ตอนที่ 1ครั้งแรกที่ไม่ประทับใจบริษัทใหญ่ใจกลางเมืองหลวงวันนี้เต็มไปด้วยผู้คนมากมายเพราะทางบริษัทเปิดรับสมัครตำแหน่งเลขาท่านประธานซึ่งเป็นตำแหน่งที่ถือว่าได้เงินเดือนในระดับที่สูงนอกจากคนข้างนอกแล้วพนักงานเก่า ๆ หลายคนของบริษัทก็เลือกที่จะมาลงสมัครในตำแหน่งนี้ด้วย“คุณยุวดีดูแล้วคนที่มาสมัครมีจำนวนมากถ้าอย่างไรผมฝากคุณช่วยคัดกรองก่อนที่จะส่งรายชื่อมาให้ผมด้วยนะครับ”พิรภพตั้งใจจะสัมภาษณ์และพิจารณาพนักงานในตำแหน่งนี้ด้วยตัวเองเพราะคนที่จะมาเป็นเลขาจะต้องอยู่ใกล้ชิดกับเขามากท่านประธานจึงมองเห็นว่าคงไม่มีใครเลือกสรรคนได้ดีเท่ากับตัวเขาเองแต่ด้วยจากจำนวนของคนที่มาสมัครมีมากกว่าที่เขาคิดไว้ ท่านประธานจึงอยากให้อดีตเลขาช่วยคัดกรองมาก่อนอีกทีเพื่อที่ตัวเขาจะได้ใช้เวลาในการคัดกรองแค่เพียงไม่กี่คนเท่านั้น“ได้ค่ะ...เดี๋ยวฉันจะคัดเลือกเฉพาะคนที่น่าสนใจส่งไปให้ท่านประธานสัมภาษณ์อีกทีรับรองว่าภายในพรุ่งนี้รายชื่อจะถูกเอาไปวางที่โต๊ะตามกำหนดค่ะ”ยุวดีเคยทำงานในตำแหน่งเลขาของพิรภพมาก่อนแต่เนื่องจากตอนนี้เธอเพิ่งคลอดลูกได้เพียงแค่ไม่กี่เดือนและพิรภพมองเห็นว่าการที่เธอมีลูกอ่อนควรต้อง
คุ้มขวัญถึงกับพูดไม่ออกเสียงตะกุกตะกักมีความหวาดกลัวและไม่มั่นใจอยู่ในนั้นจะไม่ให้เธอรู้สึกแบบนั้นได้อย่างไรในเมื่อผู้ชายตรงหน้าคือคนที่เธอเพิ่งจะทำปากดีใส่เขามาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา“ยินดีนะครับที่เราได้เจอกันอีกครั้ง”พิรภพยกหลังออกจากพนักเก้าอี้นั่งชันข้อศอกขึ้นสองมือกุมกันส่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ดูเจ้าเล่ห์ให้กับหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้าด้วยท่าทางของคนที่กำลังถือไพ่เหนือกว่า“คุณคงไม่ต้องสัมภาษณ์อะไรแล้วใช่ไหมคะเอาเป็นว่าฉันเข้าใจถ้าคุณจะไม่รับฉันเข้าเป็นเลขแต่อยากจะบอกคุณว่าทุกคำที่ฉันพูดมันถูกต้อง คุณไม่ควรจะเป็นคนที่เห็นแก่ตัวแบบนั้นถึงแม้ว่าบริษัทนี้จะเป็นของคุณก็ตามแต่ไม่ได้หมายความว่าคุณจะใช้พลังงานทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ แบบไหนก็ได้เพียงเพราะมีเงินจ่าย.... ขอบคุณนะคะที่ให้โอกาสฉันได้มาถึงขั้นตอนสัมภาษณ์ในครั้งนี้ ฉันลาล่ะค่ะ”หญิงสาวในชุดทำงานที่เป็นชุดเดียวและชุดแรกของเธอลุกขึ้นยกมือไหว้ชายหนุ่มตรงหน้าด้วยท่าทางเหมือนคนที่กำลังสิ้นหวังแต่ก็ยังมีความมั่นใจในสิ่งที่พูดอยู่ในที“หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะครับ”ท่านประธานบริษัทผู้ตามหลังก่อนที่คุณขวัญจะเปิดประตูห้องและเดิน
ตอนที่ 2จิ้มจุ่มร้านประจำของเรา“ยินดีด้วยนะจ๊ะ ท่านประธานให้พี่โทรตามเราให้เข้ามาทำงานได้เลยในวันพรุ่งนี้”ปลายสายโทรมาด้วยความดีใจจึงยังไม่ทันได้แนะนำตัวเพราะคิดว่าอีกฝ่ายน่าจะรู้ว่าคนที่โทรมาเป็นใคร“ขอโทษนะคะไม่ทราบว่าโทรมาจากที่ไหนและต้องการคุยกับใครคะ”คุ้มขวัญถามออกไปตรง ๆ เพราะตอนนี้เธอเพิ่งจะตื่นนอนยังคงงัวเงียและจำไม่ได้ว่าเสียงของคนที่โทรมาคือใครที่สำคัญเธอได้ไปเขียนใบสมัครงานไว้หลายที่ถึงแม้ว่าจะมีเพียงที่เดียวที่เรียกเธอสัมภาษณ์ก็ตาม“พี่ต้องขอโทษทีดีใจไปหน่อยเลยลืมแนะนำตัวนี่พี่ยุว่าดีโทรมาจากบริษัทที่คุ้มขวัญไปสัมภาษณ์งานมาเมื่อวานพี่ยินดีด้วยท่านประธานบริษัทรับเธอเข้าทำงานและอยากให้มาเริ่มงานในวันพรุ่งนี้ สะดวกใช่ไหม”คุ้มขวัญนอนหมดหวังมาทั้งคืนแต่ใครจะรู้ว่าตื่นเช้ามาเธอจะได้รับข่าวดีมีหรือที่เธอจะไม่พร้อมเพราะตอนนี้เธอต้องการทำงานให้เร็วที่สุดไม่อยากกลายเป็นคนตกงานแม้เพียงแค่วันเดียวการเริ่มงานในบริษัทใหญ่ไม่ใช่เรื่องเล็กสำหรับคุ้มขวัญเพราะเธอยังไม่เคยทำงานที่ไหนมาก่อนและการเรียนในห้องเรียนช่างแตกต่างจากการทำงานเสียมากมายถึงแม้ตัวเธอเองจะได้ถึงเกียรตินิยมอันดับ 1 แ
“ในเมื่อคุณให้โอกาสฉันมาทำงานในตำแหน่งเลขาฉันไม่มีปัญหาในการเดินทางไปกับคุณแน่นอนค่ะแล้วพบกันพรุ่งนี้นะคะ”เลขาคนใหม่กลับไปนั่งที่โต๊ะทำงานของเธอที่ตั้งอยู่หน้าประตูห้องของท่านประธาน เธอมัวแต่สาละวนวุ่นวายอยู่กับการเตรียมเอกสารที่จะใช้ในวันพรุ่งนี้จนลืมที่จะส่งตำแหน่งของที่พักให้กับบอสใหญ่จนอีกฝ่ายต้องส่งไลน์มาเตือนซึ่งหญิงสาวก็แอบสงสัยว่าเขามีไลน์ของเธอได้อย่างไรกันการเดินทางไปติดต่อธุรกิจในครั้งนี้ได้สร้างความสนิทสนมระหว่างเจ้านายกับลูกน้อยได้เป็นอย่างมากเพราะตลอดเวลาสามวันที่อยู่ที่เชียงใหม่ทั้งคู่แทบจะไม่ได้แยกจากกันนอกจากแยกกันนอนคนละห้องเท่านั้นซึ่งคืนสุดท้ายพิรภพก็เอ่ยปากชวนแกมบังคับให้เลขาสาวของเขานั่งรถไปเป็นเพื่อนเพื่อขับรถชมรอบเมืองเชียงใหม่ “อย่าเพิ่งทำหน้าแบบนั้นสิรับรองว่าผมพาคุณไปขี่รถเล่นพาไปหาอะไรกินคุณจะได้สนุกกว่าสองวันที่ผ่านมาแน่นอน”พิรภพภพหันมามองหน้าสาวน้อยที่นั่งข้าง ๆ เขาด้วยอารมณ์ขันที่เห็นเธอทำหน้าบูดบึ้งแสดงออกถึงความไม่เต็มใจ“ตามสบายเลยค่ะมันเป็นหน้าที่ของเลขาอยู่แล้ว”ท่านประธานยกมือหนาขึ้นมาลูบผมของเลขาสาวอย่างเอ็นดูโดยที่คุ้มขวัญถึงกับตกใจเพราะไม่คิ
ตอนที่ 3คืนแรกรักแต่กลับเหมือนใจสลายคุ้มขวัญไม่รู้ตัวว่าเผลอปล่อยใจคิดกับเจ้านายมากเกินกว่าความสัมพันธ์ในที่ทำงานไปตั้งแต่เมื่อไหร่มารู้ตัวอีกทีหญิงสาวก็หลงรักเจ้านายของเธอไปแล้ว ตำแหน่งเลขาทำให้เธอและพิรภพต้องออกไปทำงานด้วยกันที่ต่างจังหวัดแทบจะทุกอาทิตย์ การที่ได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองได้กินข้าวร่วมกันไปเที่ยวหยอกล้อพูดจาปรึกษาในปัญหาต่าง ๆ ด้วยกันบ่อยครั้งทำให้ความสนิทสนมจากที่คุ้มขวัญเคยคิดว่าเธอสามารถควบคุมมันได้ตอนนี้หัวใจของเธอมันมอบให้เขาไปอย่างไม่รู้ตัวพิรภพเองก็รู้สึกเหมือนว่าทุกวันนี้เลขาของเขากลายเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตไปเสียแล้วนอกจากเวลาที่ต้องไปทำงานที่ต่างจังหวัดด้วยกันบ่อยครั้งที่ถึงแม้อยู่ในกรุงเทพฯชายหนุ่มก็ยังคงไปไหนมาไหนนอกเวลางานกับเลขาส่วนตัวเสมอจากที่สนใจว่าคนอื่นจะมองเช่นไรตอนนี้พิรภพก็ไม่สนใจแล้วเพราะเขารู้สึกว่าความสุขของการได้อยู่กับคุ้มขวัญมีค่ามากกว่าจะสนใจสายตาของพนักงานคนอื่น“จะไม่ชวนผมขึ้นไปบนห้องคุณบ้างเลยหรือครับ”พิรภพมาส่งคุ้มขวัญที่คอนโดของเธอแทบจะเกือบทุกวันแต่ไม่เคยมีเลยสักครั้งที่ฝ่ายหญิงจะเอ่ยปากชวนให้ท่านประธานบริษัทมีโอกาสได้ขึ้นไปนั่งเล่นที่
“เสาร์นี้เราต้องไปภูเก็ตใช่ไหมคะฉันยังไม่ได้เก็บกระเป๋าเลยแล้วบอสล่ะเตรียมตัวหรือยัง”สาวน้อยพยายามเปลี่ยนเรื่องพูด เธอไม่ต้องการให้เขาหยอดคำหวานเธออีกต่อไปเพราะตอนนี้เธอรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆจิตใจของเธอมันสั่นจนเธอควบคุมตัวเองไม่ได้ไม่รู้เหมือนกันว่าสิ่งที่กำลังเกิดมันเรียกว่าความรักหรือเปล่าเพราะคุ้มขวัญไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนไม่ว่าจะกลับผู้ชายคนไหนก็ตาม“คุณทำให้ผมมีความสุขทุกครั้งที่ได้ไปทำงานต่างจังหวัดไม่ใช่เพราะงานแต่เป็นเพราะผมจะมีโอกาสได้อยู่กับคุณทั้งวันเกือบทั้งคืนแต่ผมคงมีความสุขมากกว่านี้ถ้าเช้ามาเมื่อผมลืมตาตื่นได้เห็นคุณนอนอยู่ข้าง ๆ ”ท่านประธานสุดหล่อไม่ใช่แค่เพียงหยอดคำหวานมือหนายกขึ้นลูบไล้เอวคอดของหญิงสาวที่นั่งข้าง ๆ ก่อนจะเลื้อยขึ้นมาตามสีข้างค่อย ๆ ไต่ระดับลงมาใกล้กับอกอวบ“ดึกแล้วคุณกลับดีกว่า พรุ่งนี้จะได้ไม่ต้องตื่นสาย”คุ้มขวัญพยายามที่จะผลักเจ้านายให้ออกไปให้ห่างจากเธอไม่ใช่เพราะเธอไม่รู้สึกดีกับสัมผัสที่เขามอบให้แต่เธอรู้ตัวว่ามันเป็นความสุขที่อันตรายเพราะตอนนี้หัวใจของเธอเริ่มไม่ค่อยทำตามสมองที่กำลังรวบรวมว่าอะไรผิดอะไรถูกหรืออะไรสมควรไม่สมควรเธอกำลังจะปล่อ
ตอนที่ 4หัวใจมันสั่งดังกว่าสมอง“เมื่อวานนี้ผมต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้โทรศัพท์หาคุณเลยพอดีที่บ้านมีเรื่องยุ่ง ๆ นิดหน่อย”พิรภพรีบเดินมาโอบเอวกอดเลขาของเขาด้วยความคิดถึงเมื่อตอนนี้ทั้งห้องทำงานมีเพียงแค่สองคนเท่านั้น “ถ้าคุณนารามาเห็นเข้าเธอคงไม่ชอบใจนักหรอกค่ะที่คู่หมั้นของเธอมายืนกอดเลขาแบบนี้”คุ้มขวัญไม่แม้แต่จะมองสบตาเจ้านายที่ทำท่าเสมือนว่าคิดถึงเธอจนใจจะขาดเพราะตอนนี้เธอไม่รู้ว่าเธอควรจะแสดงออกแบบไหนกับความจริงที่เพิ่งได้รู้เมื่อวาน“มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะผมกับนาราเราเป็นแค่คู่หมั้นกันในนามเท่านั้น นาราเขามีคนรักอยู่แล้วครอบครัวของเธอไม่ยอมรับในตัวเกียรตินครเราทั้งคู่เป็นเพื่อนสนิทกันจึงตกลงที่จะหมั้นหมายกันเพื่อให้เวลาคนของนาราได้มีเวลาพิสูจน์ตัวเองก่อน”คุ้มขวัญเอี่ยวตัวหันมาสบตาคนพูด เธอไม่เชื่อในสิ่งที่เจ้านายของเธอกำลังบอกสักคำชีวิตจริงไม่ได้เหมือนในละครที่จะต้องมาหมั้นหมายเพื่อตบตาผู้ใหญ่ “ทุกคำที่คุณพูดฉันต้องขออนุญาตไม่เชื่อนะคะ คุณทำให้ฉันรู้สึกว่าโลกนี้มันน่ากลัวเกินกว่าจะเชื่อใครง่ายๆอีกแล้ว ฉันจะลืม ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืนวันนั้นถือเสียว่าฉันมันโง่เองที่หล
ตอนที่ 5รักของเราที่เบ่งบานในทุกคืนพิรภพรู้สึกสบายใจและสุขใจเป็นที่สุดที่ได้พูดความจริงความจริงที่เขาเก็บมาตลอดและกลัวว่าถ้าวันหนึ่งคุ้มขวัญได้รู้เขาจะเสียเธอไปตลอดแต่สุดท้ายแล้ววันนี้เธอก็เลือกที่จะอยู่กับเขาไม่มีอะไรอีกแล้วที่ท่านประธานจะต้องเป็นกังวลนารามาที่บริษัทบ่อยขึ้นแต่เธอไม่ได้มาเพื่อแสดงความเป็นเจ้าของหรือความหึงหวงในตัวคุ้มขวัญแต่เธอมาก็แค่เพียงที่จะให้ครอบครัวของเธอเห็นว่าตอนนี้ความสัมพันธ์ของเธอกับพีรภพไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเมื่อเธอออกจากบริษัทเธอก็ไปหาเกียรตินครคนรักทันที“คืนนี้ถ้านารากลับถึงบ้านแล้วจะโทรหาภพนะคะและก็อย่าลืมด้วยถ้าพ่อแม่ของภพถามก็บอกว่าเราออกไปหาอะไรกินด้วยกัน ขอบคุณนะคะที่ช่วยความรักของนารากับเกียรตินครหวังว่าอีกไม่นานทุกอย่างจะเรียบร้อยภพเองก็จะได้เป็นอิสระไม่ต้องคอยมามีห่วงคล้องคออย่างนารา คุ้มขวัญเองเธอก็จะได้สบายใจ”เลขาสาวได้ยินทุกถ้อยคำที่คู่หมั้นของเจ้านายเธอพูดเพราะเธอนั่งทำงานอยู่ในห้องเดียวกับพีรภพยิ่งได้ฟังแบบนี้คุ้มขวัญยิ่งรู้สึกสบายใจว่าทุกอย่างที่ชายที่เธอรักได้พูดไม่ใช่เป็นเพียงแค่ละครจัดฉากเพื่อจะเก็บเธอไว้ปรนเปรอสวาทเขาเท่านั้นความส
ตอนที่ 10เพราะรัก ชัยชาญไม่จำเป็นต้องเดินทางไปหาหมอที่โรงพยาบาลเฉพาะทางที่กรุงเทพแล้ว ตอนนี้เขาสามารถรับยาจากทางโรงพยาบาลที่เชียงใหม่ได้แล้ว เขาจึงเดินทางกลับมาอยู่ไร่พร้อมหน้าลูกและภรรยา ยี่หวากิจการของเธอเติบโตได้ดีมาก หญิงสาวจึงอยากไปเปิดสาขาที่เชียงใหม่ ส่วนสาขาทางนี้จะให้ลูกน้องที่อยู่ด้วยกันมานานดูแล เพราะเธออยากใช้เวลาอยู่กับบิดาให้มากที่สุด “พี่ว่านช่วงนี้ยี่หวารู้สึกเวียนหัวทุกเช้าเลย บ่ายนี้ว่าจะไปหาหมอเสียหน่อย พี่ว่านไม่ต้องลางานนะคะ ยี่หวาไปคนเดียวได้ ” ชายหนุ่มเดินมาหาภรรยาที่ยังนอนอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าที่ดูเหมือนกำลังดีใจ “พี่ว่ายี่หวาต้องท้องแน่ ๆ ” หญิงสาวทำท่าคิดตาม ประจำเดือนของเธอไม่มาสองเดือนแล้ว มัวแต่ยุ่งเรื่องอาการป่วยของพ่อ จนลืมสังเกต “ประจำเดือนก็ไม่มา หรือจะใช่คะ ยี่หวาตื่นเต้นไปหมดแล้ว” “ถ้าแบบนี้ บ่ายนี้รอพี่มารับนะ พี่ไม่ยอมให้ไปคนเดียวหรอก เรื่องแบบนี้คุณพ่อต้องไปด้วย” สิ่งที่ทั้งคู่รอคอยก็สมหวัง ยี่หวาท้องได้หกสัปดาห์แล้ว หญิงสาวได้รู้จักความรักในอีกแบบ จากความรักในฐานะลู
ตอนที่ 9คืนวันแต่งงาน 2 เดือนผ่านไป งานแต่งงานถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย แขกที่เชิญมาส่วนมากเป็นเพื่อนที่ทำงานของว่านและญาติผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่าย ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี จนมาถึงช่วงที่แขกกำลังทยอยกลับ อยู่ดี ๆ ชัยชาญก็ล้มลงไปนอนกองกลับพื้น ทุกคนในงานต่างตกใจ ยังโชคดีที่ในงาน มีแฟนของเพื่อนที่ทำงานว่านเป็นพยาบาลจึงช่วย ปฐมพยาบาลเบื้องต้นให้ รถพยาบาลมาถึง ชัยชาญถูกส่งตัวไปยังห้องฉุกเฉินทันที คุณหมอขอพบกับญาติของคนไข้ ซึ่งตอนนี้ก็มีเพียงยี่หวาที่ตามา เพราะสวรรยาต้องดูลูก “อาการโรคเส้นเลือดหัวใจตีบของคุณพ่อคุณกำเริบ หมอไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าทำไมถึงได้ไม่ทำการรักษา” ยี่หวานั่งอึ้งเธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าพ่อของเธอป่วยเป็นโรคหัวใจ เธอจึงปรึกษาหาทางรักษาโดยให้คุณหมอช่วยแนะนำเธอหน่อย “พี่ว่านรู้ใช่ไหม ว่าคุณพ่อเป็นโรคหัวใจ” “ยี่หวาถึงพี่รู้ แต่เจ้าตัวเขาไม่ต้องการให้พี่บอก จะให้พี่ทำอย่างไร” หญิงสาวยืนนิ่ง เธอรู้สึกเป็นลูกที่แย่มาก เธอมัวแต่คิดว่าพ่อไม่รัก โดยที่ตัวเธอเองก็ดีแต่รักพ่อแต่กลับไม่ดูแล
ตอนที่ 8รู้จักคำว่ารัก ว่านเห็นว่าท้องฟ้ายังสว่างอยู่ แสงจากดวงอาทิตย์ยังไม่ลับขอบฟ้า เขาจึงชวนยี่หวาไปเดินเล่นในไร่ “ชอบไหมอยู่แบบนี้ ตอนนี้ดีกว่าตอนแรกที่เราสองคนพี่น้องเข้ามาอยู่เสียอีก ตอนนั้นไม่มีไฟฟ้า เราต้องใช้พลังงานแสงอาทิตย์ ” หญิงสาวมองออกไปยังภูเขาที่อยู่ห่างจากไร่ไม่มากนัก เหมือนเธอกำลังมองสิ่งที่ยังมาไม่ถึง “บางครั้งการอยู่แบบนี้ก็ทำให้เราสงบดีนะคะ ตอนอยู่อังกฤษชีวิตมีแต่การแข่งขัน พอกลับมากรุงเทพก็มีแต่ความวุ่นวาย แต่เป็นความวุ่นวายที่เหงามาก ๆ ” คนตัวสูงจับมือหญิงสาวแน่น ก่อนจะพาเธอเดินไปยังแปลงผักสวนครัวที่อยู่ด้านหลังของบ้าน “พี่พามาดูร้านขายผักส่วนตัว พี่ยามาอยู่ที่นี่เธอแทบไม่ได้ใช้เงิน ตอนยังไม่คลอดเธอรับงานแค่เพียงสองงาน ทุกวันนี้ยังไม่ได้ใช้เงินเลย อาหารทุกอย่างหาได้จากที่ไร่นี้” ทั้งสองคนพากันเดินดูรอบ ๆ ไร่ แต่ก็ก็ยังไปไม่สุดทาง เพราะที่ดินผืนนี้เป็นสี่เหลี่ยมผืนผ้า หน้าไม่กว้างมาก แต่ยาวไปถึงลำธารที่อยู่ด้านหลัง “ใกล้มืดแล้วเรากลับกันเถอะ พรุ่งนี้พี่จะพาไปดูไร่ของพี่บ้าง ตอนนี้คุณชัยชาญ
ตอนที่ 7น้องสาว อาการของยี่หวาไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง ร้านก็มีลูกน้องคอยดูแลอยู่ ว่านจึงตัดสินใจพูดกับหญิงสาวเรื่องที่เขาจะชวนเธอไปหาหลานของเขาซึ่งคือน้องสาวของเธอนั่นเองที่เชียงใหม่ “ยี่หวาพี่ลาพักร้อนได้หลายวัน อยากจะชวน...” “ไปเชียงใหม่ใช่ไหมคะ ได้สิจะได้ไปพักผ่อนด้วย” หญิงสาวอ่านใจอีกฝ่ายได้ถูก ว่าเขากำลังต้องการจะพูดอะไรถึงได้ทำท่าทางแบบนั้น ว่านดีใจที่ทุกอย่างมันดีกว่าที่เขาคิด ก่อนจะพูดเขากังวลเสียตั้งนาน กลัวหญิงสาวจะอารมณ์ไม่ดีใส่เขา ชายหนุ่มคิดในใจว่าตอนนี้ ยี่หวาคงให้อภัยพี่สาวของเขาและรู้จักคำว่ารักมากขึ้น ว่านอ่านหัวใจของหญิงสาวที่กำลังเดินขึ้นบันไดกลับไปที่ห้องนอนผิดหมด เธอไม่ได้ให้อภัยถึงแม้เธอจะรู้จักความรักมากขึ้นก็ตาม ตอนแรกยี่หวาเกือบจะรู้สึกดีขึ้นกับสวรรยาแต่ทุกอย่างก็มาจบลงเมื่อแม่เลี้ยงของเธอดันมีลูก ความแค้นก็กลับมาอีกครั้ง การยอมไปเชียงใหม่ครั้งนี้ หญิงสาวต้องการไปดูชัยชนะ เพราะเธอรู้สึกว่าการที่พ่อของเธอไม่เอาสมบัติอะไรติดตัวไปเลย มีแค่เงินบำนาญที่ไม่ได้มาก ชีวิตความเป็นอยู่ของแม่เลี้ย
ตอนที่ 6กำลังใจ ความใกล้ชิดของทั้งสองคนเกิดขึ้นตอนไหนไม่รู้ มารู้อีกทียี่หวาก็รู้สึกเหงาทุกครั้งที่ว่านต้องไปทำงาน หญิงสาวจากที่วัน ๆ ไม่เคยทำอะไร เธอก็เริ่มฝึกทำงานบ้าน ทำกับข้าวไว้รออีกฝ่ายกลับมาจากทำงานตอนเย็น ว่านกลับมาจากทำงานก็เกือบมืดทุกวัน เพราะรถติดมาก ยี่หวายังทำใจแข็งไม่ยอมให้รถว่านไปใช้ เพราะเธอก็คิดว่าถึงเธอจะให้ยืมเขาก็คงไม่เอา “กลิ่นหอมเชียววันนี้ทำอะไรกิน” ว่านกลับมาพร้อมกับหิ้วท้องแสนหิวกลับมาด้วย เพราะเขารู้ว่าต้องมีกับข้าวและหญิงสาวคอยกินข้าวอยู่ “น้ำพริกเผาหน้าปากซอย ผักต้มตามรั้วบ้าน แกงส้มผักรวมแล้วก็ปลานิลทอดค่ะ” ยี่หวารับกระเป๋าทำงานจากมือของว่านก่อนจะทำท่าให้อีกฝ่ายไปล้างมือก่อน “ร้านขนมไปถึงไหนแล้ว ได้ออกไปดูบ้างไหม หรือเก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน” ว่านกลัวว่ายี่หวาจะมัวแต่สนใจทำงานบ้าน จนลืมไปว่าตัวเองกำลังจะเปิดร้านขายขนม “วันนี้มีแค่เอาอุปกรณ์มาส่งค่ะ พรุ่งนี้ช่างจะมาติดตั้งและสอนวิธีการใช้ เออ...พี่ว่าน ยี่หวาได้ลูกน้องแล้วนะคะ คุณครูสมัยมัธยมที่สอนทำขนมหาให้ สองคนมาทำงานแ
ตอนที่ 5ทำไมมันเหงา ว่านตัดสินใจที่จะเลิกใช้ชีวิตเจ้าชู้ เพราะเขาเห็นความเสียใจของยี่หวา ทำให้เขาคิดถึงผู้หญิงหลาย ๆ คนที่เขากำลังคบซ้อนอยู่ เขาได้งานทำสำเร็จตามต้องการ วันนี้เขาตัดสินใจที่จะบอกเลิกกับผู้หญิงที่เชียงใหม่ ที่เขาคบไว้สองคน แต่สองคนนี้ไม่ใช่คนที่เขารู้สึกยากที่จะเลิกรา แต่คนที่สำคัญคือวนิดา เพื่อนสมัยเรียนที่กลับมาเจอกันอีกครั้งเมื่อปีที่แล้ว ตอนนั้นพ่อของนิดาประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตที่เชียงใหม่และว่านก็เห็นเหตุการณ์ จึงทำให้ทั้งคู่ได้เจอกัน วนิดาคือรักแรกในชีวิตของว่าน แต่เธอไม่เลือกเขากลับไปเลือกรุ่นพี่อีกคณะ จนนิดามารู้ทีหลัง ว่ารุ่นพี่มีภรรยาอยู่แล้ว ในวันที่พ่อของเธอเสีย ว่านจึงเป็นที่พักใจให้กับเธอ และทั้งคู่ก็ตกลงคบกัน คำว่าเพื่อนและคำว่าสงสารคือสิ่งที่ค้ำคออยู่ ว่านจึงไม่กล้าพอที่จะบอกให้วนิดารู้ว่า เขาไม่ได้คิดกับเธอมากเกินกว่าเพื่อนอีกแล้ว “นิดาเย็นนี้เรามากินข้าวเย็นด้วยกันหน่อยได้ไหม” ว่านตัดสินใจแล้ว ที่จะต้องบอกความรู้สึกทั้งหมด เขาไม่อยากทำร้ายหัวใจของเพื่อนมากไปกว่านี้ วนิดาตกใจมาก เพราะเธอคุ
ตอนที่ 4ยี่หวาจะมีลูก ชายหนุ่มเดินมาเปิดประตูด้วยความมึนงง เพราะถึงเขาจะไม่ได้ดื่มจนเมาเหมือนยี่หวา แต่มันก็ทำให้เขาหลับสนิท จนเมื่อต้องมาสะดุ้งตื่นด้วยเสียงเรียกของเจ้าของบ้าน “มีอะไรมาเรียกพี่กลางดึกแบบนี้ ไม่สบายหรือเปล่า” เจ้าของห้องเปิดประตูออกมาถามแต่ไม่มีคำตอบ หยิงสาวผลักตัวชายหนุ่มให้กลับเข้าไปในห้องของตัวเองแกครั้ง “ยี่หวาจะมีลูก ในเมื่อคุณพ่อมีเมีย ยี่หวาก็จะมีผัว อยากรู้เหมือนกันว่ามันมีความสุขมากไหม” หญิงสาวพูดจบก็ดึงตัวว่านเข้ามากอดจูบลงไปที่แก้มและ ซอกคอของอีกฝ่าย เพื่อหวังกระตุ้นอารมณ์ ว่านพยายามจับแขนทั้งสองข้างของหญิงสาวที่กำลังพยายามกระตุ้นอารมณ์เขา แต่มันเหมือนเด็กน้อยที่กำลังหัดทำอะไรสักอย่างมากกว่า นอกจากมันจะไม่ทำให้ว่านมีความรู้สึกร่วมด้วย แต่มันกลับยิ่งทำให้เขารู้สึกสงสารแทน “พี่ว่านปล่อยมือยี่หวา ผู้ชายทุกคนชอบเรื่องแบบนี้เหมือนกันทั้งนั้นไม่ใช่เหรอ หรือยี่หวามันน่ารังเกียจ” ความเมาผสมความน้อยใจทำให้เจ้าของเรือนร่างบางพูดไปร้องไห้ไป และเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อยี่ห
ตอนที่ 3ไม่....เธอคือน้องของศัตรู ยี่หวาเธอกลับเข้าไปในห้องนอน เธอแอบมองชายหนุ่มสมาชิกใหม่ของบ้านผ่านทางหน้าต่าง ว่านยังคงนั่งเล่น ปิ้งย่างไปเรื่อย แต่ก็เริ่มเก็บของไปล้างบางส่วนแล้ว หญิงสาวได้ยินเสียงคนด้านล่างร้องเพลงดูมีความสุข เธอจึงตัดสินใจที่จะลงไปนั่งคุยกับเขา เพราะอยากรู้ที่มาที่ไปของครอบครัวแม่เลี้ยงของเธอ “เห็นยังไม่เก็บของ เลยว่าจะลงมาช่วย” คนตัวบางหาเหตุผล เพื่อให้ดูไม่น่าเกลียดที่เธอเดินกลับลงมาข้างล่างอีกครั้ง “เก็บไปกินไป ไม่ได้รีบร้อนอะไรครับ รับรองพรุ่งนี้ทุกอย่างสะอาดเหมือนเดิม” ชายหนุ่มหันมายิ้มหวานพร้อมกับข้าวโพดปิ้ง ส่งให้คนที่กำลังยืนมองเขายืนปิ้งข้าวโพดอยู่ “ไปนั่งคุยกันตรงนั้นดีกว่า เดี๋ยวผมขอเอาข้าวโพดใส่จานก่อน สุกหมดแล้ว หอมน่ากินเชียว” ยี่หวาเดินไปนั่งที่โต๊ะไม้หน้าบ้าน ที่เริ่มเก่ามากแล้ว เพราะคนที่ซื้อมาคือมารดาของเธอ พอแม่จากไปก็ไม่มีใครมานั่งอีกเลย “อร่อยดีนะ สมัยเด็ก ๆ พี่ทำกินบ่อยเหรอ” หญิงสาวเริ่มชวนคุยทันที ที่ว่านเดินมานั่งข้างเธอพร้อมจานใหญ่ที่มีข้าวโพดปิ้งว
ตอนที่ 2ประชด ชัยชาญตัดสินใจย้ายไปอยู่เชียงใหม่ ซึ่งเป็นที่ดินของสวรรยาที่ซื้อทิ้งไว้ตั้งแต่ยังไม่มีถนน เพราะชัยชาญไม่อยากให้ลูกสาวไม่สบายใจที่ต้องเห็นหน้าเขากับภรรยาอีก “พรุ่งนี้พ่อกับสวรรยาจะไปอยู่เชียงใหม่แล้ว ต่อไปนี้ลูกจะได้ไม่ต้องรำคาญ หงุดหงิด ที่ต้องเห็นในสิ่งที่ลูกไม่ถูกใจ ถ้าวันไหนคิดถึงพ่อ ไปหาพ่อได้นะ พ่อรักลูกเสมอ จำไว้ยี่หวาความรักระหว่างพ่อกับลูกมันยิ่งใหญ่ที่สุด พ่อกับสวรรยาเราเป็นความรักที่มีให้กันโดยหวังแค่ดูแลกันยามแก่เฒ่าเป็นกำลังใจให้กันเท่านั้น ” ยี่หวาหันหลังให้บิดาทันที เธอรู้สึกเหมือนตัวเองไร้ค่า ที่เธอทำทุกอย่างทุกวันนี้แค่อยากให้พ่อเอาใจและแสดงความรักกับเธอมากกว่านี้ ไม่ได้ต้องการที่จะให้พ่อทิ้งเธอไป “เดินทางปลอดภัยนะคะพ่อ ยี่หวาอยู่คนเดียวที่อังกฤษมาตั้งหลายปี ถ้าจะต้องอยู่คนเดียวที่เมืองไทยอีก ก็คงไม่เป็นไร ดูแลภรรยาใหม่ให้ดีนะคะ เธออายุยังน้อยอย่าทำตัวให้เธอเบื่อเสียก่อน” บ้านหลังใหญ่ ที่มีเธออยู่เพียงคนเดียว ยี่หวาเองเพื่อนก็ไม่มี เธอจึงใช้เวลาช่วงกลางคืนออกเที่ยวทุกวัน เพื่อหวังว่าเธอคงจะได้เจอกับเพื่อนที่ถู