บทที่ ๑๗ ผิดหวัง

หนูนานั่งเหม่อตั้งแต่เช้า งานที่ทำไม่คืบหน้า ดินสอถูกหมุนไปมาอย่างไร้ประโยชน์ เธอถอนหายใจหลายครั้ง แต่ไม่ว่าจะทำยังไงก็สลัดเรื่องในหัวออกไปไม่ได้เสียที

“ศาลาวัด”

ร่างเล็ก ๆ เดินเข้ามาหาพร้อมเสียงเนือย ๆ ศิลาเงยหน้าขึ้นจากหนังสือ มองภรรยาที่เดินอย่างไร้เรี่ยวแรงมานั่งตรงหน้า

“คุณดูมีเรื่องไม่สบายใจ”

“ก็.. คงจะแบบนั้น” ดวงหน้ารูปไข่ขยับขึ้นลงเบา ๆ “ฉันคิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ คิดถึงพี่ช้างกับปื๊ด”

ศิลาวางหนังสือลง เขาหันมาสนใจภรรยาเต็มตา ดวงหน้าสวยหวานดูเหนื่อยล้า เขาคิดว่าเรื่องเมื่อคืนจะทำให้หนูนาเขินอายจนเข้าหน้ากันไม่ติด ทว่าเธอกลับเอาแต่เหม่อลอยตั้งแต่ตื่นนอนจนถึงตอนนี้ เหมือนลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเมื่อคืนพวกเราทำอะไรกันบ้าง

ถึงจะทำทีว่ากำลังอ่านหนังสือเล่มโตอย่างขะมักขเม้น แต่ศิลาไม่มีสมาธิแม้แต่นิด

เขาเอาแต่เหลือบตามองหนูนาจนรำคาญตัวเอง

“งั้นให้ผมไปส่ง.”

“ไม่ต้อง!”

สารวัตรหนุ่มเลิกคิ้วสูง ท่าทางของหนูนาดูตื่นตระหนกเกินเหตุ แค่เขาบอกว่าจะไปส่งมันทำให้เธอตกใจขนาดนี้เชียวหรือ

ศิลาขมวดคิ้วมุ่น ทำไมคน ๆ นี้ถึงได้มีแต่เรื่องให้น่าสงสัยเต็มไปหมด

ถึงในอกจะเต็มไปด้วยความสงสัย แต่ศิลากล