บทนำ

“ทำไมเราต้องมาเจอเรื่องทุเรศๆ ตลอดเลยเนี่ย” หญิงสาวใบหน้าสวย ดวงตากลมโต จมูกเชิดรั้น รับกับปากอวบอิ่มสีชมพูอ่อนกำลังยืนลังเลกับสถานการณ์ตรงหน้า ก่อนที่จะยืนพิงผนังเพื่อตัดสินใจบางอย่าง

“เอาหว่า เปิดก็เปิด” มือบางเอื้อมไปเพื่อแตะคีย์การ์ด ทว่าเธอก็ชักมือกลับ เปลี่ยนใจหมุนตัวสาวเท้าไปฝั่งลิฟต์ของโรงแรมแทน

ตึกตึก...คนตัวเล็กที่มีส่วนสูงเพียงร้อยหกสิบเซนติเมตรเท่านั้น แต่เธอกลับมีเรียวขาที่สวยและสมส่วนจนเป็นจุดดึงดูดต่อเพศตรงข้าม สะโพกมนส่ายไปมา ในระหว่างเดิน แล้วกดลิฟต์รัว ๆ ตามอารมณ์ขุ่นเคือง

กี่ครั้งแล้วที่เธอต้องมาเจอสถานการณ์อย่างเมื่อกี้ ตั้งแต่ครั้งนั้นที่เธอเพิ่งจะเปลี่ยนคำนำหน้าเป็นนางสาว คัพเค้กจำเหตุการณ์วันนั้นได้ดีเมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้องพี่ชายคนกลางเพื่ออวดกระเป๋าใบใหม่ที่คางูยะเพิ่งส่งมาให้ แต่แล้วสิ่งที่เห็นกลับทำให้คัพเค้กยืนอึ้งและชาไปทั้งตัว จนเวลาผ่านไปสี่ปีเธอก็ไม่สามารถพูดคุยกับเขาได้อย่างปกติอีกเลย...ไม่รู้เป็นเพราะอะไรแค่รู้สึกว่าไม่สามารถเข้าหน้าให้ติดเหมือนเก่าได้อีก

“เห้อ!!” คัพเค้กหมุนตัวกลับไปเปิดประตูห้องอีกครั้ง เพราะถ้าเธอไม่สามารถตามเขาลงไปในงานได้ มีหวังโดนคุณปู่ดุเอาแน่ ๆ

แอ๊ดดด~

“อ้ะ...อ่าส์!!” เมื่อบานประตูถูกเปิดจากมือบาง เสียงที่ได้ยินแว่ว ๆ จากด้านนอกดังกระหน่ำชัดเจนเต็มสองรูหู คัพเค้กยืนกรอกตามองบน ก่อนจะก้าวเท้าต่อไปยังห้องนอน

“ซื้ด!!” ร่างสูงใหญ่เชิดหน้าเปล่งเสียงระบายความเสียวซ่าน

“คุณเคน..แรงดีตลอดเลยอ่า..อ๊ะ” ส่วนคนใต้ร่างก็เอ่ยคำหวานไม่ขาดสาย

“หึ เธอเองก็เด็ดใช่เล่น”

พรึ่บ! เสียงประตูกระทบกับฝาผนังห้องอย่างแรงจนทำให้กิจกรรมเข้าจังหวะต้องหยุดชะงักเพื่อหันมาสนใจแขกที่ไม่ได้รับเชิญ

“เฮ้ย!! อะไรวะ” เคนตะเหลียวหน้าไปมอง ชักสีหน้าด้วยความหัวเสีย ที่จู่ ๆ คัพเค้กถือวิสาสะเข้ามาในตอนที่ไม่เหมาะสักเท่าไหร่

“ว๊าย~ ใครคะ ทำไมเสียมารยาทแบบนี้ คุณเคนต้องจัดการให้ชาช่านะคะ” คนใต้ร่างโวยวายพร้อมทั้งดึงให้เคนตะโน้มไปบดบังเรือนร่างเปลือยเปล่า

“เห็นไหมว่าทำไรอยู่” เคนตะก้มไปมองเสียงใต้ร่าง ก่่อนจะหันไปถามหญิงสาวอีกคน

“เห็น” คัพเค้กยืนกอดอกแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

“แล้ว!?”

“คุณปู่ให้มาตาม” เธอรีบบอกจุดประสงค์อย่างไม่รีรอให้เสียเวลาไปมากกว่านี้

“ออกไป เสร็จแล้วฉันตามไปเอง”

“แต่คุณต้องลงไปพร้อมฉันเดี๋ยวนี้”

“คุณ!?” เคนตะทวนสรรพนามที่ไม่คุ้นหูเพราะถึงแม้คัพเค้กจะไม่ค่อยพูดคุยกับเขา ทว่าอย่างน้อยๆเธอก็ไม่เคยใช้คำพูดห่างเหินแบบนี้

“ลุกสิ มองหน้าอยู่ได้” คัพเค้กเอ่ยต่อ

“แต่ฉันยังไม่เสร็จ ถ้าจะให้ไปพร้อมกันก็ออกไปรอข้างนอก” เคนตะไม่สนใจคัพเค้ก หันไปทำในสิ่งที่ร่างกายปรารถนาต่อ จนเป็นคัพเค้กเองที่ทนดูต่อไม่ไหวต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้และออกไปจากห้อง

ปึง!!

“บ้า ๆ บ้าที่สุดเลย ทำไมต้องมาเห็นภาพอุจาดตาด้วยก็ไม่รู้” คัพเค้กตบเเก้มตัวเองเบา ๆ หวังเรียกสติกับสิ่งที่เห็น

“ให้ฉันรอเนี่ยนะ ฝันไปเถอะ” เธอไม่สนใจ ไม่กลัวจะโดนคางูยะดุอีกต่อไป รีบวิ่งเข้าไปในลิฟต์เพื่อหนีจากเหตุการณ์บ้า ๆ พวกนั้น ทำไม...พี่ชายที่ใจดีและอ่อนโยนกลับกลายเป็นคนใจร้ายกับเธอที่สุดและหื่นกามได้ขนาดนี้นะ ความสัมพันธ์ของเธอและเขานับวันยิ่งห่างไกลขึ้นทุกทีจนแทบไม่เหลือความเป็นพี่น้องอีกเลย