ครั้งแรกที่ไม่ประทับใจ

ตอนที่ 1

ครั้งแรกที่ไม่ประทับใจ

บริษัทใหญ่ใจกลางเมืองหลวงวันนี้เต็มไปด้วยผู้คนมากมายเพราะทางบริษัทเปิดรับสมัครตำแหน่งเลขาท่านประธานซึ่งเป็นตำแหน่งที่ถือว่าได้เงินเดือนในระดับที่สูงนอกจากคนข้างนอกแล้วพนักงานเก่า ๆ หลายคนของบริษัทก็เลือกที่จะมาลงสมัครในตำแหน่งนี้ด้วย

“คุณยุวดีดูแล้วคนที่มาสมัครมีจำนวนมากถ้าอย่างไรผมฝากคุณช่วยคัดกรองก่อนที่จะส่งรายชื่อมาให้ผมด้วยนะครับ”

พิรภพตั้งใจจะสัมภาษณ์และพิจารณาพนักงานในตำแหน่งนี้ด้วยตัวเองเพราะคนที่จะมาเป็นเลขาจะต้องอยู่ใกล้ชิดกับเขามากท่านประธานจึงมองเห็นว่าคงไม่มีใครเลือกสรรคนได้ดีเท่ากับตัวเขาเองแต่ด้วยจากจำนวนของคนที่มาสมัครมีมากกว่าที่เขาคิดไว้                ท่านประธานจึงอยากให้อดีตเลขาช่วยคัดกรองมาก่อนอีกทีเพื่อที่ตัวเขาจะได้ใช้เวลาในการคัดกรองแค่เพียงไม่กี่คนเท่านั้น

“ได้ค่ะ...เดี๋ยวฉันจะคัดเลือกเฉพาะคนที่น่าสนใจส่งไปให้ท่านประธานสัมภาษณ์อีกทีรับรองว่าภายในพรุ่งนี้รายชื่อจะถูกเอาไปวางที่โต๊ะตามกำหนดค่ะ”

ยุวดีเคยทำงานในตำแหน่งเลขาของพิรภพมาก่อนแต่เนื่องจากตอนนี้เธอเพิ่งคลอดลูกได้เพียงแค่ไม่กี่เดือนและพิรภพมองเห็นว่าการที่เธอมีลูกอ่อนควรต้องใช้เวลาทุ่มเทให้กับครอบครัวมากขึ้นเขาจึงตัดสินใจที่จะรับคนมาทำงานในตำแหน่งเลขาคนใหม่โดยเลื่อนตำแหน่งให้ยุวดีมีตำแหน่งเป็นผู้ช่วยท่านประธานคอยสอนงานและดูแลงานที่เลขาของเขาทำอีกทีหนึ่ง

รายชื่อที่ยุวดีคัดเลือกแล้วถูกวางไว้ที่โต๊ะของพิรภพจากจำนวนผู้สมัครร้อยกว่าคนอดีตเลขาคัดเหลือเพียงแค่สิบคนเท่านั้นซึ่งแต่ละคนต่างก็มีจุดเด่นกันคนละแบบยุวดีจึงให้บอสของเธอเป็นคนตัดสินใจในขั้นสุดท้ายเอง

“ขอโทษนะคะขอขึ้นไปด้วยคนได้ไหม”

สาวน้อยหน้าตาน่ารักถักผมเปียสองข้างเข้ากับใบหน้าที่ดูเด็กอยู่ของเธอเอื้อมมือเล็กมาดันลิฟท์ไว้ด้วยท่าทางรีบร้อนเมื่อคนข้างในกดปิดในขณะที่เธอเพิ่งเดินมาถึง

“เหมือนยังมีอีกหลายคนที่กำลังเดินมานะคะ คุณไม่น่าจะรีบร้อนปิด ลิฟท์ขึ้นแต่ละครั้งใช้ค่าไฟตั้งหลายบาททางเดียวกันก็ควรจะไปด้วยกัน”

หญิงสาวหันมาพูดกับชายหนุ่มในชุดสูทดูหรูด้วยท่าทางไม่เป็นมิตรเท่าไหร่เพราะเธอรู้สึกไม่ถูกใจที่เขารีบกดปิดลิฟท์ทั้งที่ความจริงยังมีพนักงานคนอื่น ๆ ที่กำลังรีบเดินมาให้ทันแต่สุดท้ายก็มีเพียงเธอเท่านั้นที่ได้เข้ามาอยู่ในลิฟท์กับเขา

“คุณเป็นคนเสียค่าไฟหรือครับ”

 พิรภบถามด้วยท่าทางที่ดูนิ่งสุขุมและสงบจนอีกฝ่ายไม่กล้าจะสบตาจากที่ตอนแรกหญิงสาวตั้งใจจะเอาเรื่องคนที่ไม่มีน้ำใจ

“ฉันไม่ได้เป็นคนจ่ายค่าไฟแต่ฉันเป็นเจ้าของพลังงานทุกอย่างในประเทศนี้ด้วยเหตุผลที่ว่าประเทศนี้เป็นของทุกคนหรือคุณจะเถียงว่าไม่ใช่คะแต่เอาเป็นว่าคุณไม่ต้องตอบอะไรฉันหรอกเพราะเท่าที่เห็นการกระทำของคุณมันก็ชัดเจนแทนคำตอบ....                  ขอบคุณนะคะที่ยังอุตส่าห์ให้ฉันได้อาศัยขึ้นมาข้างบนด้วย”

ประตูลิฟต์เปิดออกสาวน้อยรีบก้าวเท้าออกจากลิฟต์ทันทีเพราะเธอไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจากคำพูดของเธอจะทำให้อีกฝ่ายรู้สึกโมโหแค่ไหนแต่อย่างน้อยเธอก็รู้สึกโล่งใจที่ได้พูดออกมา

“ท่านประธานเป็นคนใจดีถึงแม้ท่าทางท่านจะดูดุไปหน่อยแต่รับรองว่าท่านเป็นคนมีเหตุผลและฉลาดมาก เขาถามอะไรเธอก็ตอบออกไปตามที่เธอคิดถ้าเธอถูกใจท่านก็จะได้ร่วมงานกับพี่นะ”

ยุวดีจับมือเป็นกำลังใจให้กับสาวน้อยที่มาสัมภาษณ์งานเป็นคนสุดท้ายตามรายชื่อที่อดีตเลขาเป็นคนจัดเรียงไว้ให้  ยุวดีรู้สึกถูกชะตากับคุ้มขวัญทั้งที่ไม่เคยเจอกันมาก่อนอาจจะเป็นเพราะว่าด้วยวัยที่แตกต่างกันจึงทำให้เธอรู้สึกเหมือนคุ้มขวัญเป็นเหมือนน้องสาวคนหนึ่งเพราะผู้สมัครที่คัดเลือกมาในวันนี้ส่วนมากจะมีอายุต่างจากยุวดีแค่ไม่มีกี่ปีมีก็แต่คุ้มขวัญเท่านั้นที่ห่างจากเธอสิบกว่าปี

“ขออนุญาตค่ะ”

คุ้มขวัญเปิดประตูเดินเข้าไปในห้องของท่านประธาน                เธอไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าสบตาชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หรูเพราะ การสัมภาษณ์งานในครั้งนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตของเธอและเธอก็คิดว่าในบรรดาของสิบคนที่ได้รับคัดเลือกมาเธออยู่ในสถานะที่ไม่น่าจะถูกคัดเลือกมากที่สุดเพราะยังขาดประสบการณ์

“นั่งสิ”

ท่านประธานหงายมือให้อีกฝ่ายนั่งลงตรงหน้าเขาจากน้ำเสียงทำให้คุณขวัญตัดสินใจที่จะเงยหน้ามองเจ้าของเสียงทันทีเพราะเสียงนี้มันคุ้นเหมือนเธอเพิ่งได้ยินในตอนเช้า

“คุณ….เออคือฉัน”