8 - พ่อจะไปลากตัวมันมารับผิดชอบ !!

พ่อโกรธจนเลือดขึ้นหน้า ทำให้ฉันที่กำลังกอดขาพ่อไว้อยู่รู้สึกกลัวจนตัวสั่น 

“พ่อถามทำไมถึงไม่ยอมตอบ!!” พ่อผลักฉันออก ดีที่แพรมาประคองไว้ “ลูกไม่มีแฟน ทำไมถึงท้องได้หรือมีแฟนแล้วไม่ยอมบอกพ่อ” 

“อึก อลิช อึก~ ไม่มีแฟนค่ะ” 

“ไม่มีแฟนแล้วลูกจะท้องได้ยังไง !!” พ่อตวาดถามเสียงดัง “อย่าบอกนะว่าท้องไม่มีพ่อ” 

“อลิชขอโทษ อึก~” 

“อลิชทำไมแกไม่พูดความจริง แกยอมรับแบบนี้ได้ยังไง” แพรถามเพราะฉันไม่ค้านอะไรทั้งนั้นเรื่องที่พ่อถามว่าฉันท้องไม่มีพ่อ 

“เห็นแต่ลูกคนอื่นไม่เคยคิดว่าจะเจอเรื่องแบบนี้กับลูกตัวเอง ทำแบบนี้แล้วพ่อจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน” 

“อึก~” ฉันก้มหน้าสะอื้นออกมาจนสุดเสียง เกร็งไปหมดทั้งตัว  

“บอกพ่อมาว่าได้ผู้ชายคนนั้นมันเป็นใคร พ่อจะไปลากตัวมันมารับผิดชอบ พ่อไม่ยอมให้ลูกท้องไม่มีพ่อแบบนี้แน่ๆ!!”

“…….” ฉันไม่ยอมบอกว่าผู้ชายที่เป็นพ่อของเด็กในท้องคือ ‘คุณคานส์’

“อลิช!! บอกพ่อมาลูกจะปกป้องมันทำไม อยากอายชาวบ้านเขาหรือไง”

“พะ พ่อคะ เด็กคนนี้อลิชจะเลี้ยงเขาเอง อึก~” 

“ไม่มีทาง! ใครที่มันทำกับลูกสาวกำนันเพิ่มแบบนี้ มันจะต้องรับผิดชอบ” พ่อประกาศกร้าว ท่าทางไม่ยอมลดละง่ายๆ แน่ 

“พ่อ อึก~” 

“อยากท้องไม่มีพ่อให้เป็นขี้ปากชาวบ้านหรือไง!!”

“ทุกอย่างมันคือความผิดพลาด อึก~ อลิชกับเขาไม่ได้ตั้งใจให้เกิดเรื่องแบบนี้” 

“อลิชแกบอกพ่อไปเถอะนะ” แพรช่วยพ่อพูด ฉันก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องการให้เขารับรู้ ไม่ได้อยากให้เขามารับผิดชอบอะไรทั้งนั้น 

“ถึงจะผิดพลาดแต่มันเกิดขึ้นมาแล้วยังพ่อก็ไม่ยอม!!” 

ถึงยังไงฉันก็ไม่ยอมพูด ไม่ว่าพ่อจะคาดคั้นยังไงก็จะไม่พูดเด็ดขาด ฉันคิดว่าฉันสามารถเลียงเด็กคนนี้ได้โดยที่ไม่ต้องไปเรียกร้องให้เขามารับผิดชอบ

“อลิช!!” พ่อตวาดเสียงชื่อฉันเสียงดังลั่นอีกครั้ง 

“อลิชท้องกับคุณคานส์ค่ะ คุณคานส์เป็นเจ้าของบริษัทที่อลิชทำงานก่อนที่จะลาออกมา” 

เสียงที่พูดขึ้นไม่ใช่ฉันที่เป็นคนพูด แต่เป็นเสียงของแพร แพรมองหน้าฉันสายตาเธอกำลังขอโทษฉันอยู่ที่พูดออกไป 

“เป็นถึงเจ้าของบริษัท คงจะมีปัญญารับผิดชอบชีวิตลูกเมีย” พ่อหยุดพูดแล้วมองฉัน “ดี!! พ่อจะไปลากตัวมันมารับผิดชอบ”

“ยะ อย่านะคะ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหนูเป็นใคร อย่าไปบอกเขานะคะพ่อ อึก~” 

“บ้านมันอยู่ที่ไหน!!”

“อึก~ อย่าไปนะคะพ่อ” ฉันพูดคำเดิมซ้ำๆ พยายามขอร้องถึงแม้จะรู้เต็มอกว่าตอนนี้พ่อไม่ยอมฟังอะไรทั้งนั้น 

“แพรบอกพ่อมาว่าบ้านไอ้ผู้ชายคนนั้นอยู่ที่ไหน!!” เมื่อถามฉันไม่ยอมตอบพ่อก็เปลี่ยนไปถามแพรแทน

“พะ แพรก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ” 

“หึ!! พ่อจะสั่งให้ลูกน้องไปตามหาบ้านของมัน เป็นถึงเจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่คงจะตามหาบ้านไม่ยาก” พ่อมีลูกน้องฝีมือดีอยู่หลายคน เพราะพ่อเป็นกำนันมาหลายสิบปีก็ไม่แปลกที่จะมีคนฝีมือดีๆ คอยดูแล 

“พ่ออลิชขอร้อง อย่าไปเรียกร้องอะไรจากเขาเลยนะคะ” 

“ไม่ได้!! ลูกอย่าทำให้พ่อผิดหวังไปมากกว่านี้อลิช” 

พูดจบพ่อก็เดินออกไปจากห้องด้วยท่าทางไม่สบอารมณ์เอามากๆ ส่วนฉันก็ร้องไห้สะอื้นโดยมีแพรเป็นคนกอดไว้