ตอนที่26 งานฉลองเรียนจบ 3

ช่วงเวลาดีๆ ค่อยๆ คืบคลาน จะว่ายาวนานก็ยาวนานอยู่ ทว่าความสุขมักเดินทางรวดเร็วเสมอ จนกลายเป็นสั้นแสนสั้น เหมือนฝันแค่หนึ่งตื่นเท่านั้น ไม่รู้ทำไม คำว่าใกล้เรียนจบของนิรัช ทำณภัทรรู้สึกกังวลอยู่ในใจลึกๆ ตลอดเวลา

เธอคิดว่าคงเป็นอาการใจหายของคนที่เคยไปเรียนด้วยกัน กลับบ้านพร้อมกัน

และเรื่องเหล่านั้น อาจไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว...

ไม่กี่เดือนต่อมา…

นิรัชเรียนจบแล้ว ขณะที่ณภัทรเพิ่งขึ้นปีสอง งานฉลองบัณฑิตใหม่ถูกจัดขึ้นที่โรงแรมในเครือปัญจรักษ์อย่างหรูหรายิ่งใหญ่ มีญาติสนิทมิตรสหายของเสี่ยวิชัยตบเท้ามาร่วมยินดีคับคั่ง

ทั้งศรุตและเอมี่ยังจัดงานฉลองที่นี่เช่นกัน จึงเป็นการรวมบัณฑิตถึงสามคนในงานเดียว

โดยครอบครัวของศรุตนั้นตั้งแต่รุ่นปู่ย่า รุ่นพ่อแม่ ล้วนเป็นเพื่อนสนิทกับเสี่ยวิชัย รวมถึงรุ่นลูกอย่างนิรัช ยังเป็นเพื่อนสนิทศรุต ธุรกิจยังร่วมหุ้นกันหลายอย่าง ดังนั้นมิตรสหายและเครือญาติจึงเป็นคนกันเองทั้งงาน

มีเพียงเอมี่ที่พ่อกับแม่อยู่ต่างประเทศ รอแค่เธอกลับไป        จึงจะจัดงานให้ทางโน้น แต่ติดตรงที่เอมี่ยังไม่ยอมไป วิชัยจึงอาสาจัดงานให้พร้อมกันเลย

ในงานทั้งสถานที่และอาหารล้วนเป็นในส่วนของโรงแรม แต่ส่วนเครื่องดื่มค็อกเทลและขนม ณภัทรขอเป็นคนรับผิดชอบ   จึงได้ออเดอร์ให้ร้านเบเกอร์รี่พอดี เธอหารายได้ตลอดเวลาจริงๆ

วันนี้ณภัทรจึงยุ่งมาก เพราะนอกจากต้องช่วยมารดาที่เป็นแม่งานให้ลูกเลี้ยงผู้เป็นเจ้าของงาน ยังต้องดูแลขนมที่มาจากร้านของตัวเอง เธอจึงลากโมรินมาช่วยงานด้วย

“เฮ้ย! แก...พอมีคุณเควินมาร่วมงานก็มีนักข่าวมารุมถ่ายภาพพี่เอมี่เต็มเลยอ่ะ”

โมรินชี้ชวนณภัทรให้มองเอมี่ซึ่งตอนนี้มีหนุ่มหล่อมาดเข้มเจ้าของอัตลักษณ์นักธุรกิจหนุ่มผู้ดุดันข้ามขั้นคล้ายเจ้าพ่อมาเฟียกำลังเข้ามาโอบกอดแสดงความยินดีอย่างเปิดเผย

“ก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว ช่วงที่ละครออนแอร์อยู่พี่เอมี่ดังมากเลยนะ เป็นนางร้ายเบอร์ต้นๆ เลย เปิดตัวแฟนทั้งทีแบบนี้พี่ๆ นักข่าวไม่มาทำข่าวบันเทิงสักหน่อยก็กระไรป่ะ”

“เออเนอะ...” โมรินย่นจมูก “อิจฉาอ่ะแก เราก็อยากมีนักข่าวมาถ่ายภาพบ้างไรบ้าง”

ณภัทรเบิกตา “แกจะเป็นดาราเหรอ?”

“เปล่า! อย่างเราเป็นดาราได้ก็ดีสิ” หญิงสาวยิ้มกริ่มทำท่าเพ้อฝันเต็มที่ “เราอยากเป็นดีไซเนอร์ระดับโลกต่างหาก”

คนฟังจึงคล้อยตาม ทำท่าเพ้อฝันไปด้วย “พยายามเข้าโม แกทำได้อยู่แล้ว”

“เฮ้อ...ฝันให้ไกล ไปให้ถึงเนอะ”

“อืม...”

“แล้วแกล่ะภัทร ฝันอยากเป็นไร?”

คนถูกถามถอนหายใจ “ไม่รู้เหมือนกัน เราไม่มีความฝัน แค่ไม่เลือกงานเท่านั้น”

คราวนี้เป็นโมรินบ้างที่ถอนหายใจ

“บางทีเราก็อิจฉาแกว่ะภัทร แม่งทำได้ทุกอย่าง”

“ทำได้ทุกอย่างเพราะไม่มีความฝันเป็นรูปเป็นร่างไง อิจฉาทำไมเนี่ย”

“ก็อิจฉาที่ไม่ต้องแบกความฝันให้เหนื่อยไง”

“เอ๊า! แบบนี้ก็ได้เหรอ?”

“ใช่! ถ้าเราดังมากตารางงานแน่น แกต้องมาเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้เรานะภัทร”

“ไม่เอาอ่ะ! เราหอบเงินเก็บมาช่วยสร้างแบรนด์ออกทุนร่วมเป็นหุ้นส่วนเปิดห้องเสื้อให้แกยังจะดีกว่า”

“นั่นไง! แกมันก็เป็นซะอย่างนี้จะไม่ให้เราอิจฉาได้ไง หา! ยัยแก้มกลม!” ว่าแล้วก็บีบแก้มเพื่อนอย่างเข่นเขี้ยว

“โอ๊ย...”

ท่ามกลางเสียงดนตรีกับเสียงพูดคุยจอแจ สองคนคุยกันกระหนุงกระหนิงมุ้งมิ้งอยู่ที่มุมโต๊ะขนม ทำเอาหนุ่มๆ แถวนั้นที่แอบมองอยู่ไม่กล้าเข้าไปจีบเลยสักคน

เพราะไม่แน่ใจว่าพวกเธอจะชอบผู้ชายไหม?