นิรัชใช้เวลาไม่เกินสองชั่วโมงก็ถึงที่หมายปลายทางตามคำบอกของโมริน
บ้านน้าชายของโมรินอยู่ในโครงการใหญ่กลางเมือง ลักษณะเป็นบ้านเดี่ยวอยู่ในทำเลที่ค่อนข้างดี เพิ่งซื้อเมื่อไม่นาน
“พอฐานะการเงินดีขึ้น อะไรๆ ก็ดีขึ้น แต่น้าพลกลับทำให้ทุกอย่างมันแย่ลง”
โมรินบ่นเบาๆ เมื่อรถเลี้ยวเข้าซอยที่ห้าก่อนค่อยๆ ชะลอแล้วจอดสนิทตรงหน้าบ้านหลังหนึ่ง จากนั้นทุกคนก็ลงจากรถเพื่อเข้ามาในบ้านตามคำเชื้อเชิญของโมริน
เมื่อเปิดประตูเข้ามาจึงได้เห็นน้าภานั่งอยู่ตรงโซฟาห้องโถง โดยมีลูกชายอายุไม่ถึงหนึ่งขวบนอนหลับอยู่ในอ้อมแขน
ท่ามกลางแสงไฟสลัวราง ภาพนั้นดูโศกเศร้าและเงียบเหงาอย่างประหลาด
“น้าภา ดึกดื่นป่านนี้แล้วมานั่งทำอะไรตรงนี้ ทำไมไม่พาน้องพอสเข้านอนดีๆ ล่ะ”
เสียงถามไถ่ของโมรินคล้ายดึงสติของภานีให้ตื่นจากภวังค์ เธอหันมาหาหลานสาวของสามีพร้อมใบหน้าที่เปื้อนน้ำตา “โม...”
โมรินรู้สึกใจหาย “น้าภา...ใจเย็นนะ มีอะไรหรือเปล่า?”
ภานีส่ายหน้าปฏิเสธอย่างคนหมดเรี่ยวหมดแรงแม้แต่จะหายใจออกมา จนณภัทร นิรัชและศรุตต้องลอบมาหน้ากัน
พวกเขาได้คำตอบชัดเจนแล้วว่าต้องมีอะไรแน่ๆ
โมรินเหลือบตามองโทรศัพท์มือถือที่น้าภากำเอาไว้แน่นอย่างสงสัย เธอเดินเข้าไปดึงมือถือมาดูก็พลันกระจ่างแจ้งในใจ
เพราะภาพในมือถือที่ถูกเปิดค้างคือภาพของน้ำหวานกับน้าพลที่นอนเปลือยกายอยู่บนเตียง ในภาพน้าพลกำลังหลับอยู่ แต่ยัยน้ำหวานกำลังส่งยิ้มระรื่นจิกตามองกล้อง ดูจากวันที่และเวลาก็คือเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาเท่านั้น
ท้ายที่สุดภานีก็เอ่ยปากด้วยเสียงสั่นเครือเจือสะอื้นไห้
“น้าพยายามแล้วนะโม พยายามทำเป็นไม่รู้ น้ายอมเจ็บแต่ไม่ยอมจบก็เพื่อลูก แต่ผู้หญิงคนนั้นส่งภาพแบบนี้มาให้น้าดูไม่หยุด พลเองก็ไม่หยุดแทงข้างหลังน้า ตอนที่น้ากำลังเลี้ยงลูกเพียงลำพัง พวกเขากลับร่วมมือกันทำร้ายน้าอยู่บนเตียงนั่น โม...น้าทนไม่ไหว น้าเจ็บ ...น้าไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว อยากจบทุกอย่าง”
“น้าภา...” โมรินถึงกับจุกในอก เธอพูดอะไรไม่ออก
ณภัทรเองที่มองอยู่ก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บนี้ ศรุตเองก็รู้ดีเพราะมีพ่อที่เจ้าชู้ หลายครั้งที่พ่อทำแม่ร้องไห้ และเขาก็แอบเห็น ท้ายที่สุดเขาจึงไม่ยอมมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแต่เป็นคนสัปดนให้พ่อปวดใจเล่นแทน งานหมั้นที่พ่อหาให้ก็ล้มมาแล้วหลายครั้งให้อับอาย ยังเคยถ่ายคลิปมีอะไรกับผู้หญิงของพ่อแล้วส่งให้พ่อดูแก้เซ็ง
ระหว่างกำลังระลึกถึงวีรกรรมแสบทรวงของตนเอง ศรุตก็เหลือบตาเห็นณภัทรหันมาหานิรัชที่ยืนเงียบอย่างคนไร้ความรู้สึกต่อทุกสรรพสิ่ง เธอมองด้วยสองตาใสแจ๋วกระซิบอย่างคนมีหลักการ
“พี่รัช...อาการอย่างนี้ของน้าภา ตามจิตวิทยาแล้วภัทรคิดว่าควรพาน้าภาถอยออกห่างปัญหาสักพักนะ ขืนปล่อยให้อยู่ที่เดิม อยู่กับบรรยากาศเดิมๆ ก็มีแต่จะรู้สึกแย่ ไม่แน่ว่าอาจมีผลกระทบตกมาถึงลูกเล็กเด็กแดงในระยะยาว”
ประโยคของณภัทร โมรินเองก็เห็นด้วย เธอจึงหันมาส่งสายตาขอบคุณเพื่อนแทนน้าสะใภ้ เพราะเธอเองก็เคยคิดอยากจะพาน้าคนนี้ออกไปเหมือนกัน แต่ติดตรงที่ไม่มีที่ไป
นิรัชแค่มองทุกคนอย่างเย็นชา เดิมทีเขาไม่ใช่พวกจิตใจดีชอบช่วยเหลือใครและยิ่งไม่ใช่พวกที่ชอบยุ่งเรื่องปวดหัวของคนอื่น
แต่การตามใจแฟนก็เป็นอีกเรื่อง
เพ้นท์เฮ้าส์สุดหรูใจกลางเมืองของนิรัชแห่งหนึ่งถูกเปิดประตูต้อนรับทุกคนอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน นิรัชเป็นผู้ชายที่มีโลกส่วนตัวสูงจริงๆ และเป็นคนที่ใครก็เข้าถึงยากมาก สถานที่ส่วนตัวของเขายิ่งไม่มีทางให้ใครเข้ามา เสี่ยวิชัยจึงเอาใจลูกชายหัวแก้วหัวแหวนผู้มีโลกส่วนตัวสูงลิ่วคนนี้ โดยการซื้อเพ้นท์เฮ้าส์ให้เขาตอนเข้ามหาวิทยาลัยปีหนึ่ง เพ้นท์เฮ้าส์ค่อนข้างกว้างขวางและสงบ เหมาะแก่การพักใจเมื่อก่อนสถานที่แห่งนี้นิรัชมักจะมาพักเพื่อหลบหน้าณภัทร บางครั้งก็ว่ายน้ำจนตัวซีด บางทีก็ฝึกทำอาหารเพื่อให้ลืมๆ เธอไปเนื่องจากเวลาอยู่ใกล้เธอที่บ้าน เขามักจะคิดเลยเถิดกับเธอเกินฐานะน้องสาว จึงจำต้องใช้ที่นี่หลบออกมาเพื่อตัดใจแต่เมื่อทุกอย่างได้เกินเลยไปแล้วจริงๆ เขาจึงไม่ได้มาที่นี่เพื่อหลบหน้าอีก มีแต่ต้องเดินหน้าในทุกที่เท่านั้นชายหนุ่มต่อสายตรงวีดีโอคอลหาผู้เป็นพ่อเพื่อรายงาน โดยเล่าให้ทราบตามความจริงทุกประการก่อนสรุปสั้นๆ“ผมกับภัทรขอช่วยดูแลน้ากับหลานชายตัวน้อยนะครับ ไอ้รุตก็อยู่ เพื่อนภัทรก็อยู่ อาจจะยังไม่กลับบ้านช่วงนี้ ไม่ต้องห่วง”วิชัยเห็นภาพของหญิงสาวคนนั้นกับเด็กเล็
น้องพอสหัวเราะเอิ๊กอ๊ากปีนขึ้นบนตักมารดาแล้วหมอบตัวมองทุกคนตาแป๋ว ภานีเอื้อมมือสั่นเทาขึ้นลูบหัวทุยๆ ลูกน้อยเบาๆ“อันที่จริง น้าทนขนาดนี้ไม่ใช่เพราะรักพลจนหูตามืดบอดอย่างเดียวหรอกนะ แต่น้าออกจากงานมาก็นานมากแล้ว ที่สำคัญอายุปูนนี้แล้วจะไปหางานอะไรได้ล่ะ แต่เมื่อคิดอีกทีทำไมน้าต้องทนทำร้ายตัวเองต่อหน้าลูกด้วย น้องพอสต้องทนเห็นแม่แอบร้องไห้ มันไม่ใช่เรื่องดีเลย”“น้าภา...”โมรินมองน้าสะใภ้ด้วยสองตาแดงก่ำ หมดแล้วผู้หญิงมั่นใจมาดปราดเปรียวณภัทรจับมือภานีมาปลอบเสียงหวาน “น้าภาสู้ๆ นะคะ น้ายังมีพวกเรา ไม่ใช่ตัวคนเดียวค่ะ ภัทรจะคอยซัพพอร์ตให้น้าเอง อายุมากหางานยากไม่จริงเลยค่ะ เชื่อภัทรนะคะ”ภานีจับมือณภัทรพยักหน้าทั้งน้ำตา ภาวะอารมณ์ของเธอยามนี้ต่อให้ตรงหน้าเป็นแค่เด็กเล็กๆ ไม่ประสา เธอก็ยังจะพึ่งพา ได้รับแค่รอยยิ้มก็ยังดี...หลังจากช่วยโมรินปลอบใจภานีจนอีกฝ่ายเข้านอนพร้อมลูกน้อย ณภัทรจึงออกมาหานิรัชเพื่อช่วยจัดแจงห้องพักให้โมริน เมื่อเสร็จสิ้นก็เห็นศรุตยังอยู่ไม่ไปไหน“พี่รุตไม่กลับคอนโดเหรอคะ?”“กลับทำไม คอนโดพี่ไม่หนีไปไหนหรอกน่า”ว่าแล้วก็ก้าวเท้าเข้าไปนอนบนโซฟาตัวยาวทั้งหนาทั้งนุ่มใน
นิรัชก้มลงมองณภัทรที่กำลังขยับขยุกขยิกอยู่ตรงแผงอก เธอเงยหน้ามองเขาด้วยสองตาแป๋วแหว๋วไร้วี่แววความง่วงงุน“พี่รัช” ณภัทรเรียกเจ้าของอ้อมแขนเสียงอ่อนเสียงหวานชายหนุ่มเลิกคิ้ว “ว่า...”“ภัทรขอโทษจริงๆ นะ ที่สนใจคนอื่นมากกว่าพี่รัช”“รู้ตัว?”สาวน้อยหยักหน้า ระบายยิ้มเอาใจ “อย่าเคืองภัทรเลยนะ ภัทรรู้ว่าทริปนี้พี่รัชตั้งใจหาเวลาให้เราได้อยู่ด้วยกัน”นิรัชตีหน้าขรึม “แล้วถ้าพี่บอกว่าเคืองไม่หายล่ะ”คำขู่นั้นทำณภัทรกะพริบตาจนแพขนตายาวงอนขยับไหว เธอดันตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแรงแล้วพลิกตัวขึ้นคร่อมเขา ทอดเสียงอ่อนอย่างรู้สึกผิดจากใจ “ให้ภัทรทำอะไรก็ยอม”ชายหนุ่มซ่อนรอยยิ้มในหน้า ปัดปอยผมนุ่มลื่นที่ระลงมาเคลียแก้มนวลไปทัดข้างหูอย่างอ่อนโยน ไล้ปลายนิ้วระเรื่อยไปตามขนตาดำขลับและดวงตากลมโตที่สะกดเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน แตะนิ้วโป้งไล้คลึงกลีบปากนุ่มนิ่มแผ่วเบา ถามเสียงทุ้ม “แน่ใจ?”ณภัทรสะท้านไปกับสัมผัสนุ่มนวล เลือดลมสูบฉีดฉับพลัน เธอยิ้มหวาน “วันนี้ให้ภัทรขึ้นเองเป็นไง?”แววตาของชายหนุ่มเปล่งประกายทันที บางสิ่งตื่นตัวทันใด นิรัชยิ้มขำก่อนถามเสียงพร่า “ทำเป็นเหรอ?”พวงแก้มคนถูกถามซับสีเลือดอย่า
ฟ้าเริ่มสาง แสงแดดรุ่งอรุณเริ่มมาเยือนแต่เรือนกายอ่อนนุ่มยังคงขยับเคลื่อนไหวสอดประสานเรือนกายแข็งเกร็งอย่างต่อเนื่อง“พี่รัช ภัทรไม่ไหวแล้ว...”หญิงสาวหอบหายใจกระเส่าเคล้าเสียงครางทุ้มต่ำในลำคอของอีกฝ่าย เนินอกสล้างส่ายไปมาอย่างอ่อนระทวยสวนกระแสแรงบีบเคล้นจากฝ่ามือหนาอุ่นที่ประคองกอบกุมความนุ่มนิ่มไม่คลาย“รอบนี้ภัทรเสร็จหรือยัง?”ณภัทรส่ายหน้าปฏิเสธอย่างอ่อนแรง“ยัง...”นิรัชลูบไล้เนินอกกลมกลึงอีกครู่หนึ่งก่อนลดฝ่ามืออุ่นร้อนลงมานาบที่เอวคอด กระชับอัดกระแทกเบาๆ“ไม่เป็นไร ภัทรนอนเฉยๆ แล้วกัน”ชายหนุ่มจับพลิกร่างนุ่มกลับลงใต้ร่างตน พาเธอขับเคลื่อนต่อเนื่องอย่างไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยเวลานี้ณภัทรคล้ายตุ๊กตาที่ถูกดูดพลังงานแบตเตอรี่ไปจนเกือบหมด ในขณะที่นิรัชคล้ายได้รับการชาร์จแบตอย่างเต็มที่เขาฮึกเหิมคึกคักไม่มีออมแรงหรือผ่อนปรนเลยสักนิดเดียวเมื่อสาวน้อยเปลี่ยนท่ามานอนหงาย เธอจึงเป็นฝ่ายตั้งรับ ปล่อยให้ชายเหนือร่างได้ทำตามใจ เขาคร่อมเธอทั้งตัว วงแขนแข็งแรงโอบเธอไว้ภายใต้ความอบอุ่น แผงอกตึงแน่นเสียดสีเนินอกหยุ่นนุ่มเพิ่มความเสียดเสียว ชายหนุ่มก้มหน้าจูบกลีบปากแดงช้ำก่อนไล้เลียไปตามพวงแ
การลูบไล้เคล้นคลึงผิวเปลือยเปล่าเรียบเนียนภายใต้สายน้ำยามร่วมรักเป็นความรู้สึกดีสุดยอดแขนเรียวกลมกลึง เนินอกหยุ่นนุ่มน่าสัมผัส แผงอกตึงแน่นถูไถยอดทรวงผสานความเปียกฉ่ำน่าหลงใหลทุกสิ่งทุกอย่างก่อเกิดเกินคำว่าอารมณ์พิศวาสยากห้ามใจนิรัชกำลังรู้สึกมากกว่ารักเพราะเขากำลังหวงแหนณภัทร ความรู้สึกถึงการเป็นเจ้าข้าวเจ้าของกำลังทำให้เขาแทบคลั่งเขาอยากประกาศออกไปดังๆ ว่าเธอเป็นของเขาเป็นของเขาคนเดียว...ชายหนุ่มกอดกระชับหญิงสาวจนร่างเธอบดเบียดเสียดสีแทบจะหลอมละลายรวมเข้ามาในร่างเดียวกับเขา“อา...พี่รัช”ณภัทรทำได้เพียงปรือตาหยาดเยิ้มมองนิรัชอย่างหวามไหว สองแขนกอดรอบคอแกร่งเอาไว้แน่น เธอครวญครางอย่างรัญจวนจนเส้นเสียงแหบแห้งไปหมด“ชอบไหม?”ชายหนุ่มถามเสียงทุ้มนุ่มทั้งแหบแห้งและสั่นพร่า ส่งแรงปรารถนาร้อนฉ่าแผดเผาคนตัวเล็กอย่างเร่าร้อนกลางสายน้ำณภัทรหรี่ตาฉ่ำปรือมองใบหน้าคนถามใกล้ ๆ อย่างไม่รู้จะตอบอย่างไร มันมากกว่าคำว่าชอบแล้วไหม?หญิงสาวคิดว่าเป็นใครก็ต้องชอบนิรัชอยู่แล้ว เขาทั้งหล่อ เปี่ยมเสน่ห์ นิสัยดี เป็นผู้ชายอันดับหนึ่งในความคิดของเธอ ไม่มีใครเทียบได้เลยคิดไปคิดมาก็พลันนึกไ
ระหว่างสวีทหวานเสียงตื่นตระหนกพลันดังอยู่นอกประตู เป็นเสียงของโมริน“ยัยภัทร แม่แกมา!”ประโยคนั้นทำณภัทรชะงักนิ่งก่อนตกตะลึง จำต้องแกะอ้อมแขนอบอุ่นของนิรัชออกทันทีราวกับกำลังแตะต้องของร้อน เธอผลักอกเขาเบาๆ รีบเร่งออกจากห้องแต่งตัวทันใดสาวน้อยยังไม่ลืมหันมาสั่ง “พี่รัชปิดประตูล็อคห้องให้แน่นด้วยนะ หากใครเข้ามาเห็นเข้าเรื่องใหญ่แน่นอน”เธอว่าพลางกวาดตามองหลักฐานทั่วห้องที่ฟ้องชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ไม่ว่าจะเป็นผ้าปูเตียงที่ยับย่นจากกิจกรรมเร่าร้อน คราบเลอะเทอะต่างๆ หยดน้ำเจิ่งนองเป็นทางที่เกิดจากการนัวเนียหลายท่าทางหลากลีลาจากห้องน้ำจนถึงโต๊ะติดบุผนังกระทั่งโซฟาไม่ว่าท่าซ้อนหลังคลานเข่าเอาซะทิ้งร่อยรอยกลาดเกลื่อน คงต้องปลีกตัวมาจัดการทุกซอกทุกมุมด้วยตนเองเท่านั้นณภัทรครุ่นคิดรอบคอบก่อนหายตัวออกนอกห้องอย่างไวเมื่อเห็นอ้อมแขนอบอุ่นที่ว่างเปล่า ชายหนุ่มลอบสบถในใจ เขาอยากให้เรื่องแดงเต็มทีจะได้รับผิดชอบเปิดตัวเป็นแฟนไปเลย จะหมั้นก่อนหรือแต่งงานเลยก็ยังได้ใบหน้าหล่อเหลาค่อยๆ บึ้งตึง ไม่สบอารมณ์อย่างมากห้องนอนนี้อยู่ชั้นลอยที่ระเบียงเป็นกระจกใส เมื่อนิรัชเดินมาเปิดประตูห้องเพื่อมองลง
ขณะศรุตกำลังใบ้กิน จังหวะนั้นณภัทรกลับรีบเดินมานั่งที่โซฟาอีกตัว ตามด้วยโมริน ท่าทางทั้งสองตื่นเต้นอย่างกับเจอผีศรุตหันไปถาม “มีอะไรกัน?”โมรินจัดระเบียบเส้นผมให้ณภัทรโดยการทำให้มันแผ่สยายคลี่คลุมใบหูตลอดลำคอจนมิดชิด เผยให้เห็นแค่ใบหน้าจิ้มลิ้มตั้งแต่หน้าผากจรดปลายคาง พลางกระซิบตอบเสียงเบา“ก็พี่รัชน่ะสิ ฝากรอยอะไรให้ยัยภัทรเนี่ย เกือบไปแล้ว”“...”ได้ฟังประโยคนี้เท่านั้นแหละนิรัชถึงได้ใจเย็นลงณภัทรเห็นสีหน้าได้ใจของนิรัชก็แทบจะกระโดดไปกัดคอขาวๆ ของอีกฝ่ายอย่างเข่นเขี้ยว แต่ติดนิดเดียวตรงที่เวลานี้ไม่ได้อยู่แค่สองคน เธอจึงเอ่ยเสียงลอดไรฟัน“พี่รัชแกล้งภัทร!”นิรัชมองณภัทรยิ้มๆโมรินไม่เข้าใจนิรัชแต่ย่อมเข้าใจเพื่อนสนิทของตน คนยังไม่พร้อมเข้าใจไหม ผู้หญิงเขายังไม่พร้อม…เธอกำลังรู้สึกเหมือนเป็นผู้จัดการดาราซุปเปอร์สตาร์ เพื่ออนาคตอันสดใสยาวไกลรุ่งโรจน์ จึงไม่ควรอย่างยิ่งที่จะให้สาธารณะชนรู้ว่ามีแฟนหนุ่มซ่อนไว้ตอนนี้หญิงสาวนึกขึ้นได้ “จริงด้วย เราต้องกลับไปเอาของใช้ส่วนตัวที่จำเป็นหลายอย่างเลยที่บ้านน่ะ ภัทรไปส่งหน่อย”กล่าวพลางจับมือณภัทรให้ลุกขึ้นแล้วพากันเดินไปทางประตูห้องนั่งเล่น
ลินดาเว้นจังหวะก่อนค่อยๆ เล่าต่อด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย“ในขณะที่เรื่องงานยังไม่คืบหน้าแต่ความสัมพันธ์ของเขากับเธอกลับล้ำหน้าไปไกล ไม่นานพวกเขาก็เริ่มต้นจีบกัน มองตา จับมือกัน จูบกัน และลงเอยด้วยเซ็กส์สุดเร่าร้อนบนโต๊ะทำงานในบ้านฝ่ายชาย บนโซฟา โต๊ะกินข้าว และอีกหลายรอบบนเตียงนอนที่เคยเป็นของภรรยา เขาได้ค้นพบรสสัมผัสแปลกใหม่ ในขณะที่ภรรยาของเขาทั้งห่างเหิน ไม่มีเวลาให้ เรื่องเซ็กส์ยิ่งจืดชืดลงทุกวัน เขาจึงพาเพื่อนร่วมงานสาวสวยคนนี้มามีสัมพันธ์ลับสุดสวาทที่บ้านของเขานับครั้งไม่ถ้วน เดิมทีเขาคิดว่าแอบมีอะไรกันแบบนี้ก็ดีทั้งตื่นเต้นเร้าใจ สามีเธอไม่รู้ ภรรยาเขาก็ไม่รู้ ทั้งสองคนแอบเล่นชู้ระเริงรักกันโดยไม่สนศีลธรรม และแล้วปัญหาก็เกิดขึ้น เมื่อต่อมาภรรยาของเขาเกิดระแคะระคายและสืบรู้จนได้ เขาขอโทษเธอและขอโอกาสแก้ตัว ภรรยาก็ใจดีไม่ถือสา แต่ว่ามันไม่จบแค่เท่านั้น เมื่อผู้หญิงยังตามอ่อยทุกครั้งที่มีโอกาส โดยการเอาเรื่องงานมาอ้าง เซ็กส์ที่ถูกขัดขวาง ต้องหลบๆ ซ่อนๆ จะยังไงก็เร้าใจเกินจินตนาการ ทำให้คนเร่าร้อนตกอยู่ในเพลิงราคะยากหักห้ามกิเลสตัณหา แน่นอนว่าสุดท้ายพวกเขาแอบมีเซ็กส์กันอีกหลายครั้ง
“น้าพลยอมโดยไม่กล้าขัดขืนเลยแหละ แต่เงื่อนไขคือต้องไปกับพี่รุต คุณแม่ของเขาถึงขนาดไปคุยกับน้าพลที่บ้าน ใช้อำนาจเจ้าของบริษัทเลยเชียว น้าพลก็เลยต้องยอม ส่วนค่าใช้จ่ายคุณแม่บอกว่าจะออกให้ทั้งหมด ถือเป็นสินสอดทองหมั้น”ณภัทรเลิกคิ้ว หญิงสาวรู้มาว่าศรุตตามจีบโมรินไม่เว้นวัน กระทั่งพาไปแนะนำตัวกับมารดาว่าเป็นแฟนแบบแนบเนียน หลังจากนั้นก็คอยไปรับไปส่งระหว่างบ้านกับมหาวิทยาลัยตลอด สองคนนี้ตกลงเป็นแฟนกันแล้ว หลังจากเรียนจบศรุตเข้ารับตำแหน่งผู้บริหารในบริษัทของครอบครัว ไม่ได้ทำตัวล่องลอยไปวันๆ เหมือนแต่ก่อน เขาไม่ใช่ทายาทเพียงคนเดียวของครอบครัว ยังมีพี่ชายคนสำคัญรอสืบทอดกิจการอยู่แล้วทั้งคน จึงไม่จำเป็นต้องรีบไปเรียนต่อพร้อมนิรัช อีกทั้งชายหนุ่มยังต้องการรอโมรินเรียนจบแล้วไปต่างประเทศพร้อมกันณภัทรยิ้มขื่น เธอเองก็ควรให้นิรัชรอเหมือนกันใช่ไหม? แต่คิดไปคิดมา หากย้อนเวลากลับไปเธอจะทำอย่างนั้นได้จริงเหรอเสี่ยวิชัยมีนิรัชเป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนแค่เพียงคนเดียว ตัวของเสี่ยวิชัยเองก็ไม่มีพี่น้อง บิดามารดาก็ไม่อยู่แล้ว หลังจากภรรยาคนเก่าเสียชีวิตเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน เขาก็อยู่กับนิรัชแค่สองคนจนกระท
หญิงสาวก้มหน้าทำงาน พยายามไม่คิดมากอีกทว่าท้ายที่สุด เธอก็พ่ายแพ้ให้แก่หัวใจไม่รักดีของตัวเองเรียวนิ้วเปิดโปรแกรมเฟสไทม์ ทำใจดีสู้เสือโทรออกไป นานครู่ใหญ่จนเกือบจะถอดใจ ในที่สุดปลายสายก็กดรับภาพของคนคุ้นเคยสุดแสนจะคิดถึงก็ปรากฏ “ว่าไงภัทร?”หญิงสาวกะพริบตา มือบีบโทรศัพท์แน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว เธอพยายามข่มใจไม่คิดมากกับคำถามชวนคิดมากแบบนี้“ก็ไม่ว่าไง พี่รัชทำอะไรอยู่เหรอ?”“ช่วงนี้พี่กำลังยุ่งมากเลยภัทร ไม่ว่างโทรหาเลย”คนฟังมุ่นคิ้ว เธอก็ยุ่งเหมือนกันนี่นา...หญิงสาวกำลังจะเอ่ยปากบอกไปตามตรงว่าเธอเองก็ยุ่งเหมือนกันไง ทำไมยังโทรหาเขาได้ เสียงหวานหนึ่งพลันเอ่ยแทรก“รัช...ไปกันเถอะ”เสียงของผู้หญิงไม่ผิดแน่ ณภัทรยังเห็นภาพเธอจากในโทรศัพท์ด้วย ผู้หญิงคนนั้นคือชัญญ่า...อดีตพี่รหัสของณภัทรนั่นเอง“อ้าว! น้องภัทรเหรอ? สวัสดีจ๊ะ” แค่นั้น ชัญญ่าทักทายเพียงแค่นั้น ก่อนหันไปทางนิรัช “รัช...เราไปกันเถอะ”“อืม...แค่นี้ก่อนนะภัทร”ปลายสายตัดไป ณภัทรได้แต่อึ้ง เธอเห็นภาพที่ทั้งคู่อยู่ด้วยกัน ที่นั่นคือห้องสี่เหลี่ยมห้องหนึ่ง ซึ่งไม่ใช่ห้องเรียนแน่นอน...ธุรกิจเบเกอรี่ที่ณภัทรร่วมหุ้นกับภานียังคงไ
ระยะเวลาที่ห่างกัน จากหนึ่งวันเป็นหนึ่งเดือน จากนั้นก็เลื่อนเป็นหนึ่งปีสองปีตามลำดับ ณภัทรยังคงคิดถึงนิรัชเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือเริ่มเคยชินรถซุปเปอร์คาร์สีเหลืองสดแซ่บจี๊ดวนเข้ามาจอดด้านหน้าของภัตตาคารหรูแห่งหนึ่ง ประตูเปิดออกโดยบริกรที่มาคอยให้บริการ สาวสวยดูดีในมาดนักธุรกิจรุ่นใหม่ค่อยๆ ก้าวเท้าลงมา เธอสวมสูทสไตล์แฟชั่นล้ำสมัย ซึ่งเป็นการรังสรรค์เสื้อผ้าอันโดดเด่นที่มีส่วนช่วยให้เกิดความประทับใจต่อผู้ติดต่อทางธุรกิจ และยังสะท้อนทัศนคติไร้ขีดจำกัดให้กับผู้หญิงยุคนี้ที่บทบาททางสังคมเริ่มเปลี่ยนแปลงไปจนแตกต่างจากในอดีตเธอคือณภัทร ผู้สลัดลุคนักศึกษาสาววัยใสกลายเป็นสาวสวยมั่นใจเต็มวัย แต่งหน้าทาปากเข้มขึ้นจนมองอายุจริงไม่ออก เสื้อผ้าหน้าผมล้วนได้โมรินช่วยดีไซน์และจัดการให้วันนี้เธอต้องมาเจรจาธุรกิจแทนวิชัยสาเหตุเป็นเพราะอีกฝ่ายออกรอบตีกอล์ฟกับเพื่อนเพลินเกินไปหน่อย กระทั่งเอวเคล็ดกระดูกเคลื่อนเล็กน้อยจนต้องแอดมิทโรงพยาบาล ในขณะที่ลินดาป่วยเข้าโรงพยาบาลไปแล้วก่อนหน้าณภัทรรู้ดีว่ามารดาของตนสุขภาพไม่ค่อยแข็งแรง เนื่องจากต้องตั้งครรภ์ไม่พึงประสงค์ตอนอายุน้อยอีกทั้งยังตรากตร
หญิงสาวเต้นพองาม คลอกับเพลงที่เปิดอยู่ โดยที่ไม่รู้ว่ากำลังทำให้คนอีกฝั่งแทบคลั่งนิรัชขบกราม กอบกุมแก่นกายแน่น “ดี...แบบนี้ล่ะภัทร”เธอถามเสียงกระเส่า “พี่รัชไม่ต้องไปเรียนหรือไง?”“เดี๋ยวค่อยไป มโนว่าเอากับภัทรก่อน”หญิงสาวขำพรืด “บ้า”“พี่จะกล่อมภัทรให้นอนหลับสบายไง”ณภัทรยิ่งหน้าแดง และแน่นอนเธอยินยอม“ภัทร...”“หืม...”“นิ่งพิงหัวเตียง ถอดผ้า อ้าขา”“อืม...”ณภัทรถอดชุดนอนออกเผยหน้าอกอวบสวยเด้งดึ๋งโดดเด่น นิ้วเล็กเริ่มแตะแต้มน่องขาด้านใน แหวกขอบผ้าตัวบางจิ๋วออกช้าๆ“ภัทรเริ่มแล้วนะ”จบคำมือหนึ่งก็ค่อยๆ ขยำทรวงอกอิ่ม อีกมือเลื่อนลงต่ำ กรีดเรียวนิ้วกับเนินเนื้ออุ่นชื้น ค่อยๆ สอดใส่เข้าไป“คิดถึงพี่ ภัทร...” นิรัชสั่งเสียงทุ้มลึกณภัทรรับคำเสียงหวาน “อา...พี่รัช”ภาพของคนในจอคล้ายหลุดออกมาขยี้ขยำลูบคลำเธอ อุ้งปากร้อนๆ กำลังครอบครองยอดถัน ณภัทรสูดหายใจเข้าลึกยาว เมื่อความรู้สึกร้อนผ่าวจากส่วนสงวนชื้นแฉะกลางกายแล่นไปทั่วตัวตามปลายนิ้วที่เริ่มระรัว เธอรู้สึกเสียวนิรัชก็เช่นกัน เขารูดแก่นกายขึ้นลง สูดปากเบาๆ“อ้าขาอีกสิครับ”“อืม...พี่รัชอ่ะ”เธอแยกขากว้างขึ้นเพื่อเขา“พี่กำลั
ปลายฝนต้นหนาว สายฝนนอกหน้าต่างยังคงสาดซัด สร้างความหนาวเหน็บไปถึงขั้วหัวใจในห้องนอนส่วนตัว ณภัทรยังคงสะอึกสะอื้นนั่งขดตัวอยู่บนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำการบ้านโดยมีคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คอยู่เป็นเพื่อนเอกสารงานแปลไม่ได้มากมายอะไรเธอทำเสร็จแล้วทั้งหมดแค่รอส่งเท่านั้น ทุกอย่างจึงถูกจัดเก็บเรียบร้อยเมื่อร้องไห้คิดถึงนิรัชจนเหนื่อยล้าก็รีบปาดน้ำตาก่อนฝืนใจกินข้าวสองสามคำ จากนั้นก็นำลงไปเก็บที่ครัว แล้วหมุนตัวขึ้นห้องนอนอย่างรวดเร็วเธออยากอยู่คนเดียวหญิงสาวอาบน้ำ สวมชุดนอนกระโปรงตัวเก่ง มุดเข้าผ้าห่ม พยายามข่มตาหลับให้ลงเหมือนเช่นเคยทว่าก็ไม่เคยหลับลงสักทีเข็มนาฬิกาเดินทางมาค่อนข้างดึกมากแล้ว ณภัทรยังคงพลิกตัวไปมาอยู่ใต้ผ้าห่มที่ไม่เคยอุ่นอีกเลยตั้งแต่ใครบางคนจากไปจังหวะนั้นใครบางคนก็เฟสไทม์มา เธอรีบกดรับอย่างเร็ว ทว่าพูดอะไรไม่ออกสักคำ“ภัทร...”เสียงทุ้มนุ่มดังมาจากปลายสาย ส่งผลให้น้ำใสที่แห้งไปแล้วเริ่มเอ่อคลอตรงขอบตากลมอีกครา“พี่...”เสียงเธอเจือสะอื้นเล็กน้อย ทั้งๆ ที่เพียรสะกดกลั้นเอาไว้ แต่มันยากเกินไป “พี่รัช...”น้ำเสียงแบบนี้ของณภัทร ทำเอาความเงียบพลันปกคลุมรอบด้านอยู่อึดใจใหญ่ ส่งผ
ทุกวัน ณภัทรมักจะเห็นทุกสิ่งเป็นร่องรอยของคนคุ้นเคยอยู่ตลอดเวลาทุกกิจกรรม ทุกการกระทำ ทุกซอกทุกมุมที่กวาดตามอง ยิ่งนานยิ่งติดตรึงในความทรงจำที่โซฟาห้องนั่งเล่น ร่างสูงโดดเด่นมักจะพักผ่อนอยู่ตรงนั้น เขามองมาทางเธอด้วยสองตาดำจัดคมดุที่คนอื่นมองไม่ออกว่ามีความนัยอะไรในสระว่ายน้ำสีคราม สัดส่วนสมบูรณ์แบบที่เปิดเปลือยเผยมัดกล้ามตึงแน่นล่อตาลวงใจที่เขาชอบทำที่โต๊ะอาหาร เขามักกินข้าวแค่เงียบๆ น้อยครั้งถึงจะพูดจา ทว่าก็มักจะคอยมองเธอว่ากินอิ่มหรือยัง จะได้ไปเรียนพร้อมกันยังมีมุมโต๊ะทำงาน หน้าจอคอมพิวเตอร์เครื่องนั้น... คนตัวโตมักจะมีสีหน้าเรียบเฉย นั่งฟังเธออ่านบทความอย่างเย็นชาเพื่อรอพิมพ์เอกสาร ยามที่เธอกำลังอ่านบทความ สายตาของเขาคล้ายไม่ใส่ใจอะไรรอบกายเลย ทว่าสมาธิทั้งหมดกลับตกอยู่ที่เธอ ตั้งใจฟังแค่เพียงน้ำเสียงของเธอณภัทรเพิ่งมารู้ทีหลังว่าเรื่องสมัครงานพิเศษวันนั้นเป็นเพราะนิรัชหวังจะได้อยู่กับเธอสองต่อสอง มีเวลาทำอะไรๆ ร่วมกัน โดยไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกตต่อพ่อกับแม่ให้เธอต้องลำบากใจยังมีเรื่องที่พาไปเที่ยวทะเล เขาต้องหาสารพัดวิธีเพื่อที่จะพาเธอไปได้อย่างถูกต้องแต่กว่าจะไ
แต่ไม่ว่าจะมีใครมาบอกเธอยังไง คนที่ทำให้เธอหวั่นไหวและเชื่อใจได้กลับมีเพียง...นิรัช...พี่ชายตามกฎหมายคนนี้คนเดียวณภัทรรักนิรัชแค่คนเดียวเท่านั้น ทว่าความรักสำหรับเธอไม่ใช่การยึดติดปิดกั้นหรือครอบครองเอาไว้ข้างกายตลอดเวลา แต่เป็นการมองคนรักด้วยความหวังดีตลอดไปต่างหากหญิงสาวค่อยๆ กล่อม “พี่รัชฟังภัทรนะ คนเรายังต้องเผชิญอีกหลายเหตุการณ์ระหว่างเติบโตเป็นผู้ใหญ่ มันไม่ใช่ปัญหาแค่มือที่สามมือที่สี่ที่จะเข้ามาแทรกกลางระหว่างเรา แต่มันอาจมีปัญหามากมายรุมเร้า ซึ่งนั่นก็มากพอที่จะทำให้ชีวิตคู่พบทางตัน กระทั่งต้องหันหลังคุยกัน เกราะป้องกันที่ดีคือต้องฝึกฝนแก้ปัญหาเอาไว้แต่เนิ่นๆ ไม่ต้องรอจนความรักเดินทางมาไกลเกินแก้ไข”นิรัชอึ้งงัน ได้ยินเสียงใสกังวานอ่อนหวานแต่หนักแน่นว่า “ภัทรขอสัญญาจะรอพี่รัชอยู่ตรงนี้ เป็นความมั่นคงของพี่ตลอดไป ไม่ว่าพี่ต้องเจอกับปัญหาอะไร หันมาก็จะเจอภัทรเสมอ ตกลงไหม”ณภัทรเป็นคนที่ไม่เคยเชื่อเรื่องคำสัญญา เธอนำพาชีวิตให้อยู่กับปัจจุบัน ตั้งมั่นบนโลกความจริงในแต่ละวันตามหลักการและเหตุผลอันสมควร ไม่ใช้อารมณ์ฝันเฟื่องอย่างเรื่องลมปากที่พ่นออกมาพร้อมกับคำว่า ‘สัญญ
ผ่านไปราวหนึ่งชั่วโมง...คนสองคนที่ทะเลาะกันแทบตาย สุดท้ายก็นอนกอดกันอย่างหมดเรี่ยวแรง เหลือเพียงรสสัมผัสหวามไหวติดค้างชายหนุ่มครางเบาๆ ขยับลึกอีกครั้งก่อนค่อยๆ ถอดถอนตัวตนแผ่วช้า เหงื่อซึมทั่วร่างหนา หยาดไหลร่วมกับร่างบางอ่อนนุ่มหลังจากลมหายใจร้อนๆ กลับมาเป็นปกติ นิรัชถึงได้จูบซับหยดเหงื่อระเรื่อยไปตามข้างขมับให้ณภัทรสาวน้อยปรือตาฉ่ำเยิ้มมองคนขี้งอน “หายโกรธหรือยัง?”“ยัง!”เสียงทุ้มพร่าติดจะแหบห้วนอยู่มาก นิรัชกระชับอ้อมแขนกอดคนตัวนุ่มแน่นขึ้นไม่คิดปล่อยความหวงแหนก่อตัวขึ้นอย่างรุนแรงในทุกวัน ความรู้สึกเป็นเจ้าของก็เช่นกัน ณภัทรทำนิรัชแทบคลั่งได้ทุกครั้งแค่ก้มมองแล้วถ้าเธอไม่ได้อยู่ในสายตา ถ้าไม่ได้เห็นหน้า ไม่ได้กอด...คำถามแสนง่ายแต่กลับยากมากที่จะหาคำอธิบายมาบรรยายความรู้สึกแค่นึกภาพว่าสิ่งสำคัญที่สุดได้ขาดหายไปในชีวิตประจำวัน แค่นั้นความอึดอัดทรมานที่ยากจะเอ่ยก็กดทับจนหายใจไม่ออกชายหนุ่มกำลังคิดว่า หากเขาต้องอยู่ห่างเธอคนละฟากฟ้าก็โปรดกรุณาเอามีดมาเฉือนหัวใจเขาแทนเถอะ!ณภัทรย่อมเข้าใจนิรัชเป็นอย่างดี ได้ใกล้ชิดกันขนาดนี้จะไม่เข้าใจได้ยังไง ทว่าเธอก็ยังต้องปล่อยเขาไปเรียนต
แต่ช่วงหลังมานี้ณภัทรกินยาคุมอย่างเคร่งครัด จึงอนุญาตให้นิรัชได้ทำตามใจเป็นบางครั้ง เธอย่อมไร้กังวล“ภัทรทำอะไร?”หญิงสาวถามอย่างใสซื่อ เธอไม่รู้สึกรู้สาว่าได้ปล่อยระเบิดใส่อีกฝ่ายในเรื่องสนับสนุนให้เขาไปเรียนต่อทันทีที่เรียนจบตรีคนถูกถามสะกดเธอไว้ด้วยนัยน์ตาลุ่มลึกในระยะประชิด “ภัทรรู้ดีว่าพี่ต้องการรออีกสองปีเพราะอะไร”แน่นอนว่าการไปเรียนต่อเมืองนอกจะอย่างไรก็ต้องเกิดขึ้น วิชัยกำหนดเอาไว้ตายตัวตั้งแต่ลูกชายสุดรักอายุไม่เท่าไหร่ด้วยซ้ำ คำพูดโต้แย้งของนิรัชจึงไม่ควรมีแต่แรก และณภัทรก็ไม่มีความคิดที่จะรั้งเขาเอาไว้อย่างเห็นแก่ตัว เธอต้องมองให้ทั่วๆ ไม่ใช่แค่ตัวเอง อนาคตของปัญจรักษ์ขึ้นอยู่กับทายาทสายตรงหนึ่งเดียวอย่างนิรัช“ภัทรรู้ แต่...อ๊ะ! พี่รัช เบาๆ”คนกดกระแทกด้วยความมันเขี้ยว ส่งเสียงทุ้มพร่า “รู้? แล้วทำไมไม่ช่วยกันพูด”“จะให้ช่วยพูดอะไร? อื้อ...”น้ำเสียงแม้สั่นเครือเพราะความเสียวรุมเร้า แต่ประโยคที่เอ่ยหนักแน่นและจริงจัง “พี่รัชก็แค่รีบไปเรียนแล้วก็รีบกลับมา”“ห้าปี...” รวมเรียนและฝึกงานอยู่ต่างประเทศตามกำหนด “ไม่ต่ำกว่านั้นแน่...” ห้าปีทีเดียวไม่ใช่ห้าวันหรือห้าเดือน“มันนา