ตอนที่ 7หัวใจอย่าหนีกันไปไหนอีกเลยบ้านของคุ้มขวัญเป็นเพียงแค่บ้านไม้หลังเล็ก ๆ ที่อยู่กลางชนบทที่เต็มไปด้วยป่าเขาลำเนาไพรบรรยากาศรอบตัวมีแต่ ความชุ่มฉ่ำของนาข้าวและต้นไม้ใหญ่ที่คอยให้ร่มเงาตลอดทาง พีรภพเดินทางตามหาหัวใจด้วยรอยยิ้มที่เบ่งบานเขารู้สึกมีความหวังอีกครั้งหลังจากที่ต้องนั่งตรอมตรมอยู่หลายวันเมื่อต้องสูญเสียหัวใจเพียงหนึ่งดวงของเขาไปบ้านไม้หลังเล็กตรงนาคนขับชี้ให้เจ้านายดูว่าบ้านหลังนี้เป็นบ้านของคุ้มขวัญตามคำบอกเล่าของชาวบ้านที่คนขับรถได้ลงไปถามมา“คุณพบจะลงไปเลยไหมครับ”คนขับหันมาถามหลังจากที่เขาจอดรถอยู่ถัดจากบ้านของหญิงสาวในระยะที่พอมองเห็น“ยังหรอก จอดดูแบบนี้ไปก่อน”ชายหนุ่มไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไรเขาถึงเลือกที่จะขอมองบ้านหลังนี้อยู่ห่าง ๆ จนกว่าจะแน่ใจว่าคุณขวัญอยู่ที่นี่เขาถึงจะลงไปแสดงตัวผู้คนที่ขับรถผ่านไปผ่านมาต่างพากันมองรถคันหรูสีดำที่จอดอยู่ใต้ต้นไม้เพราะที่หมู่บ้านแห่งนี้นาน ๆ ทีถึงจะมีรถยนต์แปลกหน้าขับเข้ามาสักคันแต่นี่ไม่ใช่แค่รถยนต์ธรรมดาแต่เป็นรถยนต์ที่ดูหรูก็ดูออกว่ารถยนต์ตรงหน้าไม่ใช่ราคาแค่หลักล้านต้น ๆ เท่านั้นแน่นอนพ
ตอนที่ 8ความจริงชนะทุกอย่างบ้านไม้หลังเล็กกลางชนบทสู่คฤหาสน์หลังใหญ่ใจกลางกรุงเทพฯพิรภพพกความมั่นใจมาเต็มร้อยวันนี้เขารู้แล้วว่าหัวใจของเขาอยู่ที่ใครและเขาจะไม่มีทางปล่อยให้ความกลัวและ ความเกรงใจที่เขามีต่อนารามาทำร้ายคุ้มขวัญอีกต่อไป“กลับมาแล้วใช่ไหมพ่อตัวดี”สิริกุลสองมือกอดอกลุกขึ้นจากโซฟาราคาเหยียบแสนเพื่อเดินตรงมาต่อว่าลูกชายด้วยความโมโหทันที“ใช่ครับผมกลับมาแล้วและผมก็มีเรื่องราวมากมายที่จะเล่าให้คุณแม่ฟัง”“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น นาราเขาเล่าให้แม่ฟังหมดแล้วตอนนี้คู่หมั้นของลูกกำลังท้องอยู่แต่ลูกกลับไปตามหาผู้หญิง สำส่อนคนนั้นหัวใจของลูกแม่ทำด้วยอะไรกัน”พิรภพคิดว่าคำว่านาราเล่าให้ฟังหมดแล้วจะหมายถึง ความจริงทั้งหมดเสียอีกแต่สุดท้ายกลายเป็นว่านาราเอาเรื่องโกหกที่เธอสร้างไว้ตั้งแต่แรกมาเล่าให้มารดาของเขาฟังและสุดท้ายแม่ของเขาก็เลือกที่จะเชื่อทุกคำที่หญิงสาวพูด“ถ้าผมจะบอกคุณแม่ว่าทุกอย่างที่นาราพูดไม่เป็น ความจริงคุณแม่ก็คงไม่เชื่อดังนั้นผมขอพูดในมุมของผมโดยไม่หวังให้ใครมาเชื่อทั้งนั้นแต่ขอให้คุณแม่รู้ว่าผมจะไม่มีทางยอมแต่งงานกับน
ตอนที่ 9แพ้ใจลูกสะใภ้บ้าน ๆ งานแต่งงานถูกจัดขึ้นอย่างสมศักดิ์ศรียิ่งใหญ่มากกว่าที่ คุ้มขวัญเคยคิดฝันไว้ตลอดชีวิตของเธอใครจะรู้ว่าครอบครัวของ พิรภพที่หลายคนร่ำลือกันว่าไม่มีทางต้อนรับลูกสะใภ้จน ๆ อย่าง คุ้มขวัญเด็ดขาดแต่ตอนนี้บุพการีทั้งสองกับจัดงานแต่งงานต้อนรับลูกสะใภ้อย่างยิ่งใหญ่สมกับฐานะของเจ้าบ่าวสาวน้อยอุ้มท้องโย้เดินไปเดินมาในบริษัทในตำแหน่งเลขาตามเดิมเพื่อน ๆ พนักงานต่างพากันแซวว่าสุดท้ายแล้วเลขาสาวก็ได้บอสเป็นสามี คุ้มขวัญได้แต่เขินอายเธอไม่ได้คิดโกรธคำพูดของเพื่อน ๆ เพราะเธอรู้ดีว่าทุกคนต่างก็รู้ว่าเธอรักเจ้านายของเธอจากหัวใจไม่ใช่เพียงหวังอะไรจากเขาวันที่ทุกคนรอคอยก็มาถึงเด็กน้อยตากลมผิวขาวถือกำเนิดขึ้นซึ่งก็เป็นเวลาไล่เลี่ยกับที่นาราคลอดลูก คุ้มขวัญอดที่จะสงสารนาราไม่ได้ที่ตอนนี้เธอต้องปกปิดทุกอย่างให้เป็นความลับแม้แต่พ่อกับแม่ของเธอยังไม่ได้รู้ความจริง“ไปเยี่ยมคุณนารากันนะคะ”คุณแม่คนใหม่ออกจากโรงพยาบาลได้ไม่ถึงเดือนเธอก็ชวนสามีให้ไปเยี่ยมนาราคอนโดลับที่หญิงสาวเช่าไว้เพื่อเลี้ยงลูก “คุ้มขวัญเพราะคุณเป็นแบบนี้ผมถึงเลือกที่จะร
ตอนที่ 1คืนหวาน “คุณปลัดปล่อยภัชเถอะค่ะ” หญิงสาวชาวบ้านหน้าตาสวยดุจดวงพระจันทร์ทอแสง ร้องขอให้เรืองวุฒิปล่อยเธอออกจากอ้อมกอดของเขา “เรารักกันไม่ใช่เหรอ หรือภัชไม่รักผม” ปลัดเรืองวุฒิไม่ยอมปล่อยหญิงสาวในอ้อมกอด แต่เขากลับก้มหน้าลงมาใกล้กับแก้มขาวและถามด้วยเสียงที่แหบแห้งจนคนฟังรู้สึกเสียวซ่านแบบที่ไม่เคยเป็น “ภัชรักคุณปลัดจนหมดหัวใจแต่เราต่างกันมากนะคะ สักวันคุณก็ต้องย้ายไปอยู่ที่อื่น ภัชไม่อยากกลายเป็นผู้หญิงใจง่าย เราอย่าทำแบบนี้กันเลยนะคะ” ภัชชาพยายามดิ้นให้ออกจากอ้อมกอดของชายหนุ่ม ทั้งที่หัวใจของเธอมันไม่ได้ต้องการแบบนั้น “ภัช!” ว่านหรือที่ชาวบ้านแถวนี้เรียกเขาว่าปลัดเรืองวุฒิเรียกชื่อหญิงสาวด้วยน้ำเสียงที่ดังและจริงจัง “ผมรักคุณ เรารักกัน เธอหยุดพูดเรื่องที่เราแตกต่างกันเสียทีเถอะ สำหรับผมคุณคือผู้หญิงคนเดียวที่ผมรัก สองปีแล้วที่เราคบกันมา ถึงแม้ไม่มีใครรู้แต่ผมก็ทำให้ภัชเห็นแล้ว ว่าผมไม่เคยมองผู้หญิงคนไหนอีกเลย” ปลัดเรืองวุฒิย้ายมาอยู่ที่นี่เพราะเขาต้องการมีชีวิตที่อิสระไม่ต้อ
ตอนที่ 2รับผิดชอบ ผู้ใหญ่คำและดวงใจสังเกตเห็นความผิดปกติของลูกสาว ตั้งแต่งานประจำปีของอำเภอ ภัชชาชอบหลบสายตาของพ่อและแม่ที่จ้องมองเธอ ทำตัวเหมือนคนที่ไปทำอะไรผิดมา “ดวงใจเธอว่าลูกเรามันแปลก ๆ ไปไหมเดี๋ยวนี้” ผู้ใหญ่กลัวว่าตัวเองจะคิดมากไปคนเดียว ภัชชาอาจจะหลบสายตาเขาเพียงเพราะว่าเขาเป็นคนที่ชอบพูดจาดุหรือเสียงดังก็ได้ คนเป็นภรรยาหันมามองหน้าสามี วางมือจากการคัดดอกกุหลาบและหันมาตอบคำถาม “แปลก แปลกมากด้วย อยู่ดี ๆ ก็มาทำตัวเป็นผู้หญิง พูดน้อย ถามคำตอบคำ เวลาชวนไปไหนด้วยก็ไม่อยากจะไป ยิ่งตลาดนัดปรกติไปมันทุกครั้งแต่พอเดี๋ยวนี้ต้องขอร้องกันเลยถึงจะยอมไปด้วย” คนเป็นพ่อมั่นใจว่าคงต้องมีอะไรแน่ ๆ เพราะถ้าภัชชาเป็นกับเขาคนเดียว ก็ยังไม่แน่ใจ แต่นี่เธอเป็นกับดวงใจด้วย ซึ่งปกติทั้งสองคนนี้ตัวติดกันมาก โดยเฉพาะเรื่องการไปเดินตลาด “ฉันก็เป็นพ่อ คงจะไปคาดคั้นเอาคำตอบไม่ได้ว่าเป็นอะไร เธอเป็นแม่ก็ลองหาเวลาคุยกับลูกดู เออ...ว่าจะถามแล้วไปไหนล่ะ ปกติเห็นมาช่วยคัดกุหลาบตลอด” ภัชชาปกติจะมาคอยช่วย
ตอนที่ 3ตัดสินใจ ปลัดเรืองวุฒิอยากพูดอยากบอกรักภัชชาเหมือนที่ เขาเคยทำแต่ระหว่างทางกลับบ้านในวันนี้ เขาไม่กล้าแม้แต่จะพูด เพราะอีกฝ่ายได้บอกไว้แล้วว่าขอให้ได้ยินคำพูดนั้นเป็นครั้งสุดท้าย ผู้ใหญ่คำและดวงใจรีบเดินลงจากบ้านไม้ชั้นบนเมื่อได้ยินเสียงรถยนต์ขับเข้ามา ทึ้งคู่รู้ทันทีว่าเป็นรถของใคร เพราะในหมู่บ้านนี้มีเพียงไม่กี่บ้านที่มีรถยนต์เป็นของตัวเอง “กลับมากันเกือบมืดเลย ตอนแรกแม่คิดว่าจะนอนในเมืองอีกคืนเสียอีก” ดวงใจไม่อยากให้ลูกสาวไปนอนค้างที่อื่นหลายคืน โดยเฉพาะการไปกับผู้ชายเพียงลำพัง แต่ก็ไม่กล้าพูดออกมาตรง ๆ “ต่อให้ถึงดึกภัชก็กลับค่ะแม่” หญิงสาวตอบมารดาและหันไปรับกระเป๋าจากปลัดด้วยใบหน้าที่บึ้งตึงไม่มีรอยยิ้มใด ๆ แตกต่างจากทุกครั้งที่เคยเจอกัน “ขอบคุณปลัดมากนะคะ ที่ทั้งช่วยเรื่องเรียนและยังพาไปสอบอีก ภัชพอเข้าใจวิธีการในการอ่านหนังสือสำหรับเตรียมสอบแล้ว นับจากนี้ไปภัชไม่รบกวนคุณปลัดแล้วค่ะ ขับรถกลับอำเภอดี ๆ นะคะ” ภัชชาเดินหิ้วกระเป๋าขึ้นบ้านทันทีหลังจากพูดจบ ทิ้งให้พ่อกับแม่ของเธอทำหน
ตอนที่ 4ประกาศตัว เรืองวุฒิไม่มีทางเลือก เขาจึงจำเป็นต้องพาภัคจิรามา ที่ทำงานด้วย แต่เขาตั้งใจว่าจะไม่แตะต้องตัวเธอเลย เพราะเขามั่นใจว่าคืนนั้นเขากับเธอไม่ได้มีอะไรกัน รถยนต์ของปลัดจอดหน้าบ้านพัก ภัคจิรามองดูบ้านที่อยู่ตรงหน้าเธออย่างตกใจ “ไม่ใช่บ้านหลังนี้ใช่ไหมคะ ที่ภัคต้องอยู่” คนถาม ถามแบบปลอบใจตัวเองเพราะเธอยอมทิ้งบ้านหลังใหญ่มาเพื่อแลกกับเงินก้อนใหญ่ถ้าทำให้ว่านย้ายกลับไปกรุงเทพได้หรือไม่ก็เลิกยุ่งกับหญิงชาวบ้านที่ชื่อภัชชาได้สำเร็จ “ผมอยู่ที่บ้านหลังนี้คนเดียว มีเพียงจิ้งจก ตุ๊กแกเป็นเพื่อนเท่านั้น ถ้าคุณจะอยู่ที่นี่คุณก็ต้องอยู่บ้านนี้” คนพูดหันไปแอบยิ้ม เพราะเขารู้สึกสะใจที่เห็นสีหน้าของ ภัคจิราที่กำลังผิดหวังและรู้สึกกลัว “ห้องนอนพี่ว่านห้องไหนคะ ภัคจะได้เอาของใช้ไปเก็บ” บ้านพักปลัดอำเภอมีถึงสี่ห้องนอน ภัคจิราจึงไม่รู้ว่าคู่หมั้นของเธอนอนห้องไหน เรืองวุฒิเดินมาใกล้หญิงสาว ทำท่าทางเหมือนมีอะไรสำคัญจะพูดกับเธอ “เรานอนห้องเดียวกันไม่ได้นะ คนที่นี่เขาเชื่อกันว่าถ้าใครยังไม่ได
ตอนที่ 5ห้ามผิดผี ภัชชาเธอเจ็บช้ำมากที่สุดในชีวิต เขากลับไปบ้านคราวนี้ไม่ใช่เพื่อแสดงความรับผิดชอบในตัวเธอ แต่เขากลับไปเพื่อเอาคนรักตัวจริงกลับมาต่างหาก ตลอดสองสัปดาห์ที่ปลัดหายกลับกรุงเทพไป ภัชชาหลอกตัวเองตลอดว่าเขาคงกลับมาพร้อมข่าวดี แต่ในเมื่อสุดท้ายทุกอย่างเป็นแบบนี้ เธอจะตัดใจจากเขาให้ได้ ชีวิตของเธอต้องเดินต่อเพื่อพ่อและแม่ที่เธอรัก ภัชชาปาดน้ำตาเมื่อได้ยินเสียงรถยนต์ขับเข้ามาที่บ้าน เธอแอบมองทางหน้าต่างไม่ใช่ปลัดแต่เป็นสารวัตเด่นเพื่อนของเธอ “เด่น ย้ายมาแล้วใช่ไหม” หญิงสาวดีใจที่เห็นเพื่อนสนิทมาหาเธอในวันธรรมดาแบบนี้ เพราะเขาอาจจะได้ย้ายกลับมาอยู่ที่สถานีตำรวจที่อำเภอแล้ว “มาวันนี้ทำเรื่องเอกสารเสร็จก็รีบมาหาภัชเลย ไปหาข้าวต้มกินที่อำเภอกัน เดี๋ยวลองแวะชวนเพื่อน ๆ คนอื่นด้วย” ทั้งสองคนแวะชวนเพื่อน ๆ ที่อยู่แถวบ้านแต่ไม่มีใครว่างเลย เด่นกับภัชชาเลยไปกินกันแค่สองคน “มาแล้วยำผักกาดดองของโปรดเรา” ภัชชาทำท่าดีใจเพราะเวลาอยู่บ้านเธอไม่มีโอกาสได้กินอาหารแบบนี้เลย ทันทีที่ภัชชาใช้ช้อนตักยำผักกาดด
ตอนที่ 10เพราะรัก ชัยชาญไม่จำเป็นต้องเดินทางไปหาหมอที่โรงพยาบาลเฉพาะทางที่กรุงเทพแล้ว ตอนนี้เขาสามารถรับยาจากทางโรงพยาบาลที่เชียงใหม่ได้แล้ว เขาจึงเดินทางกลับมาอยู่ไร่พร้อมหน้าลูกและภรรยา ยี่หวากิจการของเธอเติบโตได้ดีมาก หญิงสาวจึงอยากไปเปิดสาขาที่เชียงใหม่ ส่วนสาขาทางนี้จะให้ลูกน้องที่อยู่ด้วยกันมานานดูแล เพราะเธออยากใช้เวลาอยู่กับบิดาให้มากที่สุด “พี่ว่านช่วงนี้ยี่หวารู้สึกเวียนหัวทุกเช้าเลย บ่ายนี้ว่าจะไปหาหมอเสียหน่อย พี่ว่านไม่ต้องลางานนะคะ ยี่หวาไปคนเดียวได้ ” ชายหนุ่มเดินมาหาภรรยาที่ยังนอนอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าที่ดูเหมือนกำลังดีใจ “พี่ว่ายี่หวาต้องท้องแน่ ๆ ” หญิงสาวทำท่าคิดตาม ประจำเดือนของเธอไม่มาสองเดือนแล้ว มัวแต่ยุ่งเรื่องอาการป่วยของพ่อ จนลืมสังเกต “ประจำเดือนก็ไม่มา หรือจะใช่คะ ยี่หวาตื่นเต้นไปหมดแล้ว” “ถ้าแบบนี้ บ่ายนี้รอพี่มารับนะ พี่ไม่ยอมให้ไปคนเดียวหรอก เรื่องแบบนี้คุณพ่อต้องไปด้วย” สิ่งที่ทั้งคู่รอคอยก็สมหวัง ยี่หวาท้องได้หกสัปดาห์แล้ว หญิงสาวได้รู้จักความรักในอีกแบบ จากความรักในฐานะลู
ตอนที่ 9คืนวันแต่งงาน 2 เดือนผ่านไป งานแต่งงานถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย แขกที่เชิญมาส่วนมากเป็นเพื่อนที่ทำงานของว่านและญาติผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่าย ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี จนมาถึงช่วงที่แขกกำลังทยอยกลับ อยู่ดี ๆ ชัยชาญก็ล้มลงไปนอนกองกลับพื้น ทุกคนในงานต่างตกใจ ยังโชคดีที่ในงาน มีแฟนของเพื่อนที่ทำงานว่านเป็นพยาบาลจึงช่วย ปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้ รถพยาบาลมาถึง ชัยชาญถูกส่งตัวไปยังห้องฉุกเฉินทันที คุณหมอขอพบกับญาติของคนไข้ ซึ่งตอนนี้ก็มีเพียงยี่หวาที่ตามา เพราะสวรรยาต้องดูลูก “อาการโรคเส้นเลือดหัวใจตีบของคุณพ่อคุณกำเริบ หมอไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าทำไมถึงได้ไม่ทำการรักษา” ยี่หวานั่งอึ้งเธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าพ่อของเธอป่วยเป็นโรคหัวใจ เธอจึงปรึกษาหาทางรักษาโดยให้คุณหมอช่วยแนะนำเธอหน่อย “พี่ว่านรู้ใช่ไหม ว่าคุณพ่อเป็นโรคหัวใจ” “ยี่หวาถึงพี่รู้ แต่เจ้าตัวเขาไม่ต้องการให้พี่บอก จะให้พี่ทำอย่างไร” หญิงสาวยืนนิ่ง เธอรู้สึกเป็นลูกที่แย่มาก เธอมัวแต่คิดว่าพ่อไม่รัก โดยที่ตัวเธอเองก็ดีแต่รักพ่อแต่กลับไม่ดูแล
ตอนที่ 8รู้จักคำว่ารัก ว่านเห็นว่าท้องฟ้ายังสว่างอยู่ แสงจากดวงอาทิตย์ยังไม่ลับขอบฟ้า เขาจึงชวนยี่หวาไปเดินเล่นในไร่ “ชอบไหมอยู่แบบนี้ ตอนนี้ดีกว่าตอนแรกที่เราสองคนพี่น้องเข้ามาอยู่เสียอีก ตอนนั้นไม่มีไฟฟ้า เราต้องใช้พลังงานแสงอาทิตย์ ” หญิงสาวมองออกไปยังภูเขาที่อยู่ห่างจากไร่ไม่มากนัก เหมือนเธอกำลังมองสิ่งที่ยังมาไม่ถึง “บางครั้งการอยู่แบบนี้ก็ทำให้เราสงบดีนะคะ ตอนอยู่อังกฤษชีวิตมีแต่การแข่งขัน พอกลับมากรุงเทพก็มีแต่ความวุ่นวาย แต่เป็นความวุ่นวายที่เหงามาก ๆ ” คนตัวสูงจับมือหญิงสาวแน่น ก่อนจะพาเธอเดินไปยังแปลงผักสวนครัวที่อยู่ด้านหลังของบ้าน “พี่พามาดูร้านขายผักส่วนตัว พี่ยามาอยู่ที่นี่เธอแทบไม่ได้ใช้เงิน ตอนยังไม่คลอดเธอรับงานแค่เพียงสองงาน ทุกวันนี้ยังไม่ได้ใช้เงินเลย อาหารทุกอย่างหาได้จากที่ไร่นี้” ทั้งสองคนพากันเดินดูรอบ ๆ ไร่ แต่ก็ก็ยังไปไม่สุดทาง เพราะที่ดินผืนนี้เป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้า หน้าไม่กว้างมาก แต่ยาวไปถึงลำธารที่อยู่ด้านหลัง “ใกล้มืดแล้วเรากลับกันเถอะ พรุ่งนี้พี่จะพาไปดูไร่ของพี่บ้าง ตอนนี้คุณชัยชาญ
ตอนที่ 7น้องสาว อาการของยี่หวาไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง ร้านก็มีลูกน้องคอยดูแลอยู่ ว่านจึงตัดสินใจพูดกับหญิงสาวเรื่องที่เขาจะชวนเธอไปหาหลานของเขาซึ่งคือน้องสาวของเธอนั่นเองที่เชียงใหม่ “ยี่หวาพี่ลาพักร้อนได้หลายวัน อยากจะชวน...” “ไปเชียงใหม่ใช่ไหมคะ ได้สิจะได้ไปพักผ่อนด้วย” หญิงสาวอ่านใจอีกฝ่ายได้ถูก ว่าเขากำลังต้องการจะพูดอะไรถึงได้ทำท่าทางแบบนั้น ว่านดีใจที่ทุกอย่างมันดีกว่าที่เขาคิด ก่อนจะพูดเขากังวลเสียตั้งนาน กลัวหญิงสาวจะอารมณ์ไม่ดีใส่เขา ชายหนุ่มคิดในใจว่าตอนนี้ ยี่หวาคงให้อภัยพี่สาวของเขาและรู้จักคำว่ารักมากขึ้น ว่านอ่านหัวใจของหญิงสาวที่กำลังเดินขึ้นบันไดกลับไปที่ห้องนอนผิดหมด เธอไม่ได้ให้อภัยถึงแม้เธอจะรู้จักความรักมากขึ้นก็ตาม ตอนแรกยี่หวาเกือบจะรู้สึกดีขึ้นกับสวรรยาแต่ทุกอย่างก็มาจบลงเมื่อแม่เลี้ยงของเธอดันมีลูก ความแค้นก็กลับมาอีกครั้ง การยอมไปเชียงใหม่ครั้งนี้ หญิงสาวต้องการไปดูชัยชนะ เพราะเธอรู้สึกว่าการที่พ่อของเธอไม่เอาสมบัติอะไรติดตัวไปเลย มีแค่เงินบำนาญที่ไม่ได้มาก ชีวิตความเป็นอยู่ของแม่เลี้ย
ตอนที่ 6กำลังใจ ความใกล้ชิดของทั้งสองคนเกิดขึ้นตอนไหนไม่รู้ มารู้อีกทียี่หวาก็รู้สึกเหงาทุกครั้งที่ว่านต้องไปทำงาน หญิงสาวจากที่วัน ๆ ไม่เคยทำอะไร เธอก็เริ่มฝึกทำงานบ้าน ทำกับข้าวไว้รออีกฝ่ายกลับมาจากทำงานตอนเย็น ว่านกลับมาจากทำงานก็เกือบมืดทุกวัน เพราะรถติดมาก ยี่หวายังทำใจแข็งไม่ยอมให้รถว่านไปใช้ เพราะเธอก็คิดว่าถึงเธอจะให้ยืมเขาก็คงไม่เอา “กลิ่นหอมเชียววันนี้ทำอะไรกิน” ว่านกลับมาพร้อมกับหิ้วท้องแสนหิวกลับมาด้วย เพราะเขารู้ว่าต้องมีกับข้าวและหญิงสาวคอยกินข้าวอยู่ “น้ำพริกเผาหน้าปากซอย ผักต้มตามรั้วบ้าน แกงส้มผักรวมแล้วก็ปลานิลทอดค่ะ” ยี่หวารับกระเป๋าทำงานจากมือของว่านก่อนจะทำท่าให้อีกฝ่ายไปล้างมือก่อน “ร้านขนมไปถึงไหนแล้ว ได้ออกไปดูบ้างไหม หรือเก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน” ว่านกลัวว่ายี่หวาจะมัวแต่สนใจทำงานบ้าน จนลืมไปว่าตัวเองกำลังจะเปิดร้านขายขนม “วันนี้มีแค่เอาอุปกรณ์มาส่งค่ะ พรุ่งนี้ช่างจะมาติดตั้งและสอนวิธีการใช้ เออ...พี่ว่าน ยี่หวาได้ลูกน้องแล้วนะคะ คุณครูสมัยมัธยมที่สอนทำขนมหาให้ สองคนมาทำงานแ
ตอนที่ 5ทำไมมันเหงา ว่านตัดสินใจที่จะเลิกใช้ชีวิตเจ้าชู้ เพราะเขาเห็นความเสียใจของยี่หวา ทำให้เขาคิดถึงผู้หญิงหลาย ๆ คนที่เขากำลังคบซ้อนอยู่ เขาได้งานทำสำเร็จตามต้องการ วันนี้เขาตัดสินใจที่จะบอกเลิกกับผู้หญิงที่เชียงใหม่ ที่เขาคบไว้สองคน แต่สองคนนี้ไม่ใช่คนที่เขารู้สึกยากที่จะเลิกรา แต่คนที่สำคัญคือวนิดา เพื่อนสมัยเรียนที่กลับมาเจอกันอีกครั้งเมื่อปีที่แล้ว ตอนนั้นพ่อของนิดาประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตที่เชียงใหม่และว่านก็เห็นเหตุการณ์ จึงทำให้ทั้งคู่ได้เจอกัน วนิดาคือรักแรกในชีวิตของว่าน แต่เธอไม่เลือกเขากลับไปเลือกรุ่นพี่อีกคณะ จนนิดามารู้ทีหลัง ว่ารุ่นพี่มีภรรยาอยู่แล้ว ในวันที่พ่อของเธอเสีย ว่านจึงเป็นที่พักใจให้กับเธอ และทั้งคู่ก็ตกลงคบกัน คำว่าเพื่อนและคำว่าสงสารคือสิ่งที่ค้ำคออยู่ ว่านจึงไม่กล้าพอที่จะบอกให้วนิดารู้ว่า เขาไม่ได้คิดกับเธอมากเกินกว่าเพื่อนอีกแล้ว “นิดาเย็นนี้เรามากินข้าวเย็นด้วยกันหน่อยได้ไหม” ว่านตัดสินใจแล้ว ที่จะต้องบอกความรู้สึกทั้งหมด เขาไม่อยากทำร้ายหัวใจของเพื่อนมากไปกว่านี้ วนิดาตกใจมาก เพราะเธอคุ
ตอนที่ 4ยี่หวาจะมีลูก ชายหนุ่มเดินมาเปิดประตูด้วยความมึนงง เพราะถึงเขาจะไม่ได้ดื่มจนเมาเหมือนยี่หวา แต่มันก็ทำให้เขาหลับสนิท จนเมื่อต้องมาสะดุ้งตื่นด้วยเสียงเรียกของเจ้าของบ้าน “มีอะไรมาเรียกพี่กลางดึกแบบนี้ ไม่สบายหรือเปล่า” เจ้าของห้องเปิดประตูออกมาถามแต่ไม่มีคำตอบ หยิงสาวผลักตัวชายหนุ่มให้กลับเข้าไปในห้องของตัวเองแกครั้ง “ยี่หวาจะมีลูก ในเมื่อคุณพ่อมีเมีย ยี่หวาก็จะมีผัว อยากรู้เหมือนกันว่ามันมีความสุขมากไหม” หญิงสาวพูดจบก็ดึงตัวว่านเข้ามากอดจูบลงไปที่แก้มและ ซอกคอของอีกฝ่าย เพื่อหวังกระตุ้นอารมณ์ ว่านพยายามจับแขนทั้งสองข้างของหญิงสาวที่กำลังพยายามกระตุ้นอารมณ์เขา แต่มันเหมือนเด็กน้อยที่กำลังหัดทำอะไรสักอย่างมากกว่า นอกจากมันจะไม่ทำให้ว่านมีความรู้สึกร่วมด้วย แต่มันกลับยิ่งทำให้เขารู้สึกสงสารแทน “พี่ว่านปล่อยมือยี่หวา ผู้ชายทุกคนชอบเรื่องแบบนี้เหมือนกันทั้งนั้นไม่ใช่เหรอ หรือยี่หวามันน่ารังเกียจ” ความเมาผสมความน้อยใจทำให้เจ้าของเรือนร่างบางพูดไปร้องไห้ไป และเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อยี่ห
ตอนที่ 3ไม่....เธอคือน้องของศัตรู ยี่หวาเธอกลับเข้าไปในห้องนอน เธอแอบมองชายหนุ่มสมาชิกใหม่ของบ้านผ่านทางหน้าต่าง ว่านยังคงนั่งเล่น ปิ้งย่างไปเรื่อย แต่ก็เริ่มเก็บของไปล้างบางส่วนแล้ว หญิงสาวได้ยินเสียงคนด้านล่างร้องเพลงดูมีความสุข เธอจึงตัดสินใจที่จะลงไปนั่งคุยกับเขา เพราะอยากรู้ที่มาที่ไปของครอบครัวแม่เลี้ยงของเธอ “เห็นยังไม่เก็บของ เลยว่าจะลงมาช่วย” คนตัวบางหาเหตุผล เพื่อให้ดูไม่น่าเกลียดที่เธอเดินกลับลงมาข้างล่างอีกครั้ง “เก็บไปกินไป ไม่ได้รีบร้อนอะไรครับ รับรองพรุ่งนี้ทุกอย่างสะอาดเหมือนเดิม” ชายหนุ่มหันมายิ้มหวานพร้อมกับข้าวโพดปิ้ง ส่งให้คนที่กำลังยืนมองเขายืนปิ้งข้าวโพดอยู่ “ไปนั่งคุยกันตรงนั้นดีกว่า เดี๋ยวผมขอเอาข้าวโพดใส่จานก่อน สุกหมดแล้ว หอมน่ากินเชียว” ยี่หวาเดินไปนั่งที่โต๊ะไม้หน้าบ้าน ที่เริ่มเก่ามากแล้ว เพราะคนที่ซื้อมาคือมารดาของเธอ พอแม่จากไปก็ไม่มีใครมานั่งอีกเลย “อร่อยดีนะ สมัยเด็ก ๆ พี่ทำกินบ่อยเหรอ” หญิงสาวเริ่มชวนคุยทันที ที่ว่านเดินมานั่งข้างเธอพร้อมจานใหญ่ที่มีข้าวโพดปิ้งว
ตอนที่ 2ประชด ชัยชาญตัดสินใจย้ายไปอยู่เชียงใหม่ ซึ่งเป็นที่ดินของสวรรยาที่ซื้อทิ้งไว้ตั้งแต่ยังไม่มีถนน เพราะชัยชาญไม่อยากให้ลูกสาวไม่สบายใจที่ต้องเห็นหน้าเขากับภรรยาอีก “พรุ่งนี้พ่อกับสวรรยาจะไปอยู่เชียงใหม่แล้ว ต่อไปนี้ลูกจะได้ไม่ต้องรำคาญ หงุดหงิด ที่ต้องเห็นในสิ่งที่ลูกไม่ถูกใจ ถ้าวันไหนคิดถึงพ่อ ไปหาพ่อได้นะ พ่อรักลูกเสมอ จำไว้ยี่หวาความรักระหว่างพ่อกับลูกมันยิ่งใหญ่ที่สุด พ่อกับสวรรยาเราเป็นความรักที่มีให้กันโดยหวังแค่ดูแลกันยามแก่เฒ่าเป็นกำลังใจให้กันเท่านั้น ” ยี่หวาหันหลังให้บิดาทันที เธอรู้สึกเหมือนตัวเองไร้ค่า ที่เธอทำทุกอย่างทุกวันนี้แค่อยากให้พ่อเอาใจและแสดงความรักกับเธอมากกว่านี้ ไม่ได้ต้องการที่จะให้พ่อทิ้งเธอไป “เดินทางปลอดภัยนะคะพ่อ ยี่หวาอยู่คนเดียวที่อังกฤษมาตั้งหลายปี ถ้าจะต้องอยู่คนเดียวที่เมืองไทยอีก ก็คงไม่เป็นไร ดูแลภรรยาใหม่ให้ดีนะคะ เธออายุยังน้อยอย่าทำตัวให้เธอเบื่อเสียก่อน” บ้านหลังใหญ่ ที่มีเธออยู่เพียงคนเดียว ยี่หวาเองเพื่อนก็ไม่มี เธอจึงใช้เวลาช่วงกลางคืนออกเที่ยวทุกวัน เพื่อหวังว่าเธอคงจะได้เจอกับเพื่อนที่ถู