Novels by พันธกา มัสญาภา มัสยาปลา

ดวงตาคู่หวานนอนมองเพดานน้ำตากลิ้งลงข้างแก้มเธอตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจึงทำให้หมดสติไป ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกทีก็มานอนอยู่ในห้องนี้แล้ว“กุน เป็นยังไงบ้างลูกเจ็บตรงไหนไหม”หญิงสูงวัยหากประเมินด้วยสายตาอายุคงเกินหกสิบแล้วเดินเข้ามาหาโดยมีตวิศาพยุงเข้ามา“แม่ครู”ปีกุนเท้าศอกพยุงร่างกายตัวเองลุกขึ้นนั่งด้วยความยากลำบากเพราะเธอก็ได้รับบาดเจ็บจากการหกล้มเหมือนกันรำไพเป็นแม่ครูดูแลสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าเติมรักซึ่งท่านเป็นคนดูแลเด็ก ๆ ทุกคนกว่าร้อยชีวิต ด้วยความที่ท่านมีความเมตตาจึงเลี้ยงกลุ่มเด็กถูกทอดทิ้งเหล่านี้ให้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ทำงานหลายคนแล้วแต่ไม่มีกี่คนหรอกที่จะไม่ลืมบุญคุณและยังกลับมาช่วยเหลือสถานชุบเลี้ยงแห่งนี้และหนึ่งในนั้นก็คือปีกุนและตวิศา“โธ่ ลูกคงตกใจแย่เลยใช่ไหม” มือเหี่ยวย่นยกขึ้นลูบหัวเมื่อรับรู้เรื่องราวจากตวิศาเธอก็รีบติดสอยห้อยตามมาด้วยความเป็นห่วง ความโล่งใจผุดขึ้นมาในอกเมื่อเห็นว่าปีกุนไม่ได้เป็นอะไรมากก็ถือว่าเป็นการฟาดเคราะห์ไปก็แล้วกัน“แล้วเรื่องมันเป็นมายังไงแกถึงได้มาอยู่ในสภาพนี้”ตวิศากวาดตามองดูสภาพเพื่อนตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าแม้ว่าจะไม่ได้โดนรถชนแต่เนื้

เวลาเลื่อนมาจนกระทั่งใกล้ร้านปิดปีกุนพยายามชะเง้อคอมองไปยังโต๊ะสามริมระเบียงอีกครั้ง รอบนี้สองหนุ่มสาวไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว ไม่รู้ว่าทั้งคู่เช็คบิลออกไปตั้งแต่ตอนไหนเพราะช่วงเวลาตีหนึ่งกว่า ๆ เธอยังเห็นพวกเขาอยู่เลย“ทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้ว กลับบ้านได้“ผู้จัดการตะโกนบอกพนักงานในร้านทุกคนต่างรีบตรงไปยังล็อคเกอร์ด้วยสีหน้าอิดโรยจากความเหนื่อยล้า วันนี้เป็นวันศุกร์สิ้นเดือนลูกค้าจึงค่อนข้างเยอะทำให้ทุกรายการของร้านขายดีจนเด็กเสิร์ฟเดินขาขวิดกันเลยทีเดียวเวลาล่วงเลยไปจนกระทั่งตีสองปีกุนจึงเดินลัดเลาะออกมาด้านหลังซอย ซึ่งเชื่อมกันกับถนนเส้นหลักของย่านอโศก ตรงนั้นมีรถเมล์สายหลักวิ่งอยู่ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงถึงแม้นาน ๆ จะวิ่งมาครั้งหนึ่งก็ตามกว่าจะเดินมาถึงป้ายรถเมล์ก็ล่วงเลยมาเกือบจะตีสอง บริเวณนั้นมีไฟส่องสว่างตลอดทั้งแนวเธอจึงมั่นใจเรื่องความปลอดภัยขึ้นมานิดหน่อยถัดจากป้ายรถเมล์ไปไม่ไกลมีรถหรูคันหนึ่งจอดอยู่แต่เธอเลือกไม่สนใจเพราะเห็นจนชินตาแล้ว เมื่อร้านปิดนักดื่มมักจะมาจอดพ้อตรักกันอยู่เป็นประจำหญิงสาวพ่นลมหายใจออกมาอีกครั้ง แล้วล้วงกระเป๋าใบเล็กออกมาในนั้นไม่มีแบงค์ให้เลือกใช้จ่า

“เกิดอะไรขึ้นอ่ากุน”“ลูกค้าจะเอากระเป๋ามาคืนน่ะ บอกว่าสินค้ามีปัญหา เราถามหาใบเสร็จไปแล้วแต่ลูกค้าไม่มี” ปีกุนอธิบายปัญหาให้เพื่อนฟังอย่างใจเย็นแน่นอนว่าลูกค้าเจ้าปัญหาไม่ได้ใจเย็นอย่างที่คิดเอาไว้ เสียงแหลมปรี๊ดตะโกนขึ้นอีกครั้ง “ฉันจะคุยกับผู้จัดการเท่านั้น ไปตามมา!”“ฉันนี่แหละค่ะผู้จัดการแล้วก็เป็นคนขายกระเป๋าใบนี้ให้กับคุณ เมื่อสามสัปดาห์ก่อน”ดวงตาเหี่ยวเบิกขึ้นเมื่อนึกหน้าพนักงานขายได้ ตวิศาเดินไปหยิบถุงกระดาษใบนั้นแล้วล้วงเอากระเป๋าออกมาดูซึ่งมีรอยขีดข่วนอยู่หลายที่ แน่นอนว่ามันไม่ได้เกิดจากทางร้าน เพราะก่อนหน้านี้เธอเป็นคนตรวจดูเองกับมือ“เจอก็ดีแล้ว กระเป๋าร้านเธอมีปัญหาฉันต้องการเปลี่ยน” พูดไม่เต็มเสียงทั้งยังไม่กล้าสบตาอีกต่างหาก“ดิฉันคงทำเรื่องคืนกระเป๋าให้กับคุณลูกค้าไม่ได้ค่ะเพราะกระเป๋าใบนี้ซื้อไปเกือบเดือนแล้วและคุณลูกค้าเองก็ไม่มีใบเสร็จมายืนยันด้วย”ตวิศาปฏิเสธเสียงนุ่ม“พวกแกจะโกงฉันใช่ไหม ทุกคนดูเอาไว้นะคะอย่ามาซื้อร้านนี้เด็ดขาดสินค้าไม่ได้คุณภาพแถมยังคืนไม่ได้ด้วยไม่เห็นเหมือนโฆษณาเอาไว้เลย”ชี้นิ้วด่ากราดไปทั่วอีกทั้งปัดกระเป๋าตั้งโชว์ตกลงพื้นหลายใบปีกุนพยา

‘เตรียมแต่งแล้วจ้า...ไฮโซธามวัตฒ์เจ้าของอสังหาริมทรัพย์ยักษ์ใหญ่ของประเทศกับครูสาวที่หมั้นหมายกันมานานหลายปี ในที่สุดก็ได้ฤกษ์งามยามดีสั่นระฆังวิวาห์’นิ้วมืออวบเลื่อนอ่านข่าวบันเทิงในสมาร์ตโฟนพรางกดดูรูปของว่าที่เจ้าบ่าวดู มุมปากโค้งขึ้นนิดหนึ่งจนมองแทบไม่ทันแล้วก็หุบลงเจ้าของร่างอวบหนักเจ็ดสิบ สูงเพียงแค่ร้อยหกสิบห้าถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่รู้สึกเหมือนว่าตัวเองอกหักอีกครั้ง ครั้งแรกคือวันที่รู้ว่าผู้ชายที่เคยช่วยชีวิตไว้มีคนรักและหมั้นกันแล้ว ส่วนครั้งที่สองก็คือตอนนี้ที่พวกเขาประกาศว่ากำลังจะแต่งงานกันใบหน้ากลมเนียนใสซึ่งแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบาสะบัดหัวไล่ความคิดของตัวเองออกไป หากเธอแอบชอบคนที่ฐานะใกล้เคียงกันป่านนี้คงลงเอยด้วยการมีแฟนไปนานแล้ว ตอนนี้จึงเป็นแค่หมามองเครื่องบินเท่านั้น“อ่านข่าวคุณทามอยู่เหรอกุน”สาวสวยหน้าตาดีซึ่งอยู่ในชุดยูนิฟอร์มเดียวกันชะโงกมองหน้าจอมือถือเพื่อนรักและก็เห็นว่าเป็นจริงอย่างที่คิดเอาไว้ ไม่มีผิด‘ตวิศา’เป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของ ‘ปีกุน’ ซึ่งทั้งคู่เป็นเด็กกำพร้าถูกทอดทิ้งไว้ในสถานสงเคราะห์เด็กบ้านเติมรัก เมื่อเรียนจบมัธยมปลายสองสาวจึงตัดส

เช้ามืดของวันนั้น...มนลิตาปรือตาขึ้นมาเมื่อรู้สึกว่าร่างกายถูกรบกวน เธอสะลืมสะลือเพราะมันยังเป็นเช้ามืดอยู่ มือหนาถูกสอดผ่านใต้ชุดนอนมากอบกุมเนินอกอิ่ม ร่างอ้วนสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อยอดจิ๋วปลายอกถูกสะกิดด้วยปลายนิ้วหนา“พี่เวย์ ไหนบอกว่าเหนื่อยไงคะ”“นั้นมันเมื่อคืน แต่นี้มันเช้าแล้ว”เขากระซิบบอกคนตัวกลมก่อนจะใช้แขนตวัดเธอให้พลิกกลับมาแล้วใช้มืออีกข้างแกะเม็ดกระดุมชุดนอนออกอย่างง่ายดาย ไม่นานท่อนบนก็ไร้สิ่งปกปิดเผยให้เห็นทรวงอกอวบใบหน้าหล่อก้มลงเลียตรงยอดเชอรี่ ก่อนดูดดึงหนัก ๆ พอให้สะดุ้ง เธอคาดเดาไม่ได้ว่าเขาจะทำอะไร บางครั้งยอดอกก็ถูกจับบิด บางทีก็ขยี้ดึงดัน บางจังหวะก็หนีบขึ้นมาดูดเต็มแรง“อืม...”สติของมนลิตาแทบเลือนราง มือใหญ่เลื่อนไปลูบไล้ผิวกายนุ่มเนียน ขณะที่หญิงสาวแอ่นตัวให้เขาเชยชม กางเกงนอนตัวเคืองถูกรูดลงไปกองอยู่ตรงข้อเท้าริมฝีปากหวานพรมความร้อนตั้งแต่ซอกหู เนินอก และหน้าท้อง สัมผัสโอ้โลมทั่วร่างกายส่งผลให้อารมณ์ถูกปลุกเร้าให้พุ่งทะยานจนรู้สึกวูบวาบขึ้นสมอง“อ๊า หวาน” ชายหนุ่มรำพึงในลำคอแม้ไม่ได้พิศวาสทางความรู้สึกแต่มีสิ่งหนึ่งที่เขาติดใจก็คือร่างกายของมนลิตา ไม่ว่าจะจ

บรรยากาศภายในรถเงียบเชียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน มนลิตาเบือนหน้ามองออกไปยังนอกหน้าต่างรถ ไม่นานรถเคลื่อนมาจอดริมฟุตบาต หญิงสาวยืดตัวชะเง้อคอขึ้นมองไปรอบ ๆ เห็นร้านอาหารตั้งแถวเรียงราย“จอดรถทำไมคะ”“หิวข้าว ถ้าไม่กินก็นั่งรออยู่บนรถเนี่ยแหละ”“เรื่องอะไรจะไม่กินหิวเหมือนกัน ตอนนี้มนกินช้างได้เป็นตัวแล้ว”หญิงสาวหันไปแห้วเสียงใส่เขาแล้วเปิดประตูรถเดินนำหน้าไป เวทัศยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยแล้วหุบลงก้าวเท้ายาว ๆ เดินตามหลังมนลิตาเลือกร้านอาหารร้านหนึ่งซึ่งค่อนข้างดูสะอาดและรูปจานอาหารค่อนข้างน่ากิน เธอพลิกเมนูไปมาไม่รู้ว่าจะกินอะไรดีจึงเงยหน้าถามเจ้าของร้านซึ่งเดินมารับออเดอร์ด้วยตัวเอง“ไม่ทราบว่าที่ร้านมีเมนูอะไรแนะนำไหมคะ”ชายวัยกลางคนเหลือบมองหน้ากลม ๆ สลับกับหน้าของเวทัศแล้วอมยิ้ม ก่อนจะเอื้อมมือไปพลิกหน้าเมนูอาหารให้ดู“หอยนางรมทรงเครื่องเลยหนู หอยสด เครื่องเคียงแน่นและที่สำคัญดึ้งดั้งแน่นอน”ชายแก่ยกคิ้วหลิวตามองสลับไปมาระหว่างเวทัศและมนลิตาด้วยสายตามีเลศนัยแอบแฝง หญิงสาวเข้าใจในความหมายของกิริยานั้นจึงรีบ ยกมือขึ้นโบกปฏิเสธทันที“ฉันกับเขาเป็นเจ้านายกับลูกน้องกันค่ะ”“อ้า

“ท่านประธาน”ต้นรีบยกวางขนมปังในมือลงแล้วยกมือไหว้อย่างนอบน้อม เขารับไว้เพียงส่ง ๆ ทว่าดวงตากลับจดจ้องไปยังคนเจ้าเนื้อซึ่งเบือนหน้าไปทางอื่นเพื่อหลบสายตา จะให้จ้องได้ไงแค่น้ำเสียงเมื่อครู่มันก็ทำให้รู้แล้วว่าเขาพร้อมเด็ดหัวเธอแล้วเอามีดสับเป็นชิ้น ๆ“คุณขับรถเป็นใช่ไหม”เวทัศก้าวเข้ามาหยุดต่อหน้าของต้น ชายหนุ่มรีบพยักหน้างึก ๆ ให้แทนคำตอบ ไม่นานกุญแจรถที่อยู่ในกระเป๋าของมนลิตาก็ถูกยัดใส่มือเขาทันที“ดี งั้นช่วยขับรถของมนลิตากลับไปด้วยและพรุ่งนี้ก็ขับไปให้เธอที่ทำงาน”“ได้ไงอ่าพี่เวย์ เอ้ย คุณเวทัศ นั้นมันรถของมนนะแล้วพรุ่งนี้มนจะไปทำงานยังไง”หญิงสาวพยายามจะเข้าไปยื้อแย่งกุญแจรถแต่เพราะความสูงที่ห่างกันเกือบสามสิบเซ็นติเมตรทำให้เขาใช้มือดันหน้าผากเอาไว้และตัดสินใจรวบแขนดึงเข้าหาแผงอกกลายเป็นกอดรัดเอาไว้“เรื่องนั้นเอาไว้จัดการทีหลัง แต่ตอนนี้เธอต้องกลับบ้านกับฉันก่อน”“ไม่เป็นไรค่ะ มนมาเองได้ก็กลับเองได้ ปล่อย!”คนตัวอ้วนพยายามขัดขืนแม้จะรูปร่างเจ้าเนื้อแค่ไหนแต่ผู้หญิงก็คือผู้หญิงไม่สามารถสู้แรงผู้ชายได้เลย ยิ่งดิ้นก็ยิ่งเหนื่อยแถมวันนี้เธอใช้พลังงานไปจนหมดแล้วจึงไม่เหลือเรี่ยวแรงมา

ร่างสูงในชุดสูทสีดำยังคงเดินวนอยู่ในห้องทำงานบนตึกสูงของสถานีโทรทัศน์ออกอากาศ ปกติแล้วเขาต้องกลับบ้านไปตั้งแต่หกโมงเย็นทว่านี้ก็เกือบสองทุ่มแล้วเจ้าตัวยังคงหมกตัวอยู่ในห้องทำงาน สายตาเหลือบมองดูโทรศัพท์และประตูห้องทำงานเป็นระยะก่อนหน้านี้เวทัศสั่งกับท๊อปว่าหากได้ข่าวของมาลิตาและช่างภาพที่ติดตามไปด้วยให้รีบขึ้นมาบอกและระหว่างนั้นเจ้าตัวก็พยายามกดโทรหาคนเป็นเมียอยู่ไม่ขาด แต่เธอก็ไม่ยอมรับสายบางครั้งก็ตัดสายทิ้งอีกต่างหากก๊อก ๆ ขณะกำลังนั่งใช้นิ้วเคาะลงบนโต๊ะเสียงเคาะประตูดังขึ้นดึงอารมณ์คุกรุ่นกลับมา ชายหนุ่มจึงเอ่ยอนุญาตให้เข้ามาได้“ท่านประธานคะ คุณท๊อปโทรขึ้นมาบอกว่าติดต่อนักข่าวภาคสนามคนนั้นได้แล้วค่ะ แถมเธอยังเป็นคนเจอเหยื่อที่หายแล้วค่ะ แต่ว่า...”สีหน้าของเลขาฯไม่ค่อยสู้ดีนัก ทำเอาคนเป็นห่วงไม่อยู่รอฟังอะไรทั้งนั้นขายาวรีบก้าวฉับ ๆ ตรงไปยังห้องส่งที่กำลังออกอากาศอยู่ในตอนนี้เสียงคุ้นเคยกำลังเล่าข่าวอยู่บนหน้าจอด้วยการถ่ายทอดสดมาจากที่เกิดเหตุ เขาเห็นใบหน้าอวบอิ่มนั้นปิดเปื้อนไปด้วยคราบเขม่าควัน แม้ใบหน้าจะเรียบนิ่งกับการอ่านข่าวแต่เขาก็มองเห็นความเหนื่อยล้าผ่านแววตาคู่นั้น

“ขณะนี้ดิฉันอยู่ในสถานที่เกิดเหตุของญาติผู้สูญหายแจ้งว่าชายคนสนิทได้อุ้มตัวหายไปตั้งแต่คืนวาน ซึ่งเช้าวันนี้เจ้าหน้าที่ตำรวจได้จับตัวชายคนสนิทได้แล้วนะคะ และกำลังสอบเค้นอย่างหนักว่านำตัวหญิงสาวไปไว้ ที่ไหน ล่าสุดเจ้าตัวให้การปฏิเสธและทำการยื่นประกันตัวไปแล้ว”มนลิตารายงานข่าวภาคสนามอย่างคล่องแคล่วก่อนภาพจะตัดไปยังห้องส่งสัญญาณและผู้ประกาศข่าวได้ทำการวิเคราะห์และอ่านส่วนที่เหลือหญิงสาวเก็บไมค์เข้าที่และยืนรอพร้อมกับช่างภาพบริเวณหน้าสถานีตำรวจขณะนั้นเองผู้ต้องสงสัยเดินลงมานักข่าวหลายสำนักก็วิ่งกรูเข้าไปรอบกรอบพร้อมกับยิงคำถามแต่เจ้าตัวก็ยังคงปิดปากเงียบและรีบก้าวเท้าขึ้นรถที่มีคนมารับออกไปอย่างไวคนเจ้าเนื้อถึงกับห่อไหล่เข้าหากันเมื่อไม่ได้ข่าวอะไรเพิ่มเติมเลยแต่แล้วสายตาดุจเหยี่ยวของเธอก็ทำงานเมื่อหันไปเจอญาติของหญิงสาวที่หายตัวไปและเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนเธอจึงเลือกเดินตามไปเงียบ ๆ“สวัสดีค่ะ ฉันเป็นนักข่าวจากช่องxx อยากจะขอ...”“ไม่ค่ะ ฉันไม่ให้สัมภาษณ์อะไรทั้งนั้น ลูกสาวฉันหายไปทั้งคนคงไม่มีอารมณ์มานั่งตอบคำถามนักข่าวจากช่องไหนหรอก”ใบหน้าเหี่ยวย่นเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัดดวงตาหมองคล

มื้อเช้าในแต่ละวันต้องเป็นอาหารที่ประกอบไปด้วยข้าวเท่านั้นเพราะเธอรู้ว่าเวทัศไม่ชอบกินอาหารจำพวกขนมปังหรือBreakfast วันนี้เมนูหลักจึงเป็นโจ๊กหมูเด้งหญิงสาวเลือกใช้เป็นข้าวสำเร็จที่เอาไว้ทำโจ๊กโดยเฉพาะจะได้ไม่เสียเวลาในการต้มข้าวให้เปื่อยเพราะหากต้องมานั่งเคี่ยวเองคงใช้เวลาหลายชั่วโมงแน่นอนเตรียมอาหารตั้งโต๊ะเสร็จครู่เดียวเวทัศก็ลงมาจากห้องนอน ใบหน้าหล่อยังคงเย็นชาเหมือนเดิมเรียกว่าเป็นปกติของเธอเลยดีกว่าที่จะต้องเห็นสีหน้าแบบนั้นทุกวันเขาเดินมานั่งเก้าอี้ตัวเดิมฝั่งตรงข้ามเธอ ดวงตาคมตวัดมองคนเจ้าเนื้อตรงหน้า ก่อนจะวางบางอย่างลงบนโต๊ะ หญิงสาวเบิกตากว้างเพราะลืมไปเสียสนิทเลย“อย่าลืมกินล่ะ ฉันไม่อยากมีลูกกับเธอ”มันช่างเป็นคำพูดแสนเจ็บปวดแต่เธอก็ตอบรับสั้น ๆ ด้วยคำว่า “ค่ะ”มืออวบเอื้อมไปหยิบแผงยาคุมไปหย่อนลงกระเป๋าแล้วเลือกนั่งทานมื้อเช้าอย่างเงียบ ๆ ทุกอย่างดำเนินไปเฉกเช่นทุกวันจนกระทั่งเสียงเรียกเข้าจากสมาร์ตโฟนบนโต๊ะดังขึ้นปิ๊บ ปิ๊บ ปิ๊บมนลิตารีบเอื้อมไปหยิบขึ้นมาดูเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของหัวหน้างานก็ถึงกับขมวดคิ้วเพราะปกติแล้วเขาจะไม่ค่อยโทรมาเวลานี้นอกเสียจากว่ามีข่าวด่วนหรือ

“ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าคุณภูริจะเป็นคนอยู่เบื้องหลังแล้วก็ทุจริตบริษัทเราไปมากมายขนาดนั้น”พี่นิดารำพึงออกมา แม้ทุกคนจะไม่ได้พูดแต่ก็คิดเหมือนกันเพราะภาพลักษณ์เวลาภูริอยู่ในบริษัทคือผู้ชายอบอุ่นใจดี เข้าใจหัวอกพนักงานแต่เบื้องหลังก็คือคนร้ายนี่เอง“แล้วนี่น้องฝันจะกลับมาทำงานวันไหนอ่า คิดถึงเสียงหัวเราะลั่นห้องจะแย่” พี่สมรทำหน้าเหงาหง่อย“ไม่รู้สิ ก็คุณวายุถูกยิงขนาดนั้นก็คงนานอยู่หรอก” พี่กุ๊กพูดเสริมแล้วทุกคนในแผนกก็ต่างต้องหันไปทางประตูเหมือนว่ามีใครอีกคนกำลังเปิดประตูเข้ามา“มีใครบ่นคิดถึงเหรอคะ”“น้องฝัน!” ทุกคนกรูกันเข้าไปหาแล้วจับหมุนซ้ายหมุนขวาเพื่อสำรวจว่าน้องเล็กของทีมได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า“ฝันไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องห่วงวันนี้เลยแวะมาทำงานช่วงเช้าแล้วก็ช่วงบ่ายจะไปโรงพยาบาลต่อคุณหมดนัดตรวจเจ้าตัวเล็กค่ะ”พูดพร้อมกับลูบหน้าท้องน้อยทุกคนต่างหันมองหน้ากันไม่รู้ว่าต้องพูดอะไรต่อได้แต่ยกมือเร้า ๆสะกิดกัน ก่อนพี่กุ๊กจะพูดขึ้นเสียงดัง“ฉันกำลังจะได้เป็นป้าของลูกท่านประธานแล้ว” ประโยคนี้เรียกเสียงหัวเราะได้เป็นอย่างดีเหตุการณ์วันนั้นสร้างความอยากรู้ให้กับเพื่อนร่วมงานเหมือนฝันจึ

“กี่เดือนแล้ว” เขาเงยหน้าขึ้นถาม“สองเดือนค่ะ”“รู้ตอนไหนว่าท้องทำไมไม่บอกพี่เลย” น้ำเสียงนั้นมีความน้อยใจแฝงอยู่“รู้ตอนวันเกิดคุณลุงค่ะ”“ตอนที่ฝันบอกพี่ว่าไปหาหมอนะเหรอ” เหมือนฝันพยักหน้ารับงึก ๆ ทว่าคนฟังกลับมองด้วยสายตาตัดพ้อเขาไม่ได้อยู่ในวันที่รับรู้ข่าวดีว่าเธอกำลังตั้งท้องลูกของเราแถมยังปล่อยให้ไปหาหมอเพียงลำพังอีกต่างหาก“อย่าทำสีหน้าอย่างนั้นสิคะ”“ถ้าไม่ให้ทำสีหน้าแบบนี้จะให้ทำสีหน้าแบบไหนล่ะครับ เมียไปหาหมอคนเดียวและรู้ว่าท้องก็ยังไม่บอกอีก”น้ำเสียงเริ่มขึ้นจมูกพลันน้ำตาลูกผู้ชายก็ไหลออกมาง่ายๆ ยิ่งเธอปลอบเท่าไรเขาก็ร้องไห้หนักขึ้นเท่านั้น ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่เคยเป็นมาก่อนหลังจากอยู่ดูแลคนถูกยิงจนหายดีแล้วเพราะแผลไม่ได้ถูกจุดสำคัญหมอก็ให้วายุกลับไปพักฟื้นที่บ้านและแน่นอนว่าเจ้าตัวก็คอยออดอ้อนคนเป็นเมียอยู่ร่ำไปหากใครมาเห็นคงไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือคุณวายุ“ป้ามาลีทำอะไรมาให้ผมกินครับเนี่ย ทำไมเหม็นแบบนี้” มือหนาเลื่อนถ้วยข้าวต้มออกแล้วยกมือขึ้นอังจมูก“ก็ข้าวต้มของโปรดคุณลมยังไงคะ ป้าเพิ่งยกลงจากเตาเมื่อกี้สด ๆ ร้อน ๆเลย” แม่บ้านประจำตระกูลหน้าตื่นวินไทยกับวารินทร์ก้ม

ไม่รู้ว่าสายอะไรต่อสายอะไรห้อยระโยระยางเต็มไปหมด คนถูกยิงได้แต่นอนนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนเตียง ต่อให้เหมือนฝันอยากเข้าไปหาแค่ไหนก็ทำได้แค่มองผ่านกระจกใสอันเล็กของประตูกั้นก็เท่านั้นวายุปลอดภัยแล้วแต่ก็ยังต้องอยู่ในความดูแลของหมออย่างใกล้ชิดจึงยังต้องงดเยี่ยมไปก่อนจนกว่าจะฟื้นขึ้นมาบางคนทยอยกลับกันไปบ้างแล้วเหลือเพียงเหมือนฝันเท่านั้นที่ยังคงนั่งรออยู่ที่เดิมเพราะกลัวว่าเขาตื่นขึ้นมาแล้วจะไม่เห็นว่าเธออยู่ตรงนั้น“พี่ว่าแกกลับบ้านไปพักก่อนไหม ถ้าไม่เห็นแก่ตัวเองก็เห็นแก่ลูกในท้องหน่อยก็ดีนะ”เหมือนฟ้าเดินเข้ามาตบไหล่น้องสาวแล้วทรุดตัวนั่งลงด้านข้าง“ฝันอยากอยู่ดูว่าเขาฟื้นแล้ว”“พี่รู้ว่าแกเป็นห่วงลม แต่แกก็ต้องห่วงตัวเองกับลูกด้วย”หญิงสาวช่างใจอยู่ครู่หนึ่งแววความกังวลผุดขึ้นในดวงตา ส่วนอีกมือก็ลูบหน้าท้องน้อยต้องเรียกว่าความโชคดีหรือเปล่านะที่เธอแทบจะไม่มีอาการแพ้ท้องเหมือนคนอื่นเลยแถมยังผ่านเรื่องเครียดมาตั้งมากมายเจ้าก้อนในท้องกลับไม่ทำให้เหน็ดเหนื่อยเลยสักนิด“ก็ได้ค่ะ แต่ขอฝันอยู่ดูพี่ลมอีกสักนิดก่อนได้ไหมคะ”“ตามใจ เดี๋ยวพี่อยู่เป็นเพื่อนจะได้ไปส่งแกด้วย แล้ววันนี้กลับไปนอนบ้านค

เหมือนฝันกุมหน้าตัวเองแน่นขึ้นพร้อมกับคิดหาทางออกแต่คิดอย่างไรก็ไม่เป็นผลในเมื่อปลายกระบอกปืนจ่ออยู่ที่ขมับด้านซ้าย หากเธอตุกติกแม้แต่นิดเดียวมีหวังลูกตะกั่วได้วิ่งเข้าไปทักทายมันสมองเธอแน่นอนวายุรู้สึกหวาดหวั่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เขาพยายามสูดลมหายใจเข้าปอดขณะที่หัวใจเต้นรัว ดวงตาที่สบกับเหมือนฝันนั้นมันมีอะไรบางอย่างบอกเอาไว้และเขาอ่านมันออกหญิงสาวพยักหน้าให้กับเขาเพื่อเตรียมตัวทำอะไรบางอย่างแต่เขากลับส่ายหัวให้เธออยู่เฉยๆ อย่าทำอะไรทว่ามันกลับไม่ทันเสียแล้วเหมือนฝันใช้วิชาเอาตัวรอดจากการถูกจับเป็นตัวประกันที่ได้เรียนมาเมื่อตอนเข้าชมรมสมัยมหาวิทยาลัยแล้วกระทุ้งหน้าท้องคนร้ายก่อนจะบิดแขนข้างที่มีปืนให้ยกขึ้นฟ้าความชุลมุนเกิดขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัวเหมือนฝันรีบวิ่งไปหาวายุ ภูริโกรธขึ้นขีดสุดเลยเล็งปืนไปยังเหมือนฝันแล้วเหนียวไกยิงทว่าคนที่รับกระสุนแทนกลับเป็นวายุ เขาใช้ตัวเองบังร่างอวบนั้นไว้แล้วทรุดตัวล้มลง“พี่ลม”หญิงสาวกรี๊ดออกมาสุดเสียงแล้วประคองร่างเลือดท่วมนั้นเอาไว้ จากนั้นเสียงปืนดังขึ้นอีกหลายนัดจากการวิสามัญคนร้าย“พี่ลม ไม่นะ อย่าเป็นอะไรนะ ฟื้นสิ” เธอพยายามตบหน้าเขาเบา

“เฮ้ย! พวกนั้นหายไปไหน” ชายใบหน้าดุดันมีรอยบากระหว่างหัวคิ้วร้องตะโกนขึ้นสุดเสียงชายที่เหลือวิ่งหน้าตั้งเข้ามาแล้วกวาดตามองรอบบริเวณไม่เห็นแม่แต่เงาของพวกผู้หญิงที่พวกเขาจับมาเป็นตัวประกันเพื่อเรียกค่าไถ่ ทิ้งไว้เพียงหนวดกุ้งรัดแขนเอาไว้ให้ดูต่างหน้าก็เท่านั้น“ไปตามหาตัวพวกมันสิวะ แล้วเอาตัวกลับมาให้ได้ยืนเซ่ออยู่ทำไม”ภูริตวาดลูกน้องลั่นแล้วไล่ด้วยความเดือดดาลก่อนจะวิ่งไปอีกทางเพื่อตามหาเพราะเหลือเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเท่านั้นก็ได้เวลานัดกับวายุแล้วบริเวณริมป่าละเมาะเหมือนฝันกึ่งเดินกึ่งวิ่งนำหน้าเพื่อมองหาลู่ทางและเข้าใกล้เขตหมู่บ้านคนเพื่อขอความช่วยเหลือทว่ามองไปทางไหนก็เห็นแต่ความมืดมิดเสียงวิ่งจากเบื้องหลังด้วยความเร็วพร้อมกับแสงไฟฉายสาดส่องไปมาทำให้รู้ว่าพวกมันใกล้เข้ามาถึงเต็มทีแล้ว“คุณณิ คุณน้ำ เร็วกว่านี้หน่อยค่ะ พวกมันตามมาแล้ว”เหมือนฝันเร่งสองสาวที่เดินรั้งท้ายส่วนตัวเองนั้นก็เริ่มเหนื่อยหอบเพราะสุขภาพไม่แข็งแรง“เฮ้ย พวกมันอยู่นั้น หยุดนะเว้ย”ความกลัวทำให้วารินทร์สั่นไปทั้งตัววิ่งมองหลังจนไม่ทันระวังสะดุดหินล้มลงบนทางลูกรังจนข้อเท้าพลิกทำให้ลุกขึ้นเดินต่อไม่ได้ พอมอ

ทุกคนมานั่งประจำที่ตัวเองกันหมดแล้วยกเว้นเพียงเหมือนฝันเท่านั้นที่ยังไม่กลับมา“ยัยฝันไปไหน ตั้งแต่แม่ยกถาดอาหารออกมายังไม่เห็นเลย”“น่าจะเอาเสื้อไปเก็บมั่งครับ แต่ก็ไปนานแล้วนะครับ” ตรีวิทย์บอกแล้วยืดคอขึ้นมองไปยังโรงจอดรถ“ถ้างั้นเดี๋ยวป้าไปตามให้นะคะ” ป้ามาลีอาสแล้วก็เดินออกไปไม่นานก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งกลับมาด้วยสีหน้าตื่นในมือมีรองเท้าอยู่ข้างหนึ่งซึ่งวายุจำได้เป็นอย่างดีว่าเป็นของเหมือนฝัน หัวใจเขากระตุกวูบขึ้นมาแล้วรีบล้วงโทรศัพท์ออกมาเปิดกล้องวงจรปิดดูทันทีเขาขบกรามแน่นเมื่อเห็นผู้ชายตัวใหญ่สองคนกำลังหิ้วปีกร่างไร้สติออกไปจากบ้านอย่างเงียบ ๆ โดยหลบเลี่ยงสายตาจากคนทั้งบ้านโดยไม่มีใครสังเกตเห็น“ต้องเป็นฝีมือไอ้ภูริแน่นอน” วายุสบถออกมา“คนเดียวกันกับที่เคยจับฟ้าไปน่ะเหรอ” ชายหนุ่มพยักหน้ารับอนุชได้ยินแบบนั้นก็เข่าอ่อนทำท่าจะเป็นลมจนเหมือนฟ้าต้องรีบพยุงและพาไปนั่งเก้าอี้ตัวที่ใกล้ที่สุด ป้ามาลีรีบไปหายาดมมาให้ทันที“ผมพลาดเองที่ละหลวมความปลอดภัยเพราะคิดว่าคนอยู่เยอะกันขณะนี้มันคงไม่กล้าลงมือ”สองมือกำแน่นเข้าหากันเพราะรู้สึกเป็นห่วงเหมือนฝันจับใจ ไม่นานเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นตอนแรก