Share
บทที่ 113
Related chapter
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 114
เมื่อได้ยินแบบนี้ หลิวรั่วหลันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ถึงได้พูดขึ้นอย่างไม่เต็มใจ: "ขอโทษ!"“ดังกว่านี้อีก! ผมไม่ได้ยิน!” จางหยวนพูดด้วยสีหน้าบึ้งตึงหลิวรั่วหลันกัดฟัน: "ฉันขอโทษ! ฉันผิดไปแล้ว! ฉันไม่ควรใช้คุณเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นหลินจงเฟย แบบนี้ได้แล้วยัง?"จางหยวนพยักหน้าแล้วปล่อยเธอออก"ความคิดที่คุณอยากแก้แค้นหลินจงเฟย ผมเข้าใจ แต่คุณเห็นผมจางหยวนเป็นคนโง่! ผมไม่ใช่เครื่องมือของคุณนะ" จางหยวนสีหน้าบึ้งตึงพูดขึ้นหลิวรั่วหลันส่งเสียงไม่พอใจ และก็ทำหน้าบึ้งไม่พูดไม่จา ในใจกลับครุ่นคิดขึ้นมาหรือว่า ท่าทางที่ปกติจางหยวนจ้องมองบั้นท้ายของเธออย่างลามกนั้น ต่างก็เสแสร้งออกมา?อันที่จริงเขาไม่ได้รู้สึกสนใจเธอเลยสักนิดเหรอ?คิดได้แบบนี้ จู่ ๆ หลิวรั่วหลันก็รู้สึกอับอายขายหน้าอย่างมากเธอทำถึงขึ้นนี้แล้ว แต่ยังถูกจางหยวนปฏิเสธ"จางหยวน คุณ...คุณมันเป็นไอ้สารเลวที่ไม่มีความกล้า!" หลิวรั่วหลันที่ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโหและพูดออกมาด้วยความเดือดดาลจางหยวนชะงักงันและโต้ตอบทันที: "ความกล้าผมมีอยู่แล้ว แต่ผมกลัวว่าคุณจะเสียใจภายหลัง!"“คุณ...” หลิวรั่วหลันตะลึงงันเธอคิดไม่ถึงว่าจางหยวนจะพ
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 115
เธอจะให้จางหยวนอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้อยู่แล้ว!แต่คิดไม่ถึงว่าจางหยวนกลับไม่มีท่าทีที่จะกลับไป แถมยังพูดอีกเรื่องหนึ่งขึ้นมาด้วยสีหน้าจริงจัง"คุณหมอหลิว ผมพูดอีกเรื่องหนึ่งเสร็จแล้วก็จะกลับไป! ยังจำเรื่องนั้นที่ผมอยากจะคุยกับคุณ เมื่อครั้งที่แล้วที่หน้าบ้านของคุณได้ไหมครับ?""ไม่ ฉันไม่อยากรู้!" หลิวรั่วหลันพูดด้วยความหงุดหงิดจางหยวนเพิกเฉยต่อความหงุดหงิดของเธอเขารู้ว่า ผ่านเรื่องในวันนี้ไป ต่อไปทั้งสองคนเจอหน้ากันก็จะยิ่งอึดอัดเรื่องนั้นจะต้องถือโอกาสในครั้งนี้พูดออกไป!ไม่อย่างนั้นต่อไปอาจจะไม่มีโอกาสพูดแล้ว!"อันที่จริง ไม่กี่วันก่อน ผมบังเอิญได้ยินหลินจงเฟยพูดถึงเรื่องที่คุณไม่สามารถมีลูกได้!" จางหยวนพูดต่อทันทีที่คำพูดเหล่านี้หลุดออกมา หลิวรั่วหลันก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งวินาทีต่อมา ใบหน้าสวยของเธอเต็มไปด้วยความอับอายจากความโมโห“หลินจงเฟยไอ้สารเลวคนนี้ ทำไมเขาถึงพูดทุกอย่างกับคนอื่น! ฉันจะฆ่าเขาซะ!” หลิวรั่วหลันขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพูดขึ้นจางหยวนอธิบายอย่างรวดเร็ว: "เขาไม่ได้พูดกับผม แต่ผมบังเอิญได้ยินมันตอนที่กำลังนัวเนียอยู่กับหลี่ซู่เฟิน!""ดังนั้น?" หลิวรั่วหลันม
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 116
รอให้หลิวรั่วหลันกลับมามีกำลังเล็กน้อย ตอนที่จะพยายามดิ้นรน จางหยวนก็ถือโอกาสปล่อยเธอออก“ไอ้สารเลว! คุณเอาเปรียบฉัน!” หลิวรั่วหลันโกรธมากจนตบหน้าจางหยวนจางหยวนถอยหลังไปสองก้าวและหลบเลี่ยงอย่างง่ายดาย“เอาล่ะ หมอหลิว ผมเพิ่งตรวจชีพจรของคุณ ลำดับต่อไปผมจะพูดถึงอาการมีบุตรยากของคุณ! คุณตัดสินเอาเองว่าสิ่งที่ผมพูดนั้นถูกต้องหรือไม่!” จางหยวนพูดหลิวรั่วหลันพลาดการโจมตี เธอถลึงตาใส่จางหยวนด้วยความเย็นชา"ได้! งั้นคุณพูดมาดูสิ! ถ้าหากคุณพูดไม่ถูก ฉันจะตะโกนร้องขอความช่วยเหลือทันที!"จางหยวนยักไหล่: "ได้ทั้งนั้น!"หลังจากตอบรับประโยคหนึ่ง จางหยวนพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม: "ทุกครั้งตอนที่คุณมีประจำเดือน ก็จะรู้สึกว่าท้องน้อยเย็นเยือก! รักษาอาการมดลูกเย็น แต่กลับได้ผลไม่ดีนัก ถูกต้องหรือไม่?"หลิวรั่วหลันตกตะลึง จางหยวนพูดถูกจริง ๆ ด้วย!แต่เขารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร?หรือว่าเป็นตอนที่หลินจงเฟยนัวเนียอยู่กับหลี่ซู่เฟิน แล้วบังเอิญพูดออกมา?ไอ้สารเลวนั่นถึงกับพูดเรื่องแบบนี้กับคนอื่นด้วย!ในตอนนี้ จางหยวนพูดขึ้นอีก: "ช่วงครึ่งปีถึงหนึ่งปีที่ผ่านมา ทุกครั้งหลังจากที่ประจำเดือนหมดไป ตำ
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 117
พูดจบ เขาก็บอกลาหลิวรั่วหลัน และเปิดประตูม้วนขึ้นแล้วจากไปหลิวรั่วหลันยืนอยู่ที่ประตูคลินิก มองดูร่างที่จากไปของจางหยวน ในหัวใจยังคงสับสนวุ่นวาย และเธอไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้เป็นเวลานานวันนี้เป็นวันที่ความทรงจำฝังลึกมากที่สุดตั้งแต่หลิวรั่วหลันจำความได้!คิดไม่ถึงว่าเธอจะเป็นฝ่ายยั่วยวนผู้ชายและอีกฝ่ายก็ปฏิเสธเธอ และยังบอกเธอว่า สามารถรักษาภาวะมีบุตรยากของเธอให้หายได้แต่เงื่อนไขข้อแรกคือ ตอนที่รักษาให้หลิวรั่วหลัน เธอสวมใส่ได้แค่ชุดชั้นในเท่านั้น!ถ้าหากเปลี่ยนไปเป็นคนอื่นพูดกับหลิวรั่วหลันแบบนี้ เธอต้องด่าอีกฝ่ายว่าเป็นโรคจิตไร้ยางอายไปแล้วแน่นอนแต่คนคนนี้กลับเป็นจางหยวน ผู้ชายที่ปฏิเสธที่จะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเธอ!อีกทั้งจางหยวนเพียงแค่จับชีพจร ก็สามารถพูดอาการของหลิวรั่วหลันออกมาได้อย่างชัดเจน“ฉันควรจะรับปากให้จางหยวนรักษาฉันไหมนะ?” หลิวรั่วหลันพูดพึมพำผ่านไปครู่หนึ่ง ในบ้านของจางหยวน ครอบครัวสามคนทานอาหารเย็นด้วยกันอย่างปรองดองกันจางหยวนดูข่าวที่ถ่ายทอดสดทางโทรทัศน์ ความคิดกลับย้อนกลับไปที่คลินิกของหมู่บ้านเรื่องที่เกิดขึ้นที่คลินิก ตอนนี้นึกย้อนกลับขึ้นมา
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 118
จางหยวนพยักหน้า ทำตามกำลังสี่คำนี้ เขาเข้าใจอยู่แล้วแต่ด้วยทักษะทางการแพทย์ของจางหยวน ไม่มีอะไรต้องกังวลอยู่แล้วเช้าวันรุ่งขึ้น หลังจากที่จางหยวนรับประทานอาหารเช้าเสร็จแล้ว เขาก็นั่งรถสามล้อไปยังที่อำเภอฟาร์มหมูที่เพื่อนร่วมงานของพ่อแนะนำนั้น ตั้งอยู่ในชานเมืองทางใต้ของอำเภอ ชื่อว่าฟาร์มหมูต้าเหอตอนที่จางหยวนมาถึงฟาร์มหมูต้าเหอก็เป็นเวลาเก้าโมงแล้วแต่ว่าเวลาที่เพื่อนร่วมงานบอกในโทรศัพท์คือเวลาเก้าโมงครึ่ง ดังนั้นจางหยวนถือว่ามาถึงก่อนเวลาเมื่อมาถึงหน้าประตูฟาร์มเลี้ยงหมู จางหยวนยังไม่ได้เข้าประตู ก็ถูกยามที่หน้าประตูเรียกเอาไว้"เฮ้ย นายมาหาใคร? มาฟาร์มเลี้ยงหมูมีธุระอะไร?"จางหยวนหยุดรถสามล้อและแนะนำตัวเองขึ้นมา“ผมมารักษาหมู!”ยามได้ยินก็ตกตะลึง: "อะไรนะ? คุณเป็นหมอของโรงพยาบาลสัตว์เลี้ยงประจำอำเภอเหรอ?"จางหยวนก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง อีกฝ่ายทำไมถึงพูดแบบนี้?หรือว่า วันนี้คนที่มารักษาโรคให้หมู ไม่ได้มีแค่เขาคนเดียว ยังมีหมอของโรงพยาบาลสัตว์เลี้ยงอีกด้วย?ในตอนนี้เอง รถคันหนึ่งเล่นเข้ามา และจดลงที่หน้าประตูใหญ่ตอนที่เห็นรถคันนี้ จางหยวนก็ตกตะลึงทันทีเขาเคยเห็นรถ
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 119
ก่อนเข้าประตู เจิ้งปินยังถลึงตาใส่จางหยวนด้วยความดุดันจางหยวนกลับขมวดคิ้วขึ้นมาดูเหมือนว่าชายวัยกลางคนในรถของเจิ้งปิน จะมาจากสถานีปศุสัตว์!นี่คือศัตรูที่เก่งกาจคนหนึ่ง!สัตวแพทย์สัตว์เลี้ยงไม่นับประสาอะไรหรอก พวกเขารักษาแมวและสุนัขพอได้ แต่ไม่สามารถรักษาสัตว์ขนาดใหญ่ได้!แต่คนที่มาจากสถานีปศุสัตว์นั้นไม่เหมือนกัน!ไม่แน่อาจจะเป็นคนที่มีความสามารถ!ในตอนนี้ ยามตะโกนขึ้นมา:"นายน่ะ นายก็เข้าไปเถอะ! ฉันเพิ่งนึกออกเมื่อครู่ ตอนเช้าเจ้านายได้บอกกับฉัน ว่ายังมีหนุ่มน้อยคนหนึ่งมารักษาหมู น่าจะเป็นนายนั่นแหละ!"จางหยวนพยักหน้าและขี่รถสามล้อเข้าไปในฟาร์มหมูแม้ว่าพื้นที่ฟาร์มหมูนั้นจะไม่เล็ก แต่กลับสามารถมองเห็นได้ทั้งหมดนอกจากโรงเลี้ยงหมูแล้ว ยังมีพื้นที่สำนักงานอาคารสองชั้นแถวหนึ่ง นอกจากนี้ยังมีโกดังใหญ่อีกสองหลังที่หน้าประตูโกดังหลังหนึ่ง ยังมีคนเฝ้าไว้โดยเฉพาะ ไม่รู้ว่าข้างในมีของสำคัญล้ำค่าอะไรไม่นานนัก จางหยวนก็หารถของเจิ้งปินเจอ และจอดรถสามล้อเอาไว้ที่ด้านข้างรถของเขาหลังจากจอดรถแล้ว จางหยวนกำลังคิดว่าใครเป็นคนพาเขาไปดูหมูล่ะ?ประตูสำนักงานที่อยู่ด้านข้างก็เปิดออก
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 120
นี่เป็นครั้งแรกที่จางหยวนได้เห็นผู้ชายที่อ้วนขนาดนี้ คนคนนี้น้ำหนักอย่างน้อย 150 กิโลกรัมขึ้นไป!ไม่เพียงแต่ใบหน้าเต็มไปด้วยไขมัน ท้องก็ทั้งใหญ่ทั้งกลมโซฟาเดี่ยวขนาดใหญ่ตั้งนั้น นั่งสองคนได้สบายมากแต่เมื่อชายคนนี้นั่งลงไป แค่หน้าท้องก็แทบจะเติมเต็มทั้งโซฟาแล้ว!เมื่อเห็นรูปร่างของเขา และก็นึกถึงเลขาตัวน้อยที่เล็กกะทัดรัดจางหยวนถึงขั้นที่ไม่กล้านึกภาพที่ผู้ชายตรงหน้าเล่นจ้ำจี้กับเลขาตัวเล็กกะทัดรัดนั้นเป็นอย่างไร!แต่พูดกลับมา หรือว่าอยากจะทำธุรกิจเลี้ยงหมูให้ประสบความสำเร็จ จะต้องเลี้ยงตัวเองจนกลายเป็นหมูด้วยเหรอ?ในตอนนี้ เลขาที่อยู่ข้างกายจางหยวนพูดแนะนำ:"ให้ฉันแนะนำนะคะ! ท่านนี้คือหลี่ตงเซิ่งเจ้านายของเราค่ะ!"จางหยวนพยักหน้าเขาพบว่าตอนที่เขาเข้ามา เจิ้งปินจ้องมองเขาด้วยสีหน้าเกลียดแค้นแต่หลังจากที่เลขาเข้ามา สายตาของเจิ้งปินก็หันมองไปที่ตัวของเลขา ในสายตาเต็มไปด้วยความกระหายของความโลภ"ท่านนี้คือคุณจางหยวน เขาเป็นคนที่ญาติของเจ้านายของเราเชิญมา เป็นสัตวแพทย์ที่เก่งกาจอย่างมาก!" เลขาน้อยพูดต่อสำหรับสายตาที่ร้อนรุ่มของเจิ้งปิน เธอกลับทำเหมือนมองไม่เห็นก้อนเนื้อย
แพทย์เซียนน้อยมือฉมัง บทที่ 121
พูดได้ว่า โรคอหิวาต์หมูเป็นโรคที่คนที่เลี้ยงหมูกลัวมากที่สุดอย่างแน่!โรคนี้รักษาได้ยากมาก และล้มป่วยอย่างรวดเร็วที่สำคัญที่สุดคือ โรคแบบนี้นี้ติดต่อได้!ในตอนนี้ แม้แต่ชายวัยกลางคนที่อยู่ด้านข้างเจิ้งปิน ก็ขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างอดไม่ได้หลี่ตงเซิ่งสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง: "เจิ้งปิน ผมบอกกับคุณตามตรงนะ! เหตุที่ผมเรียกคุณมา ก็เป็นเพราะเจิ้งเฟิงเหนียนคุณลุงของคุณ""ลุงของคุณเป็นรองหัวหน้าของสถานีปศุสัตว์ และก็เป็นสัตวแพทย์ที่ระดับฝีมือสูงสุดในสถานีปศุสัตว์อีกด้วย! ที่ผมให้ความสำคัญก็คือฝีมือการแพทย์ของหัวหน้าสถานีเจิ้ง!"ในขณะที่พูด หลี่ตงเซิ่งก็มองไปที่ชายวัยกลางคนที่อยู่ถัดจากเจิ้งปินบุคคลนี้ไม่ใช่ใครอื่น เขาก็คือเจิ้งเฟิงเหนียนลุงของเจิ้งปินเจิ้งเฟิงเหนียนเอ่ยปากขึ้นช้า ๆ: "เถ้าแก่หลี่ หมูเหล่านั้นที่ติดเชื้ออหิวาต์ถูกกักกันไว้แล้วใช่ไหม?"“แน่นอนครับ! ผมหลี่ตงเซิ่งก็ไม่ใช่ว่าเลี้ยงหมูวันแรก! หมูที่ป่วยเหล่านั้นทั้งหมดถูกนำไปไว้ในโกดัง!” หลี่ตงเฉิงกล่าวจางหยวนถึงนึกขึ้นมาได้ เมื่อครู่ตอนที่เขาเดินมา ก็เห็นที่หน้าประตูโกดังใหญ่หลังหนึ่งมีคนเฝ้าอยู่ดูท่า นั่นเป็นโกดังที่จัดเก็
Latest chapter
