บทที่ 6 พรานล่าผีเสื้อ - 75%

เพื่อนสาวอีกคนชี้ไปยังโต๊ะของหญิงสาวกลุ่มหนึ่งที่ภีมพลเดินเข้าไปทักทายแล้วดูท่าว่าจะปักหลักอยู่ที่โต๊ะนั้นไม่ยอมไปไหน ทำเอาแนนนี่หน้าร้อนวูบด้วยความอับอายที่ถูกเพื่อนสาวทำท่าทางหัวเราะใส่ราวกับเยาะเย้ยตน

ไม่ใช่แค่สาว ๆ สองกลุ่มนี้เท่านั้นที่จับจ้องไปยังพชรกับสาวสวยไฮโซ แต่ร่างระหงที่กำลังพลิ้วไหวอยู่บนเวทีก็แอบชำเลืองมองไปยังสองร่างที่พะเน้าพะนอคลอเคลียกันด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก

ขอให้เป็นผู้หญิงสวย เขาก็สามารถสานสัมพันธ์กับพวกหล่อนได้ทุกคนเลยใช่ไหม เจ้านายของเธอช่างเป็นผู้ชายอันตรายของแท้เลยจริง ๆ

ช่อมาลีไม่มีโอกาสได้รู้เลยว่าดวงตาคมปลาบของคนที่ตนเพิ่งปรามาสไปว่าเป็นผู้ชายอันตรายนั้น ตอนนี้เอาแต่จับจ้องอยู่แต่เรือนร่างเย้ายวนที่เคลื่อนไหวอยู่บนเวทีแทบไม่วางตา ถึงแม้ในอ้อมกอดของเขาจะมีสาวสวยอยู่แนบอก แต่เขาก็ไม่อาจละสายตาไปจากความงดงามที่เริงร่าอยู่บนเวทีได้ ม็อทสามารถสะกดคนดูได้อยู่หมัด ยิ่งพวกหนุ่ม ๆ ที่เขาลอบสังเกตปฏิกิริยาโดยรอบนั้นต่างจับจ้องกันตาแทบถลนไม่ต่างจากเขา นับว่าภีมพลคิดถูกจริง ๆ ที่ได้วงนี้มาเล่นให้คลับซุส

“โอมคะ...อินเวียนหัวจังเลยค่ะ ถ้าลุกขึ้นอินต้องเดินเซไม่ตรงทางแน่ ๆ เลย”

อรอินรีบซุกใบหน้าเข้าที่ซอกคอของชายหนุ่มที่ตนจงใจเบียดกายซบจนก้อนเนื้อนุ่มหยุ่นจมหายไปกับแผงอกของเขา เมื่อเห็นพชรเริ่มให้ความสนใจกับนักร้องสาวบนเวทีมากกว่าตน หญิงสาวแกล้งเอามือปัดป่ายเปะปะไปตามหน้าขาของชายหนุ่ม แต่ละเว้นจุดสำคัญไว้ให้พอได้วูบวาบเล่นอย่างยั่วเย้า แกล้งทำเป็นมึนเมาเพื่อไม่ให้ดูว่าตนตั้งใจยั่วเขามากเกินไป หากแต่พรานล่าผีเสื้ออย่างพชรมีหรือจะไม่รู้

“ขึ้นไปพักที่ห้องของผมก่อนไหมครับ อยู่ชั้นสองนี่เอง นอนพักบนเตียงนุ่ม ๆ สักชั่วโมงน่าจะดีขึ้น”

พชรตาพราวกระซิบบอกความประสงค์ที่ข้างหูของหญิงสาวที่ทำตัวอ่อนระทดระทวยเพราะแกล้งเมาอย่างมีความนัย เขารู้ว่าอย่างไรเสียเจ้าหล่อนก็ไม่มีทางปฏิเสธคำชวนของเขาแน่นอน ก็ในเมื่อเธอเป็นคนเสนอมาเองอย่างนี้

“จะดีหรือคะ แล้วคุณไม่ต้องคอยอยู่ดูแลลูกค้าด้านล่างหรือ”

อรอินแกล้งทักท้วงไป หากแต่ในใจนั้นกลับลิงโลดเพราะฝันมานานแล้วว่าอยากจะสานสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเขาให้แนบแน่นกว่านี้ ลำพังที่เธอหมั่นไปหาเขาที่บริษัทบ่อย ๆ นั่นก็ยังไม่เพียงพอ เพราะเขาดูเหมือนจะให้เกียรติเธอในฐานะของคู่ค้าคนสำคัญ จึงไม่มีการล่วงเกินใด ๆ อย่างที่วาดหวังไว้ ฉะนั้นเธอจึงปรับแผนใหม่ นั่นคือหมั่นมาหาเขาที่คลับนี่เสียเลย เพราะนอกเหนือเวลางาน และเธอก็มาในฐานะของนักเที่ยว หรือลูกค้าของคลับคนหนึ่งเท่านั้น เพราะฉะนั้นเธอจะต้องทำทุกวิถีทางให้เขามากินเบ็ดที่วางไว้ให้ได้

“หุ้นส่วนผมเขาก็ดูแลอยู่ครับไม่ต้องเป็นห่วงหรอก แต่ถ้าคุณอินอยากจะกลับบ้านก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมขับรถไปส่งให้ก็ได้”

จบคำพูดของเขาหญิงสาวก็ทำท่าเหมือนป่วยหนักขึ้นมาทันที พชรลอบยิ้มในเงามืด เธอมาไม้นี้ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไร

“อินขอขึ้นไปพักบนห้องดีกว่าค่ะ ให้กลับบ้านไปตอนนี้คุณพ่อต้องว่าอินแน่ ๆ เลย”

มือวางแปะอยู่บนหน้าขาของเขาพร้อมกับลูบขึ้นลงไปมาเบา ๆ แล้ววกขึ้นมาบีบไม่แรงนักตรงโคนขา พชรไม่รอช้า ผุดลุกขึ้นพร้อมกับโอบประคองหญิงสาวที่นั่งโงนเงนขึ้นมาทันที จากนั้นจึงค่อย ๆ พาอรอินออกไปทางประตูสำหรับพนักงานเพื่อพาไปยังห้องพักที่อยู่ชั้นสาม ครั้นเมื่อเดินผ่านโต๊ะของหญิงสาวที่ภีมพลเข้าไปพูดคุยด้วย พชรจึงแค่ยักคิ้วให้เพื่อนก่อนจะเดินผ่านไปโดยไม่ได้สนใจมองไปที่หญิงสาวกลุ่มนั้นเลยแม้แต่น้อย

ระหว่างที่พชรพาอรอินขึ้นบันไดไปยังชั้นสาม ร่างหนึ่งรีบหลบวูบเข้าไปในห้องน้ำหญิงก่อนจะค่อย ๆ โผล่หน้าออกมาเมื่อเห็นว่าสองคนนั้นลับหายไปแล้ว

หญิงสาวเดินไปที่ห้องล็อกเกอร์สำหรับพนักงานแล้วตรงดิ่งไปยังที่ประจำที่เธอใช้ซ่อนของ เอี้ยวตัวเอามือล้วงเข้าไปที่ด้านหลังตู้ล็อกเกอร์เพื่อหยิบซองถุงซิปล็อกที่แปะติดไว้ด้วยกาวสองหน้าออกมา จากนั้นจึงจัดแจงแบ่งผลึกสีขาวที่อยู่ในนั้นออกใส่ถุงซิปล็อกเล็ก ๆ ที่เตรียมมาอีกสามถุงแล้วเก็บไว้อย่างมิดชิดในกระเป๋าใส่เหรียญใบเล็ก

มิวเดินออกมาจากห้องล็อกเกอร์แล้วก็ต้องรีบหลบวูบเข้าที่ซอกเล็ก ๆ ระหว่างบันไดกับห้องน้ำอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงแมท ผู้จัดการหนุ่มหล่อกำลังทักทายใครบางคน

“อ้าว...คุณแนนนี่ มาทำอะไรตรงนี้ครับ”

แมทถึงกับขมวดคิ้วด้วยความสงสัยเมื่อเห็นร่างเย้ายวนของแนนนี่กำลังจะเดินขึ้นบันไดสวนกับเขาที่กำลังเดินลงมาจากชั้นสองหลังจากเอาเบียร์กับของว่างขึ้นไปให้สารวัตรที่อยู่ในห้องทำงานตามคำสั่งของภีมพล เพราะไม่อยากใช้เด็กเสิร์ฟเนื่องจากกลัวความลับรั่วไหล

“เอ่อ...คือ...แนนนี่ว่าจะขึ้นไปหาคุณโอมน่ะค่ะ เผื่อคุณโอมอยากจะเรียกหาแนนนี่”

หญิงสาวแก้ตัวลิ้นแทบพันกัน เพราะความจริงแล้วเธอแค่อยากมาดูให้เห็นกับตาว่าพชรพาผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาเสพสุขบนห้องจริงหรือเปล่า เพราะถ้าไม่ เธอจะได้สวมรอยเสียเลย

“เอ...วันนี้คงไม่ต้องหรอกมั้งครับ เพราะไม่เห็นคุณโอมสั่งอะไรเอาไว้ อีกอย่างก็คือ...” แมทไม่กล้าพูดออกมาว่าเขาเพิ่งเห็นพชรหิ้วสาวขึ้นไปบนห้องพักผ่อนข้างบนจึงแกล้งเปลี่ยนเรื่องไปเสีย

“แล้วคุณภีมล่ะครับ”

“คุณภีมน่ะหรือ...ฮึ เห็นกำลังคั่วสาวอยู่ข้างนอกนั่นน่ะแหละค่ะ เจ้านายคุณแมทเนี่ยไม่ไหวเลย ได้ใหม่แล้วลืมเก่า”

แนนนี่แสร้งว่ากล่าวตัดพ้อชายหนุ่มทั้งสองคน ก่อนจะหันมาทำตาวิบวับใส่ผู้จัดการหนุ่มหล่อที่ยังไม่เคยได้ลองกินเลยสักคำ

“คุณแมทว่างไหมคะตอนนี้ แนนนี่เหงาจังเลย”

เอาวะ! อย่างน้อยได้มาสักสี่ห้าพันก็ยังดี ตอนนี้เธอเริ่มรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวอยากยาเต็มที่ ตอนแรกนึกว่าจะได้จากสองหนุ่มเจ้าของคลับสักหมื่นสองหมื่น กลับกลายเป็นว่าชวดจนได้เพราะยายไฮโซหน้าสวยนั่นแท้ ๆ เชียว คิดแล้วก็ให้เจ็บใจนัก

“ผมก็อยากช่วยคลายเหงาให้คุณนะแนนนี่ แต่ผมต้องทำงานน่ะสิ ถ้าคุณภีมไม่เห็นผมเขาจะหาว่าผมละเลยหน้าที่เปล่า ๆ หึ! ผมรู้นะว่าคุณต้องการอะไร” แมทเดินเข้าประชิดตัวพลางเอามือวางลงบนสะโพกกลมกลึงแล้วคลึงไปมาเบา ๆ

“ในเมื่อรู้อยู่แล้วก็อย่าปฏิเสธสิคะแมท” แนนนี่ยกแขนขึ้นโอบรอบคอเขาไว้ แล้วจงใจบดเบียดเนื้อตัวเข้ากับร่างสูง

“ถ้างั้น...รอผมสักสิบห้านาทีได้ไหมเดี๋ยวผมมา ผมต้องออกไปหาคุณภีมก่อน เผื่อเขามีอะไรจะใช้ผม”

ชายหนุ่มพูดเสียงพร่า มือทั้งสองข้างเริ่มเคล้าคลึงหนักหน่วงขึ้น

“ได้ค่ะ แนนนี่จะรอที่ประตูด้านหลังนะคะ”

เธอรู้ดีว่าบริเวณนั้นเป็นที่ลับตาคน เพราะเป็นทางเดินออกไปสู่ลานจอดรถสำหรับพนักงานเท่านั้น คลับที่นี่ดีอย่างตรงที่จัดสถานที่แยกไว้เป็นสัดส่วนระหว่างคนมาเที่ยวกับคนที่เป็นพนักงานของคลับ

ผู้จัดการหนุ่มรีบก้าวออกไปจากบริเวณนั้นแล้วเดินไปตามทางเดินสลัวจนกระทั่งเปิดประตูออกไปสู่ฮอลล์ด้านนอก แนนนี่จึงเดินลงมาจากบันไดเพื่อไปรอชายหนุ่มตรงที่นัดหมาย ครั้นพอลงมาถึงพื้นด้านล่าง จู่ ๆ ก็มีร่างของใครคนหนึ่งก้าวออกจากที่ซ่อนใต้บันไดมายืนขวางหน้าเอาไว้พอดี

“ว้าย! โธ่...เธอเองหรอกหรือ ตกใจหมดเลยจู่ ๆ ก็โผล่มาไม่ให้สุ้มให้เสียง บ้าจริง!”

หลังจากผับเลิก ช่อมาลีเข้ามาเก็บของในห้องล็อกเกอร์เหมือนอย่างเคย น่าแปลกที่วันนี้ไม่เห็นเจ้านายของเธอเลย ครั้งสุดท้ายที่เห็นก็ตอนที่เขาโอบประคองผู้หญิงคนนั้นหายเข้าไปในอาคารออฟฟิศ ซึ่งก็คงหนีไม่พ้นห้องพักผ่อนที่อยู่ชั้นบน