บทที่ 4

จ้าวลี่ย่อมไม่มีช่องทางติดต่อของเย่หมิง

แต่ทันทีที่เขานึกถึงเนี่ยชิงชิง น้าสาวของเย่หมิงที่เคยมารักษาตัวที่โรงพยาบาลแห่งนี้ ตอนทำเรื่องการรักษา เธอคงทิ้งเบอร์โทรศัพท์ของเย่หมิงเอาไว้

เขารีบโทรไปที่โรงพยาบาลทันที

ไม่นานก็ได้เบอร์ของเย่หมิงมา

เขาจะโทรหาเย่หมิง

แต่ก็เกิดลังเลขึ้นมากะทันหัน

“คุณหนูครับ หมอนี่มันก็แค่ลูกเขยที่เกาะเมียกิน แค่เข็มเงินสามเล่มอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญก็ได้…”

“เอามือถือมาให้ฉัน!” จ้าวเมิ่งซินตัดบทเขาอย่างเข้มงวด

จ้าวลี่ตกใจ ไม่กล้าพูดอะไรต่อ รีบยื่นมือถือให้ทันที

……

เย่หมิงอุ้มเนี่ยชิงชิงมาถึงหมู่บ้านที่ลุงอาศัยอยู่ และกำลังมุ่งหน้าไปที่บ้านของลุง

ในขณะนี้ เนี่ยชิงชิงหลับไปแล้วเนื่องจากบาดเจ็บ

ทันใดนั้นมือถือก็ดังขึ้น

เย่หมิงหยิบมือถือขึ้นมาดู เห็นว่าเป็นเบอร์แปลก เขาก็นึกถึงจ้าวเมิ่งซินสาวงามคนนั้น

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็รับสาย

“ใช่คุณเย่ไหมคะ?” จ้าวเมิ่งซินถามด้วยน้ำเสียงเร่งด่วนจากปลายสาย

“ใช่ครับ ผมเอง” เย่หมิงตอบ

“สวัสดีค่ะ!” จ้าวเมิ่งซินรู้สึกโล่งใจทันที

“ก่อนอื่นต้องขอโทษด้วยนะคะ ก่อนหน้านี้ที่โรงพยาบาล คนของฉันได้ทำเรื่องไม่เหมาะสม ฉันเองก็เป็นคนตาไม่มีแวว หวังว่าคุณจะไม่ถือสานะคะ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ได้ถือสาอะไร” เย่หมิงพูดอย่างไม่แยแส

“คุณช่างใจกว้างและมีน้ำใจจริงๆ” จ้าวเมิ่งซินกล่าวชม

“แต่ฉันเผลอเอาเข็มเงินที่คุณฝังไว้บนหลังฉันออกไป ตอนนี้อาการแย่ลงมาก รู้สึกเหมือนตัวเองใกล้จะตายแล้วจริงๆ คุณเคยบอกว่าจะรักษาฉัน ไม่ทราบว่ายังนับอยู่ไหม ตอนนี้ฉันต้องการคุณมาก”

“นี่...” เย่หมิงขมวดคิ้ว

จ้าวเมิ่งซินร้อนใจแล้ว

“คุณวางใจเถอะค่ะ ว่าฉันไม่ได้ให้คุณช่วยฟรีๆ ถ้ามีเงื่อนไขอะไรก็ตาม คุณพูดมาได้เลย ฉันยินดีตกลงทุกอย่าง”

ตอนนี้เธอตกอยู่ในอันตรายร้ายแรง ราวกับชีวิตที่กำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย พร้อมจะขาดลงทุกเมื่อ

“ตกลงครับ” เย่หมิงยอมรับ

“แต่ผมต้องจัดการเรื่องน้าผมก่อน แล้วค่อยไปหาคุณ ต้องขอให้คุณอดทนอีกหน่อย”

จ้าวเมิ่งซินถอนหายใจ แต่หัวใจก็เหมือนจะยิ่งหนักอึ้งขึ้นเรื่อยๆ

“แค่คุณมาได้ ฉันก็ไม่มีปัญหา ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน? ฉันจะส่งคนไปที่นั่น พอท่านดูแลคุณน้าเสร็จแล้ว ก็สามารถขึ้นรถของฉันมาที่นี่ได้เลย”

“เทียนสุ่ยเซียงหยวน อาคาร 17 หน่วย 1 ชั้น 1 ห้อง 101 ครับ” เย่หมิงแจ้งที่อยู่บ้านของคุณลุงออกมา

“ได้ค่ะคุณเย่ ฉันจดไว้แล้ว เชิญคุณทำธุระก่อนเลยค่ะ”

พูดจบเธอก็วางสายแล้วหันไปสั่งจ้าวลี่

“ลุงลี่ ลุงไปรับคุณเย่ด้วยตัวเองนะคะ จำไว้ว่าถ้าลุงไม่อยากให้ฉันตายก็ต้องพูดดีๆ กับคุณเย่ อย่าทำให้คุณเย่ไม่พอใจจนเขาเปลี่ยนใจไม่มารักษาฉันเด็ดขาด”

จ้าวลี่รู้สึกหนาวสะท้านในหัวใจ

“คุณหนูใหญ่ ผมจะไม่ให้การรักษาของคุณหนูล่าช้าแน่นอนครับ”

เขารีบออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

ในขณะเดียวกัน เย่หมิงอุ้มเนี่ยชิงชิงมาถึงหน้าบ้านของคุณลุง

ผู้พักอาศัยชั้นแรกของเทียนสุ่ยเซียงหยวน ทุกคนจะได้รับลานบ้านเล็กๆ หน้าบ้านเป็นของขวัญ

เย่หมิงเดินเข้าลานบ้านตรงไปยังประตูบ้าน

กริ๊งๆ...

เขากดกริ่งประตู

ไม่นาน หญิงวัยกลางคนก็เปิดประตูออกมา

แต่สีหน้าของเธอกลับเปลี่ยนไปทันที

“น้าเธอบาดเจ็บขนาดนี้ ทำไมไม่ให้รักษาตัวในโรงพยาบาล พาเธอกลับมาที่นี่ทำไมกัน?”

“ป้าสะใภ้ วันนี้เกิดเรื่องนิดหน่อย ผมปล่อยน้าอยู่ในโรงพยาบาลต่อไม่ได้” เย่หมิงอธิบาย

“แล้วผมก็เพิ่งหย่ากับฉินลี่หย่า ที่นั่นไม่ใช่บ้านของผมอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้ผมแค่พาน้ามาที่บ้านของป้า แต่ป้าสบายใจได้ พรุ่งนี้ผมจะพาน้าออกไป”

หญิงวัยกลางคนขมวดคิ้วแน่น เตรียมจะพูดอะไรต่อ

แต่ทันใดนั้น ชายวัยกลางคนร่างสูงคนหนึ่งก็พุ่งเข้ามาทันที

“เย่หมิง นายหย่ากับฉินลี่หย่าแล้วเหรอ? เดี๋ยวค่อยคุยกันเถอะ รีบพาน้านายเข้ามาก่อน”

เย่หมิงรู้สึกโล่งอกเล็กน้อย

“ขอบคุณครับลุง”

“ขอบคุณอะไรกัน ตอนที่คุณตาของนายยังอยู่ ก็เลี้ยงฉันเหมือนลูกชายแท้ๆ เราเป็นครอบครัวเดียวกัน รีบเข้ามาเถอะ” เนี่ยกั๋วเฉียงพูด

พูดจบเขาก็ขยับไปข้างๆ เพื่อให้เย่หมิงเข้าไป

เย่หมิงอุ้มเนี่ยชิงชิงเดินเข้าไปในบ้าน

แต่ทันใดนั้น ป้าสะใภ้หลิวซินย่วนก็ยืดแขนทั้งสองข้างออกมาบังทาง

“พวกนายเข้ามาไม่ได้!”

“หลิวซินย่วน คุณทำอะไรน่ะ? เนี่ยชิงชิงบาดเจ็บขนาดนี้ คุณยังจะไล่พวกเขาออกไปอีกเหรอ!” เนี่ยกั๋วเฉียงกล่าวด้วยความตกใจ

“เฮอะ!” หลิวซินย่วนพ่นเสียงเยาะ

“ก็เพราะเธอได้รับบาดเจ็บหนักแบบนี้ไงล่ะ ถึงไม่ให้เธอเข้ามาในบ้าน! พวกเราก็เพิ่งจะตกแต่งบ้านหลังนี้เสร็จได้ไม่นาน ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นที่นี่ บ้านของเราก็จะกลายเป็นบ้านเฮี้ยน จะไม่ทำให้ราคาตกเหรอ?”

“คุณ... หลิวซินย่วน คุณมองแค่เรื่องเงินหรือยังไง?” เนี่ยกั๋วเฉียงโกรธจัด

“ชิงชิงเป็นลูกพี่ลูกน้องของผม พ่อผมจากไปตั้งแต่ผมยังเด็ก ก็ได้ลุงของผมซึ่งก็คือพ่อของชิงชิง และเป็นตาของเย่หมิง ที่ช่วยเหลือผมกับแม่ เขาดูแลผมเหมือนลูกชายแท้ ๆ ของเขา นั่นถึงทำให้ผมมีวันนี้ได้!"

“ลูกพี่ลูกน้อง? น่าขำซะจริง! เนี่ยชิงชิงก็แค่เด็กที่ถูกลุงของคุณเก็บมาจากกองขยะ จะมีความสัมพันธ์อะไรได้?” หลิวซินย่วนพูดอย่างเยาะเย้ย

“ก่อนหน้านี้บ้านเก่าของพวกเขาถูกเวนคืน ได้ค่าชดเชยมาสิบล้าน แต่พวกเขาไม่แบ่งให้เราแม้แต่นิดเดียว พวกเรายังให้เนี่ยชิงชิงมาอยู่ในบ้านของเราก็นับว่าดีเท่าไรแล้ว! วันนี้ต่อให้พูดอะไรก็เถอะ ฉันจะไม่ยอมให้เธอเข้าบ้านนี้อีกเด็ดขาด!”

เนี่ยกั๋วเฉียงสายตาคมกริบ

“คุณพูดเรื่องไร้สาระอะไร!”

เขายกมือขึ้นเหมือนจะตบเธอ

เมื่อเห็นดังนั้น หลิวซินย่วนก็ระเบิดอารมณ์ทันที

“โอ้! เนี่ยกั๋วเฉียง วันนี้คุณกล้านักใช่ไหม? ถึงขนาดจะตบฉันเพื่อพวกเขา! เอาเลย ตบเลย! ตบตรงนี้เลย!”

หลิวซินย่วนจับมือของเนี่ยกั๋วเฉียง ไปตบหน้าตัวเอง

เนี่ยกั๋วเฉียงตกใจจนรีบดึงมือกลับ

“คุณบ้าไปแล้ว!”

ในขณะนั้น เขารู้สึกทั้งโกรธและหมดหนทาง

“ป้าสะใภ้ครับ” เย่หมิงพูด

“คุณน้าบาดเจ็บสาหัสมากจริง ๆ แต่ผมไม่ได้พาเธอมาที่นี่โดยไม่มีเหตุผล ผมสามารถรักษาเธอได้ เธอจะไม่เป็นอะไร ขอให้พวกเราได้พักอยู่ที่นี่แค่วันเดียวก็พอ พรุ่งนี้ผมจะพาคุณน้าจากไป”

“ไปหลอกผีเถอะ!” หลิวซินย่วนตะโกนด่าเหมือนคนบ้า

“อย่างนายน่ะเหรอจะรักษาอาการบาดเจ็บของคนอื่นได้ แถมยังเป็นอาการบาดเจ็บที่หนักขนาดนี้อีก? อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่านายอยู่ที่บ้านฉินลี่หย่าน่ะ เอาแต่ทำงานบ้านรับใช้พวกเธอทั้งวัน แล้วยังคอยส่งของเดลิเวอรี่อยู่เรื่อย! เพื่อประจบประแจงพวกเธอ แม้กระทั่งเงินค่าชดเชยสิบล้านนายก็โอนเข้าบัญชีของพวกเธอทั้งหมด แล้วตอนนี้นายก็หย่ากันไปแล้ว เงินสักบาทก็ไม่ได้คืน! บอกว่านายไร้ค่าก็ยังถือว่าเป็นการยกย่องนายเลย!”

เย่หมิงสีหน้าหม่นลงเล็กน้อย ก่อนจะกล่าวว่า

“ป้าสะใภ้ เมื่อก่อนผมอาจจะไม่ต่างอะไรจากคนไร้ค่า แต่ตอนนี้ผมไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ได้โปรดเชื่อใจผมเถอะครับ หากวันนี้ป้ายอมช่วยผม ผมจะจดจำบุญคุณนี้ไว้ในใจตลอดไป ในวันข้างหน้าหากพวกคุณมีเรื่องอะไรต้องการความช่วยเหลือ ผมจะพยายามช่วยอย่างสุดความสามารถ!”

หลิวซินย่วนถ่มน้ำลายใส่เย่หมิงอย่างไร้เยื่อใย

“พูดจาเหลวไหล! คนเหม็นเน่าไร้ค่าอย่างนาย ยังคิดว่าจะกระโดดข้ามประตูมังกรจนเปลี่ยนฟ้าเปลี่ยนดินได้หรือไง? เลิกเพ้อเจ้อสร้างวิมานในอากาศให้ฉันฟังได้แล้ว!”

“หลิวซินย่วน! เงียบปากไปซะ!" เนี่ยกั๋วเฉียงตวาดลั่นก่อนจะผลักเธอออกไปอย่างแรง

“โอ๊ย!” หลิวซินย่วนชนเข้ากับผนังแล้วทรุดตัวลงนั่งกับพื้น

เนี่ยกั๋วเฉียงไม่สนใจเธอ หันไปจับแขนเย่หมิงแน่น

“เย่หมิง อย่าไปสนใจเธอ รีบเข้ามาเลย บ้านของลุงก็คือบ้านของพวกเธอ จะอยู่นานแค่ไหนก็ได้ตามใจพวกเธอ!”

“เนี่ยกั๋วเฉียง! วันนี้คุณคิดจะล้มล้างทุกอย่างจริง ๆ ใช่ไหม!”

หลิวซินย่วนกระโดดลุกขึ้นทันที ก่อนจะฟาดฝ่ามือออกไปโดยตรง ฝ่ามือนั้นฟาดเข้าที่หน้าของเนี่ยกั๋วเฉียงเต็มแรง

เนี่ยกั๋วเฉียงถึงกับอึ้งไปชั่วขณะ

ก่อนจะระเบิดอารมณ์คำรามออกมาอย่างเกรี้ยวกราด

“ยัยแก่เอ๊ย! นี่เธอเป็นบ้าจริง ๆ ใช่ไหม?!”

“พ่อ แม่ นี่ทั้งสองคนทำอะไรกันอยู่! ถึงขั้นต้องทะเลาะกันเสียงดังเพื่อคนสองคนนี้ด้วยเหรอ? ให้เงินพวกเขาไปนิดหน่อยแล้วไล่กลับไปก็จบแล้วไม่ใช่เหรอ!”

ในตอนนั้นเอง หญิงสาวคนหนึ่งในชุดสูทกระโปรงสีดำปรากฏตัวขึ้นพร้อมกระเป๋าเงินในมือ

จากนั้น เธอก็เดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว แทรกกลางระหว่างเนี่ยกั๋วเฉียงกับหลิวซินย่วน แล้วควักธนบัตรปึกหนึ่งจากกระเป๋าเงิน ก่อนจะโยนใส่ตัวเย่หมิง

“เอาเงินนี่ไปเปิดห้องพักที่โรงแรมซะ! แล้วก็ขอร้องเถอะ อย่ามาเกาะบ้านฉันเหมือนพวกขอทานอีกเลยได้ไหม?”

บรืน... บรืน... บรืน...

ยังไม่ทันที่เย่หมิงจะตอบอะไร

เสียงเครื่องยนต์ของรถก็ดังขึ้น รถยนต์สีดำคันใหญ่หรูหรา พร้อมสัญลักษณ์นางฟ้าสีทองของรถโรลส์-รอยซ์พุ่งตรงเข้ามาด้วยความเร็ว

จากนั้น เสียงล้อเบรกดังเอี๊ยด รถจอดสนิทอยู่ตรงหน้าประตูบ้าน

เสียงดังนั้นทำให้เนี่ยกั๋วเฉียง หลิวซินย่วน และเนี่ยเซวียนเซวียนลูกสาวของพวกเขา หันไปมองด้วยความแปลกใจ

ถึงขั้นเป็นรถโรลส์-รอยซ์

หรือว่าอาจจะเป็นบุคคลสำคัญคนใดคนหนึ่งมา

“เซวียนเซวียน นี่หรือว่าจะเป็นคุณชายตระกูลร่ำรวยที่แอบหลงรักลูก แล้วจู่ ๆ ก็โผล่มาถึงบ้านเราน่ะ?” หลิวซินย่วนพูดด้วยท่าทางตื่นเต้น หันไปทางเนี่ยเซวียนเซวียน

เนี่ยเซวียนเซวียนชะงักไปเล็กน้อย

คุณชายตระกูลร่ำรวย?

จริงหรือ?

ภายใต้สายตาที่จับจ้องของทุกคน ประตูรถโรลส์-รอยซ์คันหรูค่อย ๆ เปิดออก

ผู้ที่ก้าวลงมาจากรถ กลับกลายเป็นจ้าวลี่ ผู้ติดตามของจ้าวเมิ่งซิน

เขารีบวิ่งตรงเข้ามาในลานบ้าน ก่อนจะหยุดยืนตรงหน้าเย่หมิง โค้งตัวลงต่ำ แสดงความนอบน้อมอย่างถึงที่สุด พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงเคารพว่า

“คุณเย่ ผมได้รับคำสั่งจากคุณหนูใหญ่ให้มารับคุณ ไม่ทราบว่าจัดการเรื่องคุณน้าของคุณเรียบร้อยแล้วหรือยังครับ?”