8.1 : ครรภ์ปีศาจ

Chapter 8

'ครรภ์ปีศาจ'

.

.

“พ่อของลูกเจ้าเป็นปีศาจ”

ท่านหมอกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลไม่ได้มีท่าทีตกใจแต่คนที่อึ้งทึ่งเสียจนทำอะไรไม่ถูกกลับเป็นหลันผิงลั่วเพราะไม่คิดว่าพ่อพระเอกของนางจะรู้ลึกรู้จริงถึงเพียงนี้ ก็ถ้านางตั้งท้องจริง ๆ พ่อของลูกจะมีผู้ใดอีกนอกจากเจ้าปีศาจราคะเหอมู่เซียง

“สะ... สรุปว่าข้าท้องจริง ๆ หรือ?”

“หน้าตาข้าเหมือนคนไม่จริงจังหรือ?” หลี่ซ่งจวินสบตากับนางด้วยแววตาแสนจริงจัง

“มะ… ไม่เลยเจ้าค่ะ ท่านหมอจริงจัง ซ้ำยังรูปงาม อุ๊ย ๆ คำหลังไม่ต้องไปฟังมันเจ้าค่ะ” นางรีบก้มหน้าหลบสายตาอ่อนหวานของพ่อพระเอก ใจจะหลอมละลายแล้ว

“ตอนนี้เจ้าควรกังวลเรื่องเด็กในท้องที่เป็นปีศาจ เจ้าจะตั้งครรภ์ไม่เหมือนมนุษย์ปกติ ลูกในท้องจะโตไวมากและเมื่อเขาออกมาก็จะยิ่งโตไวกว่าเด็กทั่วไป อาจจะมีปัญหาตามมาภายหลัง”

คำพูดของเขาทำให้นางเป็นกังวลขึ้นมา มือเล็กลูบลงบนท้องที่ยังไม่นูนแต่ก็เหมือนสัมผัสได้ถึงความรักแล้ว ถ้าลูกของนางเป็นปีศาจจริง ๆ อาจจะนำภัยมาสู่ตัวนางและลูกเพราะมนุษย์รังเกียจปีศาจและมองเป็นสิ่งน่ากลัว

แต่ตอนนี้ที่ไม่เข้าใจมาก ๆ เลย คือนางสามารถตั้งท้องในระบบทดสอบได้ด้วยเหรอแล้วถ้าคลอดเด็กออกมา เลี้ยงดูจนเติบโตแต่เมื่อทดสอบระบบผ่านแล้วเด็กคนนี้จะเป็นยังไง นางจะต้องละทิ้งเด็กคนนี้แล้วทำเหมือนว่ามันเป็นความฝันเหรอ ทั้งที่นางคลอดและเลี้ยงเด็กคนนี้มานะ

ยิ่งนางมองใบหน้าของพ่อพระเอกก็ยิ่งเศร้าจนน้ำตาจะไหลออกมาเป็นสายเลือด จบสิ้นแล้วชีวิตนาง ยังไงก็คงไม่มีทางคว้าหัวใจพ่อพระเอกได้อีกแล้วเพราะโดนตัวร้ายปาดหน้าเค้กไม่พอยังท้องลูกของตัวร้ายอีก มันจบสิ้นแล้ว คงไม่มีทางทำภารกิจสำเร็จอีกแล้วแหละ

ถ้าอีฟรู้จะต้องด่านางแน่ ๆ จะว่าไประบบก็หายหัวไปเลย ไม่มีสัญญาณส่งมาสักนิด ไม่ใช่ว่าโดนไวรัสกินไปแล้วจริง ๆ ใช่ไหม

“เจ้ามีลูกกับปีศาจย่อมมีปัญหาภายหลังแน่” หลี่ซ่งจวินกล่าวเสียงนิ่งเรียบก่อนจะหันไปยื่นรายชื่อสมุนไพรให้ผู้ช่วย

“เจ้าไปจัดยาให้นางหน่อย ครรภ์ปีศาจจำเป็นต้องบำรุงมากกว่าครรภ์ปกติ”

“เจ้าค่ะ” ผู้ช่วยรับกระดาษมาก่อนจะก้มหัวลาแล้วเดินออกไปทันที

เมื่อได้อยู่กับหลี่ซ่งจวินเพียงสองคน หลันผิงลั่วก็แสร้งทำหน้าเศร้าหมองลงก่อนจะยกขาขึ้นกอดเข่าของตัวเองแล้วซบใบหน้าลงบนหัวเข่าสีหน้ามุ่ยจนท่านหมอขมวดคิ้วเล็กน้อยกับท่าทางของนาง

“ข้ารู้ว่าการท้องกับปีศาจมันทำให้เจ้าคิดมาก แต่อย่าได้กังวลไปเลยข้าจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ”

“ขะ… ข้าถูกรังแกข่มเหง มิหนำซ้ำยังต้องตั้งท้องกับปีศาจชั่วผู้นั้นอีก”

นางแสร้งบีบน้ำตาออกมาเพื่อเล่นละครฉากใหญ่ก่อนจะลุกพรวดพราดไปคว้าแจกันแล้วปาลงพื้นจนมันแตกดังเพล้ง ก่อนที่นางจะคว้าเศษแจกันขึ้นมาจ่อที่ลำคอของตนเองทำท่าเหมือนจะปาดคอฆ่าตัวตาย

“ดะ… เดี๋ยว เจ้าจะทำสิ่งใด” หลี่ซ่งจวินที่ไม่คาดคิดว่านางจะทำเช่นนี้ก็ตกใจไม่น้อย

“ขะ… ข้าเสียใจ ข้าอับอาย ข้าไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้ว ข้าโดนปีศาจย่ำยีไม่พอยังต้องตั้งท้องลูกของปีศาจ จะให้ข้าทนแบกรับความอัปยศนี้ได้อย่างไร”

นางร้องไห้คร่ำครวญออกมาจนน้ำตาไหลแหมะราวกับเจ็บปวดเจียนตายจริง ๆ หัวใจดวงนี้มันจะแหลกสลายแล้ว แต่เหมือนน้ำตาจะไหลไม่มากพอนางเลยกัดฟันแน่นก่อนจะจิ้มเศษแจกันเข้าไปในลำคอจนเจ็บจี๊ดถึงสมองเลือดสีสดไหลซึมออกมาพร้อมน้ำตาที่เพิ่มมากขึ้น ยิ่งร่างกายเจ็บน้ำตาก็ยิ่งไหลออกมาทำให้ดูสมจริงเข้าไปอีก

“ข้าไม่อยากอยู่อีกแล้ว!” นางยกแขนขึ้นทำท่าจะแทงตัวเองจนหลี่ซ่งจวินต้องใช้พลังปัดเศษแจกันออกไปจากมือของนางจนมันกระเด็นลอยออกไปอีกทิศทางหนึ่ง ส่วนตัวของหลันผิงลั่วก็เสียหลักซวนเซจะล้ม

จังหวะนั้นเองก็มีวงแขนใหญ่มาโอบรับตัวนางเอาไว้กระชับเข้าสู่อ้อมกอดแน่นจนใบหน้าซบลงบนอกกว้าง นางลืมตาขึ้นก่อนจะสบตาเข้ากับดวงตาคู่คมแต่แสนอ่อนโยนของหลี่ซ่งจวินที่เข้ามารับตัวของนางเอาไว้ได้ทัน แต่เมื่อกี้เขาอยู่ตรงนู้นไม่ใช่หรือไง ทำไมถึงได้พุ่งตัวมารับนางไวขนาดนี้

“ทะ… ท่านหมอ ท่านใช่มนุษย์หรือเปล่า?”

“นั่นใช่เรื่องที่เจ้าต้องกังวลหรือ?”

“เออ จริงด้วยแฮะ ท้องกับปีศาจก็ท้องแล้ว ถ้าท่านหมอยังไม่ใช่มนุษย์อีกก็คงไม่ใช่เรื่องน่าตกใจนัก”

“อ่อยยย ข้าเหมือนจะเป็นลม”

เมื่อไม่รู้จะไปทางไหนต่อหลันผิงลั่วก็ใช้แผนเดิมด้วยการแกล้งเป็นลมล้มพับลงในอ้อมแขนของหลี่ซ่งจวินไปเสียเลย อ้อมแขนท่านหมออบอุ่นแล้วยังหอมอีก

หลี่ซ่งจวินที่เห็นว่านางเป็นลมไปอีกรอบแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย เขาช้อนตัวนางขึ้นมาอุ้มก่อนจะพามานอนลงบนเตียงเหมือนเดิมแล้วเอื้อมมือไปวางบนหน้าท้องบางเพื่อตรวจสอบอีกทีว่าเขาไม่ได้คาดการณ์ผิดแต่พลังที่สะท้อนกลับมาจากภายในท้องของนางก็ชัดเจนว่ามีครรภ์ปีศาจอยู่จริง