Share

13 - อ้อนวอน

“พ่อ เขาไม่อยากจดทะเบียนพ่อก็อย่าบังคับเลยนะคะ” 

“ลูกเงียบปากไป ยังไงพ่อก็ไม่ยอม” พ่อตวาดใส่ฉันอีกแล้ว  

ฉันก้มหน้าลงพร้อมกับถอนหายใจออกมาเบาๆ จู่ๆ พ่อก็ยกมือขึ้นมากำที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเองแล้วค่อยๆ ฟุบตัวลง 

“พะ พ่อ พ่อเป็นอะไร ละ ลุงปลูกคะช่วยมาดูพ่อทีค่ะ” ฉันรีบประคองพ่อไว้แล้วตะโกนเรียกลุงปลูก อาการแบบนี้คล้ายกับโรคหัวใจที่พ่อเป็นมันกำเริบขึ้นมาอีกครั้ง 

ในเวลาที่พ่อเครียดมากๆ อาการก็จะกำเริบแบบนี้ 

“ยังไงแกก็ต้องรับผิดชอบลูกสาวฉัน” พ่อเป็นขนาดนี้ยังจะห่วงเรื่องฉันอีก “ทำลูกฉันท้องแล้วจะมาอ้างแบบนี้ได้ยังไง!!”

“พ่อกำนัน!!” ลุงปลูกวิ่งหน้าตาตื่นมาช่วยประคองพ่ออีกแรง 

ฉันหันมองทางคุณคานส์ สีหน้าของเขามันเรียบนิ่งไม่แสดงความรู้สึกอะไรเลย 

“ไปโรงพยาบาลนะคะพ่อ ลุงปลูกไปบอกให้ลุงพลเตรียมรถทีค่ะ”

“ไม่!! พ่อไม่ไป จนกว่าจะได้ยินไอ้ผู้ชายคนนี้พูดว่าจะรับผิดชอบ” 

“ผมก็ไม่ได้ปฏิเสธ แค่รอผลตรวจ” 

คุณคานส์ตอบ แต่นั่นไม่ใช่คำตอบที่พ่ออยากฟัง เมื่อพ่อได้ยินแบบนั้นอาการก็ยิ่งทรุดลง แล้วก็ยังไม่ยอมไปโรงพยาบาลอีกต่างหาก 

“ต้องรอจนเกือบปี มันยุติธรรมกับลูกสาวฉันหรือไง!!”

“…พ่อไม่ต้องพูดแล้ว”

ฉันคิดทบทวนสักพักหากพ่อยังดื้อรั้นรอคำตอบที่พอใจจากปากของคุณคานส์แบบนี้อาการต้องแย่แน่ๆ 

“คุณคานส์คะ อลิชขอคุยด้วยหน่อย” ฉันลุกขึ้นยืนแล้วพูดกับคุณคานส์ 

สายตาคมกริบตวัดขึ้นมามองหน้าฉัน พร้อมกับคำถาม “คุยอะไร ?”

ฉันเงียบไม่ได่ตอบอะไรก่อนจะเดินเลี่ยงมาทางห้องนอนของตัวเอง ฉันไม่ได้หันมองว่าคุณคานส์จะตามมาหรือเปล่า แต่เขาคงไม่เฉยชามากขนาดนั้น 

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินตามหลังมาฉันก็รู้สึกโล่งอกที่อย่างน้อยเขาก็ไม่นั่งเพิกเฉย 

ฉันเปิดประตูห้องของตัวเองแล้วเดินเข้ามาด้านใน ก่อนจะหันมองคุณคานส์ที่เดินตามมาติดๆ 

ที่ต้องมาคุยในห้องก็เพราะว่าฉันกลัว กลัวว่าคนงานที่บ้านจะบังเอิญมาได้ยินเข้า 

“ยะ หยุดอยู่ตรงนั้นก็ได้ค่ะ” 

“พาฉันเข้ามาในห้องคิดจะทำอะไร” คุณคานส์ไม่ยอมหยุดที่จะก้าวเดินมาใกล้ฉัน เขายังคงเดินมาเรื่อยๆ ส่วนฉันเองก็ถอยหนีจนในที่สุดก็จนมุม 

ในตอนนี้ร่างกายของคุณคานส์อยู่ใกล้ฉันเอามากๆ ด้วยความสูงของเขาที่ประมาณหนึ่งร้อยแปดสิบกว่าเซ็นติเมตร ทำให้ต้องก้มลงมามองฉันที่สูงเพียงแค่หนึ่งร้อยหกสิบเซ็นติเมตรเท่านั้น 

ฉันกำลังจะถอยหนีแต่ถูกโอบเอวไว้ มันเหมืินว่าฉันคิดผิดมากที่เลือกจะคุยกับเขา แถมยังเข้ามาในห้องนอนซึ่งเป็นที่ลับตาคนแบบนี้ 

“ปะ ปล่อยนะ” 

คุณคานส์โน้มใบหน้าลงมาใกล้ๆ มันใกล้กับใบหน้าของฉันมากจริงๆ ใกล้ซะจนฉันสัมผัสได้ถึงไอร้อนจากลมหายใจของเขา 

ปลายจมูกโด่งสูดดมกลิ่นจากซอกคอของฉัน จากนั้นเขาก็พูดขึ้น “คืนนั้นเธอไม่ขี้กลัวแบบนี้นะ” 

“……” ฉันกัดริมฝีปากตัวเองแน่น จากที่เคยพูดว่าจำฉันไม่ได้ แล้วในตอนนี้เขาจะมาพูดถึงเรื่องคืนนั้นทำไม

“มีอะไรจะคุยกับฉัน พูดมาสิ” มือหนาช้อนปลายคางของฉันให้เงยขึ้น “เป็นอะไรไป ตัวสั่นเชียว” 

มันเหมือนว่าเขากำลังได้ใจที่สามารถทำให้ฉันตกเป็นรองได้ ยิ่งฉันแสดงความกลัวออกมาเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งขยับหน้าเข้าใกล้ฉันมากขึ้น 

ฉันรวบรวมความกล้าใช้มือเล็กๆ ของตัวเองค่อยๆ ดันแผงอกแกร่งออกห่าง คุณคานส์กระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะผละตัวออกไปแต่โดยดี ฉันจึงลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก 

“อลิชอยากขอร้องเรื่องจดทะเบียนสมรสค่ะ”

“ฉันพูดไปแล้วว่าไม่จดจนกว่าจะได้รับผลตรวจดีเอ็นเอ” คุณคานส์พูดพร้อมกับเดินมานั่งลงบนเตียงนอนของฉันอย่างถือวิสาสะ 

“พ่อของอลิชเป็นโรคหัวใจ แล้วพ่อก็ไม่ยอมไปหาหมอ…”

“แล้วเกี่ยวอะไรกับฉัน ?” มันเป็นคำถามที่ทำให้ฉันจุกไปทั่วอก 

ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะค่อยๆ ก้าวขาเดินมาหยุดตรงหน้าของคุณคานส์ 

“อลิชมีพ่อแค่คนเดียว ตอนนี้อาการของพ่อกำลังแย่ อลิชอยากให้คุณรับปากว่าจะจดทะเบียน…” นี่มันไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการ ไม่เลยสักนิดแต่ฉันไม่มีทางเลือก ในเมื่อพ่อเอาความเป็นความตายมาประเดิมกับเรื่องนี้ 

“ฉันพูดไปแล้ว” คุณคานส์บอกอย่างเลือดเย็น 

“นะคะอลิชขอร้อง” ฉันทรุดตัวนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าของเขา “ถ้าคุณไม่ยอมพูดพ่อไม่ยอมไปโรงพยาบาลแน่ๆ” 

“…….”

“อลิชสัญญาว่าจะไม่ผูกมัดคุณ ใบทะเบียนสมรสมันเป็นแค่กระดาษใบหนึ่งเท่านั้น ถ้าคุณจะมีใครอลิชจะไม่ยุ่ง ส่วนเรื่องเด็กในท้องได้ผลดีเอ็นเอเมื่อไหร่ตอนนั้นเราค่อยมาคุยกันถึงเรื่องนี้ ตอนนี้อลิชขอแค่จดทะเบียนไปก่อน ถ้าคุณอยากจะหย่าอลิชก็พร้อมเซ็นให้” 

“……”

คุณคานส์มองหน้าฉัน ก่อนที่เขาจะพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ โดยไม่ได้พูดอะไร 

“พ่อกำลังแย่….” 

คุณคานส์ลุกขึ้นยืน ไม่ได้รอให้ฉันพูดจบประโยค เขาเดินออกไปจากห้องทันที มันเหมือนรู้สึกโดนฉีกหน้าที่เขาไม่คิดจะช่วย ฉันจึงรีบลุกขึ้นเพื่อจะตามไปขอร้องเขาอีกครั้ง 

แต่ไม่ทันตอนนี้คุณคานส์กลับมาหาพ่อฉันที่อาการกำลังแย่แล้ว 

“พ่อไปหาหมอเถอะนะคะ” ฉันพยายามจะประคองพ่อให้ลุกขึ้น 

“พ่อไม่ไป!!!” 

พอได้ยินแบบนั้นฉันก็มองคุณคานส์ด้วยสายตาอ้อนวอนอีกครั้ง ทำให้ถูกเขามองอย่างไม่ชอบใจ 

“ก็ได้! ผมรับปากว่าจะจดทะเบียนกับลูกสาวของคุณลุง” 

คุณคานส์ประกาศบอกเสียงกร้าว มันทำให้ฉันที่ได้ยินรู้สึกใจหายและดีใจไปพร้อมๆ กัน อย่างน้อยเขาก็ไม่ใช่คนใจดำขนาดนั้น 

“พรุ่งนี้!!” พ่อพูดขึ้นมาต่อ 

คุณคานส์ละสายตาออกจากใบหน้าของพ่อแล้วมองฉัน “พรุ่งนี้เตรียมไว้ก็แล้วกัน ฉันจะมารับ”

“…ค่ะ” 

พูดจบเขาก็เดินออกไปจากบ้านพร้อมกับลูกน้อง ฉันมองตามแผ่นหลังของคุณคานส์จนกระทั่งเขาเดินหายไปจากจุดที่สายตาจะโฟกัสได้ ก่อนที่จะตั้งสติได้แล้วหันมามองพ่อ 

“พ่อ คุณคานส์เขารับปากแล้วว่าจะจดทะเบียน ไปโรงพยาบาลเถอะนะคะ” ฉันพยายามพยุงตัวพ่ออีกครั้ง แต่พ่อก็ยังไม่ยอมลุกขึ้น “ลุงปลูกคะ ช่วยพยุงพ่อเร็วๆ สิคะ” 

ฉันบอกลุงปลูก เพราะตอนนี้ลุงปลูกก็เอาแต่ยืนนิ่ง 

“เอ็งไปดูว่ามันไปหรือยัง” พ่อสั่งลุงปลูก ทำให้ลุงปลูกวิ่งไปดูที่ระเบียงบ้านแล้วตะโกนกลับมาบอกพ่อ “กลับไปแล้วครับพ่อกำนัน” 

สิ้นสุดเสียงของลุงปลูก จู่ๆ พ่อก็หยัดตัวตรง ไม่มีอาการเจ็บปวดเหมือนก่อนหน้านี้ ราวกับหายดีแล้ว 

“พะ พ่อหายแล้วหรอคะ” 

“พ่อไม่ได้เป็นอะไรเลยต่างหาก” 

“พ่อ!!!” ฉันลุกขึ้นยืนแล้วมองพ่ออย่างขุ่นเคือง ทั้งหมดมันคือการแสดงอย่างนั้นหรอ พ่อทำแบบนี้ได้ยังไง 

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status