บทที่ 10

มโนราห์พยายามสาวเท้าเดินให้ทันคนร่างสูง ที่เธอเกาะแขนอยู่ มืออีกข้างยกชายกระโปรงขึ้นไม่ให้ปลายรองเท้าส้นสูงเหยียบ รู้ดีว่าถ้าล้มลงไปเขาคงไม่ช่วยแน่ เพราะฉะนั้นเธอต้องระวังตัวเองให้มาก

"ฉันเดินไม่ทัน คุณเดินช้าๆ หน่อยได้ไหม"

"ถ้าเดินไม่ทันก็ปล่อยสิจะเกาะทำไม" เสียงทุ้มต่ำพูดออกมาให้เธอได้ยินเพียงคนเดียว

แต่หญิงสาวไม่ปล่อยถ้าเธอปล่อยคงถูกแม่ตำหนิยับแน่ หันซ้ายก็โดนหันขวาก็โดน นี่แหละชีวิตเธอ

ใครมองก็ดูออกว่าเจ้าบ่าวเหมือนไม่เต็มใจแต่งงาน ส่วนทางผู้ใหญ่เจ้าสาวยิ้มระรื่นภูมิใจมากจนออกนอกหน้า

งานแต่งผ่านล่วงเลยมาจนถึงช่วงสุดท้าย

"เรื่องห้องหอแม่ไม่ได้จัดให้นะ เพราะคิดว่า.." ที่นางไม่ได้จัดเพราะคิดว่าแม่ฝ่ายหญิงคงจะอยากให้ใช้บ้านตัวเองเป็นเรือนหอ ทั้งสองฝ่ายไม่ได้ประสานงานกัน ก็เลยมีปัญหาเรื่องห้องหอ แต่พุดตาลก็มีแผนสำรองไว้แล้ว คือใช้โรงแรม ถ้าไม่งั้นก็ห้องนอนของเจ้าบ่าว

"เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอกครับคุณน้า เดี๋ยวผมจัดการเอง งานแต่งเสร็จแล้วใช่ไหมครับ"

"เสร็จแล้วจ้า"

พอได้ยินว่างานแต่งจบแล้ว กองทัพก็ขยับเนคไทออก เพื่อให้หายใจสะดวก "ตามมา" พูดกับเจ้าสาวหมาดๆ โดยไม่มองหน้าเลยด้วยซ้ำ แถมไม่รอด้วย

ไม่ใช่แค่พุดตาลที่มองตาม รามสูร ทศกัณฐ์ เมขลา ที่อยู่ในงานนั้นต่างก็มอง ทุกคนรู้ดีว่าเรื่องเป็นมายังไง ถ้าไม่เพราะเรื่องในคืนนั้นที่แม่ของมโนราห์แอบอ้าง ตอนกองทัพกำลังจะแนะนำว่าเมขลาคือคนที่เขาจะแต่งงานด้วย เรื่องราวคงไม่มาถึงขั้นนี้

กว่าจะตามมาถึงรถได้ก็ยากลำบาก เพราะกระโปรงที่ยาวเหยียด มาถึงหญิงสาวก็เปิดประตูขึ้นไปนั่งด้านข้างคนขับแบบลำบากอีกนั่นแหละ เพราะไม่มีคนช่วยเรื่องกระโปรง

ประตูยังไม่ปิดสนิทเลยด้วยซ้ำ รถคันหรูก็วิ่งออกไปก่อน จนหญิงสาวต้องได้รีบดึงประตูเข้ามาอย่างไว

ด้วยความที่เหนื่อยเพลียแถมไม่สบาย นั่งรถเพียงไม่นานเธอก็หลับไป

มโนราห์ตื่นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองกลับมาบ้านหลังนั้น หลังที่เขาพาเธอมาปล่อยทิ้งไว้ โชคดีที่กระจกรถเลื่อนลงเล็กน้อย ถ้าไม่งั้นคงขาดอากาศหายใจไปแล้ว ถือว่าเขายังมีความเป็นคนอยู่บ้าง

หญิงสาวนึกขึ้นได้ว่ากระเป๋าเธออยู่ในรถคันนี้ พอตื่นตัวเต็มที่มโนราห์ก็เริ่มค้นดูว่าเขาเอาไว้มุมไหน..แต่ก็ไม่เจอ

หญิงสาวลงจากรถ แล้วเดินไปที่ประตูบ้าน

แกร็ก..

บ้านหลังนี้ไม่ใหญ่นัก ถูกปลูกสร้างขึ้นมาคล้ายรีสอร์ท แต่ก็มีแค่หลังเดียว พอประตูเปิดเข้ามาก็เห็นเตียงนอนซึ่งมีคนร่างหนานอนหลับอยู่ก่อนแล้ว

หญิงสาวใช้โซฟาเป็นที่นอน เพราะถ้าไปที่เตียงกลัวว่าจะรบกวนให้เขาตื่น

นี่หรือคืนแต่งงานคืนแรก อะไรมันจะหอมหวานขนาดนี้

เช้าวันต่อมา..

แต่ที่จริงก็ไม่เช้าแล้ว..หญิงสาวสะดุ้งตื่นไม่เห็นคนที่นอนอยู่บนเตียงเมื่อคืนก็ตกใจมาก คิดว่าเขาจะทิ้งเธอไว้ที่นี่อีก

แกร็ก! แอดดด "กรี๊ด" ที่แรกที่เธอจะเช็คดูคือห้องน้ำ แต่พอเปิดประตูเข้าไป ก็เห็นว่าเขากำลังถูสบู่ส่วนนั้นอยู่ "อาบน้ำก็ไม่ล็อกห้อง"

แต่ไม่มีเสียงตอบจากคนที่อยู่ในห้องน้ำเลย เขายังคงอาบน้ำต่อจนเสร็จแล้วออกมา

"คุณเห็นกระเป๋าสะพายในรถไหม" จะไม่ถามก็ไม่ได้เพราะเธอค้นหาดีแล้ว

"เห็น"

"ตอนนี้มันอยู่ไหน"

"ทิ้งไปแล้ว"

"คุณทิ้งของฉันทำไม"

"นึกว่าไม่มีเจ้าของ"

"คุณไม่ดูก่อนเลยหรือไงว่าในนั้นมันมีของสำคัญ" เอกสารประจำตัวของเธออยู่ในนั้นทุกอย่าง บัตรเครดิตที่พ่อให้ไว้ก็อยู่ในนั้น รวมทั้งโทรศัพท์

"นั่นมันรถของฉันนะ ถ้ามันเป็นของเธอทำไมไม่เอาลงมาล่ะ"

ถึงพูดไปเธอก็คงไม่ชนะหรอก หญิงสาวก็เลยเลือกไม่พูด มโนราห์ไปดูตู้เสื้อผ้าว่าพอมีชุดเหลือให้เธอใส่ไหม เพราะตอนนี้เธอยังอยู่ในชุดเจ้าสาวอยู่เลย

แต่พอเปิดเข้าไปก็เห็นว่าชุดเดรสที่เธอทิ้งไว้ที่นี่ถูกซักเก็บไว้ในตู้ มโนราห์ก็เลยหยิบเอาชุดเดิมของตัวเองเดินเข้าห้องน้ำ

อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมาก็ไม่เจอเขาอยู่ในห้อง หญิงสาวตกใจรีบออกมาด้านหน้ากลัวว่าเขาจะหนีไปอีก

"หึ" ออกมาก็ไม่เห็นรถอยู่จริงๆ คงถูกทิ้งไว้ที่นี่อีกแล้วสินะ มโนราห์กลับเข้าไปในครัวดูว่าพอมีอะไรให้ทานบ้างไหม เพราะตอนนี้หิวมาก ยาแก้ไข้ก็ไม่มีติดตัวมาด้วยเลย

"อึก อึก" เสียงสะอื้นของหญิงสาวตัวเล็กๆ ค่อยๆ ดังขึ้นเมื่อเห็นว่าในครัวไม่มีอะไรเลย เธอไม่ได้หิวมากจนร้องไห้หรอก แต่ที่ร้องไห้เพราะสงสารตัวเอง เกิดมาเป็นถึงลูกสาวพลเอก แต่ใครจะรู้ว่าชีวิตของเธอต้องพบเจอกับอะไรมาบ้าง ตั้งแต่เกิดจนโตต้องอยู่กับพี่เลี้ยง นานๆ ทีแม่ถึงจะแวะกลับมาดู พ่อยิ่งแล้วใหญ่นอกจากส่งเงินอย่างอื่นก็ไม่ต้องพูดถึง

"เสียงรถใครมา" คนตัวเล็กรีบลุกขึ้นจากที่นั่งจับเข่าอยู่ ออกมาดูว่าเสียงรถใครที่วิ่งเข้ามา เขาลืมของเหรอ? สิ่งแรกที่คิดคือที่เขากลับมาคงลืมของไว้แน่เลย

มือเรียวถูกยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาออกให้หมดเพื่อไม่อยากให้เขาเห็น

"ยืนทำอะไรอยู่ มายกของลงรถสิ"

มโนราห์รีบเดินไปดูท้ายรถ ก็เห็นว่ามีถุงผักผลไม้และอาหารสดอยู่ในนั้น

หญิงสาวรีบยกของพวกนั้นลงมา ทีแรกคิดว่าเขาจะช่วย..แต่ไม่เลย เขาแค่ยืนรอปิดท้ายรถ

พอได้ของแล้วมโนราห์ก็นำเข้ามาไว้ในครัว

"รีบทำด้วยฉันหิวแล้ว"

"คะ?" หญิงสาวตกใจเมื่อได้ยินคำสั่งนั้น แถมตอนนี้คนที่สั่งก็ออกไปแล้ว

อย่างที่รู้กันอยู่ว่าเธอเติบโตที่ต่างประเทศ พี่เลี้ยงก็เป็นชาวต่างประเทศ อาหารไทยๆ เธอทำไม่เป็นอยู่แล้ว และวัตถุดิบก็มีแต่ของไทยๆ ทั้งนั้น

มโนราห์คิดว่าการปรุงอาหารมันคงไม่แตกต่างกันมากนัก

หญิงสาวก็เลยเริ่มลงมือทำ

"เสร็จแล้วค่ะ"

"นึกว่าไปทำอยู่นอกโลกซะอีก" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร "เขาเรียกว่าอะไร" กองทัพมองดูอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะแบบสงสัย

"ผัดผักค่ะ" คงเรียกว่าผัดผักได้มั้ง เพราะมองจากตาเปล่าแล้วผักเยอะกว่าอย่างอื่น

"ทำไมมีข้าวจานเดียว"

"ฉันยังไม่หิวคุณกินก่อนเลยค่ะ" ขณะที่พูดหางตามโนราห์แอบมองช้อนที่เขาตักอาหารกำลังจะใส่ปาก..