บทที่ 0117

ลู่ซิงหว่านอดไม่ได้ที่จะพร่ำบ่น

[นางกำนัลคนนี้พูดอะไรแปลกจริง คนระดับพระสนมพระสนมเต๋อเฟย แม้ว่าตอนนี้นางจะตกอับ แต่ก็ยังมีองค์หญิงองค์ชายอยู่ด้วย เหตุใดต้องมาเอาใจเจ้านายของพวกเจ้าด้วย?]

[เขาเรียกว่าอะไรแล้วนะ อะไรนะ อ๋อ ใช่แล้ว ดึงมาเป็นพวก]

[แต่เต๋อเฟยจะดึงกุ้ยเหรินมาเป็นพวกทำไมกัน มันจะมีประโยชน์ต่อนางอย่างไร]

พระสนมเฉินกุ้ยเฟยก็อดไม่ได้ที่จะต้องครุ่นคิดเรื่องนี้อย่างลึกซึ้ง ด้วยนิสัยของพระสนมเต๋อเฟยแล้ว นางจะดูถูกคนที่ต่ำชั้นกว่าอย่างฟางกุ้ยเหริน แล้วทําไมต้องดึงนางมาเป็นพวกด้วยล่ะ

เซียงอวิ๋นก็พูดต่อว่า “มาเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นตอนเช้ามืด เมื่อคืนเจ้านายของเรานอนไม่หลับเกือบทั้งคืน บ่าวอยู่ข้างนอกก็ได้ยินเสียงเจ้านายพลิกตัวไปมา เมื่อใกล้รุ่งสางนางก็เลยลุกขึ้นมาเสียและจะไปพบสาวพระสนมเต๋อเฟย บ่าวก็พยายามเกลี้ยกล่อมหลายครั้งแต่ก็ไม่เป็นผล"

"ครั้งนี้ก็ไม่ยอมให้บ่าวตามเข้าไป แต่ไม่คิดว่า... จะกลายเป็นเช่นนี้ไปได้"

"ใครเป็นคนเจอคนแรก" พระสนมเฉินกุ้ยเฟยอดถามไม่ได้

"หา" เซียงอวิ๋นนิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง นางหยุดคิดอยู่ครู่หนึ่งกว่าจะเข้าใจว่าพระสนมเฉินกุ้ยเฟยถามถึงอะไร "เมื่อเห็นว่าฟ้าสาง