Share

บทที่ 2

ฉันไม่คิดเลยว่าจนถึงตอนนี้แล้วเขายังจะคิดถึงแต่ผลประโยชน์ของบริษัท

ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าไม่เหมือนกับชายหนุ่มวัยรุ่นในความทรงจำอีกต่อไป

วินาทีก่อนที่ฉันจะสติแตก ซูเหยาหยิบกล่องของขวัญหรูหราออกมาจากกระเป๋าเอามาวางไว้ข้างหน้าฉัน

"พี่ซิน นี่เป็นของขวัญที่เมื่อวานประธานหลินเลือกตั้งใจให้คุณเป็นพิเศษ คุณอย่าโกรธไปเลยนะ เขาก็ทำไปเพื่อครอบครัว"

สิ้นเสียงฉันก็มองตามการเคลื่อนไหวของเธอและสังเกตเห็นแหวนที่มือของเธอ

ยี่ห้อเดียวกับกล่องของขวัญ

ความโกรธพุ่งพล่านในใจทันที ฉันหยิบกล่องเล็กๆ ใบนั้นขึ้นมาโยนออกไปไกลเป็นสิบเมตร

ของที่อยู่ภายในกระเด็นออกมาบนพื้น

หลินเซินถูกด้วยเสียงดังทำให้ชะงัก เขามองมาที่ฉันอย่างเหลือเชื่อ

"หลิ่วซิน วันนี้เธอเป็นบ้าอะไร ลูกชายพูดอะไรกับเธอกันแน่ คําพูดของเด็กเชื่อได้ที่ไหน แค่เรื่องกระแสในเน็ตมื่อคืนเธอจะหาเรื่องฉันอีกนานแค่ไหน?"

ฉันเงยหน้าขึ้นมาดวงตามีแต่ความเย็นชา

จนถึงตอนนี้เขายังคิดว่าเป็นแค่เพราะเรื่องกระแสในเน็ต

แม้แต่ข่าวการตายของลูกชายก็ไม่สนใจ!

"ยังต้องให้ลูกพูดด้วยเหรอ ฉันเองไม่มีตาเหรอ ฉันดูไม่ออกเหรอ หลินเซิน เธอคิดว่าฉันรักเธอแล้วเธอจะหลอกฉันยังไงก็ได้เหรอ?"

"เธอคิดว่าลูกชายของฉันขวางทางความร่ำรวยของเธอใช่ไหม? งั้นเธอเซ็นชื่อซะ แล้วต่อไปพวกเราจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าเธออีก เธอจะได้เป็นอิสระไปตลอดชีวิต!"

ซูเหยารีบวิ่งมาหาฉัน เธอเอื้อมมือมาจับแขนฉันไว้

แต่โดนฉันปัดออก

"หลิ่วซิน ฉันจะให้โอกาสเธอพูดใหม่อีกครั้ง เธอรู้ตัวไหมว่าเธอกำลังพูดอะไรอยู่?"

ภายใต้สายตากระฟัดกระเฟียดของหลินเซิน ฉันหันไปหยิบกระเป๋าที่เก็บของไว้เรียบร้อยแล้วลุกขึ้น

พอเห็นแบบนั้นววตาของเขาก็ยิ่งเย็นชามากขึ้น

"ก็ดี เก็บของแล้วใช่ไหม ไสหัวไป! อย่าให้ฉันเห็นเธออีกนะ!"

"ถ้าวันนี้ออกไปแล้ว ก็อย่ากลับมาอีกทั้งชีวิต!"

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพูดแบบนี้

เขาคิดว่าฉันเหมือนแต่ก่อนแค่โวบวายเพราะหึงหวง

แค่นอนหลับสักตื่นก็จะเห็นฉันทําอาหารรอเขาลุกขึ้น แล้วก็สามารถยุติสงครามเย็นได้ไม่ต้องขอโทษ

แต่ฉันรู้ดี

ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย

ฉันกับหลินเซินคบกันนานเป็นเวลาสิบปีและแต่งงานกันมา 6 ปี

ก่อนแต่งงานเราเป็นคู่รักที่ใครๆ ก็อิจฉา

เราเรียนด้วยกัน สอบด้วยกัน สอบติดด้วยกัน

ความรักที่ให้กําลังใจซึ่งกันและกันเคียงบ่าเคียงไหล่ก้าวไปข้างหน้าด้วยกันนั้นเคยมีอยู่จริง

ตอนนั้นเราต้องทบทวนด้วยตัวเองตอน 6 โมง เพื่อให้ได้ไปพร้อมกันกับฉันเขาจะตื่นนอนตอนตี 5 โมง ล้างหน้าล้างตาและซื้ออาหารเช้าให้ฉัน

แล้วแกล้งทำเป็นเจอกันโดยบังเอิญที่ล่างตึกหน้าบ้านฉันแล้วไปโรงเรียนด้วยกัน

เขาเสนอตัวกับครูเองว่าจะนั่งโต๊ะข้างฉัน

เพื่อที่จะใกล้ชิดกับฉัน เขาให้คํามั่นสัญญาว่าจะทำเกรดให้ดีขึ้นสิบลำดับ

ครูตอบตกลงหลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง

ตั้งแต่นั้นมาเขาก็เริ่มตั้งใจเรียนทั้งวันทั้งคืน

หลังจากผลสอบออกมา เขาก้าวหน้าอย่างก้าวกระโดดและทำลายความสงสัยของครูที่กังวลว่าเขาจะมีความรักก่อนวัยอันควร

เรากลายเป็นคู่หูในการเรียน เป็นสหายร่วมรบในห้องสอบ

กลายเป็นที่อิจฉาของนักเรียนทั้งโรงเรียน

ก่อนการสอบใหญ่ครั้งสุดท้าย เขามายืนอยู่หน้าตึกบ้านฉัน เขามองฉันย้อนแสงไฟถนนด้วยความจริงจัง

"ฉันรู้ว่าฐานะทางบ้านของฉันไม่ดี แต่ฉันจะสู้เพื่อให้อนาคตที่ดีกับเธอ"

"หลิ่วซิน รอฉันนะ"

หลังจากได้ยินประโยคนี้หัวใจของวัยรุ่นก็อดซึ้งไม่ได้

ฉันแอบคบกับเขาโดยไม่ให้ที่บ้านรู้

ฉันพาเขาไปพบพ่อแม่เป็นครั้งแรกหลังเรียนจบ

เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ฉันไม่เชื่อฟังความคิดเห็นของพ่อแม่เลือกแต่งงานกับเขา

ในงานแต่งงาน คนในครอบครัวของฉันไม่มีใครมาสักคน

สายตาที่จริงใจของเขามองมาที่หน้าฉันและพูดเบาๆ ว่า:

"ต่อไปฉันจะเป็นครอบครัวของเธอเอง"

"ไม่ว่าเมื่อไหร่ ฉันจะอยู่ตรงนี้เสมอ"

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status