เมื่อเห็นรัชทายาทอาสาไปสำรวจทุกท้องที่ องค์ชายรองก็รีบออกมาคัดค้าน “ไม่ได้เด็ดขาด เสด็จพี่เป็นถึงรัชทายาท ควรต้องอยู่ในเมืองหลวง คอยช่วยงานเสด็จพ่อ จะออกไปง่ายๆ ได้อย่างไร?”กล่าวจบก็หันไปคารวะฮ่องเต้ต้าฉู่ “เสด็จพ่อ ถ้าไงให้กระหม่อมและซื่อจื่อเผยฉู่เยี่ยนไปด้วยกัน พร้อมกับองครักษ์อีกหลายคน จะได้ดูแลความปลอดภัยให้เราได้”รัชทายาทมองดูองค์ชายรอง สายตาเต็มไปด้วยความตื้นตัน วันก่อนเสด็จป้ามาที่ตำหนักของตน ได้บอกเล่าเรื่องเกี่ยวกับพระสนมหลานให้ฟังบอกว่าจิ่นหยูตัดสินใจจะเป็นผู้ช่วยของตน หนทางเบื้องหน้าไม่ว่าจะขรุขระเพียงไหน เขาก็จะอยู่เคียงข้างตลอดไปอีกอย่างพระสนมหลานเฟยล้มป่วยอย่างมีเงื่อนงำ ให้ตนส่งองครักษ์ลับคอยปกป้องจิ่นหยูไว้ให้ดีก่อนหน้านี้ตนรู้สึกได้ว่า จิ่นหยูค่อนข้างห่างเหินกับตน ยังเคยคิดว่าหากตนยอมสละตำแหน่งรัชทายาท ให้จิ่นหยูขึ้นแทนก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรแต่หากตนยังคิดอยู่ในตำแหน่งรัชทายาทต่อไป จิ่นหยูก็ไม่ควรจะมาแย่งชิงกับตนอีกเหตุพลิกผันของเรื่องนี้ ย่อมอยู่ที่ตอนอยู่วัดหมิงจิ้ง จิ่นหยูมาช่วยต้านรับดาบแทนตน ตอนนั้นตนยังนึกสงสัยเขา กระทั่งระแวงว่าจะเป็นแผนยอมเจ็บตั
“นางชุยตายแล้วเพคะ”‘อ๊อค’ โจ๊กที่อยู่ในปากลู่สิงหว่านถูกสำรอกออกมาจนสิ้นพระสนมเฉินกุ้ยเฟยก็ตกใจเสียจนช้อนในมือร่วงลงพื้น พร้อมกับลุกขึ้นยืน ตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก[พระสนมเต๋อเฟยถูกทรมานในตำหนักเย็นจนเสียชีวิตหรืออย่างไร หรือว่านางท้อใจเต็มที คิดว่าเสด็จพ่อไม่รักอีกแล้ว จึงได้คิดสั้นฆ่าตัวตาย?][นางเป็นคนยึดติดในอำนาจถึงเพียงนั้น จะคิดสั้นง่ายๆ ได้ยังไงกัน]ไม่ทันรอให้พระสนมเฉินเฟยเอ่ยปาก จิ่นสินก็ได้พูดต่ออีก “สนมฟางกุ้ยเหรินที่อยู่ตำหนักผู่เหวิน ก็ตายแล้วเช่นกัน”“อะไรนะ” พระสนมเฉินกุ้ยเฟยยิ่งตะลึงซ้ำอีก[หรือว่าตำหนักเย็นเกิดไฟไหม้ จนทำให้ทั้งคู่ถูกไฟคลอกตายพร้อมกัน พี่จิ่นสินเล่าต่อเร็วเข้าสิ]ลู่สิงหว่านรีบยกไม้ยกมือ เป็นสื่อให้จิ่นสินพูดต่อเร็วๆ จิ่นอวี้อยู่ด้านข้างก็ทนรอไม่ไหว “จิ่นสิน เล่าต่อเร็วเข้า”“สาเหตุแท้จริงบ่าวก็ไม่ทราบเหมือนกัน เพียงแต่เมื่อครู่นี้ทหารที่ตำหนักผู่เหวินมาแจ้ง ว่าสาวใช้ของสนมฟางกุ้ยเหรินบอกว่า ทั้งพระสนมเต๋อเฟยและสนมฟางกุ้ยเหรินต่างไม่รู้สึกตัวทั้งคู่ ให้รีบไปตามหมอหลวง”“แล้วหมอหลวงไปถึงหรือยัง?”“ทหารไปถึงสำนักหมอหลวง และให้หมออีกคนหนึ่งมา
เมื่อหมอหลวงเห็นพระสนมพระสนมเฉินกุ้ยเฟยมาก็รีบเข้าไปทำความเคารพ "ทูลพระสนม ไม่รอดแล้วพ่ะย่ะค่ะ"พระสนมเฉินกุ้ยเฟยครุ่นคิดอยู่นาน และในที่สุดก็พูดว่า "เชิญหมอหลวงหลินออกมากับข้าหน่อย"จากนั้นก็พาหมอหลวงหลินเดินไปข้างๆ ตรงที่ไม่มีใครอยู่สองสามก้าวแล้วจึงถามว่า "เกิดอะไรขึ้น"หมอหลวงหลินรู้ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่มาก เขาพูดอย่างจริงจังว่า "ดูจากบาดแผลของแม่นางชุยแล้วเหมือนถูกรัดคอตาย ส่วนสนมฟางกุ้ยเหรินน่าจะฆ่าตัวตายพ่ะย่ะค่ะ"พระสนมเฉินกุ้ยเฟยพยักหน้าแล้วกำชับว่า "อย่าให้เรื่องนี้แพร่งพรายออกไปเล่า"หมอหลวงหลินอยู่ในวังมานานแล้ว เขารู้ว่าควรทำอย่างไร จึงเอ่ยตอบว่า "วันนี้กระหม่อมดูแล้วสนมทั้งสองเหมือนกินอะไรผิดไป เรียกหมอหลวงเรียกไม่ทันเวลา ก็เลย..." .พระสนมเฉินกุ้ยเฟยพยักหน้า นางพอใจกับคําตอบนี้มาก จึงสั่งให้จิ่นซินให้รางวัลกับหมอหลวงหลินและส่งหมอหลวงหลินกลับไป"จิ่นซิน ไปตามไป๋เวยมาที" ตอนนี้ไป๋จื่อจัดว่าไม่มีสติเท่าไหร่ จึงไม่สามารถคุยกับเธอได้ลู่ซิงหว่านที่ถูกจิ่นอวี้อุ้มไว้ในอ้อมแขนก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ[ชีวิตคนเราไม่มีอะไรแน่นอนเลยจริง ๆ ผู้หญิงที่ในหนังสือนิทานวี๊ดว
ลู่ซิงหว่านอดไม่ได้ที่จะพร่ำบ่น[นางกำนัลคนนี้พูดอะไรแปลกจริง คนระดับพระสนมพระสนมเต๋อเฟย แม้ว่าตอนนี้นางจะตกอับ แต่ก็ยังมีองค์หญิงองค์ชายอยู่ด้วย เหตุใดต้องมาเอาใจเจ้านายของพวกเจ้าด้วย?][เขาเรียกว่าอะไรแล้วนะ อะไรนะ อ๋อ ใช่แล้ว ดึงมาเป็นพวก][แต่เต๋อเฟยจะดึงกุ้ยเหรินมาเป็นพวกทำไมกัน มันจะมีประโยชน์ต่อนางอย่างไร]พระสนมเฉินกุ้ยเฟยก็อดไม่ได้ที่จะต้องครุ่นคิดเรื่องนี้อย่างลึกซึ้ง ด้วยนิสัยของพระสนมเต๋อเฟยแล้ว นางจะดูถูกคนที่ต่ำชั้นกว่าอย่างฟางกุ้ยเหริน แล้วทําไมต้องดึงนางมาเป็นพวกด้วยล่ะเซียงอวิ๋นก็พูดต่อว่า “มาเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นตอนเช้ามืด เมื่อคืนเจ้านายของเรานอนไม่หลับเกือบทั้งคืน บ่าวอยู่ข้างนอกก็ได้ยินเสียงเจ้านายพลิกตัวไปมา เมื่อใกล้รุ่งสางนางก็เลยลุกขึ้นมาเสียและจะไปพบสาวพระสนมเต๋อเฟย บ่าวก็พยายามเกลี้ยกล่อมหลายครั้งแต่ก็ไม่เป็นผล""ครั้งนี้ก็ไม่ยอมให้บ่าวตามเข้าไป แต่ไม่คิดว่า... จะกลายเป็นเช่นนี้ไปได้""ใครเป็นคนเจอคนแรก" พระสนมเฉินกุ้ยเฟยอดถามไม่ได้"หา" เซียงอวิ๋นนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง นางหยุดคิดอยู่ครู่หนึ่งกว่าจะเข้าใจว่าพระสนมเฉินกุ้ยเฟยถามถึงอะไร "เมื่อเห็นว่าฟ้าสาง
แน่นอนว่าลู่ซิงหว่านต้องทนโมโหไม่ไหว[พระสนมเต๋อเฟยนี่ก็จริง ๆ เลย เมื่อก่อนก็คอยยุแยงตะแคงรั่วเสด็จพ่อกับท่านแม่ของข้าในวังหลัง มาตอนนี้เข้ามาอยู่ในวังเย็นนี้แล้วก็ไม่วายไม่ได้เจอกัน ก็ดันไปยุแยงคนอื่นอีก][วันหลังต้องให้ท่านแม่ค้นตำหนักของท่านให้ดี ๆ ดูสิว่าท่านได้ปั้นตุ๊กตาท่านแม่ข้าหรือไม่][ท่านแม่ ท่านต้องมีสตินะเพคะ ต้องตรวจดูให้ดี ๆ องค์ชายสามนั่น ข้าก็ว่าเขาก็ดูเจตนาไม่ดีเลย ทำไมอยู่ดี ๆ ถึงกลับใจหันมาจงรักภักดีต่อพี่ใหญ่ได้ ข้าว่าเหตุการณ์ในครั้งนี้ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาแน่]พระสนมเฉินกุ้ยเฟยก็คิดตามคำพูดของหวานหว่าน แม้ว่าหลาย ๆ เหตุการณ์จะหลีกเลี่ยงไปได้เพราะความช่วยเหลือของหวานหว่าน แต่ดูเหมือนว่าจะมีตัวแปรอื่นเกิดขึ้นมากมาย แม้กระทั่งมีคนหวานหว่านที่ไม่เคยรู้จักมาก่อนโผล่เข้ามาหลายคน ตอนนี้ได้แต่ต้องระมัดระวังให้มากขึ้น ต้องค่อย ๆ ดูกันไปทีละย่างก้าวแบบนี้จึงจะสามารถปกป้องตัวเองและหวานหว่านในวังนี้ได้แล้วนางก็เอ่ยปากถามอีกว่า "ช่วงหลายวันมานี้ยังมีอะไรผิดปกติอีกไหม?""ทูลพระสนม ไม่มีแล้วเพคะ" เซียงอวิ๋นส่ายหัว แต่ทันใดนั้นก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้อีก "แต่เมื
จิ่นซินเห็นว่าในสายตาของพระสนมเฉินกุ้ยเฟยเต็มไปด้วยความกังวล จึงรีบไปทำตามรับคําสั่งจิ่นอวี้ก็อุ้มลู่ซิงหว่านเดินตามหลังพระสนมเฉินกุ้ยเฟยไปเงียบ ๆ ไม่พูดอะไรแต่ลู่ซิงหว่านที่อยู่ในอ้อมแขนของนางกลับมีความสุขสนุกสนาน[น่าตื่นเต้นดีจริง ๆ วันนี้ช่างน่าตื่นเต้น ดูเหมือนว่ากุญแจสำคัญของเรื่องนี้จะอยู่ที่นางกำนัลคนนั้น นางต้องไปบอกอะไรกับสนมฟางกุ้ยเหรินแน่ ๆ เลยทำให้นางจู่ ๆ ก็เป็นบ้าขึ้นมา][ตอนกลางวันกลางวันยังคุยกับพระสนมเต๋อเฟยอย่างมีความสุขกันอยู่เลย พริบตาเดียวกลับเปลี่ยนหน้ามือเป็นหลังถึงกับตายไปด้วยกัน][เมื่อก่อนการต่อสู้ของนางในวังหลังในหนังสือนิทานก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าการวางกลอุบายแกล้งกัน เอาชีวิตแลกด้วยชีวิตแบบนี้นับว่า... นับว่ายากนักที่จะมี]ในใจของพระสนมเฉินกุ้ยเฟยก็เห็นด้วยกับความคิดของลู่ซิงหว่าน นางกำนัลคนนั้นเป็นกุญแจสำคัญของเรื่องนี้เพียงแต่ว่านี้วังใหญ่ขนาดนี้จะไปหาเจอได้อย่างไรจะทูลเล่าเรื่องนี้ให้ฝ่าบาททราบหรือไม่เมื่อกลับไปถึงตำหนักชิงอวิ๋น เหมยหลายจู๋จวี๋ก็มารออยู่ในตำหนักแล้วแม้ว่าพระสนมเฉินกุ้ยเฟยจะชอบเล่น แต่ก็มีเพียงไม่กี่ครั้งที่เรียกเหมยหลานจู๋จ
เมื่อเห็นฮ่องเต้ต้าฉู่เสด็จเข้ามา พระสนมเฉินกุ้ยเฟยซึ่งรอคอยมานานก็รีบลุกขึ้นมาทักทายว่า "ถวายบังคมฝ่าบาท"ฮ่องเต้ต้าฉู่ก้าวไปข้างหน้าและจับมือนาง "ทำไมวันนี้เจ้าถึงมาที่ห้องทรงอักษรได้"พระสนมเฉินกุ้ยเฟยพยายามเค้นรอยยิ้มออกมา แต่ก็ได้แต่รอยยิ้มอันขมขื่นฮ่องเต้ต้าฉู่เห็นนางแบบนี้ ก็หันไปรับลู่ซิงหว่านมาอุ้มไว้ในอ้อมแขนแล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า "เกิดอะไรขึ้นหรือ?""พระสนมเต๋อเฟยเสียแล้ว" พระสนมเฉินกุ้ยเฟยตอบอย่างขมขื่นและไม่ได้สังเกตว่าตัวเองไม่ได้ใช้คําพูดให้เกียรติ"อะไรนะ" ฮ่องเต้ต้าฉู่ที่เพิ่งนั่งลงก็เด้งขึ้นมาทันที สายตาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อจิ่นอวี้ที่อยู่ข้าง ๆ รีบไปรับลู่ซิงหว่านมา กลัวว่าฮ่องเต้ต้าฉู่จะตื่นตระหนกจนเผลอทำนางเจ็บพระสนมเฉินกุ้ยเฟยพูดจบก็หันไปมองเมิ่งฉวนเต๋อ "มหาขันทีเมิ่ง ให้คนอื่นออกไปก่อน!"จากนั้นก็มองไปที่จิ่นอวี้อีกครั้ง "เจ้าก็พาหวานหว่านออกไปก่อนเถอะ"เมิ่งฉวนเต๋อมองไปที่ฮ่องเต้ต้าฉู่ที่กำลังงุนงง เมื่อเห็นว่าพระองค์ไม่ตอบสนอง เขาจึงทำตามคำสั่งของพระสนมพระสนมเฉินกุ้ยเฟย กลับหลังหันและพาคนอื่นออกไป"เมื่อเช้าวันนี้องครักษ์ของตำหนักผู่เหวินมา
สีหน้าของฮ่องเต้ต้าฉู่กลับเปลี่ยนไปทันที "นางเป็นฆาตกร การที่ให้ฝังนางในฐานะกุ้ยเหรินก็เพราะเห็นแค่หน้าพ่อของนาง""ฝ่าบาทอย่าทรงกริ้วเลยเพคะ แล้วเรื่องนี้จะตรวจสอบต่อไปหรือไม่เพคะ""ตรวจสอบ ไปตรวจสอบมาให้ข้า!" ฮ่องเต้ต้าฉู่พุดลุกขึ้นและตรัสด้วยความโหดเหี้ยม แต่แล้วก็นั่งลงไปใหม่ "เจ้าส่งคนไปตรวจสอบอย่างเงียบ ๆ ส่งไปแค่คนสองคนพอ อย่ากระโตกกระตาก""หม่อมข้าเข้าใจเพคะ" พระสนมเฉินกุ้ยเฟยทำความเคารพ "เช่นนั้นหม่อมข้ากลับตำหนักไปจัดการเรื่องนี้ก่อนนะเพคะ"เสร็จแล้วก็ออกจากห้องทรงอักษร"พระสนม ฝ่าบาททรงว่าอย่างไรเพคะ" จิ่นอวี้ที่อุ้มลูกซิงหว่านอยู่เมื่อเห็นพระสนมออกมาก็รีบถามว่า "ต้องตรวจสอบอย่างเข้มงวดหรือเพคะ"พระสนมเฉินกุ้ยเฟยส่ายหัวตอบว่า "เรื่องในราชวงศ์ย่อมต้องรักษาหน้าตาให้ดูดีไว้ก่อน"ลู่ซิงหว่านที่อยู่ข้าง ๆ ก็อดส่ายหัวไม่ได้[เกิดในราชวงศ์ต้องไร้ความปราณีและไร้ความปรารถนาจริง ๆ สินะ เห็นเหมือนเสด็จพ่อจะชอบพระสนมเต๋อเฟยมาก แต่พอนางตายแล้ว กลับแค่พูดประโยคเดียวว่า "เอาล่ะ" ก็เปลี่ยนบทแล้ว]พระสนมเฉินกุ้ยเฟยก็แอบตอบในใจว่า ก็ใช่น่ะสิ เสด็จพ่อของเจ้าหลั่งน้ำตาออกมาตั้งหลายหยด