยวน นายมาช่วยฉันแล้ว!"จางหยวนยิ้มอย่างรู้สึกผิดกับหลี่ชิวจวี๋: "พี่สะใภ้ชิวจวี๋ ขอโทษครับ ผมมาสายไปก้าวหนึ่ง ทำให้พี่ถูกไอ้สัตว์เดียรัจฉานตบหน้า!""ไม่สายไม่สาย! นายมาได้พอดีเลย!" หลี่ชิวจวี๋รีบพูดขึ้นถ้าหากจางหยวนมาช้าอีกสองสามนาที เกรงว่าหลี่ชิวจวี๋ก็จะถูกหลินจงเฟยย่ำยีแล้ว!ถูกไอ้สารเลวแบบนี้ย่ำยี แถมยังทำต่อหน้าคนมากมายด้วยนิสัยหยิ่งในศักดิ์ศรีของหลี่ชิวจวี๋ ไม่มีทางที่จะยอมรับการเหยียดหยามได้แน่นอน สุดท้ายก็เลือกฆ่าตัวตาย!การมาถึงได้ทันเวลาของจางหยวน ถือว่าได้ช่วยชีวิตหลี่ชิวจวี๋เอาไว้!ในตอนนี้ หลินจงเฟยมองดูใบหน้าที่ตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัดของพวกยามอันธพาลที่เขาพามาก็อดไม่ได้ที่จะด่าทอด้วยความโมโห"แม่งเอ๊ย! พวกแกกลายเป็นไอ้โง่กันหมดแล้วเหรอ? รีบมาช่วย
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 105
โชคดีที่ตอนที่เขากลับมาได้เหลือบมองไปในคลินิกพอดีไม่อย่างนั้น เกรงว่าหลี่ชิวจวี๋ก็จะถูกหลินจงเฟยคนนี้ย่ำยีไปแล้วจริง ๆ!คิดได้ถึงตรงนี้ จางหยวนหันหน้ามองไปทางหลินจงเฟยทันที สายตาเผยความเย็นชาตอนนี้หลินจงเฟยก็ค่อย ๆ ฟื้นฟูจากความเจ็บปวดขึ้นมาช้า ๆเห็นจางหยวนมองเขาด้วยสายตาเย็นชา เขาหันหลังกลับและอยากจะวิ่งหนีด้วยสัญชาตญาณเพียงแต่ยังไม่รอให้หลินจงเฟยออกวิ่ง จางหยวนก็แวบตัวมาที่ด้านหลังของเขา และจับคอเสื้อด้านหลังของเขาเอาไว้"อยากจะหนีไปเหรอ? ไม่มีทางหรอก! นายคุกเข่ากราบขอโทษพี่สะใภ้ชิวจวี๋ก่อนแล้วค่อยว่ากัน!" จางหยวนพูดเสียงเย็นชาเขาลากหลินจงเฟยไปตรงหน้าหลี่ชิวจวี๋ กดที่หลังคอของเขาและบังคับให้เขาคุกเข่าให้หลี่ชิวจวี๋ถึงแม้หลินจงเฟยจะไม่เต็มใจอย่างมาก แต่ภายใต้กำลังที่รุนแรงของจางหยวน ก็ทำได้แค่ถูกบังคับให้คุกเข่าลงตรงหน้าของหลี่ชิวจวี๋ในตอนนี้ หลินจงเฟยรู้สึกอับอายเป็นอย่างมากหลินจงเฟยเป็นยอดฝีมือท่ามกลางสาว ๆ มาโดยตลอดที่ผ่านมามีแต่ผู้หญิงคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขาทำให้เขารู้สึกสบาย และปล่อยให้ทำตามใจชอบแต่ว่าตอนนี้ เขากลับจะต้องคุกเข่าให้ผู้หญิงคนหนึ่ง และอีกฝ่ายก็ยั
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 106
เมื่อเห็นสีหน้าของหลี่ชิวจวี๋ หลินจงเฟยที่ถูกตีจนหน้ามืดตาลายเลือดไหลเต็มปากรีบพูดขึ้น:"ยอมแล้ว! ผมยอมแล้ว! ผม...ผมยอมแล้ว!"พวกอันธพาลที่นอนอยู่บนพื้น ในตอนนี้แต่ละคนก็ตกใจจนตัวสั่นไปหมดพวกเขาคาดคิดไม่ถึง ก่อนหน้านี้หลี่ชิวจวี๋ที่ถูกพวกเขาเห็นเป็นกระต่ายน้อยสีขาว จะโหดเหี้ยมขนาดนี้ เมื่อตีคนขึ้นมาก็ดุดันยิ่งกว่าจางหยวนอีก!เมื่อได้ว่าหลินจงเฟยยอมจำนนและขอความเมตตา จางหยวนก็ปล่อยหลินจงเฟยในทันทีตอนนี้หลินจงเฟยไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นยืน เขานอนแผ่ลงบนพื้นโดยตรง แล้วหายใจอย่างแรงและไอเป็นฟองเลือดออกจากปากอยู่บ่อยครั้งเห็นหลินจงเฟยสภาพน่าอนาถขนาดนี้ สีหน้าของจางหยวนก็แปลกประหลาดเล็กน้อย“พี่สะใภ้ชิวจวี๋ พี่ลงมือได้โหดเหี้ยมจังเลยนะ!”ได้ยินแบบนี้หลี่ชิวจวี๋ใบหน้าสวยแดงระเรื่อ: "โทษที่หลินจงเฟยชาติชั่วเกินไป! ตอนที่ฉันตีเขารู้สึกโมโหอย่างมาก ก็เลยออกแรงมากไปหน่อย!""แฮ่มแฮ่ม ไว้ค่อยพูดเรื่องนี้กัน! หลินจงเฟย นายพาคนมารังแกพี่สะใภ้ชิวจวี๋ ตอนนี้ถูกตีจนกลายเป็นเแบบนี้ ก็สมควรได้รับการลงโทษ!" จางหยวนหันหน้าไปพูดกับหลินจงเฟยหลินจงเฟยทรุดตัวลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง แม้แต่จะพูดจาก็ไ
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 107
เธอมองไปทางหลินจงเฟยด้วยความเยาะเย้ย: "หลินจงเฟย ฉันไม่แจ้งความก็ได้ แต่นายต้องให้ฉันฟาดอย่างว่าง่ายสักยก! นายไม่มีความเห็นใช่ไหม!""ฉันมี...เอ่อไม่ มี ฉันไม่มีความคิดเห็น!" หลินจงเฟยพยักหน้าอย่างจนปัญญาถ้าหากเป็นตอนปกติ ในหมู่บ้านใครกล้าตบหลินจงเฟยบ้างหลินจงเฟยจะต้องให้พวกยามที่เป็นลูกน้องพังบ้านของอีกฝ่ายแน่นอน!แต่ครั้งนี้กลับพบกับคนที่เก่งกาจเข้า!ความสามารถของจางหยวนน่าหวาดกลัวจนเกินไป ตัวคนเดียวสู้กับยามห้าหกคน!แถมยังใช้แค่มือข้างหนึ่ง ภายใต้สถานการณ์ที่จับหลินจงเฟยเอาไว้คนเหี้ยมโหดแบบนี้ หลินจงเฟยก็สู้ไม่ไหว อย่างน้อยตอนนี้ก็สู้ไม่ไหว!ผ่านไปไม่นาน ในดงป่าก็มีเสียงร้องอนาถของหลินจงเฟยดังขึ้นอีกครั้งพวกยามอันธพาลเหล่านั้น ก็อดไม่ได้ที่จะปิดตาลงด้านหนึ่งก็เพื่อไว้ทุกข์ให้กับหลินจงเฟย อีกด้านหนึ่งก็เพื่อไว้ทุกข์เพื่องานของตัวเองที่ใกล้จะสูญเสียไปด้วยนิสัยของหลินจงเฟย ตอนที่ไล่พวกเขาออก สามารถจ่ายเงินเดือนของเดือนนี้ได้ พวกเขาก็ขอบคุณฟ้า ขอบคุณดินแล้ว!ผ่านไปครู่หนึ่ง พวกยามก็ประคองหลินจงเฟย และเดินออกไปจากดงป่าด้วยใบหน้าเศร้าหมองรอให้พวกเขาจากไป ในดงป่าก็เหลือเ
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 108
หลังจากตกตะลึงไปสองวินาที จางหยวนก็นึกขึ้นได้ว่าต้องใช้ผ้าเช็ดตัวปกป้องจุดสำคัญเขาใช้ผ้าเช็ดตัวปกปิดตัวเอง ขณะเดียวกันก็ถามขึ้นว่า: "พี่สะใภ้ชิวจวี๋ พี่...พี่มาที่นี่ทำไม?"หลี่ชิวจวี๋กลับจ้องไปที่ร่างกายของจางหยวน ดวงตาที่สวยงามมีความสั่นคลอนแม้ว่าจะไม่ใช่ครั้งแรกที่ได้เห็นมัน แต่เมื่อครู่เธอก็ยังรู้สึกสั่นคลอนเป็นอย่างมากอาหยวนร่างกายกำยำเกินไปแล้ว เป็นเหมือนกับลาเลย!นี่ถ้าได้คบกับเขา จะไม่ถูกเขาทรมานทั้งวันจนลงจากเตียงไม่ได้เลยเหรอ!เมื่อคิดเช่นนี้ แก้มของหลี่ชิวจวี๋แดงเป็นลูกมะเขือเทศเธอมองจางหยวนด้วยสายตาที่มีเสน่ห์:“อาหยวน เมื่อครู่นายช่วยพี่สะใภ้เอาไว้ได้มากขนาดนั้น พี่สะใภ้ก็ต้องชดเชยให้นายหน่อย? หรือว่า พี่สะใภ้ช่วยนายขัดตัวไหม”จางหยวนรีบโบกมืออย่างรวดเร็ว: "ไม่ต้อง! ไม่ต้อง! พี่สะใภ้ชิวจวี๋ ผมไม่ได้อยากให้พี่ชดเชยให้ผม!""แบบนั้นจะได้ยังไงล่ะ! จำเป็นต้องชดเชย หรือว่า...พี่สะใภ้เรียกลุงต้าซานออกมาตัดสิน ดูว่าฉันควรจะช่วยนายไหม!" หลี่ชิวจวี๋เหลือบมองยังจางต้าซานที่นอนอยู่ในบ้านจางหยวนพูดไม่ออกทันที ถ้าพ่อของเขารู้เรื่องความสัมพันธ์ของเขากับหลี่ชิวจวี๋ จะได้ยั
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 109
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินจงเฟย สีหน้าของหลิวรั่วหลันก็เปลี่ยนไปเย็นชาทันทีเธอวางยาไว้บนโต๊ะข้างเตียง และมีน้ำเสียงเย็นชา"นี่ยาขี้ผึ้ง ทาเอาเองเถอะ!"หลินจงเฟยโมโหขึ้นมา: "นังนี่! แม้แต่ยาก็ไม่ช่วยฉันทาเหรอ?"“คุณมีผู้หญิงข้างนอกเยอะมากไม่ใช่เหรอ? ให้พวกเธอทาให้คุณสิ!” หลิวรั่วหลันยิ้มเยาะหลินจงเฟยโมโหทันที: "ทำไมผมถึงมองหาผู้หญิงข้างนอก? ไม่ใช่เพราะคุณมีลูกไม่ได้ ผมจึงต้องหาผู้หญิงที่อยู่ข้างนอกมาสืบทอดตระกูลหลินของพวกเราหรอกเหรอ?""งั้นคุณก็ไปหาพวกเธอสืบทอดสกุลเถอะ!" หลิวรั่วหลันปิดประตูด้วยความโมโหและเดินจากไปหลิวรั่วหลันโมโหก็สมควรแล้วเธอรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นที่หลินจงเฟยพูดถึงคือใคร นั่นก็คือหลี่ชิวจวี๋!คิดไม่ถึงว่าจนถึงตอนนี้แล้ว หลินจงเฟยยังไม่ล้มเลิกความคิดที่มีต่อหลี่ชิวจวี๋เมื่อคิดถึงเรื่องที่หลินจงเฟยมัวสุมผู้หญิงอยู่ข้างนอก หาผู้หญิงมากมายขนาดนั้น หลิวรั่วหลันก็โมโหขึ้นมาจริงอยู่ที่เธอไม่สามารถมีลูกได้ ไม่สามารถสืบทอดสกุลหลินได้แต่นี่ไม่ใช่เหตุผลที่หลินจงเฟยจะทำเรื่องเลวร้ายไปทั่ว!ถ้าหากหลินจงเฟยเลี้ยงดูเมียน้อยอยู่ที่ข้างนอก ให้อีกฝ่ายสืบทอดสกุลให้เขา หลิว
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 110
เมื่อได้ยินคำพูดเด็ดขาดของหลิวรั่วหลัน หลินจงเฟยก็เงียบกริบทันทีอย่าดูว่าเมื่อครู่เขากำเริบเสิบสาน แต่เขาไม่กล้าตีหลิวรั่วหลันจริง ๆ นั่นแหละถ้าหากทำให้หลิวรั่วหลันโมโหเข้า และตัดขาดกับเขาจะทำอย่างไร?หลินจงเฟยพูดพึมพำได้ไม่กี่คำ เขาหันหลังให้หลิวรั่วหลัน และหาทางออกให้กับตัวเองหลิวรั่วหลันขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจเขาอีกต่อไป เธอปิดประตูแล้วเดินจากไปพลบค่ำในสองวันต่อมา หลิวรั่วหลันปิดประตูคลินิกเหมือนกับปกติ และก็บอกลาพยาบาลจ้าวเยี่ยนเพื่อกลับบ้านครั้งนี้ เธอเพิ่งจะเข้าประตูบ้าน ก็สังเกตได้ถึงความผิดปกติบางอย่างเสียงหัวเราะของผู้หญิงดังมาจากห้องของหลินจงเฟย!หลิวรั่วหลันตกตะลึง และรีบเดินไปที่ประตูห้องของหลินจงเฟยเสียงมาจากข้างในจริง ๆ ด้วย“พี่เฟย...วันนี้พี่ดุเดือดมากจริง ๆ ฉันเกือบถูกพี่ทรมานจนตายแล้ว!” เสียงออดอ้อนของหลี่ซู่เฟินดังขึ้นหลินจงเฟยยิ้มอย่างภาคภูมิใจ: "นังร่าน ครั้งนี้ฉันกินยาแล้ว! เป็นอย่างไรบ้าง? สุดยอดใช่ไหม?""สุดยอด! สุดยอดมาก! แต่ว่าพี่เฟย ฉันต้องรีบไปแล้ว! ถ้าหากให้ภรรยาของพี่เห็นเขา แบบนั้นจะต้องแย่แน่!" หลี่ซู่เฟินยิ้มอย่างสวยงามเมื่อได้ยินแบ
Latest chapter
