บทที่ 6 พรานล่าผีเสื้อ - 25%

หัวใจเจ้ากรรมเต้นแรงขึ้นมาอย่างน่าประหลาด ในยามที่เธอไม่ใช่ช่อมาลี เลขาฯ ส่วนตัวของเขา แต่กลับเป็นใครอีกคนหนึ่งที่เขาอาจจะกำลังคิดเลยเถิดไปถึงไหนต่อไหน ดูแค่สายตาก็รู้แล้วว่าเขากำลังคิดอะไร ไหนจะฝ่ามือแสนร้ายกาจที่เริ่มเลื้อยต่ำลงไปยังสะโพกกลมกลึง แล้วหมุนวนเอื่อย ๆ เนิบช้าอย่างมีชั้นเชิง

“ได้ค่ะ เรียกม็อทเฉย ๆ ก็ได้ แต่เรื่องไปส่งนั้นคงไม่รบกวนดีกว่าค่ะ เพราะม็อทกลับกับเพื่อนในวงอยู่แล้ว”

ช่อมาลีรีบพลิกตัวกลับมาเผชิญหน้ากับเขา ส่งผลให้มือกาวคู่นั้นหลุดออกจากสะโพกเธอไปด้วย หญิงสาวรีบยกมือขึ้นไหว้เขาเพื่อขอบคุณพร้อมกับส่งยิ้มให้ ทำเอาคนได้รับหัวใจกระตุกวูบ

ตาคมกริบไม่อาจละไปจากดวงหน้าสวยบาดใจนั้นได้ ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงลอยเด่นอยู่ตรงหน้า มันทำให้เขาเผลอมองจนตาปรอย ยิ่งเห็นสายตากึ่งท้าทายกึ่งเชิญชวนที่เจ้าหล่อนมองมา พชรก็แทบอยากเอาตาข่ายมาดักจับผีเสื้อราตรีตัวนี้เอาไปไว้ดูเล่นบนเตียงเสียเดี๋ยวนั้น

เธอมองเหมือนเขาไม่มีวันได้แอ้มเธอแน่ ๆ!

“ไม่คิดจะเปลี่ยนใจหรือครับ กลับกับเพื่อนในวงคงไม่สนุกเหมือนกลับกับผมหรอกนะ”

พชรยิ้มกริ่มมองคนตรงหน้าอย่างท้าทาย สองมือสอดเก็บเข้าไว้ในกระเป๋ากางเกงตามความเคยชิน

“แหม...อยากรู้จังว่าสนุกของคุณโอมน่ะแค่ไหน พอจะบอกม็อทคร่าว ๆ ได้ไหมคะ”

ช่อมาลียังคงต่อปากต่อคำกับเขาอย่างไม่ลดละ ตอนอยู่ในสถานะเลขาฯ เธอไม่สามารถทำได้ พอมาอยู่ในสถานะนี้จึงขอเต็มทีเลยก็แล้วกัน

“ของแบบนี้มันบอกออกมาเป็นคำพูดไม่ได้หรอกครับ มันต้องแสดงออกด้วยการกระทำ แต่ผมบอกได้อย่างเดียวเลยว่า...แล้วคุณจะติดใจจนอยากกลับกับผมคนเดียว”

เสียงแผ่วพร่าของเขาที่ยื่นหน้ามากระซิบกระซาบที่ข้างหูช่างฟังดูเซ็กซี่อย่างเหลือร้าย ราวกับเขากำลังร่ายมนตร์ให้เคลิบเคลิ้มเพียงแค่ได้ฟังเสียง จนหญิงสาวต้องจิกมือตนเองไว้เพื่อเตือนสติ

“แหม...กลัวจังเลยค่ะ” ช่อมาลียิ้มพรายเต็มวงหน้า ก่อนจะเอ่ยประโยคถัดไป

“กลัวจะเป็นแค่ราคาคุย”

หญิงสาวหัวเราะคิกคัก ทำเอาชายหนุ่มต้องเม้มปากแน่นเมื่อเจอเธอสบประมาท เขาโคลงศีรษะเล็กน้อยพลางจ้องสาวสวยตรงหน้าอย่างประเมินก่อนจะคลี่ยิ้มกว้าง นานมากแล้วที่เขาไม่ได้เจอผู้หญิงเล่นตัวแบบนี้

“แล้วแต่คุณจะคิดว่าผมจะมีแค่ราคาคุยรึเปล่า อย่างที่บอกนั่นแหละว่าไม่ลองกลับกับผมสักครั้งแล้วคุณจะรู้ได้ยังไง คิดเองเออเองน่ะมันไม่ดีหรอกนะครับคนสวย”

“นั่นน่ะสิคะ คิดเองเออเองน่ะมันไม่ดีหรอกนะคะคุณโอม”

ช่อมาลียืนจ้องหน้าเขายิ้ม ๆ ในขณะที่พชรนิ่งไปสักพักก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา เขามองเธอด้วยแววตาที่ยากจะอ่านออกก่อนจะพูดกลั้วหัวเราะ

“โอเค! ผมยอมแพ้”

เขาชักมือออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วยกขึ้นกางออกในลักษณะที่บอกว่ายอมแพ้จนหญิงสาวอดหัวเราะไปด้วยไม่ได้ ที่ในที่สุดเธอก็สามารถต้อนเขาให้จนมุม

“ต้องขอบคุณคุณโอมมากเลยนะคะ ถ้าไม่ได้คุณโอม ม็อทต้องล้มหัวเข่ากระแทกแน่เลย เดี๋ยวต้องขึ้นเวทีแล้วด้วย”

หญิงสาวกระตุกยิ้มที่มุมปากเมื่อเห็นชายหนุ่มเอามือทั้งสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกง ซึ่งเป็นท่าประจำของเขาที่เธอเริ่มเห็นจนชินตา เวลาที่เขากำลังผ่อนคลายหรืออารมณ์ดี

“ไม่เป็นไรครับผมยินดีและเต็มใจ จริง ๆ แล้วถ้าม็อทร้องเพลงมาเหนื่อย ๆ ระหว่างที่นั่งพักเบรกเพื่อแสดงต่อในช่วงพีก ม็อทไปนอนเล่นที่ห้องพักของผมก่อนก็ได้นะ ชั้นบนน่ะ ผมไม่ว่าหรอก”

ชายหนุ่มยิ้มพรายเต็มวงหน้า นัยน์ตาพริบพราวจับจ้องอยู่แต่ดวงหน้าสดสวยของหญิงสาว อยากจะบอกเธอเหลือเกินว่าร้องเพลงเสร็จ ไปร้องครวญครางต่อบนเตียงของเขาก็ได้ เขายินดีปรนนิบัตินวดเฟ้นให้เป็นพิเศษ ขอเพียงแค่เธอมานอนตัวอ่อนระทดระทวยอยู่ใต้ร่างเขา

“ผมใจดีกับพนักงานของผมเสมอ เพราะผมถือว่าเราเป็นครอบครัวเดียวกัน”

เขาขยับเข้าหาหญิงสาวมากขึ้นอีกนิด ขณะที่ช่อมาลีก็เตรียมตั้งรับว่าเขาจะทำอะไรต่อไป พลันนั้นมือของเขาก็ยกขึ้นมาจับผมของเธอขึ้นมาสูดดม โดยที่สายตาไม่ได้ละไปจากใบหน้าของหญิงสาวเลยแม้แต่น้อย

“อย่าลืมนะครับ ห้องชั้นบนของผมยินดีต้อนรับเสมอ แล้วผมจะรอ”

เขากระซิบแผ่วพร่าที่ข้างหูอีกรอบ ก่อนจะแกล้งพ่นลมหายใจอุ่นร้อนเข้าไปในนั้น ช่อมาลีห่อไหล่เล็กน้อยเพราะความจั๊กจี้ แววตาที่ไม่ได้มีวี่แววของความเขินอายเลยแม้แต่น้อยนิดหลุบต่ำลง มุมปากอิ่มสีสดยกยิ้มขึ้นนิด ๆ ก่อนจะจับไหล่ของเขาเอาไว้เพียงเบา ๆ แล้วเขย่งเท้าขึ้นอีกนิดเพื่อให้ริมฝีปากของตนอยู่ในระดับเดียวกับใบหูของเขาพอดี

“ขอบคุณนะคะสำหรับห้องพัก ม็อทขึ้นไปแน่นอนค่ะ”

หญิงสาวผละออกห่างจากเขาเล็กน้อยจนทันได้เห็นแววตาวาววับของชายหนุ่มที่มองมา รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นเมื่อได้ยินประโยคที่ปรารถนา แต่ก็ต้องยิ้มเก้อเมื่อฟังประโยคถัดมาจากเจ้าหล่อน

“เพื่อนในวงของม็อทต้องชอบ และดีใจแน่ ๆ เลยค่ะที่คุณโอมใจดี ยกห้องให้พวกเราได้พักผ่อนกันด้วย” ทันทีที่พูดจบร่างโปร่งระหงของนักร้องนำแสนสวยก็ผละออกไปทันที

พชรมองตามหลังของหญิงสาวที่เยื้องย่างไปจนกระทั่งร่างนั้นผลุบหายออกไปสู่ทางเดินพื้นพรมสีเทาที่สามารถออกไปยังด้านหลังเวทีได้โดยไม่ต้องผ่านบริเวณที่นักเที่ยวนั่งกันอยู่

ชายหนุ่มยังคงยิ้มค้างอยู่อย่างนั้น ถูกอกถูกใจไม่น้อยเมื่อเห็นผีเสื้อราตรีตัวนี้ท่าทางจะต้อนเข้ากรงได้ยากกว่าที่คิด...

แต่เอาเถอะ ยังอยู่ด้วยกันไปอีกนาน เขายังมีเวลาเหลือเฟือที่จะหว่านตาข่ายดักจับเจ้าหล่อนเอามาเป็นเพื่อนเล่นบนเตียง เพราะฉะนั้นเขาไม่รีบอยู่แล้ว อยากจะรู้เหมือนกันว่าระหว่างพรานมือฉมังอย่างเขากับผีเสื้อแสนสวยอย่างเธอ ใครจะแน่กว่ากัน!

ทว่า ความรู้สึกคุ้นเคยบางอย่างก็พุ่งเข้าจู่โจมเขา พชรนึกไม่ออกว่าเขาเคยได้รับสัมผัสแบบนี้ และกลิ่นหอมอย่างนี้จากที่ไหนมาก่อน รู้เพียงแต่ว่าเขาเคยได้รับมาก่อนแน่ ๆ

ช่อมาลีเดินอมยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงใบหน้านิ่ง ๆ ติดจะเครียดขรึมของท่านประธานในตอนกลางวัน แต่เป็นบอสซึ่งหูตาแพรวพราวไม่ต่างอะไรกับนักล่าในตอนกลางคืน ก่อนผละออกมาเธอเห็นแววตาวิบวับของเขาแปรเปลี่ยนเป็นวาบขึ้นมาเหมือนเจอเรื่องที่คาดไม่ถึงอะไรสักอย่าง เห็นแล้วรู้สึกสะใจนิด ๆ ที่ได้ตอกหน้ากลับไปเล็ก ๆ น้อย ๆ บ้าง กลางวันก็ว่าร้ายเหมือนเสือนิ่งอยู่แล้ว แต่กลางคืนนี่เขาไม่ต่างอะไรกับเสือโหยเลย

พลันนั้น ความรู้สึกไม่ชอบมาพากลเหมือนถูกใครกำลังจับจ้องอยู่ ทำให้ช่อมาลีหันไปมองรอบตัวทันที แต่บริเวณทางเดินคับแคบนี้มีเพียงเธอเท่านั้นที่อยู่ลำพังไม่มีใครอื่นอีก หญิงสาวเร่งก้าวเท้าเดินไปให้ถึงบริเวณด้านหลังเวทีเร็ว ๆ จนแทบกลายเป็นวิ่งเพราะสัมผัสได้ถึงอันตรายบางอย่าง

ครั้นพอลับร่างของหญิงสาวไปแล้ว จึงปรากฏร่างของใครคนหนึ่งที่สุดทางเดินของอีกฝั่ง ตาคู่นั้นวาววับไปด้วยกระแสแห่งความเกลียดชัง และแรงโทสะที่มีต่อหญิงสาวที่วิ่งลับหายไปทางด้านหลังเวที มือทั้งสองกำแน่นจนร่างสั่นเทิ้ม ใบหน้าบิดเบี้ยวไปด้วยแรงโกรธเกลียดจนนึกอยากจะกำจัดผู้หญิงคนนั้นให้ตายตกไปตามคนก่อนหน้า

ร่างนั้นเดินหายลับไปทางบานประตูที่เปิดออกสู่โซนสำหรับนักเที่ยวจนกระทั่งปะปนไปกับบรรดาผีเสื้อราตรีทั้งหลาย โดยที่ไม่มีใครได้สังเกตเห็น หรือเอะใจอะไร เพราะในเวลานี้ทุกคนกำลังจดจ่ออยู่กับการแสดงสดที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้แล้ว

พชรผลักประตูห้องทำงานเข้าไป เจอภีมพลกำลังนั่งหารืออะไรบางอย่างอยู่กับสารวัตรจุมพลจึงยกมือขึ้นไหว้สารวัตรหนุ่ม ก่อนจะเดินไปนั่งใกล้กับเพื่อน

“มีอะไรคืบหน้าบ้างไหมครับพี่พล”

พชรเปิดปากถามพร้อมกับหยิบบุหรี่ออกมาคาบไว้ที่ปากแล้วจุดสูบ ขณะที่สารวัตรจุมพลได้แต่ส่ายหน้า เพราะข้อมูลที่ได้มากับเหตุการณ์แวดล้อมมันขัดแย้งกันไปหมด