เวลานี้ศรุตตัดสินใจแน่นอนแล้วว่าจะจีบโมริน เขาไม่สนว่าเธอจะทำตัวเหลวไหลยังไง เพราะเขาเองก็ไม่ได้ดีไปกว่าเธอเท่าไหร่ ขอแค่ต่างคนต่างค่อยๆ ปรับปรุงเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ดีขึ้นเรื่อย ๆ การคบหากันก็คงไม่แย่หลังจากลังเลอยู่นาน ในที่สุดศรุตก็เริ่มเอ่ย “พี่คิดว่าโมน่าจะเลิกยุ่งกับผู้ชายคนนั้นนะ มันเป็นทางเลือกที่ดีสำหรับโม”น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใยที่ได้ยินทำโมรินหันมองศรุตนิ่งๆ แต่อึดใจต่อมาเธอกลับส่ายหน้าเล็กน้อย เอ่ยยิ้มๆ “ไม่ได้หรอกค่ะพี่รุต โมเลิกยุ่งกับเขาไม่ได้หรอก ต้องยุ่งตลอดไปแหละ ตัดใจไม่ได้ด้วย”รักขนาดนั้น? มันมีอะไรดี?ศรุตมุ่นคิ้วมองโมรินอย่างไม่เข้าใจเหตุการณ์เมื่อวานเท่าที่เขาสังเกต ผู้ชายคนนั้นก็ดูท่าว่าจะแคร์โมรินอยู่บ้างหรอก แต่ก็เลือกอุ้มผู้หญิงอื่นไปต่อหน้าต่อตาอยู่ดี ไม่รู้ป่านนี้ปลอบใจกันไปถึงไหนต่อไหนกี่ท่ากี่ลีลาแล้วและเท่าที่เขาลองประเมินอายุของผู้ชายก็น่าจะไม่น้อย คงสักสามสิบกว่าๆ แก่กว่าโมหลายปีคิดไปคิดมา ศรุตพลันหรี่ตาตัดสินใจพูดอย่างจริงจังอีกรอบ “บ้านพี่รวยมากเลยนะโม อาชีพที่ได้เงินเร็วแบบทางลัดพวกนั้น โมเลิกทำไปซะเถอะ แล้วต่อไปพี่จะดูแลโมเอง ผู้ชาย
โมรินใช้ที่คีบอาหารหนีบปลาหมึกใส่จานแล้วเดินไปนั่งลงบนเสื่อ พลางเล่าเรื่องส่วนตัวอย่างไม่ปิดบัง“ที่โมบอกว่าเลิกไม่ได้ ตัดใจไม่ได้นั่นเป็นเพราะน้าชายกับน้าสะใภ้ของโมเขารักกันมานาน สู้ด้วยกันลำบากด้วยกันมาตั้งแต่สมัยเรียนจนแต่งงาน และตอนนี้ก็เพิ่งมีลูกชายเป็นโซ่ทองคล้องใจ”ณภัทรทำตาโต “น้าพลกับน้าภามีน้องแล้วเหรอ?”น้าพลคือน้าชายของโมริน ส่วนน้าภาคือน้าสะใภ้โมรินพยักหน้า “อืม...เพิ่งหัดเดิน วัยกำลังน่ารักน่าชัง”เนื่องจากณภัทรกับโมรินรู้จักกันมานาน เรื่องที่โมรินเป็นเด็กต่างจังหวัดมาอาศัยอยู่กับน้าชายและน้าสะใภ้เพื่อเรียนต่อจึงไม่ใช่เรื่องแปลกหากเพื่อนสนิทจะรู้กันในส่วนนี้ เพียงแต่ณภัทรไม่ได้ตามติดชีวิตพวกน้าของเพื่อนว่าท้องตอนไหน มีลูกเมื่อไหร่ก็แค่นั้น ด้วยเหตุนี้หากเป็นคนอื่นณภัทรคงยุให้เลิกกันไปแล้ว โมรินก็เช่นกัน คงรีบหาผู้ชายคนใหม่มาประเคนให้ฝ่ายภรรยาที่ถูกสามีสวมเขาแต่เมื่อฝ่ายชายที่ทำผิดเป็นคนของเราเองมันก็อีกเรื่อง การจะให้น้าสะใภ้ที่แสนดีขนาดนั้นเลิกกับน้าชายของตนแล้วปล่อยให้หลานชายเป็นเด็กกำพร้าและให้น้าชายได้กับผู้หญิงแรดเงียบอย่างน้ำหวานเป็นแฟนใหม่นั้น ไม่ว่าจะคิดยังไง
นิรัชใช้เวลาไม่เกินสองชั่วโมงก็ถึงที่หมายปลายทางตามคำบอกของโมรินบ้านน้าชายของโมรินอยู่ในโครงการใหญ่กลางเมือง ลักษณะเป็นบ้านเดี่ยวอยู่ในทำเลที่ค่อนข้างดี เพิ่งซื้อเมื่อไม่นาน“พอฐานะการเงินดีขึ้น อะไรๆ ก็ดีขึ้น แต่น้าพลกลับทำให้ทุกอย่างมันแย่ลง” โมรินบ่นเบาๆ เมื่อรถเลี้ยวเข้าซอยที่ห้าก่อนค่อยๆ ชะลอแล้วจอดสนิทตรงหน้าบ้านหลังหนึ่ง จากนั้นทุกคนก็ลงจากรถเพื่อเข้ามาในบ้านตามคำเชื้อเชิญของโมรินเมื่อเปิดประตูเข้ามาจึงได้เห็นน้าภานั่งอยู่ตรงโซฟาห้องโถง โดยมีลูกชายอายุไม่ถึงหนึ่งขวบนอนหลับอยู่ในอ้อมแขนท่ามกลางแสงไฟสลัวราง ภาพนั้นดูโศกเศร้าและเงียบเหงาอย่างประหลาด“น้าภา ดึกดื่นป่านนี้แล้วมานั่งทำอะไรตรงนี้ ทำไมไม่พาน้องพอสเข้านอนดีๆ ล่ะ”เสียงถามไถ่ของโมรินคล้ายดึงสติของภานีให้ตื่นจากภวังค์ เธอหันมาหาหลานสาวของสามีพร้อมใบหน้าที่เปื้อนน้ำตา “โม...”โมรินรู้สึกใจหาย “น้าภา...ใจเย็นนะ มีอะไรหรือเปล่า?”ภานีส่ายหน้าปฏิเสธอย่างคนหมดเรี่ยวหมดแรงแม้แต่จะหายใจออกมา จนณภัทร นิรัชและศรุตต้องลอบมาหน้ากันพวกเขาได้คำตอบชัดเจนแล้วว่าต้องมีอะไรแน่ๆโมรินเหลือบตามองโทรศัพท์มือถือที่น้าภากำเอาไว้แน่นอย่างส
เพ้นท์เฮ้าส์สุดหรูใจกลางเมืองของนิรัชแห่งหนึ่งถูกเปิดประตูต้อนรับทุกคนอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน นิรัชเป็นผู้ชายที่มีโลกส่วนตัวสูงจริงๆ และเป็นคนที่ใครก็เข้าถึงยากมาก สถานที่ส่วนตัวของเขายิ่งไม่มีทางให้ใครเข้ามา เสี่ยวิชัยจึงเอาใจลูกชายหัวแก้วหัวแหวนผู้มีโลกส่วนตัวสูงลิ่วคนนี้ โดยการซื้อเพ้นท์เฮ้าส์ให้เขาตอนเข้ามหาวิทยาลัยปีหนึ่ง เพ้นท์เฮ้าส์ค่อนข้างกว้างขวางและสงบ เหมาะแก่การพักใจเมื่อก่อนสถานที่แห่งนี้นิรัชมักจะมาพักเพื่อหลบหน้าณภัทร บางครั้งก็ว่ายน้ำจนตัวซีด บางทีก็ฝึกทำอาหารเพื่อให้ลืมๆ เธอไปเนื่องจากเวลาอยู่ใกล้เธอที่บ้าน เขามักจะคิดเลยเถิดกับเธอเกินฐานะน้องสาว จึงจำต้องใช้ที่นี่หลบออกมาเพื่อตัดใจแต่เมื่อทุกอย่างได้เกินเลยไปแล้วจริงๆ เขาจึงไม่ได้มาที่นี่เพื่อหลบหน้าอีก มีแต่ต้องเดินหน้าในทุกที่เท่านั้นชายหนุ่มต่อสายตรงวีดีโอคอลหาผู้เป็นพ่อเพื่อรายงาน โดยเล่าให้ทราบตามความจริงทุกประการก่อนสรุปสั้นๆ“ผมกับภัทรขอช่วยดูแลน้ากับหลานชายตัวน้อยนะครับ ไอ้รุตก็อยู่ เพื่อนภัทรก็อยู่ อาจจะยังไม่กลับบ้านช่วงนี้ ไม่ต้องห่วง”วิชัยเห็นภาพของหญิงสาวคนนั้นกับเด็กเล็
น้องพอสหัวเราะเอิ๊กอ๊ากปีนขึ้นบนตักมารดาแล้วหมอบตัวมองทุกคนตาแป๋ว ภานีเอื้อมมือสั่นเทาขึ้นลูบหัวทุยๆ ลูกน้อยเบาๆ“อันที่จริง น้าทนขนาดนี้ไม่ใช่เพราะรักพลจนหูตามืดบอดอย่างเดียวหรอกนะ แต่น้าออกจากงานมาก็นานมากแล้ว ที่สำคัญอายุปูนนี้แล้วจะไปหางานอะไรได้ล่ะ แต่เมื่อคิดอีกทีทำไมน้าต้องทนทำร้ายตัวเองต่อหน้าลูกด้วย น้องพอสต้องทนเห็นแม่แอบร้องไห้ มันไม่ใช่เรื่องดีเลย”“น้าภา...”โมรินมองน้าสะใภ้ด้วยสองตาแดงก่ำ หมดแล้วผู้หญิงมั่นใจมาดปราดเปรียวณภัทรจับมือภานีมาปลอบเสียงหวาน “น้าภาสู้ๆ นะคะ น้ายังมีพวกเรา ไม่ใช่ตัวคนเดียวค่ะ ภัทรจะคอยซัพพอร์ตให้น้าเอง อายุมากหางานยากไม่จริงเลยค่ะ เชื่อภัทรนะคะ”ภานีจับมือณภัทรพยักหน้าทั้งน้ำตา ภาวะอารมณ์ของเธอยามนี้ต่อให้ตรงหน้าเป็นแค่เด็กเล็กๆ ไม่ประสา เธอก็ยังจะพึ่งพา ได้รับแค่รอยยิ้มก็ยังดี...หลังจากช่วยโมรินปลอบใจภานีจนอีกฝ่ายเข้านอนพร้อมลูกน้อย ณภัทรจึงออกมาหานิรัชเพื่อช่วยจัดแจงห้องพักให้โมริน เมื่อเสร็จสิ้นก็เห็นศรุตยังอยู่ไม่ไปไหน“พี่รุตไม่กลับคอนโดเหรอคะ?”“กลับทำไม คอนโดพี่ไม่หนีไปไหนหรอกน่า”ว่าแล้วก็ก้าวเท้าเข้าไปนอนบนโซฟาตัวยาวทั้งหนาทั้งนุ่มใน
นิรัชก้มลงมองณภัทรที่กำลังขยับขยุกขยิกอยู่ตรงแผงอก เธอเงยหน้ามองเขาด้วยสองตาแป๋วแหว๋วไร้วี่แววความง่วงงุน“พี่รัช” ณภัทรเรียกเจ้าของอ้อมแขนเสียงอ่อนเสียงหวานชายหนุ่มเลิกคิ้ว “ว่า...”“ภัทรขอโทษจริงๆ นะ ที่สนใจคนอื่นมากกว่าพี่รัช”“รู้ตัว?”สาวน้อยหยักหน้า ระบายยิ้มเอาใจ “อย่าเคืองภัทรเลยนะ ภัทรรู้ว่าทริปนี้พี่รัชตั้งใจหาเวลาให้เราได้อยู่ด้วยกัน”นิรัชตีหน้าขรึม “แล้วถ้าพี่บอกว่าเคืองไม่หายล่ะ”คำขู่นั้นทำณภัทรกะพริบตาจนแพขนตายาวงอนขยับไหว เธอดันตัวออกจากอ้อมแขนแข็งแรงแล้วพลิกตัวขึ้นคร่อมเขา ทอดเสียงอ่อนอย่างรู้สึกผิดจากใจ “ให้ภัทรทำอะไรก็ยอม”ชายหนุ่มซ่อนรอยยิ้มในหน้า ปัดปอยผมนุ่มลื่นที่ระลงมาเคลียแก้มนวลไปทัดข้างหูอย่างอ่อนโยน ไล้ปลายนิ้วระเรื่อยไปตามขนตาดำขลับและดวงตากลมโตที่สะกดเขาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน แตะนิ้วโป้งไล้คลึงกลีบปากนุ่มนิ่มแผ่วเบา ถามเสียงทุ้ม “แน่ใจ?”ณภัทรสะท้านไปกับสัมผัสนุ่มนวล เลือดลมสูบฉีดฉับพลัน เธอยิ้มหวาน “วันนี้ให้ภัทรขึ้นเองเป็นไง?”แววตาของชายหนุ่มเปล่งประกายทันที บางสิ่งตื่นตัวทันใด นิรัชยิ้มขำก่อนถามเสียงพร่า “ทำเป็นเหรอ?”พวงแก้มคนถูกถามซับสีเลือดอย่า
ฟ้าเริ่มสาง แสงแดดรุ่งอรุณเริ่มมาเยือนแต่เรือนกายอ่อนนุ่มยังคงขยับเคลื่อนไหวสอดประสานเรือนกายแข็งเกร็งอย่างต่อเนื่อง“พี่รัช ภัทรไม่ไหวแล้ว...”หญิงสาวหอบหายใจกระเส่าเคล้าเสียงครางทุ้มต่ำในลำคอของอีกฝ่าย เนินอกสล้างส่ายไปมาอย่างอ่อนระทวยสวนกระแสแรงบีบเคล้นจากฝ่ามือหนาอุ่นที่ประคองกอบกุมความนุ่มนิ่มไม่คลาย“รอบนี้ภัทรเสร็จหรือยัง?”ณภัทรส่ายหน้าปฏิเสธอย่างอ่อนแรง“ยัง...”นิรัชลูบไล้เนินอกกลมกลึงอีกครู่หนึ่งก่อนลดฝ่ามืออุ่นร้อนลงมานาบที่เอวคอด กระชับอัดกระแทกเบาๆ“ไม่เป็นไร ภัทรนอนเฉยๆ แล้วกัน”ชายหนุ่มจับพลิกร่างนุ่มกลับลงใต้ร่างตน พาเธอขับเคลื่อนต่อเนื่องอย่างไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยเวลานี้ณภัทรคล้ายตุ๊กตาที่ถูกดูดพลังงานแบตเตอรี่ไปจนเกือบหมด ในขณะที่นิรัชคล้ายได้รับการชาร์จแบตอย่างเต็มที่เขาฮึกเหิมคึกคักไม่มีออมแรงหรือผ่อนปรนเลยสักนิดเดียวเมื่อสาวน้อยเปลี่ยนท่ามานอนหงาย เธอจึงเป็นฝ่ายตั้งรับ ปล่อยให้ชายเหนือร่างได้ทำตามใจ เขาคร่อมเธอทั้งตัว วงแขนแข็งแรงโอบเธอไว้ภายใต้ความอบอุ่น แผงอกตึงแน่นเสียดสีเนินอกหยุ่นนุ่มเพิ่มความเสียดเสียว ชายหนุ่มก้มหน้าจูบกลีบปากแดงช้ำก่อนไล้เลียไปตามพวงแ
การลูบไล้เคล้นคลึงผิวเปลือยเปล่าเรียบเนียนภายใต้สายน้ำยามร่วมรักเป็นความรู้สึกดีสุดยอดแขนเรียวกลมกลึง เนินอกหยุ่นนุ่มน่าสัมผัส แผงอกตึงแน่นถูไถยอดทรวงผสานความเปียกฉ่ำน่าหลงใหลทุกสิ่งทุกอย่างก่อเกิดเกินคำว่าอารมณ์พิศวาสยากห้ามใจนิรัชกำลังรู้สึกมากกว่ารักเพราะเขากำลังหวงแหนณภัทร ความรู้สึกถึงการเป็นเจ้าข้าวเจ้าของกำลังทำให้เขาแทบคลั่งเขาอยากประกาศออกไปดังๆ ว่าเธอเป็นของเขาเป็นของเขาคนเดียว...ชายหนุ่มกอดกระชับหญิงสาวจนร่างเธอบดเบียดเสียดสีแทบจะหลอมละลายรวมเข้ามาในร่างเดียวกับเขา“อา...พี่รัช”ณภัทรทำได้เพียงปรือตาหยาดเยิ้มมองนิรัชอย่างหวามไหว สองแขนกอดรอบคอแกร่งเอาไว้แน่น เธอครวญครางอย่างรัญจวนจนเส้นเสียงแหบแห้งไปหมด“ชอบไหม?”ชายหนุ่มถามเสียงทุ้มนุ่มทั้งแหบแห้งและสั่นพร่า ส่งแรงปรารถนาร้อนฉ่าแผดเผาคนตัวเล็กอย่างเร่าร้อนกลางสายน้ำณภัทรหรี่ตาฉ่ำปรือมองใบหน้าคนถามใกล้ ๆ อย่างไม่รู้จะตอบอย่างไร มันมากกว่าคำว่าชอบแล้วไหม?หญิงสาวคิดว่าเป็นใครก็ต้องชอบนิรัชอยู่แล้ว เขาทั้งหล่อ เปี่ยมเสน่ห์ นิสัยดี เป็นผู้ชายอันดับหนึ่งในความคิดของเธอ ไม่มีใครเทียบได้เลยคิดไปคิดมาก็พลันนึกไ
บนเวทีมงคล พิธีกรชายกำลังส่งคำถามแก่คู่บ่าวสาวด้วยสีหน้ากรุ้มกริ่ม“ตามธรรมเนียม ทั้งสองต้องบอกมาตามตรงว่าพบรักกันได้ยังไง เล่ามาเลยครับ”ข้างล่างต่างรอฟังอย่างตื่นเต้นกันใหญ่ มีบางคนแอบสงสัยว่าพวกเขาคงแพ้ความใกล้ชิดแหละ ประมาณน้ำมันกับไฟเจอกันใครจะคิดอย่างไรไม่ใช่ว่านิรัชกับณภัทรจะรับรู้ไม่ได้ ทว่าต่อให้เป็นเพราะเหตุนั้นแล้วยังไงล่ะเจ้าบ่าวรับไมค์ไปกรอกเสียงตอบก่อน “ผมแอบชอบภัทรตั้งแต่ตอนเธออยู่มัธยมต้น เธอเป็นรักแรกพบของผม ตั้งแต่วันนั้น เจ้าสาวของผมคือเธอคนเดียวครับ”และคำตอบตรงไปตรงมาของคนพูดน้อยเรียกเสียงกรีดร้องจากสาวๆ ทั้งงานเลยทีเดียว หลายคนนับนิ้วกันใหญ่ หลายปีเชียว ผู้ชายในงานยังยกนิ้วโป้งส่งให้ นายแน่มาก...ตอนนี้ณภัทรหน้าแดงก่ำไปหมด เขินจนตอบไม่ถูกแล้วค่ะพิธีกรให้เวลาเธอได้สะเทิ้นอายพอประมาณแล้วเริ่มถาม “แล้วเจ้าสาวล่ะครับ เริ่มรักเจ้าบ่าวตอนไหนเอ่ย?”หญิงสาวค่อยๆ ตอบเสียงสั่น “รู้ตัวว่ารักหมดใจเมื่อไม่นานมานี่ล่ะค่ะ ก่อนหน้านั้นแค่มึนๆ ไม่ค่อยเข้าใจ”เสียงหัวเราะดังครืน คำตอบของเจ้าสาวยียวนใช้ได้เจ้าบ่าวแซวเธอ “เพราะแบบนี้ไงถึงต้องรีบแต่งงานเร็วๆ กลัวเจ้
งานหมั้นถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่ายหรูหราที่บ้านปัญจรักษ์ในหนึ่งเดือนต่อมา มีเพียงญาติสนิทและมิตรสหายเท่านั้นที่ได้รับสิทธิ์ร่วมงานสำคัญครั้งนี้ ส่วนงานฉลองมงคลสมรสจะถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ที่โรงแรมในเครืออีกหนึ่งเดือนข้างหน้าทว่าระหว่างนั้นณภัทรกลับเริ่มมีความผิดปกติของร่างกาย เธอรู้สึกผะอืดผะอมขมคอปั่นป่วนมวนท้องในตอนลืมตาตื่นตอนเช้า หญิงสาวคลื่นไส้อาเจียนและไวต่อกลิ่นกับอาหารการกินทุกอย่างเธอนึกขึ้นได้ว่าหยุดกินยาคุมกำเนิดตอนที่ห่างกับนิรัช แต่แล้วพลันถูกเขาจู่โจมอย่างร้อนแรงในเพ้นท์เฮ้าส์วันนั้น ถุงยางอนามัยก็ไม่ได้ใส่ กว่าจะรู้ตัวว่าลืมป้องกันก็ไม่ทันแล้วสุดท้ายความจริงจึงกระจ่าง เนื่องจากผลการตรวจครรภ์ของณภัทรขึ้นสองขีดเต็มๆทั้งนิรัชและณภัทรถูกลินดาเรียกไปต่อว่าเสียยกใหญ่เรียกได้ว่าบ้านแทบแตกพวกเขาได้แต่ก้มหน้าก้มตายอมรับผิดอย่างจำนนคนเป็นแม่โกรธจัดไม่ใช่เพราะอยากทำเหมือนที่บ้านเดิมหรืออะไร แค่รู้สึกผิดหวังที่ลูกสาวไม่ยอมบอกความจริงเท่านั้น“ภัทรไม่ควรโกหกแม่นะ ลูกคิดว่าแม่จะตัดหางปล่อยวัดเหมือนบ้านคุณตาคุณยายหรืออย่างไร? แม่ไม่สิ้นคิดทำร้ายลูกสาวสุดที่รักของแม่ขนา
ย้อนกลับไปเมื่อสองปีที่แล้ว ก่อนนิรัชเดินทางไปเรียนต่อที่อเมริกา เขาคุยกับวิชัยตามตรงที่สนามบินโดยไม่ปิดบัง‘ผมกับภัทรรักกันเกินพี่น้อง เราสองคนจะแต่งงานทันทีเมื่อเรียนจบ’นั่นจึงทำให้วิชัยถึงขั้นไม่พูดไม่จา ยามเดินกลับมาสมทบกับลินดาและณภัทรที่ร้านอาหาร สีหน้าเขาเย็นชา ท่าทางเคร่งขรึม ครู่ใหญ่จึงยอมปริปาก“ตารัชไปแล้ว...ใจหายเหมือนกันนะ”ลินดารีบจับมือสามีมากุมเอาไว้ “เด็กๆ ต้องโตขึ้นค่ะ ตารัชจะเติบใหญ่โดยสมบูรณ์แล้วกลับมาดูแลปัญจรักษ์อย่างดีนะคะ”ชายวัยกลางคนพยักหน้า ตบเบาๆ ที่หลังมือภรรยา “อืม...ลูกๆ ของเรา พวกเขาโตแล้วจริงๆ”พวกเขาไม่ใช่แค่เด็กชายเด็กหญิงไร้เดียงสาอีกแล้ว... หลังจากนั้น วิชัยจึงค่อยๆ มอบหมายงานถึงขั้นมอบกิจการให้ณภัทรดูแลแบบเต็มตัว เพื่อฝึกเป็นสะใภ้หนึ่งเดียวแห่งปัญจรักษ์เพราะนั่นคือสินสอดทองหมั้น คือของขวัญรอวันแต่งงานของลูกชายกับลูกสาวณภัทรได้ฟังความจริงจากปากของนิรัชก็ได้แต่อึ้งส่วนปัญหาเรื่องผู้หญิงที่ชื่อชัญญ่า และห้องหนึ่งซึ่งพวกเขาอยู่ด้วยกัน ล้วนเป็นการเข้าใจผิดในห้องนั้นคือโซนวีไอพีให้กลุ่มที่นัดทำโปรเจกต์ร่วมกัน เจ้าของห้องคือแฟนต่างชาติของชัญญ่าณภ
ในขณะที่ณภัทรเปล่าเปลือยทั้งตัว นิรัชยังเหลือเสื้อด้านบน เขาหยัดกายขึ้นถอดมันออกไม่ไยดี เผยกล้ามตึงแน่นเรียงตัวงดงามเขาก้มหน้าลง บดจูบเธออีกครั้งและอีกครั้ง ลงลิ้นชิมรสหวานฉ่ำอย่างโหยหามาแรมปี ท่าทางร้อนรนและเก็บกดเต็มที่ เนินอกอวบนิ่มบดเบียดกล้ามลอนแข็งแกร่งแนบแน่นการขยับเสียดสีก่อเกิดความวาบหวิวสยิวซ่านในอีกครา ความพลุ่งพล่านเกิดขึ้นอีกคำรบ พวกเขายังคงไร้ซึ่งคำพูดใดต่อกันกระนั้นร่างกายกลับรู้ดีไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ นิรัชอุ้มณภัทรไปวางลงบนโซฟา เปลี่ยนสถานที่ร่วมกระสัน ปรับเปลี่ยนท่วงท่า เพิ่มความตื่นเต้นในลีลาแห่งรักใคร่คราวนี้เป็นสาวน้อยบ้างขึ้นคร่อมข้างบน อีกคนนั่งเอนกายพิงแผ่นหลังกับพนัก ปล่อยเธอย่ำยีคุมเกมส์ตามอัธยาศัยเสียงหอบกระเส่าของเขาดังอยู่ริมหู อกแกร่งสะท้านขึ้นลงใต้ร่างเธอณภัทรก้มหน้ากัดสันกรามอย่างแรง ทั้งประชดและหมั่นไส้ นิรัชเงยหน้าขึ้น หอมแก้มแดงฟอดใหญ่แววตาคมดุเต็มเปี่ยมไปด้วยความนัย ทำเอาคนถูกจ้องต้องสะเทิ้นอาย ขัดเขินโดยที่เขาไม่ต้องเอ่ยอะไรสักคำสะโพกกลมงามโยกเบาๆ แต่หน่วงหนึบตอดรัด เรียกเสียงสูดปากจากชายใต้ร่างได้ไม่ยาก เขาซุกซบใบหน้าลงบนเนินอกสล้าง ดูดกลื
นิรัชลงมือลงทัณฑ์รวดเร็ว ไม่ให้นักโทษสาวได้ตั้งตัวห้องครัวกลายเป็นสนามรักอันบ้าคลั่ง โต๊ะตัวยาวที่เดิมทีใช้กินอาหารยังกลายเป็นสถานที่เริงรักอันร้อนแรงตอนนี้ ณภัทรใจเต้นเร่าเหมือนจะตายให้ได้ ดวงตาหลับปี๋แน่นอนเธอตกใจ แต่ที่มากกว่านั้นคือกล้ามเนื้อในตัวเธอกำลังเต้นอย่างรุ่มร้อน ปวดตุบๆ ด้วยความถวิลหาผู้ชายตรงหน้าคือนิรัชไม่ผิดแน่ภายในกายเธอบีบรัด ทั้งเปียกทั้งพร้อมในเวลาอันรวดเร็ววูบแรกเธอรู้สึกน้อยใจจนเกือบจะท้อถอยถอดใจ ทว่าวูบต่อมาเธอกลับเอียงหน้าแนบเข้าหาสัมผัสของเขาตามสัญชาตญาณคนเราจะรู้สึกคิดถึงถวิลหาและรักใคร่หมดใจจนความผิดอะไรก็ลืมไปได้จนสิ้นในพริบตา แบบนี้เลยเหรอ?ท่ามกลางความรู้สึกสับสนมึนงงปนเป ณภัทรถูกนิรัชสั่นคลอนจิตใจโดยสมบูรณ์ ชายหนุ่มหญิงสาวคล้ายไฟเจอน้ำมัน เผาไหม้กลืนกินไม่ยั้ง ราวพายุหมุนพัดพาทุกสรรพสิ่งอย่างบ้าคลั่งนิรัชปลดเปลื้องกางเกงของตนอย่างรวดเร็ว หอบทุกความปรารถนาบรรจุลงบนความต้องการของร่างกายที่แข็งขึงตึงผงาดความเป็นชายสั่นระริกเพราะแข็งจัดเบียดเสียดแนบสนิทกับส่วนอ่อนไหวที่บัดนี้ฉ่ำเยิ้มพร้อมพรั่งกระทั่งสองร่างสอดผสานแนบแน่นถึงได้รู้ว่าพวกเขาตัวสั่น อ
แม้ปากจะบอกแบบนั้น แต่ทุกวันที่ผันผ่านก็ยังคงเลวร้ายในความรู้สึกอยู่มากโชคดีที่ณภัทรเป็นคนที่จัดการกับความรู้สึกตนเองได้เป็นอย่างดี หญิงสาวยิ่งรู้สึกว่าโชคดีเหลือเกินที่เธอเลือกเร้นรัก กักเก็บความสัมพันธ์ฉันแฟนกับนิรัชโดยไม่คิดเปิดเผยออกมาเผื่อที่ว่าถึงวันหนึ่งเรื่องของเธอกับเขามันเป็นไปไม่ได้ อะไรๆ จะได้ไม่เลวร้ายมากไปกว่านี้ผู้ชายน่ะ เวลาเปลี่ยนใจไปมีคนใหม่ พวกเขาจะสามารถมองหน้าผู้หญิงคนเก่าได้อย่างสบาย ทำทีเป็นไม่เคยมีอะไรต่อกันก็ยังได้ เพราะฉะนั้น เพื่อรักษาระดับความสัมพันธ์ฉันพี่น้องให้ครอบครัวไร้ปัญหา เธอก็จะต้องทำได้เช่นกันแต่ว่า...นั่นเฉพาะต่อหน้าคนอื่นเท่านั้นนะเวลาอยู่คนเดียว ณภัทรจะแอบร้องไห้บ้างอะไรบ้าง ตามประสาคนอกหักรักคุด รักผิดชีวิตสะดุด หยุดอยู่กับที่ไม่กล้าเดินหน้าคบใครต่อไปหลังจากเรียนจบปีสุดท้าย โมรินกับศรุตก็จับมือบินลัดฟ้า พี่เอมี่ก็ไปเป็นนางแบบอินเตอร์โดยมีคุณเควินคอยซับพอร์ตณภัทรจึงเหลือตัวคนเดียวโดยสมบูรณ์โคตรเหงา...เนื่องจากเรียนจบแล้ว ระหว่างรอรับปริญญา หญิงสาวจึงเข้าออฟฟิศทำงานเต็มตัว เต็มที่กับโครงการร่วมทุนสร้างกับคู่ค้า ตอนนี้เธอยัง
“น้าพลยอมโดยไม่กล้าขัดขืนเลยแหละ แต่เงื่อนไขคือต้องไปกับพี่รุต คุณแม่ของเขาถึงขนาดไปคุยกับน้าพลที่บ้าน ใช้อำนาจเจ้าของบริษัทเลยเชียว น้าพลก็เลยต้องยอม ส่วนค่าใช้จ่ายคุณแม่บอกว่าจะออกให้ทั้งหมด ถือเป็นสินสอดทองหมั้น”ณภัทรเลิกคิ้ว หญิงสาวรู้มาว่าศรุตตามจีบโมรินไม่เว้นวัน กระทั่งพาไปแนะนำตัวกับมารดาว่าเป็นแฟนแบบแนบเนียน หลังจากนั้นก็คอยไปรับไปส่งระหว่างบ้านกับมหาวิทยาลัยตลอด สองคนนี้ตกลงเป็นแฟนกันแล้ว หลังจากเรียนจบศรุตเข้ารับตำแหน่งผู้บริหารในบริษัทของครอบครัว ไม่ได้ทำตัวล่องลอยไปวันๆ เหมือนแต่ก่อน เขาไม่ใช่ทายาทเพียงคนเดียวของครอบครัว ยังมีพี่ชายคนสำคัญรอสืบทอดกิจการอยู่แล้วทั้งคน จึงไม่จำเป็นต้องรีบไปเรียนต่อพร้อมนิรัช อีกทั้งชายหนุ่มยังต้องการรอโมรินเรียนจบแล้วไปต่างประเทศพร้อมกันณภัทรยิ้มขื่น เธอเองก็ควรให้นิรัชรอเหมือนกันใช่ไหม? แต่คิดไปคิดมา หากย้อนเวลากลับไปเธอจะทำอย่างนั้นได้จริงเหรอเสี่ยวิชัยมีนิรัชเป็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนแค่เพียงคนเดียว ตัวของเสี่ยวิชัยเองก็ไม่มีพี่น้อง บิดามารดาก็ไม่อยู่แล้ว หลังจากภรรยาคนเก่าเสียชีวิตเมื่อยี่สิบกว่าปีก่อน เขาก็อยู่กับนิรัชแค่สองคนจนกระท
หญิงสาวก้มหน้าทำงาน พยายามไม่คิดมากอีกทว่าท้ายที่สุด เธอก็พ่ายแพ้ให้แก่หัวใจไม่รักดีของตัวเองเรียวนิ้วเปิดโปรแกรมเฟสไทม์ ทำใจดีสู้เสือโทรออกไป นานครู่ใหญ่จนเกือบจะถอดใจ ในที่สุดปลายสายก็กดรับภาพของคนคุ้นเคยสุดแสนจะคิดถึงก็ปรากฏ “ว่าไงภัทร?”หญิงสาวกะพริบตา มือบีบโทรศัพท์แน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว เธอพยายามข่มใจไม่คิดมากกับคำถามชวนคิดมากแบบนี้“ก็ไม่ว่าไง พี่รัชทำอะไรอยู่เหรอ?”“ช่วงนี้พี่กำลังยุ่งมากเลยภัทร ไม่ว่างโทรหาเลย”คนฟังมุ่นคิ้ว เธอก็ยุ่งเหมือนกันนี่นา...หญิงสาวกำลังจะเอ่ยปากบอกไปตามตรงว่าเธอเองก็ยุ่งเหมือนกันไง ทำไมยังโทรหาเขาได้ เสียงหวานหนึ่งพลันเอ่ยแทรก“รัช...ไปกันเถอะ”เสียงของผู้หญิงไม่ผิดแน่ ณภัทรยังเห็นภาพเธอจากในโทรศัพท์ด้วย ผู้หญิงคนนั้นคือชัญญ่า...อดีตพี่รหัสของณภัทรนั่นเอง“อ้าว! น้องภัทรเหรอ? สวัสดีจ๊ะ” แค่นั้น ชัญญ่าทักทายเพียงแค่นั้น ก่อนหันไปทางนิรัช “รัช...เราไปกันเถอะ”“อืม...แค่นี้ก่อนนะภัทร”ปลายสายตัดไป ณภัทรได้แต่อึ้ง เธอเห็นภาพที่ทั้งคู่อยู่ด้วยกัน ที่นั่นคือห้องสี่เหลี่ยมห้องหนึ่ง ซึ่งไม่ใช่ห้องเรียนแน่นอน...ธุรกิจเบเกอรี่ที่ณภัทรร่วมหุ้นกับภานียังคงไ
ระยะเวลาที่ห่างกัน จากหนึ่งวันเป็นหนึ่งเดือน จากนั้นก็เลื่อนเป็นหนึ่งปีสองปีตามลำดับ ณภัทรยังคงคิดถึงนิรัชเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือเริ่มเคยชินรถซุปเปอร์คาร์สีเหลืองสดแซ่บจี๊ดวนเข้ามาจอดด้านหน้าของภัตตาคารหรูแห่งหนึ่ง ประตูเปิดออกโดยบริกรที่มาคอยให้บริการ สาวสวยดูดีในมาดนักธุรกิจรุ่นใหม่ค่อยๆ ก้าวเท้าลงมา เธอสวมสูทสไตล์แฟชั่นล้ำสมัย ซึ่งเป็นการรังสรรค์เสื้อผ้าอันโดดเด่นที่มีส่วนช่วยให้เกิดความประทับใจต่อผู้ติดต่อทางธุรกิจ และยังสะท้อนทัศนคติไร้ขีดจำกัดให้กับผู้หญิงยุคนี้ที่บทบาททางสังคมเริ่มเปลี่ยนแปลงไปจนแตกต่างจากในอดีตเธอคือณภัทร ผู้สลัดลุคนักศึกษาสาววัยใสกลายเป็นสาวสวยมั่นใจเต็มวัย แต่งหน้าทาปากเข้มขึ้นจนมองอายุจริงไม่ออก เสื้อผ้าหน้าผมล้วนได้โมรินช่วยดีไซน์และจัดการให้วันนี้เธอต้องมาเจรจาธุรกิจแทนวิชัยสาเหตุเป็นเพราะอีกฝ่ายออกรอบตีกอล์ฟกับเพื่อนเพลินเกินไปหน่อย กระทั่งเอวเคล็ดกระดูกเคลื่อนเล็กน้อยจนต้องแอดมิทโรงพยาบาล ในขณะที่ลินดาป่วยเข้าโรงพยาบาลไปแล้วก่อนหน้าณภัทรรู้ดีว่ามารดาของตนสุขภาพไม่ค่อยแข็งแรง เนื่องจากต้องตั้งครรภ์ไม่พึงประสงค์ตอนอายุน้อยอีกทั้งยังตรากตร