บทที่ 1

“ลี่หย่า ผมต้องการแค่หนึ่งล้านห้าแสน อีกแค่หนึ่งล้านห้าแสนเท่านั้น!”

เย่หมิงตะโกนใส่ฉินลี่หย่าผู้เป็นภรรยาด้วยสีหน้ากังวลใจ

“น้าผมรอผ่าตัดอยู่นะ คุณรีบโอนเงินให้ผมเถอะ!”

“แค่หนึ่งล้านห้าแสน? พูดง่ายจัง น้าของคุณถูกคนตีจนสภาพเป็นแบบนี้ จะช่วยกลับมายังไง?”

ฉินลี่หย่ากอดอก ท่าทางดูไม่แยแสอย่างยิ่ง

“แทนที่จะเอาให้คุณไปละลายน้ำ พวกฉันเอาเงินหนึ่งล้านห้าแสนไปซื้อลอตเตอรี่ทุกวันไม่ดีกว่าเหรอ ไม่แน่อาจจะถูกรางวัลก็ได้”

“คุณพูดแบบนี้ออกมาได้ยังไง!”

ดวงตาทั้งสองข้างของเย่หมิงเบิกกว้าง

“เงินห้าสิบล้านเป็นค่าชดเชยการรื้อถอนบ้านเก่าของยายผม หนึ่งในสามส่วนเป็นของน้าด้วย! ตอนนี้เธอถูกคนทำร้าย ต้องเอาออกมาช่วยชีวิตเธอ! คุณวางใจเถอะ ต่อไปผมจะตั้งใจหาเงิน หาเงินให้ได้เยอะๆ ให้คุณมีชีวิตที่ดี แต่เงินนี้คุณต้องเอามาให้ผมไปช่วยชีวิตน้าก่อน!”

“คุณมันขี้ขลาดตาขาวไร้ความสามารถ อย่างคุณนี่นะจะหาเงินได้เยอะ? คนกวาดถนนยังดีกว่าคุณเลย!”

ด้านข้าง แม่ยายเจี่ยงหงพูดด้วยความรังเกียจ

“เงินนี่ นายเลิกคิดไปได้เลย!”

“แม่ครับ แต่เงินนี่เอามาช่วยชีวิตคนนะครับ โรงพยาบาลบอกแล้ว จะช่วยคุณน้ากลับมาปัญหาไม่ได้ใหญ่เลย ต่อไปไม่ทิ้งผลกระทบเอาไว้แน่นอน ไม่ทำให้พวกเราเหนื่อย ขอร้องแม่ช่วยพูดกับลี่หย่าทีนะครับ!”

เย่หมิงร้อนใจจนเกือบจะร้องไห้แล้ว

“ในจำนวนนั้นเดิมทีก็มีส่วนของคุณน้าสิบห้าล้านกว่า!”

“แล้วยังไง? ตราบใดที่เธอตาย สิบห้าล้านกว่านี่ก็จะเป็นของพวกเราทั้งหมด แล้วทำไมต้องจ่ายให้กับร่างกายของเธอด้วย?”

เจี่ยงหงหัวเราะ

ขณะที่พูด ก็ตบเอกสารข้อตกลงบนโต๊ะเสียงดังปัง

“แน่นอน การตายของน้านายยังคงมีค่า สุดท้ายก็ยังทำให้พวกฉันได้กำไรอีก รีบเซ็นนี่ซะ! ไม่อย่างนั้นก็ให้ลี่หย่าหย่ากับนาย แล้วนายก็ไสหัวออกจากบ้านของพวกฉันซะ!”

เย่หมิงเหลือบมองข้อตกลงบนโต๊ะ ทันใดนั้นก็โกรธขึ้นมาอย่างฉับพลันจนตัวสั่นไปทั้งตัว

ข้อตกลงบริจาคหัวใจ!

“พวกเดรัจฉาน! ช่างเป็นพวกเดรัจฉานจริงๆ!”

เย่หมิงอดไม่ได้ สบถขึ้นมา

“น้าผมยังไม่ตาย ยังเธอช่วยได้ คุณถึงกับจะให้ผมบริจาคหัวใจของเธอ นี่คุณยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า!”

“กล้าดียังไง!” เจี่ยงหงลุกขึ้นยืน

“คนไร้ประโยชน์อย่างนายถึงขั้นกล้าด่าฉันเลยเหรอ?!”

ขณะที่พูด ก็หยิบที่เขี่ยบุหรี่บนโต๊ะขึ้นมาแล้วฟาดไปที่หน้าของเย่หมิง

“ถ้าไม่เซ็นข้อตกลงนี่ ก็อย่าอยู่กับลี่หย่าเลย! หย่าทันที แล้วไสหัวไปจากบ้านของพวกฉันซะ!”

“คุณคิดว่าผมยังอยากจะใช้ชีวิตอยู่กับเดรัจฉานอย่างพวกคุณอีกเหรอ?” เย่หมิงถูกฟาดจนใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด ทำให้เขาดูดุร้าย

“แต่ว่าจะหย่าก็หย่าได้ แต่เงินห้าสิบล้านที่รื้อบ้านหลังเก่าต้องคืนมาให้หมด! หนึ่งในสามส่วนเป็นของน้าผม สองในสามส่วนเป็นของผม ไม่ใช่ของพวกคุณ!”

เวลานี้ เขาไม่มีความเพ้อฝันใดๆ กับบ้านหลังนี้แล้ว

แต่งเข้ามาสามปี เขาทรหดอดทน ให้เขาทำอะไรเขาก็ทำ รับใช้ครอบครัวของฉินลี่หย่าอย่างไร้ศักดิ์ศรี

น้ากลัวว่าเขาจะลำบาก เลยมอบเงินจากการทำงานทั้งหมดให้กับฉินลี่หย่า

กระทั่งเงินชดเชยรื้อบ้านหลังเก่าหนึ่งในสามส่วนที่เป็นของน้า ก็โอนใส่บัญชีของฉินลี่หย่าทั้งหมด

คิดไม่ถึงเลย ยอมมาครั้งแล้วครั้งเล่า ให้ไปโดยไม่ลังเล แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือจิตใจโฉดชั่วเหมือนหมาป่า!

ตั้งแต่เล็กจนโตเขาไม่เคยเห็นพ่อ ไม่รู้ว่าพ่อเป็นใคร แม่ของเขาไม่เคยเล่าเรื่องพ่อให้เขาฟัง

แต่เห็นได้ชัดว่าแม่รักพ่อมาก เลยให้เขาใช้นามสกุล ‘เย่’ ของพ่อ

เขาถูกเลี้ยงดูโดยแม่และยาย

น้าของเขาถูกคุณตาคุณยายเก็บมาจากถังขยะ อายุมากกว่าเขาเพียงหกปี

สิบปีก่อน อุบัติเหตุทางรถยนต์ได้พรากยายกับแม่ไป

เขาที่อายุสิบสี่ปี ไม่มีใครเลี้ยงดู น้าจึงตัดสินใจลาออกจากมหาวิทยาลัยที่สำคัญ ทำงานสองงานทุกวันเพื่อเลี้ยงดูเขา

เมื่อวาน น้าของเขาเลิกงานกำลังเดินทางกลับบ้านในตอนกลางคืน คนกลุ่มหนึ่งขวางทางเธอไว้แล้วทำร้ายร่างกายเธอ

เรียกได้ว่าลงมือโหดเหี้ยมมาก ทุบตีจนน้าปางตาย

ฆาตกรหลบหนีไปได้ หาตัวไม่พบ

เขาไม่มีเงิน จึงทำได้แค่ขอให้ฉินลี่หย่านำเงินชดเชยรื้อถอนบ้านเก่าออกมาบางส่วน

แต่ตอนนี้ เหอะๆ...

“ยอมหย่าใช่ไหม? ได้ ข้อตกลงการหย่าฉันเตรียมเอาไว้แล้ว เซ็นซะ!”

ฉินลี่หย่าโยนข้อตกลงอีกฉบับไปตรงหน้าเย่หมิง

เย่หมิงไม่มองด้วยซ้ำ รีบเซ็นทันที

“ตอนนี้ พวกเราไม่มีความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยาแล้ว เอาเงินห้าสิบล้านคืนมาให้หมด!”

ฉินลี่หย่าหัวเราะเยาะ

“เงินอะไร? ฉันใช้ไปหมดแล้ว ช่วงที่ยังมีความสัมพันธ์เป็นสามีภรรยา ฉันใช้เงินหมดแล้วก็ถือว่าถูกกฎหมาย ไม่มีเงินจะคืนคุณแล้ว”

“ไร้สาระ! คุณไม่อยากคืนมากกว่า!” เย่หมิงตะคอกด้วยความโกรธ

“แล้วจะทำไม?” ฉินลี่หย่าหัวเราะเยาะยิ่งกว่าเดิม

“คุณ...คุณแต่งงานกับผมมาสามปี ไม่มีความรู้สึกอะไรกับผมเลยสักนิดเหรอ?!”

“คุณไม่ตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองซะบ้าง ว่าขี้ขลาดไร้ความสามารถขนาดไหน ยังกล้ามาพูดเรื่องความรู้สึกกับฉัน? ฉันจะบอกคุณให้นะ ตอนแรกที่ฉันแต่งงานกับคุณ เพราะเห็นว่ายายของคุณทิ้งบ้านหลังเก่าหลังหนึ่งไว้ให้พวกคุณ มันมีค่ามาก” ฉินลี่หย่าเยาะเย้ย

“คุณคงไม่รู้ สามปีมานี้ คุณทำให้ฉันขยะแขยงมากขึ้นทุกวัน! โชคดีที่น้าของคุณรู้จักเอาตัวรอด หนึ่งเดือนก่อนที่จะมีการรื้อถอนบ้านเก่า เธอส่งเงินมาให้พวกเราทั้งหมด ตอนนี้ก็ถึงเวลาสลัดคุณทิ้งได้แล้ว ฮ่าๆ ๆ...”

“ฮ่าๆ ๆ...” เจี่ยงหงก็หัวเราะออกมาเสียงดัง

หัวเราะอย่างสะใจเป็นพิเศษ

ในที่สุดเย่หมิงก็รู้แล้วว่าเขาคือคนโง่

โง่ตั้งแต่หัวจรดเท้า

เขาอยากฆ่าสองแม่ลูกที่จิตใจเหี้ยมโหดเหมือนหมาป่าคู่นี้

แต่น้าของเขายังรอเงินช่วยชีวิตอยู่ที่โรงพยาบาล

เขาจะหุนหันพลันแล่นไม่ได้

ตุบ...

ขาทั้งสองข้างงอลง แล้วคุกเข่าลงไป

“ลี่หย่า ไม่ว่ายังไง พวกเราก็เคยเป็นสามีภรรยากัน เงินรื้อถอนบ้านสิบล้านเชียวนะ ผมไม่ต้องการเยอะเลย แค่หนึ่งล้านห้าแสนก็พอ คุณให้ผมหนึ่งล้านห้าแสนก็ได้ ส่วนที่เหลือผมยกให้คุณหมดเลย ขอร้องล่ะ”

“เซ็นข้อตกลงบริจาคหัวใจนี่สิ บางทีฉันอาจจะใจดีให้เงินหนึ่งล้านห้าแสนกับคุณก็ได้!” ฉินลี่หย่าพูดด้วยรอยยิ้ม

“ต่ำช้า! สัตว์เดรัจฉาน!” เย่หมิงที่นั่งลงก็ลุกขึ้นมา

“ถ้าบริจาคหัวใจ แล้วคนจะยังมีชีวิตอยู่ไหม? คุณให้เงินผมหนึ่งล้านห้าแสนมันจะไปมีประโยชน์อะไร!”

“ฮ่าๆ ๆ ...เพราะฉันไม่อยากให้คุณแม้แต่แดงเดียวไงล่ะ แถมยังอยากจะบีบเอาเงินก้อนหนึ่งจากตัวของน้าคุณด้วยหนึ่ง” ฉินลี่หย่าหัวเราะ

พูดจบแล้ว ก็ตะโกนออกไปข้างนอกประตู

“พี่หยาง ได้เวลาแล้ว พวกคุณเข้ามาเถอะ”

ปัง!

ประตูถูกเตะออก

ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีดำ เดินเข้ามาพร้อมกับผู้ชายท่าทางเหมือนนักเลงอีกหลายคน

ฉินลี่หย่ารีบวิ่งเข้าไป กอดแขนของหลี่หยางอย่างกระตือรือร้น

หน้าอกเอิบอิ่มที่ไม่เคยให้เย่หมิงแตะต้องนั้น ตอนนี้แนบชิดกับแขนของหลี่หยาง และถูไปมาอย่างออดอ้อน

“พี่หยาง สามปีมานี้ ฉันขยะแขยงจริงๆ”

“ฮ่าๆ ...วันแห่งความขยะแขยงจบลงแล้วไม่ใช่รึไง? คืนนี้ฉันจะทำให้เธอได้ขึ้นสวรรค์” หลี่หยางบีบเอวของเธออย่างแรง แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“พี่หยาง พี่นี่แย่จริงๆ เลย” ฉินลี่หย่าแสดงท่าทางเขินอายออกมา

เย่หมิงเบิกตากว้าง ไม่กล้าจะเชื่อสายตา

“คุณ...คุณนอกใจผมเหรอ?”

“นอกใจ? ก่อนที่ฉันจะแต่งงานกับคุณ ฉันคบกับพี่หยางมาก่อนแล้ว” ฉินลี่หย่าหัวเราะออกมา

“อะไรนะ!” เย่หมิงราวกับถูกฟ้าฟาดตอนกลางวันแสกๆ

“เลิกพูดไร้สาระกับเขาได้แล้ว รีบให้เขาเซ็นข้อตกลงสิ ทางด้านท่านหู่ก็เร่งมาแล้ว จะรอไม่ได้แล้ว!” หลี่หยางพูดเสียงทุ้มต่ำ

“คุณได้ยินไหม?” ฉินลี่หย่าตะคอกใส่เย่หมิงอย่างเย็นชา

“พวกคุณฝันไปเถอะ! ต่อให้ผมตายก็ไม่ยอมเซ็น” เย่หมิงด่าด้วยความโกรธ

“หึๆ แกยังไม่รู้สินะ ฉันเองนี่ล่ะ ที่ส่งคนไปทำร้ายน้าของแก” หลี่หยางหัวเราะเย็นชา

“แกว่าอะไรนะ?!” เย่หมิงเบิกตากว้างอีกครั้ง

“ถ้าจะโทษ ก็โทษที่น้าของแกไปตรวจร่างกาย แล้วดันเจอว่าหัวใจเธอเข้ากับคนใหญ่คนโตที่กำลังต้องการปลูกถ่ายหัวใจได้พอดิบพอดี” หลี่หยางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

“ข้อตกลงฉบับนี้ มีมูลค่าห้าร้อยล้าน! ”

“สัตว์เดรัจฉาน! ฉันจะฆ่าแก!”

เย่หมิงหยิบที่เขี่ยบุหรี่บนพื้นแล้วพุ่งเข้าไป

แต่จู่ๆ ผู้ชายหลายคนที่หลี่หยางพามาด้วยก็ก้าวเข้ามา ทำให้เขาล้มลงอย่างง่ายดาย

จากนั้น ทั้งหมัดทั้งเท้าก็ตกลงมาที่ร่างของเย่หมิงราวกับสายฝน

เย่หมิงถูกทุบตีจนไม่สามารถเงยหน้าขึ้นมาได้

จนสุดท้ายก็เหลือลมหายใจเดียวเท่านั้น

หลี่หยางสั่งให้ผู้ชายหลายคนลากเขาไปที่โต๊ะ จับมือเขาเซ็นข้อตกลงบริจาคหัวใจ และประทับลายนิ้วมือลงไป

สุดท้าย ก็เอาเขาไปทิ้งไว้ในกองขยะข้างถนน ปล่อยไปตามยถากรรม

เย่หมิงคิดว่าตัวเองจะตายไปแบบนี้

แต่ในช่วงเวลาที่กำลังงุนงงสับสน เสียงที่เหมือนดังไกลจากยุคโบราณ ก็ดังขึ้นในหัวของเขา

“ลูกหลานตระกูลเย่ของข้า เมื่อปราศจากการทำลาย ย่อมไร้การประกอบสร้าง บัดนี้ เจ้าได้ถูกทำลายและประกอบสร้างใหม่แล้ว ขอมอบการสืบทอดของบรรพบุรุษให้กับเจ้า...”