บทที่ 284

หญิงชราไม่ได้พูดอะไรต่อ สั่งให้นำตัวสองแม่ลูกออกไป แล้วถอยหลังนั่งลงบนเก้าอี้ มือทาบอกและหายใจหอบ

ซูชิงลั่วรีบวิ่งไปประคองแขนหญิงชรา แล้วสั่งอย่างเด็ดขาดว่า “ไปเอาโสมแผ่นมา!”

หญิงชราอมโสมแผ่น ไม่นานก็รู้สึกดีขึ้น จึงโบกมือปฏิเสธว่า “ไม่เป็นไรแล้ว”

ซูชิงลั่วจับมือนางแน่นด้วยความหวาดกลัว “ข้าจะให้คนไปเชิญหมอหลวงซ่งมา”

ฝ่ามือของนางเย็นเฉียบ นางไม่กล้าคิดเลยว่าหากท่านยายเป็นอะไรไปจะทำอย่างไร

ทว่าหญิงชราราวกับรู้ว่าความคิดของนางในยามนี้ จึงค่อยๆ พูดว่า “เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ยายจะอ่อนแอขนาดนั้นได้อย่างไร”

แม้จะพูดเช่นนั้น ซูชิงลั่วก็ยังคงเป็นห่วง

จนกระทั่งหมอหลวงซ่งมาจับชีพจรแล้วบอกว่าหญิงชราปลอดภัยดี นางถึงโล่งใจ

หลังจากหมอหลวงซ่งจากไป ซูชิงลั่วอยู่เป็นเพื่อนหญิงชราเพียงลำพัง แล้วนั่งอยู่หัวเตียง มองดูสีหน้าเศร้าสร้อยของนาง จึงอดพูดขึ้นมาไม่ได้ว่า “ท่านยาย ขออภัย......”

นางลืมไปว่า อย่างไรเสียนางหลิ่วก็เป็นลูกสะใภ้ของท่านยาย และลู่หมิงซือก็เป็นหลานสาวชายาเอกแท้ๆ ของนาง การลงมือจัดการกับทั้งสองคนด้วยตัวเอง ย่อมทำให้เสียใจเป็นธรรมดา

ไม่ว่าจะอย่างไร ก็ควรบอกท่านยายทราบก่อน

หญิงชราตบมือนางเบ