ตอนที่ 1 หมู่บ้านใต้เงาภูผา

ลมเหนือพัดผ่านไหล่เขา เสียงใบไม้เสียดสีกันดังก้องในความเงียบ   หมู่บ้าน “เวียงขมิ้น” ตั้งอยู่กลางหุบเขาภาคเหนือติดชายแดนพม่า เป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ ที่ถูกโอบล้อมด้วยภูเขาสูงชันและแม่น้ำสายเล็กที่ไหลรินตลอดปี บ้านเรือนปลูกสร้างจากไม้สักเก่าแก่ หลังคามุงจากเรียงตัวเป็นระเบียบ ราวกับเป็นสิ่งเดียวที่ยังหลงเหลือจากกาลเวลา

ในยามเช้า… หมอกสีขาวจางปกคลุมทั่วทั้งหมู่บ้าน คล้ายผ้าคลุมบางเบาที่บดบังความลับของสถานที่แห่งนี้จากโลกภายนอก

ที่เรือนปลายหมู่บ้าน หญิงชรานั่งเคี้ยวหมากอยู่หน้าชานบ้าน  “แม่อุ้ยคำก๋อง” ผู้เฒ่าที่ใคร ๆ ต่างขนานนามว่าผู้เฝ้ามองอดีต

“แสงคำ! สูอยู่ตี้ไหนน่ะ อุ้ยบ่ะหัน” เสียงแม่อุ้ยคำก๋องดังขึ้น

และเสียงดังกว่ากลองสะบัดชัยที่ใช้ตีในงานบุญ

เสียงฝีเท้าตึงตังดังมาจากในเรือน ก่อนที่เด็กสาวคนหนึ่งจะโผล่หน้าออกมา ผมยุ่งเหยิงเหมือนรังนกกระจอก

“ฮานี่บ่ะเห้ย ! อุ้ยจะฮ้องหาข้าเจ้าแต่เช้าตรู่ไปยิหยัง? ข้ายังบ่ะได้ล้างหน้าล้างต๋าเลย!”

“ก่อดูหน้าต๋าสูฮั่น ! เหมือนผีกะยักษ์หลุดมาจากป่าช้าขนาดนี้ ยังจะอู้ว่าเป็นคนแหมกานิ?”

แสงคำมุ่นคิ้ว เธอเป็นเด็กสาวอายุสิบหกที่เติบโตมากับแม่อุ้ยคำก๋อง คำพูดติดปากของเธอไม่ต่างจากคนเฒ่าคนแก่ในหมู่บ้าน นอกจากแม่อุ้ยคำก๋องแล้ว เธอยังมี แม่คำปันและป้าคำป้อ เป็นครอบครัว พวกนางต่างเป็นหญิงที่อยู่ได้โดยไม่พึ่งพาชายใด

 และแสงคำก็คือเด็กสาวที่เติบโตขึ้นมาโดยเชื่อว่าผู้หญิงก็สามารถปกป้องตัวเองได้

เธอเดินออกมานั่งข้างแม่อุ้ยคำก๋อง คว้าเอาข้าวเหนียวในกระติ๊บมาปั้นเป็นก้อนกลม ๆ หยิบเนื้อปลาปิ้งวางทับก่อนจะยัดเข้าปาก เคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย

“วันนี้ข้ามีอะหยังต้องเฮียนแหมก๋า?” เธอถามพลางเคี้ยวตุ้ย ๆ

แม่อุ้ยคำก๋องถอนหายใจ “วันนี้สูต้องออกจากหมู่บ้านไปตวยแม่คำปัน”

“หา!ออกจากหมู่บ้าน? ข้าเกยบอกไปแล้วเน่อว่าข้าบ่ะชอบไปในเวียง(ในเมือง)! คนนักหนาปาปั้น นักเลงก็หลาย คนฮ้ายก่อนัก ข้าขออยู่เฮือนบ่ะดีกว่าก๋า? วันนี้ข้าจะถูเฮือนฮื่อเลื่อมเลยเอ๊า !”

“เฮือนนี้บ่ะใช่เฮือนของสูคนเดียว” แม่อุ้ยคำก๋องว่า “สูอยู่กับข้ามาแต่เล็กแต่น้อย นี่ก็สิบหกปีแล้ว… ได้เวลาไปเปิดหูเปิดต๋าดูโลกภายนอกเหียพ่อง”

“ข้าบ่ะได้อยากออกไปไหนสักตี้ ! มันบ่ะม่วน ข้าแค่ต้องการกินข้าวแล้วนอนต่อ!”

“อิวอกน้อยนี่นา บ่ะได้! ขะใจ๋ไปบ่ะเดี่ยวนี้(ไปไวไว)”

“โอ้ยยยย!”

แม่คำปันเดินขึ้นเรือนมาในตอนที่แสงคำกำลังโอดครวญ หญิงวัยสี่สิบปลาย ๆ นางสวมผ้าซิ่นลายดอกสีเข้มและเสื้อแขนกระบอกเรียบง่าย ใบหน้าคมสวยของนางดูสุขุมและเยือกเย็นเสมอ

“เฮ้อ! แม่คำปันนี่นา!” แสงคำรีบเปลี่ยนท่าทีเป็นเรียบร้อยทันที เธอกลัวแม่มากกว่ากลัวผี

“อู้อะหยังนักล่ะ?” แม่คำปันเอ่ยเสียงเรียบ

“แม่อุ้ยคำก๋องบอกว่าให้ข้าออกจากหมู่บ้านไปเมือง! แต่ข้าบ่ะอยากไค่ไปเจ้าแม่!”

“แต่แม่สั่งฮื่อเจ้าไป!”

แสงคำตัวแข็งทื่อ แม่คำปันเป็นคนที่ไม่มีใครเถียงได้

“เจ้าต้องไปซื้อของที่กาดตวยแม่ และต้องไปพบไปปะกับคนบางคนตวย”

“ไผ ? ละเขาเป๋นไผอิแม่ ข้าเจ้าฮู้จักเขาก่อ”

แม่คำปันไม่ตอบในทันที เธอมองแสงคำนิ่ง ๆ ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ข้าอยากให้เจ้าไปพบ… ญาติผู้ใหญ่ของผะกู๋น(ตระกูล)เฮา”

แสงคำเบิกตากว้าง แม่คำปันไม่เคยพูดถึง “ญาติผู้ใหญ่ของผะกู๋น” ของนางมาก่อน

“ญาติผู้ใหญ่ของผะกู๋นเฮา?”

“แม่น”

“แม่บ่ะเกยอู้เอ่ยถึงญาติผู้ใหญ่ของผะกู๋นมาก่อน แล้วอะหยังอยู่ดี ๆ ถึงอยากให้ข้าไปปะเขา?”

แม่คำปันนิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาของเธอทอแววครุ่นคิด

“เพราะมันถึงเวลาแล้ว”

“ถึงเวลาหยังเจ้าแม่ ?”

“ถึงเวลา… ที่เจ้าต้องรู้ว่าตั๋วเจ้าเป็นไผ จ๋ำคืนนั้นได้ก่อ คืนตี้แสงคำลักหนีออกไปป่าคนเดียว”

แสงคำหน้าซีดเผือด แม่คำปันรู้ทุกอย่าง คืนนั้นหลังจากเธอเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาด ไม่สิ ! สิ่งนั้นไม่ใช่สัตว์ แสงคำบอกไม่ถูกว่ามันคืออะไร แต่ที่แน่ ๆ หลังจากหมดสติไป หล่อนก็พบว่าหล่อนตื่นขึ้นมาบนที่นอนในบ้านของหล่อนเอง หากแม่คำปันไม่พูดขึ้นมาตอนนี้ แสงคำคงคิดว่าคืนนั้นหล่อนฝัน แต่มันเป็นฝันที่เหมือนเกิดขึ้นจริง ตอนนี้หล่อนได้รู้แล้วว่า เหตุการณ์คืนนั้นมันเกิดขึ้นจริง และที่น่าตกใจไปกว่านั้นคือ แม่คำปันรู้เรื่องนี้ด้วย

“แม่ ! แม่ฮู้เรื่องคืนนั้น ข้า......”

“เรื่องคืนนั้น เดียวแม่จะเล่าฮื่อสูฟังมะลุน(ทีหลัง) ตอนนี้มีเรื่องสำคัญกว่านั้นรอท่าอยู่”

แม่คำปันมองหน้าลูกสาวด้วยแววตาอ่อนโยน เธอรู้จักนิสัยลูกสาวของเธอดี แสงคำ ฉลาด และกล้าหาญ ตั้งแต่เล็กจนโต แม้จะซุกซนตามประสาเด็ก แต่แสงคำมีความแตกต่างจากเด็กคนอื่นในหมู่บ้าน คนในครอบครัวของเธอเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้

บรรยากาศรอบตัวเงียบกริบ แม้แต่สายลมก็เหมือนจะหยุดพัด

แสงคำขมวดคิ้ว “ข้าเจ้าก่อเป็นแสงคำ… เป็นลูกของแม่คำปัน มีป้าคำป้อตี้ทำฮื่อได้ไค่หัวสุดวันสุดคืน เป็นหลานของแม่อุ้ยคำก๋อง บ่ะใจ้กาเจ้า?”

“แม่น” แม่คำปันพยักหน้า “แต่เจ้าเป๋นมากกว่านั้น”

“ข้าบ่ะเข้าใจ!”

“เพราะเจ้าบ่ะเข้าใจ… ข้าถึงอยากให้เจ้าไปปะไปเจอญาติผู้ใหญ่ของผะกู๋นที่เขารอเจ้าอยู่ เขารู้จักเจ้า”

แสงคำรู้สึกถึงบางอย่างแปลก ๆ ในใจ เหมือนบางสิ่งกำลังจะเปลี่ยนไปตลอดกาล

“แล้ว… ญาติผู้ใหญ่ของผะกู๋น เปิ้นเป็นไผ ยิหยังข้าเจ้าต้องไปถามเขาเรื่องตัวเก่าของข้าเจ้าโตย?”

แม่คำปันสูดหายใจลึก ก่อนจะพูดออกมาเสียงเบา

“แสงคำ ฟังแม่เน่อ  เขาเป๋นผู้ที่รู้เรื่องอดีตของเจ้า… ดีกว่าเจ้ารู้เสียอีก”

 “ข้าบ่ะเข้าใจ๋! อยู่ดี ๆ ก็ให้ข้าไปเจอญาติผู้ใหญ่ของผะกู๋น!”

“อย่าจ่ม(บ่น)นักเลย” แม่คำปันที่เดินนำหน้าเอ่ยเสียงเรียบ “มันถึงเวลาแล้วแต้ ๆ”

แสงคำเดินลงจากเรือน สายตายังเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

แม่อุ้ยคำก๋องที่นั่งเคี้ยวหมากอยู่ใต้ถุนเรือนหัวเราะเบา ๆ “ถึงเวลาให้มันฮู้ว่าตัวเองเป็นไผแล้วแม่นก่อ?”

“บ่ะใจ้แค่ฮื่อฮู้ แต่ต้องจำให้ได้” แม่คำปันพูดเนิบ ๆ

แสงคำยิ่งขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม ทำไมทุกคนพูดเหมือนรู้เรื่องของเธอ แต่เธอกลับไม่รู้อะไรเลย!?

ท้องฟ้ายามเช้าถูกย้อมด้วยสีทองอ่อน ๆ หมู่บ้านเวียงขมิ้นค่อย ๆ ตื่นขึ้นจากห้วงนิทรา ควันจากเตาไฟลอยอ้อยอิ่งจากเรือนแต่ละหลัง เสียงสากตำข้าวดังเป็นจังหวะ เสียงไก่ขันขานรับแสงแรกของวัน และเสียงของแม่หญิงป้อจายที่เจรจาถามไถ่กันไปมาดังระงมทั่วลานบ้าน

 “เอ้า! แสงคำ! จะไปไหนแต่เช้า? กู้เตื้อหันตื่นขวาย(ตื่นสาย) วันนี้วันขึด(วันอาเพศ)เหียละก้า”

เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง เป็นเสียงของมังคละ นั่นเอง

ชายหนุ่มผู้เป็นช่างตีเหล็กของหมู่บ้าน ร่างกายสูงใหญ่ ผิวคล้ำจากการทำงานกลางแดด ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มกวนประสาทเสมอ

“ยะหยังต้องมาว่าข้าโตย ข้าจะลุกเจ๊าลุกขวาย มันเรื่องของข้า หลีกไปให้พ้นหน้าข้า ข้าต้องไปกาดกับอิแม่” แสงคำตอบเสียงแข็ง พลางย่นจมูกใส่ชายหนุ่ม แสดงถึงความไม่พอใจทั้งน้ำเสียงและสีหน้า

“หา!  นี่สูไปกาดได้แล้วก๋า? ข้าคิดว่าเจ้าจะอยู่เฝ้าหมู่บ้านไปจนแก่! เหียแล้ว”

“คิงหมายความว่าจะใด ไอ่มังคละ?”

“ข้าก็หมายความว่า… เจ้าติดอยู่ที่นี่มาหลายปี อยู่แต่กับเฮือนกับนากับป่า จนข้าเกือบลืมไปว่าเจ้ามีตีนเตียวได้!(เท้าเดินได้)”

“อั้นข้าจะเตะหน้าเจ้าฮื่อดูบ่ะเดี๋ยวนี้เลย! มานี่ มาใกล้ ๆ ข้านิ”

“โอ๊ย ๆ! อู้เล่น! ล้อเล่น! บ่ะดาย จะไปโขด จะไปเกี้ยดข้าเลย” มังคละหัวเราะ พลางชูมือขึ้นทำท่ายอมแพ้

“แล้วอะหยังจู่ ๆ เจ้าถึงอยากออกจากหมู่บ้าน?”

“ข้าบ่ะได้อยากไป!” แสงคำบ่น “แม่ข้าบังคับข้าฮื่อไป”

“อ้อออ…” ชายหนุ่มลากเสียงยาว “ก่อว่าอยู่!”

“ก่อว่าอะหยัง!?”

“ก่อว่า… ถ้าเจ้าสมัครใจไปเอง โลกนี้คงพลิกกลับตาลปัตร! ปิ้นจะลิ่น เจ้าบ่าเกยสุงสิงกับไผ เจ้าบ่ะเกยเล่นกับข้า กับบุญปั๋น กับจันทน์ผา แถมยังเตียวหนีหมู่ข้า เหมือนว่าเจ้าเป๋นผีบ้า ฮ่า ๆๆๆ”

แสงคำง้างมือหมายจะตบหัวอีกฝ่าย แต่มังคละไวกว่า เขากระโดดหลบพลางหัวเราะเสียงดัง

“เจ้าจะไค่หัว(หัวเราะ)ยะหยัง(ทำไม)?”

“ข้าดีใจ”

แสงคำชะงัก “ดีใจอะหยัง?”

“ดีใจที่เจ้าจะได้ออกไปเปิดหูเปิดต๋า ดีใจ๋ตี้เจ้าอู้กับข้าเกิน 10 กำ และดีใจตี้เจ้าจะได้หันโลกภายนอกกับเปิ้นเสียที”

คำพูดนั้นทำให้แสงคำหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง

เวียงขมิ้น… เป็นโลกทั้งใบของเธอมาตลอด เธอไม่เคยก้าวออกไปไกลกว่านี้ เธอเคยเห็น มังคละ บุญปั๋น จันทน์ผา มาแต่เด็ก ๆ แต่ไม่เคยจะทักทายหรือเล่นกับพวกเขาเลย บางทีก็อยากอกกไปคุยไปเล่นแต่ก็หยุด เหมือนมีบางอย่างที่ทำให้รู้สึกว่าพวกเขาไม่น่าเข้าใกล้

“ข้าบ่ะรู้ว่าข้าพร้อมจะออกไปก่อ ข้า…”

มังคละยิ้ม “เจ้าบ่ะจำเป็นต้องพร้อม”

“ข้าเคยได้ยินแม่อุ้ยคำก๋องบอกว่า…”

“บางครั้ง เราต้องออกเดินทางก่อน ถึงจะรู้ว่าเราเดินไปทางไหน เชื่อข้า”

แสงคำเม้มปากแน่น ก่อนจะพยักหน้า

“ข้าจะไป...เพราะข้าเอง… ก่ออยากรู้ว่าข้าเป็นไผ ยิหยังทุกคนถึงบอกข้าบ่ะได้”

ประโยคนี้แสงคำพึมพำกับตัวเอง

เส้นทางออกจากหมู่บ้านทอดยาวเลียบไหล่เขาสองข้างทางเต็มไปด้วยแมกไม้สูงใหญ่ แสงแดดลอดผ่านกิ่งก้านเป็นลำแสงบาง ๆ กระรอกป่ากระโจนไปมาบนต้นไม้ นกป่าร้องเป็นจังหวะ ทว่าสิ่งเหล่านี้ไม่ได้ทำให้แสงคำรู้สึกผ่อนคลายแม้แต่น้อย

เพราะนี่คือครั้งแรกที่เธอออกจากหมู่บ้านเวียงขมิ้น

“ใจ๋ลอยไปถึงไหน?” เสียงแม่คำปันดังขึ้น

แสงคำสะดุ้ง ก่อนจะเร่งฝีเท้าให้เดินเท่ากับแม่

“ข้ากำลังกึ้ดว่า…” เธอเว้นจังหวะ “เพราะอะหยังแม่ถึงอยากให้ข้าไปปะไปเจอกับญาติผู้ใหญ่ของผะกู๋นในตอนนี้?”

แม่คำปันไม่ตอบในทันที เธอเดินไปข้างหน้าเงียบ ๆ ก่อนจะพูดเสียงเบา

“เพราะมันถึงเวลาแล้วแต้ ๆ”

“ข้าเบื่อกำอู้และคำตอบนี้!” แสงคำบ่น “ข้าอยากได้คำตอบที่ฟังแล้วเข้าใจบ้าง!”

แม่คำปันถอนหายใจ ก่อนจะหยุดเดิน หันกลับมามองแสงคำตรง ๆ

“แสงคำ…” ดวงตาของแม่เธอทอประกายแปลก ๆ

“เจ้าไม่เคยสงสัยบ้างเลยหรือ ว่าทำไมข้าไม่เคยเล่าเรื่องพ่อของเจ้าให้ฟัง?”

บรรยากาศรอบตัวเงียบกริบ

แสงคำตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ

“พ่อของข้ากา?” เธอเอ่ยทวนช้า ๆ

“เจ้าเกยกึ้ดเรื่องเขาก่อ?”

“ข้า…” เธอเม้มปากแน่น “ข้าเคยสงสัย… แต่ข้าก็คิดว่า ถ้าแม่บ่ะอยากเล่าก่อคงมีเหตุผลของแม่”

แม่คำปันพยักหน้า “แล้วถ้าข้าบอกว่า… เจ้าจะได้รู้ทุกอย่างในการเดินทางครั้งนี้ล่ะ?”

ดวงตาของแสงคำเบิกกว้าง

“หมายความว่าจะใด?”

แม่คำปันไม่ตอบ เธอเพียงหันหลังกลับ และเริ่มออกเดินอีกครั้ง

“เฮ้! แม่! ข้าเจ้ายังถามบ่ะจบเตื้อ!” แสงคำวิ่งตาม หัวใจเต้นรัว

เสียงลมหวีดหวิวดังขึ้นเมื่อพวกเขาก้าวเข้าสู่เส้นทางคดเคี้ยว ที่เลียบไปตามขอบหน้าผา

“ระวังเท้า” แม่คำปันเตือน “เส้นทางนี้แคบ”

แสงคำกลืนน้ำลายลงคอ ถนนดินที่พวกเธอกำลังเดินมีเพียงความกว้างพอให้เดินเรียงเดี่ยว ด้านหนึ่งเป็นหน้าผาสูงชัน อีกด้านเป็นหุบลึกที่ถูกปกคลุมด้วยป่าสีเขียวเข้ม

เธอไม่เคยมาเส้นทางนี้มาก่อน และไม่เคยรู้ว่ามันมีอยู่

“แม่…” แสงคำกระซิบ “ทำไมเฮาต้องไปทางนี้? ปกติถ้าไปกาดก็ใจ้เส้นทางที่ผ่านลำห้วยบ่ะใจ้ก๋าเจ้า?”

“เพราะญาติผู้ใหญ่ของเจ้า… บ่ะได้อยู่ที่กาด”

“ หา!! อิแม่เล่ามาฮื่อหมดฮื่อเสี้ยงเลย”

“เขาอยู่ที่วัดร้างกลางป่า ตี้แม่กับอุ้ยคำก๋องกับป้าคำป้อเกยไป ละก่อเป๋นป่าที่คนในหมู่บ้านเฮาเล่าลือว่ามีผีอยู่”

แสงคำหยุดเดินทันที

“วัดร้าง?”

“แม่! นี่แม่จะพาข้าเจ้าไปปะผี หรือไปปะญาติผู้ใหญ่ของผะกู๋นกันแน่?”

แม่คำปันหัวเราะเบา ๆ

“เจ้าก่อช่างว่า แม่บ่ะได้ปาเจ้าไปฆ่าไปแกงละกั๋น”

“แต่เขาเลือกอยู่ในที่ที่ไม่มีใครกล้าไป! ข้าว่ามันแปลกเกินไปแล้ว!”

แม่คำปันไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ เธอเพียงเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น

แสงคำอยากจะเถียงต่อ แต่ในตอนนั้นเอง

“กรรรร!”

เสียงคำรามดังมาจากป่าเบื้องล่าง

ร่างของสัตว์ขนาดใหญ่เคลื่อนไหวผ่านเงาไม้เร็ววูบวาบ

แสงคำตัวแข็งทื่อ เสียงนั้นไม่ใช่เสียงของเสือ หรือสัตว์ที่เธอเคยได้ยินมาก่อน

“แม่…” เสียงของเธอสั่น “นั่นเสียงอะหยัง…”

แม่คำปันหยุดเดิน เงี่ยหูฟังอย่างระวังตัว

เสียงฝีเท้าเริ่มใกล้เข้ามา

แม่คำปันหันขวับมาหาแสงคำ

“ฟังข้าให้ดี” เสียงของเธอเย็นเยียบ “ไม่ว่าเจ้าจะเห็นอะไร… ห้ามกรีดร้อง”

“แล้วห้ามหันหลังไปผ่อ!”

 “ห้ามหุยห้ามกรีดร้อง แล้วห้ามหยุดวิ่งเด็ดขาด ฮื่อวิ่งไปข้างหน้า เข้าใจก่อ  ขะใจ๋ไป  !”

คำพูดของแม่คำปันดังชัดเจนในหัวของแสงคำ แต่จังหวะนั้นเอง…

“กรรรร!!”

เสียงคำรามต่ำดังสะท้อนมาจากด้านล่างของหน้าผา แผ่วเบาแต่น่าขนลุก

“มะ… แม่” แสงคำกระซิบ เหงื่อเย็นไหลซึมไปทั่วแผ่นหลัง

“วิ่ง” แม่คำปันพูดเสียงเฉียบขาด ก่อนจะออกตัวนำไปก่อน

แสงคำไม่ได้รอให้พูดซ้ำ! เธอเผ่นตามทันที!

“โอ๊ย! ยิหยังข้าต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย!!?”

แสงคำวิ่งออกจากป่าที่เกิดเสียงประหลาดนั้น  ลัดเลาะไปตามเส้นทางคดเคี้ยว ลื่นไถลไปตามพื้นดินที่ชื้นจากหมอกตอนเช้า

“แม่! ข้าเจ้าอยากกลับบ้าน! ข้าจะอยู่เฮือน ข้าจะตำข้าว ข้าจะตากผ้าให้แม่อุ้ยคำก๋อง ข้าจะช่วยป้าคำป้อผ่าหลัว ข้าจะ…”

“หยุดวิ่งตอนนี้ก่อได้เน่อ ถ้าเจ้าอยากถูกมันจับกิน”

“ข้าวิ่งต่อก็ได้!”

เธอหันไปมองข้างหลังแวบหนึ่งและนั่นเป็นความคิดที่แย่มาก

ในเงาไม้ของป่าลึก… ดวงตาสีเขียวคู่หนึ่งจ้องกลับมา

มันไม่ได้เป็นดวงตาของเสือ หรือหมี หรือสัตว์ที่เธอเคยเห็น

มันเป็นดวงตาของบางสิ่งที่ไม่ควรมีอยู่

“แม่! ข้าเห็นมันแล้ว!”

“ข้าบอกแล้วแม่นก่อว่าอย่าหันไปผ่อมัน!”

“แต่ข้าเจ้าอยากรู้ว่ามันคืออะ…!!”

แม่คำปันคว้าคอเสื้อเธอแล้วกระชากไปข้างหน้า

“เจ้าอยากตายรึไง!?”

“ขะ...ข้าเจ้ายังบ่ะอยากตาย!!”

“งั้นก็ดักปากแล้ววิ่ง!ไป ๆๆ !”

พวกเธอรีบกระโจนพุ่งผ่านพุ่มไม้ ฝุ่นดินฟุ้งกระจาย เสียงคำรามตามหลังมาทุกฝีก้าว

แสงคำเริ่มรู้สึกเหมือนปอดของตัวเองจะระเบิด แต่แล้ว…

“แม่! ข้างหน้ามีเหว!”

แม่คำปันรีบเบรกกะทันหัน ก่อนที่เธอจะหยุดตรงขอบหน้าผาแคบ ๆ ได้ทัน

แสงคำไม่ทันเบรก!

“โอ๊ยยย!”

แม่คำปันคว้าแขนเธอไว้ ก่อนที่เธอจะไถลตกลงไปข้างล่าง

“ฮื่อออ!” แสงคำหอบ “ถ้าข้าตกไป ข้าจะไปเกิดใหม่เป็นลิงลมแน่ ๆ!”

“เจ้ามีเวลาอู้กับโวยวายบ่ะถึงสิบคำ” แม่คำปันพูดเสียงเรียบ

“หา! ยะหยัง!ทำไม?”

แม่คำปันหันไปมองข้างหลัง ดวงตาสีเขียวคู่นั้นกำลังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ

“เพราะมันกำลังมาแล้วไงล่ะ”

“เฮือกกก!”

“เตรียมกระโดด”

“อะหยัง! ข้าบ่ะโดด....ข้ากลัว!”

“หนึ่ง…”

“แม่! ข้าบ่ะกระโดด!”

“สอง…”

“แม่!”

“สาม!”

แม่คำปันดันแสงคำตกลงไปจากหน้าผาโดยเธอไม่ทันตั้งตัว

“กรี๊ดดดดดด!”

………..