ตอนที่ 8 มาเฟียเจ้าบุญทุ่ม

กว่านริศราจะหาทางออกมาจากตึกนั้นได้ก็ทำเอาเพลียจนแทบจับไข้ แต่พอลงมาได้ก็ไม่รู้จะเอายังไงต่อในเวลาเกือบตีสองอย่างนี้ โชคดีที่ซินดี้โทรมาได้ตรงจังหวะพอดีจึงขอความช่วยเหลือ

“นี่คอนโดของเธอเหรอ หรูจังเลย” นริศราเข้ามาในคอนโดที่ซินดี้พาเข้ามาพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ ด้วยความตื่นเต้น ถ้าซินดี้มีคอนโดที่ทั้งหรูและใหญ่โตขนาดนี้ เชื่อแล้วแหละว่าการที่เธอจะรับผิดชอบเรื่องแว่นและมอเตอร์ไซค์ให้นั้นไม่ใช่เรื่องเหนือบ่ากว่าแรงอะไร จะว่าไปแล้วอาชีพพีอาร์นี่มันเงินดีอย่างที่คนอื่นๆ ว่ากันก็ดูจะจริงนะเนี่ย

“ตามสบายเลยนะนุ่มนิ่ม” 

“ที่นี่กว้างจัง คงแพงน่าดูเลย” คอนโดย่านใจกลางเมืองที่มีห้องนอนสองห้อง ห้องน้ำ ห้องนั่งเล่น อีกทั้งยังมีห้องครัวแยกเป็นสัดส่วน ทุกอย่างภายในห้องถูกบลิ้วอินเข้ากันเป็นอย่างดี 

เธอตามซินดี้ลงไปนั่งที่โซฟากลางห้องนั่งเล่น ขณะที่เพิ่งจะสังเกตเห็นว่าซินดี้จ้องมองเธอไม่วางตาราวกับไม่เคยพบเคยเจอกันมาก่อน 

ลืมไป คราวที่แล้วที่เจอกันนั้นเธอยังเป็นอีเพิ้งอยู่เลย แต่ตอนนี้คงจะแตกต่างจากตอนนั้นมากไปหน่อยซินดี้เลยจ้องไม่หยุดอย่างนี้

“ไม่ต้องจ้องขนาดนั้นก็ได้ นี่ฉันเอง นุ่มนิ่มคนเดิม”

“เหรอ ฉันก็รู้อยู่หรอกว่าใช่ แต่แค่คิดไม่ถึงว่าจะแปลงโฉมจนดูเหมือนจะเป็นคนละคนกับที่เจอคืนนั้น นี่ไปทำอะไรมาทำไมสวยผิดหูผิดตา”

“ก็ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่ให้น้องที่เป็นช่างแต่งหน้าช่วยแต่งให้” แต่ฝีมือของน้องคงดีไปหน่อย เปลี่ยนจากผีให้กกลายเป็นคนจนทำเอาซินดี้ดูไม่น่าไว้ใจเลยว่าปล่อยให้นุ่มนิ่มตัวจริงเข้ามาในห้องหรือเปล่า เพราะถ้าไม่ใช่อาจจะเป็นมิจฉาชีพที่ไหนก็ไม่รู้

“ไม่น่าเชื่อ นี่แต่งได้สวยมากจนพีอาร์ยังอายเลยนะ”

“บ้า ไม่ขนาดนั้นหรอก” คนโดนชมเอาผมทัดหูตัวเองอย่างเขินอาย เป็นอีกครั้งที่โดนชม และคนที่ชมยังเป็นพีอาร์ตัวท้อปที่ทั้งสวยและเซ็กซี่ต่างหาก

“จริงๆ เอาล่ะ ฉันต้องไปทำงานต่อ”

ลืมไปเลยว่าซินดี้ทำงานกลางคืน นี่ก็เป็นเวลาตีสองแล้ว ตายแล้ว นี่รบกวนเวลาทำงานของซินดี้หรือเปล่า

“ที่นี่มีสองห้องนอน เธอนอนห้องฝั่งซ้ายมือก็ได้ เช้าแล้วคอยไป ตามสบายเลยนะ ที่จริงฉันก็ไม่ค่อยได้อยู่ที่นี่หรอก จะอยู่อีกที่นึงเสียมากกว่าแต่เห็นว่าเธออยู่แถวนี้ก็เลยพามาที่นี่ ไม่ต้องเกรงใจนะ เธอต่างหากที่เป็นผู้มีพระคุณฉัน”

“ฉันเองก็ต้องขอบใจเธอเหมือนกันซินดี้ โอเค งั้นฉันขอนอนพักแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้จะรีบกลับ แล้วเธอจะเข้ามาอีกหรือเปล่าล่ะ”

“อืม…เข้า พรุ่งนี้เธอทำงานหรือเปล่า”

“ตอนเช้าร้านกาแฟหยุด ไม่ได้ทำน่ะ ทำแค่ตอนเย็น” นริศราบอกตามความเป็นจริงอย่างไม่คิดอะไร

“งั้นรอฉันมารับตอนเช้า เอ…สายๆ ก็ได้ ฉันขอนอนก่อน”

“เธอจะพาฉันไปไหนเหรอ”

“ก็แว่นเธอหายไม่ใช่เหรอ”

“อ๋อ…” เข้าใจแล้ว ซินดี้คงจะพาไปตัดแว่นนี่เอง “โอเคๆ งั้นฉันรอนะ แต่ๆๆ”

“ทำไมเหรอ”

“ตอนเช้าถ้าเห็นฉันอีกครั้งก็อย่าเพิ่งตกใจนะ เพราะฉันก็คงไม่สวยเหมือนอย่างนี้” นริศราว่าพลางยิ้มใสซื่อ 

“เธอน่ะสวยอยู่แล้ว แค่ไม่ได้แต่งตัวเฉยๆ เห็นไหมพอแต่งนิดๆ หน่อยก็สวยขนาดนี้แล้ว เอาล่ะ ฉันต้องไปแล้ว ฝันดีนะจ๊ะคนสวย” เอ่ยจบซินดี้ก็เปิดประตูออกไปปล่อยให้นริศราอยู่ในห้องตามลำพัง

ไม่ชินเลยแฮะ ห้องมันทั้งกว้างแล้วก็หรูหราเกินไป ขณะที่คิด สองเท้าก็เดินวนไปวนมาเข้าห้องนั้นออกห้องนี้อย่างสำรวจตรวจตราว่าที่นี่มีอะไรบ้าง ทว่าไม่กล้าเข้าห้องนอนฝั่งขวาที่ซึ่งคงจะเป็นห้องนอนของซินดี้เพราะไม่อยากรบกวนความเป็นส่วนตัวมากเกินไป

เฮ๊ยลืมไป เราไม่มีเสื้อผ้ากับของใช้ติดตัวมาเลยนี่นา แล้วจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ายังไงล่ะเนี่ย งั้นลองส่งข้อความหาซินดี้เพื่อขอยืมเสื้อผ้าเธอมาใส่ก็แล้วกัน

‘ซินดี้’

‘ยืมเสื้อผ้าหน่อยนะ’

ข้อความถูกเปิดอ่านแต่ไม่ตอบอะไรสักพัก จนผ่านไปประมาณห้านาที ซินดี้ถึงตอบกลับมา

‘เดี๋ยวจะมีคนเอาไปให้ รอแปบนึงนะ’ ซินดี้ตอบเท่านี้ แม้ว่านริศราจะรู้สึกงุนงงมากว่าใครจะเอามาให้แต่ก็ไม่อยากรบกวนเธอมากเกินไป เพราะเวลานี้ซินดี้คงกำลังทำงานอยู่

ผ่านไปสักพัก เสียงกดกริ่งที่ประตูดังขึ้นจริงๆ นริศรารีบไปเปิดทันทีก็พบกับร่างสูงของชายชุดดำคนหนึ่ง เขาเอากล่องขนาดใหญ่บังหน้าจนเธอไม่สามารถมองเห็นได้ว่าหน้าตาเป็นเช่นไร พอส่งของให้เธอเสร็จก็หันหลังแล้วเดินจากไปทันทีโดยไม่พูดอะไรสักคำ

อะไรของเขาเนี่ย ไม่พูดอะไรสักคำ มาส่งถูกหรือเปล่าเถอะ

นริศราหอบกล่องใบใหญ่นั้นเข้ามาที่ห้องรับแขกแล้วเปิดออกดู ภายในนั้นมีชุดนอนประมาณสามชุด ชุดเดรสอีกประมาณห้าชุด และชุดเสื้อกางเกงที่มีทั้งแขนสั้นขาสั้น แขนยาวขายาวสำหรับใส่เล่นอีกราวสอง-สามชุด ทั้งหมดทั้งมวลล้วนแต่เป็นแบรนด์เนมทั้งสิ้น เท่านั้นยังไม่พอ ภายในยังมีเครื่องสำอางและสกินแคร์ที่เธอพอจะดูออกว่าเป็นเคาเตอร์แบรนด์ทั้งหมด มิหนำซ้ำแต่ละชิ้นใหม่แกะกล่อง แต่ละอย่างเธอไม่เคยแตะเลย และชาตินี้คงไม่มีปัญญาซื้อใช้เองด้วยซ้ำ 

ทำไมซินดี้ใจดีอย่างนี้เนี่ย ชักจะเกรงใจแล้วสิ บางทีนะ ข้าวของที่กองอยู่ตรงหน้าในยามนี้อาจจะมากกว่ามูลค่าแว่นตาและมอเตอร์ไซค์ที่เสียไปก็ได้

คืนนี้นริศราแทบจะนอนไม่หลับ หลังจากอาบน้ำเสร็จก็มัวแต่อ่านฉลากของสกินแคร์ต่างๆ ที่มีราวสิบกว่าชิ้นแล้วประโคมลงบนใบหน้าอันใสกริ๊กอยู่แล้ว โชคดีที่เธอเป็นคนผิวดี แม้ว่าจะใช้เพียงสกินแคร์ตามร้านค้าทั่วไป บางทีแทบไม่ได้ใช้อะไรสักอย่างแต่สภาพหน้าก็ยังคงดีเหมือนเข้าออกคลินิกเป็นประจำ ทั้งที่ความเป็นจริงไม่เคยก้าวเข้าไปเหยียบสถาบันความงามเหล่านั้นเลยด้วยซ้ำ

กว่าจะเอาตัวลงนอนบนเตียงนอนนุ่มๆ พลันหัวสมองคิดย้อนกลับไปคิดถึงเรื่องราวที่เจอในวันนี้ หลายๆ สิ่งหลายๆ อย่างเกิดขึ้นเร็วมากจนแทบไม่ทันตั้งตัว และที่สำคัญเธอได้เจอกับผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง คนที่เป็นเจ้าของครั้งแรกของเธอ

เขาหล่อมาก เป็นมาเฟียที่เป็นเจ้าของเลานจ์มีพีอาร์สาวสวยรอบกายมากมาย ตอนแรกก็เหมือนจะรู้สึกว่าเขาชอบและตามหาเธอ แต่พอมาคิดๆ ดูอีกที เขาทั้งหล่อและรวยขนาดนั้น มีผู้หญิงสวยๆ และเซ็กซี่รายล้อม แล้วเขาจะมาสนใจอะไรคนกระจอกๆ อย่างเธอ

 

“มาแล้วค่ะนาย” ซินดี้เดินเข้ามาหาร่างใหญ่ที่นั่งไขว่ห้างอยู่ที่โซฟาโซนวีวีไอพีชั้นลอยของ ‘BKK The legend Bar’ มือข้างหนึ่งกระดกว้อดก้ามาร์ตินี่ดื่มขณะที่แขนอีกข้างวางที่ท้ายทอยของตัวเองพลางสอดส่ายสายตามองดูความเรียบร้อยโดยรวมของไนต์คลับ

“เรียบร้อยดีไหม”

“เรียบร้อยดีค่ะ” ซินดี้ว่าพลางนั่งลงที่โซฟาด้านข้างเขา “เธอสวยนะคะ ทีแรกซินดี้ก็สงสัย แต่พอเห็นเธอในวันนี้ก็เข้าใจแล้วล่ะค่ะ” 

พอมาเห็นนริศราด้วยตาของตัวเองก็ไม่มีข้อกังขาใดๆ อีกว่าทำไมเจย์เดนต้องทุ่มเทกับผู้หญิงธรรมดาๆ อย่างนั้นมากขนาดนั้น ถึงขนาดจัดฉากสร้างเรื่องให้เธอเข้าไปตีสนิท และยังเป็นเจ้าบุญทุ่มส่งข้าวของเครื่องใช้แบรนด์เนมผ่านคิรินไปให้อีกด้วย 

“เรียบร้อยแล้วก็ดี” เขาเอ่ยน้ำเสียงราบเรียบ 

ซินดี้ขยับเข้าไปใกล้ร่างใหญ่ที่เสื้อเชิ้ตตัวในปลดกระดุมสามเม็ดเผยกล้ามเนื้อจากแผงอกที่แข็งตึงน่าลูบไล้ เธอเอื้อมมือออกไปแตะกล้ามเนื้อแข็งแรงก่อนที่จะโดนสะบัดออก

“คุณเจย์เดน ซินดี้อยากนวดให้คุณเจย์เดนค่ะ ให้ซินดี้ดูแลคุณนะคะ”

“ไม่ต้อง” มาเฟียหนุ่มเอ่ยเสียงแข็ง ตั้งแต่เขาเจอนริศราเขาก็ไม่มีอารมณ์กับผู้หญิงคนไหนอีกเลย 

ซินดี้หน้าเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด ทั้งที่แต่ก่อนเธอจะเป็นคนที่ถูกเรียกให้มาดูแลเขาบ่อยที่สุดเพราะเธอเป็นพีอาร์เบอร์ต้นของเลานจ์ ไม่รับงานนอกกับลูกค้า ทว่าแค่ค่าดริงค์คิดเป็นรายชั่วโมงก็หลักหลายแสน

เธอแอบรักเจย์เดนมานาน ทว่ามีใครบ้างที่ไม่หลงรักเขา ก็เขาทั้งหล่อคมเข้มแบบที่นายแบบต่างประเทศยังอาย อีกทั้งยังรวยล้นฟ้า มีอาณาจักรธุรกิจสีเทาที่มีอิทธิพลเหนือแก๊งมาเฟียอื่น บรรดาพีอาร์สาวทั้งหลายที่เคยถูกเขาเรียกใช้ต่างฝันหวานว่าเขาจะชายตาแลบ้าง

แต่ทำไม? เขาถึงไปตกหลุมเสน่ห์ของผู้หญิงธรรมดาอย่างนริศราได้นะ

คิรินเดินเข้ามาพอดี เขามองซินดี้ที่ทำหน้าเศร้าอย่างนึกสงสัย ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทว่าเจย์เดนเรียกเขานั่งลงและไล่ซินดี้ออกไป

“เป็นยังไงบ้าง” เจย์เดนถามคิรินทั้งที่สายตาของคิรินยังคงมองร่างอรชรภายใต้ชุดเดรสสีดำรัดรูปเดินจากไป

“ครับ เอ่อ…ทีแรกก็ไม่รู้จะไปหามาจากที่ไหนตอนตีสองอย่างนี้ โชคดีที่ติดต่อกับเจ้าของนำเข้าได้พอดีก็เลยได้มาครับ” คิรินตอบ หลังจากที่ถูกผู้เป็นเจ้านายใช้ให้ไปหาข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวของผู้หญิงโดยมีซินดี้เป็นคนลิสต์รายการว่าควรมีอะไรบ้าง เขาก็ตามหาเอเย่นนำเข้าสินค้าแบรนด์เนมและเคาเตอร์แบรนด์ทันที และในที่สุดก็ได้นำไปส่งให้กับผู้หญิงผู้โชคดีคนนั้นในเวลาไม่นาน ถึงกับโล่งอกไปที

“ดี”

“นายครับ”

“ว่ายังไง”

“คอนโดนั้นไม่มีข้าวของของซินดี้เลย ถ้าเธอเข้าไปในห้องนอนอีกห้องนึงแล้วจะไม่สงสัยเหรอครับ”

ที่จริงแล้วคอนโดที่ซินดี้พานริศราเข้าไปนั้นเป็นคอนโดของเจย์เดน แต่ใช้ชื่อของซินดี้อ้างให้นริศราเข้าไปอยู่ แต่ด้วยความฉุกละหุก จึงยังจัดฉากไม่เรียบร้อย

“ถ้าในเมื่อรู้ว่าเป็นห้องนอนของคนอื่น คงไม่เสียมารยาทเข้าไปสุ่มสี่สุ่มห้าหรอก”

“นายคิดอย่างนั้นเหรอครับ”

“เออ” เจย์เดนเอ่ยสั้นๆ พลางกระดกว้อดก้าเข้าปาก

“แล้ว นายจะเอายังไงต่อครับ”

“ก็รอดูไปก่อน” คิรินมองผู้เป็นนายแล้วก็ได้แต่สงสัย

นานแล้วที่คิรินไม่เคยเห็นเจย์เดนทุ่มเทให้ผู้หญิงคนไหนมากขนาดนี้ ครั้งสุดท้ายคงเป็นเมื่อประมาณห้าปีก่อน เขาเคยทำอย่างนี้กับผู้หญิงคนหนึ่ง แต่ปัจจุบันเธอคนนั้นจากเขาไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ต่างประเทศแล้ว