บทที่ 6

เย่หมิงชะงักไปทันที

ทั้งจ้าวเมิ่งซิน จ้าวลี่ และจ้าวกังต่างก็ประหลาดใจไม่แพ้กัน

“ผมชื่อหยางเทียนเฉิน ไม่เคยคิดเลยว่าในชีวิตนี้จะได้พบกับอาจารย์ที่เป็นยอดฝีมือขนาดนี้ ขอท่านอาจารย์โปรดรับเทียนเฉินเป็นศิษย์ด้วย!”

หยางเทียนเฉินพูดจบ ก็โขกศีรษะลงกับพื้นตรงหน้าเย่หมิง

หน้าผากของเขาถึงกับบวมแดงเพราะโขกหนักเกินไป

ทั้งสามคนที่ยืนอยู่ต่างก็ตะลึงกับสิ่งที่เห็น

หยางเทียนเฉินคนนี้เป็นถึงหมอเทวดาที่โด่งดังไปทั่วเมืองหลวงเชียวนะ ขนาดทั่วประเทศก็แทบจะไม่มีใครที่มีฝีมือเทียบเท่าเขาได้

นักการเมืองระดับสูงต่างก็พยายามเอาใจเขา เพื่อที่จะได้ขอร้องให้เขารักษาในยามสำคัญ

แต่ตอนนี้ ถึงกับ...

เย่หมิงรีบพยุงหยางเทียนเฉินขึ้น

“หมอเทวดาหยาง คุณอายุมากกว่าผมตั้งเยอะ ผมจะรับคุณเป็นศิษย์ได้ยังไง รีบลุกขึ้นเถอะครับ”

“ถ้าท่านอาจารย์ไม่รับเทียนเฉินเป็นศิษย์ เทียนเฉินก็จะไม่ยอมลุกขึ้น” หยางเทียนเฉินยังคงโขกหัวลงกับพื้นและพูดโดยไม่เงยหน้า

ชายชราคนนี้ ทำตัวเหมือนเด็กดื้อจริงๆ

ทำเอาเย่หมิงลำบากใจไม่น้อย

จะให้เขารับชายชรานี่เป็นศิษย์จริงๆ เหรอ?

“ท่านอาจารย์ ความสามารถไม่ได้วัดกันที่อายุ แม้ว่าเทียนเฉินจะแก่กว่าท่านมาก แต่ความสามารถของท่านยิ่งใหญ่ประดุจดวงจันทร์ที่ส่องสว่าง จนเทียนเฉินไม่อาจแหงนหน้ามองได้”

“ท่าน โปรดรับเทียนเฉินคนนี้เป็นศิษย์ ถึงแม้...จะเป็นแค่ศิษย์ในรายชื่อก็ได้”

จ้าวลี่กับจ้าวกังถึงกับมุมปากกระตุก

หมอเทวดาที่โด่งดังไปทั่วเมืองหลวง ขอเป็นแค่เป็นศิษย์ในรายชื่อเท่านั้น...

“นี่...งั้นก็ได้ ผมจะรับคุณเป็นศิษย์ในรายชื่อ” เย่หมิงไม่อยากยืดเยื้อ ที่สำคัญคือเขากลัวว่าชายชราคนนี้จะคุกเข่าจนเกิดปัญหา

หยางเทียนเฉินดีใจมาก รีบโขกศีรษะอีกสามครั้ง

คราวนี้โขกหนักจนหน้าผากบวม แต่ท่าทางกลับดูจริงจังมาก

“ลุกขึ้นเร็วเข้า” เย่หมิงรีบพยุงเขาขึ้น

หยางเทียนเฉินดีใจเหมือนเด็กๆ หัวเราะชอบใจใส่เย่หมิง

เย่หมิงก็เลยวางมาดอาจารย์ เอ่ยขึ้นหลังจากครุ่นคิดสักครู่

“ถึงแม้จะรับคุณเป็นแค่ศิษย์ในรายชื่อ แต่คุณได้ทำพิธีขอเป็นศิษย์กับผมแล้ว พวกเราก็ถือว่ามีความสัมพันธ์แบบอาจารย์และศิษย์ เดี๋ยวผมจะคัดตำราแพทย์ให้คุณชุดหนึ่ง ให้คุณเอากลับไปศึกษาดู”

“ท่านอาจารย์จะมอบตำราแพทย์ให้ผมเหรอ?” หยางเทียนเฉินแสดงความยินดีออกมา

“ขอบพระคุณอาจารย์”

ว่าแล้วเขาก็ทำท่าจะคุกเข่าอีกครั้ง

เย่หมิงรีบหยุดเขาทันที

“ถ้าคุณคุกเข่าให้ผมอีก ผมจะยกเลิกความสัมพันธ์อาจารย์กับศิษย์ของคุณทันที”

หยางเทียนเฉินตกใจ รีบยืนตัวตรง

“ท่านอาจารย์อย่าทำแบบนี้ ผมจะไม่คุกเข่าอีกแล้ว”

เขาเพิ่งได้เป็นศิษย์ของเย่หมิง ไม่อยากให้ทุกอย่างพังทลายไปเปล่าๆ

ในขณะเดียวกัน จ้าวเมิ่งซินที่อยู่ข้างๆ ก็เริ่มได้สติ ดวงตาที่สดใสและสวยงามเหมือนน้ำในฤดูใบไม้ร่วงจ้องมองที่เย่หมิง

“คุณเย่ ครั้งนี้ก็ต้องรบกวนคุณช่วย ฉันถึงได้อาการดีขึ้น นับเป็นบุญคุณใหญ่หลวง ฉันต้องตอบแทนท่านอย่างแน่นอน ไม่ว่าจะเป็นเงื่อนไขอะไรก็ตาม ตราบเท่าที่อยู่ในความสามารถของฉัน เชิญคุณขอมาได้เลย ฉันจะไม่ปฏิเสธเด็ดขาด”

เย่หมิงหันไปมองเธอ

“ในเมื่อคุณพูดแบบนี้ งั้นผมก็จะไม่เกรงใจแล้วนะ”

“คุณว่ามาได้เลย” จ้าวเมิ่งซินตั้งท่าจริงจัง

เธอคิดว่าเย่หมิงน่าจะยื่นข้อเสนอที่ยากที่จะทำได้

แต่เย่หมิงกลับยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า

“ให้คนของคุณช่วยเช่าห้องพักสักที่ให้ผมหน่อยสิ”

“หา?” จ้าวเมิ่งซินงงเป็นไก่ตาแตก

“ผมเพิ่งหย่ามา โดนไล่ออกจากบ้าน ทางฝั่งคุณลุงเอง ป้าสะใภ้ก็ไม่ยอมให้ผมกับน้าไปพักด้วย ตอนนี้ยังไม่มีที่อยู่ แต่ก็ไม่อยากไปพักที่โรงแรม ก็เลยอยากขอให้คุณช่วยเช่าห้องให้หน่อย” เย่หมิงพูดต่อ

“ที่ไม่ต้องใหญ่มาก พออยู่สองคนได้ก็พอ ค่าเช่าผมจะจ่ายให้ทีหลัง”

“นี่...” จ้าวเมิ่งซินมองเขาด้วยสายตาเป็นประกาย

มีความสามารถที่เหนือชั้น แต่ไม่ได้ทำตัวหยิ่งยโส

เขามีบุญคุณกับเธอมาก แต่ไม่ได้ใช้มันมาข่มเหงหรือเรียกร้องสิ่งที่ยิ่งใหญ่กับเธอ

เธอรู้สึกชื่นชมเย่หมิงจากใจจริงขึ้นมาทันที

“หรือว่ามันลำบากไปเหรอครับ?” เย่หมิงถาม

“ถ้ามันลำบาก งั้นก็...”

“ไม่ลำบากเลยค่ะ! ไม่ลำบากเลยสักนิด!” จ้าวเมิ่งซินกลัวว่าเขาจะเข้าใจผิด รีบตัดบทเขาทันที

“แค่...”

“แค่อะไรเหรอครับ?” เย่หมิงถามโดยไม่รู้ตัว

“คุณมีบุญคุณกับฉันมากขนาดนี้ กลับให้ฉันแค่เช่าห้องให้คุณ มันลดคุณค่ามากเกินไป ถ้าถูกพูดออกไปจะถูกคนอื่นดูถูกเข้าน่ะค่ะ”

เย่หมิงชะงักไป

“ก็จริง...ผมคิดน้อยไป”

“เพราะฉะนั้น ฉันตัดสินใจจะมอบบ้านพักตากอากาศให้คุณหลังหนึ่ง” จ้าวเมิ่งซินยิ้มสดใส

รอยยิ้มนั้นราวกับดอกไม้หลายร้อยดอกที่เบ่งบานพร้อมกัน งดงามจนยากจะหาคำบรรยาย

เย่หมิงถึงกับเคลิ้มไปครู่หนึ่ง

หญิงสาวคนนี้ สวยเกินไปแล้วจริงๆ

“ลุงลี่ รีบส่งคนไปจัดการโอนบ้านพักตากอากาศหมายเลขหนึ่งของซินเทียนเซี่ยให้คุณเย่เดี๋ยวนี้เลย” จ้าวเมิ่งซินหันไปสั่งจ้าวลี่

“อะไรนะครับ!” จ้าวลี่ตกใจ

“คุณหนูใหญ่ นั่นมันบ้านที่ทางบริษัทเสียงอวิ๋นกรุ๊ป ซึ่งเป็นกลุ่มพัฒนาอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ในเมืองไห่เฉิง มอบให้เพราะต้องการเอาใจคุณหนูเมื่อครึ่งเดือนก่อนนะครับ เป็นบ้านพักตากอากาศที่หรูหราที่สุดและมูลค่าหลายพันล้านเลยนะครับ คุณหนูยังไม่เคยเข้าไปพักเลยด้วยซ้ำ”

เมื่อได้ยินแบบนี้ เย่หมิงก็ตกใจ รีบปฏิเสธทันที

“คุณหนูใหญ่จ้าว นี่มันมีค่ามากเกินไป ผมรับไว้ไม่ได้”

จ้าวเมิ่งซินยิ้มให้เขาอีกครั้ง

“มีค่ามากอะไรกันคะ คุณใช้วิชาแพทย์ช่วยให้ฉันอาการดีขึ้น นี่ถือเป็นบุญคุณยิ่งใหญ่สำหรับฉัน ต่อให้มอบอะไรก็ไม่มากเกินไป บ้านพักตากอากาศแค่หลังเดียว ไม่นับเป็นเรื่องใหญ่อะไรเลย”

“นี่...ก็ได้ครับ” เย่หมิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบตกลง

หลายปีมานี้ เนี่ยชิงชิงลำบากมามากพอแล้ว

เขาไม่อาจให้เนี่ยชิงชิงต้องลำบากต่อไปได้

มีบ้านพักตากอากาศหลังหนึ่ง อย่างน้อยก็ทำให้เนี่ยชิงชิงได้อยู่สบายขึ้น

ส่วนเรื่องบ้านที่ดูมีค่ามากเกินไป เขาคิดว่าในภายภาคหน้าก็จะรักษาจ้าวเมิ่งซินให้หายดี และก็แค่พยายามอย่างเต็มที่ ปรับสภาพร่างกายของเธอให้กลับสู่สภาวะที่ดีที่สุดก็พอแล้ว

หากเธอต้องการอะไรอย่างอื่น เขาก็จะช่วยเหลืออย่างเต็มที่เช่นกัน

จากนั้นเย่หมิงก็เปลี่ยนเรื่อง

“คุณหนูใหญ่จ้าว เมื่อสักครู่ผมบอกว่าจะปรุงยาในการรักษาต่อไปให้กับคุณ อาจต้องขอให้คุณช่วยหาสมุนไพรที่จำเป็นให้ผมด้วย”

“ท่านอาจารย์!” หยางเทียนเฉินแทรกขึ้นมา

“แม้ว่าปกติแล้วผมจะอยู่ที่เมืองหลวง แต่ผมก็เปิดร้านขายยาในเมืองไห่เฉิงเหมือนกัน มีสมุนไพรทุกชนิดที่คุณต้องการ หากท่านอาจารย์ต้องการอะไร บอกผมได้เลย”

“งั้นก็ได้ คุณหากระดาษกับปากกามา ผมจะเขียนรายการให้ แล้วก็เขียนตำราแพทย์ที่บอกไว้ให้คุณด้วย” เย่หมิงพูด

หยางเทียนเฉินรีบไปหาอุปกรณ์การเขียนมา

เย่หมิงนั่งลงแล้วใช้สองมือเขียนพร้อมกัน

มือหนึ่งเขียนรายการยา อีกมือเขียนตำราการแพทย์

ในที่สุด รายการยาและตำราแพทย์ก็เขียนเสร็จพร้อมกัน

เขายื่นทั้งสองอย่างให้หยางเทียนเฉิน

หยางเทียนเฉินดูรายการยาก่อน แล้วค่อยดูตำราแพทย์

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกตื่นเต้นจนตัวสั่น

“สุดยอดมาก สุดยอดจริงๆ แม้ว่าตำรานี้จะมีเพียงไม่กี่ร้อยคำ แต่มันก็สุดยอดจริงๆ เมื่อมีตำราแพทย์นี้ วิชาแพทย์ของผมต้องพัฒนาไปอีกขั้นแน่นอน นี่มัน...นี่มันเป็นของขวัญที่มีค่ายิ่งกว่าภูเขาไท่ซานเสียอีก!”

เย่หมิงหัวเราะเบาๆ

“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ รีบไปเอายาตามที่ผมบอกเถอะ”

“ศิษย์ขอน้อมรับคำสั่ง” หยางเทียนเฉินตอบรับด้วยความตื่นเต้น และรีบเดินออกจากห้องผู้ป่วยไป

จ้าวเมิ่งซินหันไปมองจ้าวกังที่ยืนอยู่ข้างๆ

“นี่เป็นเรื่องเกี่ยวกับฉัน นายก็ไปช่วยหาด้วยเถอะ จะได้ไม่มีวัตถุดิบยาที่หายากแล้วหาไม่เจอ”

“ครับ” จ้าวกังรีบเดินตามหยางเทียนเฉินออกไป

“ผมจะไปดูน้าของผมสักหน่อย” เย่หมิงพูดกับจ้าวเมิ่งซิน

“ค่ะ ตามสบาย” จ้าวเมิ่งซินรีบตอบกลับ