บทที่ 3

ต่อมาเขาก็ปรากฏตัวในทุกช่วงเวลาที่ฉันต้องการเขาอย่างที่เขาพูด

จนกระทั่งบริษัทใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ เขาก็เริ่มยุ่งขึ้น

จนกระทั่งการปรากฏตัวของซูเหยา

และแล้วเราก็ทะเลาะกันอย่างรุนแรงเป็นครั้งแรกเพราะซูเหยา

ความรู้สึกเป็นทรัพยากรไม่หมุนเวียน

หากคนคนหนึ่งทำให้หัวใจมีร้อยร้าวแล้วมันก็ยากที่จะซ่อมแซมได้

ปีที่ลูกชายเกิดเป็นช่วงที่บริษัทยากลำบากที่สุด

ฉันต้องดูแลตัวเองคนเดียวและไปโรงพยาบาลเพื่อรอคลอดคนเดียว

แค่โทรศัพท์ไปหาเขาตอนกำลังจะคลอด

แต่คนที่รับสายกลับเป็นซูเหยา

เสียงผู้หญิงที่อ่อนโยนดังมาเข้าหู

"พี่ซิน ประธานหลินคุยธุรกิจอยู่ ยังคุยไม่ได้ ถ้ามีเรื่องเร่งด่วนฉันจะไปบอกเขาให้"

ฉันทนความเจ็บปวดจากการหดตัวของมดลูก คําพูดที่ยังไม่ได้พูดออกถูกกลืนกลับเข้าไปเมื่อฉันได้ยินเสียงหอบหายใจของหลินเซิน

หลังจากวางสาย ในบัตรของฉันมีบันทึกการใช้จ่ายแจ้งเตือนขึ้นมา

ฝ่ายที่หักเงินคือเครือโรงแรม

นั่นเป็นครั้งแรกที่หลินเซินถูกถ่ายรูปตอนไปปรากฏตัวในโรงแรมกับซูเหยา

ฉันเพิ่งคลอดลูก คู่กรณีใช้รูปแบล็กเมล์ฉันล้านหนึ่ง

ฉันกัดฟันยอมจ่ายให้ไป

ตอนนี้มาคิดดูแล้วก็พบว่าฉันผิดมาตั้งแต่ต้น

นั่นเป็นเพียงแค่การเริ่มต้นเท่านั้น หลังจากนั้นยังมีเสียใจนับไม่ถ้วนรอให้ฉันแบกรับ

วันที่เสียลูกชายไป ฉันตื่นขึ้นมาจากความฝันครั้งนี้โดยสิ้นเชิง

ตอนแรกฉันพาลูกชายมายังโลกนี้ด้วยตัวคนเดียว

และสุดท้ายก็มีฉันคนเดียวที่จะส่งเขาจากโลกนี้ไป

หลังจากออกจากบ้านฉันไม่มีหน้าไปหาพ่อแม่

ทำได้เพียงนำเถ้ากระดูกของลูกชายมาเช่าบ้านอยู่เอง

ฉันให้ผู้ช่วยของหลินเซินช่วยนัดหมายศูนย์จัดงานศพให้ฉัน

ส่วนฉันเองก็ซื้ออาหารตามสั่งแบบง่ายๆ นอนขดอยู่ในบ้านไม่ได้ออกไปไหนอยู่ 2 วัน

วันที่สามถึงเวลานัดหมาย ตอนที่กำลังเตรียมตัวจะไปศูนย์จัดงานศพ จู่ ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูอย่างรุนแรงมาจากข้างนอก

พอฉันหมุนลูกบิดประตูก็โดนแรงกระแทกที่ปะทะเข้ามาชนกระเด็นล้มลงกับพื้น

โกศของลูกชายที่อยู่ในมือเกือบกระเด็น

ฉันลุกขึ้นได้ก็รีบดูโล่งใจที่ยังอยู่ในสภาพสมบูรณ์ดี

เสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นของหลินเซินดังขึ้น

"เธอเอาตัวลูกไปใช่ไหม ให้เขาออกมาเดี๋ยวนี้!"

ฉันขมวดคิ้วจ้องบอดี้การ์ดหลายคนถีบประตูและรื้อค้นในบ้าน

ไม่นานหลายคนก็มารวมตัวกันในห้องนั่งเล่นอีกครั้ง

ทุกคนต่างส่ายหัวให้หลินเซิน

สีหน้าเขาโมโหขึ้นมาทันที

สายตาที่มองตาฉันแดงก่ำด้วยความโกรธ

เขาตะโกนว่า “ลูกอยู่ไหน?”

ในเวลานี้ซูเหยาก็เดินเหยียบรองเท้าส้นสูงเข้ามาในบ้าน พอเห็นแบบนั้นก็รีบพุ่งเข้ามารั้งเขาไว้

"ประธานหลินใจเย้นก่อนค่ะ อย่าลงไม้ลงมือกับพี่ซิน ยังไงก็เป็นสามีภรรยากันมาหลายปี..."

ไม่รอให้เธอพูดจบ ฉันก็ลุกขึ้นมาแหวะใส่หน้าเธอก่อน

"ไม่จำเป็นต้องมาแสร้งทำเป็นหวังดี ถ้าระหว่างเราไม่มีเธอเข้ามาคงจะมาถึงจุดนี้ได้ยาก!"

พอสิ้นเสียงหลินเซินก็ตาแดงก่ำ เขากระชากผมฉันอย่างแรง

ฉันเจ็บจนหน้าตาบิดเบี้ยว

แต่เขากลับพูดเสียงเย็นชาโดยไม่แยแสราวกับมองไม่เห็น "เธอเสี้ยมสอนลูกชายให้ทำเรื่องแบบนี้ เพราะแค่ความหึงหวง ตอนนี้ยังแกล้งทำเป็นไร้เดียงสาต่อหน้าฉันอีก ฉันตามใจเธอจนเคยตัวใช่ไหม?"

ฉันกัดฟันกรอด แต่หางตากลับมีน้ำตาไหลอย่างห้ามไม่ได้

"ลูกชายของฉันคุณไม่ต้องมายุ่ง คุณไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดถึงเขา หลินเซินสิ่งที่ฉันเสียใจที่สุดในชีวิตก็คือการแต่งงานกับคุณโดยไม่เชื่อฟังความเห็นของครอบครัว ฉันมันตาบอดจริงๆ เลย!"

เดิมทีวันนี้ฉันยังคิดจะส่งข้อความไปหาเขาให้เขามาฝังศพลูกด้วยกัน

ตอนนี้กลับรู้สึกว่า ไม่จำเป็นแล้ว

ในสายตาของเขาไม่เคยมีลูกชายคนนี้

พอได้ยินคําพูดของฉัน ดวงตาของหลินเซินก็ยิ่งโกรธแค้นมากขึ้น

วินาทีต่อมาเขาเงื้อมือเล็งมาที่หน้าฉัน