บทที่ 5

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ และเห็นท่าทีของจ้าวลี่ที่แสดงความเคารพต่อเย่หมิง ทั้งครอบครัวของเนี่ยกั๋วเฉียงถึงกับตะลึงจนหัวสมองอื้ออึง

รถโรลส์-รอยซ์คันนี้ถึงขั้นมารับเย่หมิง!

เย่หมิงถอนหายใจเบาๆ

ตอนแรกเขาแค่อยากพาน้ามาพักที่บ้านลุงก่อน แล้วก็จะรักษาเธอไปด้วย

แต่ตอนนี้มันทำแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว

ต้องพาเธอกลับไปโรงพยาบาลแทน

“พวกเราไปกันเถอะครับ” เขาพูดกับจ้าวลี่

แต่จ้าวลี่กลับลังเล

“น้าของคุณ...”

“ใช่แล้ว เสี่ยวหมิง” เนี่ยกั๋วเฉียงเพิ่งได้สติ รีบเดินออกมา

“ชิงชิงอาการไม่ค่อยดี ไม่เหมาะที่จะเดินทาง นายน่าจะปล่อยเธอไว้ที่นี่ ฉันจะดูแลเธอให้เอง นายไปทำธุระของนายเถอะ”

เย่หมิงเชื่อในความหวังดีของเนี่ยกั๋วเฉียง

แต่เขาไม่เชื่อใจหลิวซินย่วนกับเนี่ยเซวียนเซวียน ก่อนหน้านี้ที่น้ามาอยู่ที่นี่ ไม่เพียงแต่ต้องอยู่ในห้องที่เล็กที่สุด แต่ยังถูกหลิวซินย่วนและเนี่ยเซวียนเซวียนรังเกียจอยู่เสมอ ทั้งยังต้องทำงานบ้านทุกอย่าง

เรียกได้ว่าลำบากไม่น้อย

ดังนั้นเย่หมิงจึงยิ้มบางๆ ให้เนี่ยกั๋วเฉียง

“ลุงครับ ขอบคุณสำหรับความหวังดีของลุง แต่ไม่จำเป็นแล้วครับ”

พูดจบเขาก็อุ้มเนี่ยชิงชิงเดินไปที่รถโรลส์-รอยซ์คันนั้น

จ้าวลี่รีบก้าวไปเปิดประตูรถให้เย่หมิงอย่างนอบน้อม

“เสี่ยวหมิง!” เนี่ยกั๋วเฉียงพูดด้วยสีหน้าเศร้าสลด

เย่หมิงยิ้มให้เขา ก่อนจะอุ้มเนี่ยชิงชิงขึ้นรถ

จ้าวลี่รีบสตาร์ทรถแล้วพาทั้งสองจากไปอย่างรวดเร็ว

“สวรรค์!” หลิวซินย่วนราวกับเพิ่งตื่นจากฝัน ตัวตบเข่าตัวเองดังฉาด

“ไอ้เจ้าเย่หมิงนี่ หน้าตาธรรมดาๆ แถมยังไม่มีความสามารถอะไร แต่ดันไปเกี่ยวพันกับลูกคุณหนูตระกูลใหญ่ที่สามารถส่งรถโรลส์-รอยซ์มารับได้ ในอนาคตต้องรุ่งเรืองและประสบความสำเร็จอย่างแน่นอน แต่เมื่อกี้ฉันกลับทำกับเขาแบบนั้น! พวกเราคงพลาดโอกาสขอพึ่งพาความช่วยเหลือจากคนที่มีอำนาจแล้วล่ะ!”

“น่าขำจริงๆ” เนี่ยเซวียนเซวียนหัวเราะเย้ยหยัน

“หืม?” หลิวซินย่วนมองอย่างไม่เข้าใจ

“แม่ก็พูดเองนี่ว่าเขาหน้าตาธรรมดาๆ แถมยังไม่มีความสามารถอะไร ยังเป็นลูกเขยที่ถูกไล่ออกจากบ้าน แม้แต่เงินค่ารื้อบ้านเก่ายังถูกหลอกไปจนหมดเกลี้ยง ลูกคุณหนูคนไหนจะตาบอดไปชอบคนไร้ค่าแบบเขากัน?” เนี่ยเซวียนเซวียนพูด

“นี่...ที่ลูกพูดก็มีเหตุผลนะ” หลิวซินย่วนสายตาเป็นประกาย

“แต่ว่ารถโรลส์-รอยซ์คันนั้นมันของจริง คนที่มารับเขาก็ของจริง แล้วดูท่าทางก็มีบารมีมากด้วย”

“นี่แหละคือความฉลาดของเขา ทำของปลอมให้เหมือนของจริง” เนี่ยเซวียนเซวียนหัวเราะ

“หืม?” หลิวซินย่วนยังคงไม่เข้าใจ

“ก็จ้างนักแสดงมาไงล่ะ” เนี่ยเซวียนเซวียนทำหน้าดูราวกับเข้าใจทุกอย่าง

“นักแสดงน่ะ สามารถแสดงอะไรออกมาก็ได้ ส่วนรถโรลส์-รอยซ์คันนั้น แค่จ่ายเงินหน่อยก็เช่ามาได้แล้ว เขาวางแผนมาทำละครฉากหนึ่งต่อหน้าพวกเรา ให้พวกเรารู้สึกว่าเขาไม่ใช่คนธรรมดา จะได้รีบเข้าไปประจบให้เงินเขาใช้ ไม่อย่างนั้น คนสติดีที่ไหนจะอุ้มคนเจ็บใกล้ตายออกจากโรงพยาบาลแล้วพามาบ้านญาติตัวเองล่ะ?”

“พอได้ฟังที่ลูกพูด มันก็จริงนะ! ลูกนี่ฉลาดจริงๆ เกือบโดนเขาหลอกซะแล้ว!” หลิวซินย่วนทำหน้าเข้าใจ

“ไอ้เด็กคนนี้นี่มันร้ายจริงๆ ไม่มีความสามารถแต่กลับคิดจะใช้เล่ห์กล!”

“พวกเธอสองคนอย่ามาพูดพล่อยๆ” เนี่ยกั๋วเฉียงพูดดุ

“เสี่ยวหมิงน่ะฉันเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็ก เขาอาจจะซื่อไปบ้าง แต่เขาเป็นคนซื่อสัตย์และจิตใจดี ไม่ใช่คนอย่างที่พวกเธอพูด และเขาไม่ทำเรื่องแบบนั้นแน่นอน!”

“เหอะ คุณยังจะเข้าข้างเขาอีกเหรอ” หลิวซินย่วนแค่นเสียงเย้ยหยัน

“ไม่ใช่คนอย่างที่พวกเราว่า แล้วจะมีลูกคุณหนูที่ไหนตาบอดไปชอบไอ้คนไร้ค่าอย่างเขา? ที่ฉันพูดกับลูกสาวคุณก็ชัดเจนแล้ว มันไม่มีทางซะหรอก!”

“คุณ...เหอะ! โชคชะตาหมุนเวียนเปลี่ยนแปลงไปตามเวลา ชีวิตในโลกนี้ใครจะบอกได้ชัดเจน? ถ้าลูกคุณหนูคนนั้นเห็นคุณค่าในตัวเขาขึ้นมาแล้วชื่นชมเขาล่ะ?” เนี่ยกั๋วเฉียงพูด

“บางทีอีกไม่นานเขาอาจจะก้าวขึ้นไปสู่จุดสูงสุดในชีวิตก็ได้ ถึงตอนนั้นพวกคุณคงจะเสียใจที่วันนี้ไม่ได้ช่วยเขาก็ได้!”

“เพ้อเจ้อไปใหญ่แล้ว ถ้าเขาก้าวขึ้นไปได้จริงๆ ฉันจะเลียห้องน้ำในหมู่บ้านนี้ให้หมดโดยไม่ดื่มน้ำเลย!” หลิวซินย่วนพูดอย่างเหยียดหยาม

......

เพราะเร่งรีบเรื่องอาการป่วยของจ้าวเมิ่งซิน จ้าวลี่จึงขับรถเร็วมาก

ไม่นานก็มาถึงโรงพยาบาล

จ้าวลี่เปิดประตูรถให้เย่หมิง เขาอุ้มเนี่ยชิงชิงตามจ้าวลี่ไปยังห้องพักผู้ป่วยของจ้าวเมิ่งซิน

จ้าวเมิ่งซินหมดสติไปแล้ว แต่ยังคงกดหน้าอกของตัวเองอยู่ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

หมอเทวดาหยางรีบวิ่งเข้ามาหาด้วยท่าทีที่ดูตื่นเต้น เหมือนได้เจอยอดฝีมือที่หาตัวจับยาก

“สหายน้อยเย่ ไม่สิ...อาจารย์เย่ อาการของคุณหนูจ้าวทรุดหนักมาก ใกล้จะไม่ไหวแล้ว คุณรีบลงมือรักษาเถอะ”

เย่หมิงมองไปที่จ้าวเมิ่งซินแวบหนึ่ง ก็เข้าใจว่าหมอเทวดาหยางไม่ได้พูดเกินจริง

จ้าวเมิ่งซินเหมือนแขวนลมหายใจเฮือกสุดท้ายเอาไว้

แต่เย่หมิงยังพอช่วยได้อยู่

“สามารถเปิดห้องผู้ป่วยข้างๆ ให้ผมได้ไหม? ผมอยากพาน้าไปพักที่นั่นก่อน” เย่หมิงหันไปพูดกับจ้าวลี่

จ้าวเมิ่งซินพักอยู่ในห้องเดี่ยวที่ดีที่สุดในโรงพยาบาล

แม้ห้องจะกว้าง มีทุกอย่างครบครัน แต่มีเตียงเดียว ไม่มีที่ให้วางเนี่ยชิงชิง

“ได้ครับ คุณเข้าไปได้เลย เดี๋ยวขั้นตอนการทำเรื่องที่เหลือผมจะไปจัดการเอง” จ้าวลี่พูดอย่างรีบร้อน

เย่หมิงพยักหน้า

“ผมยังต้องการเข็มเงินอีกหนึ่งร้อยแปดเล่ม จำไว้ว่าต้องเป็นเงินแท้”

“ได้ครับ ผมจะรีบสั่งให้คนไปเอามา” จ้าวลี่รับคำอย่างรวดเร็ว

เย่หมิงไม่พูดอะไรมาก รีบเดินไปที่ห้องผู้ป่วยข้างๆ วางเนี่ยชิงชิงที่กำลังหลับลงบนเตียง แล้วกลับมาที่ห้องพักผู้ป่วยของจ้าวเมิ่งซิน

เข็มเงินหนึ่งร้อยแปดเล่มถูกเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว

เย่หมิงตรวจสอบเล็กน้อย ก่อนหยิบเข็มขึ้นมา บิดข้อมือ แล้วส่งเข็มพุ่งเข้าไปที่จุดต่างๆ บนร่างกายของจ้าวเมิ่งซิน

เข็มเงินเล่มอื่นๆ ก็ถูกใช้ในวิธีเดียวกัน พุ่งเข้าไปในจุดต่างๆ บนร่างกายของจ้าวเมิ่งซินอย่างต่อเนื่อง

กระบวนการทั้งหมดลื่นไหลไม่มีสะดุด รวดเร็วและไม่มีการชักช้าแม้แต่น้อย

จนกระทั่งเข็มเงินครบทั้งหนึ่งร้อยแปดเล่มฝังลงไปหมด จ้าวลี่ถึงเพิ่งรู้สึกตัว เขามองเย่หมิงด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง พลางดุเสียงดัง

“คุณใช้เข็มแบบนี้ได้ยังไงกัน? นี่คุณรักษาคนหรือจะฆ่าคนกันแน่? ถ้าคุณหนูใหญ่จ้าวเป็นอะไรไปล่ะก็ คุณ...”

“อือ...” ยังไม่ทันพูดจบ จ้าวเมิ่งซินที่หมดสติอยู่ก็ส่งเสียงออกมาเบาๆ

ดวงตาคู่สวยก็ค่อย ๆ ลืมขึ้น

จ้าวลี่อึ้งไปชั่วขณะ

ก่อนที่ดวงตาจะเป็นประกายวาบ

“คุณหนูใหญ่ คุณหนูตื่นแล้ว รู้สึกยังไงบ้างครับ?”

จ้าวเมิ่งซินรับรู้ได้เล็กน้อย พบว่าอาการปวดที่หัวใจหายไปแล้ว ทั้งร่างกายเบาสบายขึ้น

ความรู้สึกเหมือนกับเพิ่งหนีตายจากยมบาลมาได้

“ฉันรู้สึกไม่เป็นอะไรแล้ว คุณเย่เก่งมากจริงๆ!”

พูดจบก็พยายามลุกขึ้นเพื่อขอบคุณเย่หมิง

เย่หมิงรีบยกมือกดเธอลง

“นอนพักอีกหน่อยเถอะ รอให้ผมเก็บเข็มออกก่อน คุณค่อยลุก”

บนตัวของจ้าวเมิ่งซินยังมีเข็มเงินหนึ่งร้อยแปดเล่มปักอยู่

“ค่ะ” จ้าวเมิ่งซินรีบพยักหน้า

จ้าวลี่ทำหน้าสำนึกผิด

“คุณเย่ เมื่อสักครู่ผมไม่ควรสงสัยในตัวคุณ ผม...”

“ไม่เป็นไรครับ” เย่หมิงยกมือขึ้นหยุดเขา

“คุณก็แค่เป็นห่วงคุณหนูใหญ่จ้าวเท่านั้น”

“ขอบคุณคุณเย่ที่เข้าใจ” จ้าวลี่ยกมือคำนับ

เย่หมิงพยักหน้า เมื่อคิดว่าถึงเวลาแล้วก็เก็บเข็มเงินทั้งหนึ่งร้อยแปดเล่มออกจากตัวจ้าวเมิ่งซิน

จ้าวเมิ่งซินลุกขึ้นมาด้วยความกระตือรือร้น

“คุณเย่ ขอบคุณคุณมาก ถ้าไม่ได้คุณ ฉันคงตายไปแล้ว”

ในตอนนี้ เธอรู้สึกขอบคุณเย่หมิงจากใจจริง

เย่หมิงยิ้มเล็กน้อย

“ผมยังไม่ได้รักษาคุณให้หายขาด เพียงแค่ช่วยประคองอาการไว้ชั่วคราวเท่านั้น หากต้องการหายขาด คุณต้องกินยาที่ผมจะปรุงให้ แล้วก็ทางทีดีพักผ่อนในโรงพยาบาลสักสองสามวัน ห้ามออกไปข้างนอก”

“ได้ค่ะ ฉันจะทำตามที่คุณเย่บอก” จ้าวเมิ่งซินพยักหน้า

“ไม่ทราบว่าอาจารย์เย่ใช้วิธีการอะไร ถึงทำให้อาการของคุณหนูใหญ่จ้าวดีขึ้นหรือครับ?” หมอเทวดาหยางที่อยู่ข้างๆ ถามขึ้นด้วยท่าทีนอบน้อมอย่างยิ่ง

เย่หมิงมองเขาแล้วยิ้มบางๆ

“คุณคงจะเคยได้ยินวิชาเข็มเรียกคืนวิญญาณพลังฟ้าดินใช่ไหม?”

เมื่อได้ยินคำนี้ หมอเทวดาหยางก็ถึงกับตัวสั่น

“วิชาเข็มเรียกคืนวิญญาณพลังฟ้าดินในตำนาน? ใช่แล้ว! สามสิบหกพลังท้องฟ้า เจ็ดสิบสองพลังพื้นดิน รวมกันเป็นหนึ่งร้อยแปด แล้วคุณเย่ก็ใช้เข็มเงินหนึ่งร้อยแปดเล่มพอดี! ผมน่าจะคิดได้ตั้งนานแล้ว!”

ยิ่งพูดเขาก็ยิ่งตื่นเต้น

พูดไปจนถึงสุดท้าย มือทั้งสองข้างสั่นสะท้านขึ้นมา

มองเย่หมิงด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความนับถือ

ในที่สุด เขาก็คุกเข่าลงตรงหน้าเย่หมิง

“ท่านอาจารย์!”