จุดเริ่มต้นของความขัดแย้ง

ณ อุทยานหลวงอันร่มรื่นของแคว้นโจว เหล่าสตรีสูงศักดิ์ในชุดผ้าไหมสีสันสดใสต่างมารวมตัวกัน พวกนางจิบชาหอมกรุ่นจากถ้วยกระเบื้องเคลือบ พลางพูดคุยหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน งานเลี้ยงน้ำชาในครั้งนี้จัดขึ้นโดยโจวฟางหรู หรือองค์หญิงเจ็ด บุตรีของฮ่องเต้และซูกุ้ยเฟย

โจวฟางหรูนั้นอิจฉาในความงามของโจวฟางเซียน หรือองค์หญิงสาม ผู้เป็นพี่สาวต่างมารดาเป็นอย่างมาก นางจึงมักหาเรื่องกลั่นแกล้งองค์หญิงสามอยู่เสมอ งานเลี้ยงน้ำชาครั้งนี้ก็เช่นกัน โจวฟางหรูตั้งใจจะให้โจวฟางเซียนต้องอับอายขายหน้า

ไม่นานนัก โจวฟางเซียนก็เสด็จมาถึงอุทยานหลวงพร้อมกับขบวนสาวใช้ นางอยู่ในชุดกระโปรงผ้าไหมสีฟ้าอ่อน เรียบง่ายแต่สง่างามราวกับดอกบัวแรกแย้ม ใบหน้าของนางเปลือยเปล่าไร้เครื่องสำอาง แต่กลับงดงามราวกับเทพธิดา

ผิวพรรณของนางขาวผ่องดุจหยกส่องประกาย ดวงตากลมโตสีดำขลับเป็นประกายสดใสราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า จมูกโด่งรับกับริมฝีปากอิ่มเอิบสีชมพูระเรื่อ ยามนางเคลื่อนไหว ร่างกายบอบบางของนางก็พลิ้วไหวอ่อนช้อยราวกับสายน้ำ

เหล่าสตรีสูงศักดิ์ต่างหยุดการสนทนาและหันไปมองโจวฟางเซียนด้วยความตื่นตะลึง พวกนางต่างพากันซุบซิบนินทาถึงความงามของโจวฟางเซียนที่เหนือกว่าโจวฟางหรู

โจวฟางหรูมองโจวฟางเซียนด้วยสายตาอาฆาต นางกำมือแน่นจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ

โจวฟางเซียนนั่งนิ่งขณะยกถ้วยชาขึ้นจิบ ริมฝีปากแตะลงบนขอบถ้วยเบาๆ บังหน้าปิดบังความขุ่นเคืองที่กำลังก่อตัวขึ้นภายใน เสียงซุบซิบของเหล่าสตรีสูงศักดิ์ดังคลอเคลียอยู่รอบตัวราวกับฝูงผึ้งที่กำลังหึ่งร้อง นางได้ยินทุกคำพูดที่พ่นออกมาจากปากพวกนาง คำพูดที่เหยียดหยามดูถูกนางราวกับเป็นเพียงวัตถุไร้ค่า

"องค์หญิงสามงั้นหรือ? นางมีดีอะไรกันนอกจากเป็นบุตรสาวฮ่องเต้กับฮองเฮา"

"ท่านเสนาบดีเย่คงไม่โง่เลือกนางหรอก ข้าได้ยินมาจากองค์หญิงเจ็ดว่าองค์หญิงสามเป็นคนที่ร้ายกาจมาก"

"คุณหนูไป๋หลี่เมิ่งสิ ทั้งสวยทั้งเก่ง เพียบพร้อมทุกอย่าง แถมยังอ่อนหวานนิสัยดี"

โจวฟางเซียนกำถ้วยชาแน่นจนเกือบแตก นางรู้ดีว่าตนเองไม่ได้มีอะไรเทียบเท่าไป๋หลี่เมิ่ง ไม่ว่าจะเป็นรูปโฉม ความสามารถ หรือสติปัญญา แต่สิ่งหนึ่งที่นางมีเหนือกว่าคือความรักที่มั่นคงต่อเย่ซีเฉิน ชายผู้เป็นดั่งดวงใจของนาง

ที่นางยอมมานั่งร่วมอากาศหายใจกับคนผู้นี้ไม่ใช่ว่านางจะอยากมา แต่เพื่อพบสตรีผู้นั้น ไป๋หลี่เมิ่ง นางจึงต้องมาร่วมงานเลี้ยงน้ำชาในครั้งนี้

โจวฟางเซียนมองตามไป๋หลี่เมิ่งที่เดินแยกตัวออกไปจากกลุ่มคน นางรีบสาวเท้าตามไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเอ่ยขึ้นขัดจังหวะ "คุณหนูไป๋ ข้ามีเรื่องอยากจะคุยกับท่านสักครู่"

ไป๋หลี่เมิ่งหยุดเดิน หันกลับมามองโจวฟางเซียนด้วยสายตาเรียบเฉย "องค์หญิงมีอะไรจะตรัสกับหม่อมฉันหรือเพคะ"

"เรื่องท่านเสนาบดีเย่ซีเฉิน" โจวฟางเซียนพูดตรงไปตรงมา

ไป๋หลี่เมิ่งยิ้มบาง "สิ่งที่องค์หญิงขอ หม่อมฉันคงไม่อาจทำตามได้ ท่านเสนาบดีกับหม่อมฉันรักกันมาก ขอให้องค์หญิงเข้าใจด้วย"

"เหตุใดจึงไม่ถามท่านเสนาบดีดูก่อนเล่า ว่าเขาอยากจะแต่งกับเจ้าหรือไม่" โจวฟางเซียนถามกลับด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน "สถานะเช่นเจ้า จะสามารถช่วยเหลือเขาได้เท่าข้าหรือ"

ไป๋หลี่เมิ่งไม่ตอบ แต่กลับคว้าข้อมือของโจวฟางเซียนไว้แน่น ทั้งสองยื้อยุดกันไปมาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ไป๋หลี่เมิ่งจะแสร้งทำเป็นเสียหลักพลัดตกลงไปในสระน้ำ

"ช่วยด้วย! องค์หญิงผลักข้า!" ไป๋หลี่เมิ่งร้องตะโกนเสียงดัง

โจวฟางเซียนตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น นางไม่ทันได้ตั้งตัว ก็ถูกเหล่าขันทีและนางกำนัลรุมล้อมเอาไว้

ในขณะเดียวกัน เย่ซีเฉินที่เดินผ่านมาพอดีก็ได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือ เขาจึงรีบวิ่งมาที่สระน้ำ และไม่รอช้ากระโดดลงไปช่วยไป๋หลี่เมิ่งขึ้นมาทันที

ไป๋หลี่เมิ่งซบลงบนอกของเย่ซีเฉิน ร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับเด็กน้อย ส่วนโจวฟางเซียนที่ถูกทิ้งไว้ข้างสระน้ำก็ได้แต่ยืนมองภาพนั้นด้วยความเจ็บปวด

หลังจากที่ไป๋หลี่เมิ่งสงบสติอารมณ์ลงได้แล้ว เย่ซีเฉินก็หันมาทางโจวฟางเซียน "กระหม่อมมีคนรักอยู่แล้ว และจะแต่งงานกับนางเพียงผู้เดียว ขอองค์หญิงโปรดเข้าใจด้วย"

คำพูดของเย่ซีเฉินราวกับคมมีดที่กรีดแทงหัวใจของโจวฟางเซียน นางรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบพังทลายลงต่อหน้าต่อตา ความรักที่นางเฝ้าทะนุถนอมมาตลอด ถูกทำลายลงในพริบตา

"ข้าเข้าใจแล้ว" โจวฟางเซียนพูดเสียงแผ่วเบา ก่อนจะหันหลังเดินจากไปอย่างเงียบงัน

นางเดินโซซัดโซเซไปตามทางเดิน น้ำตาไหลอาบแก้มโดยไม่รู้ตัว ความรักที่นางเคยเชื่อมั่นว่าจะยั่งยืน กลับพังทลายลงอย่างง่ายดาย เพียงเพราะเล่ห์เหลี่ยมของหญิงสาวคนหนึ่ง