ตอนที่ 12 โดนบูลลี่

“อีป้าหน้าจืดเนี่ยนะ เมียคุณเจย์เดน มาเฟียผู้ยิ่งใหญ่ แค่เห็นหน้าก็อยากจะหัวเราะให้ฟันหัก มีดีตรงไหนวะ เฉิ่มชะมัด”

 “ใช่ ห้อยหลวงปู่มั่นเต็มคอก็ไม่ช่วยให้เขาชายตาแลหรอก อย่างดีก็เป็นแค่ขี้ฝุ่นในเล็บตีนเขาเท่านั้นแหละ” 

 เรื่องของนริศราถูกเม้าท์มอยกันให้แซดในหมู่พีอาร์ ต่างใส่สีตีข่าวต่างๆ นาๆ จนกลายเป็นว่านริศราเป็นฝ่ายถูกยำเละไม่มีชิ้นดี 

 “เออ ไม่มีใครสวยเท่าแม่มึงแล้วค่ะ” นริศราจีบปากจีบคอด่าพลางกลอกตามองบนใส่พีอาร์สาวสวยสองคนที่นินทาเธอระยะเผาขนอย่างหาได้แคร์ไม่ พวกมันกล้าด่าเธอขนาดนี้ มีหรือจะก้มหน้าก้มตายอมโดนด่าฟรี ถึงเธอจะเฉิ่มเชยเหมือนป้าอย่างที่โดนว่าก็ตาม แต่เธอก็เป็นคนเหมือนกัน แรงมาก็แรงกลับ ปาก้อนหินมาเธอก็จะปาขี้หมากลับเหมือนกัน! 

 “มันด่ากลับว่ะลิลลี่ มึงเข้าไปจัดการมันเลยสิ” นีน่า พีอาร์สาวพยายามดันเพื่อนสาวตัวเองเข้าไปหาพนักงานสาวในร้านมินิมาร์ทที่พวกเธอข้ามถนนกันมาดูให้เห็นกับตาตัวเองว่าผู้หญิงที่ถูกพูดถึงว่าเป็นเมียของเจย์เดนเป็นอย่างไร

 แล้วก็อย่างที่เห็น หลายคนดูถูกเธอสารพัด แอบนินทาและพากันหัวเราะเยาะจนเธอทนไม่ไหว เลยต้องตอกกลับไปบ้างอย่างเหลืออด

 “ทำไมแมลงหวี่พวกนี้มันน่ารำคาญจังเลยวะ งิ้งงิ้งๆ อยู่นั่นแหละ มานี่เดี๋ยวกูจะตบให้ตายคามือ ไม่พอนะเดี๋ยวกูจะกระทืบๆๆ ให้จมตีนด้วย” นริศราแกล้งทำเสียงโหดพลางทำท่าจะตบและกระทืบจนพีอาร์พวกนั้นเริ่มหน้าไม่ดี

 “มึงๆ กูว่าพวกเรารีบออกไปจากที่นี่กันเถอะว่ะ”

 “เออ กูก็ไม่อยากอยู่แล้วเหมือนกัน” ในที่สุดสองคนนั้นก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกจากมินิมาร์ทไปอย่างกับกลัวว่าจะโดนจิกหัวจากข้างหลัง

 “จะไปไหนแล้วล่ะ กลับมานี่ก่อนสิ กลับมานินทาฉันก่อน เอาให้ดังลั่นร้านไปเลย ในเมื่อกลัวคนอื่นไม่ได้ยินอ่ะ” นริศราตะโกนตามหลังอย่างหมั่นไส้

 อีกนิดเดียวเชียว อีกนิดเดียวที่เธอเกือบจะทนไม่ไหว ถ้าพวกนั้นยังไม่หยุดนินทาเธออีกละก็ ได้มีเลือดตกยางออกแน่

 ทำไมวะ ไม่สวย ขี้เหร่มันผิดตรงไหน แรกๆ เธอก็เฉยๆ กับสิ่งที่เจอเหล่านี้ แต่หลังๆ เมื่อมันชักจะมากขึ้น มันก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว

 เฮ๊ย ถึงจะหน้าป้า เฉิ่ม เชย แต่มันไม่มีหัวใจหรือไงวะ อย่าให้สวยก็แล้วกัน คอยดูนะฉันจะสวยกว่าพวกเธอทั้งหมด คอยดู!

 เจย์เดนนั่งเอนหลังกับพนักโซฟาพลางหลับตาลงคล้ายกำลังงีบทว่าภายในใจยังคงครุ่นคิดถึงเรื่องของผู้หญิงคนหนึ่ง ด้านข้างซินดี้กำลังปรนนิบัติด้วยการนวดหัวไหล่และท่อนแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ เธอแอบมองเขาดวงตาหวานเชื่อมพลางเลื่อนฝ่ามือลูบไล้ไปที่แผงอกกำยำ ทว่าทันใดนั้นก็โดนปัดออกอย่างรวดเร็ว

 “ฉันอนุญาตเธอแค่ไหนก็ทำแค่นั้น”

 “ค่ะ คุณเจย์เดน” ซินดี้ตอบด้วยใบหน้าที่รู้สึกผิด ก็แหม ใครจะไปอดใจไหว ก็เขาหล่อไปทั้งตัวขนาดนี้มือมันก็เผลอเลื่อนไล้ไปเองอย่างห้ามไม่อยู่นี่นา คิดว่าเขาจะหลับไปแล้ว แต่ที่ไหนได้ ยังไม่หลับเหรอนี่

 ภายในห้องวีวีไอพีของผู้บริหารไนต์คลับแห่งนี้ เป็นโซนที่เขาอยู่ประจำ เอาไว้คุยงานกับลูกค้า ทำงาน และรับแขกคนพิเศษ ซินดี้เป็นพีอาร์คนเดียวในช่วงนี้ที่ได้เข้าออกที่ห้องนี้ เธอมีหน้าที่ปรนนิบัติเขาให้ผ่อนคลายแต่สิ่งที่หวังในใจมีมากกว่านั้น แม้จะรู้ว่าเขามีใครในใจแล้วก็ตาม

 คิรินเคาะประตูสามครั้งก่อนที่จะเปิดเข้ามา เขามองซินดี้ที่กำลังนวดไหล่ให้กับผู้เป็นเจ้านายด้วยนัยน์ตาแปลกๆ ราวกับมีอะไรอยู่ในใจแต่ก็ไม่ได้พูดออกมา

 “ว่าไง เรียบร้อยดีไหมวะ” เจย์เดนที่เพิ่งลืมตาขึ้นมาหลังจากรับรู้ว่ามีคนเข้ามาก็เอ่ยทักทันที

 “เรียบร้อยดีครับนาย” 

 “อืม”

 “นายครับ”

 “อะไรวะ”

 “เรื่องคุณนุ่มนิ่ม…” คิรินเอ่ยเว้นวรรค ทำเอาซินดี้ที่นั่งอยู่ด้วยหูผึ่ง เธอก็ได้ยินข่าวของนริศราเช่นเดียวกับพีอาร์คนอื่นๆ เหมือนกันเพราะยัยพีอาร์ต้นเรื่องนั้นเอามานินทาจนดังไปทั่วในเลานจ์

 “อะไร”

 “ดูเหมือนเธอจะโดนบูลลี่หนักเลยครับ มีคนไปได้ยินเรื่องที่นายไปคุยกับเธอที่มินิมาร์ทแล้วก็เอาไปเม้าท์มอยกันต่อ ผมว่าตอนนี้เธอน่าจะหนักเลยครับ”

 อะไรวะเนี่ย เขาอุตส่าห์หวังดีไปปลอบใจเธอ แต่กลับกลายเป็นว่าทำให้เธอต้องโดนหนักกว่าเดิมเหรอเนี่ย

 “ใคร!”

 “ตอนนี้เรื่องของเธอดังไปทั่วแล้วครับ โดยเฉพาะพวกพีอาร์” คิรินกล่าวเสียงเรียบพลางเหลือบมองหน้าซินดี้เป็นระยะ ในขณะที่เธอก้มหน้าก้มตาไม่กล้าแสดงอาการอะไรออกมา

 “จริงเหรอซินดี้ เธอรู้เรื่องนี้หรือเปล่า”

 “เอ่อ…รู้ค่ะ มีพีอาร์คนหนึ่งเอามาเม้าท์มอย แล้วก็คงจะพูดต่อๆ กันไปเรื่อยๆ ซินดี้ก็ไม่ได้สนใจนักหรอกค่ะ”

 “นังตัวไหนที่มันเป็นคนเริ่ม” เจย์เดนเอ่ยน้ำเสียงน่ากลัว ดวงตาสีนิลวาวโรจน์ด้วยความกรุ่นโกรธ 

 “คุณเจย์เดนคะ อย่าเพิ่งโมโหไปเลยนะคะ คุณก็รู้ดีว่าเรื่องเม้าท์มอยกับผู้หญิงมันเป็นของคู่กันอยู่แล้ว พอเม้าท์มอยก็อดบูลลี่ไม่ได้”

 “หลังร้านปิดคืนนี้เรียกคุยกับพีอาร์ทุกคน ใครที่ไปต่อกับลูกค้าก็ให้อยู่ก่อน” เจย์เดนแทบไม่ได้สนใจคำพูดของซินดี้ เขากำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดที่หลังมือ อย่างไรก็จะต้องจัดการอีพวกปากหอยปากปู ปากปลาร้าหน้าศัลยกรรมเหล่านั้นก่อน

 “ครับนาย” คิรินรับคำอย่างนอบน้อม

 เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งก่อนที่ประตูจะเปิดออกปรากฏเป็นครามที่เดินเข้ามาก่อน ตามมาด้วยร่างสูงชะลูดของอาร์เดนที่มาในชุดเสื้อเชิ้ตแบรนด์เนมลายโซ่ทรงเสี่ย

 “เฮ้ เจย์เดน วันนี้ดูอารมณ์ไม่ดีเลยวะ มีเรื่องอะไรให้เครียดอีกละเนี่ย” อาร์เดนเอ่ยทักผู้เป็นพี่ชายด้วยใบหน้าทะเล้นแต่พอเห็นเจย์เดนยังคงนิ่งก็เลยนั่งลงด้านข้าง

 “วันนี้มึงว่างหรือไง ถึงได้มีเวลามาที่นี่” ปกติอาร์เดนควบคุมธุรกิจอยู่ที่พัทยา อาทิเช่น ไนต์คลับ โรงแรมและอสังหาริมทรัพย์อีกหลายอย่าง จะเข้ามากรุงเทพราวอาทิตย์ละครั้งหรือแล้วแต่อารมณ์

 “นิดหน่อย แต่กูก็มีเรื่องอยากจะคุยกับมึงด้วย” อาร์เดนสั่งให้มือขวาควบคุมธุรกิจที่โน่นไว้ก่อนที่จะมาที่นี่ มือขวาของเขาเก่งและไว้ใจได้ เขาจึงหมดห่วงและเดินทางมาพูดคุยกับพี่ชายในวันนี้

 “อะไร”

 “เอาเรื่องของมึงก่อน มึงเครียดอะไรวะ” แค่เข้ามาก็รับรู้ถึงรังสีแปลกๆ แล้วว่าจะต้องมีเรื่องอะไรบางอย่างเกิดขึ้นแน่นอน

 “เปล่า เรื่องเล็กๆ” เจย์เดนขี้เกียจอธิบายเรื่องนริศราให้ผู้เป็นน้องชายฟังเลยบอกไปอย่างนั้นทั้งที่สำหรับตัวเขาเองก็ไม่ใช่แค่เรื่องเล็กๆ หรอก ไม่อย่างนั้นคงไม่เรียกคุยพีอาร์ทั้งเลานจ์อย่างนี้

 “แต่เมื่อกี๊กูได้ยินนะว่ามึงเรียกคุยพีอาร์ทั้งหมดหลังเลิกงานน่ะ เนี่ยเหรอเรื่องเล็กๆ เล็กตรงไหนวะ” 

 ไอ้น้องเชี่ยนี่มันมาได้ตรงจังหวะพอดี รู้ทันไปหมด จะปิดอะไรมันก็ไม่ได้เลยสินะ เจย์เดนได้แต่สบถในใจ สงสัยคงต้องเล่าเรื่องทั้งหมดให้มันฟังแล้วล่ะ

 เจย์เดนสั่งให้คราม คิรินและซินดี้ออกไปก่อนเพื่อที่จะคุยกับอาร์เดนตามลำพัง ทั้งห้องวีวีไอพีจึงเหลือสองคนพี่น้องเจ้าของไนต์คลับ&เลานจ์แห่งนี้ 

 “อะไรนะ มึงจะเรียกพีอาร์ทั้งหมดคุยเพราะผู้หญิงคนเดียวอย่างนั้นเหรอ นี่กูชักอยากจะเห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นแล้วล่ะสิ”

 “นี่มึงไม่ได้ฟังที่กูเล่าทั้งหมดใช่ไหมไอ้อาร์เดน”

 “ฟัง กูฟัง” 

 “ถ้ามึงตั้งใจที่กูเล่าให้ฟังทั้งหมด มึงคงไม่ถามหาหน้าตาของนุ่มนิ่มหรอก” 

 “ก็กูแค่อยากจะรู้ไงว่าหน้าตาของผู้หญิงคนนั้นเป็นยังไงถึงโดนพีอาร์พวกนั้นบูลลี่ กูไม่ได้หมายถึงว่าอยากเห็นหน้าตาเขาเพราะอยากจะรู้ว่าสวยแค่ไหน ก็ในเมื่อมึงบอกแล้วว่าเวลาปกติเขาไม่ได้แต่งตัวก็ธรรมดาทั่วไป” 

 “เออ มึงไม่ต้องอยากเห็นหรอก”

 “ทำไม หวงเหรอวะ”

 “ไม่…ไม่ใช่เสปคมึงหรอก” 

 “รู้ดี” อาร์เดนจงใจเอ่ยน้ำเสียงยั่วเย้าผู้เป็นพี่ชาย

 “เออ กูรู้ อย่างมึงต้องเอ็กซ์ๆ สวยทุกสถานการณ์ เอนเตอร์เทนเก่ง กูพูดถูกไหมล่ะ”

 “เออๆ กูไม่อยากรู้เรื่องผู้หญิงของมึงแล้วก็ได้ แต่ว่า…” อาร์เดนจ้องหน้าพี่ชายพลางหรี่ตาครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

 “แต่ว่าอะไรของมึงวะ”

 “มึงจริงจังใช่ปะ”

 “ไอ้เชี่ยอาร์เดน! กูเล่าสาธยายทุกอย่างให้มึงฟังขนาดนี้มึงว่ากูไม่จริงจัง?” เจย์เดนค้อนใส่ชายผู้มีใบหน้าละม้ายคล้ายกันที่นั่งอยู่ด้านข้างอย่างฉุนกึก อุตส่าห์เล่ามาตั้งนาน ถ้าไม่จริงจังเขาไม่แม้แต่จะปริปากบอกมันด้วยซ้ำ นี่เห็นมันเป็นน้องชายคลานตามกันมาหรอกนะ

 “อ้าว มึงจะจริงจังไม่ได้ กูไม่ยอม” 

 “ทำไมวะ มึงเป็นพ่อกูหรือไง”

 “เปล๊า” อาร์เดนว่าเสียงสูง “กูเป็นน้องมึงไง มึงจำไม่ได้เหรอ” เอ่ยจบก็รีบลุกหนีไปนั่งโซฟาตัวตรงข้ามทันทีเพราะกลัวโดนเตะ

 “เดี๋ยวเถอะมึง” เจย์เดนส่งสายตาคาดโทษใส่คนทะเล้น

 “มึงใจเย็นก่อน ที่กูบอกว่าไม่ได้ก็เพราะว่ามึงจะจริงจังกับผู้หญิงคนไหนไม่ได้เพราะว่ามึงต้องแต่งงานกับหลานเพื่อนคุณปู่ กูหวังว่ามึงจะไม่ทำเป็นไม่ลืมเรื่องนี้นะ”

 “ก็กูบอกไปแล้วไงว่ากูไม่แต่ง มึงอยากแต่งมึงก็ไปแต่งเอง”

 “มึงเป็นพี่นะโว๊ย”

 “เออ กูจำได้ ก็คงไม่ได้เป็นพ่อมึงหรอก”

 “อ้าว เดี๋ยวนี้มึงย้อนกูแล้วเหรอ”

 “มึงคิดว่ามึงทำได้คนเดียวหรือไง”

 “เจย์เดน กูจริงจังนะโว๊ย เรื่องคุณปู่น่ะ” อาร์เดนหมดอารมณ์กวนพี่ชายแล้ว เขาปรับเข้าสู่โหมดจริงจัง เปลี่ยนเป็นนั่งนิ่งๆ และทำหน้าซีเรียสมากขึ้น

 “กูบอกแล้วไง ถ้ามึงอยากเป็นน้องที่ดี เป็นหลานคุณปู่ที่ดี มึงก็ไปแต่งงานแทนกูซะ ในเมื่อมึงก็ยังไม่มีใคร” คนอย่างอาร์เดนเป็นเสือผู้หญิงตัวพ่อ ฟันผู้หญิงไม่เลือกหน้า ที่ผ่านมา ยังไม่เคยเห็นมันคบกับใครจริงๆ จังๆ เลยสักคน

 “ไม่เอา! ชีวิตนี้ถ้าต้องแต่งงาน กูเลือกผูกคอตายยังดีเสียกว่า” 

 “มึงก็เข้าใจความรู้สึกของการที่ต้องโดนบังคับนี่ ในเมื่อมึงไม่อยากโดนจับแต่งงานเหมือนกัน ฉะนั้นมึงก็เงียบปากไว้ซะ”

 “เออ กูไม่พูดอะไรแล้ว จะทำอะไรก็เรื่องของมึงแล้วกัน งั้นมึงก็อย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกันถ้าคุณปู่เป็นอะไรขึ้นมา” 

 เจย์เดนนั่งนิ่ง ใบหน้าคมเข้มเผยความเครียดออกมาอย่างเห็นได้ชัด ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้เรื่องอาการป่วยของคุณปู่ที่ทรุดลงทุกวัน แต่จะให้ทำอย่างไรได้ ก็เขาไม่อยากโดนบังคับนี่นา