บทที่ 0534

ลู่ซิงหว่านหยุดไม่ใช่เพราะอะไร แต่เพราะเห็นบ่อน้ำที่อยู่ใต้เท้า มีปลาน้อยสองสามตัวว่ายผ่าน

ทันใดนั้นนางเกิดความคิดไม่เดินหน้าอีก นางนั่งยองแล้วยื่นมือลงไปในน้ำทันที

ปลาน้อยเหล่านั้นตกใจกับมือน้อยๆ ของลู่ซิงหว่านที่ปรากฏขึ้นกระทันหัน กระทั่งกระโดดขึ้นบนผิวน้ำ

ในทางตรงกันข้ามลู่ซิงหว่านกลับหัวเราะคิกคัก

จิ่นซินที่คอยเดินเฝ้าตามหลังเห็นท่าทางมีความสุขขององค์หญิงของตน ไม่ว่าอย่างไรเวลานี้เล่นอยู่ใต้ต้นไม้ ก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงอีก

เฝ้าอยู่ข้างหลังองค์หญิงเงียบๆ คอยระวังไม่ให้นางตกลงไปก็เพียงพอ

ส่วนลู่ซิงหว่าน กลับได้ยินเสียงของปลาน้อยเหล่านั้นอย่างชัดเจน

“พี่ใหญ่ช่วยด้วย! คนไม่กลัวอะไรเลยมาอีกคนหนึ่งแล้ว!”

“พี่ใหญ่ช่วยด้วย! ท้องฟ้าเช่นวันนี้ หากข้าถูกจับออกไป คงถูกเผาเป็นปลาแห้งอย่างรวดเร็วเป็นแน่”

ส่วนเสียงของพี่ใหญ่ตัวนั้นกลับลอยมาจากข้างหน้า “เจ้าก็รีบว่ายเร็วเข้าสิ เจ้าหนุ่มนี่จับเจ้าไม่ได้หรอก”

ลู่ซิงหว่านได้ยินประโยคนี้ย่อมไม่ยอม

‘เจ้าปลาเฒ่าตัวนี้ ผู้หญิงตัวเล็กงดงามดั่งบุปผาอย่างข้า กล้าพูดว่าข้าคือเจ้าหนุ่มงั้นรึ’

‘เจ้าปลาน้อยอย่างเจ้าก็เหมือนกัน ตัวใหญ่ขนาดนี้แล้วยังเ