MasukShare
บทที่ 10 อย่าคิดว่าจะยอมโดนทำฝ่ายเดียว
Terakhir Diperbarui:
2025-02-24 19:43:52บทที่ 10 อย่าคิดว่าจะยอมโดนทำฝ่ายเดียว
หลังจากที่พาฮว๋าเย่เหน็ดเหนื่อยมาทั้งวันเฟิงมี่ได้ให้ลูกสาวตัวน้อยนอนพักกลางวันส่วนตัวเธอเองก็จัดการเก็บเสื้อผ้าที่ซื้อมาใหม่วันนี้ ระหว่างนั้นก็คิดหาหนทางรับมือจากซูหรงและชู้ของเธอ
'จะทำยังไงดีนะ ฉันถึงจะรู้ว่าซูหรงมีแผนการอะไร? ทำยังไงฉันถึงจะปลอดภัยจากทั้งสองคนนี้ได้ แล้วเมื่อไหร่ที่หลวนหลงจะกลับมาฉันกับฮว๋าเย่จะได้ปลอดภัยเสียที แต่ทว่าเขากลับมาแล้วเชื่อฟังแม่ของเขาฉันเองจะพาฮว๋าเย่ออกจากบ้านหลังนี้ทันที ' เมื่อเธอจัดการเก็บเสื้อผ้าเสร็จจึงเดินไปทางหน้าต่างเห็นว่าตอนนี้ดวงตะวันเริ่มคล้อยต่ำลงมากแล้ว เธอเลยเดินลงมาด้านล่างเพื่อทำอาหารให้ฮว๋าเย่กิน
ตอนนั้นนั่นเองซูเจี้ยนกำลังนั่งจิบชาอยู่เห็นสะใภ้เล็กเดินลงมาจากชั้นบนเธอกวาดสายตามองตั้งแต่หัวจรดเท้าเห็นว่าเฟิงมี่สะใภ้เล็กเปลี่ยนแปลงการแต่งตัวจนแทบไม่เหมือนเดิม เธอไม่พอใจรีบวางแก้วชาลงพร้อมจิปากตำหนิออกมา
"ฮึ ฮึ ว่าแต่สะใภ้ของฉันแกเองก็ไม่เห็นจะต่างเลย มีเงินเข้าหน่อยก็เอาไปแต่งตัวซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ ที่แต่งตัวรัดรูปแบบนี้ตั้งใจจะไปให้ชู้ของแกดูสินะ เมื่อไหร่ลูกชายของฉันจะเลิกโง่เสียทีนะ ตาสว่างได้แล้วว่าแกมันแค่ผู้หญิงสำส่อน" เฟิงมี่กัดเม้มปากเงยหน้าจ้องมองซูเจี้ยนพร้อมเดินเข้ามาใกล้เธอโดยไม่เกรงกลัวเสมือนเมื่อก่อน
"แต่งตัวสวยแล้วต้องมีชู้ด้วยเหรอ? ฉันละสงสัยจริง ๆ อย่างนั้นนังแก่หงำเหงือกอย่างคุณแม่ก็มีชู้เหมือนกันสินะ ถึงมาต่อว่าฉันได้" สายตาของเฟิงมี่หันไปเห็นซูหรงกำลังเดินมาพอดีรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอแสยะยิ้มออกมาก่อนจะพูดต่อ "อ้อ ..ไม่ใช่แค่นังแก่หนังเหี่ยวแถมยังมีพี่สะใภ้ด้วยสินะที่มีชู้ วันๆ ฉันไม่เห็นทำอะไรเลยออกไปข้างนอกบ่อยว่าฉันอีก ใครกันแน่นะ...ที่น่าจะมีชู้มากกว่ากัน "
"นี่!!! นังบ้าแกพูดเรื่องอะไรกัน คุณแม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นคะ"ซูหรงใบหน้าซีดเซียวรีบเดินเข้ามาหาทั้งสองคนที่ยืนต่อล้อต่อเถียงกันอยู่
"นังเฟิงมี่ที่แท้แกมันก็คนเลวร้าย ปากดีนักใช่มั้ยหาว่าฉันแก่หงำเหงือกไม่พอยังต่อว่าสะใภ้ใหญ่อีกด้วย" ซูเจี้ยนลุกขึ้นยืนง้างมือจะตบที่ใบหน้าของเฟิงมี่หวังจะเอาเลือดออกจากปากเธอให้ได้ในวันนี้ไม่อย่างนั้นเธอคงนอนไม่หลับแน่ ๆ
"คุณแม่ฉันจะช่วยจับมันเองค่ะ" ซูหรงวางของที่ซื้อมาลงรีบเดิน เข้ามาจับตัวของเฟิงมี่จากด้านหลัง เฟิงมี่ไหวตัวหลบได้ทันยกเท้าถีบเข้าไปที่บั้นท้ายของซูหรงจนเธอถลาไปด้านหน้าถูกแม่สามีที่ง้างมืออยู่ทำให้ทั้งสองล้มอย่างไม่เป็นท่า เฟิงมี่กอดอกยืนจ้องมองหัวเราะออกมาอย่างพึงพอใจ
"คิดว่าฉันจะโง่ให้พวกแกจัดการอีกหรือไง ฉันไม่ใช่เฟิงมี่สะใภ้เล็กที่อ่อนแออีกต่อไป ถ้าคิดจะทำอะไรฉันอีกต่อจากนี้ฉันจะสู้กลับอย่างไม่ไว้หน้า อย่าลืมว่าฉันเองก็มีมือมีเท้าเช่นกัน" พูดจบเฟิงมี่เดินจากไปโดยไม่หันมาสนใจทั้งสองที่โกรธเคืองเธออยู่ด้วยความโมโห
"นังเฟิงมี่แกมันเลวมันชั่ว ทำแบบนี้ไม่ต้องนับถือฉันแล้วออกจากบ้านฉันไปได้แล้ว ฉันขอไล่แกออกไปเดี๋ยวนี้ โอ๊ยยย!!! เอวฉันหักหมดแล้ว" ซูเจี้ยนตะโกนด่าตามหลังอย่างหัวเสีย
"กรี๊ด!!! คุณแม่คุณแม่ต้องจัดการมันนะคะ เห็นมั้ยคะเมื่อครู่มันถีบฉันตอนนี้ฉันเจ็บไปทั้งตัวแล้ว "
"ไม่ใช่แค่เธอที่ถูกนังนั่นมันทำเสียหน่อย ฉันเองก็ถูกมันทำเจ็บจนขยับตัวไม่ได้แล้วเมื่อไหร่แกจะลุกออกจากตัวของฉันห่ะ" ซูเจี้ยนโมโหจนใบหน้าแดงถึงใบหูพาลต่อว่าสะใภ้ใหญ่อีกคน ซูหรงรีบลุกขึ้นทันทีเช่นกัน
'ฟู่... นี่ฉันจะต้องพบเจอสงครามอารมณ์แบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ ทันทีที่หลวนหลงกลับมาฉันจะขอย้ายออกจากบ้านโสมมนี้เสียที' เฟิงมี่คิดในใจพลางถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย หลังจากนั้นเธอรีบจัดการทำอาหารเย็นให้ลูกสาวตัวน้อย ไม่อยากจะพบเจอซูเจี้ยนกับซูหรงให้ปวดหัว
สองวันต่อมา
หลังจากวันนั้นเฟิงมี่ใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังใหญ่อย่างสุขสบาย เธอไม่กลับไปทำงานบ้านเหมือนอย่างเคย เธอทำอาหารซักผ้าในส่วนของเธอกับฮว๋าเย่เท่านั้น
"คุณแม่คะ มื้อคืนนี้หนูฝันดีมากเลย เหมือนมีเทวดามาหาแถมยังใจดีกับหนูด้วย" ร่างเล็กลืมตาขึ้นมาอย่างอารมณ์ดีพูดจาเจี๊ยวจ๊าวให้ผู้เป็นแม่ฟัง
"ฮว๋าเย่ตื่นแล้วเหรอ? เทวดาคนนั้นทำอะไรกันนะลูกสาวของแม่ถึงได้อารมณ์ดีแบบนี้ " เฟิงมี่ที่ตื่นก่อนและกำลังเก็บกวาดห้องได้ยินเสียงลูกสาวรีบหยุดทำสิ่งที่ทำอยู่และหันมาสนใจลูกสาวตัวน้อยทันที
"เทวดาบอกว่าจะให้ของขวัญในสิ่งที่หนูปรารถนาค่ะ "
ดวงตาเป็นประกายรีบลุกขึ้นนั่งพูดอย่างตื่นเต้น เฟิงมี่เองก็อดที่จะอยากรู้ไม่ได้ว่าลูกสาวตัวน้อยของเธอฝันถึงอะไรกัน
"แล้วสิ่งที่ลูกสาวของแม่ปรารถนาคืออะไรกันจ๊ะ ตอนนี้ไม่ว่าจะของเล่น ขนมอร่อย ๆ โรงเรียนหรือแม้แต่ชุดสวย ๆ แม่ก็จัดการให้ลูกครบหมดแล้ว "
"สิ่งที่แม่พูดมาไม่มีสิ่งไหนถูกเลยค่ะ สิ่งที่หนูอยากได้ตอนนี้คือการอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขและเจอคุณพ่อค่ะ" รอยยิ้มของเด็กหญิงคลี่เต็มดวงหน้า เฟิงมี่อึ้งในคำตอบของลูกไม่คิดเลยว่าเด็กตัวเท่านี้จะมีความคิดเช่นนี้ได้ เธอขยับตัวเข้ามาใกล้ดึงลูกสาวตัวน้อยเข้ามากอดไว้แน่น
"ที่แท้ก็อยากเห็นคุณพ่อใช่มั้ย? แม่เองก็อยากเจอคุณพ่อของลูกเหมือนกัน ขอให้เทวดาที่ลูกฝันถึงทำให้ความฝันของลูกเป็นจริงด้วยเถอะ"
ก๊อก ๆ
จู่ ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้เฟิงมี่รีบผงะจับตัวของฮว๋าเย่ออกจากตัวเองพร้อมจ้องมองไปยังประตู หลายวันมานี้แม่สามีไม่เคยมาเคาะแบบนี้เลยสักครั้ง หากจะเรียกเธอคงทุบประตูพร้อมตะโกนเสียงดังซะมากกว่า ใจของเธอเริ่มว้าวุ่นเต้นตึกตัก ค่อย ๆ เดินไปที่ประตูเพื่อเปิดดูว่าใครกันที่มาเคาะเรียกเธอตั้งแต่เช้าตู่เช่นนี้
แอ้ด..!!
เพียงประตูเปิดออกคนด้านหลังประตูยืนยิ้มกริ่มอ้าแขนอยู่หน้าประตูครานั้นดวงตาของเฟิงมี่แดงก่ำโผล่เข้ากอดด้วยความคิดถึงคนึงหานานเท่าไหร่แล้วที่เธอไม่ได้เห็นเขาและรอยยิ้มเช่นนี้
"หลวนหลงนี่ฉันไม่ได้ฝันตอนเช้าตรู่ใช่มั้ย? นี่คุณจริง ๆ ใช่มั้ย?" ชายหนุ่มร่างใหญ่สวมกอดเธอแนบแน่นพูดจาออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
"ฉันเองก็คิดถึงเธอเช่นกัน หากนี่เป็นฝันฉันคงไม่กล้าปลุกเธอให้ตื่น นานหลายปีเธอยังคงงดงามเหมือนเดิมเฟิงมี่ที่รักของฉัน "
"คุณแม่คะนี่เหมือนเทวดาในฝันของหนูเลยค่ะ เทวดามามอบความปรารถนาให้หนูเหรอคะ"
Bab terkait
เฟิงมี่ย้อนเวลาเปลี่ยนชะตาชีวิต ยุค80 บทที่ 11 อยากย้ายออก
บทที่ 11 อยากย้ายออกหลวนหลงก้มต่ำมองลงมาด้านล่างเห็นเด็กหญิงตัวน้อยหน้าตาคล้ายตนเองรีบผละแขนออกจากอ้อมกอดของเฟิงมี่นั่งคุกเข่าลงดึงตัวของเด็กหญิงเข้ามาใกล้ตัวเองพร้อมยิ้มกริ่มอย่างภาคภูมิใจ“หนูชื่อฮว๋าเย่ใช่มั้ย? ไม่คิดเลยว่าใบหน้าของหนูจะเหมือนฉันแบบนี้ ฉันไม่ใช่เทวดาหรอกนะแต่เป็นพ่อของหนูต่างหาก ฮว๋าเย่ของพ่อเติบโตมางดงามขนาดนี้คุณแม่ต้องเลี้ยงดูมาอย่างดีสินะ เฟิงมี่เธอคงเหนื่อยมามากแล้วหลังจากนี้ฉันจะดูแลเธอกับลูกเอง”“ที่คุณพูดหมายความว่าอย่างไรกันคะ”“ก็หมายความว่าต่อจากนี้ฉันจะย้ายมาประจำการอยู่ที่มณฑลนี้อย่างไรล่ะ การกลับมาครั้งนี้ฉันไม่ได้มาตัวเปล่าแต่กลับมาพร้อมตำแหน่งท่านนายพลใหญ่นับว่าเป็นเรื่องที่ดีฉันจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับเธอและลูกสาวตัวน้อย ฮว๋าเย่พ่อขอกอดลูกให้หายคิดถึงหน่อยได้มั้ย” ฮว๋าเย่จ้องมองใบหน้าของผู้เป็นแม่เพื่อความแน่ใจ เมื่อเฟิงมี่เห็นใบหน้าไม่แน่ใจของลูกสาว เธอจึงพยักหน้าเพื่อให้คำตอบ ฮว๋าเย่เดินเข้าไปหาเงยหน้ามองผู้เป็นพ่อก่อนจะโผล่กอดแน่น“หนูดีใจนะคะที่ได้เจอคุณพ่อสักที" เสียงเล็กสั่นเครือหลวนหลงโอบกอดเธอใช้มือลูบหลังอย่างอ่อนโยนคิดไม่ผิดที่เขาเรียกที่จะก
Terakhir Diperbarui : 2025-03-04เฟิงมี่ย้อนเวลาเปลี่ยนชะตาชีวิต ยุค80 บทที่ 12 ดูบ้าน
บทที่ 12 ดูบ้านอาหารเช้าได้เริ่มขึ้นกับความอึกครึมอึดอัด อาหารวันนี้เป็นหน้าที่ของเฟิงมี่เธอคิดวูาหากให้ซูหรงทำคงไม่ได้กินง่าย ๆ จึงเป็นคนอาสาทำอาหารให้หลวนหลงในมื้อแรกที่กลับมา“กลับมาครั้งนี้อีกกี่วันลูกถึงจะกลับไปที่กรมทหารกันล่ะ” ซูเจี้ยนพูดขึ้นเมื่อทุกคนเงียบจนน่าอึดอัด“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปผมจะกลับมาประจำการอยู่ที่มณฑลนี้ไม่ย้ายไปที่ไหนอีก และการกลับมาครั้งนี้ผมได้รับตำแหน่งเป็นนายพลอีกสองวันจะมีเงินเลี้ยงฉลอง”“ดีจริง ๆ แกกลับมาอยู่ที่นี่ก็ดีเช่นกัน จะได้ไม่ต้องอยู่ไกลกันอีก” ไคฉีพูดขึ้นส่งยิ้มกว้างด้วยความดีใจ“พี่ไคฉีถึงฉันจะกลับมาประจำการอยู่ที่นี่แต่ว่าฉันกับภรรยาได้ตกลงกันแล้วว่าจะย้ายออกไปอยู่ที่อื่น บ้านหลังนี้เป็นสมบัติของคุณพ่อคุณแม่พี่เอาไปเถอะ ฉันจะซื้อบ้านและที่ดินเป็นของตัวเองเราสองพี่น้องจะได้ไม่ต้องมาผิดใจกันเรื่องสมบัติ”“ไม่ได้นะ! ก่อนที่พ่อของลูกจะตายได้พูดเอาไว้ว่าให้แบ่งให้ทั้งสองคนเท่า ๆ กัน” ซูเจี้ยนพูดโพล่งออกมาเสียงดัง“ตอนนี้ผมมีหน้าที่การงานและเงินเดือนที่มากกว่าพี่ชาย แค่บ้านหลังนี้ผมยกให้พี่ได้คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงครับ”“เช่นนั้นเอาแบบนี้ ถ้านายต้
Terakhir Diperbarui : 2025-03-04เฟิงมี่ย้อนเวลาเปลี่ยนชะตาชีวิต ยุค80 บทที่ 13 วางแผน
บทที่ 13 วางแผนฝั่งด้านซูหรงเธอเดินพาลูกชายมาที่ห้องด้วยความโมโห“ทำไมไม่มีอะไรได้ดั่งใจฉันเลยนะ! หลวนหลงทำไมต้องโผล่มาตอนนี้ด้วยตั้งนานทำไมไม่มา อย่างนี้เท่ากับว่าสมบัติของตระกูลมู่อาจจะตกเป็นของหลวนหลงและตกไปถึงฮว๋าเย่ไม่ได้ฉันไม่ยอมหรอกกว่าฉันจะมาถึงขนาดนี้ได้ฉันต้องอดทนขนาดไหน ต่อให้นังเฟิงมี่ย้ายออกไปอยู่ข้างนอกยังไงฉันก็จะหากำจัดแกให้ได้ต้องจัดการถอนรากถอนโคนจะได้ไม่มีใครมาแย่งทุกสิ่งทุกอย่างของหย่งอี้ลูกชายของฉันได้ หย่งอี้ต่อจากนี้ลูกต้องเอาอกเอาใจคุณย่าให้มาก ๆ รู้มั้ย ถ้าลูกทำดีกับคุณย่าไม่ว่าท่านต้องการอะไรลูกจะต้องยอมเสมอ เชื่อแม่อีกไม่นานทุกอย่างในบ้านหลังนี้จะเป็นของลูกคนเดียว” ซูหรงพูดพึมพำอยู่คนเดียวก่อนจะหันมาบอกลูกชายของเธอที่กำลังจะเตรียมตัวไปโรงเรียน“ได้ครับผมจะทำให้คุณย่ารักผมคนเดียวผมไม่ยอมแบ่งความรักของคุณย่าไปให้นังฮว๋าเย่นั่นแน่นอนเพราะผมไม่ชอบหน้ามัน คุณแม่ดูสิครับมันทำให้คุณอาหลวนหลงตำหนิผม นังฮว๋าเย่เข้าเรียนที่โรงเรียนเมื่อไหร่ผมจะจัดการให้รู้สึกเอง” เด็กชายดวงตาแข็งกร้าวความอำมหิตโหดร้ายไม่ต่างจากคนเป็นแม่แม้แต่น้อย“ฮ่า ฮ่า ดี ๆ ต้องอย่างนี้สิลูกชายสุด
Terakhir Diperbarui : 2025-03-04เฟิงมี่ย้อนเวลาเปลี่ยนชะตาชีวิต ยุค80 บทที่ 14 ยากล่อมประสาท
บทที่ 14 ยากล่อมประสาทตลาดครึกคักผู้คนสัญจรไปมาอย่างมากมาย ซูหรงออกจากบ้านเพื่อมาหาฉู่อี้คนรักของเธอที่ตอนนี้กำลังรีดไถเงินจากเด็กหนุ่มอยู่ในซอยเดิมที่ประจำของเขา“นี่เมื่อไหร่พี่จะเลิกรีดไถเงินจากคนอื่นเสียที ฉันเห็นทีไรขัดหูขัดตาเสียจริง”“อะไรกันซูหรงของพี่ เธอก็รู้นี่น่าว่าพี่นะไม่ชอบทำงานเงินที่เธอให้ไว้ไม่พอค่าบุหรี่เลยด้วยซ้ำ ว่าแต่วันนี้มาหาพี่ที่นี่คงเป็นเพราะคิดถึงใช่มั้ย? ใจเราสองคนช่างตรงกันจริง ๆ พี่เองก็คิดเธอมากเหมือนกัน” ฉู่อี้โยนตูดบุหรี่ที่เหลือทิ้งพร้อมเดิมเข้ามาใกล้ซูหรงใช้มือลูบไล้ไปที่แขนของเธออย่างคลั่งไคล้“นี่ไม่ใช่เวลาที่เราจะมีอารมณ์นะ พี่รู้มั้ยว่าตอนนี้หลวนหลงกลับมาแล้ว แถมนังแก่นั่นทำท่าว่าจะยกสมบัติทั้งหมดให้ลูกชายคนเล็กอย่างไรอย่างนั้น เฮอะ! ฉันละเกลียดจริง ๆ เมื่อไหร่จะตายก็ไม่รู้”“คิดว่าเรื่องอะไรที่แท้ก็เรื่องนั้นนั่นเอง เราไปพูดคุยกันที่ห้องของพี่ดีกว่าจะได้เงียบ ๆ พี่จะคิดหาหนทางให้ที่รักของพี่เอง แต่ว่าพี่ขอใช้เวลาอยู่กับสุดที่รักของพี่อย่างเต็มที่ก่อนแล้วกัน” ฉู่อี้ส่งสายตาแพรวพราวเลียริมฝีปากอย่างหื่นกระหาย ซูหรงเห็นอย่างนั้นก็มิอาจจะอดทนได้เพ
Terakhir Diperbarui : 2025-03-04เฟิงมี่ย้อนเวลาเปลี่ยนชะตาชีวิต ยุค80 บทที่ 15 แสดง
บทที่ 15 แสดงรถประจำตำแหน่งของหลวนหลงได้ขับเคลื่อนออกมาจากบ้านไม่ไกลนักก็ถูกบังคับให้หยุดอยู่ข้างทาง ทหารคนที่หลวนหลงสั่งการให้ไปสืบเรื่องของเฟิงมี่และครอบครัวของเขาได้ยืนหลบข้างทางเมื่ออีกคนเห็นจึงได้หยุดรถเพื่อรับขึ้นรถด้วยกัน“ท่านนายพลครับเรื่องที่ท่านให้ผมไปทำตอนนี้ผมมีข้อมูลที่จะแจ้งครับ” ทหารเปิดประตูเข้ามานั่งด้านหน้าพร้อมรายงานผู้เป็นนาย“ได้เรื่องมาอย่างไรบ้าง”“เรื่องของภรรยาท่านนายพลไม่มีใครในบริเวณใกล้เคียงที่ไม่รู้ว่าถูกกระทำเช่นไร ตั้งแต่ที่คุณเฟิงมี่แต่งงานและเข้ามาอยู่ในบ้านตระกูลมู่หรือบ้านของท่านนายพลเธอแทบไม่ได้ออกไปข้างนอกเลย ผมได้ยินมาจากเจ้าของร้านค้าที่อยู่ใกล้ ๆ เล่าให้ฟังมีเพียงสะใภ้ใหญ่เท่านั้นที่ออกมาซื้อของกับคุณนาย คุณนายมักจะเอ็นดูคุณชายเล็กหย่งอี้ไม่ว่าต้องการอะไรล้วนหามาให้เสมอครับ ส่วนเอ่อ..คุณหนูฮว๋าเย่ลูกสาวของท่านนายพลชาวบ้านไม่ค่อยเห็นเธอสักเท่าไหร่ ถ้าเห็นก็น้อยครั้งที่จะออกมาแต่ทว่าออกมาแต่ละครั้งการแต่งตัวไม่เหมือนลูกหลานสกุลมู่เลยครับ” ทหารไม่กล้าแม้จะเงยหน้าจ้องมองนายของตนเองเพราะเรื่องที่เขาได้ยินมาคือเรื่องของครอบครัวของหลวนหลง‘เป็นอย่างท
Terakhir Diperbarui : 2025-03-04เฟิงมี่ย้อนเวลาเปลี่ยนชะตาชีวิต ยุค80 บทที่16 รู้ทัน
บทที่16 รู้ทันอีกฝั่งของบ้านตระกูลมู่ เฟิงมี่ลงมาจัดการทำอาหารให้ลูกสาวไม่ลืมที่จะทำเผื่อทุกคนด้วย แม้จะไม่ชอบใจแม่สามีและพี่สะใภ้แต่เธอคิดว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะทำอาหารให้คนอยู่ที่นี่กินโดยมีฮว๋าเย่นั่งอยู่บนโต๊ะเด็ดผักให้เธอ"คุณแม่คะเรานอนตื่นวันพรุ่งนี้แล้วเราจะย้ายออกจากที่นี่เลยใช่มั้ยคะ""ใช่จ๊ะ ต่อจากนี้เราจะได้ย้ายออกไปอยู่ในบ้านที่มีแต่เราครอบครัวของเรา ในทุกวันของฮว๋าเย่ของแม่จะมีแต่ความสุข" เฟิงมี่พูดไปทำอาหารไปแต่เธอก็รู้สึกผิดสังเกตเมื่อจู่ ๆ เสียงเจี๊ยวจ๊าวของลูกสาวเงียบลงเธอจึงหันไปมองเห็นใบหน้าของลูกสาวไม่สู้ดีนักจึงเอ่ยถาม“ลูกไม่ดีใจหรือไงที่จะได้ไปอยู่ข้างนอกโดยที่ไม่มีหย่งอี้คอยรังแก "“หนูดีใจค่ะที่ได้ออกไปข้างนอก แต่หนูคิดถึงคุณย่าหนูรู้ว่าคุณย่าไม่เคยรักและเอ็นดูหนูเลย แต่หนูก็รักคุณย่านะคะยังไงคุณย่าก็เป็นแม่ของคุณพ่อ” เฟิงมี่วางสิ่งที่ทำอยู่เดินมาหาลูกสาวสายตาจ้องมองเด็กหญิงตัวน้อยที่จิตใจอ่อนโยนและดีงาม ขนาดคนเป็นย่าไม่เคยมอบความรักความเมตตาให้เธอแม้แต่น้อย แต่เธอยังมีจิตใจที่ดียังรักและคิดถึงคนเป็นย่า“โธ่ ๆ ฮว๋าเย่ของแม่ลูกช่างเป็นคนดีจริง ๆ แม่ภ
Terakhir Diperbarui : 2025-03-04เฟิงมี่ย้อนเวลาเปลี่ยนชะตาชีวิต ยุค80 บทที่ 17 ปากหวาน
บทที่ 17 ปากหวาน“แกคิดว่าทำอย่างนี้แล้วฉันจะกลัวแกหรือไงกัน ไม่มีทางคอยดูเถอะฉันจะเอาคืนให้สาสมนังเฟิงมี่ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหนฉันไม่มีทางนับญาติกับคนอย่างแกแน่นอน” ซูเจี้ยนพูดสถบตามหลังเฟิงมี่อย่างโกรธแค้นเฟิงมี่เดินออกมาจากห้องของซูเจี้ยนพลางเดินไปหาสามีกับลูกของเธอเห็นว่าตอนนี้ทั้งสองกำลังเดินออกมาจากห้องพอดี“คุณแม่เป็นอย่างไรบ้าง”“คุณแม่ของคุณน่าจะหายดีแล้วล่ะ ฮว๋าเย่หิวมั้ยลูกเราลงไปกินข้าวกันเถอะ” เฟิงมี่ไม่อยากจะพูดว่าอาการป่วยของแม่สามีคือเรื่องโกหกจึงรีบเปลี่ยนเรื่องจับมือฮว๋าเย่เดินมาชั้นล่างโดยมีหลวนหลงเดินตามลงมา ตอนนั้นไคฉีกลับมาจากที่ทำงานพอดี เฟิงมี่จึงชวนกินข้าวด้วยกัน“พี่ไคฉีมาพอดีเลยเรากำลังไปกินข้าวกัน กินด้วยกันนะคะ”“เอาสิ วันนี้ทำงานเหนื่อยมาทั้งวัน ที่ทำงานมีเรื่องให้ปวดหัวไม่เว้นวันเลยเดี๋ยวฉันขึ้นห้องเก็บของแล้วจะตามไปที่ห้องกินข้าวแล้วกัน” ไคฉีบอกกับเฟิงมี่ด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด“ได้ค่ะเดี๋ยวฉันจะเตรียมข้าวไว้รอ”“พี่ไคฉีปกติกลับบ้านเวลานี้ตลอดเลยรึ” หลวนหลงเอ่ยถามเฟิงมี่อย่างสงสัยเมื่อทั้งสามเดินมาถึงห้องอาหาร“เมื่อก่อนฉันไม่ค่อยรู้เพร
Terakhir Diperbarui : 2025-03-04เฟิงมี่ย้อนเวลาเปลี่ยนชะตาชีวิต ยุค80 บทที่ 18 อบอุ่น
บทที่ 18 อบอุ่น“ลูกไม่ตื่นหรอกนะ รู้มั้ยว่าทุกคืนวันฉันคิดถึงเธอขนาดไหน ไม่ว่าจะเป็นใบหน้าที่งดงามน้ำเสียงที่นุ่นนวลสายตาที่จ้องมองฉันด้วยความรัก ฉันคิดถึงเธอจนแทบบ้า เฟิงมี่ฉันรักเธอ” หลวนหลงพูดจบไม่เปิดโอกาสให้เฟิงมี่ได้พูดต่อก้มลงจูบอย่างนุ่มนวลที่ริมฝีปากอวบอิ่มน่าดึงดูดของเฟิงมี่ ค่อย ๆ กวาดชิมลิ้มรสความหอมหวานที่เขาคนึงหามาตลอดเวลา5 ปีที่ผ่านมา ร่างเล็กสั่นสะท้านลมหายใจเริ่มติดขัด ลิ้นสากของเขาควานไปทั่วดูดดื่มน้ำหวานรุนแรงมากกว่าเดิม มือข้างขวาค่อย ๆ ขยับเลื่อนเข้ามาในเสื้อบางของเธออย่างคุ้นชิน เลื่อนมาจับที่หน้าอกอวบอิ่มจนร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยอย่างสั่นทะท้านเมื่อเขาสัมผัสที่ยอดปทุมถันใช้นิ้วคลึงเล่นหลอกล้อโดยไม่สนอีกฝ่ายที่ดิ้นทุรนทุรายด้วยความเสียวซ่าน ทำได้เพียงส่งเสียงประท้วงผ่านลำคอ“อื้อ อือ” สองมือของเธอดันอกของเขาเอาไว้ตอนนี้เรี่ยวแรงของเธอแทบไม่มีร่างกายอ่อนระทวยไปหมด หลวนหลงแม้ไม่อยากจะหยุดแต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายหายใจไม่ทันจึงค่อย ๆ ถอนริมฝีปากออก“แค่จูบก็ทำให้เธออ่อนระทวยไปหมดแล้วหรือ ? อย่าพึ่งหมดแรงสิคืนนี้ทั้งคืนฉันจะไม่ให้เธอนอนเลยชดเชยเวลาที่เราไม่ได้เจอกันหลายปี
Terakhir Diperbarui : 2025-03-04
Bab terbaru
เฟิงมี่ย้อนเวลาเปลี่ยนชะตาชีวิต ยุค80 บทที่ 25 ครอบครับอบอุ่น
บทที่ 25 ครอบครับอบอุ่นหลายวันต่อมาผลเลือดของหย่งอี้ออกมาแล้วและพบว่าผลเลือดของเขาไม่เข้ากันกับไคฉีแม้แต่น้อย ไคฉีเสียใจมากหลายวันมานี้เขาเอาแต่ดื่มเหล้าจากคนที่ติดงานต้องลางานหลายวัน จนหลวนหลงต้องเข้าไปให้สติ ส่วนซูเจี้ยนหลังจากที่เธอฟื้นเธอตรอมใจเหลือเกินไม่ว่าจะเป็นเรื่องของซูหรงและการกระทำชั่วร้ายที่เธอได้ทำลงไปกับเฟิงมี่เพราะเชื่อคำพูดของซูหรงจนหมดใจ ยิ่งเธอมารู้ว่าหย่งอี้ไม่ใช่สายเลือดของเธอ ตอนนั้นเหมือนโลกทั้งใบแตกสลายเธอทำดีเอาอกเอาใจรักมากที่สุดแต่ทว่าเด็กคนนั้นไม่สายเลือดของเธอเลยแม้แต่น้อยกลับกันเธอทำเลวระยำต่ำช้ากับหลานแท้ ๆ ของตัวเองมาตั้งแต่ที่เธอเกิดแม้แต่ของเล่นชิ้นเดียวเธอยังไม่เคยซื้อให้ เธอจำได้ฮว๋าเย่ให้กระดาษเธอแผ่นหนึ่งก่อนย้ายออกจากบ้านเธอรีบสั่งให้สาวใช้ไปเอาให้เธอไม่ได้เอามันทิ้งแต่เก็บเอาไว้ในตู้ เมื่อเธอเปิดดูน้ำตาไหลพรากอย่างพูดไม่ออก ในใจของเธอเจ็บช้ำไปหมดเพราะกระดาษแผ่นนั้นคือรูปวาดครอบครัวของฮว๋าเย่ ที่มีทุกคนอยู่ในนั้นรวมถึงเธอด้วย“อึก อึก เป็นฉันเองที่โง่งม ฉันมันเลวร้ายที่สุดฉันทำร้ายจิตใจเด็กคนนี้มาตั้งแต่เกิดแม้แต่ความรักยังไม่เคยมอบให้ แถมยังเค
เฟิงมี่ย้อนเวลาเปลี่ยนชะตาชีวิต ยุค80 บทที่ 24 ความจริงถูกเปิดแผย
บทที่ 24 ความจริงถูกเปิดแผยซูหรงสะลึมสะลือลืมตาขึ้นมาเห็นสีหน้าของซูเจี้ยนที่จ้องมองเธออย่างโกรธเกรี้ยว เธอเลยเอ่ยถามด้วยความสงสัย“คุณแม่ทำไมคุณแม่ถึงมองฉันแบบนั้นละคะ เอ๊ะ! แล้วฉันมานอนตรงนี้ได้ยังไงกัน” ไม่ทันได้พูดจบดวงตาของซูหรงเบิกโพลงเพราะตอนนี้ร่างกายของเธอไร้เสื้อผ้านุ่งห่มยิ่งไปกว่านั้นคือฉู่อี้ที่นอนเปลือยเปล่ากอดร่างกายเธอแน่นอีกด้วย“ฉันต่างหากที่ต้องถามแก แกทำไมถึงทำแบบนี้กันห่ะ”“คุณแม่ฟังฉันก่อนนะ ฉันไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นต้องเป็นฝีมือของนังเฟิงมี่ที่วางยาฉัน นี่แกนังเฟิงมี่ฉันอุตส่าห์ทำดีกับแกคิดว่าชีวิตแกน่าสงสารทำไมแกถึงทำอย่างนี้ หรือเพราะแกอยากได้สมบัติทุกอย่างของตระกูลมู่ เลยหาทางกำจัดฉันออกไป คุณแม่อย่าไปเชื่อมันนะคะ ผู้ชายคนนี้ฉันไม่รู้จักด้วยซ้ำเพราะนังเฟิงมี่วางแผนถ้าฉันจะมีชู้จริง ๆ ฉันไม่โง่มาทำที่นี่ให้ถูกจับได้หรอกค่ะ”“ฮึ ฮึ ใช่แล้วล่ะ ถ้าพี่ซูงหรงมีชู้คงไม่ทำที่นี่แต่ที่ทุกคนเห็นคือแผนการของแกนังซูหรง แกตั้งใจวางแผนให้ฉันกินน้ำที่แกใส่ยานอนหลับไว้ คิดดูว่าถ้าหากฉันโง่และหลงกลกินน้ำที่แกผสมยานอนหลับไว้คนที่นอนอยู่ตรงนั้นจะเป็นใครหากไม่ใช่ฉัน เรื่องนี้ฉันม
เฟิงมี่ย้อนเวลาเปลี่ยนชะตาชีวิต ยุค80 บทที่ 23 ใครกันแน่ที่โง่
บทที่ 23 ใครกันแน่ที่โง่ไม่นานนักซูหรงได้เดินออกมาจากห้องน้ำนั่งลงตรงหน้าของเฟิงมี่“กับข้าวเย็นหมดแล้ว ฉันต้องขอโทษพี่ซูหรงด้วยนะคะ เป็นเพราะฉันแท้ ๆ เลย”“ไม่เป็นอะไรหรอกน่าเรื่องเล็กน้อยเรามากินข้าวกันเถอะ”“ได้ค่ะ ” เฟิงมี่หยิบตะเกียบขึ้นมาคีบอาหารใส่จานตัวเองกินอย่างเอร็ดอร่อย เธอรู้สึกตลอดเวลาว่าถูกสายตาของซูหรงจ้องมองว่าเมื่อไหร่เธอจะกินน้ำ เธอจึงวางตะเกียบลงหยิบแก้วน้ำมาดื่มจนหมดแก้ว“อึก อึก วันนี้เป็นเพราะมีพี่ซูหรงมานั่งกินด้วยกันหรือเปล่าทำให้ฉันกินข้าวได้มากกว่าทุกวัน “ซูหรงยิ้มกริ่มเมื่อเห็นอีกฝ่ายดื่มน้ำจนหมดแก้วไม่นานยานอนหลับคงออกฤทธิ์นี่คือแผนที่เธอวางเอาไว้กับฉู่อี้วันนี้เธอรู้มาว่าหลวนหลงเข้ากรมช่วงเช้าเพราะวันนี้เธอได้ทำการโทรเลขไปหาหลวนหลงว่าแม่ของเขาป่วยหนักให้เขามาหาที่บ้านตระกูลมู่ และแผนการนี้เธอได้บอกแม่สามีหลังอาหารมื้อเที่ยงให้เธอพาหลวนหลงกลับมาที่นี่ของเขาให้ได้จะได้มาเห็นว่านังเฟิงมี่นั้นตอนเริงรักกับชู้ในตอนที่เขาออกไปทำงาน เพียงเท่านี้แผนการของเธอก็สำเร็จ ส่วนเรื่องโฉนดที่ดินนั้นเอาไว้หลังจัดการนังเฟิงมี่เสียก่อน“เธอกินข้าวได้เยอะฉันเองก็ดีใจ ตอนนี้
เฟิงมี่ย้อนเวลาเปลี่ยนชะตาชีวิต ยุค80 บทที่ 22 แกล้งโง่
บทที่ 22 แกล้งโง่หลังจากที่ซูหรงกลับเฟิงมี่ได้ออกไปที่ตลาดเมื่อเห็นว่าตอนนี้ยังมีเวลาอีกมากกว่าที่ฮว๋าเย่จะกลับจากโรงเรียน เธอไปที่ร้านของเล่นที่เคยเห็นซูหรงกับฉู่อี้อยู่ด้วยกัน ไม่คิดเลยว่าการมาที่ตลาดของเธอในครั้งนี้จะได้เห็นกับตาว่าซูหรงอยู่กับชายชู้ของเธออีกครั้ง เฟิงมี่ค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้ ๆ แอบฟังทั้งสองพูดคุยกันและเป็นความโชคดีที่ฉู่อี้เป็นคนพูดจาเสียงดังไม่กลัวว่าใครจะมาได้ยิน เพราะถิ่นนี้เป็นถิ่นของเขา“ดีมาก เธอค่อยไปหานังเฟิงมี่บ่อย ๆ จะได้รู้ว่าวันไหนที่สามีเธอไม่อยู่ เราจะได้หาทางเข้าไปที่บ้านหลังนั้นทำตามแผนที่วางเอาไว้”“นั่นสิ ฉันละสะอิดสะเอียนอยากจะให้แผนสำเร็จเร็ว ๆ ไม่อยากจะพูดดีกับนางนั่นเลยด้วยซ้ำ คนอะไรน่าโง่จริง ๆ ไม่ว่าฉันจะพูดอะไรก็เชื่อไปหมด ส่วนนังแก่ที่บ้านก็เริ่มเมายาที่พี่ให้ไปแล้ว ตอนนี้ฉันต้องการยาเพิ่มเอามาให้ฉันหน่อยสิ”“ได้เดี๋ยวฉันจะให้เพิ่ม ใส่ให้กินทุกวันจะได้ลงแดงตอนนั้นเธอจะให้มันทำอะไรนังแก่นั่นก็ทำให้ทุกอย่าง ”“ฮึ ฮึ ฉันละอยากให้วันนั้นมาถึงเร็ว ๆ เสียจริง”“อีกไม่นานแล้วยอดรักของพี่” เฟิงมี่แอบฟังทั้งสองได้ยินแผนการความชั่วช้าของทั้งคู่รีบ
เฟิงมี่ย้อนเวลาเปลี่ยนชะตาชีวิต ยุค80 บทที่ 21 ตีสนิท
บทที่ 21 ตีสนิทท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี เฟิงมี่ขยับกายไปมาบนเตียงลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือกวาดมองไปรอบห้องพบว่ามีเพียงเธอที่อยู่ในห้องนี้ ลุกขึ้นจ้องมองร่างกายที่เต็มไปด้วยร่องรอยของความรักที่หลวนหลงมอบให้ เธอค่อย ๆ ลุกจากเตียงไปอาบน้ำล้างตัวคิดว่าตอนนี้หลวนหลงคงอยู่กับฮว๋าเย่ข้างนอกหลังจากที่อาบน้ำเสร็จแล้วเธอเดินออกมาภายในบ้านเงียบราวกับว่าไม่มีใครอยู่จึงเดินออกไปที่หน้าประตูเห็นทหารยืนอยู่ตรงนั้นจึงรีบเข้าไปถามทันที“เอ่อ ...ไม่ทราบว่าคุณเห็นสามีกับลูกสาวของฉันมั้ยคะ”“นายผู้หญิงตื่นแล้วหรือครับ ท่านนายพลฝากแจ้งนายหญิงเมื่อตื่นว่าท่านนายพลพาคุณหนูออกไปหาอะไรกินข้างนอก ไม่นานจะกลับเข้ามาครับและฝากบอกให้คุณหญิงแต่งหน้าแต่งตัวรอท่านด้วยชุดที่ท่านเตรียมไว้ให้อยู่ในห้องคุณหนูครับ” เฟิงมี่พยักหน้ารับรู้พร้อมเดินไปที่ห้องของฮว๋าเย่เห็นชุดที่เขาเตรียมไว้ให้สวมใส่ไปงานเลี้ยงในคืนนี้ ช่างเป็นชุดที่สง่าจริง ๆเฟิงมี่ถือชุดเดินออกมาพบว่าตอนนี้สองพ่อลูกได้กลับเข้ามาแล้ว เสียงพูดคุยหัวเราะอย่างชอบใจของฮว๋าเย่ทำให้เฟิงมี่มีความสุขเหลือเกิน จนเธอคิดขึ้นได้ว่าเธอเคยผ่านเรื่องเลวร้ายอะไรมา‘ฉันออกมาอย
เฟิงมี่ย้อนเวลาเปลี่ยนชะตาชีวิต ยุค80 บทที่ 20 ของขวัญ
บทที่ 20 ของขวัญฝั่งด้านหลวนหลงหลังจากที่พาเฟิงมี่กับลูกสาวเดินทางมาถึงบ้านที่ทำการซื้อไว้จัดแจงที่พักและห้องนอนให้ฮว๋าเย่โดยมีลูกน้องของเขามาช่วยเหลือไม่นานบ้านหลังใหม่ที่ย้ายมาอยู่ก็เสร็จสมบูรณ์ห้องของฮว๋าเย่เต็มไปด้วยตุ๊กตามากมาย"ว๊าวว^ ^ นี่ห้องของหนูเหรอคะ ""ใช่แล้วลูกชอบมั้ย""ชอบมากเลยค่ะ นั่นอะไรคะ" ฮว๋าเย่มองไปเห็นของใช้มากมายที่วางอยู่ตรงหน้าชี้นิ้วถามพ่อด้วยความสงสัย"ก็อุปกรณ์การเรียนไง พ่อได้ยินมาจากแม่ของลูกว่าตอนนี้ได้สมัครเรียนไว้ให้เสื้อผ้ากระเป๋าก็มีแล้ว พ่อเลยเลือกซื้อของที่ลูกยังไม่มีเอาไว้ให้""คุณไปเตรียมของพวกนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน" เฟิงมี่ยืนอยู่นั้นก็สงสัยไม่ต่างจากลูกสาวเขาอยู่กับเธอตลอดเอาเวลาตรงไหนไปซื้ือของมากมายพวกนี้กันนะ"ฉันเป็นนายพลแค่สั่งลูกน้องไม่กี่คนของพวกนี้ก็ถูกจัดการตามคำสั่งแล้วล่ะ ฮว๋าเย่ลูกสำรวจห้องของตัวเองอย่างเต็มที่เลยนะ ดูสิว่ามีอะไรที่ลูกอยากได้บ้างพ่อมีเรื่องจะคุยกับแม่ของลูกหน่อย""ได้ค่ะ" หลวนหลงจับมือของเฟิงมี่ให้ตามเขาไปที่ห้องนอนของทั้งสอง เฟิงมี่เดินตามไปด้วยความงุนงง"เรามีเรื่องอะไรจะคุยกันอีกหรือคะ""มีสิ ฉันมีของขวัญขึ้นบ
เฟิงมี่ย้อนเวลาเปลี่ยนชะตาชีวิต ยุค80 บทที่ 19 ทุกอย่างต้องเป็นของหย่งอี้
บทที่ 19 ทุกอย่างต้องเป็นของหย่งอี้ซูเจี้ยนกำมือแน่นสูดลมหายใจเข้าออกเพื่อระงับอารมณ์จ้องมองรถยนต์เคลื่อนออกไปข้างนอกจนพ้นสายตา ซูหรงเดินลงมากับหย่งอี้ได้ยินเสียงรถยนต์ออกไปรีบเดินมาหาซูเจี้ยนด้วยความอยากรู้“คุณแม่คะเมื่อครู่นี่เสียงรถยนต์ของหลวนหลงออกไปทำงานหรือคะ”“ใช่รถยนต์ของหลวนหลงแต่ไม่ใช่ไปทำงาน ลูกชายของฉันเป็นถึงนายพลยิ่งใหญ่ทำไมโง่ดักดานดูไม่ออกว่าผู้หญิงคนนั้นมันเป็นคนชั่วร้ายแถมยังสวมเขาให้ลูกชายฉันอีกด้วย” ซูเจี้ยนพูดออกมาอย่างหัวเสียมือที่ถือกระดาษของฮว๋าเย่มอบให้เมื่อครู่เผลอใส่กระเป๋าเสื้ออย่างไม่รู้ตัว“อย่าบอกนะคะว่าตอนนี้นังเฟิงมี่ย้ายออกไปแล้ว แล้วแผนที่คุณแม่ป่วยไม่สามารถเรียกร้องให้หลวนหลงอยู่ที่นี่ต่อได้หรือคะ นังเฟิงมี่มันมีดีอะไรที่ทำให้หลวนหลงหลงเธอได้ขนาดนี้กัน”“นังนั่นมันร้าย มันจับได้นะสิว่าฉันแกล้งป่วยเธอรู้มั้ยเมื่อวานมันเอาข้าวต้มใส่เกลือเค็มปี๋ไปให้ฉันกิน ฉันล่ะอยากตบเธอสักฉากแต่ก็กลัวว่าหลวนหลงจะมาเห็นเข้าและคิดว่าฉันรังแกนังเฟิงมี่แค่นี้ลูกชายของฉันก็เชื่อมันจนหมด ถ้าเกิดรู้ว่าฉันเป็นคนลงไม้ลงมือรังแกนังเฟิงมี่คงไม่อยากจะเจอหน้าฉันอีกต่อไปแน่ ๆ เฮ
เฟิงมี่ย้อนเวลาเปลี่ยนชะตาชีวิต ยุค80 บทที่ 18 อบอุ่น
บทที่ 18 อบอุ่น“ลูกไม่ตื่นหรอกนะ รู้มั้ยว่าทุกคืนวันฉันคิดถึงเธอขนาดไหน ไม่ว่าจะเป็นใบหน้าที่งดงามน้ำเสียงที่นุ่นนวลสายตาที่จ้องมองฉันด้วยความรัก ฉันคิดถึงเธอจนแทบบ้า เฟิงมี่ฉันรักเธอ” หลวนหลงพูดจบไม่เปิดโอกาสให้เฟิงมี่ได้พูดต่อก้มลงจูบอย่างนุ่มนวลที่ริมฝีปากอวบอิ่มน่าดึงดูดของเฟิงมี่ ค่อย ๆ กวาดชิมลิ้มรสความหอมหวานที่เขาคนึงหามาตลอดเวลา5 ปีที่ผ่านมา ร่างเล็กสั่นสะท้านลมหายใจเริ่มติดขัด ลิ้นสากของเขาควานไปทั่วดูดดื่มน้ำหวานรุนแรงมากกว่าเดิม มือข้างขวาค่อย ๆ ขยับเลื่อนเข้ามาในเสื้อบางของเธออย่างคุ้นชิน เลื่อนมาจับที่หน้าอกอวบอิ่มจนร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยอย่างสั่นทะท้านเมื่อเขาสัมผัสที่ยอดปทุมถันใช้นิ้วคลึงเล่นหลอกล้อโดยไม่สนอีกฝ่ายที่ดิ้นทุรนทุรายด้วยความเสียวซ่าน ทำได้เพียงส่งเสียงประท้วงผ่านลำคอ“อื้อ อือ” สองมือของเธอดันอกของเขาเอาไว้ตอนนี้เรี่ยวแรงของเธอแทบไม่มีร่างกายอ่อนระทวยไปหมด หลวนหลงแม้ไม่อยากจะหยุดแต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายหายใจไม่ทันจึงค่อย ๆ ถอนริมฝีปากออก“แค่จูบก็ทำให้เธออ่อนระทวยไปหมดแล้วหรือ ? อย่าพึ่งหมดแรงสิคืนนี้ทั้งคืนฉันจะไม่ให้เธอนอนเลยชดเชยเวลาที่เราไม่ได้เจอกันหลายปี
เฟิงมี่ย้อนเวลาเปลี่ยนชะตาชีวิต ยุค80 บทที่ 17 ปากหวาน
บทที่ 17 ปากหวาน“แกคิดว่าทำอย่างนี้แล้วฉันจะกลัวแกหรือไงกัน ไม่มีทางคอยดูเถอะฉันจะเอาคืนให้สาสมนังเฟิงมี่ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหนฉันไม่มีทางนับญาติกับคนอย่างแกแน่นอน” ซูเจี้ยนพูดสถบตามหลังเฟิงมี่อย่างโกรธแค้นเฟิงมี่เดินออกมาจากห้องของซูเจี้ยนพลางเดินไปหาสามีกับลูกของเธอเห็นว่าตอนนี้ทั้งสองกำลังเดินออกมาจากห้องพอดี“คุณแม่เป็นอย่างไรบ้าง”“คุณแม่ของคุณน่าจะหายดีแล้วล่ะ ฮว๋าเย่หิวมั้ยลูกเราลงไปกินข้าวกันเถอะ” เฟิงมี่ไม่อยากจะพูดว่าอาการป่วยของแม่สามีคือเรื่องโกหกจึงรีบเปลี่ยนเรื่องจับมือฮว๋าเย่เดินมาชั้นล่างโดยมีหลวนหลงเดินตามลงมา ตอนนั้นไคฉีกลับมาจากที่ทำงานพอดี เฟิงมี่จึงชวนกินข้าวด้วยกัน“พี่ไคฉีมาพอดีเลยเรากำลังไปกินข้าวกัน กินด้วยกันนะคะ”“เอาสิ วันนี้ทำงานเหนื่อยมาทั้งวัน ที่ทำงานมีเรื่องให้ปวดหัวไม่เว้นวันเลยเดี๋ยวฉันขึ้นห้องเก็บของแล้วจะตามไปที่ห้องกินข้าวแล้วกัน” ไคฉีบอกกับเฟิงมี่ด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัด“ได้ค่ะเดี๋ยวฉันจะเตรียมข้าวไว้รอ”“พี่ไคฉีปกติกลับบ้านเวลานี้ตลอดเลยรึ” หลวนหลงเอ่ยถามเฟิงมี่อย่างสงสัยเมื่อทั้งสามเดินมาถึงห้องอาหาร“เมื่อก่อนฉันไม่ค่อยรู้เพร
