ไม่ได้ตั้งใจ(2)

ดวงตาคู่หวานนอนมองเพดานน้ำตากลิ้งลงข้างแก้มเธอตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจึงทำให้หมดสติไป ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกทีก็มานอนอยู่ในห้องนี้แล้ว

“กุน เป็นยังไงบ้างลูกเจ็บตรงไหนไหม”

หญิงสูงวัยหากประเมินด้วยสายตาอายุคงเกินหกสิบแล้วเดินเข้ามาหาโดยมีตวิศาพยุงเข้ามา

“แม่ครู”

ปีกุนเท้าศอกพยุงร่างกายตัวเองลุกขึ้นนั่งด้วยความยากลำบากเพราะเธอก็ได้รับบาดเจ็บจากการหกล้มเหมือนกัน

รำไพเป็นแม่ครูดูแลสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าเติมรักซึ่งท่านเป็นคนดูแลเด็ก ๆ ทุกคนกว่าร้อยชีวิต ด้วยความที่ท่านมีความเมตตาจึงเลี้ยงกลุ่มเด็กถูกทอดทิ้งเหล่านี้ให้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ทำงานหลายคนแล้ว

แต่ไม่มีกี่คนหรอกที่จะไม่ลืมบุญคุณและยังกลับมาช่วยเหลือสถานชุบเลี้ยงแห่งนี้และหนึ่งในนั้นก็คือปีกุนและตวิศา

“โธ่ ลูกคงตกใจแย่เลยใช่ไหม” มือเหี่ยวย่นยกขึ้นลูบหัว

เมื่อรับรู้เรื่องราวจากตวิศาเธอก็รีบติดสอยห้อยตามมาด้วยความเป็นห่วง ความโล่งใจผุดขึ้นมาในอกเมื่อเห็นว่าปีกุนไม่ได้เป็นอะไรมากก็ถือว่าเป็นการฟาดเคราะห์ไปก็แล้วกัน

“แล้วเรื่องมันเป็นมายังไงแกถึงได้มาอยู่ในสภาพนี้”

ตวิศากวาดตามองดูสภาพเพื่อนตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าแม้ว่าจะไม่ได้โดนรถชนแต่เนื้อตัวก็ถลอกปอกเปิกอยู่ไม่น้อย

“ฮึก ฉัน...ฮึก”

ภาพเหตุการณ์เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อฉายซ้ำเข้ามาในหัว หยดน้ำใสพรั่งพรูผ่านดวงตา หัวไหล่เริ่มสั่นสะท้านจากแรงสะอื้น

“ฉันเป็นต้นเหตุให้คุณอรกมลต้องตายอ่าตาล ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ”

มืออวบเอื้อมไปเขย่าแขนเพื่อน ความเสียใจหลั่งไหลออกมาผ่านดวงตา

“ไม่ได้ตั้งใจแล้วเธอจะไปยืนอยู่กลางถนนทำไม!”

เสียงทุ้มเกรี้ยวกราดนั้นทำเอาสามสาวและผู้คนในห้องนั้นหันกลับไปมองเป็นตาเดียว แต่เพียงแค่เสี้ยววินาทีเดียวร่างสูงกำยำก็พุ่งเข้ามาหา เขาคว้าเอาต้นแขนทั้งสองข้างออกแรงบีบจนเธอมีสีหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บ

“คุณธามคะ ฉันเจ็บ”

“เจ็บเหรอ มันไม่เจ็บเท่าฉันหรอก ฮึก เธอรู้ไหมว่าฉันต้อง...ต้อง”ดวงตาคู่คมรื้นไปด้วยหยาดน้ำใส

“ฉันต้องเสียทั้งคู่ชีวิตแล้วก็ลูกไป”

เหมือนฟ้าฟาดลงมากลางกระหม่อมของปีกุนแรงบีบอัดนวดเค้นก้อนเนื้อหัวใจข้างซ้าย ปากอ้าพะงาบขึ้นเพื่อเอาอากาศเข้าไปหายใจ

‘ลูก’ อย่างนั้นเหรอ

“คุณอรกมลท้องอย่างนั้นเหรอคะ”

“ใช่ เพราะเธอคนเดียวทำไมไม่ตาย ๆ ไปซะ ทำไมต้องมาพรากลูกพรากเมียฉันไปด้วย”

ครั้งนี้ไม่ได้แค่พูดเปล่าทว่าชายหนุ่มเปลี่ยนจากบีบหัวไหล่เป็นบีบคอขาวนั้นแทน ทุกคนต่างปรี่เข้าไปห้ามกันวุ่นวายเพราะว่าเป็นโรงพยาบาล

ปีกุนปล่อยมือร่วงลงพื้นและหลับตาลงเพื่อรอรับความตายจากเขา

ชีวิตมันต้องแลกด้วยชีวิตเท่านั้นมันถึงจะคู่ควร

“คุณธามครับ พอได้แล้วที่นี่มันเป็นโรงพยาบาล” บดินทร์ซึ่งเพิ่งมาถึงห้องฉุกเฉินรีบวิ่งเข้ามาดึงคนเป็นเจ้านายออก

กว่าจะดึงธามวัฒน์ออกมาได้ ลมหายใจเธอก็ขาดห้วงไปหลายครั้ง

แม่ครูรำไพรีบวิ่งเข้าไปดูปีกุนทันที ส่วนตวิศาก็รีบเดินมาคั่นกลางเอาไว้

ปีกุนก้าวเท้าลงจากเตียงแล้วทรุดตัวนั่งลงพนมมือขึ้น เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นราวกับจะขาดใจไม่ต่างกัน ยิ่งรู้ว่าผู้หญิงคนหนึ่งตั้งท้องและกำลังจะแต่งงานต้องมาตายเพราะเธอเป็นต้นเหตุมันเหมือนมีแผลลึกเกิดขึ้นในหัวใจ

“กุนขอโทษค่ะ กุนไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นอุบัติเหตุ” ก้มลงกราบแทบเท้าเขาเพื่อขอโทษ แต่ผู้กำลังสูญเสียกลับชักเท้าออก

ผู้หญิงคนนี้อ้างมาได้อย่างไรว่ามันเป็นอุบัติเหตุ หากเธอไม่ทะเล่อทะล่าไปยืนอยู่กลางถนน อรกมลคงไม่ต้องเข้าไปช่วยชีวิตอย่างนั้น

“คำก็ไม่ตั้งใจ สองคำก็ไม่ตั้งใจ ถ้าเธอรู้จักคิดและวิเคราะห์มากกว่านี้คงไม่ต้องมาเกิดเรื่องแบบนี้หรอก กี่ครั้งแล้วที่เธอใช้ชีวิตอยู่บนความประมาทจนต้องทำให้คนอื่นต้องเจ็บตัว”

เขาตะโกนลั่นใส่หน้าอีกครั้งและมันก็เป็นคำตอบให้ปีกุนรู้ว่าเขาจดจำเธอได้ตั้งแต่วันนั้น วันที่เขาเองก็เคยช่วยชีวิตเธอเอาไว้เหมือนกันและสองสถานการณ์ที่เกิดขึ้นมันเกิดเพราะคำว่า ‘เงิน’ แค่คำเดียว

“กุนขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ” ร้องไห้หนักจนร่างกายสั่นเทิ้ม

ธามวัฒน์เกลียดสีหน้านั้นมากที่สุด ยิ่งผู้หญิงคนนี้ทำตัวให้น่าสงสารมากเท่าไรเขายิ่งเกลียดเธอมากเท่านั้น

“เธอคิดว่าคำขอโทษพวกนั้นมันจะช่วยเยียวยาหัวใจคนอื่นได้หรือไง ถ้าทำผิดแล้วขอโทษก็หาย บ้านเมืองเราคงไม่ต้องมีกฎหมายเอาไว้ลงโทษคนทำผิดหรอก…นับจากนี้ไปเธอรอรับผลกรรมได้เลย”

เปลวไฟแห่งโทศะแผดเผาในหัวใจน้ำเสียงเต็มไปด้วยความเดือดดาลแววตานั้นเชือดเฉือนราวกับคมมีด

“จำเอาไว้ฉันเกลียดเธอและฉันจะทำทุกอย่างทุกทางให้เธอไม่มีความสุข” น้ำเสียงเย็นชาเข้มขึ้นแล้วยกมือขึ้นบีบคางเข้าหากัน

แม้จะเจ็บสักเท่าไรปีกุนก็ไม่ร้องขอให้เขาปล่อยเหมือนเมื่อครู่ บดินทร์ทนดูไม่ได้กำลังจะเข้าไปห้ามอีกครั้งทว่ากลับช้ากว่าหญิงสูงวัย

“คุณธาม” เอื้อมไปแตะแขน

“แม่ครูขอได้ไหม อย่าทำอะไรปีกุนเลย”

ธามวัฒน์หันขวับไปมองแววตาอ่อนลงก่อนจะปล่อยมือ เขาข่มอารมณ์พุ่งพล่านเอาไว้ แล้วก็เดินออกจากห้องนั้น

ร่างอวบแทบทรุดลงกับพื้นโชคยังดีตวิศาเข้าไปพยุงเอาไว้ได้ทัน หายใจหอบถี่จากการร้องไห้อย่างยาวนาน แม่ครูรำไพได้แค่ดึงเธอเข้ามากอดแล้วปล่อยให้ร้องไห้อยู่อย่างนั้น

เธอไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ไม่ได้อยากให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้