ตอนที่ 15 นุ่มนิ่มคนดีคนเดิมแต่เพิ่มเติมสวยขึ้นเป็นกอง

“สวัสดีค่ะคุณลูกค้า ร้านยังไม่เปิดนะคะ อีกประมาณสิบห้านาทีร้านจะเปิด ลูกค้าเข้าไปนั่งรอในร้านก่อนได้เลยค่ะ” จิราภากล่าวต้อนรับหญิงสาวสวยผู้มาใหม่โดยที่เพียงแค่เหลือบมองด้วยหางตาเท่านั้นทำเอาคนที่ไม่ได้เป็นลูกค้ายิ้มแก้มปริ

นริศราเดินไปที่หน้าเคาเตอร์ที่จิราภากำลังเช็ดทำความสะอาดอยู่พลางจ้องเพื่อนสาวอยู่อย่างนั้นจนจิราภารู้สึกแปลกใจเงยหน้าขึ้นมามองตรงๆ

“เอ๊ะ…เฮ๊ย นุ่มนิ่ม! นี่มึงเองเหรอ อุ๊บ๊ะ ทำไมสวยอย่างนี้” จิราภาเอื้อมมือไปแตะใบหน้าสวยหวานที่เปลี่ยนแปลงไปจนแทบจำไม่ได้ของเพื่อนสาว ดวงตาลุกวาวเป็นประกายอย่างตื่นเต้นและแปลกใจ 

“ใช่ กูเองนี่แหละ นุ่มนิ่มคนดีคนเดิมแต่เพิ่มเติมสวยขึ้นเป็นกอง มึงว่ากูสวยขึ้นพอจะเอาไปตบหน้าอีนพกับแพรวได้หรือยัง”

“ได้แล้ว ยิ่งกว่าเอาไปตบหน้าพวกมันอีก กูว่าตอนนี้มึงสวยกว่าพริตตี้พีอาร์อะไรพวกนั้นอีกนะ นี่มึงไปทำอะไรมาเนี่ย ทำไมหายไปแค่สองวันแต่เปลี่ยนไปมากขนาดนี้ ดูสิ ผมก็ไม่ฟูแล้ว แว่นหนาๆ ก็ไม่มี” ว่าพลางแตะใบหน้าสวยๆ ของเพื่อนพลางเบี่ยงดูข้างซ้ายทีข้างขวาทีอย่างชื่นชม

ขนาดแต่งหน้ายังไม่เป็นนะเนี่ย ก็เลยแค่แต่งๆ เติมๆ นิดหน่อยแบบเพลย์เซฟเพราะกลัวโป๊ะ แต่มันก็ออกมาสวยเอามากๆ เลยล่ะ

“มานี่ จะเม้าท์ให้ฟัง” นริศราเดินอ้อมไปที่หลังเคาเตอร์เพื่อที่จะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังอย่างคันปาก อยากจะเม้าท์มอยให้เพื่อนฟังไม่ไหวแล้ว

พอเล่าเสร็จเรียบร้อยอย่างละเอียดยิบไม่มีตรงไหนตกหล่น จิราภาก็มองหน้าเพื่อนสาวด้วยแววตาเป็นประกายชื่นชมไม่หยุด พลางคิดว่านริศราช่างโชคดีจนอยากจะเป็นแบบนั้นบ้าง

“ดีจังเลยอ่ะ ทำไมคนที่ชื่อซินดงซินดี้นี่เขาใจดีกับมึงจังวะ ทำบุญมาด้วยอะไรวะเนี่ย” 

“กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเขาใจดีกับกูขนาดนี้ คงเป็นโชคดีของกูล่ะมั้ง”

“เออ กูล่ะอิจฉา เห็นมึงสวยขึ้นมากก็อยากสวยบ้าง” 

“มึงไม่ต้องอิจฉากูหรอก กูโดนบูลลี่มาทั้งชีวิต ให้กูสวยบ้างเหอะ” 

“เออๆ คอยดูสิวะ ถ้าพี่ยูมาเห็นมึงจะเป็นยังไง กูว่าไปไม่เป็นเลยแหละ” 

“มึงก็ เขาก็คงเฉยๆ แหละ ไม่ได้อะไรกับกูสักหน่อย” นริศราเอ่ยไปอย่างนั้นทว่ายิ้มเขิน ที่จริงเธอก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับศรัณญูหรอก แต่โดนชงทุกวันมันก็ต้องมีเขินกันบ้าง แล้วถ้าหากมีคนหล่อโปรไฟล์ดีมาชอบ จะไม่เขินเลยก็เป็นไปไม่ได้หรอก

“พี่ยู! ทำไมวันนี้มาแต่เช้าจังคะ ร้านเพิ่งเปิดเอง” จิราภาทักทายร่างสูงโปร่ง ปกติแล้วศรัณยูจะเข้ามาที่ร้านช่วงสาย สิบถึงสิบเอ็ดโมงเป็นต้นไป แต่วันนี้มาแปลก

เป็นเพราะไม่ได้เจอหน้าใครบางคนสองวันเลยทำให้วันนี้มาเร็วเพื่ออยากจะมาเจอหรือเปล่านะ

“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก วันนี้ตื่นแต่เช้า ไม่ได้ทำอะไรก็เลยอยากมาเร็วดูบ้างน่ะ” ไม่มีใครรู้หรอกว่าอันที่จริงแล้ว เขาก็อยากมาเจอหน้านริศรานั่นแหละ ก็ไม่ได้เจอตั้งสองวันนี่นา “เอ่อ แล้วนี่นุ่มนิ่มยังไม่มาเหรอ หรือว่าลาอีกวัน” เอ…นี่ก็เป็นเวลาเปิดร้านแล้วนี่นา ทำไมมองไปทั่วร้านก็ยังไม่เห็นเธอเลยนะ แต่ถ้าหากเธอจะลาก็ต้องโทรมาบอกเขาก่อนไม่ใช่หรือไง

จิราภายิ้มกว้างพลางมองเขาและสลับไปมองยังร่างบอบบางที่ยิ้มเขินกำลังชงกาแฟให้ลูกค้าอยู่

“ทำเป็นหานุ่มนิ่มไม่เจอไปได้ ก็นี่ไงคะนุ่มนิ่ม” จิราภาว่าพลางพยักเพยิดใบหน้าไปทางเพื่อนสาว 

ศรัณญูเพ่งมองร่างเล็กนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่วางตา แทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง ทว่าเมื่อพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้วก็ยิ้มหน้าแดงขึ้นมาทันที

“นุ่มนิ่ม นุ่มนิ่มเองเหรอ พี่จำไม่ได้เลย สวยขึ้นมากเลยนะ” 

“ใช่ค่ะ นุ่มนิ่มเอง ขอบคุณนะคะที่ชม”

“ใช่ สวยจริงๆ สวยมากเลย” เขาชมอีกครั้งดวงตาเรียวเล็กเป็นประกาย ปากก็ยิ้มไม่หุบ ทั้งเขินทั้งทำตัวไม่ถูก

ขณะเดียวกันนั้นเอง ประตูกระจกใสสะอาดของร้านเปิดออก ปรากฏร่างสูงใหญ่ของชายชุดสูทดำคัตติ้งเนี๊ยบเดินเข้ามาด้านในพร้อมกับมีชายชุดดำอีกหนึ่งคนรออยู่ที่หน้าประตู

เขาสวมแว่นตาดำแบรนด์เนมจนมองไม่เห็นลูกกะตา ไม่รู้ว่าจดจ่อสายตาอยู่ที่ใด ทว่านริศราจำได้ดีว่าเขาคือใคร หัวใจของเธอเต้นแรงจนรู้สึกเหมือนมันจะหลุดออกมาเต้นนอกอก มือไม้รวมไปถึงทั้งร่างสั่นเป็นเจ้าเข้า และเมื่อเขาหันมาทางเธอ จังหวะนั้นเธอรีบก้มหน้าทันที

“อุ๊ย คนอะไรทำไมหล่ออะไรขนาดนี้” จิราภาเผลออุทานออกมาเบาๆ พลางมองที่ร่างสูงอย่างชื่นชม

“เชิญด้านในเลยครับคุณลูกค้า เดี๋ยวพนักงานของเราไปรับออเดอร์นะครับ” ศรัณญูทักทายลูกค้าด้วยรอยยิ้มอย่างสุภาพก่อนที่จะหันมามองนริศราแวบหนึ่งและเดินหายเข้าไปที่ห้องทำงานด้านใน

“เชิญเลยค่ะๆ โต๊ะริมสุดยังว่างอยู่ เชิญตามสบายเลยนะคะ” จิราภากำลังจะเดินนำเจย์เดนไปที่โต๊ะ ทว่าเขายังคงหยุดยืนอยู่กับที่พลางจ้องไปที่นริศราที่ทำเป็นไม่เห็นเขา

“ผมขอให้เธอคนนั้นมารับออเดอร์ดีกว่าครับ” ว่าพลางพยักเพยิดใบหน้าไปทางพนักงานสาวสวยที่ก้มหน้าก้มตาแสร้งทำเป็นง่วนอยู่ที่หลังเคาเตอร์ทั้งที่จริงแล้วกำลังว่างอยู่

จิราภาที่กำลังจะเดินนำหน้าเขาแทบเบรกหัวทิ่ม “อ๋อ นุ่มนิ่ม! มาจัดการ” แหม เสียดาย หล่อแต่ก็เลือกสินะ เห็นคนสวยหน่อยเป็นไม่ได้ จิราภาบ่นอุบอิบอยู่ในใจ

นริศรายืนเหลอหลาอยู่หลายวินาทีก่อนที่จะค่อยๆ เดินอ้อมเคาเตอร์ออกมาแล้วเดินนำชายหนุ่มไปนั่งที่โต๊ะ ที่จริงเขาจะสั่งที่หน้าเคาเตอร์แล้วเดินไปนั่งเองก็ไม่มีใครว่านะ ทำตัวเรื่องมากจริงๆ เชียว

“เชิญค่ะ” หญิงสาวเดินนำมาถึงที่โต๊ะด้านในสุดของทางร้าน ติดกับกระจกใสที่ส่องออกไปเห็นมุมธรรมชาติของน้ำตกเล็กๆ ที่ถูกจำลองขึ้นมาอย่างสวยงาม

“รับอะไรดีคะ” 

“อเมริกาโน่เย็น” เขาเอ่ยตอบสั้นๆ ทว่านัยน์ตาภายใต้แว่นดำนั้นกำลังจ้องคนที่กำลังรับออเดอร์อยู่

อีตาบ้านี่ อยู่ในที่ร่มก็ยังจะใส่แว่นอยู่ได้ แต่ให้ตายสิ เท่ชะมัด

“ค่ะ รอสักครู่นะคะ” เอ่ยจบก็รีบกลับไปที่หน้าเคาเตอร์ทันที 

จิราภาที่แอบมองชายหนุ่มอยู่เป็นระยะก็กระทุ้งศอกเพื่อนเบาๆ อย่างอยากรู้อยากเห็น ไม่เคยเห็นแขกในร้านคนไหนหล่อเท่านี้มาก่อน ทั้งหล่อและดูดีราวกับนายแบบอินเตอร์ที่มีลุคแบดๆ อย่างไรอย่างนั้น

“มึง ใครวะ” สะกิดเพื่อนพลางถามดวงตาเป็นประกาย 

คนหล่อขนาดนั้น นานๆ จะเจอสักที ก็ขอมองให้ชื่นใจเสียหน่อย นี่ไม่ได้หล่อแค่คนเดียวนะ คนที่คล้ายกับจะเป็นบอดี้การ์ดหรือลูกน้องที่รออยู่หน้าประตูนั่นก็หล่อเหมือนกัน

นริศราเงียบไปสักพัก “มะ…ไม่รู้สิ” 

“ไม่รู้? แต่ทำไมเขาทำเหมือนรู้จักมึงวะ มองมึงคนเดียวเลย เอ๊ะ หรือว่าเขาจะชอบมึงเพราะมึงสวย” 

ตอนนี้ไม่ปฏิเสธหรอกนะว่าสวย งั้นตามน้ำไปก่อนแล้วกัน

“ก็คงจะเป็นอย่างนั้นแหละมั้ง” ว่าพลางยิ้มเจื่อนๆ 

นริศราบอกจิราภาว่าไม่รู้จักเขา ซึ่งจริงๆ แล้วเธอก็ไม่รู้จักจริงๆ นั่นแหละ แต่ถ้าบอกไปว่าไม่รู้จักแต่เคยมีอะไรกันแล้วเพื่อนคงจะงงเป็นไก่ตาแตก แต่ไม่เอาหรอก เธอไม่กล้าบอกเพื่อนหรอกว่าเคยมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเขา เธออยากลืมๆ มันไปซะ แต่ทำไมยิ่งอยากลืม เขากลับยิ่งเข้าหาอย่างนี้ก็ไม่รู้นะ

“อเมริกาโน่เย็นได้แล้วค่ะ” หญิงสาววางแก้วกาแฟลงตรงหน้าเขาแล้วทำท่าจะหันหลังกลับทว่าเขาส่งเสียงทุ้มห้าวขึ้นก่อน

“เดี๋ยวก่อนสิ นั่งลงก่อน” ชายหนุ่มว่าพลางพยักเพยิดเก้าอี้ตรงข้ามให้เธอนั่งลง

“มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“มีสิ ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับเธอ”

“คงจะไม่ได้หรอกนะคะ นี่เวลาทำงานของฉัน ฉันคงมานั่งคุยกับลูกค้าไม่ได้หรอกค่ะ” 

“แล้วเธอว่างตอนไหน” เขารู้ว่าเธอทำงานตั้งแต่แปดโมงเช้าและต่อด้วยงานพาร์ททามอีกยันเที่ยงคืน ทำต่อเนื่องยาวนานขนาดนั้นก็คงหมดแรงที่จะทำอะไรแล้ว หากไม่หาเวลามาหาเธอตอนกลางวันอย่างนี้ก็คงไม่ได้เจอกัน เขาเองก็ทำงานช่วงกลางคืนเสียส่วนใหญ่ เพิ่งกลับมาจากทำงานก็มาหาเธอเลย 

เขารู้สึกว่าแสงของตอนกลางวันนี่มันแรงเสียจนต้องสวมแว่นกันแดดไว้แม้จะอยู่ในร่ม ส่วนเรื่องเท่ก็คงเป็นผลพลอยได้

“โทษทีนะคะที่ฉันไม่ว่างเลย” รู้สึกว่าเขาจะคุยเยอะจนลูกค้าในร้านเริ่มมองแล้ว 

“นั่งลงก่อน เดี๋ยวฉันจ่ายค่าเสียเวลาให้กับเจ้าของร้านเธอเอง” 

นริศราขมวดคิ้วเรียวยาวเข้าหากัน ดวงตากลมโตจ้องเขาอย่างตำหนิ นี่เขาคิดว่าเงินมันซื้ออะไรได้ทุกอย่างเลยงั้นเหรอ ถึงจะใช้เงินทำอะไรก็ได้

“เหมือนคุณจะไม่เข้าใจ…”

“แปบเดียว”

“คะ?”

“ตอนนี้ยังไม่มีลูกค้าเท่าไหร่ นั่งก่อนสักห้านาทีก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง” 

นริศราเหลียวซ้ายแลขวา อันที่จริงศรัณญูก็ไม่ได้เข้มงวดในการทำงานหรอก เขาออกจะใจดีและเอาอกเอาใจลูกค้าด้วยซ้ำ ฉะนั้นเรื่องที่ลูกค้าต้องการให้นั่งคุยด้วยเขาคงยินดีละมั้ง

ในที่สุดนริศราก็นั่งลงตรงข้ามกับเขา “อะไรเหรอคะ” 

“ทำไมไม่เข้าไปหาฉัน ก็รับปากแล้วนี่” เขาทวงสิ่งที่พูดคุยกันที่มินิมาร์ทในคืนนั้น

“ก็…ฉันไม่รู้ว่าจะไปทำไม”

“หรือจะให้ฉันย้ำว่าเธอเป็นอะไรกับฉัน”

“ที่วันนั้นฉันรับปากคุณไปก็เพราะคุณทำให้ฉันอาย ฉันก็เลยยอมรับปากไปอย่างนั้นทั้งที่ใจก็ไม่ได้อยากไปเลย ส่วนเรื่องนั้นน่ะฉันก็บอกคุณไปแล้วว่าคืนเดียวฉันไม่นับหรอก คนอื่นเยอะแยะมากมายที่เขาก็ไม่แคร์เหมือนกันว่าจะมีอะไรกันแล้วจะต้องให้ความสำคัญอะไรด้วย ฉันก็เหมือนกันค่ะ ฉันลืมเรื่องนั้นไปแล้ว ไม่อยากเอามาใส่ใจ คุณเองก็ช่วยลืมมันไปด้วย”

“ไม่ อะไรที่เป็นของฉัน ฉันไม่มีทางยอมปล่อยไปง่ายๆ แน่”

นริศราได้แต่ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ทำไมเขาถึงกัดไม่ปล่อยอย่างนี้นะ

หรือว่าพอเห็นว่าเธอยิ่งสวยก็ยิ่งไม่ยอมปล่อยไปอย่างนั้นเหรอ ให้ตายเถอะ…

เจย์เดนเพิ่งรู้ตัวว่าไม่น่าพูดอย่างนั้นเลย เหมือนกับว่าเธอจะยิ่งไม่ชอบและคงคิดว่าเขาน่ากลัวมากกว่าน่าเข้าหา 

“ให้โอกาสฉันได้หรือเปล่า”

“คะ?”