LOGINShare
บทที่ 15 บุคคลต้องสงสัย (2)
Last Updated:
2025-03-15 20:15:35เสียงทุ้มกระซิบแผ่ว "เมืองเป่ยเหลียน หมู่บ้านฮุ่ยเหอ"
ฟู่ซูหนิงนิ่วหน้า "หมู่บ้านนี้ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อน"
"แน่นอนว่าแทบไม่เคยมีใครรู้จัก แต่ที่ข้าทราบก็เพราะว่าข้านั้นเปรียบดั่งหอกระจายข่าวขนาดย่อม หากเจ้าต้องการสอดส่องเรื่องใดสามารถปรึกษาสหายเช่นข้าได้ทุกเมื่อ... เป็นอย่างไรได้สหายแสนดีซ้ำยังชาญฉลาด เจ้านึกดีใจแล้วหรือไม่ที่ตอบตกลงคบหาข้า"
ฟู่ซูหนิงเบ้ปากทำท่าอาเจียน อันที่จริงนางและเขาก็ศีลเสมอกัน ฟู่ซูหนิงส่ายหน้าระอิดระอา "ท่านเยินยอตนเองจบหรือยัง ว่ามา เรื่องราวหลังจากนั้นเล่าเป็นเช่นไร"
เหอหยางซื่อจื่อจิ๊ปาก "หมู่บ้านฮุ่ยเหอประดุจหมู่บ้านร้าง เพราะที่นั่นมีแต่คนเจ็บป่วย แก่ชรา ว่ากันว่าเป็นหมู่บ้านอาถรรพ์ ส่วนใหญ่ผู้ชายจะตายโดยไร้สาเหตุ ได้ยินเช่นนี้แล้วเจ้ายังยืนยัน..."
ฟู่ซูหนิงตบโต๊ะตัดบทเสียงดังปัง "ไป! ข้าจะไปที่นี่ล่ะ ขอเพียงท่านอย่าได้เปิดเผยร่องรอยของข้า หากมีคนถามหาก็บอกไม่รู้ไม่เห็น เข้าใจหรือไม่"
ริมฝีปากได้รูปเหยียดยิ้ม "อ่า...ผ่านมาตั้งหนึ่งปี เจ้ายังเกรงกลัวองครักษ์วังหลวงอีกหรือ"
"อะ... อะไรของท่าน รู้ได้อย่างไรว
Related chapters
แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 16 รายงานที่หายไป (1)
ณ หมู่บ้านฮุ่ยเหอ เมืองเป่ยเหลียน"ท่านหมอฟู่ขอบคุณท่านมากนะเจ้าคะ หากไม่ได้ท่านหลานข้าต้องตายแน่ ๆ"หญิงชราโขกศีรษะนับสิบครา ฟู่ซูหนิงรุดเข้าประคองอีกฝ่ายเดี๋ยวนั้น "ท่านยาย ไม่ต้องเกรงใจ ข้าเป็นหมอทุกอย่างคือหน้าที่ของข้าอยู่แล้วขอรับ""ได้อย่างไรเจ้าคะ เพราะท่านหมอมาที่หมู่บ้านของเราจึงทำให้พวกเราอยู่รอดจวบจนบัดนี้ หมู่บ้านฮุ่ยเหอเหลือเพียงเด็กเล็ก คนชรา และหญิงหม้าย ยามนี้แหล่งพึ่งพิงเดียวที่พวกเรามีก็คือท่านหมอฟู่"ฟู่ซูหนิงถอนหายใจแผ่ว นางมาลงหลักปักฐานเป็นหมอที่หมู่บ้านฮุ่ยเหอนับสามปีกว่าแล้ว ชาวบ้านที่นี่ต่างล้มป่วยไม่เว้นแต่ละวัน ฟู่ซูหนิงอำพรางกายอยู่ในคราบของหมอซึ่งเป็นบุรุษสกุลฟู่ นางมิได้เปิดเผยนามของตนแต่อย่างใดเหอหยางซื่อจื่อก็ยังเป็นสหายที่ดีของนางเสมอ ยามเขาว่างจากราชกิจก็มักแวะเวียนมาที่นี่บ่อยครั้ง พร้อมกับนำหยูกยาอาหารติดมือมาด้วยแม้การเดินทางช่างดูลำบนทว่าอีกฝ่ายยังอุตส่าห์เทียวมาเทียวไปราวไม่รู้เหน็ดเหนื่อยชาวบ้านที่นี่จึงคุ้นชินและรู้สึกชมชอบเขาไม่ต่างจากนางเช่นกัน"ท่าน
Last Updated : 2025-03-16แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 16 รายงานที่หายไป (2)
โรงน้ำชาในย่านการค้าอันครึกครื้นของแคว้นซีฮัน บรรยากาศใจกลางเมืองหลวงยามค่ำคืน ตรอกแห่งนี้มักสว่างไสวดุจดั่งพระอาทิตย์สาดสะท้อนอยู่เสมอสตรีร่างบอบบางสูงสง่านั่งอยู่ด้านในม่านผืนโปร่ง ริมฝีปากแต้มชาดสีสดเนียนระยับ นางเป่าลมร้อนลงไปยังชาในมือแช่มช้า ควันสีจางพวยพุ่งขึ้นกลางอากาศส่งกลิ่นหอมกรุ่น มือเรียวยกถ้วยกระเบื้องเคลือบขึ้นจิบด้วยท่วงท่าสบายอารมณ์ชายชุดดำคุกเข่าลงเบื้องหน้า เขาค้อมศีรษะพร้อมประสานฝ่ามืออย่างนอบน้อม "นายหญิง สามปีมานี้ ชาวบ้านได้รับความลำบากจริง อีกทั้งเจ้าเมืองมิได้รายงานขึ้นตรงต่อราชวัง ทว่ากลับมีหมอผู้หนึ่งเข้ามาตั้งหลักปักฐานที่นั่นขอรับ"ริมฝีปากบางเฉียบกระตุกแผ่ว นางยังคงนั่งฟังการรายงานด้วยอาการนิ่งสงบ "แล้วหมอคนนั้น ยังมีชีวิตอยู่อีกหรือ""ดูเหมือนเขาเก่งกาจอยู่ทีเดียว ขณะที่ผู้อื่นต่างเจ็บป่วยล้มตาย ทว่าเขากลับมิได้เป็นอันใดเลย""หึ! รู้หรือไม่ว่าหมอคนนี้มีที่มาจากไหน"พวกเราพยายามตรวจสอบแล้ว แต่กลับไม่พบข้อมูลใดไปมากกว่า "เขาเป็นหมอ ซึ่งเดินทางมาจากเมืองเทียนหลัน แซ่ของเขาคือ หมอฟู่ขอรับ"คิ้วสวยดุจกระบี่
Last Updated : 2025-03-17แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 17 สัญญาลูกผู้ชาย (1)
การเดินทางไปยังเมืองเป่ยเหลียนครั้งนี้ ฉืออิ้งเทียนออกเดินทางอย่างลับ ๆ โดยให้ปิดตำหนักของตนและบอกทุกคนว่าอาการทรุดหนัก เพราะพิษจากดวงตาได้แทรกซึมไปทั่วร่างกาย มิได้มีกำลังทหารติดตามแต่ทว่ายังมีองครักษ์เงานับสิบอารักขาความปลอดภัยให้พวกเขาโดยตลอดครั้นมาถึงที่หมาย ฉืออิ้งเทียนจึงแสร้งว่าตนเป็นพ่อค้า และได้พลัดหลงเข้ามายังหมู่บ้านฮุ่ยเหอโดยบังเอิญ"นายท่าน หมู่บ้านพวกเราแร้นแค้นมาช้านาน คงมิมีผู้ใดสามารถซื้อสินค้าของท่านได้"ฉืออิ้งเทียนแย้มยิ้มให้กับหญิงสาวชาวบ้าน เขากวาดตามองผู้คนเหล่านี้ด้วยความเวทนา เหตุใดหมู่บ้านฮุ่ยเหอจึงหลงเหลือเพียงเด็ก คนชรา และสตรีอ่อนแอไร้กำลังกันเล่า จวนแต่ละหลังล้วนซอมซ่อคล้ายถูกทิ้งร้างมาหลายแรมปี"ไม่เป็นไร พวกเจ้าเอาของเหล่านี้ไปแบ่งกันเถิด"ผู้อาวุโสสูงสุดใช้ไม้เท้าค้ำยัน นางประคองตนเดินผ่านฝูงชนออกมาด้วยท่าทีงก ๆ เงิ่น ๆ เพราะอายุของนางก็นับว่าเฉียดร้อยปีแล้ว"นายท่าน พวกเราคงทำเช่นนั้นไม่ได้ ของซื้อของขาย จู่ ๆ จะเอามาเลยได้อย่างไร""ที่ข้าให้มิได้ให้เปล่า ๆ เพี
Last Updated : 2025-03-18แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 17 สัญญาลูกผู้ชาย (2)
ฟู่ซูหนิงละสายตาจากฉืออิ้งเทียน จากนั้นกระซิบเสียงแผ่ว "เสี่ยวไป๋ เจ้าพาพวกเขาไปหาที่พัก อย่าให้เขาเข้าใกล้ห้องของข้าเล่า เดี๋ยวข้าช่วยชาวบ้านจัดแจงข้าวของเรียบร้อยจะเร่งตามไป""ขอรับ"ขบวนพ่อค้า จะกล่าวให้ถูกคงต้องบอกว่า พ่อค้าปลอม ซึ่งฟู่ซูหนิงและหัวหน้าพ่อค้าเช่นฉืออิ้งเทียนล้วนรู้ดีแก่ใจ ประหนึ่งรู้เช่นเห็นชาติ ทว่าน้ำบ่อย่อมไม่ควรยุ่งเกี่ยวกับน้ำคลอง [1] "เด็กน้อยเจ้านามว่าอะไรหรือ""ข้านามว่าเสี่ยวไป๋ขอรับ"ฉืออิ้งเทียนเลิกคิ้วชื่อนี้มัน..."เจ้าลองมองข้าอีกครั้ง เจ้าคิดว่าเคยเห็นข้าหรือไม่" มือหยาบระคายปลดผ้าคลุมศีรษะออกเสี่ยวไป๋กวาดสายตามองเขา ครุ่นคิดครู่หนึ่ง สามปีก่อนฉืออิ้งเทียนมองไม่เห็นหน้าเสี่ยวไป๋ น้ำเสียงของเด็กน้อยในวันนี้ก็เริ่มแตกเนื้อหนุ่มแล้วเขาจึงไม่อาจแน่ใจว่าใช่คนที่ตนสงสัยหรือไม่ทว่าเสี่ยวไป๋เคยเห็นเขามาก่อน แม้ตอนนั้นเสี่ยวไป๋ยังเด็กแต่ก็นับว่าโตพอที่จะไม่ลืมเรื่องราวใดในระยะเวลาอันสั้น ฉืออิ้งเทียนลอบได้ยินช
Last Updated : 2025-03-19แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 18 ขอบคุณเป็นพิเศษ
ฟู่ซูหนิงช่วยชาวบ้านจัดแจงข้าวของที่ฉืออิ้งเทียนมอบให้แยกประเภทออกเป็นสัดส่วน บรรดาสตรีที่สามารถเย็บปักถักร้อยได้ก็แบ่งหน้าที่ช่วยกัน เหล่าหยูกยาเงินทองจัดแจงลงบัญชีอย่างครบครัน จากนั้นฟู่ซูหนิงจึงมอบหนังสือบัญชีให้กับผู้อาวุโสดูแลต่อไป"ท่านผู้อาวุโส ในนี้ข้าได้ทำบัญชีให้เรียบร้อยแล้ว พวกท่านลองตรวจทานดูก่อนได้ขอรับ""ขอบคุณท่านหมอ หากหมู่บ้านของเราไม่ได้เจอท่าน ไม่รู้ชีวิตจะเป็นเช่นไร""ผู้อาวุโส ท่านขอบคุณข้านับร้อยล้านครั้งแล้วนะขอรับ นี่ก็มืดค่ำจนแทบต้องคลำทาง เช่นนั้นให้คนอื่น ๆ แยกย้ายไปพักผ่อนเถิดขอรับ"หญิงชราพยักหน้า จากนั้นจึงหันไปบอกทุกคน ฟู่ซูหนิงปิดล็อกคลังเก็บของเอาไว้ มือเรียวยื่นกุญแจให้ผู้อาวุโส"เรียบร้อยแล้วขอรับ เช่นนั้นเดี๋ยวข้าเดินไปส่งท่านที่เรือน""ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ เท่านี้ก็ลำบากท่านหมอมากพอแล้ว""ผู้อาวุโส ท่านไม่ต้องเกรงใจ มาเถอะข้าจะช่วยพยุง"หญิงชรายกยิ้มจนเกิดรอยยับย่นบริเวณข้างแก้ม "ขอบคุณเจ้าค่ะ"ทั้งสองเดินเคียงกันไปก็พูดคุยสัพเพเหระกันไป
Last Updated : 2025-03-20แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 19 ชมจันทร์
อรุณรุ่งมาเยือน แสงจากดวงตะวันสาดสะท้อนผ่านบานหน้าต่างทรงกลมสีทองอร่ามต้องกระทบใบหน้าเกลี้ยงเกลาซึ่งยามนี้ไร้หนวดเครารุงรังบดบัง ขนตาดำหนาเป็นแพระริกไหว"อื้อ...สายขนาดนี้แล้วหรือ เหตุใดวันนี้จึงหลับลึกนักเล่า"ร่างระหงดันกายพิงหัวเตียง ฟู่ซูหนิงยกมือคลึงขมับพลางบิดกายเพื่อคลายความเมื่อยขบ จากนั้นก้มสำรวจเรือนร่างตนฟู่ซูหนิงค่อนขอดเสียงแผ่ว "เพราะหมอนั่นทีเดียว ทำให้ข้าตื่นตูมจนลืมอาบน้ำ"ครั้นเมื่อยกแขนดอมดมฟู่ซูหนิงก็ต้องยู่หน้า"อี๊...ซูหนิง เหม็นเป็นปลาเค็มตากแห้ง ซกมกสุด ๆ ไม่ได้การ รีบไปอาบน้ำดีกว่า"ฟู่ซูหนิงดีดกายผึง เท้าเรียวเยื้องย่างเข้าหลังฉากกั้นสีขาวสะอาด น้ำมันหอมระเหยที่ปรุงแต่งด้วยตนเองส่งกลิ่นอบอวลเฉกเช่นยกบุปผามาทั้งหุบเขา ชวนให้ยามนี้รู้สึกผ่อนคลายเป็นอย่างยิ่ง ผ่านไปไม่กี่อึดใจร่างระหงจึงมาหยุดยืนสำรวจตนเองที่หน้าคันฉ่องสีอำพัน"อดทนอีกนิดนะซูหนิง ไม่นาน แกทำได้แน่นอน ถึงไม่อาจช่วยทุกคนได้ แต่ก็สามารถทำให้ดีที่สุดได้มิใช่หรือ"มือเรียวหยิบอุปกรณ์สำหรับละเลงหนวดเคราปล
Last Updated : 2025-03-21แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 20 สารภาพ (1)
"นายท่านฉือ นายท่านฉือเจ้าคะ"เหล่าสตรีกำลังส่งเสียงร้องเรียกพลางเดินสาละวนพร้อมถาดอาหารในมือเที่ยวตามหาฉืออิ้งเทียนให้ควัก"พวกนางกำลังตามหาท่าน ลงไปได้แล้ว"ฉืออิ้งเทียนส่ายหน้า "ข้าไม่ไป หลายคนก็มากเรื่องมากความ ข้าอิ่มแล้ว ยามนี้ต้องการร่ำสุราเป็นเพื่อนของท่านหมอ"ฟู่ซูหนิงจิ๊ปาก นัยน์ตาดอกท้อลดมองเบื้องล่าง ฟู่ซูหนิงคิดกระทำการบางอย่าง ริมฝีปากบางขยับยกเป็นรอยยิ้ม ก่อนจะได้ตะโกนเพื่อให้คนด้านล่างรู้ตัว ทว่ากลับถูกมือหยาบระคายตะปบปิดปากไว้เสียก่อน"อื้อ...อ่อยอ้า (ปล่อยข้า)""ชู่...ข้าบอกว่าอยากอยู่เป็นสหายร่ำสุรากับท่าน ท่านหมอต้องสัญญากับข้าก่อนว่าจะไม่เรียกพวกนาง"ฟู่ซูหนิงถอนหายใจ ดูเหมือนนางไร้ทางเลือกเสียแล้ว เปลือกตาบางกะพริบถี่ ฟู่ซูหนิงพยักหน้าหงึกหงักฉืออิ้งเทียนพึงใจในคำตอบริมฝีปากชายหนุ่มพลันยกโค้งเบาบาง เขาลดฝ่ามือของตนลงแช่มช้า ครั้นเมื่อหลุดพ้นจากพันธนาการฟู่ซูหนิงจึงผลักเขาให้ถอยห่าง ทว่านางลืมไปเสียสนิทว่ายามนี้ตนกำลังยืนอยู่บนหลังคา เท้าซึ่งเหยียบกระเบื้องเก่าคร่ำคร
Last Updated : 2025-03-22แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 20 สารภาพ (2)
ฟู่ซูหนิงหรี่ตาเพราะเคลือบแคลงดูเหมือนเขากำลังโกหกตาใส ฟู่ซูหนิงเริ่มไม่ไว้ใจเขาเสียแล้ว"ก็ดี ขะ...ข้าเหนื่อยแล้ว งานยังไม่เลิกท่านอยู่ต่อที่นี่เถิด ขอตัวกลับก่อน"ร่างระหงเร่งร้อนลุกขึ้น ฟู่ซูหนิงรู้สึกวิงเวียนดุจดั่งโลกกำลังเอียงกระเท่เร่ ทว่าฉืออิ้งเทียนเห็นท่าไม่ดี เขาจึงคว้าข้อมือเล็กไว้ทันควัน "ท่านหมอ อย่าเพิ่งไปสิขอรับ ดูท่านคงกลับเองไม่ได้เสียด้วย อีกอย่างยามนี้ดวงจันทร์กำลังงดงาม ร่ำสุรายังไม่หนำใจท่านก็จะไปแล้วหรือ นี่เพียงไหแรกไยจึงคออ่อนนัก""ปล่อยข้า ข้าไม่ไหวแล้ว"ริมฝีปากได้รูปกระตุกเบา เมื่อครู่นางดื่มไปเพียงสองครั้งเองมิใช่หรือ ไฉนจึงดูจะเมามายเพียงนี้กันฉืออิ้งเทียนเว้าวอน "ท่านหมอ นั่งก่อนนะขอรับ อีกครู่เดียวเท่านั้น ข้ายังสนทนากับท่านไม่จบเลย"ฟู่ซูหนิงถอนหายใจระอิดระอา "ก็ได้ ก็ได้"หมอนี่จบเอกการแสดงที่ไหนมากัน อ้อนเก่งอย่างกับลูกสุนัข ชิ!ฉืออิ้งเทียนยื่นไหสุราในมือของตนให้ฟู่ซูหนิง "ท่านรับข้าเป็นสหายอีกคนได้หรือไม่""เมื่อครู่ข้าบอกท่านอย่างชัดเจนแล้วมิใช่หรือ อีกอย่า
Last Updated : 2025-03-23
Latest chapter
แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 27 สหายเก่า (1)
เสียงร้องโอดครวญเงียบสงบลงแล้ว ทุกคนต่างหลับใหลและกำลังพักฟื้นจากอาการถูกกู่พิษ ฟู่ซูหนิงเหลือบมองเสี่ยวไป๋ ใบหน้าของเด็กหนุ่มยามนี้ซีดขาวโรยแรง"ไป๋เอ๋อร์""ขอรับท่านอาจารย์"ผ่านไปไม่กี่วันดูเหมือนเด็กหนุ่มจะสูงขึ้นอีกแล้ว ริมฝีปากสีกุหลาบคลี่ยิ้มบาง "เจ้าอยู่กับข้ามานานเท่าใดแล้ว""ท่านจำไม่ได้หรือ เดิมทีท่านอาจารย์มักบอกเสมอว่าความจำเป็นเลิศกว่าผู้ใด"ฟู่ซูหนิงยิ้มบาง ทว่ารอยยิ้มของนางกลับเต็มไปด้วยความฝืดฝืน "นี่แน่ะ ยอกย้อนเก่งเหลือเกิน" มือเรียวดีดหน้าผากเสี่ยวไป๋ไม่จริงจังนัก"ท่านอาจารย์ ระวังความรู้ที่ท่านสอนมาจะไหลออกจากหัวข้าหมด เพราะท่านเอาแต่ดีดเป็นลูกคิดเช่นนี้"ฟู่ซูหนิงหัวเราะครืน ทว่าสีหน้าของนางมิได้ดูสนุกสนานเช่นที่แสดงออกเลยแม้เสี่ยวไป๋ยังเติบโตไม่เต็มที่แต่เขาอยู่กับฟู่ซูหนิงมานาน มีหรืออาการผิดสังเกตเช่นนี้เขาจะมองไม่ออก"อาจารย์ ท่านมีเรื่องไม่สบายใจงั้นหรือ""เสี่ยวไป๋ข้ามีเรื่องสำคัญจะบอกกับเจ้า"กระบอกตาคู่งามขึ้นสีแดงเรื่อ
แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 26 คนบาปหนา
อาชาตัวใหญ่สีดำเลื่อมห้อตะบึงกลับไปยังหมู่บ้านฮุ่ยเหอ ทั้งสองเร่งเดินทางแทบไม่หยุดพักตลอดสองราตรี อย่าว่าแต่คนอ่อนล้าเลย ยามนี้ม้าก็เช่นกัน"ท่านอ๋อง พักสักครึ่งชั่วยามก็คงไม่เป็นไรกระมังเพคะ เรายังไหว แต่ม้าของท่านนั้นไหวแน่หรือ"ดูเหมือนแรงวิ่งของม้าศึกคู่ใจเขาพละกำลังเริ่มถดถอยแล้วจริง ๆ"ก็ได้"อีกด้าน ณ โรงหมอแห่งหมู่บ้านฮุ่ยเหอบรรดาชาวบ้านยังคงถูกมัดไว้ นับวันนี้ก็ครบเจ็ดวันพอดี อาการของบรรดาผู้คนเริ่มแปลกประหลาดไปทุกขณะ องครักษ์ทั้งสองและเสี่ยวไป๋ต่างเคร่งเครียด เสี่ยวไป๋เมียงมองไปยังเส้นทางเพื่อเฝ้ารอการกลับมาของฉืออิ้งเทียนและฟู่ซูหนิงอย่างมีหวัง"พี่ชาย ท่านอาจารย์ เมื่อไหร่พวกท่านจะกลับหรือ คงไม่ได้เกิดอะไรขึ้นกระมัง""เสี่ยวไป๋ ทางนี้เกิดปัญหาแล้ว" เติ้งเหวยและเกาซีพยายามช่วยกันกดแขนขาหญิงสาวผู้หนึ่งเอาไว้ ดูเหมือนใบหน้าของนางเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีม่วงคล้ำ หนำซ้ำดวงตายังกลอกขึ้นจนเห็นเพียงสีขาวพละกำลังที่อีกฝ่ายแดดิ้น แทบนับได้ว่าเพิ่มขึ้นเป็นทบทวีคูณ กระทั่งบุรุษผู้ก
แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 25 ส่งถ่านกลางหิมะ (2)
"ขออภัยท่านผู้อาวุโส พวกเรามิได้ตั้งใจรบกวนท่าน เพียงแต่ยามนี้พวกเราต้องการความช่วยเหลือ มิทราบว่าหมู่บ้านโม่โฉวมีท่านหมอนามว่าฟางซินหรือไม่ขอรับ""ที่นี่ไม่ต้อนรับแขก พวกเจ้ากลับไปเถิด"ฟู่ซูหนิงใจเสีย "ท่านผู้อาวุโส พวกเรามีความจำเป็นจริง ๆ เจ้าค่ะ ตอนนี้คนในหมู่บ้านของพวกเรากำลังป่วยหนัก หากไม่ใช่ท่านหมอฟางซิน ข้าก็มองไม่เห็นผู้อื่นอีกแล้ว เกรงว่าถ้ากลับไปไม่ทันพวกเขาจะตายกันหมด""นั่นมิใช่ธุระกงการใดของข้า คนจะตายพวกเจ้าห้ามได้ด้วยหรือ อีกอย่างข้าไม่ใช่หมอ หากพวกเขาเจ็บป่วยก็ไปหาหมอ หาใช่มาที่นี่""เพราะหมอธรรมดามิอาจรักษาได้ พวกเราจึงต้องมาที่นี่ ได้โปรดช่วยเหลือพวกเราด้วยเจ้าค่ะ ไม่ทราบท่านหมอฟางซินอยู่ที่ใด หากท่านช่วยบอกใบ้ ชาตินี้พวกเราจะไม่มีวันลืมบุญคุณเจ้าค่ะ"ฟู่ซูหนิงภาวนาเพียงว่าท่านหมอฟางซินจะยังมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้เงาตะคุ่มหนึ่งค่อย ๆ ย่างกรายออกมาพร้อมไม้เท้าในมือ ฟู่ซูหนิงเห็นอีกฝ่ายก็ถึงขั้นผงะ ใบหน้าของเขาเหี่ยวย่นราวอายุร้อยกว่าปีได้ สีหน้าขมึงทึงไม่เป็นมิตรอย่างยิ่ง"คนที่นี่ไม่อาจช่วยเหลือใครได้ พวกเจ้ากลับไป
แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 25 ส่งถ่านกลางหิมะ (1)
เหลือเวลาไม่ถึงสองวันแล้วที่พวกเขาจะต้องกลับไปให้ทันถอนกู่พิษ ทว่ายามนี้ฉืออิ้งเทียนและฟู่ซูหนิงยังต้องมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้านเก่าแก่แห่งหนึ่ง โชคดียิ่งที่นางพบว่าท่านตาและท่านยายของนางมิใช่หมอเทวดาแค่เพียงในนาม ทว่าคือหมอเทวดาอย่างแท้จริง กระนั้นสหายของพวกท่านกลับเดินอีกเส้นทาง หาใช่หมอรักษาโรคทางร่างกายโดยตรง แต่กลับเป็นหมอไสยสามารถรักษาอาการถูกกู่พิษได้"ท่านอ๋อง แน่ใจหรือเพคะ ทางนี้ออกจะเปลี่ยวเกินไป" ฟู่ซูหนิงซึ่งนั่งอยู่เบื้องหน้าเริ่มรู้สึกไม่ชอบมาพากล ตลอดเส้นทางนางสัมผัสได้ถึงความเงียบงันอันผิดปกติฉืออิ้งเทียนพยักหน้า "ทางนี้ แน่นอน"ฟู่ซูหนิงมิได้ปริปากอีก นางปล่อยให้ฉืออิ้งเทียนบังคับบังเหียนอยู่เบื้องหลังตนดังเดิม ดูเหมือนฟู่ซูหนิงรู้สึกชินกับการเดินทางที่ต้องมีเขาคอยโอบประคองตลอดทางเสียแล้ว จะบังคับขี่ม้าเองก็ไม่ได้เพราะเกรงจะยิ่งล่าช้าเข้าไปใหญ่จู่ ๆ ม้าตัวเขื่องก็ยกกีบเท้าหน้าขึ้นตะกุยอากาศ กระทั่งหยุดลงในที่สุด ฟู่ซูหนิงเขม้นมองทางเข้าหมู่บ้านด้วยความลังเลที่นี่วังเวงชอบกลราวกับเป็นหมู่บ้านร้าง ฉืออิ้งเทียนเหล
แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 24 การย้อนเวลาอันแสนทุกข์ระทม (2)
ฉืออิ้งเทียนตั้งสติ เขายอบกายนั่งลงเบื้องหน้าฟู่ซูหนิง จากนั้นค่อย ๆ ยกมือปาดน้ำตาที่ร่วงเผาะด้วยความทะนุถนอม "หนิงเอ๋อร์ อย่าร้อง เจ้ายิ่งร้องไห้หนัก พวกท่านก็จะยิ่งไม่สบายใจ"นัยน์ตาดอกท้อช้อนขึ้นสบประสานกับบุรุษตรงข้าม "ฮึก ฮื่อ...ท่านไม่ได้สูญเสียเช่นข้า ท่านก็พูดได้""ข้าเองก็เคยสูญเสียคนที่รัก"ฟู่ซูหนิงสะอึก ใช่แล้วฉืออิ้งเทียนเคยเอ่ยถึงพี่ชายร่วมบิดามารดาให้นางฟังอยู่เสมอ"ข้ารู้ดีว่าเจ้าเจ็บปวดเพียงใด เช่นนั้นก็ร้องออกมาให้หมด แล้วอย่าลืมสิ่งที่ท่านตาท่านยายฝากฝังไว้ด้วยเล่า เจ้าคงได้อ่านแล้วกระมัง"ฟู่ซูหนิงนิ่งเงียบไปสักพัก นางก้มหน้างุดไม่มองเขาอีก ฉืออิ้งเทียนยังนั่งชันเข่าอยู่บนพื้นเช่นนั้น ปล่อยให้นางได้ร้องไห้ระบายจนรู้สึกดีขึ้น เป็นเวลาหลายชั่วยามที่ทั้งสองแทบไม่ขยับกาย กระทั่งฟู่ซูหนิงร้องไห้จนม่อยหลับไม่รู้ตัว ฉืออิ้งเทียนยกมือประคองศีรษะเล็กเอาไว้ ขาของเขากำลังชาหนึบจนมิอาจขยับ ฉืออิ้งเทียนกัดฟันกรอดกระทั่งอุ้มร่างระหงไปพักยังเตียงหนานุ่มได้อย่างทุลักทุเลราตรีกาลมาเยือนแล้ว ฉืออิ้งเทียนไม่อาจนั่งรอให้ฟู่ซูห
แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 24 การย้อนเวลาอันแสนทุกข์ระทม (1)
เมื่อสงครามน้ำลายสงบลง ฟู่ซูหนิงก็เลี่ยงไม่ได้ที่ต้องพักในห้องเดียวกันกับฉืออิ้งเทียนเตียงหนานุ่มเป็นของนาง ส่วนฉืออิ้งเทียนนั่งหลับจนคอแข็งอยู่บนตั่งแทบทั้งคืน คิดรังแกนางก็สมควรแล้วมิใช่หรือ กระนั้นฟู่ซูหนิงก็อดเป็นห่วงเขามิได้ ชาติก่อนนางและเขาเคยนอนเตียงเดียวกัน ทว่านางไม่อาจนำชีวิตในชาตินี้มาเหมารวมได้ชายหญิงไม่ควรใกล้ชิด!"มีอะไร อยากให้ข้านอนด้วยแล้วหรือ" ฉืออิ้งเทียนเอ่ยทั้งที่ยังหลับตาฟู่ซูหนิงสะดุ้งเฮือก ดูเหมือนเขาคงใช้ชีวิตในคราบองค์ชายตาบอดนานเกินไปจึงความรู้สึกว่องไวเพียงนี้"เหลวไหล ท่านรับปากข้าแล้วว่าจะนั่งอยู่ตรงนั้นไม่คิดล้ำเส้น อย่าให้รู้ว่ายามค่ำคืนท่านแอบย่องเบาราวโจรปล้นสวาทเล่า"ฉืออิ้งเทียนเย้าแหย่"กำลังอยากลองอาชีพนี้อยู่ทีเดียว โจรปล้นสวาทน่าสนเป็นอย่างยิ่ง"ฟู่ซูหนิงหน้าร้อนผ่าว "ไร้ยางอาย" มือเรียวคว้าผ้าห่มผืนหนาขึ้นคลุมตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า อกซ้ายเต้นระส่ำคล้ายจะกระดอนออกมาโลดแล่น นางได้ยินเสียงเขาแค่นหัวเราะเบาก็ยิ่งไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ ราตรีนี้จึงเต็มไปด้วยความประดักประเดิดแ
แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 23 สวมหน้ากากเข้าหากัน
เพราะฉืออิ้งเทียนเร่งร้อนควบม้าจนฝุ่นตลบทำให้ยามนี้ฟู่ซูหนิงรู้สึกว่าร่างกายช่างเหนียวเหนอะหนะจึงต้องการอาบน้ำเป็นอย่างยิ่ง แม้ในห้องมีฉากกั้นระหว่างพื้นที่อาบน้ำและบริเวณเตียงนอนทว่านางเป็นสตรีเขาเป็นบุรุษ จะให้นางเปลื้องผ้าในขณะที่บุรุษอยู่ด้วยได้อย่างไร"นี่ นายท่านฉือ ท่านไม่หิวรึ"ฉืออิ้งเทียนเอนกายพิงหัวเตียงพลางยกแขนทั้งสองก่ายเกยศีรษะ เขาผินหน้ามองฟู่ซูหนิง เอ่ยเสียงเรียบเรื่อย "หิวสิ แต่ตอนนี้ร้อนมากกว่า อีกอย่างเราเร่งเดินทางจนร่างกายสกปรกมอมแมม ท่านหมอว่าหรือไม่"ข้าล่ะหน่ายกับหมอนี่จริง ๆฟู่ซูหนิงค่อนขอดในใจแต่ก็ทำได้เพียงพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้ดูเหมือนฟู่ซูหนิงกำลังหลงลืมว่าน้ำเสียงแหบแห้งที่แสร้งกรีดร้องจนได้มานั้นหายไปแล้ว "หากท่านหิวก็ลงไปหาอะไรกินก่อน ข้าจะอาบน้ำ"ฉืออิ้งเทียนเลิกคิ้ว ร่างสูงยืดกายยืนเต็มความสูง เขาหย่อนเท้าลงจากเตียง ขาแกร่งเยื้องย่างเข้าใกล้ฟู่ซูหนิงเนิบนาบพลางหรี่นัยน์ตาด้วยความเคลือบแคลงฟู่ซูหนิงหวาดระแวงเขาเช่นกัน"นี่.
แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 22 ลงเรือลำเดียวกัน (2)
ม้าถูกเตรียมไว้ราวรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า แท้จริงฉืออิ้งเทียนให้เกาซีนั้นเตรียมทุกอย่างไว้พร้อมสรรพเผื่อกรณีฉุกเฉินต้องเร่งเดินทาง แต่ทว่ากลับมีม้าเพียงตัวเดียว ไม่รั้งรอให้ฟู่ซูหนิงลังเลอีก ฉืออิ้งเทียนก็ยกร่างระหงลอยหวือขึ้นนั่งอยู่บนหลังม้า ก่อนที่ตนจะกระโดดคร่อมตามไปฟู่ซูหนิงอึ้งงันกะพริบตาถี่แขนแกร่งเอื้อมไปเบื้องหน้าประหนึ่งโอบกอดเรือนร่างคนตัวเล็กเอาไว้หละหลวม มือแกร่งดึงบังเหียนเพื่อควบคุมการเคลื่อนไหวของม้าตัวโต กีบเท้าหน้าตะกุยพื้นสองสามคราก่อนยกขึ้นเสียจนฝุ่นตลบ ฟู่ซูหนิงไม่ทันระวัง กายของนางก็ไหลครืดปะทะอกแกร่ง"ท่านหมอ ไร้กำลังจริงแท้ จับดี ๆ เล่า"ไม่ทันได้เตรียมตัว ฉืออิ้งเทียนก็ดึงบังเหียนอย่างรวดเร็ว อาชาสีดำเลื่อมห้อทะยานราวพายุในบัดดล ฟู่ซูหนิงถูกลมตีเข้าหน้าเสียจนองคาพยพแทบหลุดหาย นางหมายโน้มตัวลงเพื่อกอดคอม้าเอาไว้เพราะเกรงว่าตนจะตกลงไปเสียก่อน ทว่าแขนแกร่งกลับรวบรัดบริเวณเอวคอดอย่างถือวิสาสะ"ไม่ต้องกลัว"ฟู่ซูหนิงสะดุ้งโหยง นางเหลียวมองเขาด้วยใจไหวระทึก "ท่านทำอะไร ปล่อยข้า ไม่เหมาะสมอย่างยิ่ง""เหตุใดจึงบอกไม่เห
แพทย์หญิงย้อนเวลามาเป็นหมอยาต่างยุค บทที่ 22 ลงเรือลำเดียวกัน (1)
"ไม่ได้การแล้ว หากปล่อยไว้นานทุกคนต้องตายแน่นอน" ฟู่ซูหนิงตื่นตระหนกทว่านางเป็นหมอยาธรรมดา เดิมทีฟู่ซูหนิงทราบอยู่แล้วว่าชาวบ้านมิได้ติดโรคระบาดแต่เป็นพิษ กระนั้นยังจับมือใครดมไม่ได้ครานี้ไม่เหมือนกัน เกิดความยุ่งยากยิ่งกว่าโรคระบาดปลอมที่ผ่านมาเสียอีก ดูเหมือนฟู่ซูหนิงคงต้องย้อนกลับไปยังหุบเขาร้อยโอสถเพื่อขอคำแนะนำจากท่านตาโดยด่วน"แต่นี่ไม่ใช่พิษที่หมอธรรมดานั้นสามารถรักษาได้" ฉืออิ้งเทียนเป็นกังวลใจไม่ต่างกันโชคดียิ่งที่องครักษ์ของเขาและเสี่ยวไป๋กินเพียงเนื้อแกะย่างจนลืมแตะต้องน้ำแกงรากบัวที่ชาวบ้านนำมาให้ ทว่าบรรดาทหารกล้าอีกนับสิบ กลับได้รับพิษชนิดนี้เช่นเดียวกัน เมื่อคืนเขาแทบไม่ได้หลับนอนเพราะวิ่งวุ่นเปิดตำราเพื่อหาวิธีการแก้กู่พิษ แต่เพราะฟู่ซูหนิงมิใช่หมอคุณไสย นางจึงมิได้มีตำราชนิดนี้อยู่"ท่านช่วยดูแลพวกเขาได้หรือไม่เจ้าคะ เดี๋ยวข้ากลับมาไม่นาน"ฉืออิ้งเทียนพยักหน้า เมื่อครู่นางหลุดปากแสดงตัวตนโดยบังเอิญ ทว่าความอลหม่านกลับทำให้ฟู่ซูหนิงลืมตัวไปเสียสนิทฟู่ซูหนิงเร่งร้อนไปหาเสี่ยวไป๋ นางกำลังอธิ
