Chapter 10'เจ้าเลือกมัน'..“สามีที่ข้าไม่ยอมรับ!”นางออกแรงผลักตัวเขาออกไปแล้วทำท่าจะวิ่งหนีเพราะตอนนี้เหมือนเขาเป็นบ้าไปแล้วถ้าขืนอยู่จะถลกหนังทาเกลือย่างนางกินไหมเนี่ย แต่เขาก็วิ่งมาคว้าตัวนางเอาไว้จนร่างกายพุ่งไปด้านหน้าจากแรงกระแทกจนเกือบจะล้มจังหวะนั้นเองก็มีใครบางคนพุ่งตัวเข้ามาหานางก่อนจะคว้าร่างบอบบางเอาไว้ในอ้อมแขนโอบกอดนางอย่างอ่อนโยนก่อนที่จะล้มหน้าทิ่มลงไปจริง ๆ ดวงตาคู่สวยเงยขึ้นสบมองกับใบหน้ารูปงามของพ่อพระเอก นี่มันเทพบุตรเหาะมารับชัด ๆ ถ้าไม่ได้เขาป่านนี้นางล้มหน้าทิ่มไปแล้วเหอมู่เซียงจ้องมองบุรุษหนุ่มในชุดขาวตรงหน้าที่กำลังโอบกอดคู่สมสู่ของเขาเอาไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะเห็นภาพสะท้อนของหมาป่าสีขาวตัวใหญ่จากกายของอีกฝ่าย มันปลูกสัญชาตญาณดิบในตัวของเหอมู่เซียงจนเขาไม่อาจจะปกปิดใบหูและหางได้ ดวงตาสีรัตติกาลแปรเปลี่ยนเป็นสีเหลืองทองก่อนจะพุ่งเข้าใส่หลี่ซ่งจวินตามสัญชาตญาณของหมาป่าที่อยู่คนละฝูงกันหลี่ซ่งจวินดันตัวหลันผิงลั่วไปด้านหลังก่อนจะซัดพลังเข้าใส่เหอมู่เซียงเพื่อต้านการโจมตีของอีกฝ่าย แต่เหมือนว่าพลังของเหอมู่เซียงจะน้อยกว่าทำให้เขาเซถอยออกมาถึงสามก้าวหมาป่าขาวยกย
Chapter 11'หมาป่าขาวผู้แสนดี'..“โธ่เว๊ย!”เพล้ง!เสียงโครมครามดังออกมาจากด้านในห้องของโรงเตี๊ยมจนบรรดาผู้คนที่มาใช้บริการต่างพากันตกใจ เสี่ยวเอ้อร์รีบวิ่งขึ้นมาด้านบนทันทีเพราะกลัวว่าโรงเตี๊ยมจะพังลงไปแต่ก็ถูกอี้ซวนขวางทางเอาไว้“เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือน้องชาย?” เสี่ยวเอ้อร์ถามด้วยสีหน้าตระหนก“มะ… ไม่มีอะไรพี่ชาย ไม่มีเลย” อี้ซวนรีบยกมือห้ามปราม“แต่เสียงดังโครมครามเช่นนี้ไม่ใช่จะพังโรงเตี๊ยมหรือไง”“เปล่าเลยพี่ชาย เปล่าเลย” อี้ซวนรีบหยิบก้อนทองออกมาจากกระเป๋าก่อนจะยื่นมันให้เสี่ยวเอ้อร์ “เท่านี้น่าจะพอนะพี่ชาย ถ้ามีอะไรเสียหายเพิ่มเติมข้าจะจ่ายให้อีก ต้องขออภัยด้วยนายท่านของข้ากำลังอารมณ์ไม่ดี”“ก็เบามือหน่อยแล้วกันน้องชาย แขกคนอื่นเขาตื่นตกใจ” เสี่ยวเอ้อร์ที่เห็นก้อนทองก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นรอยยิ้มทันที“ได้เลยพี่ชาย ขอบคุณ ๆ” อี้ซวนรีบก้มหัวให้ทุกคนอย่างนอบน้อมจนสามารถสงบสถานการณ์อันน่าอึดอัดตรงหน้าลงได้ปีศาจหมาป่าน้อยถอนหายใจออกมาก่อนจะหันตัวเดินมาเปิดประตูเพื่อจะเข้าไปห้ามปรามนายท่านของตนก่อนจะพังโรงเตี๊ยมเข้าจริง ๆ แต่พอประตูเปิดก็เหมือนความเฮงซวยมันรอจังหวะอยู่แล้ว ถ้วยน้ำชาท
Chapter 11'หมาป่าขาวผู้แสนดี'..บ้านสกุลหลี่หลันผิงลั่วรินชาอุ่นใส่ถ้วยก่อนจะยื่นให้หลี่ซ่งจวินอย่างเอาอกเอาใจเขาเพราะยามนี้ท่านหมอบาดเจ็บก็เพราะช่วยปกป้องนางจากเหอมู่เซียง นับว่ามีบุญคุณกับนางมากมายนัก ไม่รู้จะเป็นพ่อพระเอกแสนดีไปถึงไหน“เจ้าไม่กลัวข้าหรือ?” หลี่ซ่งจวินที่นอนเจ็บอยู่บนเตียงกล่าวขึ้นยามสบมองใบหน้าหวานของนาง“กลัวสิ่งใดเจ้าคะ?”“ก็ข้าเป็นปีศาจ”“ข้าก็ท้องกับปีศาจ”“แต่เจ้าบอกว่าถูกปีศาจย่ำยี ข้าเลยคิดว่าเจ้าจะหวาดกลัวปีศาจเสียอีก”“ปีศาจก็ไม่ได้ชั่วทุกตน บางตนก็ดี เช่นท่าน” นางกล่าวด้วยรอยยิ้ม“เจ้าเป็นคนเข้มแข็งมาก”“ข้าต้องเข้มแข็งเพื่อลูกเจ้าค่ะ”มือเล็กลูบลงบนหน้าท้องด้วยรอยยิ้ม ทุกวันนี้ไม่ได้สนใจสิ่งใดเลยนอกจากลูกเท่านั้น แม้แต่ผู้ชายแม้แต่ภารกิจที่ต้องทำถ้ามันเสี่ยงกับลูกของนางก็จะไม่มีวันทำเด็ดขาด“ข้าดีใจที่เจ้าคิดได้เช่นนี้ ไม่ยึดติดกับผู้ใด”หลี่ซ่งจวินมองหลันผิงลั่วด้วยรอยยิ้ม เขาประทับใจในตัวของนางจริง ๆ นอกจากจะมีใบหน้าที่งดงามแล้ว จิตใจของนางก็แสนดีและเข้มแข็ง เป็นสตรีที่แข็งแกร่งแบบที่เขาไม่เคยเจอมาก่อนมันทำให้รู้สึกดีเวลาอยู่ด้วยเพราะนางไม่งี่เง่าแ
Chapter 12'เหยื่อล่อ'..เพล้ง!เสียงอะไรบางอย่างตกกระทบพื้นมันทำให้ทั้งสองคนที่กำลังจุ่มหน้าเข้าหากันตกใจ หลันผิงลั่วที่ได้สติรีบถอนตัวออกมาจากหลี่ซ่งจวินแล้วยืนห่างจากเขาเพื่อรักษาระยะห่าง นางหันไปมองยังต้นเสียงก็เห็นว่าเป็นสตรีนางหนึ่งหน้าตางดงามจิ้มลิ้มและทำหน้าทำตาเหมือนตกใจกับภาพที่เห็นจนแทบจะช็อกไม่ใช่ว่าสตรีนางนี้เป็นภรรยาอีกคนของหลี่ซ่งจวินหรอกนะ“ขอ… ขอโทษนายท่านเจ้าค่ะ” เสียงใสหวานกล่าวออกมาแล้วรีบก้มตัวลงไปเก็บเศษถ้วยยาที่แตกกระจายอย่างลุกลี้ลุกลนจนมันบาดเข้าที่นิ้วของนาง“เสี่ยวหลิวเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” หลี่ซ่งจวินถึงขั้นฝืนความเจ็บปวดลุกเดินมาดูสตรีนางนั้นจนหลันผิงลั่วขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจในความสัมพันธ์ที่ดูจะใส่ใจกันมากมายขนาดนี้“มะ… ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าผิดด้วยซ้ำที่พรวดพราดเข้ามาแบบนี้”“เจ้าอย่าคิดมาก มันไม่ได้มีอะไรมากมาย”คำพูดของหลี่ซ่งจวินยิ่งทำนางขมวดคิ้วเข้าหากันมากกว่าเดิม ไม่มีอะไรบ้าบอ เมื่อกี้ยังบอกให้สนใจเขาคนเดียวอยู่เลย อย่าไปสนใจเหอมู่เซียง“เดี๋ยวข้าไปต้มยาให้ท่านใหม่นะเจ้าคะ”“ระวังด้วย”“เจ้าค่ะ” จางชิงหลิวรีบก้มหัวเดินออกไปหลี่ซ่งจวินเดินกลับมาห
Chapter 1‘พระเอกมาไวไปหรือเปล่า?’..‘ยินดีต้อนรับสู่โลกเสมือนจริงอินฟินี่ ระบบที่จะทำให้คุณสามารถท่องไปในโลกแห่งจินตนาการด้วยเทคโนโลยีสุดล้ำ ปัญญาประดิษฐ์ที่สามารถสรรค์สร้างโลกจากความคิดของคุณออกมาได้อย่างไร้ที่ติ’“พร้อมไหมคะคุณหลัน”“พร้อมค่ะ”หลันผิงลั่ว หญิงสาววัย 22 ปีตอบผ่านหน้าจอมอนิเตอร์ภายในแคปซูลแก้ว เธอเป็นหนึ่งในคนที่ตัดสินใจเข้าร่วมทดลองระบบโลกเสมือนจริงอินฟินี่ เป็นระบบที่ถูกพัฒนาขึ้นมาเพื่อให้มนุษย์ที่เบื่อหน่ายโลกใบนี้ได้เข้าไปอยู่ในโลกเสมือนจริงแทนเธอไม่มีพ่อแม่หรือญาติพี่น้องเพราะเป็นเด็กกำพร้าตั้งแต่จำความได้ ซ้ำโชคชะตาดันอาภัพสุดขีดเพราะเป็นโรคหัวใจจะตายตอนไหนก็ยังไม่รู้ รู้แค่ว่าคงอยู่ได้ไม่นาน อาการก็หนักขึ้นทุกวัน เลยตัดสินใจเข้าโครงการนี้เพื่อหวังจะไปใช้ชีวิตในโลกเสมือนจริงดีกว่าอย่างน้อยก็ทำให้เธอมีความสุขในระยะเวลาหนึ่งก่อนจะต้องตายในโลกจริง“ทำจิตใจให้ผ่อนคลายค่ะ ไม่มีอะไรน่ากลัว” เสียงจากจอมอนิเตอร์ที่ติดบนฝาแคปซูลแก้วกล่าวขึ้นอีกครั้งหลันผิงลั่วก็พยักหน้ารับ'สวัสดีค่ะ ดิฉันอีฟระบบปัญญาประดิษฐ์ผู้ช่วยของคุณ หลังจากนี้คุณจะได้ยินแค่เสียงของฉันเท่านั้น’เ
Chapter 2'พลาดท่าให้ตัวร้าย'..จะว่าไปตัวนางเองก็รู้สึกวูบวาบอยู่เหมือนกัน ความร้อนผ่าวในร่างกายนี้มันเกิดจากอะไรหรือว่านางจะโดนพิษจริง ๆ เหมือนที่เคยอ่านนิยายหรือดูซีรี่ส์อาจจะเป็นพิษจำพวกมีฤทธิ์เพิ่มกำหนัดก็เป็นได้ ตอนนี้เหมือนร่างกายคล้ายจะควบคุมตัวเองไม่ได้“อ๊ะ!” ร่างเล็กถูกจับกดให้นอนลงไปบนเตียงมันทำให้หลันผิงลั่วตกใจไม่น้อย มือเล็กยกขึ้นดันอกกว้างเอาไว้“จะ… เจ้า เจ้าจะทำอะไร”“ข้าไม่ไหว”“มะ… ไม่ไหวอะไร”ริมฝีปากก้มจูบลงมาแทนคำตอบทำเอาหลันผิงลั่วตกใจหน้าเหวอ ริมฝีปากถูกครอบครองและลุกล้ำอย่างเอาแต่ใจจนนางตั้งตัวไม่ทัน มือไม้อ่อนแรงไร้การขัดขืนคล้ายกับถูกมนต์สะกดชวนให้ลุ่มหลงอาจจะเป็นเพราะพิษกำหนัดในกายที่ทำให้รู้สึกต้องการความวาบหวามมากขนาดนี้“จะ… เจ้า นามของเจ้า” เสียงแหบพร่าเอ่ยถามชายหนุ่มที่กำลังร่วมรักกับนาง“เหอมู่เซียง”“เป็นชื่อที่ไพเราะ”นางส่งยิ้มหวานล้ำให้เขา เหอมู่เซียง ชื่อพระเอกของเรื่องนี้สินะ เป็นชื่อที่เพราะสำหรับนางและรู้สึกชอบมาก ๆ พระเอกของนางช่างดีเลิศทั้งรูปร่างหน้าตาและชื่อแซ่ร่างเล็กบิดเร้าด้วยความเสียวซ่านยามร่างกายถูกปรนเปรอจากสัมผัสร้อนผ่าวของเขา ผ
Chapter 3‘ชีวิตใหม่ของหลันผิงลั่ว’..เหอมู่เซียงในยามนี้กำลังนั่งมองเสื้อคลุมสตรีตัวนอกที่ถูกทิ้งเอาไว้ภายในห้องคล้ายจะให้เขาดูต่างหน้า หลังจากที่เมื่อคืนร่วมดื่มด่ำวสันต์ด้วยกันเสียจนหมดเรี่ยวแรงหลับไปยามไหนไม่รู้ด้วยซ้ำ แต่ภาพกามาเริงสวาทยังชัดเจนในห้วงความทรงจำทุกอย่างแต่สิ่งที่น่าเจ็บใจคือนางดันขโมยของมีค่าเขาไปเสียหมดตัว แม้แต่รองเท้าของเขานางยังเอาไปจนหมดยามนี้เลยเหลือเพียงชุดตัวในบาง ๆ เท่านั้น รองเท้าก็ไม่มีใส่ออกไปไหนไม่ได้เลยเพราะชาวบ้านได้แตกตื่นถ้าเห็นตนในสภาพนี้เขายกเสื้อคลุมของนางขึ้นสูดดมกลิ่นเสียจนเต็มปอดก่อนที่หูของหมาป่าจะโผล่ออกมาจากใต้ผมของเขาพร้อมพวงหางที่เต็มไปด้วยขนหนานุ่มพวงใหญ่สีดำสนิท กลิ่นของกายสาวมันช่างหอมหวานน่ากินเสียจริงจนเขาอยากจะลิ้มลองกัดกินเนื้อนุ่มดูสักครั้งว่ามันจะอร่อยสักแค่ไหน“นายท่านข้าหาอาภรณ์มาให้ท่านแล้วขอรับ”ชายหนุ่มวัยประมาณ 15-16 วิ่งพรวดพราดเข้ามาภายในห้องจนไม่ทันมองสะดุดเข้ากับธรณีประตูจนหน้าคว่ำเสียงดังโครมไถลมาหยุดตรงแทบเท้าของเหอมู่เซียงเข้าพอดิบพอดีจนจอมปีศาจกลอกตามองบนอย่างเหนื่อยหน่ายใจ“นะ… นายท่าน อาภรณ์ใหม่ขอรับ” อี้ซวน ย
Chapter 4‘รับผิดชอบ’..ร่างบางขยับตัวเล็กน้อยก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะขยับเปิดขึ้นเมื่อเริ่มมีสติ ภาพเบื้องหน้าเริ่มชัดเจนขึ้นสิ่งแรกที่เห็นเลยคือหลังคาบ้านจึงขยับดวงตามองไปทางด้านข้างพลันดวงตาคู่สวยก็เบิกกว้างด้วยความตกใจสุดขีดเพราะกำลังมีผู้ชายคนหนึ่งนั่งส่งยิ้มแฉ่งให้นางอยู่“กรี๊... อุ๊บ!”หลันผิงลั่วที่กำลังจะกรี๊ดออกมาอีกรอบหนึ่งเสียงกลับต้องกลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อมือใหญ่เลื่อนมาปิดปากของนางเอาไว้จนแน่น ชนิดที่ว่ากะไม่ให้เสียงสักเสียงมันรอดออกมาเลยมั้ง“ชู่ ๆ” นิ้วเรียวยาวที่มีเล็บแหลมจนน่ากลัวยกขึ้นแนบริมฝีปากพร้อมทำเสียงคล้ายจะบอกให้นางเงียบ“ได้เสียข้าแล้ว ทอดทิ้งกันเช่นนี้มันไม่ใจร้ายไปหน่อยหรือ?”ข้าได้เสียผิดคนต่างหาก!“ข้าไม่เคยนอนกับสตรีคนไหนมาก่อนเลย เจ้าพรากเอาความบริสุทธิ์ของข้าไปแล้วจะไม่รับผิดชอบความไร้เดียงสาของข้าหน่อยหรือ?”ไร้เดียงสาด้วย! น้ำหน้าเหมือนผ่านประสบการณ์มาโชกโชน“ไม่รู้แหละเจ้าต้องรับผิดชอบข้า”“อือ!” นางร้องประท้วงออกไปในลำคอเมื่อโดนเขาปิดปากเอาไว้เสียจนตอบโต้อะไรไม่ได้ เล่นพูดเองเออเองหมดแบบนี้นางก็ขาดทุนแย่น่ะสิ“อยากให้ปล่อยหรือ?” เขาโน้มใบหน้าเข้า
Chapter 12'เหยื่อล่อ'..เพล้ง!เสียงอะไรบางอย่างตกกระทบพื้นมันทำให้ทั้งสองคนที่กำลังจุ่มหน้าเข้าหากันตกใจ หลันผิงลั่วที่ได้สติรีบถอนตัวออกมาจากหลี่ซ่งจวินแล้วยืนห่างจากเขาเพื่อรักษาระยะห่าง นางหันไปมองยังต้นเสียงก็เห็นว่าเป็นสตรีนางหนึ่งหน้าตางดงามจิ้มลิ้มและทำหน้าทำตาเหมือนตกใจกับภาพที่เห็นจนแทบจะช็อกไม่ใช่ว่าสตรีนางนี้เป็นภรรยาอีกคนของหลี่ซ่งจวินหรอกนะ“ขอ… ขอโทษนายท่านเจ้าค่ะ” เสียงใสหวานกล่าวออกมาแล้วรีบก้มตัวลงไปเก็บเศษถ้วยยาที่แตกกระจายอย่างลุกลี้ลุกลนจนมันบาดเข้าที่นิ้วของนาง“เสี่ยวหลิวเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง” หลี่ซ่งจวินถึงขั้นฝืนความเจ็บปวดลุกเดินมาดูสตรีนางนั้นจนหลันผิงลั่วขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจในความสัมพันธ์ที่ดูจะใส่ใจกันมากมายขนาดนี้“มะ… ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าผิดด้วยซ้ำที่พรวดพราดเข้ามาแบบนี้”“เจ้าอย่าคิดมาก มันไม่ได้มีอะไรมากมาย”คำพูดของหลี่ซ่งจวินยิ่งทำนางขมวดคิ้วเข้าหากันมากกว่าเดิม ไม่มีอะไรบ้าบอ เมื่อกี้ยังบอกให้สนใจเขาคนเดียวอยู่เลย อย่าไปสนใจเหอมู่เซียง“เดี๋ยวข้าไปต้มยาให้ท่านใหม่นะเจ้าคะ”“ระวังด้วย”“เจ้าค่ะ” จางชิงหลิวรีบก้มหัวเดินออกไปหลี่ซ่งจวินเดินกลับมาห
Chapter 11'หมาป่าขาวผู้แสนดี'..บ้านสกุลหลี่หลันผิงลั่วรินชาอุ่นใส่ถ้วยก่อนจะยื่นให้หลี่ซ่งจวินอย่างเอาอกเอาใจเขาเพราะยามนี้ท่านหมอบาดเจ็บก็เพราะช่วยปกป้องนางจากเหอมู่เซียง นับว่ามีบุญคุณกับนางมากมายนัก ไม่รู้จะเป็นพ่อพระเอกแสนดีไปถึงไหน“เจ้าไม่กลัวข้าหรือ?” หลี่ซ่งจวินที่นอนเจ็บอยู่บนเตียงกล่าวขึ้นยามสบมองใบหน้าหวานของนาง“กลัวสิ่งใดเจ้าคะ?”“ก็ข้าเป็นปีศาจ”“ข้าก็ท้องกับปีศาจ”“แต่เจ้าบอกว่าถูกปีศาจย่ำยี ข้าเลยคิดว่าเจ้าจะหวาดกลัวปีศาจเสียอีก”“ปีศาจก็ไม่ได้ชั่วทุกตน บางตนก็ดี เช่นท่าน” นางกล่าวด้วยรอยยิ้ม“เจ้าเป็นคนเข้มแข็งมาก”“ข้าต้องเข้มแข็งเพื่อลูกเจ้าค่ะ”มือเล็กลูบลงบนหน้าท้องด้วยรอยยิ้ม ทุกวันนี้ไม่ได้สนใจสิ่งใดเลยนอกจากลูกเท่านั้น แม้แต่ผู้ชายแม้แต่ภารกิจที่ต้องทำถ้ามันเสี่ยงกับลูกของนางก็จะไม่มีวันทำเด็ดขาด“ข้าดีใจที่เจ้าคิดได้เช่นนี้ ไม่ยึดติดกับผู้ใด”หลี่ซ่งจวินมองหลันผิงลั่วด้วยรอยยิ้ม เขาประทับใจในตัวของนางจริง ๆ นอกจากจะมีใบหน้าที่งดงามแล้ว จิตใจของนางก็แสนดีและเข้มแข็ง เป็นสตรีที่แข็งแกร่งแบบที่เขาไม่เคยเจอมาก่อนมันทำให้รู้สึกดีเวลาอยู่ด้วยเพราะนางไม่งี่เง่าแ
Chapter 11'หมาป่าขาวผู้แสนดี'..“โธ่เว๊ย!”เพล้ง!เสียงโครมครามดังออกมาจากด้านในห้องของโรงเตี๊ยมจนบรรดาผู้คนที่มาใช้บริการต่างพากันตกใจ เสี่ยวเอ้อร์รีบวิ่งขึ้นมาด้านบนทันทีเพราะกลัวว่าโรงเตี๊ยมจะพังลงไปแต่ก็ถูกอี้ซวนขวางทางเอาไว้“เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือน้องชาย?” เสี่ยวเอ้อร์ถามด้วยสีหน้าตระหนก“มะ… ไม่มีอะไรพี่ชาย ไม่มีเลย” อี้ซวนรีบยกมือห้ามปราม“แต่เสียงดังโครมครามเช่นนี้ไม่ใช่จะพังโรงเตี๊ยมหรือไง”“เปล่าเลยพี่ชาย เปล่าเลย” อี้ซวนรีบหยิบก้อนทองออกมาจากกระเป๋าก่อนจะยื่นมันให้เสี่ยวเอ้อร์ “เท่านี้น่าจะพอนะพี่ชาย ถ้ามีอะไรเสียหายเพิ่มเติมข้าจะจ่ายให้อีก ต้องขออภัยด้วยนายท่านของข้ากำลังอารมณ์ไม่ดี”“ก็เบามือหน่อยแล้วกันน้องชาย แขกคนอื่นเขาตื่นตกใจ” เสี่ยวเอ้อร์ที่เห็นก้อนทองก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นรอยยิ้มทันที“ได้เลยพี่ชาย ขอบคุณ ๆ” อี้ซวนรีบก้มหัวให้ทุกคนอย่างนอบน้อมจนสามารถสงบสถานการณ์อันน่าอึดอัดตรงหน้าลงได้ปีศาจหมาป่าน้อยถอนหายใจออกมาก่อนจะหันตัวเดินมาเปิดประตูเพื่อจะเข้าไปห้ามปรามนายท่านของตนก่อนจะพังโรงเตี๊ยมเข้าจริง ๆ แต่พอประตูเปิดก็เหมือนความเฮงซวยมันรอจังหวะอยู่แล้ว ถ้วยน้ำชาท
Chapter 10'เจ้าเลือกมัน'..“สามีที่ข้าไม่ยอมรับ!”นางออกแรงผลักตัวเขาออกไปแล้วทำท่าจะวิ่งหนีเพราะตอนนี้เหมือนเขาเป็นบ้าไปแล้วถ้าขืนอยู่จะถลกหนังทาเกลือย่างนางกินไหมเนี่ย แต่เขาก็วิ่งมาคว้าตัวนางเอาไว้จนร่างกายพุ่งไปด้านหน้าจากแรงกระแทกจนเกือบจะล้มจังหวะนั้นเองก็มีใครบางคนพุ่งตัวเข้ามาหานางก่อนจะคว้าร่างบอบบางเอาไว้ในอ้อมแขนโอบกอดนางอย่างอ่อนโยนก่อนที่จะล้มหน้าทิ่มลงไปจริง ๆ ดวงตาคู่สวยเงยขึ้นสบมองกับใบหน้ารูปงามของพ่อพระเอก นี่มันเทพบุตรเหาะมารับชัด ๆ ถ้าไม่ได้เขาป่านนี้นางล้มหน้าทิ่มไปแล้วเหอมู่เซียงจ้องมองบุรุษหนุ่มในชุดขาวตรงหน้าที่กำลังโอบกอดคู่สมสู่ของเขาเอาไว้ในอ้อมแขน ก่อนจะเห็นภาพสะท้อนของหมาป่าสีขาวตัวใหญ่จากกายของอีกฝ่าย มันปลูกสัญชาตญาณดิบในตัวของเหอมู่เซียงจนเขาไม่อาจจะปกปิดใบหูและหางได้ ดวงตาสีรัตติกาลแปรเปลี่ยนเป็นสีเหลืองทองก่อนจะพุ่งเข้าใส่หลี่ซ่งจวินตามสัญชาตญาณของหมาป่าที่อยู่คนละฝูงกันหลี่ซ่งจวินดันตัวหลันผิงลั่วไปด้านหลังก่อนจะซัดพลังเข้าใส่เหอมู่เซียงเพื่อต้านการโจมตีของอีกฝ่าย แต่เหมือนว่าพลังของเหอมู่เซียงจะน้อยกว่าทำให้เขาเซถอยออกมาถึงสามก้าวหมาป่าขาวยกย
Chapter 10'เจ้าเลือกมัน'..“เจ้าจะไปไหนหรือ?” เสียงนุ่มนวลดังขึ้นด้านหลังจนหลันผิงลั่วตกใจ นางหันไปมองด้วยรอยยิ้มหวานก่อนจะก้มหัวลงเล็กน้อย“ข้าคิดว่าอยู่ที่นี่ไม่เหมาะสมนักเจ้าค่ะ จึงจะกลับบ้าน”เพราะว่าหลี่ซ่งจวินพานางมาอยู่บ้านสกุลหลี่ นางรู้มาว่าที่นี่ไม่มีใครเลย พ่อแม่ญาติพี่น้องของท่านหมอล้วนตายจากไม่ก็ย้ายกันไปอยู่เมืองอื่นเขาจึงอยู่ที่นี่ผู้เดียว แต่ถ้านางมาอยู่ด้วยคนอื่นจะไม่คิดว่านางเป็นภรรยาเขาหรือ มิหนำซ้ำยังอุ้มท้องเข้ามาอยู่ในบ้านเขาอีก“ครรภ์ปีศาจต้องได้รับการดูแลอย่างดี อีกอย่างเด็กในครรภ์เติบโตไวถ้าเจ้าออกไปอยู่ข้างนอกเอง เกรงว่าผู้คนจะแตกตื่นที่ท้องเจ้าโตไวนัก”“ตะ… แต่ว่าถ้าข้าอยู่ที่นี่ท่านหมอจะเสียหาย เกรงว่าผู้คนจะร่ำลือกันไปว่าท่านพาภรรยาเข้าบ้าน ข้าท้องอยู่ด้วย เลยเกรงว่าจะไม่เหมาะสม”นางก้มหน้าลงอย่างไม่กล้าสบตากับหลี่ซ่งจวินเพราะยอมรับว่าละอายใจเหมือนกัน พระเอกอยู่ตรงหน้าแต่นางที่เป็นนางเอกดันไปท้องกับตัวร้าย ทั้งที่ความจริงควรจะเป็นภรรยาของเขาไม่ใช่ผู้อื่น“เรื่องแค่นี้เองเจ้าอย่าได้กังวลไปเลย”หลี่ซ่งจวินเดินเข้ามาหานางก่อนจะวางมือลงบนลาดไหล่เล็กจนหลันผิ
Chapter 9‘กิ่งทองใบหยก’..“การตั้งท้องของคุณคือความผิดพลาด เพราะแบบนี้เราจึงต้องทดสอบระบบก่อนการเปิดให้ใช้งานจริงเพื่อกำจัดปัญหาและความผิดพลาดทั้งหมดทิ้ง มันคือจุดประสงค์ตั้งแต่แรกเริ่มแล้วค่ะ ระบบจะไม่มีการตั้งครรภ์เด็ดขาดเพื่อกันสายสัมพันธ์ที่ยากจะตัดออกไปได้”หลันผิงลั่วลูบมือลงบนหน้าท้องของนางอย่างอ่อนโยน ยอมรับว่าเด็กคนนี้ไม่ได้เกิดจากความตั้งใจแต่เกิดจากความสัมพันธ์ที่ผิดพลาดของนางกับเหอมู่เซียง แต่เขาถือกำเนิดขึ้นมาแล้วเป็นลูกของนางแล้วจะให้นางทำลายเขาทิ้งได้อย่างไรถึงแม้ว่าระบบจะเรียกมันว่าความผิดพลาดที่ต้องได้รับการกำจัด ถึงแม้จะบอกว่ามันไม่ใช่ความจริงเป็นเพียงภาพฝันมายาเท่านั้น แต่สำหรับนางเขาคือลูกของนางจริง ๆ หนึ่งชีวิตที่ก่อกำเนิดในท้องจากความสัมพันธ์ฉาบฉวย คือสิ่งมหัศจรรย์ของโลกใบนี้มันเป็นเรื่องที่ดีและมันเป็นเรื่องจริงสำหรับนาง“อีฟ?” นางหันไปมองระบบแต่ก็ไม่พบนกพิราบแล้ว“อีฟ?”“ระบบอยู่หรือเปล่า?”ความเงียบเข้าปกคลุมอีกครั้งจนหลันผิงลั่วเบื่อหน่ายกลอกตามองบนอย่างเหนื่อยใจ ถ้าระบบมันจะไม่เสถียรขนาดนี้ก็ควรปิดปรับปรุงระยะยาวไปเลยดีไหม ไว้ให้มันพร้อมจริง ๆ ค่อยเปิด ม
Chapter 9‘กิ่งทองใบหยก’..หลี่ซ่งจวินเดินเข้ามาภายในห้องห้องหนึ่งที่ถูกปิดสนิทซ่อนอยู่ด้านหลังประตูกลที่ต้องใช้กลไกในการเปิด ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งที่เบาะนุ่มก่อนจะที่มือจะวางแนบลงบนพื้นเพื่อก้มกราบป้ายวิญญาณของเหล่าบรรพบุรุษรวมถึงบิดามารดาของเขาด้วยหมอรูปงามเงยหน้าขึ้นหลังเหยียดตรงท่าทางองอาจเพื่อให้ดวงวิญญาณบรรพชนภาคภูมิใจ“เหล่าบรรพชน ท่านพ่อท่านแม่ พี่ใหญ่พี่รอง ข้าเจอมันแล้วเจ้าปีศาจชั่วช้าที่สังหารพวกท่าน ข้าเจอพวกมันแล้ว”ใบหูสีขาวโผล่พ้นออกมาจากผมสีดำขลับ พวงหางหนานุ่มสีขาวเช่นเดียวกันวางแนบไปกับพื้น สำหรับผู้คนอาจจะมองว่าเขาเป็นเซียนหมอที่ลงมาจุติจากสรวงสวรรค์ แต่ความจริงเขาคือปีศาจที่เร้นกายแอบซ่อนตัวอยู่กับมนุษย์เผ่าของเขาก็คือปีศาจหมาป่าขาว“นายท่าน” เสียงนุ่มหวานดังขึ้นด้านหลังจางชิงหลิว ผู้ช่วย ผู้ดูแล และผู้ติดตามของหลี่ซ่งจวินเดินเข้ามาหาเขาก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งที่หน้าห้องก้มลงกราบเหล่านายท่านผู้ล่วงลับทั้งหลาย นางไม่กล้าก้าวเท้าเหยียบเข้าไปภายในห้องเพราะเจียมตัวดีว่าชาติกำเนิดนั้นต่ำต้อยเป็นเพียงปีศาจแมวตัวน้อย ๆ เท่านั้นจะไปเทียบกับปีศาจหมาป่าที่มีสายเลือดบรรพกาลไม
Chapter 8'ครรภ์ปีศาจ'..“พ่อของลูกเจ้าเป็นปีศาจ”ท่านหมอกล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลไม่ได้มีท่าทีตกใจแต่คนที่อึ้งทึ่งเสียจนทำอะไรไม่ถูกกลับเป็นหลันผิงลั่วเพราะไม่คิดว่าพ่อพระเอกของนางจะรู้ลึกรู้จริงถึงเพียงนี้ ก็ถ้านางตั้งท้องจริง ๆ พ่อของลูกจะมีผู้ใดอีกนอกจากเจ้าปีศาจราคะเหอมู่เซียง“สะ... สรุปว่าข้าท้องจริง ๆ หรือ?”“หน้าตาข้าเหมือนคนไม่จริงจังหรือ?” หลี่ซ่งจวินสบตากับนางด้วยแววตาแสนจริงจัง“มะ… ไม่เลยเจ้าค่ะ ท่านหมอจริงจัง ซ้ำยังรูปงาม อุ๊ย ๆ คำหลังไม่ต้องไปฟังมันเจ้าค่ะ” นางรีบก้มหน้าหลบสายตาอ่อนหวานของพ่อพระเอก ใจจะหลอมละลายแล้ว“ตอนนี้เจ้าควรกังวลเรื่องเด็กในท้องที่เป็นปีศาจ เจ้าจะตั้งครรภ์ไม่เหมือนมนุษย์ปกติ ลูกในท้องจะโตไวมากและเมื่อเขาออกมาก็จะยิ่งโตไวกว่าเด็กทั่วไป อาจจะมีปัญหาตามมาภายหลัง”คำพูดของเขาทำให้นางเป็นกังวลขึ้นมา มือเล็กลูบลงบนท้องที่ยังไม่นูนแต่ก็เหมือนสัมผัสได้ถึงความรักแล้ว ถ้าลูกของนางเป็นปีศาจจริง ๆ อาจจะนำภัยมาสู่ตัวนางและลูกเพราะมนุษย์รังเกียจปีศาจและมองเป็นสิ่งน่ากลัวแต่ตอนนี้ที่ไม่เข้าใจมาก ๆ เลย คือนางสามารถตั้งท้องในระบบทดสอบได้ด้วยเหรอแล้วถ้าคลอดเด็กอ
Chapter 8'ครรภ์ปีศาจ'..“ระบบ”“อีฟ”เงียบ…หลันผิงลั่วถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจเพราะนี่ก็ผ่านไปสามวันแล้วแต่ระบบยังไม่ออนไลน์เลยมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ไม่พอเจ้าปีศาจราคะก็หายหัวไปด้วย ตั้งแต่คืนนั้นที่นางปฏิเสธความรักของเขาอย่างไร้เยื่อใยเขาก็หายหัวไปเลยหรือว่าอกหักจนเฮิร์ทไปแล้วนางแต่งตัวสวยเดินออกมาจากบ้านเพื่อจะสมัครงานหาอะไรทำเสียหน่อย ดีกว่าต้องอยู่บ้านเฉย ๆ เพราะแบบนั้นคงเบื่อตาย หญิงสาวเดินลัดเลาะจนมาถึงตลาดที่แสนครึกครื้นท่ามกลางสายตาของชาวบ้านชาวช่องที่จับจ้องมาทางนาง ก็ไม่แปลกนักเมื่อสามวันก่อนเหอมู่เซียงเพิ่งจะทำนางอับอายไป ป่านนี้คนทั้งเมืองคงร่ำลือว่านางสวมหมวกเขียวให้สามีแล้วมั้งอยู่ดี ๆ ก็กลายเป็นจำเลยสังคม แถมไอ้คนทำมันยังหายหัวไปไหนก็ไม่รู้“เฒ่าแก่ที่นี่รับคนงานไหม?” นางเดินทาถามเฒ่าแก่ร้านบะหมี่ที่คนค่อนข้างเยอะอาจจะมีงานให้นางทำ“ไป ๆ ข้าไม่รับ คนงานเยอะแล้ว” เฒ่าแก่ที่กำลังยุ่งกับการลวกเส้นบะหมี่พูดไล่จนหลันผิงลั่วได้แต่เดินคอตกออกมา ไม่รับก็ไม่ตื๊อเพราะตื๊อไปก็เท่านั้นนางเดินมาจนถึงร้านยาของพ่อพระเอก วันนี้ก็ยังคนเยอะเหมือนเดิมเลยอยากเข้าไปเห็นหน้าเขาจัง