บทที่ 2

เย่หมิงรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังแทรกผ่านในมิติอันลี้ลับและแปลกประหลาด

ภายในมิติแห่งนี้ ที่พลังอันไร้ขอบเขตไหลทะลักเข้าสู่ร่างกายของเขา ทำให้เส้นชีพจรของเขาปรับเปลี่ยน กระดูกแปรสภาพ

ยิ่งกว่านั้น ยังมีวิชาฝึกตนยุคบรรพกาล ศาสตร์การแพทย์มหัศจรรย์ ศาสตร์อาคมสุดพิสดาร...ทั้งหมดต่างพรั่งพรูเข้าสู่จิตสำนึกของเขา

จากนั้น ร่างของเขาที่นอนอยู่ในกองขยะ พลันฟื้นคืนสติ

บาดแผลทั้งหมดหายไปอย่างสิ้นเชิง ดวงตาเปล่งประกายเจิดจ้า

พลังอันมหาศาลเอ่อล้นไปทั่วร่างกาย

ทั้งหมดนี้...มันเป็นเรื่องจริง!

คุณน้า!

เขาลุกขึ้น พุ่งตรงไปยังโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว!

อย่าได้พูดถึงว่าอีกฝ่ายจะเป็นคนใหญ่คนโตที่ไหน ต่อให้เป็นราชาแห่งสวรรค์ ก็อย่าหวังว่าจะได้แตะต้องหัวใจของคุณน้าของเขาได้!

ไม่นาน เย่หมิงก็มาถึงโรงพยาบาล

ทันทีที่ไปถึง ก็เห็นกลุ่มหมอและพยาบาลหลายคนถูกล้อมด้วยบอดี้การ์ดชุดดำ กำลังเข็นร่างของคุณน้าของเขาออกจากห้องพักคนไข้อย่างเร่งรีบ

ชัดเจนเลยว่าพวกมันกำลังจะพาเธอไปผ่าตัดเอาหัวใจออก

“ไสหัวไปให้หมด!”

เขาตะโกนลั่น ก่อนจะพุ่งเข้าไปผลักทุกคนให้พ้นทาง

“เสี่ยวหมิง นายมาที่นี่ได้ยังไง?” เนี่ยชิงชิงนอนอยู่บนเตียงด้วยร่างกายที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผล

เย่หมิงคว้ามือเรียวบางของเธอไว้แน่น

“น้า น้ากำลังจะถูกพวกมันควักหัวใจออก แล้วผมจะไม่มาได้ยังไง”

เนี่ยชิงชิงชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเผยรอยยิ้มอบอุ่นที่เปี่ยมด้วยความรักและความเอ็นดู

“เสี่ยวหมิง ไม่เป็นไรหรอกนะ หมอบอกน้าแล้วว่าตับและไตของน้าเสียหายหนักจนรักษาไม่ได้ และนายได้ขายหัวใจน้าเพื่อแลกกับเงินสี่สิบล้านให้กับคนใหญ่คนโตได้แล้ว น้าดีใจมากจริงๆ ที่อย่างน้อยชีวิตของน้าก็ยังช่วยนายได้บ้าง ในอนาคต ขอแค่นายใช้ชีวิตให้ดี แบบนี้น้าก็ถือว่าได้ตอบแทนแม่และพี่สาวแล้ว”

“ไม่ครับ ผมไม่มีวันปล่อยให้น้าตาย ผมไม่ได้ขายหัวใจของน้า!”

เย่หมิงดวงตาแดงก่ำ

“สัญญาโอนหัวใจนั่น ผมถูกบังคับให้เซ็นมัน! อย่าว่าแต่สี่สิบล้านเลย ต่อให้ยกทั้งโลกมาให้ผม ผมก็ไม่มีวันยอมแลกหัวใจน้าเด็ดขาด!”

“หา? เสี่ยวหมิง นี่...” เนี่ยชิงชิงถึงกับนิ่งอึ้งไป

“คุณบ้าพอแล้วหรือยัง!” ด้านข้าง หมอคนหนึ่งลุกขึ้นมา

“คนใหญ่คนโตท่านนั้นกำลังรอรับการปลูกถ่ายหัวใจจากน้าของคุณที่โรงพยาบาลอยู่ ถ้าขืนชักช้า คุณรับผลที่ตามมาไม่ไหวหรอกนะ!”

“ช่างแม่งสิวะ!” เย่หมิงคำรามลั่น ก่อนจะเตะหมอคนนั้นจนกระเด็นล้มลงไปกองกับพื้น

บอดี้การ์ดรีบวิ่งเข้ามาหมายจะจับตัวเขา

แต่ไม่ทันไร ก็ถูกเขาจัดการจนล้มระเนระนาด

จากนั้น เย่หมิงก็ตรงเข้าไปดึงสายท่อออกจากร่างของเนี่ยชิงชิง ก่อนจะช้อนเธอขึ้นมา

“น้าครับ พวกเราจะไม่อยู่ที่นี่อีกแล้ว”

พร้อมกับมุ่งหน้าตรงออกจากโรงพยาบาล

แต่ใบหน้าของเนี่ยชิงชิงกลับเปลี่ยนสี

“ไม่! เสี่ยวหมิง น้าไม่ไปไหนทั้งนั้น ยังไงน้าก็ไม่รอดอยู่แล้ว สุดท้ายก็ยังได้ช่วยสร้างประโยชน์อะไรให้นายได้บ้าง น้าก็พอใจแล้ว รีบวางน้าลงเถอะ”

“คุณน้า เสี่ยวหมิงตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้ว หมอช่วยน้าไม่ได้ โรงพยาบาลก็ช่วยน้าไม่ได้ แต่เสี่ยวหมิงช่วยได้! เสี่ยวหมิง ไม่มีทางปล่อยให้น้าตายเด็ดขาด!” เย่หมิงพูดด้วยความแน่วแน่

พูดจบ ก็เดินต่อไปข้างหน้าอย่างมั่นคง

“เสี่ยวหมิง อย่าทำแบบนี้!”

เนี่ยชิงชิงไม่มีทางเชื่อว่าเย่หมิงจะช่วยชีวิตตนได้ คิดเพียงว่าเย่หมิงแค่ไม่อยากให้ตนถูกเอาหัวใจไปเท่านั้น

“น้ารู้ว่านายทำใจไม่ได้ที่จะเสียน้าไป น้าเองก็ทำใจไม่ได้ที่ต้องจากนายไปเหมือนกัน แต่ตอนนี้นายอยู่ที่บ้านของลี่หย่าก็ลำบากไม่น้อย แต่ถ้ามีเงินจากการขายหัวใจของน้า พวกเธอจะดีกับนายมากขึ้น นายจะได้มีชีวิตที่ดีขึ้น ฟังน้านะเสี่ยวหมิง ให้น้าได้ไปอย่างสบายใจเถอะ ไม่อย่างนั้นพอน้าไปยมโลก น้าก็คงไม่มีหน้าไปพบแม่ ไม่มีหน้าไปพบพี่สาว!”

“คุณน้า! ครอบครัวของฉินลี่หย่าล้วนแต่เป็นคนต่ำทรามที่ใจคอโหดเหี้ยม! ไม่ว่าจะดีกับพวกเธอแค่ไหน จะให้ประโยชน์มากเท่าไร! แต่ก็เหมือนพวกที่เลี้ยงยังไงก็ไม่เชื่อง! ตอนนี้ผมหย่ากับเธอแล้ว และตัดขาดความสัมพันธ์ไปแล้ว!” เย่หมิงตะโกนด้วยความโกรธเกรี้ยว

“อะไรนะ?!” สีหน้าของเนี่ยชิงชิงแข็งทื่อไปทันที

เย่หมิงเร่งฝีเท้าก้าวไปข้างหน้าอย่างมุ่งมั่น

แต่เมื่อเดินมาถึงมุมทางเดิน ก็พบกับชายร่างยักษ์ที่ดูน่าเกรงขาม ร่างสูงใหญ่ดั่งหอคอยเหล็ก เดินนำบอดี้การ์ดจำนวนมากมาขวางทางทางนี้อยู่

พอเห็นเย่หมิง สายตาของชายร่างยักษ์พลันเปล่งประกายเย็นยะเยือกดั่งน้ำแข็ง

“แก ไอ้เวรตะไล สัญญาแกก็เซ็นไปแล้ว สี่สิบล้านก็โอนให้แกแล้ว ตอนนี้จะไม่รับผิดชอบแถมยังคิดจะพาคนหนีอีก อยากตายนักรึไง? หรือคิดว่าจะมาหาเรื่องฉันจ้าวกังได้ง่ายๆ?!”

เย่หมิงตอบกลับด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึก

“ฉันไม่สนว่าแกจะหาเรื่องได้ง่ายๆ หรืออะไร แต่สัญญานั่นฉันถูกบังคับให้เซ็น ส่วนเงินสี่สิบล้านนั่นฉันก็ไม่ได้รับ ใครรับไปแกก็ไปถามคนนั้นสิ แต่ถ้าคิดจะมาหาเรื่องฉันละก็ ฉันจะทำให้แกกลายเป็นเศษเหล็กเลยคอยดู!”

“ปากกล้าดีนักใช่ไหม? ได้ ฉันอยากเห็นจริงๆ ว่าไอ้เวรตะไลอย่างแกจะมีฝีมือแค่ไหน!”

จ้าวกังตะโกนด้วยความโกรธ

“จัดการพวกมันให้หมด! ฆ่าได้ไม่ต้องสนอะไรทั้งนั้น!”

บอดี้การ์ดจำนวนมากพุ่งเข้าใส่ทันที

“หยุดเดี๋ยวนี้!”

ทันใดนั้นเอง เสียงตะโกนอันอ่อนหวานพลันดังขึ้นอย่างกะทันหัน

กลุ่มบอดี้การ์ดทั้งหมดก็หยุดชะงักลงทันที

ทันใดนั้น เย่หมิงก็ได้เห็น

หญิงสาวในวัยไล่เลี่ยกับเขา สวมกระโปรงสีขาวพลิ้วไหว กำลังเดินมาด้วยท่าทีสง่างาม มีชายวัยกลางคนในชุดคลุมสีเขียวเดินมาด้วย

หญิงสาวคนนี้มีความสง่างามและสูงส่ง สวยจนแทบหาใครเปรียบไม่ได้

ทว่าใบหน้ากลับซีดขาว มือข้างหนึ่งยังกดแน่นอยู่ที่หน้าอก

“คุณหนูใหญ่! ไอ้เวรตะไลนี่มันไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ทั้งที่เซ็นสัญญารับเงินไปแล้ว แต่มันยังกล้ากลับคำคิดจะพาคนหนีไปอีก!” จ้าวกังเอ่ยด้วยน้ำเสียงกราดเกรี้ยว

หญิงสาวผู้งดงามเหลือบมองเย่หมิงอย่างเฉยเมย ก่อนจะเอ่ยกับจ้าวกัง

“ชีวิตของฉันจะไม่มีวันแลกด้วยชีวิตของคนอื่น ปล่อยพวกเขาไปซะ”

“อะไรนะครับ! คุณหนูใหญ่ นี่มันไม่ถูกกฎนะขอรับ!” จ้าวกังอุทานด้วยความตกใจ

ใบหน้าเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

“เห็นฉันป่วยอยู่ เลยไม่คิดจะฟังคำสั่งฉันแล้วเหรอ?”

สีหน้าของจ้าวกังพลันเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว กลายเป็นความหวาดกลัวในชั่วพริบตา

“ผม...ผมไม่ได้หมายความแบบนั้นเลย”

พูดจบแล้ว ก็หันไปตะโกนสั่งกลุ่มบอดี้การ์ดเสียงดัง

“ถอยไป! เปิดทางให้พวกเขาเดี๋ยวนี้!”

กลุ่มบอดี้การ์ดจำนวนมากรีบหลีกทางให้

เมื่อเห็นอย่างนั้น ชายวัยกลางคนในชุดสีเขียวดูเหมือนมีบางอย่างอยากพูด แต่สุดท้ายก็ได้เพียงกลืนคำพูดลงไป

หญิงสาวที่งดงามไร้ที่ติหันหลังจากไป

ชายชุดคลุมสีเขียวเร่งฝีเท้าตามเธอไปในทันที

จ้าวกังหันไปจ้องเย่หมิงด้วยสายตาอาฆาต ก่อนจะพากลุ่มบอดี้การ์ดเดินตามหลังไปเช่นกัน

เย่หมิงแววตาเป็นประกาย

คนใหญ่คนโตที่ต้องการหัวใจของคุณน้า ดูเหมือนจะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่เขาคิดในตอนแรก

ยังพอจะช่วยได้

ดังนั้น เขาเลยตะโกนไปที่หญิงสาวที่งดงามไร้ที่ติคนนั้น

“คุณหนู! โรคที่คุณกำลังเผชิญอยู่นั่นไม่ใช่โรค แต่เป็นเพราะถูกวางยาพิษต่างหาก ต่อให้เปลี่ยนหัวใจใหม่พิษก็จะย้อนมาทำลายคุณอีก! ถ้าคุณอยากหายต้องใช้วิธีถอนพิษเท่านั้น!”

หญิงสาวชะงักเท้าที่กำลังก้าว

“คุณหนูอย่าไปฟังเขาพูดเพ้อเจ้อเลยครับ! ไอ้หมอนี่มันก็แค่ลูกเขยเกาะเมียกิน จะไปรู้อะไรได้!” จ้าวกังพูด

“คุณหนู! วันนี้คือวันสุดท้ายของคุณ หากไม่ถอนพิษคุณจะต้องตายแน่นอน เทพเซียนก็ช่วยไม่ได้แล้ว!” เย่หมิงพูดต่อ

“แต่ถ้าคุณเชื่อผม ผมจะช่วยถอนพิษให้ และรับรองว่าคุณจะกลับมาเป็นปกติ!”

“พูดเก่งจริงๆ ระวังจะเข้าตัว!” จ้าวกังตำหนิ

“ฉันว่าที่แกทำแบบนี้ก็เพราะอยากจะหลอกเงินอีกใช่ไหม! รีบไสหัวไปซะ!”

แต่หญิงสาวผู้งดงามกลับหันศีรษะมามองเย่หมิง

“คุณรักษาได้จริงๆ เหรอ? และจะรักษาฉันให้หายได้จริงไหม?”

“ได้แน่นอน!” เย่หมิงพยักหน้าอย่างมั่นใจ

ชายชุดสีเขียวมีสีหน้าเย็นชา

จ้าวกังร้อนใจ รีบพูดกับหญิงสาวคนสวยว่า

“คุณหนูใหญ่ ผมบอกแล้วว่าเขาก็แค่ลูกเขยเกาะเมียกิน ถ้าเขารักษาโรคได้จริงๆ จะมาเป็นลูกเขยที่ต้องทนความอัปยศแบบนี้อีกเหรอ? เขาแค่โลภมาก อยากจะใช้ความใจดีของคุณหนูหลอกเงินเพิ่มอีกก็เท่านั้น”

พูดจบ เขาก็หันไปจ้องเย่หมิงอีกครั้ง

“แกควรจะหุบปากไปซะ เรื่องที่เกี่ยวพันถึงชีวิตแบบนี้ยังกล้าเอามาหลอกลวงคุณหนูใหญ่ ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา ด้วยภูมิหลังของคุณหนูใหญ่ ต่อให้แกมีหมื่นชีวิตก็ไม่พอชดใช้!”

เนี่ยชิงชิงเองก็คิดว่าเย่หมิงพูดจาไร้สาระ เธอดึงชายเสื้อของเขาเบาๆ เพื่อให้เขาหยุดพูด

หญิงสาวผู้เลอโฉมยิ้มเยาะต่อตัวเอง

ใช่แล้ว

ถ้าเขามีความสามารถรักษาเธอได้จริงๆ ก็คงเป็นหมอเทวดาที่ผู้คนมากมายนับถือ จะมาทนเป็นลูกเขยเกาะเมียกินเพื่ออะไร?

เธอเองต่างหากที่ยังอยากมีชีวิตอยู่ เลยต้องลองทุกวิถีทางอย่างไม่เลือกวิธีการ

ติ๊ง ๆ ๆ...

ทันใดนั้น ชายในชุดคลุมสีเขียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

พอเห็นหมายเลข ก็รีบรับสายทันที

สีหน้าเปลี่ยนเป็นยินดีทันที

“หมอเทวดาหยางมาถึงโรงพยาบาลแล้วเหรอครับ? ได้ครับ ผมจะพาคุณหนูไปเดี๋ยวนี้เลย!”

พูดจบ เขาวางสาย แล้วหันไปบอกหญิงสาวผู้เลอโฉมว่า

“คุณหนูใหญ่ หมอเทวดาหยางจากเมืองหลวงมาถึงแล้ว อาจจะมีวิธีรักษาท่านได้”

เมื่อได้ยินชื่อหมอเทวดาหยาง แววตาของหญิงสาวผู้เลอโฉมปรากฏความหวังขึ้นมาเล็กน้อย เธอไม่อยากเสียเวลายุ่งกับเย่หมิงอีก จึงเหลือบมองเขาเล็กน้อยแล้วพูดว่า

“ในเมื่อเขาอยากได้เงิน ก็ให้เงินเขาไปอีกหน่อยเถอะ”

พูดจบ เธอเดินตรงไปข้างหน้าโดยไม่สนใจอีก

ชายในชุดคลุมสีเขียวหยิบบัตรธนาคารออกมาแล้วโยนให้เย่หมิง

“ในนี้มีเงินห้าแสน รหัสหกตัวเลขเป็นเลขหกทั้งหมด”

เย่หมิงแววตาเป็นประกาย แต่เขาไม่แม้แต่จะมองบัตรใบนั้น

เพียงแต่รู้สึกว่าหากวันนี้ไม่ได้ถอนพิษให้หญิงสาวผู้เลอโฉมคนนั้น เธอจะต้องตายแน่

จะทำยังไงดี?

ในจังหวะนั้นเอง พยาบาลคนหนึ่งเข็นรถเข็นที่มีชุดอุปกรณ์ฝังเข็มผ่านมา

เย่หมิงเกิดความคิดขึ้นมา

ก่อนอื่นต้องทำให้อาการของสาวสวยคนนี้ให้คงที่เสียก่อน

เขาคว้าเข็มเงินสามเล่มขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ใช้วิธีฝังเข็มบิน ปักเข้าไปยังหลังของสาวสวยผ่านอากาศ โดยมีชุดกระโปรงบังไว้

ในขณะเดียวกันก็ตะโกนว่า

“ถ้าหลังจากนี้มีอาการอะไรผิดปกติ ส่งคนมาหาผมได้!”