บทที่ 2 คู่รักสวรรค์สร้าง

หลีเกอนึกถึงสองเดือนก่อนทันควัน มีรายงานแผนการทำงานนอกสถานที่ของฮั่วจิ้นเฉิงเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์

เธอกำโทรศัพท์แน่นจนข้อนิ้วซีด

นี่เขานอกใจเธอเหรอ?

อย่างไรเสียก่อนหน้านี้ เธอก็เป็นเลขาของฮั่วกรุ๊ปและภรรยาที่แต่งงานกับฮั่วจิ้นเฉิงอย่างลับ ๆ แต่เธอไม่เคยได้ข่าวเล่าข่าวลือของเขากับผู้หญิงอื่นเลย

“คุณฮั่วดีกับแฟนมาก ๆ ใครคือคนโชคดีที่ได้เป็นคนรักของคุณฮั่วกันนะ ดูเหมือนอีกไม่นานเขาจะแถลงอย่างเป็นทางการแล้วล่ะ!”

“ฉันเคยเสิร์ชดูแล้ว เธอว่าใช่คนนี้ไหม?”

พยาบาลที่กำลังเข็นรถเข็นทางการแพทย์รับโทรศัพท์คนข้าง ๆ ปรายมองพลางเอ่ยแปลกใจ “ใช่ ใช่ ใช่ เธอคนนี้แหละ! อะไร? นี่ไม่ใช่ลูกสาวของเจ้าของบริษัทเฉียว เรียล เอสเตทเหรอ? ทั้งฐานะและภาพลักษณ์ล้วนเหมาะสมกับฮั่วจิ้นเฉิงสุด ๆ เป็นคู่รักสวรรค์สร้างเลยทีเดียว!”

ทั้งสองยังคงซาบซึ้งตรึงใจ ก่อนที่เสียงของพวกเธอจะค่อย ๆ ไกลออกไป

บริษัทเฉียว เรียล เอสเตท…

หลังเสร็จขั้นตอนการทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลและนั่งบนรถของพี่เลี้ยงที่พ่อบ้านส่งมา จิตใจของหลีเกอยังไม่อาจสงบลงได้

เธอเปิดหน้าต่างรถลงครึ่งหนึ่ง หน้าจอโทรศัพท์ส่องสลัวปะทะแก้มขาวซีด เธอเสิร์ชข้อมูลหลายรายการ แต่แทบจะหาความเชื่อมโยงระหว่างตระกูลเฉียวและตระกูลฮั่วแทบไม่ได้เลย

สำหรับสองตระกูลที่มีเชื่อเสียงในเมืองปิงเฉิงมากขนาดนี้ มันไม่ปกติเลยสักนิด

หลังกลับถึงบ้านเดิมตระกูลฮั่ว ไฟห้องที่นั่งเล่นยังคงเปิดอยู่

น้องสามีที่ไม่ลงรอยอยู่เป็นนิตย์ตอนนี้ไม่อยู่บ้าน มีเพียงคุณย่าฮั่วค้ำไม้เท้ารอเธออยู่เท่านั้น “ไอหยา เจ้าหนูเกอของย่า โชคดีจริง ๆ ฉะ…ฉะ…ฉันตกใจจนโรคหัวใจเกือบกำเริบอยู่แล้ว!”

“คุณย่า หนูไม่เป็นไรค่ะ”

หลีเกอฝืนยิ้มพลางหาเหตุผลไปพักผ่อนชั้นบน “หนูแค่เพลียนิดหน่อยเท่านั้น”

“ดี…ดี…ดี รีบไปพักผ่อนเถอะ ย่าจะให้คนติดต่อจิ้นเฉิงแล้วกัน เขาจะได้กลับมาไว ๆ!”

หลีเกอผงะไปครู่หนึ่ง ความเจ็บปวดครั้งเก่าเอ่อล้นขึ้นอีกครั้ง ทำเอาสีหน้าของเธอเปลี่ยนสี

เดิมที ฮั่วจิ้นเฉิงต่างหากที่เป็นฝ่ายเลี่ยงเธอ

คุณย่าฮั่วคิดว่าที่เธอไม่สบายใจเกิดจากขาดฮั่วจิ้นเฉิงคอยเคียงข้าง

ใครเลยจะรู้ว่าการปรากฏตัวของผู้หญิงคนนั้นเป็นเหมือนหนามยอกอกเธออย่างแรง

ความดื้อแพ่งที่ผ่านมาของเธอช่างน่าขันจริง ๆ

ยามที่ฮั่วจิ้นเฉิงกลับมาที่บ้านเดิมก็เป็นกลางดึกของอีกวันเข้าไปแล้ว

ห้องนอนมืดสนิท ครั้นเขาเปิดไฟแสงสลัวส่องดวงหน้าไม่พอใจหลายส่วนของชายหนุ่มครึ่งซีก “ยังไม่หลับเหรอ? ทำไมไม่เปิดไฟล่ะ?”

ขณะนี้ หลีเกอนอนบนเตียงตลอดทั้งวัน

เธอแทบไม่กินไม่ดื่ม อาหารที่พ่อบ้านนำมาวางบนตู้หัวเตียงล้วนเย็นชืดไปหมดแล้ว

“ช่วงสองวันมานี้ไปไหนมาหรือคะ?”

เธอหันหลังให้เขา เผยแผ่นหลังผอมซีดเซียวให้เห็น น้ำเสียงแหบพร่าสื่อถึงความอ่อนเปลี้ยเพลียแรง

หลังฮั่วจิ้นเฉิงเพิ่งถอดเสื้อสูทชั้นนอกออกจากร่างก็ผงะไปเมื่อได้ยินคำถามของเธอ หัวคิ้วผูกแน่นพลางสอดส่ายสายตาไปมองทางหัวเตียง

หลังแต่งงานมาได้สามปี เขาได้ยินผู้หญิงคนนี้ใช้น้ำเสียงแบบนี้ซักถามกิจธุระของเขาเป็นครั้งแรก

“มีปัญหาที่สาขาย่อยที่ลี่เฉิงน่ะ ผมฉันเลยไปจัดการนิดหน่อย”

เขาตอบหล่อนเฉยชา ทว่าอารมณ์กลับค่อนข้างหงุดหงิดเมื่อปลดเนกไทพลางเดินตรงไปห้องอาบน้ำ

“อ้อ…เหรอคะ?” หลีเกอหัวเราะเบา ๆ เสียงอันอ้างว้างก้องอยู่ในห้องนอน “ฉันเคยถามผู้ช่วยมาแล้ว ไม่มีตั๋วเครื่องบินเดินทางไปเมืองลี่ในแผนการเดินทางของคุณ”

เขาสัมผัสได้ถึงคำเสียดสีในถ้อยคำของเธออย่างชัดเจน

“คุณอยากพูดอะไรกันแน่?”

ฝีเท้าฮั่วจิ้นเฉิงหยุดอยู่ตรงปากประตูห้องอาบน้ำกะทันหัน

แม้ไม่ได้สบสายตากับเขา หลีเกอก็ตระหนักได้ถึงแรงกดดันที่โอบล้อมตัวเธอ

เธอรู้ว่านี่เป็นลางบอกเหตุว่าฮั่วจิ้นเฉิงเริ่มเคืองขุ่นแล้ว