บทที่ 0115

“นางชุยตายแล้วเพคะ”

‘อ๊อค’ โจ๊กที่อยู่ในปากลู่สิงหว่านถูกสำรอกออกมาจนสิ้น

พระสนมเฉินกุ้ยเฟยก็ตกใจเสียจนช้อนในมือร่วงลงพื้น พร้อมกับลุกขึ้นยืน ตะลึงจนพูดอะไรไม่ออก

[พระสนมเต๋อเฟยถูกทรมานในตำหนักเย็นจนเสียชีวิตหรืออย่างไร หรือว่านางท้อใจเต็มที คิดว่าเสด็จพ่อไม่รักอีกแล้ว จึงได้คิดสั้นฆ่าตัวตาย?]

[นางเป็นคนยึดติดในอำนาจถึงเพียงนั้น จะคิดสั้นง่ายๆ ได้ยังไงกัน]

ไม่ทันรอให้พระสนมเฉินเฟยเอ่ยปาก จิ่นสินก็ได้พูดต่ออีก “สนมฟางกุ้ยเหรินที่อยู่ตำหนักผู่เหวิน ก็ตายแล้วเช่นกัน”

“อะไรนะ” พระสนมเฉินกุ้ยเฟยยิ่งตะลึงซ้ำอีก

[หรือว่าตำหนักเย็นเกิดไฟไหม้ จนทำให้ทั้งคู่ถูกไฟคลอกตายพร้อมกัน พี่จิ่นสินเล่าต่อเร็วเข้าสิ]

ลู่สิงหว่านรีบยกไม้ยกมือ เป็นสื่อให้จิ่นสินพูดต่อเร็วๆ

จิ่นอวี้อยู่ด้านข้างก็ทนรอไม่ไหว “จิ่นสิน เล่าต่อเร็วเข้า”

“สาเหตุแท้จริงบ่าวก็ไม่ทราบเหมือนกัน เพียงแต่เมื่อครู่นี้ทหารที่ตำหนักผู่เหวินมาแจ้ง ว่าสาวใช้ของสนมฟางกุ้ยเหรินบอกว่า ทั้งพระสนมเต๋อเฟยและสนมฟางกุ้ยเหรินต่างไม่รู้สึกตัวทั้งคู่ ให้รีบไปตามหมอหลวง”

“แล้วหมอหลวงไปถึงหรือยัง?”

“ทหารไปถึงสำนักหมอหลวง และให้หมออีกคนหนึ่งมา