เจอกันอีกครั้ง(2)

แฟ้มเอกสารสีดำนับสิบถูกขนมากองไว้บนโต๊ะทำงานของประธานบริษัทคนใหม่ของ Wind Thai จำกัด สาวหน้าหวานผมยาวปะบ่าสวมชุดสูทกระโปรงสีดำยืนประหม่าอยู่ฝั่งตรงข้าม

เลขานุการ นั้นคือตำแหน่งของเธอซึ่งถูกปรับเปลี่ยนจากแผนกบัญชีเมื่อไม่กี่วันก่อนเพื่อมาเป็นผู้ช่วยของประธานบริษัทคนใหม่ ตอนได้ยินว่าเขาหน้าตาหล่อ สูงจนต้องหารูปถ่ายมาดูเธอเองก็ดีใจจนเนื้อเต้น

ทว่า...ตอนนี้กลับคิดผิดถนัดเพราะความหล่อมันช่างตรงกันข้ามกับบุคลิกเสียจริง รู้สึกเย็นสันหลังวาบทุกครั้งเมื่อเขาเหลือบมองมา

“คุณวายุครับ นี่คุณเอนจอยเป็นเลขาฯ ที่จะมาช่วยงานคุณวายุครับ”

ชินมัยเอ่ยแนะนำเลขาฯคนใหม่เพื่อทำลายบรรยากาศอึดอัดในห้องทำงาน

นิสัยเย็นชาแบบนี้ลำพังตัวเขาไม่เท่าไรหรอกเพราะรู้สึกชินกับมาดขรึมของคนที่เป็นทั้งเจ้านายและเพื่อนสมัยเรียนมัธยมจึงรู้จักนิสัยของวายุเป็นอย่างดี

“สวัสดีค่ะ คุณวายุ”

เอนจอยรีบยกมือขึ้นไหว้แม้อีกฝ่ายจะมีอายุน้อยกว่าแต่ว่าตำแหน่งกลับสูงกว่าหลายเท่านัก

“อืม ผมฝากงานด้วยแล้วกันนะ”

พูดเสียงเรียบปราศจากรอยิ้มพลางหยิบแฟ้มเอกสารย้อนหลังของบริษัทมาเปิดดูเพื่อศึกษาอีกครั้งหลังจากก่อนหน้านี้เคยให้ชินมันถ่ายเอกสารส่งไปให้ดูตอนที่ไปเรียนต่อยังต่างประเทศ

“ถ้างั้นจอยขอแจ้งตารางงานวันนี้แล้วกันนะคะ ช่วงบ่ายมีประชุมกับพนักงานทั้งบริษัทเพื่อแนะนำตัว แล้วก็หลังจากนั้นมีประชุมกับผู้บริหารและผู้ถือหุ้นค่ะ”

จบการรายงานของเอนจอยวายุพยักหน้ารับรู้แล้วบอกให้เลขาฯออกไปทำงานได้

ร่างสูงเอนหลังกับเก้าอี้หยิบสมาร์ตโฟนออกมาเลื่อนดูรูปถ่ายในนั้น รอยยิ้มสดในของเธอยังคงเหมือนเดิม ความรักของเธอกับเพื่อนเขาก็คงดีเหมือนกันไม่อย่างนั้นคงไม่แสดงออกว่ารักกันมากขนาดนี้

ขณะเลื่อนดูรูปถ่ายอยู่นั้นพลันหน้าจอก็เลือนหายเปลี่ยนเป็นสายเรียกเข้า ชายหนุ่มหม่นหัวคิ้วเข้าหากันเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเป็นคุณพ่อโทรเข้ามา

วินไทยคือพ่อของวายุและเป็นอดีตCEOผู้แสนใจดีของพนักงานทุกคน เขาวางมือจากธุรกิจเพื่อเกษียณตัวเองออกไปพักผ่อนตามช่วงอายุ

ทว่าวันนี้ต้องต่อสายหาเจ้าลูกชายก็เพราะกลับมาจากเมืองนอกแล้วแต่เจ้าตัวก็ไม่ยอมโทรบอกกันสักคำต้องให้เขารู้ข่าวจากผู้บริหารที่ยังทำงานอยู่ที่นั้นเหมือนเคย

“สวัสดีครับคุณพ่อ”

‘รับสายฉันได้แล้วเหรอ’

“ปกติผมก็รับสายคุณพ่อตลอด” เขายังคงตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

‘ก็นานเป็นชาติกว่าจะรับสายสักครั้ง แต่ก็ช่างมันเถอะ แล้วนี่กลับมาแล้วทำไมไม่กลับมานอนบ้าน ไปซุกหัวนอนที่ไหน’

“ผมไปนอนคอนโดฯ ครับ เคลียร์งานในบริษัทเสร็จผมถึงจะกลับบ้าน ถ้าคุณพ่อไม่มีอะไรแล้ว ผมขอวางสายนะครับจะทำงาน”

กำลังจะกดปุ่มวางสายก็ต้องชะงักมือเมื่อคนเป็นพ่อร้องผ่านปลายสายว่าอย่าเพิ่งวาง

“มีอะไรอีกเหรอครับ” น้ำเสียงติดรำคาญเล็กน้อย

“เสาร์นี้แกว่างหรือเปล่า”

“มีอะไรหรือเปล่าครับ” จะว่างหรือไม่ว่างมันขึ้นอยู่กับธุระที่พ่อเขาเอ่ยขึ้นมา

“คือว่าพ่อกับน้องสาวแกมีนัดกินข้าวกับหนูกรรณิการ์แล้วก็ถือว่าเป็นการฉลองไปในตัวที่แกกลับมา”

วินไทยพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นไม่นานก็ได้ยินเสียงถอนหายใจของอีกฝ่าย

“ถ้างั้นผมไม่ว่างครับ”

“พี่ลมห้ามไม่ว่างนะ น้ำนัดเพื่อนไว้แล้วไม่อย่างนั้นน้ำไปตามพี่ถึงบริษัทจริงๆ ด้วย”

เสียงแหวตะโกนแทรกเข้ามา เขาจำได้ว่าเป็นเสียงของยัยน้องสาวตัวแสบ

วายุหยุดนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะรับปากว่าไปก็ได้ขอให้ส่งเวลาและสถานที่นัดมาให้ก็พอแล้วก็กดวางสายไป สุดท้ายแล้วเขาก็ยังคงตามใจน้องสาวเหมือนเคยถึงแม้บางเรื่องจะไม่ชอบในก็ตาม ซึ่งก็เหมือนกับนัดครั้งนี้ไม่ได้เป็นแค่การไปกินข้าวแต่มันคือการนัดจับคู่ดูตัวเสียมากกว่า

ลมหายใจถูกพ่นออกมาพลูใหญ่แล้วสายตาก็ต้องชะงักเมื่อเหลือบไปเห็นชินมัยยืนยิ้มแป้นอยู่อีกฟากหนึ่งไม่ไกลส่วนในมือมีแฟ้มเอกสารถืออยู่

“เข้ามาตั้งแต่เมื่อไร”

“ก็เข้ามาพร้อมกันกับคุณวายุยังไงครับ” พูดง่ายๆ ก็คือเขายังไม่ได้ขยับตัวออกไปไหนเลยตั้งแต่แรก

“ได้ยินแล้วใช่ไหมที่ผมคุยโทรศัพท์กับพ่อ”

“ได้ยินชัดเต็มสองรูหูเลยครับ”

“ถ้าได้ยินก็รบกวนลงในตารางเวลาให้ผมด้วย”

“รับทราบครับ ท่านประธาน” ชินมัยตอบรับแล้วโค้งศีรษะให้เล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปทำงานของตัวเองต่อ

วายุนั่งมองผลประกอบการของแต่ละปีแล้วก็พนักหน้าเล็กน้อยพลางชื่นชมคนเป็นพ่ออยู่ในใจว่าบริหารงานดีจนได้กำไรเป็นกอบเป็นกำ จนกระทั่งสายตาเขาเลื่อนไปสะดุดกับช่องตารางค่าใช้จ่ายอันหนึ่งจึงเปลี่ยนไปหยิบแฟ้มอันอื่นขึ้นมาดูซึ่งมันก็ผิดปกติทุกอัน

จวนได้เวลาประชุมพนักงานหลักหลายร้อยตบเท้าเดินเข้ามาภายในห้องโถงขนาดใหญ่จนเกือบครบทุกแผนก มุมห้องโถงนั้นเหมือนฝันชะเง้ดคอมองประตูแล้วกวาดสายตามองซ้ายมองขวาเพื่อหาใครคนนั้น

“ว่าไงยัยฝัน เจอไหม?” พี่นิดาสะกิดหัวไหล่เบาๆ

“ไม่เจอเลยค่ะ พี่ดา”

“หรือว่าเขาไม่ได้ทำงานที่บริษัทเราแล้วมาติดต่องานก็เท่านั้น”

พี่สมรเอ่ยเสริมกับความว่าน่าจะเป็น

“สงสัยจะจริง ทุกแผนกก็เข้ามาครบหมดแล้ว” ใบหน้ากลมห่อเหี่ยวขึ้นมาทันที

หลังจากนั้นไม่นานเสียงฮือฮาภายในห้องประชุมดังขึ้นโดยเฉพาะเสียงของพนักงานสาว ๆ ทำให้เหมือนฝันละสายตาจากพื้นพรมสีแดงตรงปลายเท้าขึ้นมามอง

“พี่ลม” เธอมองเขาเต็มตาแล้วพึมพำชื่อเขาออกมา

ผู้ชายที่เธอพยายามสอดส่องสายตาหาก้าวเท้าขึ้นไปยืนอยู่บน

โพเดียมโดยมีผู้บริหารระดับสูงหลายคนยืนอยู่ด้านหลังอีกที

“สวัสดีครับ ผมวายุ จิรโชติ CEO คนใหม่ของที่นี่”

น้ำเสียงเข้มและทรงพลังทำเอาเหมือนฝันตกตะลึงไม่น้อย หูดับจนไม่ได้ยินเสียงอะไรรอบกาย ภายในสมองคิดวนจนตีกันไปหมด เขาไม่ใช่พนักงานแต่เป็นเจ้าของที่นี่เลยต่างหาก

พลันหัวใจที่ชุ่มชื่นก็กลับห่อเหี่ยวลง เมื่อการกลับมาเจอกันอีกครั้งกลับกลายเป็นว่ามันแสนไกลกว่าเดิม สุดท้ายแล้วเธอก็คงเป็นได้แค่หมาที่เฝ้ามองเครื่องบินบนท้องฟ้าก็เท่านั้น...