เจอกันอีกครั้ง(1)

“แม่! ลูกชิ้นปิ้งของพี่ที่ทำงานฝันสั่งเอาไว้เสร็จหรือยัง”

รุ่งเช้าของอีกวันเหมือนฝันแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วเดินเข้าไปในห้องครัวซึ่งมีอนุชกำลังยืนเสียบลูกชิ้นสำหรับเตรียมขายเย็นนี้

“เสร็จแล้ว แม่แยกเป็นชุดวางไว้บนโต๊ะกับข้าวนั่นไง”

“แล้วแม่ปิ้งเผื่อฝันไหม” เหมือนฝันเดินเข้าไปโอบกอดเอาคางเกยไหล่ออดอ้อนคนเป็นแม่ราวกับเป็นเด็กน้อย

อนุชวางไม้เสียบลูกชิ้นในมือแล้วหันกลับมา “เผื่อสิ แม่รู้ว่าแกต้องถามหาอยู่แล้วก็เลยปิ้งไส้กรอกลมควันกับเอ็นหมูไว้ให้“

”แล้วกินทุกวันไม่เบื่อหรือไง” เอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง

“จะเบื่อได้ยังไงน้ำจิ้มของแม่อร่อยขนาดนี้ งั้นฝันไปทำงานก่อนนะ”พูดจบร่างอวบก็ก้มลงไปหอมแก้มแม่ซ้ายขวาก่อนจะเหลือบไปเห็นทอรุ้งเดินลงมาจากด้านบนพอดี

“พี่ฝัน รุ้งขอติดรถไปลงหน้าปากซอยหน่อยสิ” ยกมือป้องปากหาวขณะเอ่ยพูดกับคนเป็นลูกผู้พี่

“อือ ได้ดิ แล้วนั้นใต้ตาคล้ำเชียว ช่วงนี้นอนดึกบ่อยทำอะไรไม่ยอมหลับไม่ยอมนอน”

“อ่านหนังสือเตรียมสอบค่ะ”เหมือนฝันย่นคิ้วเข้าหากัน

“สอบ? สอบอะไร? แกเพิ่งเปิดเทอมได้อาทิตย์เดียวเอง”

“สอบ TOPIKภาษาเกาหลีค่ะ” ทอรุ้งเขยิบเข้าไปกระซิบข้างหู เหมือนฝันเพื่อให้ได้ยินกันสองคนแล้วพูดต่อ

“หนูจะสอบชิงทุนไปเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่เกาหลีก็เลยต้องเตรียมตัวเรื่องภาษา”

“จริงเหรอ!” เหมือนฝันอุทานเสียงดัง ทอรุ้งตีแขนไว้แทบไม่ทัน

“เบาๆ สิ พี่ฝันเดี๋ยวป้านุชได้ยิน” ทั้งพูดทั้งรีบจูงแขนพี่สาวออกมาจากตัวบ้าน

“ทำไมต้องกลัวแม่ได้ยินด้วย”

หญิงสาวมองหน้าทอรุ้งสลับกลับมองเข้าไปในบ้านแล้วได้ยินเสียงถอนหายใจของทอรุ้งด้วยความโล่งใจ

ก่อนหน้านี้ทอรุ้งเคยบอกกับอนุชว่าอยากชิงทุนไปเรียนต่อที่ประเทศเกาหลีเพราะเป็นทุนเรียนฟรี มีหอพักและเงินรายเดือนเป็นค่าครองชีพให้อีกด้วย เธอคิดว่าอย่างน้อยจะได้ช่วยแบ่งเบาภาระพี่เหมือนฝันบ้าง

คำตอบที่ได้กลับมาคือป้าอนุชโมโหไม่ยอมให้พร้อมกับย้อนถามว่าอยากไปตายแบบแม่เธอหรือไง ถึงต้องไปเรียนที่นั้น มันเป็นประโยคที่ทำเอาจุกอยู่ไม่น้อยการที่แม่เธอต้องไปหาเงินและถูกทำร้ายจนเสียชีวิตประเทศนั้นก็ไม่ได้หมายความว่าผู้คนจะเป็นเหมือนกันหมด

...เธอแค่อยากเปิดโอกาสให้กับตัวเองบ้าง

“รุ้งไม่อยากให้ป้าคิดมาก” ใบหน้างามหม่นลง เหมือนฝันได้แต่ยกมือตบไหล่เบา ๆ

“ไม่ต้องคิดมากนะ เดี๋ยวพี่คุยเรื่องนี้กับแม่ให้ แกเองก็ตั้งใจทำให้สำเร็จก็พอ”

พี่ฝันก็ยังคงเป็นพี่สาวที่แสนดีอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นยังคอยให้กำลังใจอยู่เสมอ หากผิดพลาดก็แค่เตือนและให้จำเป็นบทเรียนเพื่อเริ่มต้นใหม่

หลังจากแวะส่งทอรุ้งเสร็จแล้วเหมือนฝันก็รีบบึ่งรถมายังบริษัททันทีจอดรถเข้าซองเรียบร้อยก็รีบหอบหิ้วชุดลูกชิ้นปิ้งออกจากใต้เบาะมิวายแวะเอาชุดพิเศษฝากลุงยามด้วย

“ขอบใจนะหนูฝันวันนี้มาเร็วผิดปกตินะ”

“รีบค่ะ พวกพี่เขาอยากกินลูกชิ้นแทนข้าวเช้า”

เธอพลายยิ้มออกมาแล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นด้านข้างของผู้ชายคนหนึ่ง เธอหรี่ตามองครู่หนึ่งเพราะเห็นไม่ชัดแต่รู้สึกคุ้นตาเหลือเกิน

“ลุง ฝันไปก่อนนะ” บอกได้แค่นั้นก็รีบหอบหิ้วถุงวิ่งตามเข้าไปในอาคารตรงหน้าลิฟต์

“เดี๋ยวค่ะ รอด้วย”

เธอตะโกนบอกผู้ชายคนนั้นซึ่งอยู่ในลิฟต์ เสียงร้องดังลั่นนั้นทำให้วายุรีบเอื้อมมือไปกดปุ่มเปิดประตูลิฟต์ทันทีเพื่อแสดงความมีน้ำใจ

ผู้หญิงร่างอวบผมยาวถึงกลางหลัง คิ้วเข้มรับกับสันจมูกเล็ก ปากอิ่มทรงกระจับไม่รู้ว่าศัลยกรรมมาหรือเปล่า ดวงตากลม แพขนตางามงอนรวมๆ แล้วสวยกว่าผู้หญิงผอมบางคนเสียอีก

ทว่าเพ่งพิศใบหน้านี้แล้วเหมือนเขาเคยเห็นจากที่ไหนมาก่อนแต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก แต่แปลกยิ่งกว่าที่เธอเอาแต่ยืนจ้องหน้าเขาไม่ยอมก้าวเข้ามาด้านในลิฟต์เสียที

“ไม่ทราบว่าคุณจะเข้ามาได้หรือยังครับ”

เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพแต่เนื้อประโยคติดเหน็บแนมอยู่เล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเธอมัวชักช้าไม่ยอมเข้ามาสักที ทำให้คนอื่นต้องเสียเวลา

“ขะ...เข้าค่ะ ขอโทษด้วยค่ะ”

เท้าอวบก้าวเข้าลิฟต์อย่างไวพลางเหลือบมองชายหนุ่มคนนี้เป็นระยะ ก้อนเนื้อหัวใจเธอแทบออกมาเต้นอยู่นอกหน้าอก มิน่าล่ะ เมื่อกี้เห็นแค่ด้านข้างเธอถึงรู้สึกคุ้นหน้าเขานัก

เจอกันอีกครั้งแล้วนะ...พี่ลม

ช่วงเวลาแห่งความสุขมีแค่30วินาทีเท่านั้นเมื่อเสียงลิฟต์แจ้งเตือนว่าถึงชั้นที่เธอกดแล้ว เหลือบมองหมายเลขชั้นก็เห็นว่าพี่ลมของเธอกดไปยังชั้นบนสุดของตัวอาคาร

เหมือนฝันก้าวเท้าออกอย่างอ้อยอิ่งอยากหันไปทักทายว่าจำเธอได้ไหมก็กลัวจะหน้าแตกหากถูกถามกลับว่า ‘คุณเป็นใคร’

ถ้าพี่เขาจำได้ก็คงทักเธอตั้งแต่แรกเห็นแล้วคงไม่ใช้คำพูดเหน็บแนมอย่างนั้นหรอก หากพี่ลมจำไม่ได้ก็คงไม่แปลกเพราะเคยเจอกันครั้งเดียวตอนงานแต่งของพี่เหมือนฟ้าและดูเขาเองก็ไม่ได้สนใจหรืออยากรู้จักเธอเสีย

ด้วยซ้ำ

ครั้งนั้นที่เธอเจอเขาก็ตกหลุมรักทันที เป็นผู้ชายตรงสเปกทุกอย่าง ใบหน้าหล่อมีเสน่ห์ชวนเหลียวหลังมอง ไม่ว่าจะดวงตา ปากหรือจมูกก็ล้วนถูกพระเจ้าบรรจงปั้น จุดเด่นบนใบหน้าของเขาคือสันกรามที่เด่นชัด

เหมือนฝันจดจำใบหน้าเขาได้เป็นอย่างดีเพราะมักมองรูปภาพที่แอบถ่ายเอาไว้ตั้งแต่วันนั้นในสมาร์ตโฟนทุกวัน เธอเฝ้าคิดว่าสักวันต้องได้เจอพี่เขาอีกครั้งเพราะรู้ว่าพี่ลมเป็นเพื่อนสนิทของพี่ตรีวิทย์

หลังจากงานแต่งพี่ฟ้าเธอมารู้ว่าพี่ลมไปเรียนต่อต่างประเทศไม่รู้ว่าจะกลับเมื่อไร หญิงสาวจึงคิดว่าตัวเองคงได้กินแห้วตั้งแต่ยังไม่ทันได้เริ่ม

ทว่าวันนี้เขากลับมาปรากฏตัวต่อหน้านั้นก็แสดงว่าเขากลับมาแล้ว เมื่อวานที่พี่ตรีบอกว่าไปรับเพื่อนที่สนามบินก็คงหมายถึงพี่ลมสินะ

“ไอ้ฝัน เดินเหม่ออยู่นั่นแหละ ช้ามาก พวกฉันหิ้วท้องรอลูกชิ้นจากแกอยู่นะ”

เสียงของพี่สมรร้องทักทำเอาคนเจ้าเนื้อสะดุ้งจากภวังค์ก่อนจะรีบหิ้วถุงลูกชิ้นปิ้งไปแจกให้พี่ ๆ ที่สั่งกับเธอไว้เมื่อวาน แล้วย้ายตูดตัวเองไปนั่งเก้าอี้อีกตัวซึ่งอยู่ใกล้กัน

“แกยิ้มอะไร เห็นยิ้มตั้งแต่เดินออกจากลิฟต์แล้ว”

“หน้าฝันมันแสดงออกขนาดนั้นเลยเหรอพี่มร” หญิงสาวยกมือขึ้นจับแก้มตัวเองแล้วแสดงท่าทีขวยเขินบิตตัวไปมา

“เออ แสดงออกชัดเจน แล้วก็ตอนนี้ตัวแกหมุนเป็นเกรียวแล้วเนี่ย”

พี่นิดวางลูกชิ้นในมือแล้วยิ้มน้อย ๆ ให้กับท่าทีของน้องในแผนก

ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยเห็นเป็นแบบนี้และหล่อนก็มั่นใจว่าสิ่งนั้นต้องเป็นความรักแน่นอน

“แกมีความรักเหรอยัยฝัน ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร”

ความอยากรู้ของพี่นิดาทำให้เขยิบตัวเองเข้ามาใกล้หญิงสาวมากขึ้นเพื่อเซ้าซี้ถาม

“มันก็ไม่เชิงความรักหรอกพี่ ฉันชอบเขาอยู่ฝ่ายเดียวแล้วก็ไม่ได้เจอหน้าเขามาสองปีกว่าได้แล้ว แต่เมื่อกี้ฉันเพิ่งเจอเขาในลิฟต์” พูดไปก็เขินไป

“เอ้า แล้วได้คุยกับผู้ชายคนนั้นไหม”

“ไม่ได้คุยหรอกค่ะ เขาคงจำฝันไม่ได้เพราะ...เออ...เราเคยเจอกันแค่ครั้งเดียว” เหมือนฝันยิ้มเจื่อน ๆ

“ครั้งเดียวก็ช่าง แล้วเองไม่ถามหรือขอเบอร์ ขอไลน์เขาเอาไว้ติดต่อเหรอ”

“ฉันไม่กล้าอ่า ดูจากสีหน้าแล้วเหมือนเขาอารมณ์ไม่ดีหรือเป็นเพราะหน้าเขาดุแบบนั้นก็ไม่รู้”

“เอาน่า ถ้าแกเห็นเขาที่นี่ก็แสดงว่าเขาก็น่าจะทำงานที่นี่แหละ แผนกไหนเดี๋ยวพี่เป็นแม่สื่อให้ อยากให้น้องมีผัว”

พี่สมรหันไปยักไหล่กับเพื่อนร่วมทีมคนอื่นซึ่งต่างก็พากันโห่แซวจนเหมือนฝันอายม้วน

...เธอเองก็ภาวนาขอให้พี่ลมทำงานที่นี่เผื่อจะได้เจอหน้ากันทุกวัน