เพื่อนร่วมโต๊ะ(3)

คำว่าอิจฉาผุดขึ้นมากลางหัวใจ เธออิจฉาผู้หญิงคนนั้นที่ได้เข้าไปยึดพื้นที่หัวใจของพี่ลมไว้ได้โดยไม่ต้องออกแรงทำอะไรทว่าอีกใจก็โล่งอกที่ผู้หญิงคนนั้นมีเจ้าของไปแล้ว

“อาหารไม่อร่อยเหรอหนู ลุงเห็นเขี่ยไปเขี่ยมาตั้งนานแล้ว”

“เออ...อร่อยค่ะ แต่ว่าฝันยังไม่ค่อยหิวเลยทานไม่ค่อยได้”

หญิงสาวรีบบอกทันควันแล้วเหลือบมองจานข้าวของวินไทยที่มีข้าวเหลือเต็มจานไม่ต่างกัน จะว่าอาหารไม่อร่อยก็ไม่น่าใช่แต่พอกวาดตามองกับข้าวบนโต๊ะเธอก็เข้าใจได้ทันทีว่ามีแต่ของเคี้ยวค่อนข้างยาก

เหมือนฝันยกมือเรียกเด็กเสิร์ฟในร้านมาหาแล้วก็กระซิบบอกอะไรบางอย่างเด็กเสิร์ฟพยักหน้ารับรู้หายไปไม่นานก็กลับมาพร้อมถ้วยไข่ตุ๋นใบใหญ่

“หนูว่าคุณลุงทานอันนี้ดีกว่านะคะ เคี้ยวง่ายด้วยจะได้ไม่ปวดฟัน”

“รู้ได้ยังไงว่าลุงเคี้ยวไม่ค่อยได้”

ชายแก่หันมองหน้าด้วยความแปลกใจเหมือนฝันจึงตอบรับด้วยการยิ้มน้อยๆ

“จานข้าวคุณลุงกับหนูไม่ต่างกันเลยค่ะ ข้าวไม่พร่องลงสักนิด”

วินไทยหัวเราะร่วนออกมาเสียงดังจนทุกคนบนโต๊ะอาหารหันมามองเป็นตาเดียว ชายแก่ไม่คิดเลยว่าเหมือนฝันจะเป็นคนช่างสังเกตขนาดลูกเขาทั้งสองคนยังไม่ได้ใส่ใจรายละเอียดเสียด้วยซ้ำ

เหมือนฟ้าเห็นว่าพ่อของวายุมีน้องสาวคอยพูดคุยเป็นเพื่อนแล้วจึงเป็นฝ่ายเอ่ยถามเรื่องวายุบ้าง

“แล้วลมสมัครงานที่ไหนไว้บ้างหรือยังหรือว่าจะให้เราบอกตรีฝากงานให้ เอาไหม”

“เราได้งานแล้วน่ะ”

เขาตอบแบบยิ้ม ๆ ทว่าเหมือนฝันกลับกระแอมไอเตือนพี่สาวให้หยุดพูด วารินทร์ได้ยินแบบนั้นก็รู้สึกรำคาณจึงเป็นคนพูดเอง

“คือพี่ลมเป็นประธานบริษัทวินไทยคนปัจจุบันค่ะ พี่ฟ้าเป็นเพื่อนพี่ลมไม่รู้เรื่องเหรอคะ”

เหมือนฟ้าถึงกับอึ้งเมื่อได้รู้ฐานะที่แท้จริงจึงหันมองหน้าเขาแบบ

ไม่น่าเชื่อ

“จริงเหรอคะลม” ชายหนุ่มจึงพยักหน้ารับเล็กน้อย

ความเสียดายผุดขึ้นในใจถ้ารู้ว่าเขามีฐานะร่ำรวยขนาดนี้คงหันเหไปหาตั้งแต่แรกไม่ปล่อยให้หลุดมือไปแน่นอนแล้วก็พาลนึกโมโหสามีตัวเองที่ไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง

“น้องคุณก็เป็นพนักงานของวินไทยน่ะ”

อยู่ ๆ ชายหนุ่มก็พูดขึ้นมาพลางชำเลืองมองเหมือนฝันซึ่งก็เอาแต่ก้มหน้าฟังอยู่เงียบ ๆ เหมือนเดิม

“จริงเหรอ หนูทำงานอยู่บริษัทลุงเหรอ” เป็นฝ่ายวินไทยถามย้ำซึ่งหญิงสาวก็พยักหน้าตอบรับ

“ค่ะ ใช่ค่ะ” เธอเองก็ไม่นึกว่าเขาจะจำเธอได้เหมือนกัน

“แล้วไม่เห็นแกบอกพี่เลยว่าทำงานที่เดียวกับลม”

“ฝันเองก็เพิ่งรู้วันก่อนเหมือนกันค่ะ”

“ส่วนผมก็เพิ่งรู้เมื่อกี้เองว่าเธอเป็นน้องสาวของฟ้า” วายุเอ่ยสำทับ

วารินทร์เริ่มรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาที่พ่อกับพี่ชายเอาแต่สนใจสองพี่น้องจนละเลยเพื่อนสาวของตนเองซึ่งตอนนี้กำลังนั่งหน้าเหี่ยวอยู่

“ดีจังเลยนะคะบังเอิญไปหมดจนดูเหมือนนัดไว้”

วารินทร์เริ่มจีบปากจีบคอแล้วหันไปจิกตามอง ซึ่งนั้นทำให้เหมือนฟ้ารู้แล้วว่าน้องสาวของวายุไม่พอใจ

“ไม่ได้นัดหรอกค่ะ ถ้านัดไว้ลมก็ต้องจำยัยฝันได้ตั้งแต่เห็นที่บริษัทแล้วคงไม่มาจำได้วันนี้หรอก” ปากพูดนัยน์ตายิ้มแบบจิกกลับ

เหมือนฝันได้แต่พ่นลมหายใจแล้วชวนพี่สาวกลับเพราะไม่อยากทำให้เสียบรรยากาศไปมากกว่านี้มองจากดาวอังคารยังรู้เลยว่ากรรณิการ์ไม่ได้เต็มใจให้พวกเธอมานั่งร่วมโต๊ะตั้งแต่แรก

“ลุงหวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะ หนูฝัน” วินไทยเอ่ยขึ้นขณะที่เหมือนฝันยกมือไหว้ลา

“ค่ะ คุณลุงเองก็อย่าลืมไปหาหมอฟันด้วยนะคะ”

เธอยังทิ้งท้ายด้วยความเป็นห่วง วายุเองก็รู้สึกประทับใจอยู่ไม่น้อยที่เจ้าตัวรู้จักเป็นห่วงคนอื่นโดยเฉพาะผู้สูงวัย

สุดท้ายแล้วเหมือนฟ้าก็ต้องจำใจกลับด้วยความรู้สึกเสียดายที่ไม่ยอมเลือกจีบวายุตั้งแต่วันนั้นป่านนี้เธอคงสบายไปนานแล้ว แต่อย่างน้อยวันนี้ก็ได้กินข้าวร่วมโต๊ะกันซึ่งแตกต่างจากเหมือนฝันที่รู้สึกห่อเหี่ยวเพราะมันเป็นตอกย้ำสถานะตัวเองว่าไม่อาจเอื้อมไปรักพี่ลมได้ เพราะเขายังจำเธอไม่ได้เสียด้วยซ้ำ

วันนี้เธอเลยไม่ได้พูดคุยอะไรกับเขามากนักเป็นได้แค่เพื่อนร่วมโต๊ะอาหารก็เท่านั้น...