บทที่ 0530

ยามที่พวกซ่งชิงเหยียนออกจากจวนแม่ทัพหาน ก็เป็นยามเว่ยสามเค่อแล้ว

เพราะกังวลจะรบกวนเวลาพักผ่อนขององค์หญิงใหญ่ ซ่งชิงเหยียนให้ขันทีขับรถม้าอ้อมเมือง หวานหว่านเองก็จะได้สัมผัสบรรยากาศของตลาดนอกวังอีกด้วย

ทว่าไม่รู้บังเอิญหรือไม่ หลังผ่านช่วงกลางวันก็คือช่วงเวลาพักผ่อนยามบ่าย บนถนนยังมีคนไม่มากดังเดิม

ยิ่งไปกว่านั้น ผ่านไปได้ครึ่งทาง ลู่ซิงหว่านถึงขั้นหลับไปแล้ว

ก่อนนอน ลู่ซิงหว่านยังบ่นงึมงำไม่หยุด

‘ท่านแม่ ภายนอกวังดีเหลือเกิน อยากไปที่ใดก็ไปที่นั่นได้’

‘บรรยากาศนอกวังคล้ายสดใหม่เป็นพิเศษนะ! ท่านแม่...ง่วงเหลือเกิน...’

ซ่งชิงเหยียนหันมองข้างหน้า หันกลับมาอีกครั้ง ลู่ซิงหว่านที่ถูกจิ่นอวี้อุ้มอยู่ในอ้อมกอดก็ก้มหน้า ถึงขั้นหลับไปแล้ว

เห็นนางเป็นเช่นนี้ หางตาซ่งชิงเหยียนยกขึ้นน้อยๆ มุมปากกระตุกเบาๆ

นางหมุนตัวเปิดผ้าม่าน

เผยฉู่เยี่ยนขี่ม้าขนาบอยู่ทางด้านข้างมองเห็นการกระทำเล็กๆ ของซ่งชิงเหยียนในทันที เอ่ยปากถามว่า “พระสนม มีอันใดหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

ซ่งชิงเหยียนส่งเสียง ‘ชู่ว์’ เบาๆ “ให้รถม้าวิ่งช้าลงหน่อย หวานหว่านหลับแล้ว”

เผยฉู่เยี่ยนได้ยินก็หัวเราะ หันไปออกคำสั่งคนขับรถม้า

กลับบ่