บทที่ 9 เป่าหู

บทที่ 9 เป่าหู

ฝั่งด้านซูหรง

เธอเดินกลับปาหาแม่สามีเห็นเธอแสดงสีหน้าไม่พอใจคงมีเรื่องเดียวคงเป็นเรื่องของเฟิงมี่ เธอรีบเข้าไปเป่าหูและใส่ให้แม่สามีเกลียดเฟิงมี่มากกว่าเดิม

“คุณแม่คะวันนี้นังเฟิงมี่มันทำเกินไปนะคะ เพราะมันคนเดียวเลยทำให้พี่ไคฉีต่อว่าฉัน ฉันไม่เจ็บปวดหรอกค่ะแต่พี่ไคฉีต่อว่าหย่งอี้หลานชายของคุณแม่ด้วย ดูสิคะเด็กตัวเล็ก ๆ ยังถูกมันทำให้พี่ไคฉีด่าได้” ซูหรงแสรงทำเป็นเสียใจซูเจี้ยนได้ยินเธอยิ่งไม่พอใจ ที่เฟิงมี่ทำให้หลายชายสุดที่รักถูกคนเป็นพ่อต่อว่า

“อะไรกัน!! นังเฟิงมี่นี่มันร้ายจริง ๆ ไม่ได้การแล้วฉันจะต้องอะไรสักอย่าง กล้าดียังไงถึงทำให้ไคฉีมาต่อว่าหย่งอี้ของฉัน ตอนนี้หย่งอี้คงหิวแล้วสินะ เธอช่วยไปเรียกลงมาด้านล่างที ฉันจะเข้าครัวทำอาหารให้หย่งอี้เอง เด็กกำลังโตต้องกินเยอะ ๆ นอนให้เพียงพอ ส่วนเรื่องนังเฟิงมี่กลับมาเมื่อไหร่ฉันจะกำราบเอง”

“ได้ค่ะคุณแม่ จริงสิวันนี้ฉันจะออกไปเลือกซื้อของที่พี่ไคฉีชอบที่ตลาดนะคะ เมื่อเช้าพี่ไคฉีดูอารมณ์ไม่ดีเลย”

“ดี ๆ เลือกซื้อของที่ดีต่อสุขภาพอย่าลืมซื้อขนมมาฝากหย่งอี้ด้วยล่ะ วันนี้สายแล้วคงไปเรียนไม่ทัน เอาไว้ค่อยไปพรุ่งนี้ก็แล้วกัน เรื่องเรียนไม่เห็นต้องเรียนให้ยุ่งยากแค่เพียงความรู้พื้นฐานก็เพียงพอแล้ว โตเมื่อไหร่ค่อยใช้เส้นสายพาหย่งอี้เข้ารับราชการก็ยังได้” ซูเจี้ยนเห็นว่าหลานชายของตัวเองไม่ชอบเรียนหนังสือ และเมื่อไหร่ที่เขาหยิบหนังสือมาอ่านมักจะเอาแต่ร้องไห้โยเย จึงเกิดความสงสารไม่อยากบังคับหย่งอี้ที่ยังเด็ก จึงเอาใจอยากทำอะไรไม่เคยต่อว่าเพราะเป็นหลานชายที่รักของเธอ

“ได้ค่ะคุณแม่ ขอบคุณคุณแม่นะคะที่เอ็นดูหย่งอี้ขนาดนี้”

“ฉันเอ็นดูเพราะหย่งอี้เป็นหลานของฉัน ไม่ให้เอ็นดูและรักหย่งอี้จะให้ฉันไปรักใคร นังเด็กเหลือขอฮว๋าเย่นั้นหรือ? หึ!! ไม่มีทาง แค่เห็นหน้าฉันก็ไม่อยากจะมองด้วยซ้ำจะให้ฉันเอ็นดูได้ยังไงไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขฉันเสียหน่อย” ซูหรงได้ยินคำพูดที่ออกจากปากของซูเจี้ยนทำให้เธอสบายใจและดีใจที่ตอนนี้แม่สามีโง่เขลาของเธอเชื่อเธอหมดทุกอย่าง แก่แถมยังโง่ดักดานคนที่ไม่ใช่เลือดเนื้อเชื้อไขคือหย่งอี้ลูกชายของเธอต่างหาก

หลังจากที่เรียกหย่งอี้ลงมาตามคำสั่งของซูเจี้ยน เธอจัดการแต่งแต้มใบหน้าและแต่งกายเพื่อออกไปข้างนอกไปที่เดิมที่เธอนัดพบกับฉู่อี้คนรักของเธอ ฉู่อี้เป็นอันธพานไม่มีอนาคตฐานะทางบ้านไม่ได้มีอะไรดีมากนัก จึงทำให้ครอบครัวของซูหรงไม่ชอบ เมื่อเธอตั้งท้องกับฉู่อี้เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ทางครอบครัวตระกูลมู่พาไคฉีมาสู่ขอเธอ เธอไม่อยากให้พ่อตัวเองไปฆ่าฉู่อี้จึงยอมแต่งงานกับไคฉีเพราะฐานะของไคฉีดีกว่าครอบครัวเธอเป็นไหน ๆ เมื่อแต่งงานเข้ามาเป็นคนตระกูลมู่แล้ว ซูหรงยังคงนัดพบกับฉูอี้จนถึงทุกวันนี้เพื่อที่จะได้ครอบครองสมบัติตระกูลมู่และมีเงินให้ฉู่อี้ใช้อยู่เรื่อยมาเขาจึงยอมเป็นชู้ของซูหรง

“หื้ม…พี่คิดถึงเธอจังเลย ช่วงนี้ทำไมไม่ค่อยมาหาพี่เท่าไหร่เลยหรือว่าไม่รักกันแล้ว” ฉู่อี้มักจะมาอยู่ที่ซอยแคบ ๆ เป็นประจำคล้ายเป็นที่ที่เขาจะมักใช้รีดไถเงินจากคนอื่นเมื่อเห็นหญิงสาวที่ตัวเองรักเดินเข้ามาเขารีบเดินเข้ามาหาพร้อมดึงกายของเธอเข้ามาโอบกอด

“จะเป็นอย่างไรได้ยังไง ฉันคิดถึงพี่จะตายแต่หาทางออกมาไม่ค่อยได้ ยิ่งช่วงนี้นังเฟิงมี่เกิดกินอะไรผิดขึ้นมาถึงได้กล้าขึ้นเสียงและตอบโต้อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน วันนี้ฉันต้องโดนไคฉีต่อว่ามาด้วยอารมณ์เสียเพราะนังเฟิงมี่คนเดียว”

“โธ่ ๆ คิดว่าเรื่องอะไรที่แท้ก็เรื่องน้องสะใภ้นี่เอง ที่ทำให้ที่รักของพี่ใบหน้าบูดบึ้งไม่เอาน่าเรื่องแค่นี้เองเดี๋ยวพี่จะจัดการให้ คิดถึงจังวันนี้ไปที่บ้านพี่ได้มั้ย? นานแล้วนะที่เราไม่ได้มีความสุขด้วยกัน”

“นั่นสิ.. หรือเพราะฉันไม่ได้รับความรักจากพี่กันนะถึงได้อารมณ์เสียง่าย ๆ วันนี้เรามามีความสุขกันดีกว่าแล้วค่อยคิดหาทางกำจัดนังเฟิงมี่กันทีหลัง” ใบหน้าบูดบึ้งของซูหรงยิ้มระเริงยกมือโอบกอดคอของฉู่อี้แน่นสายตาเย้ายวนก่อนจะเขย่งเท้าขึ้นหอมแก้มฉู่อี้อย่างไม่เขินอายและเกรงกลัวว่าคนอื่นจะเห็น

“เรื่องแค่นั้น เดี๋ยวพี่จะจัดการให้ไม่ว่าซูหรงจะให้พี่สั่งสอนหรือให้ฆ่ามันทิ้งพี่จะทำทุกอย่างตามที่เธอต้องการ แต่ตอนนี้พี่ต้องการร่างกายที่เย้ายวนของเธอไม่ไหวแล้ว เรามามีน้องให้หย่งอี้กันดีกว่า” พูดจบฉู่อี้กอดเอวของซูหรงกระชับเข้าใกล้ตัวเองมากขึ้นและก้มลงประทับจูบที่ริมฝีปากอย่างดุเดือดจนร่างเล็กหายใจหอบเหนื่อย ก่อนที่จะรีบถอนริมฝีปากและพากันเดินออกมาจากซอยนั้น โดยไม่รู้เลยว่าการกระทำทั้งหมดมีสายตาของเฟิงมี่ที่แอบมองอยู่

ฝั่งด้านเฟิงมี่เธอเห็นทั้งสองเดินออกมารีบเดินไปหาฮว๋าเย่ที่ยืนจ้องมองตุ๊กตาอยู่ในร้านของเล่น

“ฮว๋าเย่ลูกอยากได้อันนี้ใช่มั้ยเอาสิแม่จะซื้อให้”

“คุณแม่มาแล้วเหรอคะ หนูอยากได้คุณแม่จะซื้อให้จริง ๆ ใช่มั้ยคะ”

“ใช่สิจ๊ะ ถ้าลูกชอบก็หยิบเอามาเลยเราจะได้กลับบ้านกัน”

“หนูรักแม่ที่สุดเลยค่ะ” ฮว่๋าเย่ยิ้มกว้างหยิบตุ๊กตาขึ้นมากอดอย่างดีใจ เฟิงมี่พาเธอเดินไปหาเจ้าของร้านเพื่อจ่ายเงินและพาฮว๋าเย่กลับบ้าน ในใจเริ่มคิดไม่ตกว่าแผนที่ทั้งสองคนนั้นจะทำกับเธอต่อจากนี้คืออะไรกัน ไม่ว่าจะครั้งก่อนหรือครั้งนี้เธอคงหนีไม่พ้นชะตากรรมที่ต้องถูกทั้งสองคนนี้ปองร้ายสินะ

บ้านสกุลมู่

หลังจากที่พาฮว๋าเย่กลับมาจากข้างนอก เฟิงมี่เดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่มองซ้ายมองขวาไม่มีวี่แววของซูหรงเธอคงอยู่กับฉู่อี้ไม่กลับมา ส่วนแม่สามีเองก็เงียบแปลกไปกว่าทุกวันหรือนี่เป็นเวลานอนกลางวันของซูเจี้ยน

“คุณแม่คะ เรากลับขึ้นไปอยู่ชั้นบนคุณย่าจะไม่โมโหเอาเหรอคะ”

“ฮว๋าเย่ลูกไม่ต้องกลัวนะ ต่อให้ย่าโมโหหรือต่อว่าเราแม่ก็ไม่ยอมกลับไปอยู่ที่ห้องเก็บของอีกแล้ว เราขึ้นเอาของไปเก็บกันเถอะ จริงสิแม่มีเรื่องอะไรจะพูดกับลูกและอยากจะกำชับให้ลูกจำไว้ขึ้นใจต่อจากนี้ไม่ว่าใครเอาอะไรให้ลูกกิน อย่ากินเด็ดขาดนอกจากแม่เป็นคนยื่นให้เข้าใจมั้ย?” เด็กหญิงคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย

“ทำไมคะ แล้วถ้าคุณย่ายื่นของให้หนูล่ะคะ”

“ต่อให้เป็นคุณย่าลูกก็อย่ารับเข้าใจมั้ย ที่ผ่านมาคนในบ้านหลังนี้ไม่มีใครทำดีกับเราถ้าเกิดวันหนึ่งมีคนทำดีกับเรานั่นหมายความว่าเขามีเจตนาไม่ดี”

“เข้าใจแล้วค่ะคุณแม่” ฮว๋าเย่พยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะเดินนำเฟิงมี่ขึ้นไปที่ห้อง