บทที่ 109 ทำไมถึงปิดบังตัวตนแล้วมาแต่งงานกับผม

“หลีเกอ!” เสียงของฮั่วจิ้นเฉิงแผ่วเบา วินาทีต่อมาสายตาเขามองไปยังหลีเจิ้งเฟยที่อยู่ด้านข้าง “คุณหลีครับ ผมขอคุยกับเธอเป็นการส่วนตัวได้ไหม?”

หลีเจิ้งเฟยไม่ได้แสดงความเห็น แต่มอบสิทธิ์ให้แก่หลีเกอ ผู้ซึ่งมีสีหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์ใด ๆ เป็นคนตัดสินใจ มีเพียงมุมปากที่ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มเล็กน้อย

“ได้”

หลีเจิ้งเฟยหรี่ตามอง ก่อนจะจากไปก็ยังไม่ลืมตอกย้ำประโยคหนึ่ง “คุณฮั่ว คนเราเมื่อหย่ากันแล้ว ก็ตัดกันให้ขาด อย่าหวงก้างเหมือนผู้หญิง”

ฮั่วจิ้นเฉิงไม่ได้โต้แย้ง เพียงแค่พยักหน้าเล็กน้อย มองตามเขาไปจนลับสายตา

“อยากคุยอะไรคะ” สีหน้าของหลีเกอเรียบเฉยราวกับกำลังพูดคุยเรื่องลมฟ้าอากาศทั่วไป

ฮั่วจิ้นเฉิงอดนึกถึงเมื่อสามปีก่อนไม่ได้ วันที่พวกเขาจดทะเบียนสมรสกัน เธอมีท่าทางเขินอายเล็กน้อยเมื่อยืนอยู่ข้าง ๆ เขา ในขณะที่ช่างภาพถือกล้องถ่ายรูปคู่แรกให้กับทั้งสอง

ความคิดเหม่อลอยไปไกลสักพัก ก่อนจะดึงสติกลับมาได้ สายตาเขาจ้องไปที่ใบหน้าของเธอ

“เมื่อสามปีก่อน ทำไมคุณถึงปิดบังตัวตนแล้วมาแต่งงานกับผม?”

หลีเกอไม่คิดว่าเขาจะถามคำถามนี้กับเธอในตอนนี้ที่พวกเขาหย่าร้างกันไปแล้ว คำตอบที่แท้จริงจากเธอไม่มีความหมา