Novels by พันธกา มัสญาภา มัสยาปลา

แฟ้มเอกสารสีดำนับสิบถูกขนมากองไว้บนโต๊ะทำงานของประธานบริษัทคนใหม่ของ Wind Thai จำกัด สาวหน้าหวานผมยาวปะบ่าสวมชุดสูทกระโปรงสีดำยืนประหม่าอยู่ฝั่งตรงข้ามเลขานุการ นั้นคือตำแหน่งของเธอซึ่งถูกปรับเปลี่ยนจากแผนกบัญชีเมื่อไม่กี่วันก่อนเพื่อมาเป็นผู้ช่วยของประธานบริษัทคนใหม่ ตอนได้ยินว่าเขาหน้าตาหล่อ สูงจนต้องหารูปถ่ายมาดูเธอเองก็ดีใจจนเนื้อเต้นทว่า...ตอนนี้กลับคิดผิดถนัดเพราะความหล่อมันช่างตรงกันข้ามกับบุคลิกเสียจริง รู้สึกเย็นสันหลังวาบทุกครั้งเมื่อเขาเหลือบมองมา“คุณวายุครับ นี่คุณเอนจอยเป็นเลขาฯ ที่จะมาช่วยงานคุณวายุครับ”ชินมัยเอ่ยแนะนำเลขาฯคนใหม่เพื่อทำลายบรรยากาศอึดอัดในห้องทำงานนิสัยเย็นชาแบบนี้ลำพังตัวเขาไม่เท่าไรหรอกเพราะรู้สึกชินกับมาดขรึมของคนที่เป็นทั้งเจ้านายและเพื่อนสมัยเรียนมัธยมจึงรู้จักนิสัยของวายุเป็นอย่างดี“สวัสดีค่ะ คุณวายุ”เอนจอยรีบยกมือขึ้นไหว้แม้อีกฝ่ายจะมีอายุน้อยกว่าแต่ว่าตำแหน่งกลับสูงกว่าหลายเท่านัก“อืม ผมฝากงานด้วยแล้วกันนะ”พูดเสียงเรียบปราศจากรอยิ้มพลางหยิบแฟ้มเอกสารย้อนหลังของบริษัทมาเปิดดูเพื่อศึกษาอีกครั้งหลังจากก่อนหน้านี้เคยให้ชินมันถ่ายเอกสารส่งไปให

“แม่! ลูกชิ้นปิ้งของพี่ที่ทำงานฝันสั่งเอาไว้เสร็จหรือยัง”รุ่งเช้าของอีกวันเหมือนฝันแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วเดินเข้าไปในห้องครัวซึ่งมีอนุชกำลังยืนเสียบลูกชิ้นสำหรับเตรียมขายเย็นนี้“เสร็จแล้ว แม่แยกเป็นชุดวางไว้บนโต๊ะกับข้าวนั่นไง”“แล้วแม่ปิ้งเผื่อฝันไหม” เหมือนฝันเดินเข้าไปโอบกอดเอาคางเกยไหล่ออดอ้อนคนเป็นแม่ราวกับเป็นเด็กน้อยอนุชวางไม้เสียบลูกชิ้นในมือแล้วหันกลับมา “เผื่อสิ แม่รู้ว่าแกต้องถามหาอยู่แล้วก็เลยปิ้งไส้กรอกลมควันกับเอ็นหมูไว้ให้“”แล้วกินทุกวันไม่เบื่อหรือไง” เอ่ยถามขึ้นอีกครั้ง“จะเบื่อได้ยังไงน้ำจิ้มของแม่อร่อยขนาดนี้ งั้นฝันไปทำงานก่อนนะ”พูดจบร่างอวบก็ก้มลงไปหอมแก้มแม่ซ้ายขวาก่อนจะเหลือบไปเห็นทอรุ้งเดินลงมาจากด้านบนพอดี“พี่ฝัน รุ้งขอติดรถไปลงหน้าปากซอยหน่อยสิ” ยกมือป้องปากหาวขณะเอ่ยพูดกับคนเป็นลูกผู้พี่“อือ ได้ดิ แล้วนั้นใต้ตาคล้ำเชียว ช่วงนี้นอนดึกบ่อยทำอะไรไม่ยอมหลับไม่ยอมนอน”“อ่านหนังสือเตรียมสอบค่ะ”เหมือนฝันย่นคิ้วเข้าหากัน“สอบ? สอบอะไร? แกเพิ่งเปิดเทอมได้อาทิตย์เดียวเอง”“สอบ TOPIKภาษาเกาหลีค่ะ” ทอรุ้งเขยิบเข้าไปกระซิบข้างหู เหมือนฝันเพื่อให้ได้ยินกันสองคนแล

ช่วงเย็นหลังจากเลิกงานเหมือนฝันก็เก็บอุปกรณ์เข้าที่โดยไม่ลืมหยิบแผ่นกระดาษรายการลูกชิ้นปิ้งจากพี่ๆ ในทีมมาด้วยเหมือนฝันขับรถสองล้อคู่ใจกลับมาบ้านหลังเล็กที่เธอเก็บเงินดาวน์และผ่อนเองมาตั้งแต่สมัยเรียนปีสองซึ่งอีกไม่กี่เดือนเธอก็จะจ่ายมันหมดแล้วตั้งแต่ช่วงเรียนมหาวิทยาลัยเหมือนฝันก็กลายมาเป็นเสาหลักของครอบครัว พ่อเสียชีวิตด้วยโรคร้ายแบบกะทันหัน ส่วนแม่เองต้องผ่าตัดกระดูกสันหลังเลยไม่สามารถทำงานหนัก ๆ ได้อาชีพที่ท่านพอจะทำได้เพื่อแบ่งเบาภาระคนในครอบครัวคือการปิ้งลูกชิ้นขายช่วงเย็นเท่านั้น ทว่าน้ำจิ้มรสเด็ดกลับทำให้ลูกค้าติดใจจนต้องมาต่อคิวยาว“มาแม่ เดี๋ยวฝันช่วย”แย่งตะกร้าใบเล็กในมือจากแม่มาแล้วจับปิ้งบนเตาร้อนทันที เหลือบตามองบัตรคิวแล้วลูกค้าคนนี้เป็นคนสุดท้ายของวัน นั่นแสดงว่าขายเร็วจนหมดตั้งแต่หัวค่ำ“จะมาช่วยทำไม กลับมาจากทำงานเหนื่อย ๆ ขึ้นไปอาบน้ำกินข้าวแล้วพักผ่อนเถอะ วันนี้แม่ทำแกงพะแนงเนื้อของโปรดแกไว้ด้วยนะ”“ไม่ดีกว่าจ้ะ ช่วยแม่เก็บร้านเสร็จก่อนค่อยกิน อีกอย่างฝันไม่ชอบกินข้าวคนเดียวมันไม่อร่อย” ปากพูดมือก็ง่วนอยู่กับการพลิกลูกชิ้นในมือไปมาหลังจากลูกค้าคนสุดท้ายเดินไปแ

“ฝัน! ไม่กินข้าวก่อนเหรอลูก”“ไม่อ่าแม่ สายแล้ว เดี๋ยวฝันไปทำงานไม่ทัน”เหมือนฝันตะโกนตอบคนเป็นแม่พร้อมกับก้าวขาขึ้นค่อมมอเตอร์ไซค์คู่ใจส่วนมือก็ประวิงกับการสวมหมวกกันน็อคสีชมพูหวานก่อนจะสตาร์ทเครื่องแล้วบิดออกไปอนุชชะเง้อมองตามร่างลูกสาวคนเล็กของบ้านแล้วส่ายหัวไปมาปีนี้เหมือนฝันอายุ 28 ปีแล้ว ทว่าเจ้าตัวยังกระโดกกระเดกเป็นม้าดีดกะโหลกอยู่เลยแล้วแบบนี้จะได้แต่งงานออกเหย้าออกเรือนเหมือนพี่สาวเมื่อไร“อ้าว! นังนี่ก็อีกคน ตื่นสายเหมือนกันเหรอ”บ่นลูกสาวเสร็จอนุชก็หันไปเจอกับหลานสาวซึ่งกำลังเดินย่องลงบันไดบ้านเพื่อไปโรงเรียน“แฮ ๆ รุ้งไปเรียนก่อนนะป้า” พูดจบทอรุ้งก็วิ่งปรูดออกจากบ้านไปทันที ขืนชักช้ากว่านี้คงถูกคนเป็นป้าบ่นจนหูชาแน่นอน“พอกันทั้งลูกทั้งหลานก็พากันตื่นสาย”ทอรุ้งเป็นลูกของน้องสาวเธอซึ่งตายไปตั้งแต่เด็กสาวยังเด็กส่วนพ่อของมันก็ไปมีเมียใหม่ไม่มาดูดำดูดีลูกในใส้เลยสักครั้ง ด้วยความสงสารอนุชจึงรับมาเลี้ยงเพราะถึงอย่างไรแล้วก็เป็นสายเลือดเดียวกันบ้านหลังนี้เมื่อก่อนอยู่กันสี่คนซึ่งล้วนเป็นผู้หญิงทั้งหมด ทว่าลูกสาวคนโตของเธอได้แต่งงานไปเมื่อสองปีที่แล้ว ยามนี้บ้านหลังเล็กจึงเ

เช้ามืดของวันนั้น...มนลิตาปรือตาขึ้นมาเมื่อรู้สึกว่าร่างกายถูกรบกวน เธอสะลืมสะลือเพราะมันยังเป็นเช้ามืดอยู่ มือหนาถูกสอดผ่านใต้ชุดนอนมากอบกุมเนินอกอิ่ม ร่างอ้วนสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อยอดจิ๋วปลายอกถูกสะกิดด้วยปลายนิ้วหนา“พี่เวย์ ไหนบอกว่าเหนื่อยไงคะ”“นั้นมันเมื่อคืน แต่นี้มันเช้าแล้ว”เขากระซิบบอกคนตัวกลมก่อนจะใช้แขนตวัดเธอให้พลิกกลับมาแล้วใช้มืออีกข้างแกะเม็ดกระดุมชุดนอนออกอย่างง่ายดาย ไม่นานท่อนบนก็ไร้สิ่งปกปิดเผยให้เห็นทรวงอกอวบใบหน้าหล่อก้มลงเลียตรงยอดเชอรี่ ก่อนดูดดึงหนัก ๆ พอให้สะดุ้ง เธอคาดเดาไม่ได้ว่าเขาจะทำอะไร บางครั้งยอดอกก็ถูกจับบิด บางทีก็ขยี้ดึงดัน บางจังหวะก็หนีบขึ้นมาดูดเต็มแรง“อืม...”สติของมนลิตาแทบเลือนราง มือใหญ่เลื่อนไปลูบไล้ผิวกายนุ่มเนียน ขณะที่หญิงสาวแอ่นตัวให้เขาเชยชม กางเกงนอนตัวเคืองถูกรูดลงไปกองอยู่ตรงข้อเท้าริมฝีปากหวานพรมความร้อนตั้งแต่ซอกหู เนินอก และหน้าท้อง สัมผัสโอ้โลมทั่วร่างกายส่งผลให้อารมณ์ถูกปลุกเร้าให้พุ่งทะยานจนรู้สึกวูบวาบขึ้นสมอง“อ๊า หวาน” ชายหนุ่มรำพึงในลำคอแม้ไม่ได้พิศวาสทางความรู้สึกแต่มีสิ่งหนึ่งที่เขาติดใจก็คือร่างกายของมนลิตา ไม่ว่าจะจ

บรรยากาศภายในรถเงียบเชียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน มนลิตาเบือนหน้ามองออกไปยังนอกหน้าต่างรถ ไม่นานรถเคลื่อนมาจอดริมฟุตบาต หญิงสาวยืดตัวชะเง้อคอขึ้นมองไปรอบ ๆ เห็นร้านอาหารตั้งแถวเรียงราย“จอดรถทำไมคะ”“หิวข้าว ถ้าไม่กินก็นั่งรออยู่บนรถเนี่ยแหละ”“เรื่องอะไรจะไม่กินหิวเหมือนกัน ตอนนี้มนกินช้างได้เป็นตัวแล้ว”หญิงสาวหันไปแห้วเสียงใส่เขาแล้วเปิดประตูรถเดินนำหน้าไป เวทัศยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยแล้วหุบลงก้าวเท้ายาว ๆ เดินตามหลังมนลิตาเลือกร้านอาหารร้านหนึ่งซึ่งค่อนข้างดูสะอาดและรูปจานอาหารค่อนข้างน่ากิน เธอพลิกเมนูไปมาไม่รู้ว่าจะกินอะไรดีจึงเงยหน้าถามเจ้าของร้านซึ่งเดินมารับออเดอร์ด้วยตัวเอง“ไม่ทราบว่าที่ร้านมีเมนูอะไรแนะนำไหมคะ”ชายวัยกลางคนเหลือบมองหน้ากลม ๆ สลับกับหน้าของเวทัศแล้วอมยิ้ม ก่อนจะเอื้อมมือไปพลิกหน้าเมนูอาหารให้ดู“หอยนางรมทรงเครื่องเลยหนู หอยสด เครื่องเคียงแน่นและที่สำคัญดึ้งดั้งแน่นอน”ชายแก่ยกคิ้วหลิวตามองสลับไปมาระหว่างเวทัศและมนลิตาด้วยสายตามีเลศนัยแอบแฝง หญิงสาวเข้าใจในความหมายของกิริยานั้นจึงรีบ ยกมือขึ้นโบกปฏิเสธทันที“ฉันกับเขาเป็นเจ้านายกับลูกน้องกันค่ะ”“อ้า

“ท่านประธาน”ต้นรีบยกวางขนมปังในมือลงแล้วยกมือไหว้อย่างนอบน้อม เขารับไว้เพียงส่ง ๆ ทว่าดวงตากลับจดจ้องไปยังคนเจ้าเนื้อซึ่งเบือนหน้าไปทางอื่นเพื่อหลบสายตา จะให้จ้องได้ไงแค่น้ำเสียงเมื่อครู่มันก็ทำให้รู้แล้วว่าเขาพร้อมเด็ดหัวเธอแล้วเอามีดสับเป็นชิ้น ๆ“คุณขับรถเป็นใช่ไหม”เวทัศก้าวเข้ามาหยุดต่อหน้าของต้น ชายหนุ่มรีบพยักหน้างึก ๆ ให้แทนคำตอบ ไม่นานกุญแจรถที่อยู่ในกระเป๋าของมนลิตาก็ถูกยัดใส่มือเขาทันที“ดี งั้นช่วยขับรถของมนลิตากลับไปด้วยและพรุ่งนี้ก็ขับไปให้เธอที่ทำงาน”“ได้ไงอ่าพี่เวย์ เอ้ย คุณเวทัศ นั้นมันรถของมนนะแล้วพรุ่งนี้มนจะไปทำงานยังไง”หญิงสาวพยายามจะเข้าไปยื้อแย่งกุญแจรถแต่เพราะความสูงที่ห่างกันเกือบสามสิบเซ็นติเมตรทำให้เขาใช้มือดันหน้าผากเอาไว้และตัดสินใจรวบแขนดึงเข้าหาแผงอกกลายเป็นกอดรัดเอาไว้“เรื่องนั้นเอาไว้จัดการทีหลัง แต่ตอนนี้เธอต้องกลับบ้านกับฉันก่อน”“ไม่เป็นไรค่ะ มนมาเองได้ก็กลับเองได้ ปล่อย!”คนตัวอ้วนพยายามขัดขืนแม้จะรูปร่างเจ้าเนื้อแค่ไหนแต่ผู้หญิงก็คือผู้หญิงไม่สามารถสู้แรงผู้ชายได้เลย ยิ่งดิ้นก็ยิ่งเหนื่อยแถมวันนี้เธอใช้พลังงานไปจนหมดแล้วจึงไม่เหลือเรี่ยวแรงมา

ร่างสูงในชุดสูทสีดำยังคงเดินวนอยู่ในห้องทำงานบนตึกสูงของสถานีโทรทัศน์ออกอากาศ ปกติแล้วเขาต้องกลับบ้านไปตั้งแต่หกโมงเย็นทว่านี้ก็เกือบสองทุ่มแล้วเจ้าตัวยังคงหมกตัวอยู่ในห้องทำงาน สายตาเหลือบมองดูโทรศัพท์และประตูห้องทำงานเป็นระยะก่อนหน้านี้เวทัศสั่งกับท๊อปว่าหากได้ข่าวของมาลิตาและช่างภาพที่ติดตามไปด้วยให้รีบขึ้นมาบอกและระหว่างนั้นเจ้าตัวก็พยายามกดโทรหาคนเป็นเมียอยู่ไม่ขาด แต่เธอก็ไม่ยอมรับสายบางครั้งก็ตัดสายทิ้งอีกต่างหากก๊อก ๆ ขณะกำลังนั่งใช้นิ้วเคาะลงบนโต๊ะเสียงเคาะประตูดังขึ้นดึงอารมณ์คุกรุ่นกลับมา ชายหนุ่มจึงเอ่ยอนุญาตให้เข้ามาได้“ท่านประธานคะ คุณท๊อปโทรขึ้นมาบอกว่าติดต่อนักข่าวภาคสนามคนนั้นได้แล้วค่ะ แถมเธอยังเป็นคนเจอเหยื่อที่หายแล้วค่ะ แต่ว่า...”สีหน้าของเลขาฯไม่ค่อยสู้ดีนัก ทำเอาคนเป็นห่วงไม่อยู่รอฟังอะไรทั้งนั้นขายาวรีบก้าวฉับ ๆ ตรงไปยังห้องส่งที่กำลังออกอากาศอยู่ในตอนนี้เสียงคุ้นเคยกำลังเล่าข่าวอยู่บนหน้าจอด้วยการถ่ายทอดสดมาจากที่เกิดเหตุ เขาเห็นใบหน้าอวบอิ่มนั้นปิดเปื้อนไปด้วยคราบเขม่าควัน แม้ใบหน้าจะเรียบนิ่งกับการอ่านข่าวแต่เขาก็มองเห็นความเหนื่อยล้าผ่านแววตาคู่นั้น

“ขณะนี้ดิฉันอยู่ในสถานที่เกิดเหตุของญาติผู้สูญหายแจ้งว่าชายคนสนิทได้อุ้มตัวหายไปตั้งแต่คืนวาน ซึ่งเช้าวันนี้เจ้าหน้าที่ตำรวจได้จับตัวชายคนสนิทได้แล้วนะคะ และกำลังสอบเค้นอย่างหนักว่านำตัวหญิงสาวไปไว้ ที่ไหน ล่าสุดเจ้าตัวให้การปฏิเสธและทำการยื่นประกันตัวไปแล้ว”มนลิตารายงานข่าวภาคสนามอย่างคล่องแคล่วก่อนภาพจะตัดไปยังห้องส่งสัญญาณและผู้ประกาศข่าวได้ทำการวิเคราะห์และอ่านส่วนที่เหลือหญิงสาวเก็บไมค์เข้าที่และยืนรอพร้อมกับช่างภาพบริเวณหน้าสถานีตำรวจขณะนั้นเองผู้ต้องสงสัยเดินลงมานักข่าวหลายสำนักก็วิ่งกรูเข้าไปรอบกรอบพร้อมกับยิงคำถามแต่เจ้าตัวก็ยังคงปิดปากเงียบและรีบก้าวเท้าขึ้นรถที่มีคนมารับออกไปอย่างไวคนเจ้าเนื้อถึงกับห่อไหล่เข้าหากันเมื่อไม่ได้ข่าวอะไรเพิ่มเติมเลยแต่แล้วสายตาดุจเหยี่ยวของเธอก็ทำงานเมื่อหันไปเจอญาติของหญิงสาวที่หายตัวไปและเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนเธอจึงเลือกเดินตามไปเงียบ ๆ“สวัสดีค่ะ ฉันเป็นนักข่าวจากช่องxx อยากจะขอ...”“ไม่ค่ะ ฉันไม่ให้สัมภาษณ์อะไรทั้งนั้น ลูกสาวฉันหายไปทั้งคนคงไม่มีอารมณ์มานั่งตอบคำถามนักข่าวจากช่องไหนหรอก”ใบหน้าเหี่ยวย่นเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัดดวงตาหมองคล

มื้อเช้าในแต่ละวันต้องเป็นอาหารที่ประกอบไปด้วยข้าวเท่านั้นเพราะเธอรู้ว่าเวทัศไม่ชอบกินอาหารจำพวกขนมปังหรือBreakfast วันนี้เมนูหลักจึงเป็นโจ๊กหมูเด้งหญิงสาวเลือกใช้เป็นข้าวสำเร็จที่เอาไว้ทำโจ๊กโดยเฉพาะจะได้ไม่เสียเวลาในการต้มข้าวให้เปื่อยเพราะหากต้องมานั่งเคี่ยวเองคงใช้เวลาหลายชั่วโมงแน่นอนเตรียมอาหารตั้งโต๊ะเสร็จครู่เดียวเวทัศก็ลงมาจากห้องนอน ใบหน้าหล่อยังคงเย็นชาเหมือนเดิมเรียกว่าเป็นปกติของเธอเลยดีกว่าที่จะต้องเห็นสีหน้าแบบนั้นทุกวันเขาเดินมานั่งเก้าอี้ตัวเดิมฝั่งตรงข้ามเธอ ดวงตาคมตวัดมองคนเจ้าเนื้อตรงหน้า ก่อนจะวางบางอย่างลงบนโต๊ะ หญิงสาวเบิกตากว้างเพราะลืมไปเสียสนิทเลย“อย่าลืมกินล่ะ ฉันไม่อยากมีลูกกับเธอ”มันช่างเป็นคำพูดแสนเจ็บปวดแต่เธอก็ตอบรับสั้น ๆ ด้วยคำว่า “ค่ะ”มืออวบเอื้อมไปหยิบแผงยาคุมไปหย่อนลงกระเป๋าแล้วเลือกนั่งทานมื้อเช้าอย่างเงียบ ๆ ทุกอย่างดำเนินไปเฉกเช่นทุกวันจนกระทั่งเสียงเรียกเข้าจากสมาร์ตโฟนบนโต๊ะดังขึ้นปิ๊บ ปิ๊บ ปิ๊บมนลิตารีบเอื้อมไปหยิบขึ้นมาดูเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์ของหัวหน้างานก็ถึงกับขมวดคิ้วเพราะปกติแล้วเขาจะไม่ค่อยโทรมาเวลานี้นอกเสียจากว่ามีข่าวด่วนหรือ

ดวงตาคู่หวานนอนมองเพดานน้ำตากลิ้งลงข้างแก้มเธอตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจึงทำให้หมดสติไป ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกทีก็มานอนอยู่ในห้องนี้แล้ว“กุน เป็นยังไงบ้างลูกเจ็บตรงไหนไหม”หญิงสูงวัยหากประเมินด้วยสายตาอายุคงเกินหกสิบแล้วเดินเข้ามาหาโดยมีตวิศาพยุงเข้ามา“แม่ครู”ปีกุนเท้าศอกพยุงร่างกายตัวเองลุกขึ้นนั่งด้วยความยากลำบากเพราะเธอก็ได้รับบาดเจ็บจากการหกล้มเหมือนกันรำไพเป็นแม่ครูดูแลสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าเติมรักซึ่งท่านเป็นคนดูแลเด็ก ๆ ทุกคนกว่าร้อยชีวิต ด้วยความที่ท่านมีความเมตตาจึงเลี้ยงกลุ่มเด็กถูกทอดทิ้งเหล่านี้ให้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ทำงานหลายคนแล้วแต่ไม่มีกี่คนหรอกที่จะไม่ลืมบุญคุณและยังกลับมาช่วยเหลือสถานชุบเลี้ยงแห่งนี้และหนึ่งในนั้นก็คือปีกุนและตวิศา“โธ่ ลูกคงตกใจแย่เลยใช่ไหม” มือเหี่ยวย่นยกขึ้นลูบหัวเมื่อรับรู้เรื่องราวจากตวิศาเธอก็รีบติดสอยห้อยตามมาด้วยความเป็นห่วง ความโล่งใจผุดขึ้นมาในอกเมื่อเห็นว่าปีกุนไม่ได้เป็นอะไรมากก็ถือว่าเป็นการฟาดเคราะห์ไปก็แล้วกัน“แล้วเรื่องมันเป็นมายังไงแกถึงได้มาอยู่ในสภาพนี้”ตวิศากวาดตามองดูสภาพเพื่อนตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าแม้ว่าจะไม่ได้โดนรถชนแต่เนื้

เวลาเลื่อนมาจนกระทั่งใกล้ร้านปิดปีกุนพยายามชะเง้อคอมองไปยังโต๊ะสามริมระเบียงอีกครั้ง รอบนี้สองหนุ่มสาวไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว ไม่รู้ว่าทั้งคู่เช็คบิลออกไปตั้งแต่ตอนไหนเพราะช่วงเวลาตีหนึ่งกว่า ๆ เธอยังเห็นพวกเขาอยู่เลย“ทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้ว กลับบ้านได้“ผู้จัดการตะโกนบอกพนักงานในร้านทุกคนต่างรีบตรงไปยังล็อคเกอร์ด้วยสีหน้าอิดโรยจากความเหนื่อยล้า วันนี้เป็นวันศุกร์สิ้นเดือนลูกค้าจึงค่อนข้างเยอะทำให้ทุกรายการของร้านขายดีจนเด็กเสิร์ฟเดินขาขวิดกันเลยทีเดียวเวลาล่วงเลยไปจนกระทั่งตีสองปีกุนจึงเดินลัดเลาะออกมาด้านหลังซอย ซึ่งเชื่อมกันกับถนนเส้นหลักของย่านอโศก ตรงนั้นมีรถเมล์สายหลักวิ่งอยู่ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงถึงแม้นาน ๆ จะวิ่งมาครั้งหนึ่งก็ตามกว่าจะเดินมาถึงป้ายรถเมล์ก็ล่วงเลยมาเกือบจะตีสอง บริเวณนั้นมีไฟส่องสว่างตลอดทั้งแนวเธอจึงมั่นใจเรื่องความปลอดภัยขึ้นมานิดหน่อยถัดจากป้ายรถเมล์ไปไม่ไกลมีรถหรูคันหนึ่งจอดอยู่แต่เธอเลือกไม่สนใจเพราะเห็นจนชินตาแล้ว เมื่อร้านปิดนักดื่มมักจะมาจอดพ้อตรักกันอยู่เป็นประจำหญิงสาวพ่นลมหายใจออกมาอีกครั้ง แล้วล้วงกระเป๋าใบเล็กออกมาในนั้นไม่มีแบงค์ให้เลือกใช้จ่า

“เกิดอะไรขึ้นอ่ากุน”“ลูกค้าจะเอากระเป๋ามาคืนน่ะ บอกว่าสินค้ามีปัญหา เราถามหาใบเสร็จไปแล้วแต่ลูกค้าไม่มี” ปีกุนอธิบายปัญหาให้เพื่อนฟังอย่างใจเย็นแน่นอนว่าลูกค้าเจ้าปัญหาไม่ได้ใจเย็นอย่างที่คิดเอาไว้ เสียงแหลมปรี๊ดตะโกนขึ้นอีกครั้ง “ฉันจะคุยกับผู้จัดการเท่านั้น ไปตามมา!”“ฉันนี่แหละค่ะผู้จัดการแล้วก็เป็นคนขายกระเป๋าใบนี้ให้กับคุณ เมื่อสามสัปดาห์ก่อน”ดวงตาเหี่ยวเบิกขึ้นเมื่อนึกหน้าพนักงานขายได้ ตวิศาเดินไปหยิบถุงกระดาษใบนั้นแล้วล้วงเอากระเป๋าออกมาดูซึ่งมีรอยขีดข่วนอยู่หลายที่ แน่นอนว่ามันไม่ได้เกิดจากทางร้าน เพราะก่อนหน้านี้เธอเป็นคนตรวจดูเองกับมือ“เจอก็ดีแล้ว กระเป๋าร้านเธอมีปัญหาฉันต้องการเปลี่ยน” พูดไม่เต็มเสียงทั้งยังไม่กล้าสบตาอีกต่างหาก“ดิฉันคงทำเรื่องคืนกระเป๋าให้กับคุณลูกค้าไม่ได้ค่ะเพราะกระเป๋าใบนี้ซื้อไปเกือบเดือนแล้วและคุณลูกค้าเองก็ไม่มีใบเสร็จมายืนยันด้วย”ตวิศาปฏิเสธเสียงนุ่ม“พวกแกจะโกงฉันใช่ไหม ทุกคนดูเอาไว้นะคะอย่ามาซื้อร้านนี้เด็ดขาดสินค้าไม่ได้คุณภาพแถมยังคืนไม่ได้ด้วยไม่เห็นเหมือนโฆษณาเอาไว้เลย”ชี้นิ้วด่ากราดไปทั่วอีกทั้งปัดกระเป๋าตั้งโชว์ตกลงพื้นหลายใบปีกุนพยา

‘เตรียมแต่งแล้วจ้า...ไฮโซธามวัตฒ์เจ้าของอสังหาริมทรัพย์ยักษ์ใหญ่ของประเทศกับครูสาวที่หมั้นหมายกันมานานหลายปี ในที่สุดก็ได้ฤกษ์งามยามดีสั่นระฆังวิวาห์’นิ้วมืออวบเลื่อนอ่านข่าวบันเทิงในสมาร์ตโฟนพรางกดดูรูปของว่าที่เจ้าบ่าวดู มุมปากโค้งขึ้นนิดหนึ่งจนมองแทบไม่ทันแล้วก็หุบลงเจ้าของร่างอวบหนักเจ็ดสิบ สูงเพียงแค่ร้อยหกสิบห้าถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่รู้สึกเหมือนว่าตัวเองอกหักอีกครั้ง ครั้งแรกคือวันที่รู้ว่าผู้ชายที่เคยช่วยชีวิตไว้มีคนรักและหมั้นกันแล้ว ส่วนครั้งที่สองก็คือตอนนี้ที่พวกเขาประกาศว่ากำลังจะแต่งงานกันใบหน้ากลมเนียนใสซึ่งแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบาสะบัดหัวไล่ความคิดของตัวเองออกไป หากเธอแอบชอบคนที่ฐานะใกล้เคียงกันป่านนี้คงลงเอยด้วยการมีแฟนไปนานแล้ว ตอนนี้จึงเป็นแค่หมามองเครื่องบินเท่านั้น“อ่านข่าวคุณทามอยู่เหรอกุน”สาวสวยหน้าตาดีซึ่งอยู่ในชุดยูนิฟอร์มเดียวกันชะโงกมองหน้าจอมือถือเพื่อนรักและก็เห็นว่าเป็นจริงอย่างที่คิดเอาไว้ ไม่มีผิด‘ตวิศา’เป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของ ‘ปีกุน’ ซึ่งทั้งคู่เป็นเด็กกำพร้าถูกทอดทิ้งไว้ในสถานสงเคราะห์เด็กบ้านเติมรัก เมื่อเรียนจบมัธยมปลายสองสาวจึงตัดส