บทที่ 5 ผีเสื้อราตรี - 75%

“ทำไมคุณถึงไม่แจ้งตำรวจตั้งแต่ตอนแรกที่เจอศพ” สารวัตรหนุ่มถามพลางจ้องหน้าหล่อเหลาของหนุ่มลูกครึ่งอย่างค้นหา

“คุณตำรวจน่าจะรู้ดีนะครับว่าพวกผมหรือไม่ว่าใครก็ตามไม่มีใครอยากยุ่งกับตำรวจเท่าไรนักหรอก โดยส่วนใหญ่แล้วถ้าไม่จำเป็นจริง ๆ ก็ปิดเงียบกันทั้งนั้นแหละ และเราก็ไม่รู้ด้วยว่าคนตายเป็นใคร คนฆ่าเป็นใคร แถมพวกผมยังมาร้องเพลงให้ที่นั่นเป็นวันแรก แต่ก็ต้องมายุ่งเกี่ยวกับตำรวจแล้ว ผมว่าสู้ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไปเลยน่าจะดีกว่า”

คริสตอบตามจริง คนทำงานกลางคืนอย่างพวกเขาทุกคน แน่นอนว่าไม่มีใครต้องการข้องเกี่ยวกับตำรวจทั้งนั้นไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม

สารวัตรหนุ่มลอบถอนหายใจ ข้อนี้เขารู้ดี บางคนถ้าไม่ใช่เรื่องของตน ส่วนใหญ่แล้วไม่มีใครอยากยุ่งทั้งนั้น ยิ่งเรื่องฆาตกรรม หรือเรื่องที่มีคนตายยิ่งแล้วใหญ่ กว่าจะง้างปากแต่ละคนได้ เล่นเอาเหนื่อย

หลังจากนั้นก็ทำการซักถามเกี่ยวกับเหตุการณ์ และสภาพศพที่ทั้งสองคนพบเจอตอนแรกว่าจะตรงกันกับตอนที่ตำรวจไปเจอหรือไม่ ซึ่งคำตอบโดยส่วนใหญ่ คริสจะเป็นผู้ตอบเกือบทั้งหมด

หลังจากที่ทั้งสี่คนทิ้งที่อยู่ และเบอร์โทรศัพท์เอาไว้แล้วก็เดินทางออกจากสถานีตำรวจเพื่อไปเล่นดนตรีต่อที่ผับอีกแห่ง ส่วนสารวัตรก็สั่งการให้ลูกน้องไปที่ลานทิ้งขยะของอะพาร์ตเมนต์ที่ช่อมาลีพักอยู่ เพื่อตามเก็บรองเท้าที่หญิงสาวเอาทิ้งไปแล้ว

สัปดาห์แรกของการทำงานในบริษัทใหม่ของช่อมาลีผ่านพ้นไปได้ด้วยดี เธอเริ่มเรียนรู้งาน และนิสัยใจคอของเจ้านายคนใหม่ได้ไม่ยากเย็นอะไร โชคดีที่พชรเป็นคนง่าย ๆ ไม่เรื่องมาก นอกเหนือจากนั้นเขายังเป็นผู้บริหารหนุ่มไฟแรง ตัดสินใจอะไรได้ว่องไว และเฉียบขาด

แต่ใครจะเชื่อว่าภายใต้ท่าทีที่เรียบนิ่งและเฉยชานั่นเขามีต่อหน้าคนอื่นเท่านั้น แต่กับเธอ เขากลับกลายเป็นคนช่างเย้าแหย่ จนบางครั้งรู้สึกได้ถึงสายตากรุ้มกริ่มแพรวพราวที่ส่งมาให้อย่างไม่ตั้งใจของเขาอยู่เรื่อย

และที่สำคัญ เกือบทุกวันเธอจะได้รับโทรศัพท์จากแผนกต้อนรับที่ด้านล่างว่ามีหญิงสาวมาขอพบเจ้านายของเธอตลอด ไม่ตอนเช้าก็ตอนบ่าย แถมรายชื่อของหญิงสาวเหล่านั้นไม่มีซ้ำกันเลยสักชื่อ!

ช่อมาลีเดินออกจากลิฟต์เพื่อไปหาข้าวกลางวันกินเพียงลำพัง เพราะวันนี้เจ้านายของเธอออกไปกินมื้อเที่ยงกับหญิงสาวคนหนึ่งที่มารอพบตั้งแต่สิบเอ็ดนาฬิกา ทำให้เธอรู้สึกขอบคุณผู้หญิงคนนั้นที่พาเจ้านายผู้แสนดีของตนออกไปอย่างนี้

ถ้าเป็นไปได้ช่วยมาพาเขาไปทุกวันเลยยิ่งดี เพราะถ้าเขาอยู่ทีไร คนที่ต้องอยู่ร่วมโต๊ะกินข้าวกับเขาก็คงไม่พ้นเธอ

หญิงสาวไปยืนเมียง ๆ มอง ๆ ในร้านอาหารตามสั่ง ดูเมนูอาหารที่จะสั่งใส่กล่องขึ้นไปกินบนออฟฟิศ ระหว่างที่กำลังยืนอ่านรายการอาหารอยู่นั้น ข้อมือก็ถูกใครบางคนมากระตุกเบา ๆ จนต้องหันไปมอง

“นี่เธอ...เธอเป็นเลขาฯ ของท่านประธานใช่ไหม”

สาวสวยนางหนึ่งในชุดเดรสแน่นเปรี๊ยะ สวมทับด้วยเสื้อคาดิแกนสีขาวยืนส่งยิ้มมาให้ ช่อมาลีจำได้ว่าผู้หญิงคนนี้อยู่ฝ่ายขายของบริษัท อดแปลกใจไม่ได้ ในเมื่อรู้อยู่แล้วว่าเธอเป็นใคร แล้วทำไมจะต้องถามซ้ำอีกครั้งให้วุ่นวายด้วยก็ไม่รู้

“ใช่ค่ะ” ช่อมาลีจำใจต้องส่งยิ้มไปตามมารยาท จำได้ว่าหญิงสาวตรงหน้ากับกลุ่มเพื่อนสาวของหล่อนที่อยู่ฝ่ายขายด้วยกันนั้น พยายามชะม้ายชายตาให้ท่านประธานกันขนาดไหน

ยิ่งเวลาที่เธอต้องออกไปข้างนอกกับพชร ไม่ว่าจะออกไปด้วยเรื่องงาน หรือบางครั้งแค่ออกไปกินมื้อกลางวันเป็นเพื่อนเขาก็เถอะ แต่เธอก็สังเกตได้ถึงสายตาของหญิงสาวพวกนี้ที่มองมาด้วยความสงสัยใคร่รู้ระคนอิจฉาจนน่าเบื่อหน่าย ซึ่งเธออยากจะบอกพวกนั้นเหลือเกินว่าเปลี่ยนจากความอิจฉามาเป็นความสงสารจะดีกว่าไหม

“มองหาโต๊ะอยู่หรือ...มานี่สิ มานั่งด้วยกัน” ไม่พูดเปล่า ผู้หญิงคนนั้นยังถือวิสาสะจับจูงมือของช่อมาลีลากเข้าไปในร้านโดยที่คนถูกลากยังไม่ทันได้พูดอะไรสักคำ เมื่อมาถึงโต๊ะ หญิงสาวคนนั้นก็จับบ่าของช่อมาลีกดลงให้นั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง

“นั่งตรงนี้เลย...นี่พวกเรา ได้ตัวมาแล้ว”

ประโยคหลังเจ้าหล่อนหันไปคุยกับเพื่อนในโต๊ะอีกสองคนที่มองคนมาใหม่ยิ้ม ๆ จากนั้นก็นั่งลงบนเก้าอี้ข้างช่อมาลี

“เธอชื่อช่อมาลีใช่ไหม เราชื่อเก๋นะ คนนี้ชื่อพลอย คนนี้ชื่อมายด์”

ช่อมาลีหันไปยิ้มให้ทุกคนบนโต๊ะ ในใจรู้อยู่แล้วว่าหญิงสาวกลุ่มนี้คงไม่มีทางมายุ่งกับผู้หญิงเฉิ่มเชยอย่างเธอแน่นอน ถ้าไม่ใช่เพราะ...

“วันนี้คุณโอมจะเข้ามาอีกไหม เอ๊ะ...เธอชื่อเล่นชื่ออะไรนะ” เก๋ถามขึ้นทันทีเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา

“เรียกเราว่ามาลีก็ได้ วันนี้ท่านประธานคงไม่เข้ามาแล้วล่ะ เห็นว่าไปกินกลางวันกับคุณไอรดาน่ะ แล้วก็คงเลยไปข้างนอกล่ะมั้ง”

ผิดจากที่คิดไว้ที่ไหน สาว ๆ พวกนี้ก็แค่หวังจะถามข่าวหรือเรื่องของประธานรูปหล่อจากเธอเท่านั้น ช่อมาลีหันไปสั่งอาหารกับเด็กในร้านก่อนจะหันมามองหน้าคนในโต๊ะ

“ยี้...ยายแปดหลอดนั่นน่ะหรือ ไม่เห็นสวยเลย คุณโอมนี่ก็ใครชวนไปไหนก็ไปกับเขาหมดเลย ไม่หัดปฏิเสธเสียบ้าง”

พลอยทำหน้ายี้อย่างขัดใจ อีกสองคนก็ทำท่าพยักพเยิดไปด้วยอย่างเห็นดีเห็นงามกันไปหมดจนช่อมาลีชักเบื่อ

เพิ่งรู้ว่าเจ้านายของเธอมีแฟนคลับกับเขาด้วย มิหนำซ้ำแฟนคลับสาว ๆ พวกนี้ก็ไม่เรียกเขาว่าท่านประธานเหมือนคนอื่น ๆ ในบริษัทเรียกกัน แต่กลับเรียกชื่อเล่นเฉย ๆ ราวกับพยายามจะทำตัวให้สนิทสนมคุ้นเคย หรือบางทีก็เหมือนกับพยายามข่มเธอกลาย ๆ จากน้ำเสียงของคนพวกนี้

“ฉันว่าวันนี้คุณโอมเขาก็คงไปที่คลับเลยแน่ ๆ ช่วงหลังมานี่ฉันเห็นคุณโอมแวะเข้าไปที่คลับเกือบทุกอาทิตย์เลยนะ ปกติเห็นเข้าเดือนละครั้งได้ เธอรู้รึเปล่ามาลีว่าที่นั่นมีอะไรไม่ชอบมาพากลไหม ฉันหมายถึง...ผู้หญิงน่ะ”

มายด์เป็นคนถามขึ้น แล้วทุกคนก็ตั้งตารอคำตอบจากช่อมาลี จนคนถูกถามอยากจะหลุดหัวเราะให้กับความอยากรู้ของพวกหล่อนเสียเหลือเกิน

ก็ได้...เดี๋ยวช่อมาลีจัดให้บัดเดี๋ยวนี้

“อืม...เท่าที่เห็นนะ ท่านประธานก็มีแต่สาว ๆ เข้าหาอยู่ตลอดเวลา มาลีเองก็ไม่รู้ว่าคนที่โทร. มาหาบ่อย ๆ กับคนที่มาชวนไปกินมื้อเที่ยงมื้อเย็นน่ะจะเป็นคนเดียวกับผู้หญิงที่คลับรึเปล่า แต่เอ...วันนี้ก็แอบได้ยินนะว่าเจอกันที่คลับครับ อะไรแบบนี้แหละ บางทีอาจจะเป็นผู้หญิงที่ท่านประธานกำลังคบอยู่ก็ได้นะ ว่าแต่...ถามทำไมหรือ”

ช่อมาลีแกล้งตีหน้าซื่อตาใส หันไปถามกลับกับพวกที่ตั้งตนเป็นแฟนคลับท่านประธานรูปหล่อ

“ไม่ได้การแล้ว คืนนี้ฉันต้องไปให้เห็นกับตา ดีนะเนี่ยที่ฉันแต่งตัวมาพร้อม” พลอยทำหน้าจริงจังพลางสะบัดผมจับชุดที่ตนสวมใส่อยู่ให้เพื่อนอีกสองคนเห็น

“ฉันว่าต้องเป็นกลุ่มยายแนนเน่าแน่เลย เห็นคุณแมทเดินมากระซิบกระซาบกับยายนั่นบ่อย ๆ สักพักมันก็เดินหายไปทางฝั่งของพนักงานน่ะ”

เก๋ออกความเห็น ในขณะที่ช่อมาลีก็ฟังไปเรื่อย ๆ เพื่อเก็บข้อมูล เธอรู้ว่าพวกผีเสื้อราตรีเหล่านี้ส่วนใหญ่จะรู้จักชื่อเสียงเรียงนามกันดีว่าใครเป็นใคร แม้จะไม่เคยคุยกันก็ตาม เพราะแค่การพูดคุยกัน เรียกชื่อกันในห้องน้ำ หรือการเรียกชื่อโดยพนักงานเสิร์ฟที่รู้จักมักคุ้นกับคนที่มาเที่ยวบ่อย ๆ เป็นอย่างดี แค่นี้ก็ทำให้รู้จักชื่อกันได้ไม่ยาก

ยิ่งถ้าใครไปเที่ยวบ่อย ๆ จำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องรู้จักเด็กเสิร์ฟเอาไว้บ้างเพื่อเอาไว้สำหรับการจองโต๊ะที่ทำเลดีที่สุด ในขณะเดียวกัน เด็กเสิร์ฟพวกนี้ก็ยินดีรับใช้ เพราะนั่นหมายถึงเงินค่าทิปที่ลอยเข้ากระเป๋าจำนวนไม่น้อยเช่นกัน