เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 108
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 109
เมื่อได้ยินคำพูดของหลินจงเฟย สีหน้าของหลิวรั่วหลันก็เปลี่ยนไปเย็นชาทันทีเธอวางยาไว้บนโต๊ะข้างเตียง และมีน้ำเสียงเย็นชา"นี่ยาขี้ผึ้ง ทาเอาเองเถอะ!"หลินจงเฟยโมโหขึ้นมา: "นังนี่! แม้แต่ยาก็ไม่ช่วยฉันทาเหรอ?"“คุณมีผู้หญิงข้างนอกเยอะมากไม่ใช่เหรอ? ให้พวกเธอทาให้คุณสิ!” หลิวรั่วหลันยิ้มเยาะหลินจงเฟยโมโหทันที: "ทำไมผมถึงมองหาผู้หญิงข้างนอก? ไม่ใช่เพราะคุณมีลูกไม่ได้ ผมจึงต้องหาผู้หญิงที่อยู่ข้างนอกมาสืบทอดตระกูลหลินของพวกเราหรอกเหรอ?""งั้นคุณก็ไปหาพวกเธอสืบทอดสกุลเถอะ!" หลิวรั่วหลันปิดประตูด้วยความโมโหและเดินจากไปหลิวรั่วหลันโมโหก็สมควรแล้วเธอรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นที่หลินจงเฟยพูดถึงคือใคร นั่นก็คือหลี่ชิวจวี๋!คิดไม่ถึงว่าจนถึงตอนนี้แล้ว หลินจงเฟยยังไม่ล้มเลิกความคิดที่มีต่อหลี่ชิวจวี๋เมื่อคิดถึงเรื่องที่หลินจงเฟยมัวสุมผู้หญิงอยู่ข้างนอก หาผู้หญิงมากมายขนาดนั้น หลิวรั่วหลันก็โมโหขึ้นมาจริงอยู่ที่เธอไม่สามารถมีลูกได้ ไม่สามารถสืบทอดสกุลหลินได้แต่นี่ไม่ใช่เหตุผลที่หลินจงเฟยจะทำเรื่องเลวร้ายไปทั่ว!ถ้าหากหลินจงเฟยเลี้ยงดูเมียน้อยอยู่ที่ข้างนอก ให้อีกฝ่ายสืบทอดสกุลให้เขา หลิว
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 110
เมื่อได้ยินคำพูดเด็ดขาดของหลิวรั่วหลัน หลินจงเฟยก็เงียบกริบทันทีอย่าดูว่าเมื่อครู่เขากำเริบเสิบสาน แต่เขาไม่กล้าตีหลิวรั่วหลันจริง ๆ นั่นแหละถ้าหากทำให้หลิวรั่วหลันโมโหเข้า และตัดขาดกับเขาจะทำอย่างไร?หลินจงเฟยพูดพึมพำได้ไม่กี่คำ เขาหันหลังให้หลิวรั่วหลัน และหาทางออกให้กับตัวเองหลิวรั่วหลันขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจเขาอีกต่อไป เธอปิดประตูแล้วเดินจากไปพลบค่ำในสองวันต่อมา หลิวรั่วหลันปิดประตูคลินิกเหมือนกับปกติ และก็บอกลาพยาบาลจ้าวเยี่ยนเพื่อกลับบ้านครั้งนี้ เธอเพิ่งจะเข้าประตูบ้าน ก็สังเกตได้ถึงความผิดปกติบางอย่างเสียงหัวเราะของผู้หญิงดังมาจากห้องของหลินจงเฟย!หลิวรั่วหลันตกตะลึง และรีบเดินไปที่ประตูห้องของหลินจงเฟยเสียงมาจากข้างในจริง ๆ ด้วย“พี่เฟย...วันนี้พี่ดุเดือดมากจริง ๆ ฉันเกือบถูกพี่ทรมานจนตายแล้ว!” เสียงออดอ้อนของหลี่ซู่เฟินดังขึ้นหลินจงเฟยยิ้มอย่างภาคภูมิใจ: "นังร่าน ครั้งนี้ฉันกินยาแล้ว! เป็นอย่างไรบ้าง? สุดยอดใช่ไหม?""สุดยอด! สุดยอดมาก! แต่ว่าพี่เฟย ฉันต้องรีบไปแล้ว! ถ้าหากให้ภรรยาของพี่เห็นเขา แบบนั้นจะต้องแย่แน่!" หลี่ซู่เฟินยิ้มอย่างสวยงามเมื่อได้ยินแบ
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 111
ลางสังหรณ์บอกจางหยวนว่า โสมป่าต้นนั้นที่เขาได้กลิ่น เป็นไปได้อย่างสูงว่าอยู่ใกล้ ๆ จุดที่ทำเครื่องหมายเอาไว้เพียงแต่เนื่องด้วยเหตุผลที่ไม่สามารถรับรู้ได้บางประการ ทำให้เขาหาไม่พบ!เขาวางแผนที่จะไปอีกในวันพรุ่งนี้ จะต้องตามหาโสมป่าลึกลับต้นนั้นให้เจอให้ได้!จางหยวนลงจากเขากลับไปยังหมู่บ้านด้วยความกลัดกลุ้มใจอย่างมากตอนที่เดินผ่านคลินิก บังเอิญเห็นหลิวรั่วหลันกำลังเปิดประตูคลินิก!ภายใต้แสงไฟจากโคมไฟถนน เขามองเห็นได้ชัดเจนว่า ดวงตาของหลิวรั่วหลันแดงก่ำ เหมือนกับเพิ่งจะผ่านการร้องไห้มาดึก ๆ ดื่น ๆ หลิวรั่วหลันมาเปิดคลินิก และเหมือนว่าจะร้องไห้ซะด้วยคงไม่ใช่ว่า เธอทะเลาะกับหลินจงเฟยหรอกนะ?จางหยวนนึกถึงเรื่องที่ครั้งที่แล้วหลิวรั่วหลันรายงานเรื่องราวกับเขาถ้าไม่ใช่เพราะคำเตือนของหลิวรั่วหลัน เกรงว่าหลี่ชิวจวี๋คงจะถูกหลินจงเฟยลงมืออย่างโหดเหี้ยมแล้ว!หรือว่า เรื่องที่หลิวรั่วหลันรางงานเรื่องราวกับเขา ถูกหลินจงเฟยรับรู้แล้ว ดังนั้นทั้งสองคนถึงได้ทะเลาะกันเหรอ?เมื่อคิดถึงความเป็นไปได้นี้ จางหยวนอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อยเขาคิดว่าตัวเองจำเป็นต้องทำอะไรสักอย่าง!รอให้หลิว
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 112
จางหยวนมองดูการกระทำของหลิวรั่วหลันด้วยความประหลาดใจ: "หมอหลิว คุณทำอะไรน่ะ?""ทำอะไร? ก็ทำเรื่องที่พวกผู้ชายชอบมากที่สุดยังไงล่ะ!" หลิวรั่วหลันพูดด้วยสีหน้านิ่งเฉยแต่ถ้าหากสังเกตดวงตาของเธออย่างละเอียด ก็จะพบว่า ในสายตาของเธอแฝงไปด้วยความสะใจจากการแก้แค้นอยู่เล็กน้อยรูม่านตาของจางหยวนหดลงเล็กน้อย: "เรื่องที่ผู้ชายชอบทำที่สุด?"“หยุดเสแสร้งได้แล้ว! จางหยวน ฉันรู้ว่าเธอกระหายร่างกายของฉัน! ทุกครั้งที่เธอมาคลินิก เธอจะจ้องมองก้นของฉัน!” เสียงของหลิวรั่วหลันมีเสน่ห์"ตอนนี้ฉันจะให้โอกาสคุณ ให้คุณได้...ดูให้เพียงพอ และ...ก็จับให้เพียงพอ!"แก้มของเธอก็แดงระเรื่อเหมือนมะเขือเทศสองลูก ดูสวยหยาดเยิ้มกว่าปกติเป็นอย่างมากอย่างไรก็ตามหลิวรั่วหลันได้ตัดสินใจที่จะแก้แค้นหลินจงเฟยแล้วแต่เมื่อเธอพูดคำที่น่าอายเหล่านี้ออกมา เธอก็ยังรู้สึกละอายใจอยู่นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอพูดยั่วยวนผู้ชายแบบนี้!แม้แต่หลินจงเฟยสามีของเธอ ก็ไม่เคยได้รับการปฏิบัติเช่นนี้เลย!จางหยวนตกตะลึงในทันทีเมื่อครู่เขาเพียงแค่สงสัย แต่ตอนนี้เขามั่นใจเต็มที่แล้ว หลิวรั่วหลันกำลังยั่วยวนเขาอยู่!แถมยังยั่วยวนเ
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 113
ตอนนี้มองดูหลิวรั่วหลันปลดกระดุม จางหยวนกลับค้นพบด้วยความประหลาดใจอย่างมากที่แท้หลิวรั่วหลันไม่เพียงมีบั้นท้ายที่ยั่วยวนคน ส่วนอื่น ๆ ก็มีดีเป็นอย่างมาก!ก่อนหน้านี้จางหยวนยังคิดว่า หลิวรั่วหลันนอกจากก้นที่งอนเด้งแล้ว ส่วนอื่นสู้หลี่ชิวจวี๋ไม่ได้ตอนนี้ดูแล้ว ทั้งสองคนถือว่าเทียบเท่ากันได้เลย!ยิ่งไปกว่านั้น จางหยวนยังค้นพบอีกว่า หลี่ชิวจวี๋เป็นคนประเภทที่อ่อนนุ่มส่วนหลิวรั่วหลัน เธอมีความยืดหยุ่นมากกว่าโดยที่ไม่ต้องสงสัยรูปร่างแบบนี้ สามารถเทียบไหล่กับนางแบบระดับสุดยอดได้เลย!ถ้าได้จูบผิวพรรณของหลิวรั่วหลัน ประสบการณ์แบบนั้นคงจะสุดยอดเป็นอย่างมาก!ความคิดของจางหยวนปั่นป่วน เมื่อมองดูหลิวรั่วหลันจะปลดกระดุมเม็ดที่สี่แล้วถึงเวลานั้นจุดที่สวยงามสุดยอดของเธอก็จะปรากฏขึ้นตรงหน้าของจางหยวนอย่างเต็มที่!ในตอนนี้เอง จางหยวนที่ตั้งสติได้จับมือของหลิวรั่วหลันเอาไว้ในตอนที่จับมือเล็ก ๆ ของหลิวรั่วหลัน จางหยวนสัมผัสโดนกระดุมที่อยู่ในมือของหลิวรั่วหลันและก้อนเนื้ออ่อนนุ่มที่อยู่ภายใต้กระดุมจางหยวนใจสั่นเทา เป็นอย่างที่เขาคิดเอาไว้จริง ๆ ตรงนั้นของหลิวรั่วหลันมีความยืดหยุ่นที่ทำให
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 114
เมื่อได้ยินแบบนี้ หลิวรั่วหลันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ถึงได้พูดขึ้นอย่างไม่เต็มใจ: "ขอโทษ!"“ดังกว่านี้อีก! ผมไม่ได้ยิน!” จางหยวนพูดด้วยสีหน้าบึ้งตึงหลิวรั่วหลันกัดฟัน: "ฉันขอโทษ! ฉันผิดไปแล้ว! ฉันไม่ควรใช้คุณเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นหลินจงเฟย แบบนี้ได้แล้วยัง?"จางหยวนพยักหน้าแล้วปล่อยเธอออก"ความคิดที่คุณอยากแก้แค้นหลินจงเฟย ผมเข้าใจ แต่คุณเห็นผมจางหยวนเป็นคนโง่! ผมไม่ใช่เครื่องมือของคุณนะ" จางหยวนสีหน้าบึ้งตึงพูดขึ้นหลิวรั่วหลันส่งเสียงไม่พอใจ และก็ทำหน้าบึ้งไม่พูดไม่จา ในใจกลับครุ่นคิดขึ้นมาหรือว่า ท่าทางที่ปกติจางหยวนจ้องมองบั้นท้ายของเธออย่างลามกนั้น ต่างก็เสแสร้งออกมา?อันที่จริงเขาไม่ได้รู้สึกสนใจเธอเลยสักนิดเหรอ?คิดได้แบบนี้ จู่ ๆ หลิวรั่วหลันก็รู้สึกอับอายขายหน้าอย่างมากเธอทำถึงขึ้นนี้แล้ว แต่ยังถูกจางหยวนปฏิเสธ"จางหยวน คุณ...คุณมันเป็นไอ้สารเลวที่ไม่มีความกล้า!" หลิวรั่วหลันที่ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโหและพูดออกมาด้วยความเดือดดาลจางหยวนชะงักงันและโต้ตอบทันที: "ความกล้าผมมีอยู่แล้ว แต่ผมกลัวว่าคุณจะเสียใจภายหลัง!"“คุณ...” หลิวรั่วหลันตะลึงงันเธอคิดไม่ถึงว่าจางหยวนจะพ
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 115
เธอจะให้จางหยวนอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้อยู่แล้ว!แต่คิดไม่ถึงว่าจางหยวนกลับไม่มีท่าทีที่จะกลับไป แถมยังพูดอีกเรื่องหนึ่งขึ้นมาด้วยสีหน้าจริงจัง"คุณหมอหลิว ผมพูดอีกเรื่องหนึ่งเสร็จแล้วก็จะกลับไป! ยังจำเรื่องนั้นที่ผมอยากจะคุยกับคุณ เมื่อครั้งที่แล้วที่หน้าบ้านของคุณได้ไหมครับ?""ไม่ ฉันไม่อยากรู้!" หลิวรั่วหลันพูดด้วยความหงุดหงิดจางหยวนเพิกเฉยต่อความหงุดหงิดของเธอเขารู้ว่า ผ่านเรื่องในวันนี้ไป ต่อไปทั้งสองคนเจอหน้ากันก็จะยิ่งอึดอัดเรื่องนั้นจะต้องถือโอกาสในครั้งนี้พูดออกไป!ไม่อย่างนั้นต่อไปอาจจะไม่มีโอกาสพูดแล้ว!"อันที่จริง ไม่กี่วันก่อน ผมบังเอิญได้ยินหลินจงเฟยพูดถึงเรื่องที่คุณไม่สามารถมีลูกได้!" จางหยวนพูดต่อทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา หลิวรั่วหลันก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งวินาทีต่อมา ใบหน้าสวยของเธอเต็มไปด้วยความอับอายจากความโมโห“หลินจงเฟยไอ้สารเลวคนนี้ ทำไมเขาถึงพูดทุกอย่างกับคนอื่น! ฉันจะฆ่าเขาซะ!” หลิวรั่วหลันขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพูดขึ้นจางหยวนอธิบายอย่างรวดเร็ว: "เขาไม่ได้พูดกับผม แต่ผมบังเอิญได้ยินมันตอนที่กำลังนัวเนียอยู่กับหลี่ซู่เฟิน!""ดังนั้น?" หลิวรั่วหลันม
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 116
รอให้หลิวรั่วหลันกลับมามีกำลังเล็กน้อย ตอนที่จะพยายามดิ้นรน จางหยวนก็ถือโอกาสปล่อยเธอออก“ไอ้สารเลว! คุณเอาเปรียบฉัน!” หลิวรั่วหลันโกรธมากจนตบหน้าจางหยวนจางหยวนถอยหลังไปสองก้าวและหลบเลี่ยงอย่างง่ายดาย“เอาล่ะ หมอหลิว ผมเพิ่งตรวจชีพจรของคุณ ลำดับต่อไปผมจะพูดถึงอาการมีบุตรยากของคุณ! คุณตัดสินเอาเองว่าสิ่งที่ผมพูดนั้นถูกต้องหรือไม่!” จางหยวนพูดหลิวรั่วหลันพลาดการโจมตี เธอถลึงตาใส่จางหยวนด้วยความเย็นชา"ได้! งั้นคุณพูดมาดูสิ! ถ้าหากคุณพูดไม่ถูก ฉันจะตะโกนร้องขอความช่วยเหลือทันที!"จางหยวนยักไหล่: "ได้ทั้งนั้น!"หลังจากตอบรับประโยคหนึ่ง จางหยวนพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม: "ทุกครั้งตอนที่คุณมีประจำเดือน ก็จะรู้สึกว่าท้องน้อยเย็นเยือก! รักษาอาการมดลูกเย็น แต่กลับได้ผลไม่ดีนัก ถูกต้องหรือไม่?"หลิวรั่วหลันตกตะลึง จางหยวนพูดถูกจริง ๆ ด้วย!แต่เขารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร?หรือว่าเป็นตอนที่หลินจงเฟยนัวเนียอยู่กับหลี่ซู่เฟิน แล้วบังเอิญพูดออกมา?ไอ้สารเลวนั่นถึงกับพูดเรื่องแบบนี้กับคนอื่นด้วย!ในตอนนี้ จางหยวนพูดขึ้นอีก: "ช่วงครึ่งปีถึงหนึ่งปีที่ผ่านมา ทุกครั้งหลังจากที่ประจำเดือนหมดไป ตำ
บทล่าสุด
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 422
เพราะเป็นฟาร์มเลี้ยงไก่มูลค่าหลายแสน มากกว่าทรัพย์สินทั้งหมดของจางหยวนตอนนี้เสียอีก! คิดไปคิดมา จางหยวนก็ยิ่งรู้สึกสับสน สุดท้ายเขาตัดสินใจที่จะไม่คิดอะไรมากแล้วเพราะอย่างไรเสียเขาได้บอกไปกับฉู่เสวี่ยเยี่ยนแล้วว่าขอเวลาคิดสองวัน ก็ใช้เวลาคิดสองวันแล้วค่อยว่ากันทว่าตอนนี้จางหยวนมีเรื่องสำคัญอีกอย่างหนึ่งที่ต้องทำ นั่นก็คือการไปซื้อลูกไก่! เดิมทีจางหยวนตั้งใจว่า ตอนเช้าจะไปช่วยจ้าวเจียซินรักษาเป็ดที่ฟาร์มเลี้ยงเป็ด แล้วตอนบ่ายจะไปซื้อลูกไก่เนื้อที่บ้านของหยวนเต๋อหวัง อารองของหยวนเสวี่ยไก่ฟีนิกซ์ได้ผลตอบรับดีมาก ถึงเวลาที่จะเลี้ยงไก่ฟีนิกซ์รุ่นใหม่เพิ่มแล้วแต่เนื่องจากเมาตั้งแต่เที่ยง เขาจึงกลับบ้านในช่วงบ่าย แล้วเตรียมที่จะไปซื้อลูกไก่ที่บ้านของหยวนเต๋อหวังอีกครั้งในวันพรุ่งนี้แต่บางครั้งแผนการก็มักจะไม่เป็นไปตามที่คิดไว้ วันรุ่งขึ้น ตอนที่ฟ้ายังมืดครึ้ม ฝนก็ตกหนัก จะไปซื้อลูกไก่ในเมืองด้วยการสวมเสื้อกันฝนแบบนี้ จางหยวนทำไม่ได้ รถสามล้อไฟฟ้าของเขาเป็นแบบเปิดโล่ง ไม่มีหลังคาบังฝน จึงกันฝนไม่ได้ เมื่อมองไปที่เกาเสี่ยวอวี๋ นักข่าวสาวที่กำลังรายงานพยากรณ์อากาศทางโทรทัศน์
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 421
"ฮัลโหล เสี่ยวอวี้? ผมนัดเรียบร้อยแล้ว สำหรับคืนพรุ่งนี้ เธอยืนยันแล้วใช่หรือไม่?” ตู้เหิงเซิงงถามคนในสาย “สบายใจได้ประธานตู้ ประเดี๋ยวฉันจะไปลางานกับหัวหน้าสถานี แล้วคุณว่าคืนพรุ่งนี้ฉันควรใส่ชุดสไตล์ไหนดี?” เกาเสี่ยวอวี้ยิ้มเสียงออดอ้อน ตู้เหิงเซิงงพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูบ้ากาม “แน่นอนว่าต้องเป็นชุดที่คุณใส่เวลาเป็นพิธีกรรายการ! เชื่อฉันสิ ชุดนั้นจะทำให้ผู้ชายเกิดความอยากจะพิชิตใจคุณอย่างแน่นอน! อยากจะฉีกชุดของคุณทิ้งให้หมดในทันทีเลย......” “บ้าน่ะ ประธานตู้พูดตรงเหลือเกิน! งั้นตกลงตามนี้แล้วกัน คืนพรุ่งนี้เจอกัน!” เกาเสี่ยวอวี้พูดจบแล้วก็วางสายทันที ตู้เหิงเซิงยังรู้สึกไม่สะใจเท่าไหร่ “จางหยวนเอ๋ยจางหยวน โชคดีเสียจริงๆ! คืนพรุ่งนี้ต้องโดนจิ้กจอกสาวดูดเอาพลังงานหมดเป็นแน่!” ตอนนี้จางหยวนยังไม่รู้เรื่องอะไรเลย มื้ออาหารที่ตู้เหิงเซิงงชวนเขาไปกินนั้น แทบจะเรียกได้ว่าเป็นการ “เลี้ยงต้อนรับ” ที่เต็มไปด้วยอันตราย! และอาจจะพลาดท่าเสียตัวได้ง่ายๆ! แต่แม้รู้ว่าเป็นกับดัก จางหยวนก็ยังไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องนั้นเพราะเขามีเรื่องสำคัญที่ต้องทำรออยู่!เพิ่งวางสายจากตู้เหิงเซิงไปไม่
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 420
หากเขาไม่มีความสามารถอะไรเลยเหมือนจินฟานที่สนใจแต่ประชาสัมพันธ์ยาสุดพิเศษ เช่นนั้น แม้จ้าวลี่ซานจะแนะนำเขาให้เพื่อนร่วมอาชีพมากแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์! หลังจากได้ยินเช่นนั้น จางหยวนพยักหน้าอย่างแรง “อาจ้าว ผมเข้าใจความหมายของคุณแล้ว! ขอบคุณที่ช่วยแนะนำคนรู้จักให้ ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่นอน!" ขณะพูดประโยคนี้ จางหยวนรู้สึกหงุดหงิดอยู่บ้าง งานหลักของเขาควรเป็นแพทย์แผนจีนชัดๆ แต่ทำไมตอนนี้ถึงโด่งดังเพราะเป็นสัตวแพทย์ไปได้? หรือว่า......ต่อไปทุกคนจะคิดว่าเขาเป็นสัตวแพทย์ชื่อดัง ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นแพทย์แผนจีน?พอคิดว่าอนาคตข้างหน้าเวลาเดินไปบนถนน เจอใครก็ทักมายและเรียกเขาว่าหมอจางอย่างสนิทสนม จางหยวนก็อดขนลุกไม่ได้ ทว่าตามคำกล่าวที่ว่าของผู้ใหญ่ให้ก็ต้องรับ ความหวังดีของจ้าวลี่ซาน จางหยวนก็ย่อมปฏิเสธไม่ได้เมื่อจางหยวนกลับไปที่ฟาร์มเลี้ยงผึ้ง ปัญหาอีกอย่างก็ตามมา! ตู้เหิงเซิงโทรมา “รบกวน” อีกครั้ง! พอเห็นเบอร์โทรศัพท์ของเขา จางหยวนแทบอยากโยนโทรศัพท์ทิ้งเมื่อคืนเขาบอกตู้เหิงเซิงชัดเจนแล้วว่า เขาจะไม่ผิดสัญญา ตู้เหิงเซิงคนนี้ทำไมถึงตื้อไม่เลิกเช่นนี้?จางหยวนรับสายทันท
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 419
พ่อลูกตระกูลจ้าวพยายามโน้มน้าวจางหยวนให้รับซองแดง แต่จางหยวนยืนกรานไม่รับสุดท้ายเมื่อไม่มีทางอื่น ทั้งสองจึงต้องยอมแพ้ แต่ไม่นานดวงตาของจ้าวลี่ซานก็เป็นประกาย เขาคิดหาวิธีตอบแทนจางหยวนได้แล้ว! “พี่หยวน ไม่รับซองแดงก็ไม่เป็นไร แต่อาจ้าวขอเชิญเอ็งไปกินข้าว เอ็งต้องห้ามปฏิเสธนะ!” จ้าวลี่ซานพูดพร้อมรอยยิ้ม จางหยวนพยักหน้ายิ้ม “กินข้าวได้อยู่แล้ว ต้องสั่งอาหารเพิ่มสักสองอย่างนะ ผมกินเยอะ! ฮ่าๆ” คำพูดที่ตรงไปตรงมาทำให้คนทั้งสามถึงกับหัวเราะลั่น เมื่อถึงเวลามื้ออาหารกลางวัน จางหยวนก็รู้ว่าทำไมจ้าวลี่ซานถึงเชิญเขาไปกินข้าว ถึงจะบอกว่าเชิญไปกินข้าว แต่เป้าหมายที่แท้จริงของจ้าวลี่ซานคือการแนะนำคนรู้จักให้จางหยวน! เขาเชิญเจ้าของฟาร์มเลี้ยงสัตว์หลายรายในเมืองมาด้วยกัน และแนะนำให้รู้จักกับจางหยวน พร้อมทั้งเล่าเรื่องที่จางหยวนเอาชนะจินฟานเมื่อเช้าให้ฟัง เมื่อเหล่าเจ้าของฟาร์มได้ยินว่าจางหยวนสามารถรักษาสัตว์ป่วยที่แม้แต่ช่างเทคนิคจากโรงงานผลิตยาสัตว์ก็รักษาไม่ได้ พวกเขาจึงรู้สึกอยากรู้จักจางหยวนกันมากขึ้นทันทีที่จางหยวนเข้าใจเจตนาของจ้าวลี่ซาน เขาก็เล่าเรื่องที่เคยรักษาโรคอหิวาต
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 418
ยิ่งสองพ่อลูกตระกูลโจวชมเชยจางหยวนมากใด สีหน้าของจินฟานก็ยิ่งแย่ลงเท่านั้นเป็ดสองตัวที่เดินเล่นอยู่บนพื้น ราวกับฝ่ามือที่ตบหน้าจินฟานอย่างแรงไม่เพียงเสียงดังฟังชัด และยังเจ็บปวดมาก!ยาของจางหยวนรักษาเป็ดให้หายดี ซึ่งพิสูจน์แล้วว่า กาฬโรคเป็ดที่จินฟานพูดถึงก่อนหน้านั้นเป็นเรื่องโกหกหมด!เมื่อจ้าวลี่ซานลุกขึ้นยืน เขามองจินฟานด้วยสายตาที่ไม่พอใจ“ช่างเทคนิคจิน ผมต้องการคำอธิบายจากคุณ! ก่อนหน้านี้คุณบอกว่าเป็ดของผมเป็นกาฬโรคเป็ด แล้วให้ผมซื้อยาจากต่างประเทศ ตอนนี้เป็นเช่นนี้ คุณจะอธิบายอย่างไร”สีหน้าของจินฟานเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เขาก็ยังฝืนยิ้มออกมา“เถ้าแก่จ้าว คนเราย่อมผิดพลาดกันได้ ครั้งนี้ถือว่าผมดูผิดไป!”“จริงหรือ? อย่าคิดว่าคนอื่นโง่กันหมดนะ ช่างเทคนิคจิน ผมว่าต่อไปนี้คุณไม่จำเป็นต้องมาขายยาในเมืองของเราอีกแล้ว! ให้บริษัทของคุณส่งช่างเทคนิคคนอื่นมาแทนเถอะ ผมจะบอกกับคนอื่นๆ ในเมืองด้วย!” จ้าวลี่ซานพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเหตุผลที่เขาเชื่อฟังจินฟาน เพราะเขามีความเชื่อมั่นในช่างเทคนิคของโรงงานผลิตยาเกินไปแต่จินฟานกลับใช้ความไว้วางใจของเขา พูดจาหลอกลวงจ้าวลี่ซาน จ้าวลี่ซาน
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 417
ทันใดนั้น จ้าวลี่ซานรีบวิ่งไปหาเป็ด แล้วนั่งยองตรวจสอบอ้วกของเป็ด ไม่นาน เขาก็เห็นพยาธิเม็ดเลือดสีแดงอยู่ด้านใน พยาธิตัวนั้นยาวประมาณเล็บนิ้วก้อย แต่บางมาก บางราวกับเชือก “นี่......นี่คือพยาธิเม็ดเลือดหรือ? หรือว่าเป็ดในฟาร์มของฉันจะติดโรคพยาธิเม็ดเลือดในเป็ดจริงๆ?” จ้าวลี่ซานพูดด้วยความตกตะลึง ทันทีที่จ้าวลี่ซานพูดจบ จินฟานก็เดินตรงเข้ามา มองจ้าวลี่ซานด้วยสายตาเย้ยหยัน “เถ้าแก่จ้าว คุณเป็นคนมากประสบการณ์ ทำไมถึงโดนหลอกด้วยเล่ห์เหลี่ยมแบบนี้ได้!”จ้าวลี่ซานเงยหน้าขึ้นอย่างประหลาดใจ “เล่ห์เหลี่ยม? เล่ห์เหลี่ยมอะไร?” “คำตอบง่ายมาก! พยาธิสีแดงตัวเล็กๆ เหล่านี้ถูกเป็ดอาเจียนออกมาจริง! แต่คุณอย่าลืมว่าเมื่อครู่เป็ดดื่มอะไรเข้าไป! พยาธิสีแดงตัวเล็กๆ เหล่านี้ที่อาจถูกป้อนเข้าไปตอนนั้นก็เป็นได้!” จินฟานพูดด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย เขาไม่เคยเชื่อว่าจางหยวนจะสามารถระบุอาการป่วยของเป็ดได้ ดังนั้นเขาจึงไม่เชื่อในสิ่งที่จางหยวนพูด เมื่อได้ยินเช่นนั้น จ้าวเจียซินก็ถอนหายใจออกมาพร้อมกับพูดว่า “เมื่อครู่ฉันยังคิดว่าคุณไม่ใช่คนโง่ แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าฉันคิดผิด!” จินฟานขมวดคิ้วมองเขา “ค
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 416
จินฟานฮึดฮัดออกมา โดยไม่ได้พูดอะไรต่อแผนการรักษาของเขาก็เป็นแบบนี้แม้ว่าจะมียาสำหรับสัตว์ที่ช่วยเสริมสร้างภูมิคุ้มกันแล้วก็ตาม เป็ดที่รอดชีวิตได้ก็เป็นเพียงเป็ดที่ร่างกายแข็งแรงที่สุดเท่านั้นส่วนพวกเป็ดที่ป่วยหนัก ก็ต้องปล่อยให้รอความตายไปจ้าวลี่ซานคิดครุ่นดูแล้วก็เห็นด้วย จึงให้จ้าวเจียซินไปจับเป็ดป่วยมาแต่จินเฟินกลับอาสาเสียเอง เดินไปที่โรงเลี้ยงเป็ด แล้วจับเป็ดป่วยหนักที่สุดมาสองตัวสิ่งที่จินเฟินอยากเห็นที่สุดก็คือ จางหยวนฆ่าเป็ดทั้งสองตัวตายคาที่เช่นนั้น เขาก็จะใช้โอกาสนี้ให้จ้าวลี่ซานสั่งซื้อยาสำหรับสัตว์เพิ่มอีกสองกล่องได้เมื่อเห็นเป็ดทั้งสองตัวที่ป่วยจนแทบไม่มีแรงดิ้น จ้าวลี่ซานก็ทำหน้าแปลกๆจ้าวเจียซินกลับยิ้มเย้ยหยัน “จับเป็ดป่วยที่ใกล้ตายมาใช่หรือไม่ แต่ไม่เป็นไรหรอก! พี่หยวนจะรักษาเป็ดทั้งสองตัวให้หายได้......ใช่หรือไม่”พูดถึงตรงนี้ จ้าวเจียซินก็รู้ตัวว่าพูดออกไปเช่นนี้อาจไม่เหมาะ จึงรีบหันไปถามความเห็นของจางหยวนจางหยวนพยักหน้ายิ้ม “ไม่เป็นไร ตราบใดที่เป็ดทั้งสองตัวยังไม่ตาย ก็ยังมีความหวังที่จะรักษาให้หายได้!”จากนั้นเขาใช้ช้อนเล็กตักยาจากอ่างลายครามหน
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 415
เห็นเช่นนั้น จางหยวนก็ยิ้มออกมา “โปรดรอสักครู่! อาจ้าวและผู้เชี่ยวชาญจินท่านนี้ อย่ารีบร้อนไปเลย การสั่งซื้อก็ไม่ต้องรีบร้อนหรอก! จะลองดูหรือไม่ว่าผมจะรักษาเป็ดพวกนี้อย่างไร?”“หึ! ไม่สนใจ! ผมไม่อยากเสียเวลากับคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว!” จินฟานพูดด้วยน้ำเสียงดูถูกจางหยวนจ้องมองจินฟาน “อาจ้าวตัดสินใจจะสั่งซื้อยาของคุณแล้ว อย่างไรเสียผู้เชี่ยวชาญจินจะไม่ให้เกียรติแม้แต่น้อยเลยหรือ?” จ้าวเจียซินเข้าใจและพูดต่อ “ใช่! ซื้อยาของคุณ แล้วคุณยังไม่ให้เกียรติขนาดนี้ ประเดี๋ยวผมจะลองติดต่อบริษัทยายี่ห้ออื่นทางออนไลน์ พวกเขาคงจะนำเข้ายาจากต่างประเทศได้เช่นกัน!”สีหน้าของจินฟานเปลี่ยนไปเล็กน้อยหากเป็นอย่างที่จ้าวเจียซินพูดจริงๆ และไปหาบริษัทยายี่ห้ออื่น วันนี้เขาคงจะมาเสียเที่ยว “เอาล่ะ! ถ้าเช่นนั้น ผมจะเห็นแก่หน้าเถ้าแก่จ้าว!” จินฟานพูดด้วยท่าทางใจกว้างจากนั้น ทุกคนก็เดินไปยังอ่างที่จางหยวนเตรียมไว้ เมื่อเห็นยาสมุนไพรในอ่าง และปูนขาวที่โรยอยู่ด้านบน จ้าวลี่ซานอดถามไม่ได้ว่า “พี่หยวน ข้างในนี้คืออะไรหรือ?”จางหยวนตอบด้วยรอยยิ้มว่า “อันนี้คือยาสมุนไพรบดเป็นผง ประกอบด้วยไฉหู เทียนหมา
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 414
แม้ว่าเขาจะพยายามกระซิบเสียงเบา แต่ทั้งจางหยวนและจ้าวเจียซินก็ยังได้ยินสิ่งที่เขาพูดอยู่ดี ทั้งสองสบตากัน แล้วต่างก็เห็นรอยยิ้มในสายตาของกันและกัน ที่แท้ก็เป็นแบบนี้เอง ที่แท้จินฟานก็เป็นแค่คนเขลาแต่จ้าวลี่ซานกลับตกใจกับคำพูดของจินฟาน รีบถามเขาเหมือนจะคว้าเอาหญ้าแพรกมาเป็นที่ยึดเหนี่ยว “ผู้เชี่ยวชาญจิน คุณมีวิธีรักษาโรคระบาดในเป็ดได้หรือไม่ หากเป็ดของผมตายหมด ผมคงขาดทุนมากแน่!” เมื่อเห็นว่าหลอกล่อจ้าวลี่ซานได้ จินฟานก็ยิ้มออกมา “จริงๆ แล้ว การรักษาโรคระบาดในเป็ดก็ไม่ยาก! บริษัทของเรานำเข้ายาสำหรับสัตว์ชนิดหนึ่งมาจากต่างประเทศ! สามารถเพิ่มภูมิคุ้มกันของเป็ดได้มากเลย!” “ถึงแม้ว่าราคาจะค่อนข้างสูง แต่หากเป็ดได้รับยานี้ เชื่อว่าน่าจะมีเป็ดรอดชีวิตจำนวนมาก!” จ้าวลี่ซานรีบถามว่า “แล้วตอนนี้มียาหรือไม่” “ตอนนี้ยังไม่มี! แต่หากคุณจ้าวลี่ซานโอนเงินเข้าบริษัทวันนี้ ผมสามารถให้บริษัทเร่งจัดส่งได้ภายในวันเดียวกัน!” จินฟานพูดพร้อมรอยยิ้ม แผนของเขาเรียบง่ายมากคือต้องการให้จ้าวลี่ซานซื้อยาที่ช่วยเพิ่มภูมิคุ้มกันของเป็ดชุดนั้น จินฟานไม่ได้โอ้อวด ยานั้นสามารถเพิ่มภูมิคุ้มกันของเป็ดไ
