ครั้งแรกที่ไม่ประทับใจ(2)

คุ้มขวัญถึงกับพูดไม่ออกเสียงตะกุกตะกักมีความหวาดกลัวและไม่มั่นใจอยู่ในนั้นจะไม่ให้เธอรู้สึกแบบนั้นได้อย่างไรในเมื่อผู้ชายตรงหน้าคือคนที่เธอเพิ่งจะทำปากดีใส่เขามาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา

“ยินดีนะครับที่เราได้เจอกันอีกครั้ง”

พิรภพยกหลังออกจากพนักเก้าอี้นั่งชันข้อศอกขึ้นสองมือกุมกันส่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ดูเจ้าเล่ห์ให้กับหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้าด้วยท่าทางของคนที่กำลังถือไพ่เหนือกว่า

“คุณคงไม่ต้องสัมภาษณ์อะไรแล้วใช่ไหมคะเอาเป็นว่าฉันเข้าใจถ้าคุณจะไม่รับฉันเข้าเป็นเลขแต่อยากจะบอกคุณว่าทุกคำที่ฉันพูดมันถูกต้อง คุณไม่ควรจะเป็นคนที่เห็นแก่ตัวแบบนั้นถึงแม้ว่าบริษัทนี้จะเป็นของคุณก็ตามแต่ไม่ได้หมายความว่าคุณจะใช้พลังงานทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ แบบไหนก็ได้เพียงเพราะมีเงินจ่าย.... ขอบคุณนะคะที่ให้โอกาสฉันได้มาถึงขั้นตอนสัมภาษณ์ในครั้งนี้             ฉันลาล่ะค่ะ”

หญิงสาวในชุดทำงานที่เป็นชุดเดียวและชุดแรกของเธอลุกขึ้นยกมือไหว้ชายหนุ่มตรงหน้าด้วยท่าทางเหมือนคนที่กำลังสิ้นหวังแต่ก็ยังมีความมั่นใจในสิ่งที่พูดอยู่ในที

“หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะครับ”

ท่านประธานบริษัทผู้ตามหลังก่อนที่คุณขวัญจะเปิดประตูห้องและเดินออกไปโดยที่ไม่เหลียวมามองคนพูดเพราะเธอไม่รู้ว่าเขาพูดแบบนี้ต้องการสื่อถึงอะไรเธอรู้ก็แค่เพียงว่าเกมนี้เธอแพ้แล้ว

“มีอะไรหรือเปล่าทำไมเธอเข้าไปแค่ไม่กี่นาทีเอง”

ยุวดีที่นั่งรออยู่หน้าห้องรีบลุกขึ้นไปหาคุ้มขวัญด้วยท่าทางแปลกใจเพราะเก้าคนที่ผ่านมาท่านประธานบริษัทสัมภาษณ์ทุกคนอย่างเข้มข้นบางคนใช้เวลาเกือบยี่สิบนาทีแต่สำหรับคุ้มขวัญเธอเพิ่งหายเข้าไปในห้องท่านประธานได้ไม่ถึงสิบนาทีเอง

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะท่านประธานคงมีคนที่ท่านเลือกไว้แล้วหนูเป็นคนสุดท้ายท่านเลยไม่อยากจะสัมภาษณ์ให้เสียเวลาขอบคุณพี่ยุวดีมากนะคะที่เอาใจช่วยหนูไว้โอกาสหน้าถ้าทางบริษัทมีตำแหน่งงานอื่นที่เหมาะสมกับหนูมากกว่านี้หนูจะมาสัมภาษณ์ใหม่แล้วเราคงได้พบกันค่ะ”

อดีตเลขาได้แต่ลูบหลังลูบหน้าาปลอบใจเพราะเธอเองไม่มีอำนาจอะไรในการตัดสินใจครั้งนี้และเธอก็เห็นด้วยว่าความจริงแล้วคุ้มขวัญก็ยังมีคุณสมบัติสู้เก้าคนที่ผ่านมาไม่ได้แต่ที่เธอแอบหวังอยากให้หญิงสาวได้งานก็เป็นแค่เพียงเพราะความถูกชะตาเท่านั้น

“บริษัทนี้รับพนักงานเพิ่มอยู่บ่อย ๆ ไว้พี่จะโทรศัพท์ไปหาตามเบอร์ที่เธอให้ไว้ขอให้โชคดีจ้าคุณขวัญ”

สาวน้อยที่เพิ่งพ้นวัยนักศึกษาเธอไม่รู้สึกน้อยใจถ้าเธอจะไม่ได้งานแต่ที่เสียความรู้สึกก็คือเหตุผลส่วนหนึ่งที่ท่านประธานใช้ในการตัดสินใจคงใช้ความรู้สึกส่วนตัวที่โดนเธอต่อว่าเมื่อเช้ามาเป็นเหตุผลในการตัดสินใจด้วย

“เป็นถึงท่านประธานบริษัทใหญ่แต่กลับเห็นแก่ตัวไม่มีน้ำใจเรื่องแค่นี้ยังทำไม่ได้อีกหน่อยบริษัทก็คงจะต้องเจ๊งแน่ ๆ ”

คุ้มขวัญบ่นพูดคนเดียวแบบหัวเสียเดินลงบันไดซึ่งความจริงแล้วที่นี่มีลิฟท์แต่เธอแค่รู้สึกว่าความโกรธความโมโหตอนนี้                 เธอต้องการระบายมันออกมาและการเดินลงบันไดถึงห้าชั้นน่าจะช่วยให้เธอรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นก่อนที่คืนนี้เธอจะนอนไม่หลับเพราะมัวแต่คิดเรื่องนี้จึงอยากเสียเหงื่อเสียหน่อยเพื่อให้ร่างกายจะได้พักผ่อนสบายในยามค่ำคืน